นั่งรถไฟสบาย ๆ 20 นาที ในที่สุดเราก็มาถึงห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่
คุโรซึกิพูดในแชทว่าที่นี่มีร้าน ๆ ที่รวมขายอุปกรณ์ที่มีรูปแมว หรือรูปทรงที่ยูกิมิยะตามหาอย่างแน่นอน
จริง ๆ แล้ว… ฉันไม่ค่อยคุ้นเคยกับร้านค้าแถวนี้มากนัก คุโรซึกิช่วยเหลือได้ดีมาก คงต้องขอบคุณเธอทีหลัง
「 แล้วร้านขายของอยู่ชั้นไหนล่ะ ? ｣
ดูเหมือนว่าชั้นสามจะเป็นรวมชั้นสินค้า มีจำนวนมาก และทางเลือกหลากหลาย
「 งั้นไปชั้นสามกันเลยเถอะ ｣
ยูกิมิยะไม่สามารถระงับความตื่นเต้นของเธอได้ จึงรีบเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว เธอเหมือนเด็กที่กำลังจะไปซื้อของเล่นอย่างงั้นแหละ
ฉันตามยูกิมิยะเพื่อไม่ให้ถูกทิ้งห่าง
อย่างไรก็ตาม ทุกคนจับจ้องไปที่เธอ ผู้ชายที่มากับแฟน หรือและภรรยาต่างก็ประหลาดใจกับยูกิมิยะที่เดินอย่างสง่างาม แถมพวกเขาโดนแฟนไม่ก็ภรรยาดึงหูด้วยซ้ำ
เธอเป็นสาวสวย ถ้าฉันเห็นคนแบบเธอ ก็คงชายตามองเหมือนกัน
ยังไงเธอก็จัดว่าเป็นคนที่สวยมาก เธอสูงและผอมเหมือนนางแบบ การกระทำที่เหมือนฉากในละคร ถ้าถ่ายรูปก็จะดูมีเสน่ห์ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน ราวกับว่าออร่าอยู่รอบตัวเธอ
แม้ว่าหน้าอกจะพูดได้ว่าเล็ก แต่มันกลับดึงดูดลักษณะตามธรรมชาติของเธอโดดเด่นมากยิ่งขึ้น
…ลองคิดดูดี ๆ ทำไมฉันถึงว่าเดินซื้อของกับสาวสวยแบบนี้ได้นะ ชีวิตช่างแปลกดีจริง ๆ
เมื่อฉันคิดเช่นนั้น ยูกิมิยะที่เดินอยู่ข้างหน้าก็หันกลับมาและจ้องมองมาที่ฉัน
「 ยัตสึฮาชิคุง เมื่อกี้ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาที่คิดไม่ซื่อ ｣
「 เธอคิดไปเองน่า ｣
「 …ฉันพอจะเดาได้อยู่นะ ｣
「 ฉันบอกว่าเธอแค่คิดไปเองน่า ｣
「 …มีความผิดค่ะ ｣
( ให้ตายเถอะ…ไม่น่ารักเอาซะเลย ถึงจะสวยก็ตามที แต่ก็น่ารำคาญหน่อยนิดหน่อย )
ฉันเดินตามยูกิมิยะต่อไป
…ฉันไม่สามารถหยุดมองได้ แม้จะมองจากด้านหลังเธอก็ยังสวยมากจริง ๆ
ตามชื่อของเธอ เธอมีความงามราวกับดอกไม้เยือกแข็ง
คนมักจะบอกกันว่าแม้งดงาม 3 วันผ่านไปความงามก็แห้งเหี่ยว ไม่จริงเลยสักนิด อาจเป็นคำที่ใช้แค่แฟนสาวหรือคู่สามีภรรยาก็ได้
—เราขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชั้น 2 จากนั้นไปที่ชั้น 3
「 ถึงชั้นสามแล้ว ｣
「 ว้าว…มีร้านของจุกจิกเยอะเลย ｣
มีร้านค้าของใช้ในครัวเรือน และยังมีร้านค้าที่ขายสินค้าต่าง ๆ ที่นี่เราสามารถซื้อของมาตกแต่งห้องของยูกิมิยะได้เพียงพอ
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ยูกิมิยะจึงมองไปตรงนั้นตรงนี้ ก็พอเข้าใจได้ การมาสถานที่ใหม่ ๆ มันสนุกดี
พวกเราเดินไปรอบ ๆ ชั้น 3 สำรวจทุกร้านค้า จนกระทั่งถึงตอนที่ยูกิมิยะก็มาหยุดอยู่หน้าร้านแห่งหนึ่ง
「 ยูกิมิยะ ? ｣
「 …เนียงโกะ ｣
「 เอ๊ะ ? …อ่อ พวกเขาพวกเขากำลังจัดแสดงสิ่งของเกี่ยวกับแมวอยู่นี่นะ ｣
โชคดีที่ได้ตอนมีนิทรรศการแบบนี้
ดวงตาของยูกิมิยะเป็นประกายเมื่อเธอเห็นสิ่งของเกี่ยวกับแมวตั้งเรียงรายอยู่หน้าร้าน
เท่าที่ผมเห็นมีนาฬิกาแขวนรูปแมว จานวางสบู่รูปแมว ผ้าเช็ดมือลายแมว ขวดใส่น้ำลายแมว ปากกา สมุดโน๊ต ยางลบ ทุกสิ่งทุกอย่างก็เหมือนแมวปกติ
แมว แมว แมว ยังไงก็แมวเต็มไปหมด..
มีแมวหลายแบบที่วาดในแบบแปลก ๆ หรือเหมือนจริง นอกจากนี้ยังมีพวกที่มีรูปร่างเป็นแมวด้วย
มองดูก็น่ารักนะ แต่… มีเยอะขนาดนี้ ฉันรู้สึกบ้านิดหน่อย แม้ว่าฉันจะพูดต่อหน้ายูกิมิยะไม่ได้เลยก็ตาม
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเขาตื่นเต้นมาก ดูเหมือนว่าสิ่งของเหล่านี้ทั้งหมดจะเป็นแบบที่เขาชอบ หากซื้อทั้งหมดนี้จะต้องเสียเงินเป็นจำนวนมากอย่างแน่นอน
「 ยูกิมิยะ เธอมีเงินพอเหรอ ? เมื่อก่อนเห็นเธอมักจะกังวลเรื่องเงินค่าอาหารมาโดยตลอด ｣
「 ฉันไม่งกขี้เหนียวกับของที่ชอบหรอก ｣
เขาพูดคำแปลก ๆ เหมือนโอตาคุต่อหน้าไอดอลของตัวเอง
「 วันนี้มีจ่ายมื้อเย็นด้วยนะ โอเคไหม ? ｣
「 ฉันรู้ จะพยายามไม่ให้กระทบกับส่วนนั้น —มั้งนะ ｣
เธอแค่กระซิบว่า ‘มั้งนะ’ ถ้าใช้จนกระทบกับส่วนนั้นก็จบข่าว บางทีฉันไม่ควรให้เธอซื้อของเกี่ยวกับแมวนะ
ยูกิมิยะเพลิดเพลินและเลือกสิ่งของที่ชอบ แล้วใส่ลงในตะกร้าทีละชิ้น
ตะกร้าก็เต็มไปด้วยสิ่งของ ไม่ใช่แค่นั้น พนักงานร้านยังต้องตะลึงเมื่อเห็นสิ่งนี้
「 ใครจะขนกันเล่า ซื้อมากไปแล้ว ｣
「 โชคดีจัง วันนี้มีคนช่วยถือของ ｣
( ใช่แล้ว ฉันเองแหละ )
「 เอาล่ะ ฉันจะช่วย แต่ถ้ามากไปมันลำบากนะ เราจะไปซื้อของทำมื้อเย็นด้วย ย่าเลยเถิดเกินไปล่ะ ｣
「 ค่ะ —เข้าใจแล้ว …ขอบคุณนะ ｣
ขณะที่พูดเช่นนี้ ยูกิมิยะก็หยิบของต่าง ๆ ลงในตะกร้า เมื่อเต็มแล้วเธอก็หยิบตะกร้ามาอีกใบ และใส่ของต่อไป… จนตะกร้าเต็มสามใบ
ตามที่คาดไว้ พนักงานในร้านต่างตกตะลึง ฉันขอโทษจริง ๆ ยูกิมิยะหยุดตัวเองไม่ได้
ตามที่พนักงานร้านบอก การจ่ายเงินจะใช้เวลามาก
ดังนั้นเราเลยต้องฆ่าเวลาจนกว่าจะเสร็จสมบูรณ์ แต่ตอนนี้ฉันจะทำยังไงดี…? พวกเราต่างก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะใช้เวลาอยู่ในเกมเซ็นเตอร์
จะทำยังไงเวลาที่ต้องใช้เวลาอยู่กับสาวสวยตามลำพัง แล้วรู้สึกว่าไม่มีอะไรทำล่ะ ? เข้าร้านราเมน ?
…นั่นไม่ใช่ความคิดที่ดี ฉันที่ไม่มีแฟนยังรู้เลยว่าไม่ดี
ในสถานการณ์เช่นนี้
จะดีกว่าถ้าฉันให้เธอเลือก ฉันเป็นคนอะไรก็ได้อยู่แล้ว
「 ยูกิมิยะ เธอคิดจะทำอะไรต่อล่ะ ? ｣
「 เอ่อ… ฉันเห็นมีคาเฟ่ที่ชั้น 1 พร้อมพาร์เฟ่ต์ที่ดูน่าอร่อย ไปที่นั่นกันเถอะค่ะ ｣
「 โอเค ｣
ปรากฎว่ามีร้านกาแฟอยู่ที่ชั้น 1… ยูกิมิยะเป็นคนช่างสังเกตจริง ๆ
เราสองคนลงไปที่ชั้นหนึ่ง และยูกิมิยะก็มุ่งตรงไปที่คาเฟ่โดยไม่ลังเล
ในร้านกาแฟ
ฉันสั่งกาแฟดำ และมองบลังค์ ยูกิมิยะสั่งชา และพาร์เฟ่ต์สตรอเบอร์รี่ รวมถึงสตรอเบอร์รี่หนึ่งจาน
อีกอย่าง
เมื่อวานเธอกินสตรอเบอร์รี่ในมื้อเที่ยงอย่างอารมณ์ดี คิดว่าเธอคงชอบสตรอเบอร์รี่จริง ๆ
เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว พวกเราไม่รู้เรื่องของกันและกันเลย… แล้วตอนนี้เป็นแบบนี้ได้ยังไงนะ ?
—ของที่สั่งแล้ว
ยูกิมิยะมองพาร์เฟ่ต์ด้วยดวงตาเป็นประกายเหมือนกับตอนที่มองไปที่รายการธีมแมวก่อนหน้านี้
「 เธอชอบพาร์เฟ่ต์ไหม ? ｣
「 สุด ๆ ! ｣
「 ตอบเร็วไปแล้ว ｣
「 ฉันชอบมันมาก มันเหมือนกับกล่องเครื่องประดับสำหรับฉันเลย ｣
รู้สึกเหมือนเธอได้ย้อนกลับไปในวัยเด็ก
ฉันเข้าใจสิ่งที่เขาพูด อันที่จริงพาร์เฟ่ต์ดูเป็นประกายราวกับเต็มไปด้วยอัญมณี พาร์เฟ่ต์สตรอว์เบอร์รีที่รวมสองสิ่งที่เขาชอบเข้าด้วยกัน แน่นอนว่าต้องเป็นของโปรดของเธออย่างแน่นอน
「 ทานแล้วนะคะ ｣
「 อืม…! อร่อยจังเลย ~ ! ｣
หลังจากกินพาร์เฟ่ต์ไปหนึ่งคำ เธอก็ยิ้มกว้าง
เมื่อลองคิดถึงอาหารง่าย ๆ ของเธอ อย่างข้างกล่องจากร้านสดวกซื้อ และของว่าง ตอนนี้เธอคงรู้สึกมีความสุขมากที่ได้กินของที่เธอชอบจริง ๆ
「 อะไรเหรอ ? ｣
「 เปล่า ฉันแค่คิดว่าเธอมีความสุขดีนะ ｣
「 ฉันจะไม่แบ่งปันให้หรอกนะ ทั้งหมดเป็นของฉันนะ ｣
「 ไม่ต้องห่วง ฉันไม่แย่งเธอหรอก ｣
「 ก็ดีแล้ว ~ ｣
ยูกิมิยะมองราวกับข่มขู่ เหมือนแมวที่กลัวจะถูกแย่งอาหาร
ฉันเริ่มกินมองบลังค์ของฉัน
「 นี่มันอร่อยมาก !? ｣
มองบลังค์ของที่นี่อร่อยมาก เขียนไว้ว่าเป็นเมนูยอดนิยม ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไม
แน่นอนว่าริมฝีปากของฉันผ่อนคลาย และฉันก็กัดอีกครั้งขณะจิบกาแฟ
「 อ่า!? ｣
กาแฟก็อร่อยเช่นกัน ถ้าอยู่ใกล้อพาร์ตเมนต์ก็จะมาที่นี่บ่อย ๆ ไม่ว่าจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ก็ตาม
「 …คุณก็หน้าแบบนั้นเป็นเหรอ ｣
「 ฉันกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ ? ｣
「 เหมือนกับเด็กที่เพิ่งซื้อของเล่นเลย คุณเองก็มีด้านน่ารักเหมือนกันนะ ｣
「 เวลเธอกินพาร์เฟ่ต์สตรอว์เบอร์รี่ก็เหมือนกัน จะเอากระจกมั๊ยห๊ะ ? ｣
「 ไม่จริงสักหน่อย ｣
( เธอดูเป็นเด็กเลยล่ะ )
เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองของฉัน ยูกิมิยะก็หรี่ตามองมาที่ฉัน ตอนนี้ฉันรู้ว่านั้น การจ้องมองนี้เป็นการจ้องตอนกำลังเขิน
「 จ้องตอนกินแบบนี้ มันเสียมารยาทนะ รู้มั๊ย ? ｣
「 ขอโทษ ๆ ฉันชอบที่เห็นยูกิมิยะกินอย่างมีความสุข ｣
「 ฮึ่ม ! ｣
เธออายอีกแล้ว หากมองดี ๆ ท่าทางของยูกิมิยะก็เข้าใจง่าย เพียงเพราะเธอดูเย็นชาจึงมองได้ยาก
หลังจากนั้นเราสองคนก็เงียบไปเกือบชั่วโมงพักอยู่ที่ร้านกาแฟแล้วกลับมาที่ร้านเดิม
รวมเป็นเงินกว่า 60,000 เยน
ถูกกว่าที่คิด แต่ไม่เคยเห็นใครเข้าร้านเสียขนาดนี้เลย คนรวยนี่จ่ายแบบนี้เหรอ… ยูกิมิยะ น่ากลัวชะมัด
เธอจ่ายเงินด้วยแพลตินั่มการ์ด ซึ่งเป็นสิ่งที่นักเรียน ม.ปลายไม่ควรจะมี
หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว
ฉันก็ถือกระเป๋า 4 จาก 5 ใบ โดยที่ยูกิมิยะถือหนึง่ใบ
( หนักกว่าที่คิดแหะ )
แม้ว่าจะมีเพียงสิ่งของเล็ก ๆ น้อยๆ แต่มีของเซรามิกเยอะมาก ยูกิมิยะยกตามลำพังไม่ได้หรอก บางทีอาจจะรู้สึกผิดนิดหน่อย ยูกิมิยะก็มองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล
「 ยัตสึฮาชิคุง ไหวมั๊ย ? ｣
「 ฉันสบายดี ｣
「 ถ้าคุณทำมันตก ฉันไม่ยอกโทษให้แน่ คุณต้องชดใช้ด้วยนะ ｣
( กังวลเรื่องนั้นมากกว่าเหรอ ? )
「 หะ… ห่วงแขนฉันหน่อยไม่ได้เหรอ ? ｣
ยากจริงแหะ แต่ก็บ่นไม่ได้ ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมันค้ำคอด้วยสิ
เนื่องจากเป็นเวลาเลิกงานแล้ว รถไฟจึงแน่นมาก ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ ก็มีแต่ต้องเบียดกันเท่านั้น ก็รู้สึกลำบากกับสัมภาระพวกนี้แหะ ฉันอยากจะนั่งนะ แต่เวลานี้มันก็ช่วยไม่ได้
「 คนเยอะมาก… ยูกิมิยะอย่าห่างจากฉันนะ ｣
「 เอ๊ะ …ค่ะ ｣
ฉันให้ยูกิมิยะไปที่ด้านติดกับประตู จากนั้นก็ยืนในจุดที่คอยบังยูกิมิยะจากคนอื่นในรถไฟ แม้ว่าจะมีพื้นที่จะเล็ก แต่ร่างกายเล็ก ๆ ของยูกิมิยะก็อยู่ได้พอดี
เนื่องจากคนมันเยอะมาก ถ้าเบรกกะทันหันอาจเดิดอุบัติเหตุกับยูกิมิยะก็ได้ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะ อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นได้มั๊ย ?
ด้วยรูปลักษณ์ปัจจุบันของเธอ อาจเป็นเป้าของการล่วงละเมิดทางเพศ เพื่อป้องกันเหตุนั้น
แต่ทว่า…
มันใกล้ตัวกว่าที่คิด อาจเป็นเพราะรถไฟเต็ม ร่างกายของฉันและยูกิมิยะแทบจะสัมผัสกัน ใบหน้าของเขาก็ใกล้ชิดกว่าเดิมด้วย
「 ยะ…ยาสึฮาชิคุง อย่าเข้ามาใกล้เกินไปนะ… ! ｣
「 ทำยังไงได้ล่ะ ยกแขนไม่ได้เพราะติดสัมภาระ..! ｣
ฉันทำได้เพียงพยุงตัวเองด้วยขาของฉันเท่านั้น แต่เนื่องจากการสั่นของรถไฟกับผู้โดยสาร ฉันจึงเอนตัวไปทางยูกิมิยะ
เหยียดแขนตรงรอบเอวของยูกิมิยะ และใช้ผนังเป็นตัวพยุง มันช่วยไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันอาจสูญเสียการทรงตัวเมื่อใดก็ได้ หากไม่ระวัง ตอนนี้ฉันสัมผัสใกล้ชิดกับยูกิมิยะมากจริง ๆ
ยูกิมิยะดูเหมือนจะรู้ตัวว่าฉันกำลังพยายามปกป้องเธอ เธอกระซิบข้างหูฉัน
「 ไม่ต้องมากันฉัน… ｣
เสียงและลมหายใจที่น่ารักของยูกิมิยะกระทบใบหูฉัน
ฉันได้ยินมาว่ามีประสาทรับรู้ที่หูเยอะมาก การกระทำของยูกิมิยะจึงส่งผลได้ดีทีเดียว นั่นมันจี้หัวใจผู้ชายของฉันจริง ๆ
「 เวลาแบบนี้มันต้องเป็นหน้าที่ของผู้ชาย ｣
「 ไม่เห็นจะต้อง ? ｣
「 อย่างน้อยฉันก็ต้องทำ… ｣
ตอนนี้ฉันสามารถแยกจากยูกิมิยะแล้วย้ายไปอยู่ในตำแหน่งสบายขึ้นแล้ว ถ้ามันทำให้ยูกิมิยะตกอยู่ในอันตราย ฉันจะไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ นี่ไม่ใช่แค่เพื่อปกป้องยูกิมิยะเท่านั้น แต่ยังเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตัวเองด้วย
ดังนั้นฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด
ไม่ว่าจะเป็นเพราะความรู้สึกของฉันถูกส่งไปยังเธอหรือไม่ ยูกิมิยะดูขอโทษแต่ก็ยิ้มเล็กน้อยด้วย
「 ขอบคุณ ｣
「 อะ—!? ｣
รถไฟสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง … !
「 !! ｣
ไม่เพียงแต่มือเท่านั้น ฉันยังใช้หน้าผากประคองกำแพงไว้ด้วย พยายามเพื่อป้องกันไม่ให้ยูกิมิยะถูกทับ
อย่างไรก็ตาม
เพราะเหตุนั้นด้วย… ผมของยูกิมิยะใกล่จมูกของฉัน และฉันก็สูดดมกลิ่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
กลิ่นหอมเย้ายวนใจมาก ส่วนผสมของแชมพู น้ำหอม และกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของยูกิมิยะ เตะจมูกของฉัน จริง ๆ ทำให้สติของฉันแทบกระเด็น
ว่ากันว่ามนุษย์มักจะสัมผัสกลิ่นของใครบางคนไม่น่าพึงพอใจหากยีนของพวกเขาอยู่ใกล้กัน…
อย่างไรก็ตาม
ฉันกับยูกิมิยะเป็นคนแปลกหน้ากัน นั่นหมายความว่าในแง่ทางพันธุกรรม ไม่มีปัญหา—
—ฉันกำลังคิดอะไรอยู่ !?
「 ย-ยัตสึฮาชิคุง…!? ｣
「 ขะ…ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ… ! ｣
「 ยาสึฮาชิคุง อยู่ท่านี้มันสบายกว่านี่ อยู่แบบนั้นสักพักเถอะค่ะ ｣
「 ข-ขอบคุณนะ ｣
「 แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ถ้าคนน้อยกว่านี้คุณต้องออกไปทันที —ไม่งั้นจะถือว่าคุณว่าล่วงละเมิดทางเพศนะ ｣
「 รู้แล้วน่า ｣
ยูกิมิยะก็ยังคงเป็นยูกิมิยะ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริง ๆ
แม้ว่าฉันจะไม่เห็นหน้าของเธอ แต่เธอก็ทำสีหน้ารำคาญแน่นอน ดูเหมือนว่าฉันเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้มากเกินไป และมันทำให้ฉันรำคาญใจหร่อย ๆ
อย่างไรก็ตาม
แม้ว่าฉันจะลงเอยในตำแหน่งนี้เนื่องจากความหนาแน่นของรถไฟ พูดตามตรงตอนนี้มันสบายกว่าตำแหน่งก่อนหน้านี้เสียอีก ไม่ใช่แค่พึ่งกำลังแขนแต่ได้ใช้ทั้งตัวได้นี่ช่วยได้มาก
ปัญหาคือฉันต้องสูดดมกลิ่นของยูกิมิยะต่อไป ถึงจะมีทางเลือกในการหายใจทางปากด้วย
ไม่ใช่ความคิดที่ดี
แบบนั้นจะทำให้ฉันดูเหมือนเป็นผู้ล่วงละเมิดทางเพศจริง ๆ
ฉันพยายามกลั้นลมหายใจ
หัวใจของฉันเต้นรัวเหมือนระฆังที่ดังอย่างรวดเร็ว ฉันกลัวว่ายูกิมิยะจะได้ยินมัน
ไม่กี่นาทีต่อมา
ยูกิมิยะก็พูดขึ้นทันที
「 รู้สึกแปลก ๆ ที่คุณกันฉันสามารถอยู่ด้วยกันแบบนี้ได้ ｣
「 เธอก็คิดเหมือนกันเหรอ ｣
「 ใช่ เพราะท้ายที่สุดแล้ว พวกเราใช้ชีวิตตามค่านิยมที่แตกต่างกันมาก ｣
「 ใช่ ｣
「 ยูกิมิยะเป็นคนซื่อสัตย์ และจริงจังมาก —เธอทำตัวไม่เรียบร้อย และเกียจคร้านอยู่เสมอ ｣
「 คุณก็ใช้ชีวิตแบบนั้นเหมือนกันใช่ไหม ? เมื่อพูดถึงเรื่องชีวิตส่วนตัว ยาสึฮาชิคุง ค่อนข้างมีระเบียบจริง ๆ ｣
「 …ลองคิดดูว่าจริง ๆ แล้วฉันกับยูกิมิยะคล้ายกันมั๊ยไม่ได้หรอก —ที่ฉันกับยูกิมิยะจะเหมือนกัน ? นั่นเป็นการดูถูกยูกิมิยะเกินไป ｣
「 แต่ก็เป็นความจริง ที่คุณช่วยฉัน ｣
「 เป็นเพราะเราบังเอิญอยู่บนรถไฟเต็มขบวน ดังนั้นไม่ต้องกังวล ｣
「 แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด คุณทำความสะอาดห้อง และสอนฉันทำอาหารด้วย ｣
「 เพราะสถานการณ์มันบังคับ ถ้าห้องเธอสกปรกมากจนฉันเกรงว่าแมลงสาบจะเข้ามาที่บ้านฉันด้วย เราทั้งคู่ได้ประโยชนรวมกันจากสิ่งนี้ ｣
「 จากมุมของคุณก็คงจะเป็นแบบนั้น แต่สำหรับฉันมันมีความหมายมาก ๆ ｣
「 อืม…งั้นเหรอ ｣
ฉันไม่คิดว่ามนุษย์ควรทำทุกอย่างเพียงลำพังได้
「 ฉันอาจจะเรียนไม่เก่งแต่ฉันก็ได้รับความช่วยเหลือจากยูกิมิยะ แน่นอนฉันไม่ลืมที่จะขอบคุณ แต่การขอบคุณมากที่มากจนเกินไปทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดจริง ๆ ｣
บางทียูกิมิยะอาจจะรู้สึกแบบเดียวกัน เพราะจากที่นั่นเราไม่ได้พูดอะไรเลยจนกระทั่งถึงสถานี
นี่คือสถานีในเมืองใหญ่ซึ่งเป็นย่านที่อยู่อาศัย จึงมีผู้คนจำนวนมากลงจากรถ
เราไหลไปตามกระแสและลงจากรถที่แออัดด้วยกัน
