「 หู้ว… มาทันเวลาพอดี ｣
ฉันอาบน้ำและสวมเสื้อผ้าและจัดทรงให้เรียบร้อย แถมยังแว็กซ์อีกด้วย การทำอะไรที่ไม่ชิน ทำให้กินเวลาพอสมควรเลย
อีก 5 นาทีก่อนเวลานัด
ฉันที่กำลังว้าวุ่นใจนั้น เดินวนไปมาด้วยความกังวล ในห้องนั่งเล่น เสียงกริ่งก็ดังขึ้นตอน 15.00 ตรงเวลาตามที่ยูกิมิยะนัดไว้
ฉันเปิดประตูทันทีโดยไม่เช็คก่อนด้วยซ้ำ
「 กำลังรอ— ｣
「 มีอะไรเหรอคะ ? ｣
เธอไม่ได้อยู่ในเสื้อผ้าตามปกติ แต่เป็นชุดสบาย ๆ เรียบง่าย
สวมชุดเดรสสีขาวมีจีบ คาร์ดิแกนสีฟ้าอ่อนสำหรับกันแดด กระเป๋าสะพาย และรองเท้าส้นสูง เสื้อผ้าแฟชั่นจัดเต็มพร้อมเที่ยวสุด ๆ
ช่างแตกต่างจาก “เจ้าของห้องมหันตภัย” โดยสิ้นเชิง เธอดูเหมือนเจ้าหญิงจากตระกูลผู้ดีเลย เป็นความงามที่เข้ากันได้ลงตัวมาก
ถึงฉันจะไม่เคยยูกิมิยะลุคนี้มาก่อน แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด
ปกติเธอจะปล่อยผมยาวสลวย แต่ตอนนี้กลับมัดเปียหลวม ๆ ผาดไว้ด้านหน้า และยังสวมแว่นตากรอบใสที่ปกติไม่ใส่ เหมาะกับยูกิมิยะ แทบจะแต่กต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง แทนที่จะเป็นประธานนักเรียน ดูเหมือนบรรณารักษ์ซะมากกว่า
ฉันรู้สึกตะลึงทันทีที่ได้เห็น แค่เปลี่ยนทรงผม และสวมแว่นตา ความประทับใจก็เปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ไงนะ ?
「 เอ่อ… เปล่า… คือจะว่าไงดี เธอดูต่างจากปกติน่ะ… ｣
「 อ้อ แว่นนี้เหรอคะ ใส่แว่นตาที่ไม่มีเลนส์ เป็นการปลอมตัวเผื่อไว้ไง ｣
「 ปลอมตัว ? ｣
「 ถ้าบังเอิญเจอคนรูีกเข้า ทั้งฉันทั้งคุณได้มีปัญหาแน่ ๆ เลยต้องปลอมตัวไว้ไง ฉันไม่ค่อยชอบข่าวลือแปลก ๆ ด้วยสิ ｣
( เธออ่ะนะ )
( ….เอ๊ะ ? )
แม้ยูกิมิยะจะบอกว่าปลอมตัวก็เถอะ แต่ไม่ได้รู้สึกว่ากำลังปลอมตัวอยู่เลย คนอื่นเห็นก็คงคิดแค่กำลังเดทกับคนอื่นเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ ?
ตอนที่คำคิดอยู่นั้น ยูกิมิยะก็หันกลับมา
「 มัวทำอะไรอยู่น่ะ รีบ ๆ เข้าเถอะค่ะ ｣
「 เอ่อ… ｣
เวลาเริ่มเหลือน้อยแล้วด้วย หวังว่าจะไม่ไปแว็บเจอใครเข้าหรอกนะ ถึงจะโชคดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีคนรู้จักอยู่ด้วยสิ แทบจะยับด้วยมือข้างเดียวได้เลย
ฉันรีบล็อคประตูแล้สตามเธอไป
เนื่องจากที่นี้เป็นย่านที่อยู่อาศัย เวลานี้จึงมีคนสัญจรไปมาน้อย มีเพียงเด็กประถม และเด็กม.ต้น ไม่ก็พวกคุณแม่บ้านที่ช็อปปิ้งอยู่เท่านั้น
นอกจากเสียงร่าเริงของเด็ก ๆ ยังมีเสียงรถและเสียงจากสถานที่ก่อสร้างยังได้ยินมาแต่ไกลอีกด้วย มันเป็นสถานที่ที่เงียบสงบและสะดวกสบายในการอยู่อาศัยจริง ๆ
「 ที่นี่สงบดีนะ ｣
「 นั้นสิค่ะ —ที่เลือกที่นี่ก็เพราะฉันชอบความเงียบสงบแบบนี้ ｣
「 แล้วที่บ้านของเธอเสียงดังหรือเปล่า ｣
「 …ไม่ค่ะ บ้านฉันก็เงียบเหมือนกัน …เงียบมาก ๆ ｣
ใบหน้าของยูกิมิยะดูหมองลง ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ เป็นหัวข้อที่ฉันไม่ควรพูดออกไปสินะ ?
「 เข้าใจแล้ว …ฉันก็เหมือนกัน เพราะพ่อแม่ไม่อยู่บ้านบ่อย ๆ ｣
「 …คุณไม่เหงาบ้างเหรอ ? ｣
「 ตอนเด็กฉันรู้สึกเหงานะ แต่พอขึ้น ป.4 ก็ไม่ค่อยรู้สึกแล้ว ถ้าปัจจุบันยังรู้สึกมีชีวิตชีวา และสนุกได้อยู่ อดีตจะไปสำคัญอะไรล่ะ ｣
「 ตอนที่อยู่กับฉันด้วยเหรอคะ ? ｣
「 แน่นอน ก็ตอนนี้เธออยู่ใกล้ที่สุดแล้วหนิ ｣
แม้ว่าจุนยะจะเป็นเพื่อนรัก แต่ก็ไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกันบ่อย เพิ่งเจอกับคุโรซึกิด้วย แต่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้กันจนไปไหนกันได้
ฉันไม่ได้เที่ยวเล่นกับยูกิมิยะ แค่บังเอิญอยู่ใกล้ดัน แต่เวลาก็ผ่านไปเป็นสัปดาห์แล้ว ก็อดชินกับมันไม่ได้ ถึงจะไม่ได้บอกเธอตรง ๆ แต่ฉันก็รู้สึกสนุกเมื่ออยู่กับเธอจริง ๆ นะ
「 แน่นอน ｣
「 เดี๋ยวสิ แสดงท่าทีให้มากกว่านี้หน่อยสิ ฉันเขินอยู่ฝ่ายเดียวเลยนะ ｣
「 ขอให้คุณทรมาณใจต่อไปล่ะกันนะ ｣
「 …ให้ตายสิ เป็นด้านที่ไม่น่าเอาซะเลย ｣
「 แหม น่าเสียนะค่ะ ที่ฉันชอบด้านนี้ของฉันมาก ｣
ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้เลย เหมือนเสียงมันติดอยู่ในคอ เมื่อฉันเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนเหมือนนางฟ้าของเธอ ฉันรู้ดีว่าเธอล้อเล่น เพื่อแกล้งฉัน
แต่…
ฉันรู้สึกได้ว่ารอยยิ้มของเธอนั้นเป็นของจริง
เธอตอนนี้สนุกกับมันบ้างมั๊ย ?
ฉันหวังให้เป็นเช่นนั้น แม้จะไม่ได้พูดออกไปตรง ๆ
