—ปี๊ป —ปี๊ป —ป๊ป —ปิ๊ป —ปิีป
「 หืม……? อา… ป่านนี้แล้วเหรอเนี้ย…… ｣
ฉันตื่นขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก ขณะที่ยังตื่นไม่เต็มตา —ฉันลุกมาปิดนาฬิกาปลุก
แม้ว่าจะปิดนาฬิกาไปแล้ว —แต่ตาก็ยังไม่ยอมเปิดเนื่องจากความง่วงนอน จิตใจของฉันเริ่มต่อต้าน
「 ง่วงนอนจังเลย… ｣
เมื่อคืนตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ
แสงแดดในฤดูใบไม้ผลิที่ลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านยังทำให้รู้สึกง่วงนอนมากยิ่งขึ้น
มันคงจะจริงที่ว่า เคยมีคนกล่าวไว้ “เมื่อเผลอหลับ การตื่นในรุ่งสางฤดใบไม้ผลิยากมันช่างยากเย็น”
「 อยากโดดชะมัด… ไม่ ๆ ถ้าเป็นคุโรมิเนะ ฉันคงหลับในห้องเรียนโดยไม่รู้ร้อนรู้หนาว —ปัจจุบันฉันเป็นนักเรียนของโรงเรียนมัธยมชิรามิเนะ ถ้าขาดล่ะก็ได้เรียนตามไม่ทันแน่ ｣
…บางที ถ้าคุกเข่าขอร้องยูกิมิยะ อาจจะตามทัน แต่ฉันทำไม่ได้เพราะศักดิ์ศรีมันค้ำคอซะด้วย และฉันคงก้มหัวให้เธอไปตลอดชีวิตไม่ได้ด้วย
( …เดี๋ยว ๆ ชั่วชีวิต ? ไม่ใช่ว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดสักหน่อย ? )
จิตใจฟุ่งซ่านจนคิดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง
「 อา… ฉันต้องดูแลตัวเองให้มันอยู่ในขอบเขตตัวเอง ｣
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ นำอาหารไปแช่ และเตรียมสิ่งที่จำเป็นสำหรับบทเรียนก็ถึงเวลา
รู้สึกขอบคุณที่ยูกิมิยะจะช่วยสอนการบ้านให้ —ไม่เช่นนั้นฉันคงจะทำการบ้านในตอนเช้าได้ยากอย่างแน่นอน
ถึงเวลาไปโรงเรียน ไม่ใช่เวลามาเอ้อระเหยแล้ว —ฉันออกจากห้องพร้อมถุงขยะ และในขณะนั้น——
「 ห๊าาาว~ …เอ๊ะ ? ｣
เวลาเดียวกัน ยูกิมิยะก็ออกมาจากประตูถัดไป และหาวครั้งใหญ่ ——ฉันรู้สึกถึงเดจาวูสุด ๆ
ถึงจะยังรู้สึกอึดอัดใจ ฉันต้องรีบทักทายเธอก่อน
「 อรุณสวัสดิ์ครับ คุณยูกิมิยะ ｣
「 อือ… อื้ม ! อรุณสวัสดิ์ค่ะ ｣
การเจอกันอย่างคาดไม่ถึง ยูกิมิยะตัวแข็งทื่อ ——อย่างไรก็ตาม เวลาวินาทีถัดมา เธอก็หน้าแดง และจ้องเขม็ง
「 …คุณเห็นหรือเปล่า ? ｣
「 เห็นสิ ｣
「 อย่าตอบทันทีสิ ｣
「 ไม่ต้องห่วง —ฉันเคยเห็นไปครั้งแล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องแก้ตัวหนิ ｣
「 อย่างร้อยก็ช่วยลังเลสักหน่อยสิ ——เมื่อกี้ประชดจากเรื่องเมื่อวานเหรอ ทำฉันโกรธเลยนะ ｣
「 อือ ｣
( เขาเหตุแล้วใช่มั๊ย ? )
ยูกิมิยะจ้อง แล้วรีบล็อคประตูแล้วีบเดินจากไป
「 …วันนี้ฉันไปก่อนนะคะ ——อีกสักพักคุณค่อยไป ไม่อยากให้ใครเห็นตอนมาโรงเรียนด้วยกัน ｣
เธอเป็นคนช่างพูดจริง ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กผู้หญิงที่เข้าวัยต่อต้านเลย
( งั้นฉันคงเป็นพ่อของเธอ… เดี๋ยวนะ ทำไมจึงต้องเป็นฉันด้วย ? )
「 เอาล่ะ ! ไว้เจอกัน ｣
「 …ฉันไปก่อนนะ ｣
เธอเต็มใจที่จะตอบกลับฉัน —เป็นเด็กที่มีระเบียบวินัย แสดงให้เห็นว่าถูกเลี้ยงดูมาดีแค่ไหน
( อย่างไรก็ตาม…. ค้องอย่าลืมทิ้งขยะ )
จู่ ๆ ก็หยุด ล้างหน้าแล้วหันกลับเข้าไปในห้อง —ในที่สุดก็รีบออกมา รีบถือถุงขยะลงบันได ยูกิมิยะประมาทเลินเล่ออย่างน่าประหลาดใจ
จากชั้นสอง ฉันมองดูยูกิมิยะเดินจากไป
หลังจากทิ้งขยะแล้ว ยูกิมิยะก็มองมาที่ฉัน จากนั้นก็หันหลังกลับ และวิ่งเบา ๆ ไม่ว่าจะมองยังไงเธอก็ดูน่ารัก แม้ว่าเธอน่ารำคาญไปบ้าง
( —หืม ? )
ทันใดนั้น เงาแปลก ๆ ก็แวบที่มุมสายตาของฉัน
「 นั่นอะไรน่ะ ? ｣
ด้านหลังยูกิมิยะ มีชายที่น่าสงสัยคนหนึ่ง… สวมชุดสูท หน้ากาก และแว่นกันแดด ——เป็นคนน่าสงสัยสุด ๆ
เหมือนจะพยายามซ่อนตัวอยู่หลังเสาไฟฟ้า และมองตามยูกิมิยะด้วย…
「 เอ๊ะ ? ｣
ฉันไม่อยากคิดแง่ลบนะ —แต่ถ้าเป็นสตอล์กเกอร์ล่ะ ?
( …เป็นไปได้ )
ถ้าอยู่เงียบ ๆ ยูกิมิยะเป็นสาวสวยไร้เดียงสาอย่างไม่ต้องสงสัย —คนที่ไม่เคยเห็นนิสัยที่แท้จริง คงตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ ไม่แปลกใจที่จะมีพวกสตอร์กเกอร์
( ฉันไม่เห็นเคยได้ยิน ยูกิมิยะเป็นเป้าของพวกสอร์กเกอร์มาก่อนเลย )
( …ก่อนที่จะสายไป ฉันควรจะถามสิ่งที่เธอทำก่อน )
ฉันลงไปที่ชั้นหนึ่ง เดินไปรอบ ๆ เล็กน้อย แล้วเข้าไปหาชายที่ซ่อนตัวอยู่
เขามีส่วนสูงพอ ๆ กับฉัน แต่เขาดูมีกล้ามเนื้อมากกว่า ถ้าฉันกระคุ้นอาจจะโต้ตอบกลับมาบ้าง
ขณะที่ใช้ร่มพับในกระเป๋าเป็นอาวุธชั่วคราว —ฉันก็พูดกับชายคนนั้น
「 นี่นาย ! ｣
「 ! ｣
「 เดี๋ยว… !? ｣
เขาวิ่งหนีไป แม้ว่าเขาจะสวมรองเท้าหนัง แต่ก็วิ่งไวมาก จากนั้นไม่นาน เขาก็หายลับไปจากสายตา
「 อะไร… ? ｣
( ไม่ใช่สตอล์กเกอร์จริงเหรอ ? เพื่อความปลอดภัย บางทีฉันควรจะแจ้งตำรวจ )
( …ไม่สิ ก่อนหน้านั้น —ฉันควรจะคุยกับยูกิมิยะก่อนมั๊ย ? หรือควรแจ้งตำรวจหลังจากคุยกับยูกิมิยะแล้วดีล่ะ ? )
( …ช่วงนี้มีเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับยูกิมิยะมากเกินไป )
ฉันถอนหายใจสั้น ๆ แล้วเริ่มเดินไปโรงเรียนตามรอยเท้าของยูกิมิยะ
