ข้าว ปลาต้ม ซุปมิโซะ ผักดอง และสลัดผัก ยูกิมิยะพึงพอใจ และประสานมือกัน ยูกิมิยะคนปัจจุบันยังกล้าขอข้าวเพิ่มอีกด้วย
「 หึหึ…ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ ｣
「 เธอคิดว่าไง ? ｣
「 …ธรรมดาหนิ ｣
「 เธอน่าจะพูดอร่อยออกมาตรง ๆ นะ ｣
「 บอกตรง ๆ ก็ไม่เลวนะคะ ｣
( เธอจะหาคำแก้ตัวต่อหน้าฉันแค่ไหน แต่สีหน้า ท่าทางเธอดูกำลังมีความสุขอยู่ชัด ๆ )
ยูกิมิยะเช็ดปากแล้วพูดขึ้น…
「 เอาล่ะ ｣
「 ฉันขอตัวเก็บผ้าก่อน —เดี๋ยวค่อยมาเรียนกัน ｣
「 หืม ? ใช่ ๆ การตากผ้าตอนกลางคืนมันไม่ค่อยดี ควรใช้เครื่องอบจะดีกว่า แต่มันจะแย่เอา ถ้าคนอื่นรู้ว่ามีผู้หญิงอาศัยอยู่ตามลำพัง ｣
「 ขอไปเตรียมของก่อนนะ ｣
พาเธอออกไปส่งหน้าประตู
ยูกิมิยะที่สวมรองเท้าน่ารัก ยิ้มเล็กน้อยแล้วหันมาหาฉัน
「 แล้วเจอกันนะ ｣
「 …แล้วเจอกัน ｣
ฉันมองดูยูกิมิยะออกไป แล้วก็กลับไปทำการบ้านต่อ
( …แล้วเจอกัน ? ตลกดีนะที่หวนคิดถึงมันอีกครั้ง )
รู้สึกเขินเล็กน้อย ฉันเริ่มมีสมาธิกับการบ้านที่อยู่ตรงหน้า
ขณะที่กำลังรอ ในที่สุดยูกิมิยะก็กลับมาพร้อมการบ้านของเธอ
「 ขอบคุณที่อุตส่าห์รอนะ มาเริ่มกันเลยมั๊ยะ ? เราน่าจะเสร็จตอน 22.00 น. มาตั้งใจกันเถอะ ｣
「 เอ่อ ใจเย็น ๆ นะ… ｣
รอยยิ้มชวนเสียวสันหลังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของยูกิมิยะ ขณะที่เธอเปิดสมุดบันทึก และเขียนตัวอักษร 2-3 คำ
「 เธอเขียนอะไร ? … “กฎแห่งกรรม” ? ｣
「 ยัตสึฮาชิคุง รู้จักคำว่า “กรรม” ใช่มั๊ย สั้น ๆ ก็คือ …สิ่งที่คุณทำจะย้อนกลับเข้าตัวนะ ——ที่จะสื่อเลยก็คือ… ｣
「 …ก็นิดหน่อย ｣
「 เมื่อกี้ฉันทำผิดพลาดก็ก็ไม่ยั่งมือเลยนะ —มันเจ็บจริง ๆ นะ ｣
「 ฉันไม่เคยเห็นเธอทำสีหน้าแบบนั้นมาก่อนเลยนะ… ｣
「 คุณไม่รู้หรอกว่าคนอื่นมีอะไรคิดค้างในใจบ้าง ? ｣
( ถึงจะชัดเจนว่าเธอไม่ได้เจ็บ แต่ฉันก็ปฏิเสธที่เธอพูดไม่ได้ ——ให้ตายเถอะ )
รอยยิ้มกว้างของยูกิมิยะ ฟาดไม้บรรทัดลงบนอีกฝ่ามืออีกข้างของเธอ
「 กลับกัน ฉันจะเคี่ยวคุณให้หนักเลย…! เตรียมใจไว้เถอะค่ะ ! ｣
( —อึก ! )
「 …เอาล่ะ วันนี้พอกันแค่นี้ก่อน ｣
「 เอ่อ… ｣
( เหนือกว่าที่จินตนาการไว้อีก )
ต้องขอบคุณเธอที่ทำให้ฉันทำการบ้านเสร็จ …แม้สมองฉันจะโอเวอร์ฮีทไปซะแล้ว ยูกิมิยะใจร้ายชะมัด…
ปล่อยให้สมองได้พักแล้วฟุบกับโต๊ะ ยูกิมิยะมองดูนาฬิกาในห้องแล้วพูดว่า…
「 อา ｣
「 ได้เวลากลับแล้วสิ ｣
「 หืม… ถึงเวลาแล้วเหรอ ? …ขอบคุณสำหรับวันนี้ ｣
「 พูดอะไรกันคะ ? ฉันสิที่ควรขอบคุณ เราทั้งคู่ได้รับประโยชน์ร่วมกัน ｣
( แม้ว่าจะมีพูดอย่างนัั้น —แต่ฉันรู้สึกเหมือนโดนทารุณราวกำลังถูกล้างแค้นมากกว่า )
เมื่อฉันเดินไปส่งยูกิมิยะไปที่หน้าประตู —เธอก็หันหลังกลับช้า ๆ
…เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
「 มีอะไรเหรอ ? ลืมของหรือเปล่า ? ｣
「 …ไม่มีหรอก ราตรีสวัสดิ์นะ ｣
「 อืม… ราตรีสวัสดิ์ ｣
ยูกิมิยะโบกมือ ฉันก็โบกมือตอบกลับด้วย
จนกระทั่งประตูปิดลง ยูกิมิยะยังคงจ้องมาที่ฉัน ——ราวกับกำลังให้ความสนใจอยู่
( ทำให้เอารู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย ——แน่นอนในความหมายที่ดีนะ )
ก่อนจะล้างจานก็ออกไปดูท้องฟ้าที่ระเบียง ถึงจะเป็นฤดูใบไม้ผลิแต่ก็รู้สึกหนาวนิดหน่อยถ้าไม่ได้สวมเสื้อหนา ๆ —แต่ …อุณหภูมิทำให้รู้สึกสบายตัว สำหรับผมที่กำลังรู้สึกร้อน
( 3 วันที่ผ่านมา รู้สึกเหมือนชีวิตเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ——ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ใกล้ชิดกับยูกิมิยะขนาดนี้ )
ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่แม้แต่เพื่อนที่โรงเรียน แน่นอนไม่ใช่คู่รักโรแมนติกด้วย
เป็นเพียงแค่เพื่อนบ้านเท่านั้น
ใช่แล้ว —มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เป็นระยะความสัมพันธ์ที่พอเหมาะ
[ รับสารภาพ ]
( ฮะ…หืม ? )
ฉันได้ยินเสียงจากหน้าต่างถูกเปิดจากห้องถัดไป… อาจจะมาสูดอากาศ
[ ฮืม~ …ฮัม~ ฮูน♪ ลาลาลาลาอา♪ ]
เธอกำลังอารมณ์ดีอยู่ ร้องเพลงด้วยเสียงไพเราะ …ถึงแม้เธอควรจะหยุดฮัมเพลงโดยที่ยังเปิดหน้าต่างอยู่ก็ตาม เพราะอาจจะรบกวนเพื่อนบ้านเอาได้
( …นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเธอร้องตรง ๆ ไม่ใช่ผ่านกำแพง เสียงไม่อู้อี้ และได้ยินอย่างชัดเจน )
ขณะที่มองดูดวงจันทร์ และฟังเพลงของยูกิมิยะ กลีบดอกซากุระที่ร่วงหล่นก็ถูกลมพัดพาไปเพื่อแต่งแต้มสีสันให้กับท้องฟ้ายามค่ำคืน
( ใช่แล้ว… ฉันคิดว่าค่ำคืนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน… )
[ วางผ้าเช็ดตัวไว้ด้านบน ตากแดดให้แห้ง~ ♪ แล้วก็แขวนเสื้อยืดไว้บนไม้แขวนด้วย~♪ ]
( ฮ่า ๆ เธอกำลังล้าเลียนเรื่อวันนี้อยู่ )
เสียงร้องของยูกิมิยะทำให้ฉันหลงใหล ฉันตั้งอกตั้งใจฟังมากขึ้น เนื้อเพลงแปลก ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนคอนเสิร์ตที่จัดขึ้นเพื่อฉันโดยเฉพาะ …ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายมาก
นอกจากเพลงที่เธอร้องแล้ว ฉันยังได้ยินเสียงการพับผ้าเบา ๆ อีกด้วย ดูเหมือนว่าเธอกำลังพับเสื้อของเธออยู่ —ดีมาก …ดูเหมือนว่าเธอจะตั้งใจทำการบ้านที่ให้เป็นอย่างดี
[ กางเกงใน กับบรา ลาลาลาลาลา~♪ ]
( …กางเกงชั้นใน และเสื้อชั้นใน ? แม้จะคิดว่าว่าเป็นไปไม่ได้… เอ๊ะ ของยูกิมิยะเหรอ ? )
( ฉันจำได้ว่าได้เคยเห็น ——ชั้นในสีดำเซ็กซี่ในห้องของเธอ และยังมีบราสีพีชที่พึ่งเห็นไปก่อนหน้านี้ด้วย
ไหนจะหน้าท้องขาว ส่วนเว้าส่วนโค้งที่งดงามของเธอ… )
อดไม่ได้ที่คู้ตัวลงจากความคิดอกุศลที่ก่อตัวขึ้น
( ให้ตายเถอะ คิดบ้าอะไรอยู่… ! แม้จะรู้สึกผ่อนคลายมากก็ตาม ! )
( เอาล่ะ ด้วยลมเย็นนี้ควรทำให้หัวเย็นลง )
ฉันวางแขนบนราวระเบียง —เพลิดเพลินกับสายลมยามเย็นที่พัดผ่านแก้มของฉันเบา ๆ
( อ่า… สบายจังเลย )
ขณะที่ฉันครุ่นคิดอยู่ รู้สึกว่าบานประตูเปิดออก และยูกิมิยะ…
「 อา ! ｣
「 หืม… ｣
เมื่อหันไปที่ต้นทางของเสียง …สบตากัน
( ใช่ครับ เกมซะแล้ว )
ยูกิมิยะมีสีหน้าตกใจ ใบหน้าของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง ปากของเธอก็กระตุกอย่างเงียบ ๆ
「 …ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ｣
「 นั่นเป็นคำพูดของคนที่ได้ยินแล้วชัด ๆ ! ｣
( จริงมาก )
ยูกิมิยะเขินอาย จ้องมาที่ฉันแล้วหันหลังกลับด้วยความรำคาญเพื่อเผชิญกับสายลมยามค่ำคืน ——เหมือนว่าเธอจะไม่กลับเข้าไปข้างใน [จะเข้าไปดีมั๊ย] นั้งเป็นสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่มั๊ยนะ ?
เวลาผ่านไปโดยไม่มีคำพูด
สถานการณ์ช่างน่าอึดอัดใจมากจริง ๆ
ไม่สามารถทนต่อความเงียบได้อีก ฉันจึงคุย กับยูกิมิยะเผื่อจะคลายความอึดอัดใจ
「 เอ่อ… เธอร้องเพลงเพราะมากจริง ๆ ทำเอาตกใจเลย ｣
「 …จะล้อเลียนกันเหรอคะ ? ｣
「 …ฮ่า ๆ ยังไงฉันก็ได้ยินไปแล้ว ตอนนี้ไม่คิดจะแก้ตัวหรอกนะ ｣
「 ไม่หรอก ! เวลาหิวถึงเธอจะยืนกรานปฏิเสธก็เถอะ ——นั้นคงเป็นเสียงที่บอกถึงความดีใจของเธอใช่มั๊ย ? ｣
ราวกับว่าไม่รบกวนฉันอีกต่อไปเมื่อได้ยินเธอร้องเพลง ยูกิมิยะก็จับราวระเบียงแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
「 …แม่ของฉัน ท่านชอบร้องเพลง เธอมักจะร้องเพลงบ่อย ๆ และยังร้องเพลงร่วมกับฉันอีกด้วย เธอยังแต่งเพลงได้อย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้ฉันหัวเราะอยู่เสมอ ｣
「 ว้าว ——เป็นแม่ที่ใจดีมากสินะ ｣
「 ใช่… ｣
หลังจากนั้น ——ก็ไม่ยินเสียงของยูกิมิยะอีก ฉันยื่นตอมองดูท้องฟ้าต่อไป
แทนที่จะหายไป กลับจมลึกลงไปในความคิด คิดถึงวันคืนเหล่านั้นหรือเปล่า… ? รู้สึกเศร้า ? ไม่รู้เลยแหะ ฉันคงพูดออไปไม่ได้
「 ยูกิมิยะ… ? ｣
「 …เอ๊ะ ปล่า ไม่มีอะไรหรอก ｣
「 …เหรอ ｣
เธอคงไม่อยากให้ฉันขุดคุ้ยไปมากกว่านี้
( ไม่กี่วันก่อน —ยูกิมิยะก็พูดบางอย่างที่คล้ายกัน อย่าไปแตะต้องจุดที่อ่อนไหวของคนอื่น นั่นคือความประทับใจที่ยูกิมิยะมอบให้ )
แม้จะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่จู่ ๆ ยูกิมิยะก็พูดว่า…
「 เอ่อ… ｣
「 ยัตสึฮาชิคุง ——วันศุกร์พอจะมีเวลาบ้างมั๊ย ? ยังไม่ลืมงานแนะนำตัวใช่มั๊ย ? ｣
「 อืม ! พวกเรานัดกินข้าวที่ห้องสภานักเรียน ——แน่นอนว่าไม่ลืมหรอก ｣
「 ตัดสินใจมื้อกลางวันไว้แล้ว ถ้าเริ่มเตรียมตั้งแต่เย็นพรุ่งนี้ก็คงพอ ฉันจัดเตรียมเสบียงให้พร้อมอยู่เสมอ ไม่จำเป็นต้องเตรียมตัวให้พร้อมเกินไป คนอื่นอาจเห็นได้ …เลยต้องทำอย่างจริงจัง ｣
「 …เอ่อ เดี๋ยวก่อน ? เสบียง ? ｣
「 ยูกิมิยะ ——เธอมีแผนจะซื้ออะไรบ้าง ? ｣
จากฝั่งตรงข้ามของกำแพง ยูกิมิยะมองไปทางอื่น ไม่กล้าที่จะมองมาที่ฉัน
( อย่าบอกนะ… )
「 เธอคงไม่ได้คิดใช่ไหม… ? ｣
「 แน่นอน …ต้องคิดอยู่แล้ว …ฉันกำลังจะซื้ออาหาร และใส่ไว้ในกล่องอาหารกลางวัน… ｣
…เข้าใจแล้ว คำตอบเดาไม่ยาก —เป็นคำตอบที่แย่เกินจินตนาการ
คนอื่นคงรู้ทันทีแน่ หากเป็นอย่างนั้น ตำนานสมบูรณ์แบบ และไร้ที่ติของ [ยูกิมิยะ เฮียวกะ] ได้พังรวดเดียวแน่
( ไม่มีทางเลือก )
「 ให้ฉันแบ่งส่วนให็เธอด้วยมั๊ย ｣
!
( อย่างทีคาด เธอสนใจแทบจะทันที —เดาง่ายเกินไปแล้ว ยูกิมิยะ )
「 ได้ ! เดี๋ยวฉันเตรียเผื่อไว้ให้ ——การเพิ่มจาก 1 เป็น 2 คนไม่ได้ลำบากนักหรอก ｣
เมื่อตัดสินใจแล้ว ฉันต้องเตรียมของเพิ่มอีก
อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอทำหน้าเคร่งเครียดหันหน้ากลับมา แล้วพูดขึ้น…
「 ไม่จริงสักหน่อย —คุณทำอาหารเย็นให้ฉัน ตอนนี้ก็อาหารเที่ยงอีก… ｣
「 ไม่ต้องห่วง ไม่ต่างกันหรอก ｣
「 ไม่ได้สิ… ｣
「 อย่าห่วงไป คำนวณต้นทุนแยกไว้ มันก็ win-win ใช่มั๊ยล่ะ ? ｣
ที่จริงแล้ว การทำอาหารสำหรับสองคนมันง่ายกว่าการทำคนเดียวอีก ถ้าเหลือก็ใช้ทำมื้อกลางวันได้อีกด้วย
จากด้านหลังแผงกั้น ยูกิมิยะก็มองออกอย่างสงสัย
「 ถ้าอย่างนั้น —ขอฉันพึ่งผิงคุณได้มั๊ย… ขอบคุณนะ… ｣
「 ได้สิ —แต่อย่าจู้จี้จุกจิกเกินไปล่ะ โอเคมั๊ย ? ｣
「 ไม่ต้องห่วงค่ะ —แค่ไม่มีนัตโตะก็พอ ｣
「 งั้นคราวหน้า —เดี๋ยวฉันเตรียมนัตโต้กองพะเนินไว้ให้ ｣
「 เอ๊ะ ? ｣
「 ล้อเล่น ｣
「 ยัตสึฮาชิคุง ฉันเกลียดคุณค่ะ …ฮึ่ม ! ｣
ยูกิมิยะกลับเข้าห้องอย่างอารมณ์เสีย
「 ฉันทำให้เขาโกรธเหรอ ? ที่จริง… แค่ต้องการขอบคุณตลอด 3 วันที่ผ่านมา ฟุฟุ~ ฉันคิดว่าหลังจากนี้จะเตรียมนัตโตะให้เธอจริง ๆ นัตโตะมันอร่อยจริง ๆ นะรู้มั๊ย ? ｣
ยังไงก็ตาม… อาจเป็นเพราะระยะห่างของเราถูกกั้นด้วยกำแพง ——จึงรู้สึกเหมือนได้เห็นด้านที่ซื่อตรงของยูกิมิยะมากกว่าปกติ
ในอนาคตอยากจะคุยด้วยกันแบบสงบ ๆ แบบนี้อีก ถ้าเราคุยกันที่ระเบียงแบบนี้ก็คงจะดี …ยังไงก็ตาม ——ฉันว่าต้องรีบไปล้างจานแล้วเข้านอนได้แล้ว
