「 ไม่เลว มันอร่อยมาก ——ฉันรับรองได้เลย ｣
「 เผ็ดเกินไปมั๊ย ? ｣
หลังเลิกเรียน ————ขณะที่กำลังทำอาหาร ยูกิมิยะก็มาตามที่สัญญาเอาไว้
「 เมื่อวานเธอร้องเพลง (ประพันธ์โดยยูกิมิยะ เฮียวกะ) ใช่มั๊ย? ที่จริงแล้วก็สนุกล่ะสิ ? ｣
จริง ๆ แล้วเธอแค่เป็นคนไม่ค่อยซื่อตรงก็เท่านั้น
「 เธอสนุกอยู่แน่ ๆ ? จากท่าทางแล้ว ชัวร์ป้าป ! ｣
「 เปล่านี่ ! ก็ได้มีเรื่องอะไรให้ยินดีมีสุขสักหน่อย ก็แค่ข้าวหุงใหม่ ไม่เห็นจะเกี่ยวกัน ｣
「 ไม่มีทาง ｣
「 …ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ｣
「 ก่อนจะปฏิเสธ ก็มองตาฉันนี่ ｣
ดวงตาของเธอถูกจ้องจะงาบอยู่แล้วแท้ ๆ ดูง่ายเกิน ————เมื่อลองคิดว่ากินแค่บะหมี่ถ้วย หรือข้าวกล่องร้านสดวกซื้อแล้ว ก็พอจะเข้าใจได้
「 ฉันมาคืนกล่องแล้วก็ …ขอบคุณค่ะ ｣
「 ไม่ได้มากมายอะไร ｣
「 ห๊ะ ? ｣
「 ก็แค่เรื่องตลก เธอเองก็ชอบหยอกเล่นเหมือนกันหนิ ? ｣
ดูกล่องที่ยูกิมิยะล้าง เธอพลางหัวเราะ มันถูกล้างจนสะอาด ซึ่งเธอดูจะใช้เยอะพอควรเพื่อล้างครายมัน… ————คราวหน้าคงต้องสอนล้างด้วยน้ำร้อนแล้วสิ
ตอนที่ฉันได้รับกล่องข้าวมา จมูกของยูกิมิยะกระตุกขึ้นเล็กน้อย สายตาของเธอก็เริ่มมองเข้าไปข้างในห้องของฉัน
「 เอ๊ะ !? วันนี้ฉันทำสเต็กกับสลัดมันฝรั่ง ช่วงนี้มินิมาร์ทกำลังมีคูปองส่วนลด เนื้อครึ่งราคาน่ะ ｣
「 สเต็ก… มันฝรั่ง… ｣
(เสียงท้องร้องดังขึ้น)
…เสียงท้องที่พอคาดเดาได้
ฉันยูกิมิยะด้วยสายอบอุ่น จู่ ๆ เธอก็เบือนหน้าหนี
「 ไม่ใช่ฉันนะ ｣
「 ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ! ————จริงสิ… ที่จริงมีส่วนของยูกิมิยะด้วยนะ …จะกินด้วยมั๊ย ? ｣
「 ……………………………………เกรงใจค่ะ ! ｣
(เสียงท้องร้อง)
「 คำปฏิเสธฟังไม่ขึ้นเลยแหะ ｣
ขณะที่ยิ้มเจื่อน ๆ ฉันก็ใส่กล่องข้าวที่เตรียมอีกกล่องใส่ถุงกระดาษ
「 สเต็ก สลัดมันฝรั่ง นอกจากนั้น ยังมีมะเขือเทศเชอรี่หนึ่งห่อเพื่อสมดุลทางโภชนาการอีกด้วย ｣
ฉันปรับปริมาณเพื่อไม่ให้มากเกินไปสำหรับยูกิมิยะ
「 เอาไปด้วย ｣
*อึก*
「 …ข-ขอบคุณค่ะ… ｣
ยูกิมิยะกลืนน้ำลายดัง ————ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ถุงกระดาษที่เต็มไปอาหาร เมื่อเห็นท่าทางที่มีความสุขของเธอ ทำให้ฉันค่อนข้างพอใจ
「 เอ่อ… ฉันเกลียดมะเขือเทศเชอรี่ค่ะ ｣
「 อย่าเลือกกินสิ เดี๋ยวก็ไม่โตหรอก… ｣
「 ???? ｣
「 …อย่าเข้าใจผิดนะ ｣
ฉันยังไม่ได้พูดระบุเจาะจงส่วนไหนเลยนะ ถือว่าเซฟนะ ————แต่เธอดูระแวงเกินไปมั๊ย ?
เธอจ้องมองที่เย็นชาตามปกติของเธอ ทำเอาฉันประหม่าเหมือนกันแหะ ยูกิมิยะก็ถอนหายใจ และหลับตาลง
「 ค่ะ ! ฉันเป็นคนได้รับ จึงไม่มีสิทธิ์จะบ่น …ฉันจะกินค่ะ จะลองมันดู… ｣
「 ถ้าเหลือ เธอจะคืนพรุ่งนี้ก้ได้นะ ｣
(…ฉันรู้สึกเหมือนกำลังให้อาหารแมวจรจัดที่หิวโหย)
(ถึงจะไม่อาจเป็นอย่างนี้ได้ตลอด …อ่า ใช่แล้วแล้ว)
「 ถ้าต้องการ เธออยากให้ฉันทำอาหารเผื่อเธอด้วยมั๊ย ? ｣
「 ! ? ｣
「 ใกล้ได้เวลาแล้วสิ…! ｣
เธอน่าจะพอใจกับข้อเสนอ ————ดวงตาของเธอเป็นประกาย ขณะที่ใบหน้าของเธอเข้ามาใกล้มากขึ้น เธอสวยมาก แม้ว่าเพียงใบหน้าของเธอก็ตาม
ฉันถอยก้าวหนึ่ง ยูกิมิยะไอ เธอเขินอายที่รู้ว่าเธอเข้าใกล้มากเกินไป
「 ถ้ายัตสึฮาชิคุงยืนกราน ฉันก็ไม่ว่าอะไร— ｣
「 ——งั้นเอาทิ้งไปล่ะกัน ｣
「 !! ｣
ดูเหมือนเธอทำท่าเหมือนจะร้องไห้
「 ล้อเล่น ๆ งั้นเรามาหารค่าอาหารกัน และเธอก็ต้องเรียนด้วย ｣
「 …เอ๊ะ ! ฉันด้วยเหรอ ? ｣
「 ใช่ ! ฉันทำอาหารให้เธอตลอดไปไม่ได้หรอก อยากให้เธอเรียนมันด้วย มันจะทำอาหารอะไรตามที่ใจอยาก ก่อนอื่นเลย มีอาหารที่คุณชอบไหม ? ｣
「 …คาราเกะ ! ｣
「 …คาราอาเกะเหรอ ? ｣
「 อะไรเหรอ ? ｣
「 เปล่าหรอก ｣
จากท่าทางที่เธอมีต่อแกงกระหรี่เมื่อวาน สเต็กวันนี้ ตอนนี้ก็คาราอาเกะ ! พูดถึงอาหารโปรด ————ดูอาหารที่เธอชอบมันดูเหมือนเด็กไปหน่อยแหะ !?
「 อืม… ! ยูกิมิยะ เธอชอบบิสกิตมั๊ย ? ｣
「 …อืม ! ชอบสิ !! ｣
「 โอ้ ? ดูจากท่าทางแล้ว ｣
「 ช็อคโกแลต ? ｣
「 แน่นอน ! ｣
「 เธอชอบมาการองหรือเปล่า ? ｣
「 ที่สุด ! ! ｣
「 เธอชอบเค้กไหม ? ｣
「 มาก ๆ ! ! ! ｣
「 เข้าใจล่ะ ! ——แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้หรอกนะ ｣
ใบหน้าที่ตื่นเต้นก่อนตอนนี้ร่วงเหวซะล่ะ ท่าทางขึ้น ๆ ลง ๆ แบบนี้ของยูกิมิยะ ไม่มีทางได้เห็นที่โรงเรียนแน่ ๆ
「 ขอโทษ ๆ อย่ามองฉันแบบนั้นเลยนะ ｣
「 อ่าฮะ… งั้นครั้งหน้าฉันจะเรียนทำเค้ก ส่วนยูกิมิยะก็เรียนทำอาหาร มาฝึกด้วยกันเถอะ ｣
「 …แต่อย่าทำให้มันแพงเกินไปได้มั๊ย? ฉันต้องจัดสรรค่าใช้จ่ายเองด้วยค่ะ ｣
「 รู้แล้ว ! ฉันก็ใช่จะมีเงินเยอะเหมือนกัน พยายามอย่างประหยัดที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ตั้งแต่พรุ่งนี้ จะสอนวิธีทำงานบ้านอย่างถูกต้องให้ ｣
แน่นอนว่า “เด็กสาว” ผู้ที่กังวลเรื่องเงินจะเป็นอย่างไรล่ะ ?
「 งั้นมาแลกเปลี่ยนเมลล์กัน อะไร ๆ จะได้ง่ายขึ้น ถ้ายูกิมิยะอย่างกินอะไร ก็ลองรีเควสมาดู ｣
「 ถ้าคุณเอาไปใช้ผิด ๆ ล่ะก็ แขวนคุณแน่ ｣
「 ไม่ทำหรอกน่า ｣
แขวนนี่มันอะไรน่ะ ? คอเหรอ ? เธอพูดอะไรน่ากลัวชะมัด
หลังจากแลกเมลล์ “เฮียวกะ” ก็ถูกบันทึกชื่อในโทรศัพท์
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้แลกเมลล์กับเด็กสาววัยใกล้กัน แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นยูกิมิยะ แต่ฉันก็ยังพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
「 ถ้าอย่างนั้น หวังว่าเราช่วยเหลือกันได้นะ ｣
「 ค่ะ ! แล้วเจอกันค่ะ ｣
ราวกับไม่มีอะไร ยูกิมิยะรีบกลับไปที่ห้องของเธอ
ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป สเต็กไม่ได้กินบ่อย ๆ เว้นแต่ฉันจะได้มันราคาถูก
เข้ามาในห้องเพื่อเตรียมอาหาร …เริ่มนึกอะไรบางอย่างออก
(นั่นหมายความว่าฉันจะได้เจอยูกิมิยะทุกวันใช่มั๊ยล่ะ ?)
ที่โรงเรียน เราอยู่คนละห้องกัน เจอกันได้แค่ตรงทางเดินเท่านั้น
ภาระทางจิตเบาลง …แต่สิ่งที่ฉันทำเหมือนกำลังบีบคอตัวเองไม่ใช่เหรอ ? ต้องเผชิญสายตาเย็นชาของเธอทุกวัน …คงจะยากจริง ๆ
(…ถึงแม้ว่าเมื่อวานตอนที่ทำความสะอาดจะไม่รู้สึกตัว …คงไม่เป็นไร)
อยากจะเชื่อว่าทุกอย่างมันจะโอเค
(เดี๋ยว… มันต้อง… โอเคสิ… ใช่มั๊ย ?)
(…ไม่มีอะไรให้กังวล มั้ง?)
「 สเต็กชิ้นงาม ทำให้ฉันมีความสุข ♪ มีสลัดมันฝรั่งด้วยสิ ♪ บาแกตต์กรุบกรอบ ♪ แต่นั่นมันมะเขือเทศ~ ♪ ｣
「 เอ่อ… ｣
(คราวนี้เป็นเพลงเกี่ยวกับสเต็ก… คงเป็นนิสัยของยูกิมิยะ ร้องเพลงสิ่งที่ทำให้ตัวเองมีความสุข)
ขณะฟังเพลงที่ได้ยินจากห้องข้าง ๆ ฉันก็นั่งบนโซฟา และเริ่มทานอาหารเย็น
แม้ว่าพวกเราจะถูกคั่นด้วยกำแพง ————แต่พวกเราก็ได้ทานอาหารด้วยกัน
นั่นทำให้ฉันมีความสุข และก็อดยิ้มไม่ได้
