Chapter 1.4 – เพื่อนบ้านคนแรกของฉัน
???????????????????????????? ????.????
(ชั้นในสีดำ…)
ยูกิมิยะ และฉันต่างก็มองหน้ากัน… ใบหน้าของยูกิมิยะเปลี่ยนเป็นสีแดงสดทันที
ฉันคิดว่าจะต้องถูกตบแน่ ๆ ฉันไม่ใช่พวกมาโซแต่อย่างใด แต่มันน่าอึดอัดใจเกินจนทำอะไรงุ่มง่ามไปหมด
ฉันกับยูกิมิยะที่กำลังตัวแข็งทื่ออยู่นั้น จะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ดีot?
(แย่ล่ะ…)
「 เอ่อ…!? ｣
หน้าของฉันก็แดงเหมือนกัน มันยังคงแดงกว่าที่เคยเป็นมา คงจะหน้าแดงพอ ๆ กับยูกิมิยะตอนนี้เลยมั้ง ยังไงเธอก็เป็นเพื่อนร่วมชั้น แถมยังเป็นสาวที่สวยอีก
แต่ว่า…
ถ้าต้องถูกตบแบบนี้ มันช่างไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย สิ่งที่ทำได้ในเวลาแบบนี้คือ…
「 เรื่องนี้ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ｣
การขอโทษอย่างจริงใจ…
ถึงจะถามว่าขอโทษทำไม? มันคงตอบยาก เอาตามจริง คนที่ไม่ยอมดูแลความสะอาดอย่างยูกิมิยะต่างหากที่ผิด แต่ลูกผู้ชายแต่ต้องขอโทษไว้ก่อน
ยูกิมิยะที่ยกกำลังมือขึ้น บอกปัดออกไป
「 ข่างเถอะค่ะ.. ｣
เขาตกตะลึง เขานึกว่าตัวเองจะโดนตบซะแล้ว………
「 …ไม่ต้องขอโทษหรอก มันเป็นความผิดของฉันเองค่ะ ｣
(รอดแล้ว…!)
ถึงจะรอดตัวไป แต่ความสัมพันธ์ยิ่งห่างไกลจากคำว่า “มิตรภาพ” ไกลลิบเลย
ยูกิมิยะซ่อนชุดชั้นในเอาไว้ด้านหลัง แล้วถอนหายใจเบา ๆ
「 มาทำให้เสร็จไว ๆ เถอะ ฉันหิวแล้ว ｣
「 คุณบอกว่าจะกินก็มันได้สินะ งั้นฉันจะคอยดูเพื่อความแน่ใจว่าคุณจะไม่แตะต้องเสื้อผ้าฉันอีก ｣
「 ไงนะ? คิดว่าฉันจะขโมยมันหรือไง? ｣
「 ใครจะรู้ คุณอาจจะเป็นพวกโรคจิตก็ได้? ｣
ขณะที่ต่อล้อ ต่อเถียงกันไปสักพัก (เอาไว้ก่อน)
จากนั้นพวกเราเก็บขยะ และเสื้อผ้าเงียบ ๆ สองชั่วโมงต่อมา ก็พักที่ห้องนั่งเล่น มันสะอาดผิดหูผิอดตาเลยล่ะ
ในส่วนของขยะต้องวางไว้ก่อน กองขยะมากมายมันก็น่ารำคาญที่จะต้อง วางผลิตภัณฑ์กำจัด จากนั้นใช้เครื่องดูดฝุ่น และผ้าเพื่อกำจัดแมลงร้าย
แต่เมื่อรวมกองขยะทั้งหมดเสร็จ
ห้องนี้ก็ว่างเปล่าจริง ๆ นอกจากเตียงกับโต๊ะ และของเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วก็ไม่มีอย่างอื่นอีกเลย
ถึงจะบอกว่าเธอเป็นคนเรียบง่ายก็เถอะ แต่ดูเหมือนจะไม่มีความคิดอะไรเป็นพิเศษ ฉันมองไปรอบ ๆ ด้วยตาเป็นประกาย กับห้องที่สบายตาขึ้น
「 เห็นพื้นชัดเจนเลย ｣
「 จนถึงตอนนี้ได้ทำผิดผลาดร้ายแรงเลย ต่อไปนี้ฉันกำจัดขยะให้เรียบร้อยแน่นอน ｣
「 เธอจะทำแน่นะ? ｣
「ใช่! ฉะ-ฉันจะทำมันแน่ ｣
「 …ยูกิมิยะ? ｣
ดูเหมือนว่าฉันคงต้องมาคอยเช็คแล้วสิ มันคงไม่ใช่เรื่องตลกแน่ ถ้ามันการเป็นแห่งเพาะพันธ์เจ้าปีเตอร์
「 เธอได้เปิดเครื่องซักผ้าไว้หรือมั๊ย? ｣
「 คะ-ค่ะ ｣
「 ฉันจะบอกวิธีใช้เครื่องซักผ้าให้เธอเอง ｣
เสื้อรีบผ้านำเสื้อไปเข้าเครื่อง
「 …คุณจริงใจมาก มันน่าขนลุกมาก ｣
ฉันเดินไปที่เครื่องซักผ้าข้าง ๆ ห้องครัว และเริ่มใช้งานพร้อมกับให้คำแนะนำต่าง ๆ เธอคงไม่อยากให้ฉันแตะต้อง ฉันจึงได้แต่สอนวิธีการใช้งานให้เธอ โดยส่วนที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของเจ้านี่
「 ใส่น้ำยาซักผ้าและน้ำยาปรับผ้านุ่มลงตรงนี้ เพื่อจะได้วัดปริมาตรได้ โอเคมั๊ย? ｣
「 หืม! …ยูกิมิยะ ฟังอยู่มั๊ย? ｣
「 ……? ｣
ฉันรู้สึกถึงความผิดปกติมาตั้งแต่เมื่อกี้
「 …เอ๊ะ? เข้าใจแล้ว ｣
เธอกลัวฉันเห็นชั้นในเธอหรือไง?
「 …ไม่ มะ-มันไม่ใช่นะ ｣
「 มีอะไรหรือเปล่า? เธอกังวลเรื่องอะไรล่ะ? ｣
「 ไม่หรอก! แค่คิดว่านายคล่องดีจัง ｣
「 ปกติจะตายไป ｣
「 ปกติแล้วที่บ้านฉัน พวกแม่บ้านจะเป็นคนคอยจัดการทุกอย่างให้ ประธานยัตสึฮาชิ ไม่ใช่แบบนั้นเหรอ? ｣
ครอบครัวฉันไม่มึตังค์พอจะไปจ้างแม่บ้านหรอกนะ
(ครอบครัวของยูกิยะ มีตังค์พอจะจ้างแม่บ้านด้วยเหรอ ยอดไปเลยแหะ)
「 ครอบครัวฉันก็แค่ครอบครัวคนธรรมดาที่ทั้งพ่อและแม่ทำงาน งานบ้านส่วนใหญ่ก็ทำมาตั้งแต่อนุบาล มันชินแล้วล่ะ ｣
「 เด็ก…!? ｣
ดวงตาของยูกิมิยะเบิกกว้างขึ้น ส่วนใหญ่มักจะแปลกใจเมื่อฉันพูดถึงเรื่องนี้
「 พ่อแม่ของฉันทั้งคู่ทำงานเช้าเลิกค่ำ ฉันเลยเรียนรู้เอาไว้ ก็เลยทำดีก็แค่นั้น ｣
「 มันแล้วตัวบุคคลสินะ… ｣
「 ไม่ต้องเอาฉันไปเปรียบเทียบเทียบเลยนะ ｣
ขณะที่เครื่องซักผ้ากำลังทำงานอยู่ ฉันรีบทำความสะอาดให้เสร็จ ใช้เครื่องดูดฝุ่นที่นำมาจากห้อง แย่ชะมัด มันสะสมมานานแค่ไหนเนี้ย? ฝุ่นมักจะทำให้ฉันป่วย อาจเป็นเพราะภูมิแพ้ละมั้ง
ฉันที่กำลังตั้งใจดูดฝุ่นอยู่นั้น ยูกิมิยะที่เดินมาจากด้านหลัง เรียกฉันด้วยท่าทางเคอะเขิน
「 มีอะไรเหรอ? ｣
「 ……ประธานยัตสึฮาชิ ฉันขอโทษสำหรับเรื่องก่อนหน้าด้วยค่ะ ｣
「 ชั่งมันเถอะ ฉันก็บุกรุกเข้ามาในบ้านเธอด้วยสิ ｣
(เขากังวลเรื่องนี้เองเหรอ ผู้ชายคนนี้เขาสุภาพ แถมยังจริงจัง)
「 เธอไม่ห่วงเรื่อง …ไม่ว่าจะใคร ก็ไม่ชอบให้คนอื่นเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวเหมือนกัน ｣
「 …ถ้ามีใครมาแอบเข้ามาในบ้านฉันคงไม่ชอบเหมือนกัน ｣
「 งั้นเหรอคะ? ｣
ฉันรู้สึกว่าปกติที่พ่อแม่จะทำงานด้วยกันทั้งคู่ ในกรณีของฉัน มันแค่เร็วไปหน่อย
(พอคิดถึงคำพูดของผู้ชายคนนี้ ทำเอายูกิมิยะรู้สึกกังวล)
「 ฉันยอมรับคำขอโทษของคุณค่ะ หวังว่าคุณจะไม่ติดใจ ｣
(…เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่น่ารักเหรอ? …ก็ออกจะน่ารักดี)
หลังจากจัดการอ่างล้างจานเสร็จ ห้องสะอาดจนน่าอยู่ขึ้นจมเลย งานที่ท้าทายครั้งล่าสุด ก็ตั้งแต่ที่บ้านที่พ่อแม่ทำเละทิ้งไว้ครึ่งปี คิดถึงความเลอะรอบ ๆ เตาไมโครเวฟเลยแหะ
ยูกิมิยะประทับใจเมื่อมองไปรอบ ๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะสะอาดขนาดนี้ภายใน 2 ชั่วโมงเท่านั้น…
「 ที่จริงอยากจะทำอีกหน่อย แต่มันก็ดึกแล้ว เสื้อก็ตากให้แห้งแล้วค่อยพับเก็บทีหลัง ｣
「 ขะ-ขอบคุณค่ะ ｣
「 เพื่อนบ้านกัน ธรรมดาที่ต้องช่วยเหลือกันสิ ｣
แต่ทั้งหมดก็เพื่อชีวิตที่สงบสุข ฉันก็ยินดีที่จะทำ
ส่วนเรื่องในโรงเรียน ไม่ค่อยอยากพูดถึงในช่วงเวลาส่วนตัวเท่าไหร่ แค่แยกแยะเวลาส่วนกับเวงางานก็พอแล้ว
「 เกินกว่าสี่ทุ่มไปแล้ว ฉันหิวจนจะเป็นลม คงเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องละมั้ง ยูกิมิยะคงเหมือนกันฟังจากเสียงท้องของเธอแล้ว ｣
「 …มะ-ไม่ใช่ฉันนะ ｣
「 แล้วจะมีใครอีกล่ะ ｣
「 อื้อ… ｣
ยูกิมินะที่จ้องมาทางฉัน เธอที่พยายามปฏิเสธขนาดนั้น ไม่ได้น่ากลัวสักนิด ที่จริงฉันคิดว่ามันตลกนิดหน่อยด้วยซ้ำ
「 ฉันไม่ล้อเธอหรอกน่า …เดี๋ยวฉันเอาไปอุ่นให้เธอเอง ｣
ยูกิมิยะโต้ตอบกลับ
ฉันกลับมาที่ห้องและอุ่นแกงกะหรี่อีกครั้ง ส่วนข้าวรออุ่นมันในไมโครเวฟก่อน เติมแกงที่อุ่นจนร้อนจนเต็มทัปเปอร์แวร์แล้วนำไปให้ยูกิมิยะ
เธอคงทนมานาน เธอจ้องราวกับสัตว์เลี้ยงที่เจ้าของบอกให้รอ
「 อันนี้สำหรับมื้อเช้า แค่อุ่นก็ทานได้เลย เพราะฉันไม่คิดว่าเธอจะทำอาหารเป็น ｣
「 อย่าคิดใช้เล่นกับไฟเชียว เดี๋ยวเธอได้เสียใจแน่ ๆ ｣
「 …ฉันจะใช้ไมโครเวฟ ｣
「 เยี่ยม ｣
ฉันหวังว่าเธอจะอย่างตรงไปตรงมาตั้งแต่แรกยูกิมิยะกังวลบางอย่างก่อนจะพูดออกมา
「 ประธานยัตสึฮาชิ อย่าบอกเรื่องนี้กับใครได้มั๊ยคะ? ｣
ฉันเองก็ไม่อย่างวุ่นวานซะด้วย โดยเฉพาะเจ้าพวกนั้น การที่ได้เป็นเพื่อนบ้านกับสาวสวยที่สุดของชิรามิเนะ (แค่หน้าตา) จะโดนทำอะไรบ้างก็ไม่รู้
ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ ถ้าเป็นไปได้ก็จนถึงรุ่นเหลนล่ะนะ
「 …………เรื่องห้องล่ะ? ｣
ยูกิมิยะมือไม้อยู่ไม่สุขพลางพูดอย่างเขินอาย
「 ฉ-ฉันถูกบอกที่โรงเรียนว่าฉันสามารถทำอะไรก็ได้ ｣
(ไม่มีช่องโหว่เลยสินะ_
ขนาดตอนอยู่ที่คุโรนามิ ยังมีข่าวลือว่ายูกิมิยะเป็นสาวสวยสมบูรณ์แบบอยู่เลยหนิ
แต่เมื่อลองเปิดฝาดูแล้ว ก็พบว่าเธอเป็นสาวสวยที่ยังห่างไกลจากความสมบูรณ์แบบโขเลย
จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่คิดจะทำอยู่แล้ว
คงพูดได้แค่นี้
ในตอนแรกด้วยเหตุผลบางอย่าง คนเอาแต่พูดประมาณว่า “ดอกฟ้า” หรือ “เทพธิดา”
เธอได้รับการกล่าวขานว่า “ทั้งสวย” “ใสซื่องดงาม” และ “เป็นตัวอย่างใคร ๆ หลายคน”
(แต่เธอกำลังจะบอกว่าถูกรอบข้างปฏิเสธเหรอ?)
ยูกิมิยะพยักหน้าอย่างเขิน ๆ กับคำพูดของฉัน
「 เข้าใจแล้ว ไม่คิดจะบอกใครอยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก ｣
「 จะ-จริงเหรอคะ? ถ้าโกหก ฉันแทงคุณจริง ๆ นะ ｣
「 อะไรนะ!? ｣
「 ล้อเล่นค่ะ ｣
(มุขตลกที่ขำไม่ออกจริง ๆ)
「 ก่อนอื่น ช่วยหยุดเรียกประธานยัตสึฮาชิจะได้มั๊ย? ｣
「 ทำไมล่ะ? มันเรื่องจริงไม่ใช่เหรอคะ ｣
「 มันก็จริง แต่ไม่อยากถูกเรียกนอกเวลางานหรอกนะ ｣
「 งั้นตอนอยู่ที่บ้านฉันจะเรียก “ยัตสึฮาชิคุง” นะคะ ｣
「 ตามสบาย ｣
「 ยัตสึฮาชิคุง ฉันรู้สึกหิวมาสักพักแล้วล่ะคะ ｣
ยูกิมิยะรับภาชนะทัปเปอร์แวร์ที่บรรจุแกงและข้าวอย่างมีความสุข รู้สึกตื่นเต้นราวกับว่าเธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะเห็นมัน แต่เธอก็หยุดมือลง
「 มีอะไรเหรอ? ｣
ขณะที่เอียงคอสงสัย เธอเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้
「 ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง หวังว่าจะได้ร่วมงานกับคุณนะคะ…. ราตรีสวัสดิ์ ยาสึฮาชิคุง ｣
「 …ด้วยความยินดี ราตรีสวัสดิ์ ยูกิมิยะ ｣
