ฉู่เซวียนได้ยินดังนั้นก็คิดอะไรบางอย่าง
“จะต้องใช ้เวลากี่ปีกว่าที่ชาวโลกตะวันสวรรค์จะบรรลุขอบเขต เต๋าเหนือลิขิต?”
เลี่ยเทียนรู ้ว่าเหตุใดฉู่เซวียนถึงถามเรื่องนี้
“จากสิ่งที่ข้ารู ้ คนที่เร็วที่สุดในการบรรลุขอบเขตเต๋าเหนือลิขิต ในประวัติศาสตร ์คือหนึ่งล้านปี!”
“นี่คือสถิติของยอดฝีมือขอบเขตเหนือสูงสุด”
หนึ่งล้านปี!
หากเลี่ยเทียนเกิดในความโกลาหลและก้าวข้ามความโกลาหล ในหมื่นล้านปี เขาจะมีอายุเพียงหมื่นปีในโลกตะวันสวรรค์
ยอดฝี มือขอบเขตเต๋าเหนือลิขิตอายุหมื่นปี … สิ่งนี้จะน่ า สะพรึงกลัวมากเพียงใดกัน?
เลี่ยเทียนเต็มไปด้วยความอิจฉา
“แม้ว่าอาจมีสถิติโบราณที่ยังไม่ถูกค้นพบ ไม่ว่าอัจฉริยะผู้นั้นจะ ร ้ายกาจเพียงใดก็ตาม พวกเขาก็ต้องใช ้เวลาอย่างต่าถึงแสนปี”
“อย่างที่กล่าวไปแล้ว มีอัจฉริยะที่มีอายุเพียงหมื่นปี หรือแม้แต่ ไม่กี่พันปีที่ได้บรรลุขอบเขตเต๋าเหนือลิขิต”
ใบหน้าของเลี่ยเทียนเต็มไปด้วยความอิจฉา
“คนเหล่านี้ล้วนเป็ นลูกศิษย์สายตรงหรือไม่ก็ทายาทของยอด ฝีมือขอบเขตเหนือสูงสุด”
“ทุกคนบอกว่าศิษย์ของยอดฝีมือขอบเขตเหนือสูงสุดเหล่านี้เป็ น อัจฉริยะที่แท้จริงของโลกตะวันสวรรค์ อย่างไรก็ตาม ในความเป็ น จริงแล้ว อัจฉริยะเหล่านี้ได้รับการฝึ กฝนมานับไม่ถ้วนท่ามกลาง ความโกลาหล”
“นี่เป็ นความลับภายในโลกตะวันสวรรค์ เนื่องจากข้าเป็ นสหาย คนสนิทกับยอดฝีมือขอบเขตเหนือสูงสุด ข้าจึงได้รู ้ความลับนี้”
ฉู่เซวียนถอนหายใจ
ตราบใดที่เราเป็ นผู้สืบทอดของยอดฝีมือขอบเขตเหนือสูงสุดไม่ ว่าจะขาดพรสวรรค์เพียงใด เราก็สามารถใช ้ห้วงเวลาแห่งความ โกลาหลเพื่อที่จะกลายเป็ นอัจฉริยะ
“มีเงื่อนไขในการเข้าสู่ความโกลาหลใช่หรือไม่?” ฉู่เซวียนถาม
ความโกลาหลมีผู้ปกครอง และมันก็พิเศษอย่างยิ่ง ดังนั้น คน ส่วนใหญ่จากโลกตะวันสวรรค์จึงไม่สามารถเข้ามายังความโกลาหล ได้
“แน่นอนว่ามีอยู่ แต่ข้าไม่รู ้ว่ามันคืออะไร”
เลี่ยเทียนส่ายหัว
ฉู่เซวียนคิดย้อนกลับไปถึงมหาสงครามเมื่อความโกลาหลถูก ท าลายลง เป็ นไปได้หรือไม่ว่ายอดฝีมือต้องการท าลายการปกครอง ของตัวตนเหล่านั้น ซึ่งนาไปสู่มหาสงครามที่ทาลายความโกลาหล?
ไม่ใช่เรื่องที่เป็ นไปไม่ได้
ท้ายที่สุด การมีอยู่ของความโกลาหลหมายความว่ายอดฝีมือ ขอบเขตเหนือสูงสุดและลูกหลานของพวกเขาจะแข็งแกร่งกว่าผู้ฝึก ยุทธ ์คนอื่น ๆ ในโลกตะวันสวรรค์ตลอดไป
มีแนวโน้มว่าสิ่งนี้ได้สร ้างชนชั้นในสังคมของโลกตะวันสวรรค์ โดยชนชั้นสูงถูกครอบครองโดยเหล่ายอดฝีมือขอบเขตเหนือสูงสุด เต๋า
บางทีคนเหล่านี้อาจพยายามปราบปรามผู้ฝึกยุทธ ์คนอื่น ๆ และ ป้ องกันไม่ให้อัจฉริยะจากชนชั้นอื่นได้พัฒนา
“เจ้าคือยอดฝี มือขอบเขตเต๋าเหนือลิขิตที่อายุน้อยที่สุดใน ประวัติศาสตร ์อย่างแน่นอน”
เลี่ยเทียนถอนหายใจ
ในแง่ของพรสวรรค์อันมหาศาล คนตรงหน้าเขาคืออันดับหนึ่ง อย่างแท้จริง
หากไม่ใช่ทายาทของยอดฝีมือขอบเขตเหนือสูงสุด อัจฉริยะบาง คนก็อาจไม่สามารถก้าวข้ามความโกลาหลได้ด้วยซ้า
เส้นทางตั้งแต่เกิดจนถึงการฝึกฝนในความโกลาหลนั้นไม่ราบรื่น
มันเป็ นการแขj’ขันที่โหดร ้าย
ผู้ที่สามารถก้าวข้ามความโกลาหลและมายังโลกตะวันสวรรค์ได้ นั้นเป็ นเพียงเศษเสี้ยวของผู้ที่ถูกส่งมาสู่ความโกลาหล
“เจ้าประจบประแจงข้าหรือ”
ฉู่ เซ วียนไม่ได้รู้สึกภูมิใจกับค ว ามส าเ ร็จของเข าม าก นัก ท้ายที่สุดแล้ว ภายในความโกลาหล เขาได้สร ้างสถิติใหม่อย่าง ต่อเนื่อง
“ข้าจะไปนอนแล้ว ปลุกข้าหลังจากที่เจ้าเข้าสู่โลกตะวันสวรรค์” เลี่ยเทียนกล่าว
“ตกลง” ฉู่เซวียนตอบ
เลี่ยเทียนหลับตาลง
ฉู่เซวียนโบกมือและปิดผนึกเลี่ยเทียนไว้
เขาไม่สามารถบอกให้ใครรู้ว่าเขาจะท าอะไร
หลังจากปิดผนึกเลี่ยเทียนอย่างสมบูรณ์แล้ว ฉู่เซวียนก็หันไป มองดูความโกลาหล
ความโกลาหลที่พังทลายก็เริ่มฟื้นตัว
เขาค่อย ๆ เดินทางไปรอบอาณาเขตแห่งความว่างเปล่า โดยมุ่ง หน้าไปยังโลกตะวันสวรรค์
เมื่อเขาเข้าใกล้มากขึ้น ฉู่เซวียนก็เห็นว่าเบื้องหลังความ โกลาหลทั้งแปดนั้น ยังมีความโกลาหลที่กว้างใหญ่อีกสองแห่ง
พวกมันกาลังขยายตัวและอยู่ในช่วงการฟื้นฟู
ยิ่งไปกว่านั้น ความโกลาหลขนาดใหญ่ทั้งสองยังมีขนาดใหญ่ กว่าความโกลาหลแปดแห่งรวมกันเสียอีก
เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉู่เซวียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
แม้ว่าเต๋าสวรรค์จะหลอมรวมความโกลาหลทั้งแปดเข้าด้วยกัน มันคงเป็ นเรื่องยากที่จะหลอมรวมความโกลาหลทั้งหมด
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ เขายังทาอะไรไม่ได้
เมื่อเขามองไปทางโลกตะวันสวรรค์ เขาสามารถมองเห็นภูเขา ขนาดใหญ่ซึ่งเชื่อมต่อกับชายขอบของความโกลาหล
ความโกลาหลไม่สามารถขยายไปสู่โลกตะวันสวรรค์ได้อีกต่อไป และโลกตะวันสวรรค์ก็ไม่ได้รุกล้าเข้าไปในความโกลาหลเช่นกัน
นี่คือทางเข้าสู่โลกตะวันสวรรค์
มียอดฝีมือเฝ้ าหรือไม่?
ฉู่เซวียนไม่ได้ไปทันที
แต่เขากลับมองไปที่อาณาเขตแห่งความว่างเปล่าอันไร ้ที่สิ้นสุด
ความว่างเปล่าเกิดขึ้นได้อย่างไร?
ความโกลาหลดูเหมือนจะขยายตัวอย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อ เปรียบเทียบกับอาณาเขตแห่งความว่างเปล่าอันกว้างใหญ่ มันเป็ น เพียงหยดน้าในมหาสมุทร
ในที่สุดฉู่เซวียนก็หันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังภูเขา
หลังจากเดินทางอย่างยาวไกล เขาก็หันกลับไปมองความ โกลาหล และในที่สุดเขาก็สามารถเห็นความโกลาหลทั้งหมดได้
แม้ว่ามันจะพังทลายลง แต่ความโกลาหลก็ยังคงกว้างใหญ่
จากจุดที่เขายืนอยู่ บริเวณรอบนอกของความโกลาหลถูก ล้อมรอบด้วยระลอกคลื่นพิเศษที่ผลักออกไปด้านนอกอย่างต่อเนื่อง
เขาไม่รู ้ว่าความโกลาหลนี้กว้างใหญ่เพียงใดก่อนที่มันจะ พังทลายลง แต่ชัดเจนว่ามันเกินความคาดหมายของเขา
เขามองไปที่โลกตะวันสวรรค์
ในขณะนี้ เขาสามารถเห็นส่วนหนึ่งของมันได้แล้ว
โลกอันกว้างใหญ่ดูเหมือนจะถูกแบ่งออกเป็ นหลายส่วน และพลัง ที่ทรงพลังได้ก่อให้เกิดม่านพลังที่แบ่งโลกตะวันสวรรค์ออกเป็ นส่วน เล็ก ๆ
ราวกับว่ามันเคยพังทลายไปแล้วครั้งหนึ่ง
ม่านพลังเหล่านั้นอาจเป็ นเศษที่เหลือจากมหาสงคราม
