ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 160 สยดสยองและน่าขยะแขยง

“ผมยังไม่ได้จัดการลี่ชุ่ยฮวา ผมว่าเธอน่าจะหลบอยู่ในถ้ำนี้ ผมต้องเข้าไปจัดการเธอให้ได้ก่อน แล้วผมจะตามไปที่โรงพยาบาลนะ”

หลังจากพูดอย่างนั้น เย่เทียนไม่ได้รอการตอบสนองของทุกคน ได้แต่ขยับเท้าแล้วเดินเข้าไปในถ้ำอีกครั้ง

โจ๋หย่วนหันและคนอื่นๆ ลำบากใจมาก แต่ก็กลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับจี้เยียนหรันและกงหย่วน หลังจากตกลงกันเสร็จ เหลยซวี่กับตำรวจติดอาวุธอีกคนรอต่อที่หน้าทางเข้าถ้ำ ส่วนคนอื่นๆ ก็พาจี้เยียนหรันกับกงหย่วนกลับไปที่โรงพยาบาลก่อน

ถ้ำนี้ค่อนข้างลึก เมื่อสังเกตทั้งสองฝั่งของถ้ำ เห็นได้ชัดว่าเป็นถ้ำที่ถูกขุดมาก่อน ซึ่งถ้าหากมองเข้าไปในถ้ำ จะเห็นแสงสีเขียวจางๆ อยู่ในส่วนลึกของถ้ำ

ยังดีคนที่เข้ามาคือเย่เทียน เพราะถ้าหากเป็นคนอื่น เขาคงจะตกใจกลัวจนขาสั่น และอาจจะล้มลุกคลุกคลานหนีออกไปจากสถานที่ผีสิงแห่งนี้แล้ว

เหนือสิ่งอื่นใด เพราะในถ้ำนี้มันน่าขนลุกและแปลกประหลาด และมันน่ากลัวเกินไป!

แม้แต่เย่เทียนที่กล้าหาญชาญชัยยังต้องเดินช้าๆ เพื่อเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง

เพราะนี่เป็นเรื่องจำเป็น ในชาติก่อน เขาเคยเผชิญกับวิชาพิษที่ไม่อาจคาดการณ์ได้ของลี่ชุ่ยฮวา แม้กระทั่งมองไม่เห็นสัตว์เลี้ยงของเธอด้วยซ้ำ

ฉะนั้น ในถ้ำที่มืดมิดซึ่งจำกัดการมองเห็นที่ไม่เกินห้าเมตรนี้ เขาจำเป็นต้องระวังอย่างที่สุด

ถึงแม้จะเตรียมยาแก้พิษมาด้วย แต่ยาแก้พิษไม่ใช่ยาอานุภาพใดๆ แล้วใครจะไปรู้ว่านอกจากแมงมุมร้อยพิษเจ็ดสี ลี่ชุ่ยฮวายังมีสัตว์เลี้ยงที่มีพิษร้ายแรงอื่นๆ อีกไหม?

ทั้ง ๆ ที่ระยะห่างออกไปเพียงแค่ห้าสิบเมตร แต่เย่เทียนยังใช้เวลาในการเดินถึงสามนาทีเต็มๆ

หลังเดินผ่านอุโมงค์ จู่ ๆ ดวงตาก็เหมือนเปิดขึ้น และสิ่งที่ดึงดูดสายตาก็คือห้องขนาดเกือบยี่สิบตารางเมตรที่อยู่ตรงหน้า

เหนือถ้ำนั้น มีไข่มุกราตรีขนาดเท่ากำปั้นของเด็กทารกอยู่ 3 ลูก ซึ่งดูก็รู้ว่าแสงสีเขียวสลัวที่เห็นก่อนหน้านี้ก็คือการประกายของมัน

แต่สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้กับเย่เทียนมากที่สุดคือ ทั้งห้องนี้กลับเต็มไปด้วยเศษกระดูก ซึ่งดูจากรูปทรงของกระดูกแล้ว มันล้วนเป็นซากกระดูกขาวของมนุษย์ทั้งนั้น

นอกจากนี้ ยังมีหลุมดินหลุมหนึ่งที่ถูกขุดขึ้นอยู่ตรงกลางห้อง ด้านในหลุมนั้นยังเต็มไปด้วยกลิ่นคาวของเลือด!

แมงมุมเหล่านี้มีขนาดประมาณเท่าหัวแม่มือ ด้วยกลิ่นเหม็นคาวจากตัวของพวกมัน นี่แหละแมงมุมร้อยพิษ!

นอกเหนือจากนี้ ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ อีก ดูเหมือนว่าสถานที่อันน่าสยดสยองและน่าขยะแขยงแห่งนี้จะถูกพวกเขายึดครองไปแล้ว และกลายเป็นรังเฉพาะของพวกมันไปแล้วด้วย!

เย่เทียนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเขาไป ต่อให้เขาไม่มีโรคกลัวใดๆ แต่เมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้านี้แล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะขนลุก

“แมงมุมร้อยพิษมาจากไหนเยอะขนาดนี้?”

ซู่ซ่า!

ทันใดนั้น ลี่ชุ่ยฮวาก็นั่งอยู่ในบ่อเลือดนั้น และพูดอย่างบ้าคลั่งว่า “ไอ้สารเลว! แกบังคับฉันเองนะ! แกเป็นคนบังคับฉันเองนะ!”

เย่เทียนเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ เขาได้แต่มองไปที่ทรงผมกะเซอะกะเซิงและเลือดอาบทั่วตัวของลี่ชุ่ยฮวา และไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฉันอุตส่าห์เสียเวลามาสามปี! สามปีเต็มๆ!”

“ขอแค่เจ็ดวัน อีกเจ็ดวันฉันก็จะสำเร็จแล้ว!”

“ทำไม! ทำไมแกต้องมาขัดขวางฉัน! ทำไมแกต้องมาดับฝันฉันในวินาทีสุดท้ายแบบนี้!”

ลี่ชุ่ยฮวาตวาดเสียงดังอย่างไม่หยุด ดวงตาเปื้อนเลือดของเธอจ้องเขม็งไปเย่เทียน เธอในตอนนี้ราวกับปีศาจที่คลานออกมาจากขุมนรกเก้าชั้น ซึ่งทำให้คนเห็นแล้วต้องสะพรึงกลัว

ในฐานะนักฆ่ามืออาชีพ ถ้าเธอเลือกที่จะอยู่ในเมืองเอกก็ย่อมมีเหตุผลของเธออยู่แล้ว

เหตุผลที่เธอถูกขับไล่ออกจากสำนักพิษห้า ก็เพราะเธอแอบดูคัมภีร์พิษห้าของสำนักพิษห้าที่เจ้าสำนักสามารถดูได้แค่คนเดียวเท่านั้น

แม้ในที่สุดเธอจะถูกขับไล่ออกจากสำนักพิษห้า แต่เธอยังสามารถจำเนื้อหาส่วนหนึ่งของคัมภีร์พิษห้าได้

เมื่อสามปีที่แล้ว เธอบังเอิญเจอกับถ้ำแห่งนี้ เธอจึงรู้ทันทีว่าที่นี่คือสถานที่สำหรับการฝึกฝนวิชาพิษที่ถูกบันทึกอยู่ในคัมภีร์พิษห้า และตั้งแต่นั้นมา เธอก็ฝึกฝนอย่างอุตสาหะ เธอพยายามจะผสมพันธุ์แมงมุมร้อยพิษเจ็ดสีที่ทั้งดุร้ายและน่ากลัวนี้

แต่เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าสักวันเธอจะถูกสัตว์ประหลาดที่เกิดใหม่อย่างเย่เทียนคนนี้เปิดเผยตัวตนและทุกสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่

และสิ่งที่ทำให้เธอไม่คาดคิดมากกว่านั้นคือฝีมืออันร้ายกาจของเย่เทียน เพราะแม้แต่ทังหยูหลงผู้ซึ่งเป็นผู้ประมาทส่งโลงศพยังสู้เขาไม่ได้ ฉะนั้น เพื่อเอาตัวรอด เธอจึงจำเป็นต้องทำลายความฝันขั้นตอนอยู่ท้ายของเธอเอง……