กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่162

ตอนที่162

“มันดีกว่า”

“มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย แต่ก่อนหน้านั้น” ผมเอื้อมมือไปหาเขา ความเข้าใจของเขาเกิดขึ้นทันทีเมื่อเขาเปล่งเสียงชื่นชม

“ตอนนี้เป็นไปได้ไหม”

“ผมไม่มีความปรารถนาที่จะบังคับให้คุณเป็นลูกน้องของผม คุณจะยอมไหม?”

“ฉันบอกคุณแล้วว่าคําตอบของฉันเหมือนเดิมตั้งแต่เราพบกันครั้งแรก” เขายักไหล่และจับมือผมโดยไม่ลังเล ในตอนนี้ผมรู้สึกได้ถึงสายสัมพันธ์ที่ไม่มีวันแตกสลายระหว่างเรา เช่นเดียวกับที่ผมมีกับมิเรนะตอนนี้เขาเป็นพันธมิตรของผมและผมจะให้กําลังแก่เขาเป็นการตอบแทน นั่นคือพลังของทักษะการครอบงําของผม ซึ่งเป็นผลมาจากการพัฒนาที่เหนือกว่าความเป็นผู้นําระดับบนสุด

ในเวลาเดียวกันหมาล่านรกภายใต้การควบคุมของเขาก็เริ่มวิวัฒนาการเช่นกัน ด้วยพลังแห่งมานาของผมที่ไหลผ่านลีชานยู ตอนนี้พวกเขาถึงระดับขั้นสูงแล้ว

“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งกว่าคุณในตอนนี้”

“หุบปาก” ดูเหมือนว่าพลังที่ผมมีจะส่งผลต่อผู้ติดตามของเขา แต่ไม่ใช่กับเขา บางทีตอนนี้เขาสามารถก้าวข้ามขีดจํากัดของตัวเองได้แล้วตอนนี้ที่เขาผูกมัดผมไว้ ไม่ใช่แค่ผ่านขีดจํากัดของการเป็นมอนสเตอร์ระดับสูงเท่านั้น แต่อาจจะผ่านระบบที่เขาอยู่ด้วยก็ได้?

“ถ้าคุณอยู่กับบอส.. “ลีชานยูพึมพํากับตัวเองราวกับว่าเขากําลังคิดเรื่องเดียวกัน เขาเข้าไปในห้องบอสบนชั้น 7 เงาดําที่ทอดยาวออกไปสู่ภายนอกยังคงอยู่ภายใน เขากลับสู่ร่างมนุษย์ กล้ามเนื้อตึงเครียดขณะมองไปยังประตูมิติแห่งความมืด

“บอส ไม่เป็นไร? เราออกไปแบบนี้ได้ไหม” “ผมเดาว่ามันปลอดภัยตั้งแต่บอสถูกปราบ”ใครก็ตามที่มายังดันเจี้ยนนี้เพื่อแสวงหารางวัลจะต้องผิดหวังอย่างมาก

“ฉันง่วงแล้ว”

“ไป” สําหรับลีชานยู มันเป็นการกลับมา สําหรับผมมันเป็นครั้งแรกที่ผมได้เผชิญหน้ากับโลกภายนอกตั้งแต่กลายเป็นมอนสเตอร์ ความวิตกกังวล ความกลัว และความคาดหวังหมุนวนอยู่ภายในตัวผม

“รอสักครูบอส ฉันยังไม่พร้อมทางจิตใจ…“ผมซ่อนความวิตกกังวลและกระโดดไปที่เงามืด จับลีชานยูขณะที่ผมไป ความกดดันล้นหลาม ดันเจี้ยนเคลื่อนออกจากใต้พวกเรา ไม่นานเราก็อยู่ในป่าทึบที่เต็มไปด้วยต้นไม้ อากาศสดชื่น แตกต่างจากดันเจี้ยนมาก ความหนาแน่นของมานาก็เบาลงเช่นกัน ทําให้หายใจได้ง่ายขึ้น ในขณะที่อากาศในสนามรบมีความสดชื่น ผมไม่สามารถเขย่าความรู้สึกของสายลมแห่งยุตินัสได้ในขณะที่ผมอยู่ที่นั่น ตอนนี้ผมสามารถหายใจได้อย่างสบาย

ดวงตะวันฉายแสงสาดส่องมาที่เรา

“มันคือดวงอาทิตย์จริงๆ “เราอยู่ข้างนอกจริงๆ “ลีชานยูเรียกนกตัวเล็กๆ มาให้เขาด้วยทักษะของเขา สั่งให้มันบินขึ้นไปและสํารวจบริเวณโดยรอบ ไม่นานก็กลับมารายงาน

“ฉันเห็น นี่คือซอนบุกกู ภูเขาที่ดันเจี้ยนตั้งอยู่”

“ซอนบุกกู…” นั่นก็เป็นสถานที่ที่ผมเคยอยู่มาก่อนเช่นกัน ผมหลับตาลง จิตใจเต็มไปด้วยความคิดถึงครอบครัว-คนที่รักผมมาก แม้ว่าจริงๆ แล้วผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเขา

“เราไปกันเลยไหม”

“เราหาที่ที่จะแลกเงินกันก่อน”

“นั่นจะดีมาก คุณมีเงิน?”

“…..” “คุณมีเงินด้วย! “ผมจะใช้มันทั้งหมดกับจาจังมยอน” “นั่นราคาเหมือนทองแดง!”

ลี ชานยู และผม ในรูปลักษณ์ที่ไม่ต่างจากมนุษย์ พูดคุยกันระหว่างเวลาที่เราลงจากภูเขา

“เวร! “พวกมันมาจากภูเขา! “แล้วพวกเอลฟ์ล่ะ? พวกเขาควรจะช่วยพวกเรา!”

และผมได้เห็นฉากการต่อสู้: สงครามระหว่างมนุษย์กับมอนสเตอร์

สิ่งแรกที่ผมทําคือปลุกมิเรนะที่กําลังหลับอยู่ในห้องของเธอในปราสาท มันไม่ใช่การนอนปกติที่เธอนอนอยู่ แต่มันก็ง่ายพอที่จะกลืนกินมานาที่เหลือของเรน ซึ่งทําให้เธอหลับได้ เธอตื่นขึ้นแทบจะในทันที กระพริบตา อย่างง่วงนอน

“ฉันรู้สึกสดชื่นมาก… “คุณนอนได้สักพักแล้ว“นั่นต้องเป็นหนึ่งในพลังของเรน ไม่เพียงแต่ทําให้คุณหลับในระยะเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น แต่ยังมีผลอื่นๆ ขึ้นอยู่กับความตั้งใจของเขาด้วย เขาอาจจะไม่ชอบมิเรนะที่เรียกเธอว่าลูกผสมแทนชื่อของเธอ แต่อย่างน้อยเขาก็ถือว่าเธอมีความสําคัญกับผมอย่างน้อยที่สุด มิเรนะหันมาหาผม ทําให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้ใช้ภาพลวงตาของผมให้กลายเป็นเอลฟ์อีกต่อไป

“โอ้ ซีเซีย เธอเปลี่ยนไปแล้ว! คุณดูดีขึ้นกว่าเดิมจริงๆ“ปฏิกิริยาของเธอไม่ใช่สิ่งที่ผมคาดหวัง

“มันไม่สําคัญหรอก แต่ขอบคุณ เรียกผมว่าเฟทแทนก็ได้”ดวงตาของเธอเบิกกว้างและกิริยาท่าทางก็เขินอาย

“นั่นเป็นชื่อเล่นระหว่างเราเหรอ?” “ได้เวลาตื่นแล้ว… นั่นคือชื่อจริงของผม” “ชื่อจริงของคุณ.. “มันไม่ใช่ชื่อปลอมอย่างซีเซีย มันเป็นชื่อจริงของผมแล้ว ผมคือเฟท และไม่ใช่ใครอื่น ชื่อดัง ชิฮาได้หายไปจากสถานะของผมแล้ว ผมสับสนระหว่างสิ่งที่เป็นจริงและสิ่งที่ไม่จริง แต่ตอนนี้ผมมีความชัดเจนใหม่ ผมคือจินมะเฟท

“เอาล่ะ ฉันจะเรียกคุณว่าเฟท แล้วเราอยู่ที่ไหน? ที่นี่ก็อันตรายด้วยเหรอ?”

“ไม่มันไม่ใช่” ผมตรวจสอบการเชื่อมต่อระหว่างเราขณะที่ผมตอบกลับ โดยยืนยันว่ายังคงไม่เสียหาย

“ผมไม่ต้องกลับไปที่สนามรบนั้นอีกต่อไป และคุณก็เช่นกัน” “ยังไง” “เพราะตอนนี้คุณเป็นลูกน้องของผม”

“ฮะ?”

“ใช่” ไม่มีคําอธิบายอื่นใดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากที่ผมได้รับผ้าพันคอนั้น ความสามารถของผมก็เพิ่มขึ้นมากพอที่จะรับคนอื่นในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาของผมได้ มิเรนะได้รับบทบาทนั้น ผมไม่ได้ขอให้เธอทํา แต่เธอคงแสดงความปรารถนาที่จะเป็นหนึ่งเดียวกันโดยที่ผมไม่รู้ มันไม่ง่ายเลยที่จะครอบงําใครบางคนด้วยเจตจํานงของตนเอง แต่ด้วยเหตุนี้เธอจึงกลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของผม ไม่ใช่ในสนามรบมือใหม่ ตอนนี้ผมได้พัฒนาเป็นตัวตนที่สูงกว่าแล้ว สิ่งใดก็ตามที่เป็นของผมจะไม่ถูกยึดติดกับระบบเช่นสนามรบนั้น