กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่160

ตอนที่160

“คุณไม่มีมารยาท” เธอพยายามรีบปิดหน้าของเธอ แต่ผมยังคงเห็นรอยที่น้ําตาของเธอไหลลงมา เธอไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่แรกพบ ตอนนั้นผมไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอและพยายามปิดกั้นตัวเอง แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมไม่ต้องการทําอย่างนั้นอีกต่อไป ผมก้าวเข้าไปใกล้เธอและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของผม ไม่สําคัญว่าเธอจะควบคุมพลังได้มากเพียงใด การติดต่อโดยตรงกับเธอย่อมเป็นอันตรายอย่างไม่ต้องสงสัย ผมตั้งข้อแก้ตัวและเตรียมพร้อมสําหรับเรื่องนี้ พยายามอย่างดีที่สุดที่จะคงไว้ซึ่งสติสัมปชัญญะของผม

“ผมแน่ใจว่าตอนนี้ผมเป็นคนที่คุณจําได้ แม้ว่าผมยังคงทํางานผ่านความทรงจําเก่า ๆ ของผม”

“ ….”

“แต่ผมจะเอาคืนทั้งหมด คุณไม่ใช่คนเดียวที่ต้องการสิ่งนั้น”

“….” ผมรู้สึกเหมือนประสบความสําเร็จในการพูดในสิ่งที่ผมรู้สึกจริงๆ และผมก็ดีใจที่ได้พูดออกมาดังๆ ก่อนที่มันจะสายเกินไป ผมพยายามดึงกลับ แต่เธอส่ายหัวและเอาแขนโอบหน้าอกของผม

“อีกสิบสองชั่วโมง”

“นั่นยาวเกินไป!”

“ถ้าอย่างนั้น อีกยี่สิบสี่ชั่วโมง”

“ ….”

ผมแทบจะไม่สามารถให้เธอปล่อยผมได้ แต่ในที่สุดเธอก็ปล่อยผมไปออกจากยอดแหลม พบว่าเรนอยู่ข้างนอกรดน้ําต้นไม้อยู่ เขาหัวเราะอย่างเต็มที่ทันทีที่เห็นผม

“ผมคิดว่าคงจะดีสําหรับคุณที่ได้พบเธอ หัวใจของเธอเปิดรับคุณแม้ว่าผมจะสงสัยว่าคุณสามารถมองเห็นหัวใจของคุณเองได้หรือไม่”

“ใช่…” ผมหัวเราะอย่างขมขึ้นกับคําพูดของเขา

“หลายคนตกหลุมรักรูปร่างหน้าตาหรือความแข็งแกร่งของเธอ แต่คุณ เฟท คุณเป็นคนเดียวสําหรับเธอ”

“มันเป็นภาระที่หนักหนาที่ต้องแบกรับ”

“ไม่จําเป็นเหรอ?”

“ไม่ ผมจะเอาทุกอย่าง” รอยยิ้มของผมเต็มไปด้วยเลือด ผมตัดสินใจทําสิ่งนี้แล้วเมื่อผมพัฒนาเป็นเบลเคนา อาจมีวิธีที่ผมสามารถอยู่ได้โดยไม่สนใจอดีต แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ ผมต้องการนําทุกอย่างที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับตัวเองกลับมา ถ้าผมอยากจะละทิ้งอดีต นั่นเป็นสิ่งที่ผมสามารถพิจารณาได้หลังจากที่ได้มันมาในตอนแรก ไม่มีประโยชน์ที่จะทิ้งบางสิ่งที่ผมรู้น้อยไป

“ตาใสอะไรขนาดนั้น ผมไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอนาคตของคุณ” เขาพึมพําในขณะที่ดึงบางสิ่งออกจากกระเป๋าเสื้อ ซึ่งเป็นผ้าพันคอสีแดงเข้ม

“แทนที่จะเป็นความภักดีของเลือดบริสุทธิ์ผมคิดว่าชื่อที่ดีกว่าคือ จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้”

“ตอนนี้มันเป็นไอเทมที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง” ผมยอมรับ หน้าต่างแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าผมทันที

(จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของจินมะ (1,070/1,070) – พลังป้องกัน 380 ความหายากในตํานาน มันช่วยให้คุณใช้ความสามารถของคุณเกินขีดจํากัด แลกกับพลังแห่งชีวิต)

มันเป็นไอเท็มในตํานานชิ้นแรกที่ผมเห็น นอกเหนือจากดาบสีดําที่หลับใหลอยู่ในคลังของผม อย่างน้อยก็เป็นครั้งแรกที่ผมสามารถจัดการด้วยตัวเอง สิ่งประดิษฐ์ที่อนุญาตให้ผมใช้ความสามารถของผมเกินขีดจํากัด ยิ่งโตก็ยิ่งมีประโยชน์ ความจริงที่ว่ามันไม่เคยทําให้พลังชีวิตของผมหมดลงอย่างแท้จริงเช่นกันหมายความว่าสิ่งประดิษฐ์นี้เป็นสมบัติที่แท้จริง

ความคิดที่จะต่อสู้กับมันยังคงทําให้ผมไม่สบาย

“ผมได้ลบร่องรอยของเอลฟ์ในไอเท็มนี้หมดแล้ว ดังนั้นไม่ต้องกังวลไป”

“ขอบคุณ อีกอย่าง… “ผมพันผ้าพันคอรอบคอและดึงอีกหนึ่งรายการจากคลังของผม สิ่งประดิษฐ์คริสตัลที่ผมได้รับจากหีบบนชั้น 7 สัมผัสของเทพธิดา ตั้งแต่ตอนที่ผมแสดงให้เขาดู เรนก็มีสีหน้าประหลาดใจที่ฉาบอยู่บนใบหน้าของเขา

“นี่อาจเป็นเรื่องยากที่จะวิเคราะห์ด้วยความสามารถของผม” “บางสิ่งที่คุณไม่สามารถตรวจสอบได้?” “ฮ่าฮ่า ผมไม่ใช่พระเจ้า มีหลายสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สําหรับผม”ด้วยคําพูดที่ขมขึ้นเล็กน้อยเหล่านั้น เขายอมรับคริสตัลเพื่อตรวจสอบ

“ดูเหมือนจะไม่เป็นอันตราย และมันจะยอมรับมานาที่คุณฉีดเข้าไป อยากลองมั้ย?“ผมพยายามมันทันที คริสตัลดูดมานาของผมอย่างตะกละตะกลาม ชะงัก ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้น ราวกับว่ามันกําลังรออยู่ คริสตัลก็ค่อยๆ ดําคล้ําเมื่อมานาหลั่งไหลเข้ามามากขึ้น ผมรู้สึกได้ว่ามันถึงขีดจํากัด ไม่ค่อยมีมานาเลยก่อนที่มันจะหยุด คริสตัลระยิบระยับในอากาศหายไป ผมยังคงรู้สึกได้ในมือ แต่เท่าที่สายตาและทักษะการตรวจจับของผมมันไม่อยู่ที่นั่น มันจําเจ้าของได้ทางเลือดและเปิดใช้งานโดยกินมานา ช่างเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่แปลกประหลาดจริงๆ

“ดูเหมือนว่าจะเปิดใช้งานไม่เต็มที่ “นั่นก็หมายความว่าผมจะต้องแข็งแกร่งขึ้น“ผมถอนหายใจแล้วยักไหล่

“เวลาสําหรับเครื่องดื่มอื่น ๆ ? “ใช่ แต่อาจจะไม่ใช่หลังจากที่คุณเพิ่งพบกับแอล” “มันคงโง่แล้วล่ะมั้ง” “คุณเป็นคนดีนะเฟท“เราหัวเราะกันสั้นๆ หยอกล้อกัน

“คุณวางแผนอะไรต่อจากนี้ ปราสาทนี้สร้างขึ้นเพื่อจุดประสงค์ และผมอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับมันและโลกให้มากขึ้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน” “ผมจะขอบคุณถ้าคุณพูดถึงมัน“ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เตรียมตัวให้พร้อม

“ตอนนี้ ถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องกลับไปสู่สังคม”