กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่156

ตอนที่156

‘แอล.. เราเจอกันครั้งแรกได้อย่างไร’ เธอจําผมได้ตั้งแต่แรกหรือเปล่า? นั่นคือเหตุผลที่เธอทําแบบที่เธอ ทําอย่างนั้นเหรอ? ผมกังวลว่าจะพูดมันออกมาเพราะความทรงจําของผมยังไม่กลับมาเต็มที่

“ผมต้องรออีกสักหน่อย” ผมรู้สึกแย่มากที่พูดออกไป ตัวสั่นเมื่อนึกถึงแอล ผมดันความคิดของเธอออกจากหัว ดึงความสนใจของผมกลับไปที่ถ้ํารอบๆ ตัวผมและกล่องสีทองที่ปรากฏอยู่ข้างใน

(สัมผัสของเทพธิดา (800/800))

ผมพบสิ่งประดิษฐ์ที่ไม่มีข้อมูลอยู่ภายใน เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เทพธิดา มันเป็นวัตถุคล้ายแร่ที่ดูเหมือนคริสตัล มีปลายแหลมทั้งด้านบนและด้านล่าง ผมรู้สึกได้ถึงความปรารถนาที่จะดูดเลือดของผมในขณะที่มันลอยออกมาจากมือของผมและเริ่มหมุนรอบตัวผม

“ฮะ” ดูเหมือนว่าคริสตัลจะจําผมได้ในฐานะผู้ใช้ แม้ว่าผมจะยังไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับมันนอกจากชื่อและความทนทานของมัน ผมจะเปิดใช้งานได้อย่างไร ผมตัดสินใจที่จะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนี้ ความรู้สึกของผมได้ไปถึงระดับสูงสุดและเพิ่มขึ้นมากกว่านั้นด้วยวิวัฒนาการของผม ทําให้ผมสามารถมองทะลุถึงแก่นแท้ ของสิ่งต่าง ๆ ได้ แต่ผมก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันทําอะไรไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมจะใช้ทองคําส่วนใหญ่ที่ได้มาเพื่อหาจุดประสงค์ของมัน

เงาดําก่อตัวขึ้นกลางกําแพงที่บอสอยู่ มานาก่อตัวขึ้นในกระแสน้ําวน ดูเหมือนทางเดินอาจนําไปสู่ด้านนอก ผมไม่ได้ออกจากดันเจี้ยนนี้เนื่องจากมาตรฐานที่ผมตั้งไว้สําหรับตัวเอง แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป ผมทําสํา เร็จตามที่ตั้งใจไว้ที่นี่ การอยู่ที่นี่อีกต่อไปจะไม่เกิดผลอะไร ตอนนี้ผมออกไปได้แล้ว สุดท้าย ทิ้งห้องใต้ดินที่รกร้างและเต็มไปด้วยมอนสเตอร์นี้ออกไปสู่โลกเบื้องบน เต็มไปด้วยมนุษย์ที่โง่เขลาและสังคมที่ผมคิดถึง

เพื่อหาครอบครัวที่ผมทิ้งไว้เพื่อความปลอดภัยของตัวเองและเพื่อชดใช้ เพื่อหาที่นอนนุ่มๆ สวยๆ ที่หลับได้ ทั้งวัน จาจังมยอน, กินจาจังมยอนทั้งหมดที่ผมทําได้ ผมหัวเราะกับความคิดที่จะกินอาหารจริงๆ ผมไม่สามารถ หยุดตัวเองจากการหัวเราะกับลําดับความสําคัญที่ยุ่งเหยิงของตัวเองได้ แม้ว่าจะไม่เป็นไร จิตใจของผมไม่ คลายความตึงเครียดตั้งแต่แรกเริ่ม แต่ตอนนี้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย ผมกําลังจะก้าวไปข้างหน้าอย่างยิ่งใหญ่ และผมก็มีความสุขกับตัวเองที่ก้าวมาได้ไกลขนาดนี้ ผมสามารถยอมรับได้อย่างง่ายดายว่าตอนนี้ ผมคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ผมควรทําเป็นอย่างแรกหลังจากที่ผมไปหาลีชานยูและมิเรนะ

[ลีชานยู มันจบแล้ว]

ฉันส่งข้อความถึงลีชานยู แต่กลับมีเพียงเสียงที่สับสน ฉันไม่แน่ใจว่าเขาอยู่ในสถานการณ์แบบไหน แต่ฉันรู้ สึกมั่นใจว่าเขาจะพิชิตชั้น 6 ได้อย่างปลอดภัย ฉันตัดสินใจหยุดคุยกับเขาในตอนนี้และตัดสินใจจับ Mireina ก่อนแทน ฉันเปิดประตูเข้าไปในร้าน

ประตูไม่ปรากฏ

“…” ผมตื่นตระหนกทันทีเมื่อประตูไม่เปิด กังวลกับความคิดที่ครอบงําผมว่าทําไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น ผมจะทําอะไรได้ในตอนนี้

‘ไม่ ใจเย็นๆ’ ผมมีทางเลือกอื่นอีกไหม? ตอนนี้สายเกินไปที่จะยอมแพ้ ผมพยายามเรียกประตูไปที่สวน แต่ก็ไม่ปรากฏเช่นกัน

“แล้วหอคอยล่ะ” ต่อไปผมพยายามที่จะไปที่หอคอยจนม่าและประตูเหล็กสีดําขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าผม ไม่เคยคิดว่าผมจะมีความสุขที่ได้เห็นสถานที่นี้” แต่ผมรู้อย่างรวดเร็วว่าประตูถูกล็อค ผมดึงกุญแจที่ได้มาจากคลังของผมแล้วลองมัน ค้นหากุญแจที่หมุนได้อย่างง่ายดาย ประตูเปิดออกโดยไม่ได้รับอนุญาตทันทีที่ปลดล็อค เป็นเรื่องปกติสําหรับผมที่จะทํามันจนผมแทบจะไม่สังเกตเห็นว่าผมเพิ่งเปิดประตูของหอคอยจินม่าราว กับว่าผมคุ้นเคยกับมัน ราวกับว่าผมเคยทํามาแล้วนับพันครั้ง

ผมมองไปที่กุญแจที่ผมดึงออกมาโดยไม่คิด กุญแจสู่ปราสาท เมื่อมองออกไปนอกประตู ผมเห็นโลกที่เต็มไปด้วยมานาที่อยู่เหนือพวกเขา ในนั้นมีปราสาทขนาดมหึมาที่มีคูน้ําและการตกแต่งที่สวยงามรอผมอยู่

มันคือปราสาทของเล่นที่ผมกับแอลสร้างขึ้น ตอนนี้มีขนาดเท่าปราสาทจริง

ผมยืนอยู่ตรงหน้าภาพอันวิจิตรตระการตานั้นอยู่พักหนึ่ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นปราสาทที่ผมสร้างขึ้นในขณะที่ทนต่อการโจมตีและการล่อลวงของแอล ทุกกําแพงเป็นตําแหน่งที่ผมวางไว้ ปราสาทของเล่นที่มชผมส ร้างนั้นมีขนาดประมาณร่างกายท่อนบนของผม แต่ปราสาทหลังนี้ใหญ่พอที่จะรองรับคนได้เป็นพันคน ผมแน่ใจ ว่ามันเป็นของผมด้วยเหตุผลบางอย่างว่ามันเชื่อมต่อกับผม ว่าเป็นบ้านของผม นี่คือที่ที่ผมต้องกลับไป พวกเขาทั้งหมดรอผมอยู่ที่นั่น ทั้งแอลและเอกลับไปทํางานที่ได้รับมอบหมายเดิม

ผมจะไม่ไปไหนเพียงแค่ยืนอยู่ที่นี่และมองดูมัน ผมก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เร่งความเร็วขณะเคลื่อนที่จนกระทั่งผมกระโดดขึ้นไปในอากาศด้วยทักษะแพร่หลายผ่านคูเมืองร่างกายของผมตอนนี้สร้างมาจากมานาบริสุทธิ์ และลดขอบเขตระหว่างทักษะของผม ผมพิจารณาเรื่องนี้ขณะมองเข้าไปในคูเมือง มันเต็มไปด้วยของเหลวสีดําเข้มสะท้อนแสง ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร และผมก็ไม่อยากรู้ ขณะที่ผมยืนดูมัน สะพานชักก็ลดระดับลงจากปราสาท ผมเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เมื่อผมข้ามผ่านไป