กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 176

ตอนที่176

พวกเขาเหมือนกับพวกเอลฟ์ที่พยายามปฏิเสธยุคฟิวชั่นมันทําให้ผมสงสัยว่าไม่สามารถทําข้อตกลงบางอย่างระหว่างคนทั้งสองได้

[พวกเขาฉลาดแต่หยิ่งผยอง พวกเขามั่นใจมากเกินไปและปฏิเสธที่จะไว้วางใจผู้อื่น ฉันทําผิดกฎของพวกเขาและทําในสิ่งที่พวกเขาห้ามไม่ให้ทํา ดังนั้นพวกเขาจึงไล่ฉันออกไปและกักขังฉันไว้ที่นี่]

หูของผมเงยขึ้นที่ส่วนนี้ของเรื่องราวของเขา

[ด้วยเหตุนี้ ฉันเป็นคนเดียวที่หลีกเลี่ยงภัยพิบัติ แต่อย่างที่คุณเห็น ฉันไม่สามารถหนีจากพันธนาการของฉันได้ที่นี่]

“แล้วกุญแจนี่ ?”

[ฉันทําได้แค่เดา แต่มันอาจเป็นความพยายามครั้งสุดท้ายในการต่อต้านสําหรับผู้ที่ล้มเหลว บางที พวกเขาต้องการปล่อยให้โอกาสรอดสําหรับฉัน]

คําพูดของแมงมุมนั้นขมขื่น สําหรับผม มันเป็นเรื่องของศัตรูที่ผมต้องสู้ต่อจากนี้ แต่สําหรับเขา มันเป็นเรื่องส่วนตัวมากกว่า ในขณะที่ผมกําลังดิ้นรนที่จะมีชีวิตอยู่ แมงมุมตัวนี้กําลังดิ้นรนด้วยความสิ้นหวังไม่รู้จบ เป็นการเตือนให้ผมทราบว่ายุคฟิวชั่นมีอิทธิพลมากกว่าแค่ผมและมนุษยชาติ ผมไม่สามารถแก้ปัญหาของทุกคนได้ และผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะลองด้วย แต่คนตรงหน้าผมคนนี้ผมช่วยได้ ผมแค่ต้องแข็งแกร่งขึ้น

[คุณอาจจะทําได้ ได้โปรดนําการพักผ่อนมาสู่คนโง่เขลา]

“ผมจะกลับมา” ผมนําดาบออกมาและถือกุญแจโดยใช้พลังของยมทูตในขณะที่ผมก้าวไปข้างหน้า

[ช่างเป็นเทคนิคการลอบเร้นที่น่าตื่นเต้นจริงๆ]

“มันไม่เหมือนกับการซ่อนเลย” ผมก้าวไปอีกขั้น แต่ดูเหมือนว่าผมไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วยซ้ํา มีเพียงวิญญาณแห่งความตายเท่านั้น ผมไม่สามารถระมัดระวังกับมอนสเตอร์ของระบบที่สูงกว่าได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่ไม่ใช่ปีศาจอื่น ๆ ผมไม่ได้หยิ่งเกินกว่าจะกระทําอย่างระมัดระวัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้สึกว่าสถานที่นี้อันตรายเพียงใด ผมสอดกุญแจเข้าไปในประตูเหล็กที่กั้นดันเจี้ยน – ไดชินจอนกุญแจละลายเข้าไปในประตูขณะที่พวกเขาเหวี่ยงเปิดออกซ้ําๆ

[ขอให้ดาบของคุณนําทางคุณอย่างดี]

ผมเข้ามาโดยไม่ลังเล มั่นใจว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นผม

[คยา ฮ่าฮ่าฮ่า!]

ขาแมงมุมที่แหลมคมราวกับปลายหอกพุ่งเข้ามาหาผม เร็วเกินกว่าที่ตาจะจดบันทึก ค่อนข้างจะเล็งไปที่ทักษะยมทูตแทนผม ทักษะยมทูตใช้กับสิ่งมีชีวิตระดับสูงไม่ได้หรือ” ผมสงสัยว่าเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าตอนที่ผมก้าวไปข้างหน้า ขาแมงมุมที่เดินผ่านไปมาจนพื้นพัง การโจมตีอีกครั้งเข้ามาทันที แต่รู้สึกที่อกว่าการโจมตีครั้งแรก รู้สึกเหมือนเป็นการจู่โจมแบบไม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่า

มอนสเตอร์ไม่รู้จักตําแหน่งของผม พวกเขาเพียงแค่เดาเส้นทางและผู้บุกรุกจะเข้าโจมตีทางเข้าแคบ และ เส้นทางที่ใครๆ ก็ทําได้ก็มีจํากัด จึงไม่น่าแปลกใจที่ดูเหมือนว่าพวกเขาพยายามจะโจมตีผมโดยตรง แต่หลังจากที่ผมหลบหลีกการโจมตีครั้งแรกและเข้าไปในวิหารได้สําเร็จ ผมก็มีตัวเลือกมากมายที่จะไป

[เชี่ย! เชี่ย!]

ผมก้าวไปข้างหน้าโดยรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับศัตรูของผม เมื่อผมทําเสร็จแล้ว ผมใช้ทักษะแพร่หลายเพื่อก้าวไปข้างหน้า ครูต่อมา ขาแมงมุมก็มาจากทุกทิศทุกทาง โจมตีอัตตาที่ผมทิ้งไว้ในที่ของผม อัตตาที่เปลี่ยนไปนั้นระเบิดในแสงวาบ ดันเจี้ยนแห่งความมืดเข้าสู่อาณาจักรแห่งวันชั่วขณะ

[คิอาฮะ!]

แสงนั้นสั้น แต่ในขณะนั้น ความสามารถในการรับรู้ของผมได้ใช้พลังจนถึงขีดจํากัดและจารึกข้อมูลทั้งหมดที่รวบรวมไว้ในใจของผม มันไม่ได้ทําให้ผมตระหนักถึงสภาพแวดล้อมของผมเท่านั้น มันให้ความรู้สึกเหมือน ทําให้ผมทํางานในความมืดได้ดีขึ้น ซึ่งผมพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในความมืด ความมืดที่ทักษะยมทูตสามารถแสดงพลังอันยิ่งใหญ่ของมันได้

[ ย่าห์!]

แม้ว่าแมงมุมจะคุ้นเคยกับความมืด แต่ก็ไม่พบผมที่ซ่อนอยู่ในเงามืด พวกเขาส่งเสียงแหบพร่าและพ่นใยไป ทั่วใยแมงมุมมีมานาอันทรงพลังที่คาดหวังจากเอนทิตีระดับสูง เติมเต็มทุกด้านของห้องเพื่อไม่ให้มีทางหนี พวกเขาสร้างมันขึ้นมา ผมเลยอดไม่ได้ที่จะติดต่อกับมัน แต่ผมรู้ว่าถ้าผมทํา ผมจะถูกจับได้ มานาที่ดุดันของพวกมันจะเจาะเข้าไปในร่างกายและจิตวิญญาณของผม ทําลายทุกสิ่งที่มันสัมผัส ถ้าผมไม่ขยับ ผมคงโดนใยตี แต่ถ้าขยับผมคงโดนขาตีที่เดาการเคลื่อนไหวของผม ตระกูลเลือดแดงมีการโจมตีระยะสั้นและระยะยาวที่ทรงพลัง เช่นเดียวกับความสามารถในการประสานงานในกลุ่ม แน่นอนว่าพวกเขาเป็นศัตรูที่แข็งแกร่ง แต่พวกเขาจะรับมือได้ง่ายขึ้นถ้าผมสามารถลดจํานวนของพวกเขาลงได้

เอาล่ะ ผมสลัดความกังวลออกจากความคิดและไปทํางาน ผมเริ่มพ่นควันดํารอบๆ ใยแมงมุม ไม่ใช่เพื่อกลืนกินแต่เพื่อกระตุ้น มานาทั้งสองชนกันทําให้เกิดการระเบิดเวทย์มนตร์อย่างเงียบ ๆ ผมต้องใช้มานาจํานวนมากในการจัดการ แต่ก็มีเหยื่ออยู่ทุกหนทุกแห่ง ตอนนี้ผมต้องมุ่งเน้นไปที่การรักษาพลังของยมทูตและเริ่มคัดแยกหมายเลขโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

[คิกะฮะ!]

[คิชา!]