กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 175

ตอนที่ 175

ผมเดินและเดิน บางครั้งใช้ทักษะแพร่หลายเพื่อขจัดความซ้ําซากจําเจ ผ่านโลกนี้โดยไม่มีจุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุด ในที่สุด ผมก็เจอวัดขนาดมหึมาแปลก ๆ ที่สร้างขึ้นกลางทิวเขา ที่นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับบุคคลระดับสูงอื่น

[คุณหาทางมาที่นี่เพื่อไปยังที่ปิดนี้ได้อย่างไร]

มันคือมอนสเตอร์ในรูปของแมงมุมยักษ์

“สถานที่ปิด?”

[ใต้ดินที่นี่บิดเบี้ยว พื้นที่ที่อยู่นอกห้องนี้เชื่อมต่อกับความโกลาหลที่ไม่รู้จัก และทุกครั้งที่ฉันพยายามจะจากไป ฉันจะถูกกําแพงขวางไว้ พื้นที่นี้ถูกปิดจนถึงขณะนี้เมื่อคุณมาถึง]

“….” ผมรู้สึกว่าคําพูดของเรนดูสมเหตุสมผลขึ้นเล็กน้อยในตอนนี้ สภาพแวดล้อมนั้นบิดเบี้ยว และพื้นที่ก็จะยุ่งเหยิง สถานที่ต่างๆ จะเชื่อมต่อหรือตัดการเชื่อมต่อจากกัน เช่น ที่เพิ่งเกิดขึ้น บางทีผมอาจจะไม่สามารถกลับไปที่ปราสาทโดยกลับไปทางที่ผมมา เป็นเรื่องดีที่ผมสามารถเปิดประตูสู่ปราสาทได้จากทุกที่เรนรู้ดีจึงปล่อย ผมไปโดยไม่ต้องกังวล

เมื่อดึงตัวเองออกจากความคิด ผมรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นว่าแมงมุมจ้องมาที่ผมตลอดเวลา

“ทําไมคุณไม่โจมตีผม”

[ทําไมฉันต้องทํา?]

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินคําตอบดังกล่าวจากมอนสเตอร์ และผมรู้สึกอายบ้างที่จะถาม แต่ขณะที่ผมตรวจสอบเขาอย่างใกล้ชิด มอนสเตอร์ตัวนี้ไม่เหมือนมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ ที่ผมเคยพบ แน่นอนว่ามันเป็นแมงมุมยักษ์ แต่ก็ไม่ได้ดูพิลึกหรือบิดเบี้ยวเหมือนตัวอื่นๆ

[ฉันรู้สึกได้ถึงพลังของจินม่าในตัวคุณลึกและบริสุทธิ์ มีอย่างอื่นอีกมากที่ฉันจะไม่ชอบให้คุณเข้ามายุ่ง]

“สิ่งอื่นที่เกลียดชัง?”

[ไอ้พวกนั้น พวกเอลฟ์]

สายฟ้าแลบผ่านหัวของผมขณะที่มันเกิดขึ้นกับผม แน่นอน มันเป็นธรรมชาติที่มันเป็นแบบนี้ ผู้อยู่อาศัยในนรกย่อมเป็นศัตรูกับพวกเอลฟ์และเอเลคาตราอย่างไม่ต้องสงสัย และในหมู่พวกเขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะมีมอนสเตอร์และปีศาจมากมายที่ไม่เคยเกี่ยวข้องกับมนุษย์ในฐานะหุ้นส่วน ผมสงสัยว่ามันจะหมายถึงอะไร

“คุณ… คุณอยากออกไปจากที่นี่ไหม”

[…คุณน่าความสนใจ เจ้าของพลังจินม่า]

บางทีนี่อาจเป็นสถานที่ที่ดีในการหาเพื่อนร่วมงานและผู้ใต้บังคับบัญชา

ผมให้รายละเอียดคร่าวๆ เกี่ยวกับสถานการณ์: ยุคฟิวชั่น, เอลฟ์ และ เอเลคาตาแม้แต่จินม่า ผมละทิ้งส่วนต่างๆ ที่ผมเคยมีประสิทธิภาพอย่างเหลือเชื่อในอดีตอย่างสะดวก และวิธีที่ผมจะมีส่วนร่วมในยุคฟิวชั่น ผมคิดว่าผมทําได้ดีในการบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดของผม แต่สิ่งต่างๆ จะไม่ง่ายอย่างนั้น

[มีหลายสิ่งที่คุณซ่อนไว้ที่ฉันมองไม่เห็น]

แมงมุมตอบ ดวงตาสีแดงสีคู่จ้องมาที่ผม ผมยักไหล่

“มันเป็นเรื่องธรรมดาหรือที่ผมยังบอกคุณไม่ได้ทุกเรื่อง?”

[แต่มันแปลก ฉันรู้สึกถึงกําแพงที่ขวางกั้นระหว่างคุณกับฉัน แม้ว่าเราไม่ควรแตกต่างกันมาก]

“ผมคิดว่าศัตรูของเราก็เหมือนกัน แล้วยังไงล่ะ? คุณจะร่วมมือกับผมไหม” ผมตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อความคิดเห็นของเขา โดยตัดสินใจว่าผมไม่ควรตอบว่าทําไมถึงเป็นเช่นนั้น

[สถานการณ์ของฉันไม่ง่ายนัก แต่…]

โอกาสที่จะสร้างตัวตนที่เหนือกว่าให้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของผม ความเป็นไปได้ที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนเมื่อมาถึงที่นี่ ตอนนี้โอกาสนั้นอยู่ตรงหน้าผมแล้ว

[แต่เป็นไปได้เหรอ? ฉันถูกปราบปรามในพื้นที่ปิดล้อมนี้ แต่คุณมาที่นี่โดยไม่คํานึงถึงและเสนอที่จะปล่อยฉัน]

“ตรงนั้น” ผมสัมผัสได้ถึงเจตจํานงของเขาที่จะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของผม แต่เมื่อผมพยายามขยายอํานาจเหนือเขา ผมพบว่าตัวเองถูกกําแพงขวางกั้นไว้ มันหยุดพลังของผมจนหมดหนทาง ทําให้ผมหงุดหงิดเพราะไม่สามารถฝ่ามันไปได้

[หืม?]

ผมขยายมานาของจินม่ารอบตัวโดยเน้นไปที่แมงมุมยักษ์ ภายในมานาที่หนาแน่นและบริสุทธิ์ที่แมงมุมอยู่ภายในตัวของมันเอง ผมพบบางสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ คําตอบว่าทําไมพลังผมถึงถูกหยุด

“มีใครอยู่ที่นี่อีกไหม” ผมเงยหน้าขึ้นมองไปยังวิหารหลังใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเขา ผมรู้สึกได้ถึงมานาที่เป็นลางร้ายแบบเดียวกับที่อยู่ในห้องบอสสุดท้ายของวังดําที่ไหลออกมาจากห้องนั้น มันเป็นสถานที่ที่ผมจะต้องเผชิญความเสี่ยงมากกว่าแค่การบาดเจ็บสาหัส สถานที่ที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตอย่างแมงมุมยักษ์ตัวนี้ที่หันหน้าเข้าหาผม

[คุณรู้เรื่องเลือดแดงหรือไม่]

เลือดแดง ความทรงจําหนึ่งวนเวียนอยู่ในใจผม ที่ชั้นสุดท้ายของวังดํา ไอเทมที่ผมได้รับจากการปราบอารัคเน่กระหายเลือดซึ่งเป็นมอนสเตอร์ระดับสูงนั้น คือ กุญแจแมงมุมเลือดแดง

“ผมคิดว่าผมรู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ผมแสดงกุญแจจากคลังของผมให้เขาดู ดวงตาทั้งสี่คู่ของเขากะพริบเป็นการรับรู้

[ฉันเห็น มันคงเป็นโชคชะตาแล้วล่ะ]

แมงมุมชะงักไปครู่หนึ่ง ครุ่นคิดชั่วครู่

[ ตระกูลเลือดแดงเป็นแกนหลักของแมงมุมยักษ์ที่รักษาชื่อเสียงไว้ตลอดประวัติศาสตร์ของปีศาจ พวกมันเป็นที่รู้จักจากรูปร่างอันทรงพลัง สติปัญญาอันสูงส่ง และพลังเวทย์มนตร์มหาศาล]

“ผมเห็นด้วย”

[เลือดแดงทํานายว่าจะเกิดภัยพิบัติ ในตอนท้ายมีเพียงการทําลายล้างเท่านั้นที่รอคอย พวกเขาเชื่อว่าความสมดุลระหว่างเอลฟ์และปีศาจจะบิดเบี้ยวจากการหลอมรวมครั้งใหญ่ที่คุณกล่าวถึง ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามป้องกัน แต่พวกเขาล้มเหลวอย่างมาก]