กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 168

ตอนที่ 168

“โลกทั้งใบเปลี่ยนไปในเวลาอันสั้น”

“มันยากที่จะปรับตัวให้เข้ากับมัน สําหรับฉันด้วย” เขาพึมพําด้วยรอยยิ้มขมขึ้นหลังจากที่เราสั่งจาจังมยอนและหมูเปรี้ยวหวาน

“เป็นสิ่งที่ดีที่การสื่อสารและการขนส่งยังคงใช้งานได้”

“ไม่ได้ล้อเล่น” มนุษย์จํานวนมากที่เราเห็นในซอนบุกกไม่ใช่ชาวเมืองดั้งเดิมคงไม่เพียงพอที่จะจัดการกับกลุ่มมอนสเตอร์นั้นได้หากเป็นกรณีนี้เขตการปกครองอื่นๆ ในบริเวณใกล้เคียงรวมทั้งจงโนกรวมอยู่ด้วยกําลังสนับสนุนพวกเขาไม่ใช่ว่าการต่อสู้แบบนั้นเป็นเรื่องธรรมดาทุกที่ล้วนมีอันตรายแต่นั่นก็มากเกินไปที่จะรับมือแม้ว่ามนุษย์จะเคลื่อนไหวร่วมกันอย่างมีประสิทธิภาพเพื่อแก้ปัญหาได้ดีเพียงใดมันจําเป็นสําหรับพวกเขาที่จะทําเช่นนั้นเพื่อรักษาประชากรของพวกเขาให้ปลอดภัยพวกเขากําลังส่งผู้ที่มีความสามารถในการต่อสู้เพื่อต่อสู้กับอัตราต่อรองเพื่อให้คนอื่นๆปลอดภัย

“นี่อาหารของคุณ” พนักงานนําจานมาให้เรา จานนี้เป็นเครื่องเตือนใจที่น่าภาคภูมิใจว่าร้านอาหารแห่งนี้มีชีวิตรอดแม่โลกจะเป็นแบบนี้ผมอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อต้องเผชิญกับความตายที่นี่

“ถ้าคุณต้องการอะไรอีก โปรดบอกผม” ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงของเพื่อนเก่าผมเงยหน้าขึ้นพนักงานชายหนุ่มก้าวถอยหลังในขณะที่เขารู้สึกว่าผมจ้องมองเขา

“คุณเป็นนักศึกษาวิทยาลัยหรือเปล่า”

“อะไรในโลกที่เป็นนักศึกษาวิทยาลัยในสถานที่เช่นนี้? ผมแค่ทํางานที่นี่”

“ขอโทษที่ถามอะไรแปลกๆ”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” เขาโบกมือแล้วจากไป ดวงตาของผมจ้องไปที่หลังของเขาอย่างว่างเปล่าผมถอนหายใจแล้วเอามือปิดหน้าผากปิดตา

“บอส มีอะไรหรือเปล่า”

“นั่นคือคนที่อยู่กับผมตอนที่ผมตาย” ผมหัวเราะออกมา สถานการณ์ไร้สาระมาก เขาทํางานอยู่ในร้านอาหาร ที่เพื่อนของเขาเสียชีวิต ลี ชานยูยิ้มขมขื่นให้ผม

“ชีวิตมักเต็มไปด้วยเรื่องตลก”

“พูดแบบนี้มันไม่ตลกเลยนะ” เขาโต้กลับขณะยกตะเกียบขึ้น ผมตัดสินใจที่จะผลักมันออกไปทั้งหมดจาจังมยอนที่อยู่ตรงหน้าผมสําคัญกว่าภาพสะท้อนเหล่านั้นมาก ผมต้องกินก่อนที่มันจะเย็นผมเริ่มกินทันที

อา. อารมณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้เติมเต็มผม ความทรงจํานับไม่ถ้วนเติมเต็มจิตใจของผมมากกว่ารสชาติของอาหาร จาจังมยอนก่อนหน้าผมไม่ใช่อาหารง่ายๆ อีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นสัญลักษณ์แทนชีวิต ความตาย ความอดทน และความทุกข์ทรมานของผม ทกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่ผมปฏิเสธข้อเสนอของเรนผมไม่สามารถเป็นมนุษย์ได้ แต่ผมอยู่ที่นี่ผมกลายเป็นคนที่สามารถหลอกมนุษย์เหล่านี้ได้ทั้งหมดผมไม่ได้ทําทุกอย่างแต่ผมอยู่ที่นี่กําลังกินจาจังมยอน มันอร่อย อร่อยจนอยากจะร้องไห้

“ถ้ามีการแข่งขันกิน คุณจะได้เป็นที่หนึ่งแน่นอนบอส”ผมเพิกเฉยต่อคําพูดของเขา เพ่งความสนใจไปที่อาหารตรงหน้าไม่มีเวลาล้อเล่น

พูดอะไรกัน

“อา อย่ากินรีบร้อน เรามีเวลาเหลือเฟือ!” ตะเกียบของลี ชานยก็ขยับเร็วขึ้นเช่นกัน อีกจนกว่าชามของเราจะหมด

“ยอดรวมของคุณคือสามเหรียญเงินและสามสิบแปดเหรียญทองแดง” ผมไปข้างหน้าและจ่ายค่าอาหารทั้งสองมือของเรา ออกจากร้านอาหารในขณะที่ผมขยายขอบเขตความรู้สึกของผมตอนนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาสําหรับผมแม้ว่าผมต้องหัวเราะเยาะตัวเองเพราะความระมัดระวัง ผมเคยชินกับดันเจี้ยนที่มีมอนสเตอร์อยู่ทุกซอกทุกมุมเมื่อเปรียบเทียบสถานที่นี้กับประสบการณ์นั้น หรือแม้แต่หอคอยหรือสวนโลกนี้ช่างสงบสุขเหลือเกิน

“สิ่งที่คุณคิดเกี่ยวกับ?”

“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ

“ไม่?

พวกเอลฟ์ อัศวินแห่งเอเลคาตราแม้แต่ในโลกนี้ เราก็ยังต้องตื่นตัว ผมให้ลี ชานยูใช้สิ่งมีชีวิตที่บินได้เพื่อสอดแนมให้เราในขณะที่เราย้ายไป

“เราควรจะทําอย่างนั้นในซอนบุกกด้วย” เอเลคาตราแสร้งทําเป็นร่วมมือกับมนุษย์และไม่สามารถทรยศต่อพวกเขาได้นั่นจะเป็นอันตรายต่อพันธมิตรที่ตึงเครียดอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจะไม่ทําอะไรโจ่งแจ้งในที่แบบนี้อย่างน้อยเมื่อผมสงสัยว่าแผนของพวกเขาอยู่ที่นี่กับมอนสเตอร์เหล่านี้อย่างไรสมมติฐานก็ผุดขึ้นในใจ

ในสนามรบมือใหม่..ผมทําลายฝูงมอนสเตอร์ในสนามรบมากพอที่จะทําให้เกิดความว่างเปล่าแม้แต่อัศวินคนหนึ่งก็เสียชีวิตผมสงสัยว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในความระส่ําระสายหรือไม่โดยพยายามควบคุมสิ่งต่างๆให้กลับมาอยู่ภายใต้การควบคุมบางที่นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาถึงไม่ปรากฏตัวเพื่อช่วยมนุษย์ก่อนหน้านี้ความคิดนี้ทําให้ผมมีความสุขที่ศัตรูของผมอาจได้รับบาดเจ็บในตอนนี้

“ลี ชานยู คุณช่วยหาที่พักหน่อยได้ไหม”

“ฉันจะไปหาห้องแถวนี้”

“ได้สิ เจอเมื่อไหร่บอกผมทางข้อความ”ผมโบกมือลาเขาและเดินต่อไปตามถนน ด้วยพลังของยมทูตผมค่อยๆลบตัวตนของผมและลอยไปในอากาศไม่มีใครรอบๆตัวผมสังเกตเห็นขณะที่ผมหายตัวไปไม่สามารถระบุพลังนี้ที่เกิดจากระบบที่สูงกว่าได้ผมล่องลอยไปในอากาศเพียงลําพังอยากจะไปให้ถึงที่ที่ห่างไกลจากความวุ่นวายในเมืองแต่นั่นเป็นเพียงความปรารถนาของผมที่จะหลบหนีผมเคยหนีมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่ใช่เวลานี้

ต้องก้าวไปข้างหน้า ผมก้าวผ่านท้องฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด ใช้ทักษะแพร่หลายอย่างเต็มที่ในการเคลื่อนไหวมันทําให้ผมกระโดดไปข้างหน้าหลายกิโลเมตรพร้อมกันในขณะที่กลับไปที่ซอนบุกกูจะไม่เกิดขึ้นทันทีเช่นนี้มันเร็วกว่าการนั่งรถระยะทางที่ผมสามารถกระโดดได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเมื่อการควบคุมของผมเพิ่มขึ้นและผมก็คุ้นเคยกับการใช้มันบนท้องฟ้าการใช้มานาเป็นจํานวนมากแต่การฟื้นตัวของผมสามารถตามทันได้เมื่อผมชินกับมันปริมาณที่ใช้ก็ลดลงเช่นกัน