กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 138

ตอนที่138

ผมเดินไปที่ห้องเจ้านายซึ่งมีประตูเหล็กประหลาดที่สร้างไว้กลางกําแพงถ้ําที่ปูด้วยวัสดุเดียวกันกับทางเดิน มันเป็นประตูขนาดใหญ่ ที่ใหญ่กว่าที่ผมเคยเห็น และไม่มีรูกุญแจเหมือนประตู อื่นๆ ในดันเจี้ยน ยินดีต้อนรับผู้ท้าทายทุกคนให้เข้ามา ผมรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใน จําคําที่มนุษย์เคยพูดไว้ก่อนหน้านี้

“เจ้าของดันเจี้ยน” นั่นคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าผมผ่านประตูนั้นไป แม้จะเอื้อมมือออกไปด้วยประสาทสัมผัสของผม ผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลยในห้องนั้น ไม่ใช่ว่าผมแปลกใจ ไม่คิดว่าการรวบรวมข้อมูลของบอสจะง่ายขนาดนี้ ผมจะต้องต่อสู้กับเขาไม่ช้าก็เร็วถ้าผมต้องการออกจากดันเจี้ยนนี้ ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะรีบเร่ง

“คุณใจดีเหลือเกิน” คําพูดของเอดังขึ้นในหัวของผมในขณะที่ผมตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อประตูบอสในตอนนี้ และเปิดเส้นทางไปยังหอคอยจินม่าแทน ผมก้าวเข้าไปในหอคอย มีเพียงผืนดินที่กว้างใหญ่ต้อนรับเท่านั้น

“…ฮะ?”

“ยินดีต้อนรับสู่ชั้น 6 ของหอคอยจินมาคราวนี้ไม่มีคู่ต่อสู้”

“เอ๋?” ผมมองไปรอบๆ แต่ไม่พบเขา ผมรู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของเขา แม้ว่าจะไม่สามารถระบุได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่ที่สําคัญกว่านั้น… “นี่คือหอคอยจริงๆเหรอ? มันใหญ่”

“คุณจะพิชิตชั้นนี้ด้วยการซื้อปีกแห่งจินม่า” เอได้โยนผมลงไปในความท้าทายชั้น 6 โดยไม่มีคําเตือนหรือการเตรียมการใดๆ โคลอสเซียมไม่ได้ลอยขึ้นจากพื้นดินเหมือนปกติ แต่ผมยังบอกได้ว่ามันมีโอกาสเกิดขึ้นทันทีที่เขาพูดจบ คุณภาพของมานาที่ไหลผ่านอากาศเปลี่ยนไป และ ผมก็เริ่มเครียดขึ้น

“ได้รับปีกของจินม่าหรือไม่” ผมกัดฟันขณะมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นอะไรเลย เดี๋ยวก่อนไม่มีฝ่ายตรงข้าม? ผมจะไม่มีคู่ต่อสู้ที่นี่ได้อย่างไร

ผมได้ยินเสียงอากาศพุ่งพล่าน และใช้ทักษะแพร่หลายเพื่อกระโดดขึ้นไปในอากาศโดยไม่ต้องคิด วินาทีต่อมา เปลือกของมานาแห่งความมืดก็กระแทกเข้ากับพื้นที่ผมเคยอยู่ ระเบิดออกมาด้านล่าง ถ้าผมโดนคนพวกนั้นโจมตีโดยตรง

“ผมคิดว่าคุณบอกว่าไม่มีคู่ต่อสู้!”

“มีอุปสรรค มันเป็นเจตจํานงของหอคอยจินม่าที่จะใช้พลังงานเพื่อปกป้องปีกจากคุณ เฟท” ผมใช้เวลาสักครู่เพื่อวิเคราะห์สิ่งที่เขาพูด “พลังของหอคอย? นั่นหมายความว่าสถานที่นี้ทั้งหมดกลายเป็นศัตรูของผมแล้ว?”

กระสุนมานาพุ่งออกไปอีกครั้ง พวกมันเป็นลูกกลมของมานา มีรูปร่างคล้ายลูกกระสุนปืนใหญ่ ติดอาวุธด้วยเจตนาฆ่า มานาของหอคอยนั้นหนาและบริสุทธิ์ แตกต่างจากที่ไหลผ่านร่างกายของผมอย่างสิ้นเชิง การทดสอบที่ผมเผชิญอยู่ตอนนี้เป็นเรื่องเหลวไหล และผมต้องสงสัยว่าชั้น 6 เป็นชั้นสุดท้ายของหอคอยจินม่าหรือไม่ แต่ผมไม่ได้คิดนานนักเพราะกระสุนมานาตกลงมาที่ผมจากทุกทิศทุกทาง ผมจะไม่มีเวลามานั่งคิดในที่นี้ ถ้าผมหยุดคิด ถ้าผมลังเลเลย การทิ้งระเบิดมานานี้จะทําลายผม

ปีกของจินม่า… นั่นคือทั้งหมดที่ผมจําเป็นต้องกังวลในตอนนี้ ผมต้องหาพวกเขา ถ้าผมทําไม่ได้ก่อนที่มานาจะหมด ผมจะตาย นี่เป็นพื้นที่ที่ผมไม่ต้องกังวลกับความตาย แต่มันเป็นไปได้ที่ตําแหน่งของปีกจะเปลี่ยนไปหากผมหลงทาง ชั้นนี้เป็นห้องทดลองที่ออกแบบมาเพื่อทดสอบการควบคุมร่างกายและความสามารถในการใช้ประสาทสัมผัสในการหลบเลี่ยงการโจมตี

แต่ตอนนี้ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ ปีกจะต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในพื้นที่อันกว้างใหญ่นี้ แต่พยายามหามันในขณะที่หลีกเลี่ยงการทิ้งระเบิดมานาอย่างต่อเนื่องขณะที่ฝนตกจากทุกที่? แล้วไปยึดปีก และน้ํามันกลับมา? เป็นไปได้ไหม” แก่นของการทดสอบครั้งก่อนๆ ที่หอคอยนําเสนอให้ผมคือการเอาชนะพวกเขาโดยใช้การล่า ผมเติบโตขึ้นในการใช้การล่าทุกครั้งที่ผมฝึกที่นี่ ผมได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ที่เป็นไปได้ด้วยทักษะนี้

“เอบอกให้ผมกินมานานี้ด้วยการล่าของผมหรือเปล่า? ไร้สาระ” มานาของหอคอยนี้มีเจตจํานงที่รุนแรงคล้ายกันแต่แตกต่างกับของผม ถ้าผมพยายามสัมผัสมัน มันจะปฏิเสธความประสงค์ของผมอย่างรุนแรงและทําลายผม มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะกินมานา ถ้าผมทําได้ ผมก็ไม่ต้องกลัวการใช้เวทย์มนตร์ใดๆ แม้ว่ามันจะเป็นไปได้ มันก็จะอยู่ในระดับที่ต่างไปจากระดับการกลืนกินร่างกายหรือแม้แต่จิตวิญญาณและแปลงเป็นมานา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเข้าใจผิดว่าต้องทําอะไรในหอคอยเพราะผมได้เรียนรู้วิธีทําสิ่งที่ผมคิดว่า เป็นไปไม่ได้ให้สําเร็จ ถ้าผมไม่สามารถพิชิตงานนี้ได้ ผมก็จะไม่สามารถพิชิตหอคอยนี้ได้

“ถ้าไม่ขยับตัวจะเจ็บ” ผมเพิกเฉยต่อคําพูดของเอเหมือนเช่นเคยและยังคงยืนนิ่ง กระสุนมานานับร้อยพุ่งเข้ามาหาผม ความรุนแรงที่ไม่มีใครเทียบได้โปรยลงมาบนร่างกาย

“อ๊ะๆๆๆ!”

ผมไม่สามารถเตรียมพร้อมสําหรับความรู้สึกที่ครอบงํา ความกลัวที่ครอบงําทุกอย่างที่ทําให้ผมเป็นตัวผม แตกเป็นเสี่ยงๆ ทั้งที่รู้ว่าจะไม่ตายที่นี่ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะกลัว ส่วนใหญ่ผมกลัวความเจ็บปวดนี้ แต่หอคอยจินมามักจะมอบสิ่งที่ผมไม่ต้องการให้ผมเสมอ วินาทีหลังจากที่ร่างกายของผมถูกกําจัดไป มันก็กลับเนื้อกลับตัวในที่เดิม ผมลืมตาขึ้น และเปลือกมานาก็พุ่งเข้ามาหาอีกครั้ง

“ผมต้องทําสิ่งนี้ ผมสามารถทําได้”

ด้วยการถอนหายใจในหัวใจของผม ผมกางแขนออกกว้างและยินดีกับการตายครั้งที่สอง เมื่อความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ผมก็รู้สึกได้ถึงมานาแปลกๆ ที่เริ่มคุ้นเคยบ้างแล้ว