กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 134

ตอนที่134

ผมไม่สนใจหน้าต่างแจ้งเตือนที่ปรากฏขึ้นทันทีโดยใช้ทักษะต้มตุ้น ธนูถูกยิงออกมาคู่ต่อมาก็ถูกบล็อกโดยกับดักขนาดใหญ่ที่ผมตั้งไว้ขณะที่ผมก้าวออกไป พวกเขาใช้เวลาสักครู่กว่าจะรู้ว่าสหายคนหนึ่งของพวกเขาเสียชีวิต ผมเคลื่อนไหวเร็วเกินไปสําหรับสายตาของพวกเขาที่จะตามทัน เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้คุมก็ถูกควันดํากลืนกินไปแล้ว ความสับสนนั้นเกิดขึ้นไม่นานแต่ในฐานะนักรบที่ดูเหมือนจะมาจากกิลด์เดียวกันก็เปิดปากตะโกนออกมา

“?!” ไม่มีเสียงใดออกมาจากปากของเขา ใบหน้าของเขามีสีหน้างุนงงในขณะที่เขาอยู่ในความสับสน สมาชิกกิลด์คนอื่นๆ รู้ว่าพวกเขาอยู่ในเรือลําเดียวกันเช่นกัน ไม่มีเสียงออกจากปากขณะที่พวกเขาพยายามจะพูด นั่นคือพลังของนักต้มตุ้นของผม ผมวางกับดักที่จะดูดซับ เสียงในพื้นที่นั้นเมื่อความแข็งแกร่งและเวทย์มนตร์ของผมเพิ่มขึ้น พลังและความหลากหลายของนักต้มตุ้นก็เช่นกัน สิ่งนี้มีประโยชน์อย่างยิ่งสําหรับการโจมตีแบบล่องหน

ผมก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง สายฟ้าสีดําพุ่งทะลุหัวใจของนักรบผู้หวาดกลัวคนหนึ่งซึ่งพยายามจะหนีจากกับดัก ผมเดินตามการเคลื่อนไหว เขาไม่สามารถต้านทานได้ในขณะที่ผมดึงหัวของเขามาหาผมและหักมัน แสดงให้เห็นกรงเล็บปีศาจของผมเป็นไม้เลื้อยเพื่อแทงทะลุอีกสามคน หนึ่งในนั้นดึงดาบใหญ่และเหวี่ยงมาที่ผม ใบมีดยาวของมานาแห่งความมืดมอดไหม้อยู่ข้างในมนุษย์ที่เหลือกําลังรวมตัวกันอย่างรวดเร็วเพื่อต่อสู้กับผม

“ไม่เพียงพอ การต่อสู้เป็นไปอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ พลังที่นักรบเหล่านี้มีในชีวิตไม่ได้เล็ก พวกมันแข็งแกร่งกว่าระดับ 100 ทั้งหมด น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้เตรียมการสําหรับการซุ่มโจมตีของผม ในฐานะนักฆ่าผมต้องพึ่งพาความเร็วและการซ่อนตัวของผม และผมไม่เต็มใจที่จะให้โอกาสคู่ต่อสู้ของผมได้แสดงความแข็งแกร่งของพวกเขา ผมเผชิญหน้ากับพวกเขาอย่างไม่แยแสด้วยจิตใจที่สงบ ทักษะการล่าของผมกวาดไปทั่วพวกมัน กลืนร่างกายทันที ผมรีบออกจากพื้นที่ทันทีที่ซากศพสุดท้ายถูกควันดํากลืนกิน

ผมดูช่องเก็บของของผมขณะเคลื่อนย้าย โดยคิดว่าผมจะใช้ไอเทมที่ซื้อมาเพื่อวางกับดักได้อย่างไร คลังของผมเติบโตขึ้นอีกครั้งพร้อมกับวิวัฒนาการ ตอนนี้มีทั้งหมด 81 ช่อง “ไม่ใช่ว่าเกือบจะเพียงพอแล้วที่จะเก็บของขวัญจากมนุษย์หลายร้อยคน” ผมตัดสินใจว่าควรบริโภคขยะก่อนแล้ว ค่อยจัดการกับไอเทมดีๆ ในภายหลัง

“อีกนานแค่ไหนกว่าจะถึงการล่าครั้งต่อไป”

“ลองถามอาจารย์ว่าท่านสามารถทดสอบสมบัตินี้ได้หรือไม่”

“อย่าโง่ นี่คือดันเจี้ยนที่กลุ่มผู้สร้างอนาคตกําลังจะพิชิต”

สมาชิกของพันธมิตรกิลด์ให้ความสนใจอย่างเต็มที่ โดยรักษาขอบเขตที่เข้มงวดขณะลาดตระเวนดันเจี้ยน ผมตื่นตัวอยู่ครู่หนึ่งที่สามารถโจมตีได้ มันอาจจะดูงี่เง่า แต่คนที่เข้มแข็งที่สุดของพวกเขาจะต้องมาจัดการกับผม ถ้าผมทําให้รู้ว่าการปรากฏตัวของผม ผมเหวี่ยงดาบไปที่โถงทางเดินขณะเดินผ่าน ฟังทางเดินและฝังนักรบอย่างน้อยสิบคน ผมวางกับดักระเบิดไว้กลางทางเดินอีกแห่งหนึ่ง ทําให้มนุษย์หลายสิบคนลุกเป็นไฟ ขณะที่ผมกินไอเทมที่ได้มาเพื่อเติมพลังเวทย์มนตร์

“เขาอยู่ที่นี่!”

“เขาไม่ได้อยู่คนเดียว! ระวังตัวไว้เ”

เสียงหัวเราะนองเลือดหนีออกจากผมขณะที่เท้าของผมพาตัวเองผ่านดันเจี้ยน ตลกมากจนแทบทนไม่ไหว พวกเขายังคิดว่าผมอยู่เป็นทั้งกลุ่มและไม่ใช่แค่ผู้ชายคนเดียว

“มาเริ่มกันเลย” ผมขอโทษทางจิตใจกับชานยูที่รออยู่ข้างหน้า “อาจจะไม่ถึงตาของเขาที่จะต่อสู้” ผมปล่อยให้มานาของผมไหลออกจากตัวมากกว่าครึ่งหนึ่งเพื่อเรียกเปลวไฟอันแรงกล้ามากลาง ห้องที่ผมอยู่มันลุกเป็นไฟออกมาด้านนอกไหลผ่านชั้นแรก ของดันเจี้ยนและกินมนุษย์ภายใน

“อ๊ากกกกก!”

“ไอ้บ้า!”

ผมประกาศสงครามระหว่างมนุษย์กับเอลฟ์อย่างกระอักกระอ่วน

ตามที่ผู้หญิงคนนั้นพูด คนทั้งหมดเจ็ดสิบสี่คนเข้าไปในดันเจี้ยน คนที่ผมได้รับอนุญาตให้หลบหนีก่อนหน้านี้ไม่ได้อยู่ท่ามกลางพวกเขา ต้องละทิ้งกิลด์ของเขาและได้รับการประกันตัวเพื่อที่เขาจะได้มีชีวิตอยู่” ผมไม่แปลกใจเป็นพิเศษที่เป็นกรณีนี้ และผมคิดว่ามันเป็นผลลัพธ์ที่ดีกว่า ด้วยวิธีนี้ เรื่องราวจะแพร่กระจายไปหนึ่งครั้ง เรื่องราวยิ่งเลวร้ายมากขึ้นในการเล่าเรื่องแต่ละครั้งความคลางแคลงใจเล็กน้อยแต่อาจถึงตายได้ระหว่างมนุษย์และเอลฟ์ที่เติบโตขึ้น

ไม่ใช่ว่าจะเป็นสิ่งที่ไม่ดีสําหรับมนุษยชาติโดยรวม แม้ว่าหลายคนจะตายที่นี่ในดันเจี้ยนนี้ แต่จะทําให้คนอื่นเห็นชัดเจนว่าเอลฟ์เป็นศัตรูของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ดังนั้นมนุษย์จะระวังตัวมากขึ้นในอนาคต เมื่อพิจารณาจากการกระทําก่อนหน้าของพวกเอลฟ์แล้ว นั่นก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายสําหรับการอยู่รอดของมนุษยชาติ ผมไม่ได้อยู่ฝ่ายมนุษย์ แต่เป็นเพียงว่าทั้งเอลฟ์และมนุษย์เป็นศัตรูของผมและเมื่อรวมพวกมันเข้าด้วยกัน ผมสามารถกินพวกมันได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น

ถ้าเอลฟ์ทั้งหมดเป็นเหมือนมิเรนะ ผมก็ไม่จําเป็นจะต้องทํา ถ้าเพียงความเกลียดชังของเรนยังไม่ขยายออกไป … ผมสะบัดความคิดเหล่านี้ออกจากใจและวิ่งต่อไป ผมสามารถพิจารณาสิ่งนี้ได้ในภายหลัง ตอนนี้ผมต้องมุ่งเน้นไปที่การยุติการต่อสู้นี้