กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 121

ตอนที่121

ลมพัดผ่านอีกครั้งความตกใจวิ่งผ่านผม มันทําให้สัตว์ร้ายตัวนี้แข็งแกร่งขึ้นเช่นเดียวกับที่มันขยายพลังได้ในชั่วพริบตา แต่ในทันทีนั้นก็เพียงพอแล้วที่หอกของมันจะใช้พลังผ่านการล้างบาปของผมแทงทะลุท้องของผม ผมมีมานาไม่เพียงพอที่จะเปิดใช้ผิวหิน – เพื่อป้องกันหอกแต่อย่างใด เลือดสีแดงลอยผ่านอากาศ

[คุณ…คุณเป็น…มนุษย์ เหมือนกันเลย?]

ผมได้ยินเสียงผ่านหมอกควัน เจตจํานงของมอนสเตอร์ทั้งสองซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นจิตวิญญาณของมนุษย์ที่เป็นอิสระกําลังพูดกับผมด้วยน้ําเสียงที่แทบจะฟังไม่ออก ผลของการรวมกลุ่มของพวกเขานํามาสู่การรวมตัวหรือไม่? หรือบางที่อาจเป็นอันตรายที่พวกเขาอยู่?

[ทําไมเราถึงต่อสู้กัน? ศัตรูที่แท้จริงคือเอลฟ์นั่นเอง!]

ผมไม่ได้สนใจในสิ่งที่มันพูด มอนสเตอร์ตัวนี้ดูเหมือนจะกังวลเกี่ยวกับผม ตอนนี้มันรู้ว่าผมเป็นอะไร

[คุณต้องฆ่าเอลฟ์ตัวนั้น!]

ผมรู้ว่ามันเป็นเพราะเขาสัมผัสจิตวิญญาณของผมที่เขารู้จัก เป็นเรื่องโชคร้ายสําหรับเขาที่ผมต้องฆ่าใครก็ตามที่สัมผัสจิตวิญญาณของผม

[ชักดาบมา ยังไม่สายเกินไป! ลงมือเลย…อ๊ากกก!]

ผมดันเงาโลหิตให้ลึกลงไปร่างกายของมอนสเตอร์ที่ใกล้จะรวมตัวกันอย่างเต็มที่ตอนนี้ เส้นเอ็นที่จับตัวผมเริ่มหลุดออกเป็นเส้นหอกในช่องท้องของผมเริ่มหลุดออกและทรุดตัวลงกับพื้นฟัง เสียงกรีดร้องสุดท้ายของมอนสเตอร์

“ มันสายไปแล้ว” ผมพึมพําอย่างอ่อนแรง

(คุณได้รับ 689,842 ค่าประสบการณ์)

(คุณได้รับ 2 เหรียญทองและ 10 เหรียญเงิน)

(คุณได้รับชิ้นส่วนของวิญญาณที่ร่วงหล่นแล้ว)

เพียงเพราะผมฆ่าศัตรูนั้นไม่ได้หมายความว่ามันจะจบลงทั้งหมด สายลมแห่งยูตินัสจะยังคงเสริมพลังให้กับมอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย บางที่อาจรวมพวกมันเป็นสัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีก มันสายเกินไปที่จะคิดว่าเหตุใดจึงเกิดขึ้น ตอนนี้สิ่งที่ผททําได้คือเอาชีวิตรอดไปกับรูขนาดใหญ่ในท้องและมานาที่หมดลง

‘ช่วยไม่ได้แล้ว’ ผมเหลือบมองไปที่มิเรนะซึ่งนั่งนิ่งอยู่ในทุ่ง ผมไม่ต้องการที่จะอวด การล่าของผมต่อหน้าเอลฟ์ แต่ตอนนี้ผมไม่มีทางเลือกแล้ว

“ขอบคุณสําหรับมื้ออาหาร” ในขณะนี้เมื่อศัตรูเข้ามาใกล้ผม ผมไม่มีเวลาพักผ่อนและกินสิ่งมีชีวิตทั้งตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่ตัวใหญ่ขนาดนี้ ผมเหวี่ยงดาบตัดหัวของสัตว์ร้ายแล้ววางมือบนส่วนอื่นๆ ของร่างกายเพื่อเก็บไว้ในช่องเก็บของของผม

[เคียอา!]

[คุงะงะอะ!]

มอนสเตอร์กรีดร้องออกมาดังขึ้นตอนนี้ความเป็นศัตรูของพวกมันที่มีต่อผมเห็นได้ชัด “ผมคิดว่าพวกเขาจะไปหามิเรนะก่อน แต่ตอนนี้พวกเขาไม่สนใจเธอ!” ผมแน่ใจว่าเป็นเพราะผมเก็บร่างของมอนสเตอร์ตัวนั้นไว้ในคลัง การรวมตัวของพวกมันไม่ได้ดูแลมอนสเตอร์ที่มีชีวิต แม้แต่ซากศพก็สามารถทําให้พวกมันแข็งแกร่งขึ้นได้ มอนสเตอร์เหล่านี้ที่มุ่งเน้นไปที่เอลฟ์ตอนนี้ต้องการเพียงแค่รวมร่างกับมอนสเตอร์ตัวอื่นเท่านั้น ตราบใดที่ยังคงเป็นเช่นนั้นพวกเขาจะไปหาผมก่อน

มิเรนะไม่ใช่เป้าหมายอีกต่อไปและเธอจะไม่ตาย “ผมจะต้องคิดให้ออกว่าจะทําอย่างไรกับเธอหลังจากจบเรื่องนี้แล้ว” ด้วยความคิดที่น่ากลัวนั้น ผมก็จับหัวของมอนสเตอร์มาย่างเนื้อย่าง ไฟมันเยิ้มรสชาติเหมือนแกะเสียบไม้ปรุงรสมากเกินไป สถานที่ราคาถูกที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของผม “พระเจ้า ผมคิดถึงเบียร์ที่นั่น

ตาของผมเหลือบไปมองที่ต้องรูที่มันเริ่มปิด ผมไม่มีเวลาชื่นชมมัน เนื่องจากถูกบังคับให้กระโดดกลับเพื่อหลีกเลี่ยงมอนสเตอร์ใหม่สามตัวที่กระโดดลงในที่ที่ผมเคยยืนอยู่ พวกเขาทั้งหมดเงยหน้าขึ้นพร้อมกันน้ําตาไหลออกจากดวงตาในขณะที่พวกเขาอ้าปากเพื่อปลดปล่อยเสียงบ้าคลั่งนั้น

[คยาาาาา!]

[เคียวยะ!]

[กร๊ากกก!]

ผมกรอฟันของผมเพิ่มความอดทนต่อสถานะผิดปกติ ความคิดของผมเริ่มสงบมากพอที่ผมจะสังเกตเห็นบางอย่างแปลก ๆ ในรูปลักษณ์ของพวกเขา ผมกังวลว่าพวกเขาจะเริ่มรวมเข้าด้วยกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ใกล้ชิดกัน แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่มีเจตนาที่จะรวมเข้าด้วยกัน ด้วยความสามารถขั้นสูงของผม ผมรู้สึกได้ถึงมอนสเตอร์ตัวอื่นที่รวมตัวกันอยู่นอกเหนือขอบเขตการมองเห็นของผม ไกลออกไปผมสามารถบอกได้ว่าสหภาพแรงงานกําลังเริ่มขึ้นแล้ว “มอนสเตอร์เหล่านี้พวกมันกําลังแสดงอย่างมีชั้นเชิง พวกเขาทําให้ผมล่าช้าในการเปิดโอกาส ให้คนอื่นรวมตัวกัน ทําไม?”

ผมคิดว่ามอนสเตอร์เหล่านี้ได้เข้ามาในสนามรบของมือใหม่เพื่อทําลายวิญญาณของ เอลฟ์และขโมยร่างของพวกเขาเหตุใดพวกเขาจึงพยายามรวมเป็นหนึ่งเดียว แม้จะแลกมาด้วยบุคลิกลักษณะของพวกเขาเอง ถ้าลมแห่งยุตินัสไม่ใช่เหตุการณ์ใหม่และเคยเกิดขึ้นมาก่อนเหตุใด จึงไม่รวมตัวกันมาก่อน “สายลมทําให้พวกเขากลับมามีเหตุผลหรือไม่? ยังไง?” ผมกระโจนไปข้างหน้าปรากฏตัวต่อหน้ามอนสเตอร์ที่ดูเหมือนม้าลาย ดาบของผมฟาดฟันตัดร่างของมอนสเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า ผมพยายามไม่คิดเกี่ยวกับมัน แต่คําถามยังคงอยู่ในหัวของผม ‘ไม่มีจุดหมายในการคิดเกี่ยวกับมัน มันไม่สําคัญหรอกว่าผมจะลดมันลงทั้งหมด’