กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 118

ตอนที่118

(ความหลงใหลในความฝันที่เป็นภาพลวงตา (380/380) – ความหายาก – โบราณ เปลี่ยนรูปลักษณ์ของผู้สวมใส่ได้ตามต้องการ การเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงเป็นไปไม่ได้ มันไม่สามารถทําลายได้ด้วยสิ่งประดิษฐ์หรือทักษะใด ๆ ที่ต่ํากว่าระดับมหากาพย์)

ด้วยเหตุนี้ผมจึงดูเหมือนกับเอลฟ์คนอื่น ๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนหุ่นยนต์ให้ดูเหมือนมนุษย์ แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้เอลฟ์ป่าดูเหมือนเอลฟ์ทั่วไป ‘มันทําให้ผิวของผมดูขาวขึ้นฉันคิดว่า’ สิ่งประดิษฐ์ที่มีเอฟเฟกต์ธรรมดานั้นตรวจจับได้ยากกว่าทําให้มันสมบูรณ์แบบสําหรับสถานการณ์นี้ ราคาของมันทําให้ผมอยากจะร้องไห้เมื่อคิดถึงมันมากกว่า 10,000 เหรียญทอง

‘ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่บอกผมเกี่ยวกับสิ่งประดิษฐ์นี้เร็วกว่านี้ ผมคงหมดหวังที่จะจับมันกลับมาดูเป็นมนุษย์อีกครั้ง’ ตอนนั้นผมหมดหวังแล้ว แต่มันก็ไม่ได้เป็นเช่นที่สิ่งประดิษฐ์จะทําในสิ่งที่ผมต้องการ มันสามารถทําให้เอลฟ์ปาดูเหมือนเอลฟ์ แต่เปลี่ยนจากสายพันธุ์หนึ่งไปเป็นอีกสายพันธุ์หนึ่ง? ผมต้องรอจนถึงวันที่ผมจะได้กลับสู่สังคมมนุษย์โดยไม่จําเป็นต้องพึ่งพาสิ่งประดิษฐ์

เรนยังให้กริชอันงดงามแก่ผมซึ่งจะช่วยให้ผมหลอกลวงและฆ่าพวกเอลฟ์ได้ เขาเป็นคนสุภาพอ่อนโยนเสมอ แต่เขาก็ใช้การแสดงออกที่รุนแรงเช่นนี้เมื่ออธิบายเรื่องนี้ ผมนึกได้แค่ว่าความรู้สึกที่แท้จริงของเขาที่มีต่อพวกเอลฟ์นั้นแย่แค่ไหน แต่เมื่อมองไปที่เอลฟ์คนนี้ความประทับใจที่ผมได้รับจากเรนดูเหมือนจะห่างไกลจากสิ่งที่ผมรับรู้ในตอนนี้

พวกเอลฟ์ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่จึงทําให้สนามรบมือใหม่เกิดขึ้นนั่นคือสิ่งที่เรนบอกผมและมันก็เป็นสิ่งที่คาดหวังได้ ‘ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด’ ผมไม่มีความปรารถนาที่จะพยายามแยกแยะระหว่างความดีหรือความชั่วของการพยายามเอาชีวิตรอด ทุกอย่างเป็นการต่อสู้เพื่อความอยู่รอดและพวกเอลฟ์ได้ตัดสินใจที่จะฆ่าเพื่อที่พวกเขาจะได้ช่วยตัวเอง พวกเขาขาดความเข้มแข็งและต้องรับมันไว้เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ตาย ความจริงเพียงอย่างเดียวที่ผมเชื่อก็คือ ‘ถ้าคุณแข็งแกร่งคุณก็รอด ถ้าคุณอยู่รอดคุณจะแข็งแกร่งขึ้น นั่นคือความจริงของโลกใบนี้’

“ คุณอยู่กับคนอื่นหรือเปล่า? สายลมแห่งยุตินัสจะมาในไม่ช้าดังนั้นถ้าคุณไม่เป็นไร…ทําไม…คุณไม่มากับฉัน”

“ สายลมแห่งยุตินัส?” ผมครุ่นคิดถึงเสียงของคําเหล่านี้ที่ผมได้ยินเป็นครั้งแรก พวกเขาฟังดูมีความสําคัญดังนั้นผมจึงพยักหน้า

“ ใช่ ฟังดูดี” ผมรู้สึกแย่กับเรน แต่ผมไม่สามารถเห็นอกเห็นใจกับความเกลียดชังเอลฟ์ของเขาได้ สําหรับตอนนี้ผมต้องติดต่อกับเอลฟ์และรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับพวกเขา พวกเขาเป็นคนหยิ่งผยองที่ภูมิใจในตัวเองเหนือสิ่งอื่นใดจริงหรือ? ผมต้องตัดสินมันด้วยตาของผมเอง หากพวกเขากลายเป็นศัตรู…

‘ผมสามารถตัดมันลงได้’

“ อ๊ะฉันลืมมารยาท! ฉันคือมิเรนะ”

“ยินดีที่ได้พบคุณ ผมคือซีเซีย”

ตอนนี้ดูเหมือนผมจะมีเพื่อน

มีสามเหตุผลที่ผมฆ่ามอนสเตอร์และช่วยมิเรนะ อย่างแรกคือเธออ่อนแอกว่าผมมากและไม่เสี่ยง อย่างที่สองผมต้องการวิธีรวบรวมข้อมูลภายในสนามรบมือใหม่เนื่องจากผมไม่สามารถนับข้อมูลของเรนได้ ที่สาม? มันไม่ได้ดูยากที่จะทํา

“ คุณไม่เคยเจอมอนสเตอร์เหล่านี้มาก่อนหรือ”

“ โชคไม่ดีคนที่ผมเคยต่อสู้มาก่อนนั้นอ่อนแอกว่าผมมาก”

“ อาฉันอิจฉาคุณ ฉันไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นฉันแค่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อความอยู่รอด ฉันคิดถึงบ้าน” กล่าวคือผมไม่คิดว่าจะยากที่จะหลอกลวงผู้หญิงคนนี้ ผมไม่คิดว่าเอลฟ์ทุกคนจะหลอกล่อได้ง่ายขนาดนี้ แต่มิเรนะคนนี้จะเป็นมีดที่คมที่สุดไม่ได้ถ้าเธออยู่ที่นี่กรีดร้องราวกับเด็กต่อหน้ามอนสเตอร์ตัวนั้น

“คุณมาจากไหน?”

“ เควนะเมื่อผมยังเด็กกว่านี้ ผมตัดสินใจออกจากบ้านและใช้ชีวิตแบบคนเร่ร่อน”

“คุณจึงแข็งแกร่ง! ฉันมาจากเอนิเอง ทุกคนในหมู่บ้านของฉันค่อนข้างอ่อนแอเมื่อเราถูกพามาที่นี่ เรารวมกลุ่มกันและพยายามอย่างเต็มที่ แต่ตอนนี้เหลือฉันเพียงคนเดียว” ผมไม่ได้ถาม แต่เธอค่อนข้างกระตือรือร้นที่จะให้รายละเอียดส่วนตัว ‘ผมรู้ว่าผมช่วยเธอ แต่ผมก็เป็นคนแปลกหน้าที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ แสดงความระมัดระวังอีกนิดใช่ไหม?’

ความคิดเกิดขึ้นกับผมว่ามันอาจจะเป็นอุบายเล่นโง่เพื่อรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับ ผมหรือจับผมไว้ไม่ให้ระวัง แม้ว่าผมจะสงสัย แต่ก็เป็นไปได้ว่าเธออาจมีทักษะหรือสิ่งประดิษฐ์ที่จําเป็นในการมองผ่านผม ไม่ว่าเธอจะมีความคิดเกี่ยวกับความคิดที่ผ่านเข้ามาในใจของผมหรือไม่ก็ตาม

“มอนสเตอร์พวกนี้น่ากลัวจริงๆ ฉันแค่อยากมีชีวิตที่เงียบสงบ เหตุใดการฟิวชั่นจึงเกิดขึ้น…มีคนวางแผนทั้งหมดนี้หรือไม่”

“ ถ้ามีใครสักคนผมคิดว่าผมอยากจะพบพวกเขา”

“ ซีเชียนั่นคือใบหน้าที่น่ากลัวที่คุณกําลังทํา” ใบหน้าของผมติดอยู่ในการแสดงออกของรอยยิ้มที่สดใสในหัวข้อทําให้เธอกลัว เราเดินผ่านทุ่งนาไปเรื่อย ๆ คุยกันตลอดจนกระทั่งกลางวันเปลี่ยนเป็นกลางคืน ดวงอาทิตย์เทียมที่อยู่เหนือตัวเราเริ่มปรับความสว่างอย่างช้าๆ โดยไม่เคลื่อนผ่านท้องฟ้าเปลี่ยนแสงตอนกลางวันเป็นกลางคืน