กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 110

ตอนที่110

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเพียงการฟื้นฟูและการล่าเพียงอย่างเดียว เป็นไปได้ด้วยทักษะทั้งหมดที่ผมมี เทคนิคทั้งหมดในการเคลื่อนไหวร่างกายควบคุมมานาและอื่นๆ

[อันนั้นอ่า]

เกิดอะไรขึ้น?

จนถึงจุดหนึ่งผมตระหนักว่าผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่า ตั้งแต่เริ่มการท้าทายผมตระหนักว่าความแข็งแกร่งและเวทมนตร์ของผมก็ฟื้นตัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ผมเงยหน้าขึ้น พวกอมนุษย์นับร้อยกําลังจ้องมองมาที่ผม แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมกินไม่ได้อีกต่อไป

[เขากินตัวเอง]

[คนมีชีวิตกินคนตาย..]

อากาศเปลี่ยนแปลงอย่างเต็มที่ คนตายที่ล้อมรอบผมสังเกตเห็นการกระทําของผม หมายความว่าจากนี้ไปผมสามารถกินมันได้

ผมนั่นเนื้อตัวของซอมบี้ออกด้วยใบมีดของผมแล้วสอดเข้าไปในปากของผม

การล่าจับพลังงานทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์โดยใช้การตรวจจับ ผมใช้ความแข็งแกร่งที่ได้รับจากการล่าด้วยการฟื้นฟู ค่อยๆเปลี่ยนแก่นแท้แห่งความตายกลับมาเป็นพลังงานชีวิต

ด้วยการดูดซับพลังแห่งความตายและปรับเปลี่ยนมันทําให้สามารถรวมมานาของพวกไม่ตาย

(การตรวจจับขั้นสูงกลายเป็น LV7 แล้ว!)

ความแข็งแกร่งและเวทมนตร์ของผมเพิ่มขึ้น ไม่มีอาการเหนื่อยล้าจากการใช้การฟื้นฟู พวกมันล้วนเป็นอาหารของผมแม้แต่กูลที่แข็งแกร่งที่สุดในระดับกลางก็ยังกินง่าย!

[ถ้ากิน ฉันจะตาย!]

[โหลีกเลี่ยงเขาไม่งั้นคุณจะหายไป]

[คุณบอกว่าคุณอยากกินเขา เขาก็เลยเป็นของคุณ!]

พวกไม่ตายที่อยู่รอบๆ วิ่งหนีไป มันเป็นภาพที่ไม่คุ้นเคยที่ผมแทบไม่เคยเห็นในวังดํา เป็นเพราะตอนนี้คุณจําความกลัวตายได้หรือไม่? ดี…

“ ผมรู้ความรู้สึก

ผมไม่รู้ว่าทําไมเอถึงเรียกพวกไม่ตายจํานวนนี้ออกมา แต่ผมมีทางเลือกเดียว ตราบใดที่ผมรู้ว่าพวกเขาเป็นศัตรูของผมและยังไม่ได้เคลียร์ชั้นสองผมจะต้องฆ่าพวกมันทั้งหมด

“จะเพลิดเพลินกับอาหารนี้” ผมสวดอ้อนวอนขณะรีบไปทานอาหารเย็น

(การล่ากลายเป็น LV5 แล้ว! ทักษะที่ได้รับจากการล่าจะเติบโตเร็วขึ้น หากความเชี่ยวชาญทักษะของเป้าหมายสูงทักษะที่ได้รับจะเริ่มต้นที่ระดับสูง!)

(พิชิตชั้น 2 ของหอคอยจินม่า 1/1)

ทั้งการเติบโตของการล่าและหน้าต่างแจ้งเตือนของหอคอยจินมาปรากฏขึ้นพร้อมกัน

“ นี่เป็นตัวสุดท้าย…” ผมพึมพําเดี๋ยวเนื้อกูลในปาก

รสชาติแปลกไปหน่อยมันเหมือนผลไม้และเนื้อย่างที่ใกล้จะเน่ามันน่าดึงดูดอย่างประหลาด แต่เห็นได้ชัดว่ามันเน่าเสียไปแล้ว ดังนั้นผมจึงไม่อยากกินมากไปกว่านี้

ในขณะนั้นกําแพงที่สร้างขึ้นก็พังลงทั้งหมดในครั้งเดียว แม้จะมีการต่อสู้ที่ยาวนานและยากลําบาก แต่สังเวียนก็สะอาดมาก เพราะทุกอย่างอยู่ในท้องของผม

(ภารกิจเสร็จสมบูรณ์!)

(คุณได้รับ 7,850,000 ค่าประสบการณ์)

(คุณได้รับ 1,000 เหรียญทอง!)

(Level up!)

(คุณได้รับยาวิเศษขั้นสูง 5 ขวด!)

(คุณได้รับไม้เหนียวสุด 5 ชิ้น!)

(วิวัฒนาการเป็นไปได้!)

ขณะที่ผมดูชุดการแจ้งเตือนผมกําหมัดแน่น ภายในตัวผมมีความสุขที่เกิดจากส่วนลึกของหัวใจ ผมทํามัน ผมรู้สึกเหมือนกําลังจะตาย แต่ผมก็ทําไปแล้ว ผมแข็งแกร่งขึ้น ผมพิสูจน์แล้วว่า คุณสมบัติของผมแข็งแกร่งขึ้น ผมมีความสุขที่ได้ทํามันด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งพาใครหรือสิ่งอื่นใด

เอปรากฏตัว แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกตัวเขาก่อนที่จะแสดงตัว การตรวจจับไปถึงขั้นสูง LV7 แล้วเพราะผมเปลี่ยนพื้นฐานในการใช้ทักษะของผม

“ นั่นมันเร็วมาก”

“ มันคืออะไร”

เขาอาจจะชมผม แต่ผมแปลกใจจนต้องถาม

“คุณเร็วมาก แม้ว่าคุณจะคิดผิดในตอนแรกและใช้เวลาไปกับการตายมามากแล้วก็ตาม”

พูดอย่างสัตย์จริงผมไม่ได้ตายโดยเจตนา ผมตายไปมากเพื่อเรียนรู้บางสิ่ง แต่เขาทําอะไรในขณะที่ผมกําลังเคลียร์พื้น

“ พลังงานที่คุณพูดถึงคืออะไร”

“ มานาชีวิตและความตาย คุณกําลังพูดถึงสิ่งเหล่านี้หรือไม่”

“ ต่างกันไหม”

“ คุณเห็นสิ่งที่ฉันทํา”

อาจเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจพลังงานรอบตัวผม แต่ผมสามารถหาสิ่งที่อยู่ในตัวเองได้ นอกจากนี้ยังไม่คุ้นเคยที่จะพลาดพลังงานเมื่อรับรู้ ตอนนี้ผมกินพวกไม่ตายไปแล้วกว่าพันตัว ผมสามารถแบ่งพละกําลังทั้งหมดให้กับความแข็งแกร่ง เวทมนตร์ ชีวิตและความตาย

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายว่าพลังงานคืออะไร แต่ผมทําได้

ผมคิดที่จะเพิกเฉยต่อเอที่ถามเรื่องเล็กน้อยและเริ่มพัฒนา ก่อนที่ผมจะทําได้ เอพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ไร้เหตุผลแปลกๆ

“ เฟท”

“อะไร?”

“คุณผิด”

“ คุณหมายถึงอะไร”

เขาส่งข่าวที่น่าตกใจให้ผมด้วยน้ําเสียงสงบ

“ การทํานายของคุณ…คุณควรจะยังคงติดอยู่ที่ชั้นสองจนกว่าคุณจะไปถึงระดับ 7”

การล่าต้องเป็นระดับ 7? และผมมาถึงระดับ 5 เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา? มันไร้สาระ

“ คุณจริงจังไหม” มีความคิดอยู่ในใจ แต่ผมไม่อยากถาม “ คุณกําลังบอกผมว่าคุณจะสามารถกินพลังแห่งความตายได้หลังจากที่มันถึงเลเวล 7”

“ใช่”

ผมเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

ดังนั้นเอไม่ได้ตระหนักถึงแนวคิดเรื่องพลังงานจึงไม่ได้พยายามที่จะเปลี่ยนมันให้เป็นพลังงานชีวิต เขาเพิ่งรู้ว่าผมจะตายครั้งแล้วครั้งเล่าพยายามเพิ่มระดับขึ้น

ผมเกลียดการคิดว่าจะใช้เวลานานแค่ไหน เพียงแค่ผ่านความเจ็บปวดนั้นในขณะที่ยังคงอดทนอย่างไร้เหตุผลก็แย่มาก ถ้าลองคิดดูถ้าการทดสอบในชั้นหนึ่งผ่านไปนานกว่านี้อีกหน่อยผมจะใช้เวลานานกว่านี้ไม่ได้เหรอ?