กำพร้า ณ ต่างโลก - ตอนที่ 71 ความลับของราชินี

ผมเคาะหน้าห้องวาโร

“เข้ามา”

ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง

วาโรอยู่คนเดียว

ในมือไม่ได้ถือแก้วไวน์หรือเครื่องดื่มมึนเมาอะไรทั้งนั้น

แต่เมื่อเธอเห็นผมด้วยตาแดงๆ มันมีความต้องการร่างกายผมสื่อออกมาชัดเจน

เรามีเซ็กส์กันบ่อยแล้ว

มันเหมือนภารกิจงูยักษ์นั่นเปลี่ยนทุกอย่าง เมื่อเช้าตอนผมไปดู มันมีเกล็ดงูอยู่เป็น 10 เกล็ด

เราจะเอามันไปให้พี่เนตรทิพย์กับพี่อเด็ป ดูว่าจะเอาไปทำเกราะอะไรได้

มันแข็งมาก

ผมงอมันไม่ได้แม้ว่าผมดัดสุดแรง

วาโรรอผมพูด แต่ผมรู้ว่าเธอมีบางอย่างอยู่ในใจ

“วาโร” “วารี”

เราพูดชื่อของเราพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเหมือนแก้วชนกัน หรือช้อนที่เอื้อมไปตักกับข้าวชนกัน

แต่หน้าวาโรเหมือนหนักใจกับอะไรบางอย่างหนักๆ ผมเลยจะพูดเรื่องของผมก่อน

ก่อนอื่นต้องพูดเรื่องที่ผมเคยนึกว่ามันสูงห้าเมตรและยาว 20 เมตร ไม่ใช่เลย

แต่กลับกลายเป็นว่ามันยาวและใหญ่มากกว่านั้นเยอะ

“งูที่จับมาได้ไม่รู้มันยาวเท่าไหร่ แต่มันใหญ่มาก คนนึงโอบไม่มิด ที่เรารอดมาได้มันโชคกับโดรนยักษ์ล้วนๆ”

“ฉันรู้”

หลังผมพูดและหลังวาโรตอบ เธอมองหน้าผมอย่างมุ่งมั่น

“วารี บอกฉันก่อนว่าเธอรักฉัน”

“ฉันรักเธอ”

ผมบอกรักวาโร แล้ววาโรยืนขึ้นไปเปิดประตูใหญ่ที่เอาไว้ออกไปอยู่ตรงระเบียง

ผมเดินตามเธอไป เธอออกไปนั่งข้างนอกและไม่พูดอะไร

“จูบฉันตรงนี้”

ผมยื่นหน้าไปแล้วรอเธอเอาหน้ามาจูบผม

เราจูบกันแล้วเธอสอดลิ้นเข้ามา เราแลกลิ้นกันจนน้ำลายเธอหลดลงไปนิดหน่อย

“ปิดประตูแล้วไปทำกันข้างในมั้ยวาโร”

“ฮึฮึ ไม่วันนี้ขอผ่าน ขอโทษนะที่ฉันเป็นอย่างนี้ แต่ขอฉันนั่งมองท้องฟ้าของวาโรซีเมียเรียซักพักก่อน”

“ไม่มีปัญหา ฉันจะนั่งเงียบๆอยู่ข้างเธอเนี่ยแหละ”

เธอหัวเราะนิดหน่อยแล้วปฏิเสธ จากนั้นผมเลือกที่จะนั่งข้างเธอ

ผมไ่ม่เห็นวี่แววของโฮเบรินที่ไหนเลย

เรานั่งอยู่สองคนฟังเสียงนกที่บินผ่านไปผ่านมา

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ผมดูนาฬิกาจากนาฬิกาข้อมือที่ผักชีทำให้ผม

ตอนนี้มัน 10 โมง

การประชุมจะอีกภายในสองชั่วโมง

ผมดูพื้นหญ้า, สวนต้นไม้ดอกไม้, และพุ่มไม้ต่างๆข้างล่าง

พื้นที่ข้างล่างมันเป็นพื้นที่สีเขียวแล้ว และมันพร้อมสำหรับให้เราสองคนสร้างนั่นสร้างนี่

แต่ผมยังไม่ได้สร้างอะไรทั้งนั้น

ผมปล่อยมันเป็นพื้นที่สีเขียวๆโล่งๆ และถนนตั้งแต่หน้าวังยันเข้าวัง

มันไม่ใช่ผมไม่มีแผน ผมมีแผนอยู่ แต่เพียงรอวาโรสั่ง

วาโรมองหน้าผมเหมือนคิดหนัก

“พูดมาเถอะ มีอะไรก็บอกมา”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะสั่งปิดฮาเร็มเธอจนกว่าเราจะแต่งงานกัน”

หลังผมบอกให้เธอพูด เธอก็บอกปัญหาในใจเธอมา

ผมเอียงหัว

“ไม่มีปัญหา วีกับวิวอาจต้องมาหาฉันบ้าง หรือฉันไปหาพวกเธอบ้าง เรื่องนี้จะแก้ยังไง”

“ทำพอดีๆ อย่าให้เสียงมันออกมา สัญญากับฉันได้มั้ย?”

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอก เพราะฉันไม่ใช่คนบ้า ฉันพูดรู้เรื่อง”

หลังเธอสั่ง แล้วผมบอกเรื่องของผมไป ในที่สุดเธอก็ยิ้มได้

“ถ้าอย่างนั้นมีแค่นี้ใช่มั้ย? ฉันจะได้รีบไปบอกคนรักฉัน”

“เท่านี้แหละ ดีจัง เธอคุยง่าย แบบนี้ไงฉันถึงรักเธอมาก ฉันรักไม่ผิดคนจริงๆ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ปัญหาเรื่องพวกนี้มันแค่ต้องแยกห้องเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อย่างที่เธอคิดหรอก”

“อื้ม!”

หลังผมหัวเราะแล้วบอกเรื่องปัญหาไป เธอก็ยิ้มอย่างกว้าง

“ไปเถอะ ฉันมีกังวลแค่นี้แหละ”

“จูบทีสิ”

“เข้ามาสิ”

หลังผมขอแล้วเธอเรียกผม ผมก็เอาหน้าไปใกล้ๆ แล้วเราชะโงกหน้าจูบกัน

“รักนะ”

“ฉันก็รักเธอ”

“จะให้ฉันถอดเสื้อมั้ย?”

“ในห้องทำงานเธอเหรอ?”

“เดี๋ยวฉันแปลงกายให้”

หลังผมถามเรื่องสถานที่ เธอใช้ท่าไม้ตาย

“เธอนี่ร้ายจริงๆ”

หลังผมแซว ราชินีวล็อดซีเมียก็ยิ้มยั่วๆ

เราเริ่ม

 

 

ทั้งหมดมันเป็นแบบยืน ราชินีวล็อดซีเมียแปลงกายกลับ

“ทำไมเธอต้องการเยอะ”

“มันเหมือนฉันมีพลังและมีไฟทำงานมากขึ้นประจำ มันเป็นแบบนี้ทุกรอบ พอได้เชื้อสายของเธอมาไฟทำงานมันโหมกระหน่ำทุกครั้งเลย ช่วยฉันคิดเรื่องนี้ด้วย”

“จากโลกเก่า มันน่าจะเป็นเชื้อสายซัคคิวบัสเธอแหละ แต่เราไม่มีอะไรยืนยัน เพราะไม่มีซัคคิวบัสเหมือนเธอมาให้เปรียบเทียบ”

“อย่างนั้นเหรอ น่าเสียดาย ฉันอยากรู้ให้แน่นอน”

“ฉันจะช่วยประกาศตามหาซัคคิวบัสให้ ฉันพอรู้ว่าจะตามยังไง”

หลังเธอเสียดาย ผมก็บอกเพราะผมมีแผน

ง่ายๆเราแค่ต้องหาคนที่มีตาสีแดง

เพราะจากที่ผมเรียนหมอมา ผมได้รู้ว่าคนที่มีตาสีแดงในการบันทึกมีในอดีต แต่แยกย้ายหายหมดแล้ว

และไม่รู้ว่าไปไหน

“ไปล่ะ เดี๋ยวต้องไปประชุม”

ผมลา แล้วดูนาฬิกาดิจิตอล มันเป็นพอเดินทางไปที่ฮาโมนี่แล้วเที่ยงพอดี

ผมเดินออก แล้ววาโรมองส่งผมไป

ผมเดินออกจากวังแล้วไปฮาโมนี่

ผมขับโดรน ลงจอดแล้วเข้าฮาโมนี่ ผมเดินเข้าห้องประชุม

ทุกคนดูพร้อมแล้ว และรอผมสั่งเหมือนเดิมทุกครั้งไป

“เอาล่ะ อย่างแรก อันนี้เป็นงานส่วนตัว ตามหาคนตาสีแดง ชวนมาทำงานที่ฮาโมนี่ แค่นั้นแหละ”

นามีกาแฟให้ผม

มันเป็นลาเต้ร้อน นมเยอะๆ กาแฟหนึ่งช็อต

“ขอบคุณ มันอร่อย”

“พี่คุมะทำมาให้”

“ขอบคุณนะคุมะ”

หลังนาบอกแล้วผมขอบคุณพี่คุมะ พี่คุมะก็ยิ้ม

“พี่คุมะ ทำขนมแบบเป็นแป้งนึ่งทำเป็นชั้นบางๆ ที่ชั้นมันวางทับกันแล้วติดกัน ทำใส่ถาดใหญ่ๆก่อน ให้มันหวานๆ ไม่ต้องมาก แล้วใช้การเล่นสีจากเอวาลิน แล้วเอามาหั่นเป็ฯชิ้นสี่่เหลี่ยมจตุรัส อย่าให้มันสูงมาก ใช้สีจากสมุนไพร หรือดอกไม้ที่กินได้”

“ได้สิ”

หลังผมสั่ง พี่คุมะก็พิมพ์งาน

“เงินเราเหลือเท่าไหร่?”

หลังผมถาม นาก็พูดตอบ

“สองแสน”

“เอาเงินที่เหลือรุมจ้างคนไปสร้างทางรถไฟจากศิโรก่อน งานมันจะเป็นงานใช้แรงแบกเหล็กง่ายๆ ให้จ้างคนพื้นที่ทำ”

หลังนาบอกเงินแล้วผมสั่งงานนาก็พิมพ์

“วี ไหนบอกเรื่องมูลนิธิที่สร้างมาหน่อย”

“มันเป็นร่วมกันกับวิว มันจะใช้เงินเรา และเงินจากฮาโมนี่ มันเป็นห้องทำอาหารถาดราดข้าว แจกจ่ายคนที่มาขอกินฟรี แต่เราใช้คนของพี่คุมะแล้วมันอร่อยกว่าที่คิด คนต่อแถวกันยาวมาก เราเลยกำชับเรื่องให้คนไม่มีจริงๆก่อน”

“เยี่ยมมาก”

หลังผมได้ยินโครงการของวีและวิว ผมก็สบายใจ

“ฉันจะให้เงินอีกสองหมื่น ทำลูกบอลหนังลายขาวดำ เมื่ออัดลมเอาไว้จะเตะได้ ทำประตูตาข่ายให้คะแนนสองด้าน ให้ผักชีคำนวณขนาดประตู ไว้ให้เด็กหรือวัยรุ่นและผู้ใหญ่เตะกันเป็นการเล่นกีฬา แล้วพอช่วงสิ้นปี หรือเวลาไม่ค่อยมีกิจกรรมว่าง เราจะแข่งขัน ทีมจะมี 11 คน และผู้รักษาประตูคนหนึ่ง และตัวสำรองอีก 11 ไว้เวลาผู้เล่นตัวจริงได้รับบาดเจ็บ ใช้สนามหญ้าเพื่อให้ไม่บาดเจ็บหัวเข่า”

หลังผมสั่งววีกับวิวก็จด

“ปรึกษาเรื่องขนาด สนาม กับช่วยกันคิดกติกากับผักชี เท่าที่ฉันจำได้ มันห้ามเล่นแรง ห้ามฝ่ายศัตรูวิ่งล้ำหน้าฝ่ายป้องกันตอนบุก ห้ามใช้มือ ออกเขตสนามสี่เหลี่ยมผืนผ้าให้ใช้มือทุ่มแทนยกเว้นออกหลังให้ไปเตะที่มุม และมีเขตใกล้ประตูเป็นเขตห้ามเล่นแรง”

หลังผมสั่งวีกับวิวพิมพ์เพิ่ม

“มันเรียกว่าอะไร”

“มันเรียกว่า ฟุตบอล ฟุตแปลว่าเท้า บอล แปลว่าลูกบอล”

หลัววีถามผมก็บอก

“พี่คุมะ อีกเมนู เตรียมผักและอุ่นเตา หั่นผักมะเขือเทศ, แตงกวาลายตรง, มะเขือม่วง, สควอชเหลือง, พริกหวาน, และใบโหระพพา เชือแต่ที่เแตงกวา, มะเขือม่วงและสควอชเหลืองหั่นเป็นแผ่นๆแล้ววางสลับกันให้สวยๆ จากนั้นราดน้ำมันมะกอกและโรยเกลือ แล้ววางสควอชเหลืองกับพริกหวานอีกถาด แล้วแล้วอบ มะเขือม่วงจะเสร็จก่อน ระหว่างนั้นทำซอสมะเขือ บาซิลาหรือหอมใหญ่ กระเทียม หั่นๆ ผัดๆใส่น้ำมันมะกอกกับเกลือพริกไทย เท่านี้ก็เสร็จแล้ว”

หลังผมสั่งพี่คุมะก็จดด้วยการพิมพ์ใส่คอมพิวเตอร์

“และ เอิ่ม สุดท้าย วีกับวิว และทุกคนที่เป็นแฟนฉันหรือเคยมีสัมพันธ์กัน ฉันโดนห้ามเรื่องอย่างว่า เราจะแยกห้องกันก่อน”

วีกับวิวทำหน้าเสียดายแล้วซึมๆหลังผมพูด

“มันไม่ได้ห้ามขาด ห้ามเลยไม่ทำกัน แต่เราจะเพลาลง เท่านั้นแหละ วีกับวิวก็อยู่ห้องเดิมไป เดี๋ยวฉันไปนอนห้องอื่น”

“ไว้ให้กอดไม่ได้เหรอวารี?”

“เอาไว้ก่อน วิว เอาให้พ้นช่วงนึงก่อนจะได้อดได้”

หลังวิวถามผมก็บอก

ผักชียกมือ

“ผักชี”

“แล้วถ้าเราอยากอ่ะ บางวันเราก็คิดถึงฝีมือเธอนะ”

“แค่มาหาฉันที่ห้องไง มาเคาะเลย ง่ายๆ”

หลังผักชีถาม ผมก็ตอบไปอย่างไม่คิดอะไร

“มันเท่าเดิมแหละ ความสัมพันธ์เรายังเหมือนเดิมทุกอย่างไม่เปลี่ยนไป เราแค่ต้องมาหากัน”

หลังผมบอกเรฟเนสจดอะไรไม่รู้ใหญ่เลย

ผมเดินไปดู

“ขอดูหน่อย”

หลังผมบอกผมดูคอมพิวเตอร์ของเรฟเนส

มันเป็นตารางเวลานัดต่อสัปดาห์ว่าจะไปเจอผมวันไหน

“มันเยอะนะ”

“ฉันอยากเลี้ยงลูก”

“เอาจริงๆ ฉันยังไม่พร้อมเลย รอ 25 ได้มั้ย?”

หลังเรฟเนสบอกเรื่องลูก ผมเลยบอกเรื่องไม่พร้อมไป

เรฟเนสทำปากจู๋งอนแล้วลบบางวันออก

มันก็ยังเยอะเหมือนเดิม แต่กำลังพอดี

ผมเดินกลับไปหน้าห้อง แล้วคิด

คอมพิวเตอร์มันเริ่มใหม่เหมือนยุคที่ผมใช้ที่โลกเก่าแล้ว เพียงแต่อุปกรณ์ประกอบมันยังพัฒนาเรื่อยๆ

จะเริ่มสร้างเอไอเลยดีไหม?

“ผักชี สั่งคนทำโปรแกรม ให้โปรแกรมรับคำสั่งจากคน มีกฎ 3 กฎสำหรับโปรแกรมแบบนี้หรือเอไอและหุ่นยนต์ ห้ามทำให้มนุษย์ได้รับบาดเจ็บ หรือทำอะไรให้มนุษย์ได้รับบาดเจ็บ หรืออันตราย ฟังที่มนุษย์สั่งยกเว้นมันขัดกับข้อแรก สุดท้ายปกป้องตัวเองเสมอ ถ้าไม่ขัดกับข้อหนึ่งและสอง โปรแกรมแบบนี้เรียกว่าการเรียนรู้ด้วยเครื่องจักรหรือเอไอ แรกๆเริ่มจากให้มันทำอะไรง่ายๆ แรกๆมันจะผิดๆถูกๆ ให้คนบอกมันว่าอะไรถูก หลังๆมันจะดีขึ้น ลองดู”

ผักชีจดยาวหลังผมสั่ง

“หลังๆทำหุ่นยนต์ที่มันทำเรื่องง่ายๆ เหมือนหยิบของวางของและใช้โปรแกรมนี้ หลังๆทำให้มันทำได้หลายอย่างมากขึ้น”

ผักชีจดเพิ่มหลังผมบอกเพิ่มเติม

“เอาล่ะ วันนี้พอเท่านี้ก่อน”

ผมยืนรอหน้าห้องเหมือนทุกครั้ง

เรฟเนสและเรดจำปาลุก แต่เมื่อเรดจำปาเห็นเรฟเนสเธอก็นั่ง

เรฟเนสยิ้มร่าเดินกระโดดมาหน้าห้อง

แต่ผมเข้าใจ

เมื่อมาเธอมือประสานกัน แยกแล้วเอานิ้วจิ้มกัน หน้าแดง

“วันนี้นัดได้มั้ย?”

“ได้ ไม่มีปัญหา เรฟเนส”

หลังเรฟเนสถาม ผมก็ตอบตรงๆ

“อ๊ะ เรฟเนสแซง”

“เอาน่าวิว มันไม่ใช่วันนั้นซะหน่อย”

“โห่พี่วี เสียดายอ่ะ”

เมื่อวิวกับวีเห็นผมนัดกับเรฟเนสวิวก็บ่นแล้ววีเฉยๆวันนี้มากกว่า

“ฉันก็ว่าจะนัดมั่ง”

“หา! พี่อายะด้วยเหรอ”

หลังพี่่อายะบอกวีก็ตกใจ

“สีสันจริงๆ ฮาเร็มนี้”

พี่คุมะแซว

ทุกคนหัวเราะยิ้มๆ ยั่วๆ

ผักชียกมือ

“ผักชี”

“แล้ว… แล้ว ถ้าเราอยากให้เธอมาที่ห้องมั่งล่ะ เปลี่ยนบรรยากาศ อะไรแบบนี้ไง”

หลังผักชีถามผมก็คิด

“ส่วนใหญ่ปัญหามันคือ ฉันไม่รู้ไง ถ้าเธอบอกฉันก็จะไป แต่ถ้าไม่บอก ฉันไม่ค่อยไปเอง เพราะฉันลดอยู่”

ผักชีเข้าใจหลังผมบอกแต่ทำหน้าเสียดาย

คราวนี้พี่อายะยกมือ

“แล้วถ้าสาวไปเจอกันสองคน แล้วไม่รู้ว่าใครก่อนล่ะ”

“ก็สองคนเลยก็ได้ หรือจะต่อคิวกันก็ได้ แล้วแต่พวกเธอตกลงกัน ถ้าอยากคนเดียวก็ได้ อยากคู่ก็ได้ ฉันไหว”

“ถ้าสาม?”

“ไหวอยู่”

“สี่?”

“ไหวมั้ง”

“ห้า?”

“น่าจะไหว…”

“หก! เจ็ด แปด เก้า สิบ! ยี่สิบ!”

โอโห เมื่อพี่อายะเริ่มเล่น เพราะหน้าเธอยิ้มยั่วๆ ผมก็มองเธอหรี่ตา

“สุดที่ 5 คนนะ จดไว้ สาวๆ!”

หลังพี่อายะบอกเสียงดัง ผู้หญิงทุกคนก็เริ่มจด

แม้แต่รุ่นใหญ่อย่างพี่คุมะ และพี่อเด็ปยังจด

“เออใช่ ส่งบัตรเชิญร้านตัดเสื้อที่ศิโรด้วย เขียนว่าฉันชวนมาเป็นหัวหน้าแผนก ให้เงินค่าจ้างเยอะๆ”

นาพิมพ์หลังผมสั่งที่ผมลืมตอนไปศิโร

ผมเริ่มอยากไปออกกำลังกาย

“ไปล่ะนะ”

“““จ้าาา เจอกันวารี”””

สาวๆทุกคนยิ้มแล้วตาเป็นดาวสีทองกันทุกคน

นี่ผมหาเรื่องใส่ตัวที่แยกห้องมาหรือเปล่า มันเหมือนทุกคนเกรงใจวีกับวิวเลย

แต่วีกับวิวก็ดวงตาเจ้าเล่ห์เหมือนกัน แสดงว่าวันนี้ ผมต้องเตรียมเจอเธอด้วย

ผมออกฮาโมนี่แล้วบินไปหน้าบ้าน

ผมเข้าไปเปลี่ยนชุดเพราะผมยังชุดทหารอยู่

ผมเปลี่ยนเป็นชุดออกกำลัง

ผมออกกำลังกายหน้าบ้านได้ซักพักแล้วผมเห็นโดรน

โดรนมันมีลายธงอยู่

โดรนนั้นเป็นของทูตเราที่อยู่ประเทศหนึ่งในทวีปตะวันตก

คนจากตะวันตกมาหรือ?

ผมนึกว่าโดรนจะบินไปจอดที่วังแต่โดรนมาจะจอดแถวๆที่ผมอยู่

มันบีบแตรไล่ผม แล้วผมถอยออกให้มันจอดตามใจ

มันจอดแบบกระแทกเอาด้านขวาลงก่อน

จอดได้ห่วยแตกมาก เธอได้บัตรขับขี่โดรนมาได้อย่างไร

ผมต้องบอกราชินีวล็อดซีเมียให้ส่งสาส์นไปประเทศที่เป็นธงนั้นแล้วกำชับเรื่องการออกโดรน

มีคนลงมาจากโดรน

อย่างแรกที่ผมเห็นคือผมหยิกสีทอง และหน้าออกตะวันตก

เธอใส่ชุดหนังเหมือนสายลับออกมาทำเรื่องสายลับ

เธอยิ้มให้ผม

แต่ผมมีลางสังหรณ์แปลกๆ ผมเตรียมต่อสู้

เธอประสานมือไว้ข้างหน้า

“คลื่นพลัง!”

มันเหมือนเธอตะโกนเร็วไป แต่มือที่ประสานกันมีแสงสีฟ้าออกมาช้าๆ

ผมสับสน

แต่ซักพักมันมีคลื่นสีฟ้าบินมาค่อยๆ

มันลอยมาเรื่อยๆ แล้วผมเดินหลบ

ผมดูมันลอยไปโดนพุ่มไม้ และมันเหมือนโดนกระแทกแรงๆใบไม้กระจายเต็มไปหมด

“้เจ้า ตัวร้ายเสือผู้หญิง ตายซะเถอะ”

เธอชักมีดจากมีดที่เหน็บมาให้เห็นที่ต้นขาด้านใน

“เข็ม 100 เล่ม!”

เธอแทงรัวๆ เธอปล่อยท่าอีกแล้ว

ผมปัด หลบ เบี่ยงมีดรัวๆ

เธอแทงรัวๆอยู่นาน มันเหมือนเธอจะแทงให้ครบ 100 ครั้ง

ถ้าอย่างนั้นมันเป็นท่าที่ห่วยและใช้ไม่ได้จริง

แต่ฝีมือเธอไม่ห่วย แต่มันเหมือนเธอไม่ค่อยฉลาดซักเท่าไหร่

น่าเสียดาย หน้าเธอสวย

และเธอผมทองหยิกและตาสีฟ้าด้วย แถมหน้าออกตะวันตกมาก

มันแปลก มันเป็นหน้าที่ไม่มีใครน่าจะเคยได้เห็น

เพราะทวีปตะวันตกมีนิสัยไม่ค่อยเดินทางไกลๆ พวกเขาเป็นนักธุรกิจขายพลอยและทอง

ผมเกรงใจเธอเพราะถ้าผมเอาจริง เธอน่าจะสลบอย่างรวดเร็ว

แต่แน่นอนผมไม่ทำร้ายผู้หญิง แม้ผู้หญิงคนนั้นจ้องจะฆ่าผม

เท่าที่เธอต่อยเตะ เธอน่าจะสู้พี่อายะแบบไม่รู้ผลว่าฝ่ายเราจะชนะหรือไม่

แต่นาคงสู้เธอไม่ไหวเพราะนาเพิ่งมาฝึกจริงๆจังๆได้ไม่นาน

พูดถึงผมไม่ได้มีอะไรกับนานานแล้ว ผมคิดถึงเธอเหมือนกัน

ผมเหม่อไปสู้กับสาวแปลกหน้าไปเรื่อยๆ

วีกับวิวเดินมา

“อ๊ะ ถือมีดด้วย ลองท่าใหม่เหรอ? วารี”

แม้ผมสู้อยู่ผมก็น่าจะพูดกับวีด้วยได้

“ไม่ใช่ เธอเอาจริง ไม่รู้เธอเป็นใคร อยู่ๆขี่โดรนมาแล้วก็จะฆ่าฉัน”

วีไม่ตกใจหลังผมบอก

“ให้ฉันฆ่าเธอมั้ย?”

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง”

หลังวีถาม ผมรีบตอบอย่างเร็ว วีเก็บปืนพกซ่อนไว้ในเสื้อ

“ให้ช่วยมั้ย เหมือนเธอเกรงใจสาวแปลกหน้าเลย อีกฝ่ายเอาจริงนะ วารี”

คราวนี้เป็นวิวที่พูดมั่ง

“ไม่ต้องเหมือนกัน เธอน่าจะสู้ฉันไม่ได้ แต่ฉันแค่อยากดูฝีมือเธอเต็มๆให้ครบก่อน”

วิวยิ้มมีเลศนัย

“ไม่ใช่อย่างนั้นวิว ไม่มีเรื่องแบบนั้น”

“อ่าว เซ็งเลย อยากเห็นของเธอซะหน่อยว่าเป็นยังไง”

หลังผมบอกเรื่องจริงไปวิวทำท่าเสียดาย

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

ผมกับวิวหัวเราะกัน แม้แต่วีที่เห็นก็ขำๆ

คนเริ่มมาเยอะ เริ่มมีคนอัดภาพวีดีโอ

“ยังกล้าหัวเราะอีกเหรอ? เจ้าเสือผู้หญิงตัวร้าย คิดเรื่องอย่างนั้นอยู่ล่ะสิ เอาแบบนี้ ถ้าชนะฉัน เอาร่างฉันไปเลย​”

เธอท้าผมใหญ่ แต่ผมดูร่างกายเธอก่อน หน้าอกเธอเกือบแบน แต่ไม่ใช่ไม่มี แต่ก้นเธอสวยดี

“ขอบคุณ แต่ไม่”

เมื่อเธอแทงท้องด้วยมือขวา ผมเอียงตัวหลบแล้วเอามือขวาคว้ามือที่กำมีดของเธอ

เธอไม่ได้ใช้มีดสองคม และมันเป็นมีดทำครัวที่คมด้านเดียว

ผมเอามือซ้ายตบด้านหลังมีดตรงที่ไม่คมเพราะเธอใช้มีดทำครัว

ผมตบแรงและแรงกำเธอสู้แรงตบแรงๆของผมไม่ได้ มีดหมุนไปปักพื้น

ผมเอามือซ้ายจับข้อมือขวาเธอแทน แล้วไปยืนหลังเธอ

ผมคว้าหลังแล้วหมุนทุ่มไปไกลจากมีด

ผมหมุนสองรอบไม่สูงมากนักเพราะถ้าสูงมันจะแรงเกินไป

ผมยกทุ่มเธอเกือบเบา แต่มันมีแรงกระแทกนิดหน่อย

ผมกะให้เธอสลบ

“อั่ก”

ลมเธอออกปากและเธอน่าจะเจ็บแต่ไม่มาก

เธอกำลังจะสลบ

“ขอโทษ แต่ขอร่างกายเธอแล้วกัน”

หลังผมแกล้งเธอเธอขมวดคิ้วโกรธค้างแล็วสลบไป

“ไหนว่าไม่ไง วันนี้มีนัดไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันหลอกเพราะมีด ไม่เป็นไร เรื่องนั้นเรามีโซฟาคู่รักกับเตียงสำรอง าำหรับเรื่องนั้น”

หลังพี่อายะถามผมก็บอกข้อดีของห้องที่ผมจะไป

ผมจำห้องนั้นได้ เพราะเป็นห้องที่ผมเอาไว้เล่นกับคนแปลกหน้า แต่ห้องนั้นไม่เคยใช้

“เอาเธอไปอาบน้ำ แล้วให้วีกับวิวดูแล นอนกับเธอ”

หลังผมสั่งวี วีก็เอียงหัว

“ให้ทำแบบนั้นแบบนั้นกับเธอเหรอ? เรามีดิลโด้สองหัวนะ”

“ไม่ใช่! ไม่ใช่! นอนหลับ! นอนหลับ! แต่เฝ้าเธอไว้ เพราะเธอจะฆ่าฉัน”

หลังผมผมตบมุขวี วีกับวิวก็พยักหน้า

“ช่วยกันดูเธอนะ”

““​“ได้สิ”””

หลังผมขอสาวๆทุกคนก็พูดพร้อมกัน

ผมดูวิวอุ้มสาวเข้าบ้าน

โป้ก

ตอนเดินเข้าประตูเธอเดินเร็วไปแล้วหัวกระแทกขอบประตู

มันเหมือนเธอจงใจทำ

“นี่สำหรับที่เล่นมีด ฮ่าฮ่าฮ่า”

วิวยังทำขำและเข้าห้องไป

ผมตามดูไปเรื่อยๆ จนถึงห้องน้ำ

สาวๆเข้าห้องไปด้วยตาเจ้าเล่ห์ทั้งหมด

ประตูปิด แล้วผมไม่ได้เข้าไป

ซักพัก

“ว้าย”

เสียงพี่อายะมาก่อน

“ดำปิ้ดลึ่ดทั้งบนล่างเลย! ดูสิๆ ทุกคน!”

คราวนี้เสียงเรฟเนส

“โห! ลองดูดิ ข้างในมันสีชม…”

“ล้า! ล้า! ล้า!”

หลังเรดจำปาพูดผมรีบเดินหนีกลับห้อง

 

 

 

 

แต่งโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

*แนะนำ plotteller เพราะมาชวนนิยายเล็กๆอย่างผม

Plotteller (แนะนำ มีแอพ)

https://www.plotteller.com/book_reading_novel/01J6K59JBZFBKF5WR1DS8Y86Q2

ตอนนี้เปิดให้อ่านฟรี 90 วัน ถูกใจเชิญโดเนทได้ที่เว็ปไซต์ tipme

ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ:

https://bsky.app/profile/wayuwayutl.bsky.social

https://facebook.com/100087843892571/

https://discord.gg/cP8yT4J8

line: @326jilhj  (wayuwayu)

*nekopost โดเนท 10 บาทเผยแพร่ตอน 7 วัน โดเนท 100 เขียนตอนใหม่ เผยแพร่ฟรี 90 วัน