การเดินทางของนักวิทยาศาสตร์ที่ตื่นขึ้นมาในยุคเวทมนตร์ - ตอนที่ 5 ออกจากที่แห่งนี้
- Home
- All Mangas
- การเดินทางของนักวิทยาศาสตร์ที่ตื่นขึ้นมาในยุคเวทมนตร์
- ตอนที่ 5 ออกจากที่แห่งนี้
นีว่า : อืม…..
วี : เอางี้ไหม เดี๋ยวเราออกไปจากที่นี่กัน
นีว่า : ได้หรอ…
นีว่า : ได้จริงๆสินะ!?
น้ำตาของนีว่าใหลออกมา เธอคิดถึงธรรมชาติและเพื่อนๆของเธอมาก
วี : โอเค ตอนนี้หยุดร้องให้ก่อนนะ…
วี : เดี๋ยวเราจะไปเตรียมพร้อมกัน แล้วเจอกันที่หน้าประตูนะ
วีเดินออกจากห้องไป นีว่าเช็ดน้ำตาตัวเองพร้อมลุกขึ้นมาเก็บของ ตอนนี้เธอต้องการไปเจอกับเพื่อนๆในหน่วยสำรวจเต็มทีแล้ว
ณ หน้าประตู
นีว่า : ฉันพร้อมแล้ว!
วี : งั้นเราก็ไปกันเถอะ
วีเดินไปเปิดสแกนประตู ทันใดนั้น ประตูค่อยเปิดขึ้นพร้อมกับแสงสว่างของอาทิตย์ ภาพตรงหน้าคือป่าต้นไม้สูง อากาศเย็นโชยเข้ามา
นีว่า : อากาศที่ไม่ได้สัมผัสมานาน…
วี : ช่วยนำทางไปหมู่บ้านเธอหน่อยสิ
นีว่า : ฉันจำได้แค่ลางๆ แต่ก็ลองไปก่อนแล้วกัน
นีว่า : อืม…. ทางไหนนะ….
4 ชั่วโมงผ่านไป
นีว่านำทางให้กับวีไปสักพักก็เริ่มมืด พวกเขาตั้งเต็นท์กันเพื่อพัก
นีว่า : อาหารในกระปุกเหล็กนี่อร่อยจังเลย~~
วี : มันมีชื่อว่าอาหารกระป๋องน่ะ
นีว่า : เอ๋!!??
วี : ตกใจอะไรหรอ
นีว่า : นี่มันสูตรการเก็บอาหารที่หายสาปสูญไปในช่วงสงครามเวทมนต์นิ
วี : หืม? สงครามเวทมนตร์
นีว่า : ใช่แล้ว เรื่องมันมีอยู่ว่า…
ณ 126 ปีที่แล้ว
มีสองอาณาจักรใหญ่คือ เอลการ์ด-วิลล่า ได้เปิดสงครามกัน พวกเขาต่อสู้กันไม่จบไม่สิ้นกัน 21 ปี
พวกเขาต่างศูนย์เสียกำลังพล ทรัพยากร อาหาร สองอาณาจักรเลยทำข้อตกลงเรื่องสงบศึกชั่วคราว
เอลการ์ดได้ก้าวเข้าไปวิจัยในวัตถุโบราณที่ชื่อว่า < ระเบิดสุริยันมหาจันทรา > พวกเขาได้ทำการวิจัยมันเพื่อหวังว่าจะจบสงครามนี้
แต่น่าเศร้า พวกเขาไม่สามารถควบคุมอนุภาพของวัตถุโบราณได้ ทำให้มันระเบิดขึ้นมา
ระเบิดได้ทำลายทั้งอาณาจักรจนหายหมดสิ้น อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ได้หายไปในพริบตา มีเพียงควันรูปเห็ดที่เป็นที่น่าจดจำเท่านั้น
วี : แล้วสรุปมันเกี่ยวกับอาหารกระป๋องตรงไหน?
นีว่า : อาณาจักรเอลการ์ดได้ผูกขาดการค้าอาหารกระป๋องให้ผลิตแค่ในอาณาจักรใหญ่ พออาณาจักรระเบิดไป ก็เลยไม่มีใครรู้สูตรจนถึงตอนนี้
วี : เข้าใจแล้ว งั้นเรารีบเข้านอนกันเถอะ
นีว่า : งั้นฉันกลับเต็นท์ก่อนนะ เธอก็ไปนอนซะนะ
# วี : เธองั้นหรอ…. #
# วี : เมื่อไหร่จะรู้ว่าเราเป็นผู้ชายละเนี่ย… #
# วี : ชั่งมันละกัน… #
วีได้เดินกลับเต็นท์ของตัวเอง แต่เขาก็ได้เปิดโหมดสื่อสารขึ้น
หุ่นยนต์ : มีอะไรให้ผมช่วยเหลือครับ
วี : พวกนายประจำการแล้วสินะ…
หุ่นยนต์ : หุ่นยนต์ทหาร 45 นายประจำการแล้วครับ
วี : นายก็รู้ใช่ไหมว่ามีโจรป่าอยู่
หุ่นยนต์ : จากดาวเทียมเราเห็นทั้งหมด 21 คน ต้องการให้เราจัดการหรือไม่
วี : ขอให้จัดการแบบไม่ส่งเสียงด้วยนะ
หุ่นยนต์ : เราทำได้แน่นอนครับ ท่านต้องการเลยไหม
วี : จัดการ…
จากแผนที่ที่ฉายมาจากแขนของวี ตำแหน่งโจรป่าเริ่มหายไปทีละจุด จนไม่เหลือแม้แต่จุดเดียวในแผน
หุ่นยนต์ : เสร็จแล้วครับท่าน
วี : ที่นี้ก็เก็บกวาดให้หมดซะ
หุ่นยนต์ : รับทราบครับท่าน
ณ ตอนเช้า วีกับนีว่าได้เดินไปจนถึงบ่าย ก่อนจะมาถึงที่หมู่บ้านเอลฟ์ของนีว่า
หมู่บ้านบรรยากาศเงียบครึ้ม แทบไม่เห็นเอลฟ์เดินไปมาเลย แถมอาคารมีแต่รอยดาบและธนู
นีว่า : เหมือนเราซ่อมอาคารไปแล้วนิ?
??? : นั้นมันนีว่านินา!!!
??? : จริงหรือ ไหนๆ
เอลฟ์หญิงสองคนวิ่งมาหานีว่า และนีว่าก็รีบวิ่งไปหาเช่นกัน
นีว่า : ว่าไง นาวี่ กับ ลิลล่า
นาวี่ ลำดับ 2 : นึกว่าเธอจะไม่รอดแล้วซะอีก
ลิลล่า ลำดับ 4 : เราคิดถึงเธอมากๆเลย
ทั้ง 3 ทักทายอย่างมีความสุขดั่งขึ้นสวรรค์สักพัก
นาวี่ : ว่าไปผู้หญิงอีกคนนี่ใครหรอ???
ลิลล่า : ใช่คนที่ช่วยเธอไว้รึเปล่า!?
วี : สวัสดีครับ ผมชื่อวี
นาวี่ค่อยๆเข้าไปหาวี ดมกลิ่นตัวและถอยออกมา
นาวี่ : มนุษย์หญิงสินะ…
ลิลล่า : ใจเย็นๆนะ…
วี : เกิดอะไรขึ้นหรอ?
นีว่า : เธอไม่ชอบมนุษย์น่ะ…
# วี : เห้อออออออ #
นีว่า : แล้วบ้านฉันอยู่ทางไหนหรอ?
นาวี่ : เกรงว่าคงโดนรื้อไปแล้วอะนี
ว่า : เอ๋!!!! ทำไมล่ะ???
นาวี่ : เพราะบ้านเธอกลายเป็นศูยน์ฐานทัพของฝ่ายเอลลี่ไปแล้วไง
นีว่า : ฝ่ายหรอ???
ลิลล่า : อ๋อ… ฉันลืมบอกไปตอนนี้…
หลังหมู่บ้านถูกโจมตีและนีว่าหายตัวไป ผู้ใหญ่บ้านก็ได้หลบหนีออกไปเพราะไม่ต้องการหมู่บ้านนี้แล้ว
มีเอลฟ์สองฝ่ายเริ่มตั้งกลุ่มและชิงอำนาจกัน คนที่ไม่ได้เข้ากับฝ่ายใหนก็เลยได้แต่หลบซ่อน หมู่บ้านเลยเป็นแบบนี้แหละ
ฝ่ายดาวิด ผู้นำและสมาชิกส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย
ฝ่ายเอลลี่ ผู้นำและสมาชิกส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง
พวกเขาต่อสู้กันไม่รู้จบสิ้น เกิดสงครามกลางหมู่บ้านแทบทุกวัน
วี : แบบนี้เองหรอ…
นีว่า : แล้วมันจะจบเมื่อไหร่ล่ะ?
ลิลล่า : ถึงจะเป็นข่าวลือ แต่ดูเหมือนทั้งสองฝ่ายจะทำศึกตัดสินกันในเร็ววันนี้
นีว่า : ตัดสิน?
ลิลล่า : ผู้นำทั้งสองฝ่ายจะเข้าต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ผู้ที่ชนะจะต้องปลิดชีพผู้แพ้ และจะได้เป็นผู้ใหญ่บ้าน
นีว่า : แต่ว่าการตัดสินเป็นรูปแบบการประลองของมนุษย์ไม่ใช่หรอ?
ลิลล่า : เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้ แต่จะการคาดการณ์แล้วน่าจะอีก 2-3 เดือนนี่แหละ
ขณะที่ทุกคนกำลังคุยกัน วีก็ได้ครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว
วี : รู้แล้ว…
วี : แล้วพวกเราจะพักที่ไหนล่ะ?
ลิลล่า : งั้นมาพักแถวๆบ้านฉันไหม บ้านอยู่ใกล้แม่น้ำ เดี๋ยวฉันจะไปเรียกคนที่เหลือมาเอง
นาวี่ : ก็ได้…
ทุกคนเดินไปสักพักก็ถึงริมแม่น้ำ บ้าน 2 ชั้นและมีห้องต่อออกมาทับแม่น้ำเป็นห้องใหญ่พอสมควร เป็นห้องอาบน้ำที่เข้าไปได้ประมาณ 6 คน
ลิลล่า : งั้นเก็บของก่อนเลยนะ ฉันจะออกไปตามอีก 2 คนมา น่าจะกลับมาประมาณตอนเย็น
ลิลล่าเดินออกจากห้องไป