1 วันผ่านไปนับจากการแทรกแซงจิตของท่านอิซึสึ
ฉันกับโยมิกำลังตะโกนใส่งานเอกสารเป็นครั้งแรกในช่วงเวลานี้
“…ลีน เรา กลับบ้านได้มั้ย?”
“ฉันไม่ปล่อยให้เธอหนีกลับแน่ ยังเหลืออีกเป็นภูเขาเลยตรงนั้นน่ะ เพราะงั้นอย่างน้อยก็จนกว่าจะเสร็จล่ะนะ”
“เอ๋… จะว่าไป ทำไมคุณวีเนลถึงไม่อยู่ที่นี่ล่ะ?”
“ตอนนี้ คงโดนท่านจอมมารสวดยับอยู่น่ะ ก็คงเป็นเรื่องที่ไปลวนลามซากุระคุงนั่นแหละ ‘ไม่เหมือนกับลีนจังหรือโยมิจังที่ยังโตขึ้น ฉันรู้สึกถึงความเป็นไปได้ในตัวเขาอย่างมากเลยว่าเขาจะไม่โตขึ้นไปกว่านี้แล้ว และมันทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่เลย’ อะไรประมาณนั้นน่ะ”
“ทำอะไรของเขากันนะ?… ว่าแต่ นี่เป็นปริมาณที่ใช้แค่ 2 คนในการจัดการจริงๆ เหรอ?”
“ช่วงนี้ กองทัพจอมมารก็ทำงานกันหนักเหมือนกันนี่ พอใกล้จะถึงเวลาบุกอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ เมอร์คิวเรียสแล้ว ขุนพลจตุเทวอสุราอย่างพวกเราก็ทำลายประเทศไปพอสมควรเลยเหมือนกัน เวลาของการสูญสิ้นของมนุษยชาติเริ่มนับถอยหลังแล้ว มั้งนะ…… เพื่อจัดสรรกับเรื่องนี้ งานเอกสารก็เลยเพิ่มขึ้นตามไปด้วยน่ะสิ”
“…กลับบ้านได้มั้ย?”
“ถ้าเธอทำแบบนั้นล่ะก็ สมบัติศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 2 ชิ้นของโยมิจะโดนฉันโยนเข้าไปในคอกสัตว์แน่”
ฉันเริ่มมารวบรวมเอกสารกับโยมิที่ยอมแพ้ไปแล้ว
…ถึงคุณวีเนลจะเป็นคนลามกก็เถอะ แต่เธอก็สามารถจัดการงานขนาดนี้ด้วยตัวคนเดียวได้ตลอดเลยสินะ
จากนี้ไป อ่อนโยนกับเธอมากกว่านี้ซักหน่อยดีมั้ยเนี่ย
…ระหว่างที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย
*แต่น แต่น แตน แต๊น*
ฉันก็ได้ยินเสียงคล้ายกับแตรเปิดเกมโชว์ดังขึ้นมา
“…อะไรน่ะ เมื่อกี้นี้”
“อือ แต่ว่า เสียงมันคุ้นๆ นะ”
อ๋อ เสียงนั้นไง
เสียงแบบที่ประกาศตอนที่ได้สเตตัสมาเมื่อตอนอายุ 5 ขวบน่ะ
*ยินดีด้วย! พรคุ้มครองได้ติดตั้งเรียบร้อยแล้วค่ะ! จากนี้ไป เธอคือผู้ติดตามของเทพชั่วร้ายแล้ว! ตรวจสอบที่หน้าต่างสเตตัสได้เลยนะคะ*
อ๋า ว่าแล้วเชียว
นี่ผ่านไป 1 วันเต็มแล้วเหรอเนี่ย
“{สเตตัส}”
ลีน บลัดลอร์ด/เซนโจ โยนะ, เจ้าหญิงแวมไพร์ Lv 182
คลาส (อาชีพ) : ราชันจอมอาฆาต
สภาพ :สมบูรณ์, พรคุ้มครองจากเทพชั่วร้าย
ความแข็งแกร่ง: 53,460
การป้องกัน: 44,730
พลังเวท: 55,280
การป้องกันเวท: 47,220
ความเร็ว: 51,870
เวทมนตร์: เวทมนตร์ธาตุ (ทั้งหมด), เวทพื้นที่, เวทจิตใจ, เวทมนตร์ความมืด, เวทฟื้นฟู, เวทเสริมกำลัง
เพิ่มขึ้นเยอะไปหน่อยมั้ยเนี่ย
เมื่อกี้นี้ สเตตัสเฉลี่ยของฉันยังอยู่ที่ประมาณ 30,000 อยู่เลย ตอนนี้ทะลุ 50,000 ไปแล้ว
จำได้ว่าท่านบอกสเตตัสจะเพิ่มขึ้น 50% แต่พลังของท่านอิซึสึน่ากลัวเกินไปแล้วค่ะ!
“…โยมิ เป็นไงบ้าง?”
“นี่มัน สุดยอดไปเลย”
“พอเดาได้อยู่นะ… จะว่าไป สเตตัสของฉันเป็นแบบนี้แล้วล่ะ”
“…อุหวา นี่มัน ถ้าร่วมกับการอวยพรจากดวงจันทร์เข้าไปด้วยนี่ เธอก็ไม่เหลือศัตรูแล้วมั้ยเนี่ย?”
“ก็อาจจะ… แล้วของโยมิล่ะ?”
“เป็นแบบนี้น่ะ”
โยมิ, มนุษย์ Lv 176
คลาส (อาชีพ) : ราชันจอมดาบ
สภาพ : สมบูรณ์, พรคุ้มครองจากเทพชั่วร้าย
ความแข็งแกร่ง: 82,170
การป้องกัน: 78,690
พลังเวท: 76,390
การป้องกันเวท: 75,960
ความเร็ว: 79,930
เวทมนตร์: เวทเสริมกำลังทางกายภาพ
ไม่นะ เด็กคนนี้อันตรายเกินไปแล้ว
สเตตัสเฉลี่ยทะลุ 70,000 แถมพลังกล้ามเนื้อยังมากกว่า 80,000 ไปอีกเหรอ
ก่อนหน้านี้ยังอยู่แค่ประมาณ 50,000 อยู่เลยนี่นะ
“อุหวา… เริ่มเก่งไปอย่างไร้เหตุผลแลัวนะเนี่ย โยมิ”
“เอะเฮะเฮะเฮะ”
ไม่สิ นั่นไม่ได้จะชมเลยนะ
“ต้องขอบคุณท่านอิซึสึมากๆ เลยค่ะ ได้รับพลังมามากขนาดนี้ พวกเราจะตอบแทนด้วยการกวาดล้างพวกมนุษย์เป็นอย่างดีเลยค่ะ”
“นั่นสินะ!”
“งั้นตอนนี้ พวกเรารีบจัดการเอกสารพวกนี้ให้เสร็จๆ กันซักทีเถอะ แถม ต้องก่อนการประชุมวันนี้ด้วยสิ”
“…นั่นสินะ”
ใช่ วันนี้พวกเรามีงานประชุมของเหล่าผู้บริหารด้วย
ในอีก… 6 ชั่วโมงเหรอ? เป็นไปไม่ได้แหงๆ
“น- เหนื่อยจังเลย…”
“แค่คิดเรื่องการประชุมที่จะมาถึงอีกก็เศร้าแล้วน้า…”
“อาระ~? พวกเธอ 2 คนน่ะ~ ไม่เป็นไรใช่มั้ย~?”
“คุณนัตสึเมะ… พวกฉันดูไม่เป็นไรหรือเปล่าคะ?”
“ไม่เลยจ้า~ ซักนิดเดียวเลย~”
“ถ้าคุณวีเนลอยู่ที่นี่ล่ะก็ พวกเราคงไม่ต้องอยู่ในสภาพนี้แล้วล่ะค่ะ”
“…ไว้ไปเชือดทีหลังกันเถอะ”
“ลำบากกันน่าดูเลยน้า~”
ยังไงก็ตามที พวกเราก็จัดการเอกสารทั้งหมดนั่นได้ในนาทีสุดท้าย ก่อนจะพุ่งสุดแรงออกไปยังประตูที่ท่านจอมมารเชื่อมต่อไว้ให้แล้ว และมาถึงที่ประชุมได้ทันเวลา
แต่ จากตอนนี้ยังต้องมาประชุมต่ออีกเหรอ… ไม่ชอบเลยอ่า…
“อาระ? พวกเธอ 2 คน เหนื่อยกันน่าดูเลยนี่นา?”
“อะ คุณวีเนล โยมิ ฟันเลย”
“ได้เลย”
“อะไรกันน่ะ!? จู่ๆ ก็!?”
คุณวีเนล โผล่หน้ามาแบบนี้ กล้ามากเลยนะคะ
ทั้งแรงกายของฉันกับโยมิ ทั้งซากุระคุงที่ต้องตกเป็นเหยื่อที่ถูกลวนลาม ทุกอย่างที่คุณทำลงไป พวกเราจะลงทัณฑ์สวรรค์ใส่คุณเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!
“ร- รอเดี๋ยวก่อนสิ! เป็นความผิดฉันเองที่ทิ้งภาระงานเอกสารไว้กับพวกเธอ เพราะงั้น ยกโทษให้ฉันด- เดี๋ยวสิ! นี่เอาจริงเลยเหรอ!? ฉันเป็นฝ่ายบุ๋นนะ สู้ไม่เก่งหรอก นี่ โยมิจังเร็วขึ้นกว่าปกติด้วยหรือเปล่า? อ๊าาาาา!”
“……ทำอะไรของพวกเจ้ากัน?”
“อ๊ะ ท- ท่านจอมมารคะ! ช่วยฉันด้วยค่ะ! โยมิจังน่ะ!”
“นั่นมันเรื่องส่วนตัวของเจ้า หากว่าเจ้าไม่ไปลวนลามซากุระ เรื่องพวกนี้ก็ไม่เกิดขึ้นหรอก เจ้าเห็นหรือไหม ซากุระหวาดกลัวไปหมดแล้ว”
“อ๊า ซากุระคิ้วน์ตอนกลัวตัวสั่นเหรอคะ… เยี่ยมไปเลย!”
“เหวอ!?”
“โยมิ ฟันไปเลย แต่อย่าให้ถึงตายนะ”
“ด้วยความยินดี”
“เดี๋ยว!?”
“ฉ- เฉี่ยวหัวไปด้วย… ดาบมันเฉี่ยวหัวไปเลยนะ… นึกว่าจะต้องตายแล้ว…”
“ตอนนี้ ปล่อยวีเนลที่ไร้ประโยชน์ไว้ตรงนั้นเสียก่อนแล้วกัน… เริ่มการประชุม นานแล้วจริงๆ ที่ผู้บริหารและขุนพลจตุเทวอสุราทุกคนจะมารวมตัวกันครบเช่นนี้ ฉะนั้น จงทำให้การรวมตัวในครานี้มีความหมายเสีย”
จากนั้น ก็มีวาระเรื่องของนโยบายในอนาคต, การเคลื่อนทัพ, การวางตำแหน่งของนักเวท, เวทคุ้มครอง, การเคลื่อนไหวภายในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ และอื่นๆ อีกหลายเรื่องเลย
ผู้บริหารทุกคน รวมทั้งคุณวีเนลด้วยที่ฟื้นสภาพกลับมาระหว่างทาง ก็หารือกันอยู่หลายชั่วโมง กว่าจะปิดการประชุมก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว
“ฉะนั้นแล้ว อาณาจักรต่อไปที่เราจะทำลายทิ้งก็คือสาธารณรัฐฮัลเทรน คนรับผิดชอบในการนำทัพคือลีน เกรย์ และเฟเรีย เห็นด้วยหรือไม่?”
ทุกคนพยักหน้า
“เช่นนั้น… เป็นอันตกลงดังเช่นว่า ใครมีข้อเสนออื่นหรือไม่?”
“ท่านจอมมารค้า~ ขออนุญาตค่า~”
“หืม นัตสึเมะฤ? มีอะไร?”
“ไม่ใช่ข้อเสนอ~ แต่เป็นข้อมูลค่า~
พวกฉันเจอ~ ตำแหน่งที่แน่นอนของ~ หมู่บ้านที่เชื่อว่า~ โยมิจังมาจากที่นั่นแล้วค่า~”
…พอได้ยินเรื่องนี้ ผู้บริหารทุกคนก็เบิกตาโพลง และหันมามองโยมิกันเป็นตาเดียว
ส่วนโยมิเองก็… ตะลึงไปแป๊บนึง แต่ทันทีหลังจากนั้น รอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็เข้ามาแทนที่
“…เจ้ามั่นใจฤ?”
“ค่า~ ไม่ผิดแน่นอนค่า~ ไม่กี่วันก่อน~ ในตำแหน่งที่มีอาบอกเอาไว้เมื่อ 4 ปีก่อน~ ฉันก็ส่งหน่วยสำรวจออกไป~ ข้อมูลและเงื่อนไขที่ได้รับมาทีละนิดทีละหน่อย~ ทั้งหมดถูกครอบคลุมแล้วค่า~”
‘แม่ทัพแห่งห้วงสมุทร’ คุณนัตสึเมะ เมลสตอร์ม เป็นผู้บริหารลำดับที่ 8 ในปัจจุบันของกองทัพจอมมาร เธอมีความสามารถในการสู้สูงนะ แต่ความสามารถในการสอดแนมและรวบรวมข้อมูลนั้นถูกประเมินค่าไว้สูงมากกว่าซะอีก เพราะแบบนั้น เธอถึงได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้บริหารของกองทัพจอมมาร
คุณนัตสึเมะที่เป็นเจ้าหญิงของเผ่าเงือกและเป็นผู้ที่ถูกรักจากห้วงสมุทรทั่วโลก มีความสามารถแสนไร้เหตุผลอย่าง [เสมือนท้องทะเล] ณ ที่ไหนก็ได้ แม้ว่าจะอยู่บนพื้นดิน หรืออยู่บนฟ้าก็ตาม
กล่าวคือ แม้แต่เผ่าเงือกและเผ่ามนุษย์มัจฉาที่อยู่ภายใต้การบัญชาของเธอ หรือแม้แต่ปลาธรรมดาๆ ก็สามารถแหวกว่ายไปบนท้องฟ้าหรือในพื้นดินก็ได้ เป็นพลังที่น่ากลัวมากสำหรับเผ่าเงือกเลย
ด้วยพลังนี้ เธอจะกำหนดพื้นที่ขนาดเท่าฝ่ามือให้กลายเป็นทะเล ก่อนจะปล่อยปลาและแพลงตอนลงไป และกระจายไปทั่วบริเวณเพื่อรวบรวมข้อมูลมา การรวบรวมข้อมูลด้วยวิธีแบบนี้น่ะ เกือบจะผิดกติกาอยู่แล้วนะ
ถ้าเป็นข้อมูลที่คุณนัตสึเมะได้มาล่ะก็ ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอนค่ะ
“…เหตุที่เรายังไม่ทำลายหมู่บ้านนั่นจนถึงบัดนี้ นั่นก็เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มนุษย์เคลือบแคลงใจในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างโยมิกับกองทัพจอมมาร แต่อีกไม่นาน เราก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจเรื่องนั้นอีกแล้ว เพราะอย่างไรก็ตาม เราวางแผนจะทำให้ตัวตนของโยมิเป็นที่รู้กันในยามที่พวกเรากำราบผู้กล้าอย่างไรเล่า จะทำลายหมู่บ้านนั้นเสียก่อนที่เราจะทำการสังหารผู้กล้าก็หาได้เสียการไม่”
“…งั้น!”
“อา จงทำตามที่ใจของเจ้าปรารถนาเถิด โยมิเอ๋ย จงอาละวาดดังใจต้องการ จะบดขยี้อย่างไรก็ได้… พวกเราจะสนับสนุนเจ้าอย่างเต็มที่เช่นกัน”
“ขอบพระคุณ เป็นอย่างสูงเลยค่ะ!”
ในที่สุด สินะ
ในที่สุด เวลาที่โยมิจะได้แก้แค้น เป้าหมายสูงสุดของเธอ จะสำเร็จแล้วสินะ
“ทำลายหมู่บ้านก่อนการสังหารผู้กล้าอย่างนั้นเหรอ เป็นคืนก่อนเทศกาลเลยสินะ เราไม่ตั้งใจที่จะปล่อยหมู่บ้านที่กดขี่พวกพ้องของพวกเราอย่างโยมิไปง่ายๆ หรอกนะ โยมิ ถ้าเจ้าต้องการอะไรล่ะก็ ไปบอกกับวีเนลได้เลย เดี๋ยวเธอจะจัดการให้เจ้าเอง”
“…ขอบคุณมาก จริงๆ ค่ะ”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย เมื่อครั้งที่เราพาเจ้ามาอยู่ฝ่ายนี้ เราเป็นผู้ที่บอกเจ้าเองว่าเราจะยอมรับการเห็นแก่ตัวของเจ้าน่ะ เราก็เพียงแค่ทำตามคำมั่นที่เราให้กับเจ้าว่าก็เท่านั้น”
“ฉันจะคอยช่วยเธอแน่นอนนะ โยมิ บอกได้เลยนะถ้าอยากให้ช่วยอะไรน่ะ”
“ลีน…!”
“โอ้ ข้าก็ด้วยนะ หมู่บ้านที่กล้าขายโยมิของพวกเราน่ะ ข้าจะไม่ปล่อยพวกมันเอาไว้เด็ดขาดเลย!”
“ฉันก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้นะคะ มากำจัดเจ้าหมู่บ้านที่น่ารำคาญนั่นให้หายไปจากสายตาเลยดีกว่าค่ะ”
“เทียน่าเองก็พูดเรื่องดีๆ ได้เหมือนกันนี่นา ฉันก็เห็นด้วย ฉันจะช่วยเธอเท่าที่ทำได้นะ โยมิ”
ถัดจากคุณอารอน, คุณเทียน่า กับคุณเฟเรีย ผู้บริหารคนอื่นๆ เองก็ส่งคำพูดให้กำลังใจกับโยมิด้วยเหมือนกัน
“ท- ทุกคนคะ…! ขอบคุณมากนะคะ ในครั้งนี้ โปรดช่วยเราด้วยนะคะ…”
“ว่าแล้วเชียว ไฟของข้ามันเรียกร้องซะแล้วสิ…”
“ว่าอย่างไรดีล่ะครับ เดี๋ยวกระผมนำกองทัพอันเดดไปปิดล้อมหมู่บ้านนั้นไว้เลยนะครับ…”
“ช- ใช้เวทมนตร์ของผมจัดการให้ราบคาบเลยมั้ยครับ…”
“ให้ข้า… ทำลาย… ให้หมดสิ้น…”
……
อ่า เข้าใจละ
ไม่ได้การแล้ว คนพวกนี้นี่
ทุกคนรักโยมิมากเลย จนลืมไปแล้วว่านี่คือ ‘การล้างแค้นของโยมิ’ จนคิดกันแล้วว่าพวกเขาจะจัดการกับหมู่บ้านนั่นยังไงซะแล้วสิ
TN: “ไม่มีสิ่งใดทรงพลังเท่ารักในครอบครัว”
