“นี่ จะว่าไปแล้ว ในขุนพลจตุเทวอสุราเนี่ย ใครแข็งแกร่งที่สุดงั้นเหรอ?”
คำพูดๆ หนึ่งที่คุณเรนพูดขึ้นมาระหว่างที่คุยกันสัพเพเหระ หลังปิดการประชุมของเหล่าผู้บริหารและท่านจอมมารกลับออกไปแล้วนั้น กลับเป็นการลั่นระฆังไปสู่ความวุ่นวายครั้งใหญ่เลย
“ถ้าถามว่าใครนี่… ก็ ไม่ใช่ตำแหน่งที่ 1 อย่างโยมิอยู่แล้วเหรอคะ คุณเรน?”
“ฉันคิดว่าอาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้นะ… อาจจะน่าตกใจ แต่ก็ไม่ใช่แบบนั้นเสมอไปนี่นา? ทักษะของโยมิจังน่ะสุดยอดก็จริง แต่ถ้าเป็นการต่อสู้แบบเอาจริงที่ใช้สมบัติศักดิ์สิทธิ์เข้าช่วยแล้วล่ะก็ เกรย์คุงอาจจะได้เปรียบก็ได้นะ”
หืม
ก็จริงอย่างที่คุณวีเนลว่า คุณเกรย์มีสมบัติศักดิ์สิทธิ์อย่าง ‘ชุดเสริมแกร่ง กราบอลัส’ อยู่
สมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่เรียบง่ายแต่ก็ทรงพลัง ด้วยความสามารถเข้าใจง่ายๆ อย่างการเพิ่มความแข็งแกร่ง, การป้องกัน และความเร็วให้กับผู้ถือครองได้หลายเท่าเลย
“แต่ว่า~ ถ้าต้องสู้~ จากระยะไกลๆ~ บางที~ ซากุระคุง~ อาจจา~ แข็งแกร่งที่สุด~ ก็ได้น้า~?”
“ก็จริงนะ ข้ามั่นใจเลยว่า ถ้าต้องสู้กับเจ้าซากุระล่ะก็ ข้าคงถูกยิงเวทใส่เข้าหลายบทจนตายไปในเวลาไม่กี่นาทีแน่”
“ซากุระน่ะ ได้สืบทอดเลือดจากท่านพี่มาเข้มมากเลยค่ะ ไม่แน่ ในอนาคตอันใกล้นี้ เขาอาจจะเหนือกว่าท่านพี่ได้ก็ได้นะคะ”
“ร- เรื่องนั้น… ที่จะเหนือกว่าคุณแม่ได้น่ะ…”
ฉันคิดมาตลอดเลยล่ะว่าซากุระคุงดูเหมือนจะเคารพท่านฟรานยิ่งกว่าคุณเทียน่าซะอีก
อาจจะแปลกหน่อยที่ฉันรู้สึกเหมือนเขาเป็นลูกติดแม่เลย
“งั้น กลับมาเข้าเรื่องก่อนมั้ย… ตกลงคิดว่าใครแข็งแกร่งที่สุดกันแน่น่ะ?”
“…เป็นคำถามที่ยากเลยนะคะ ถ้าเกิดแค่คืนจันทร์เพ็ญล่ะก็ ฉันก็แข็งแกร่งที่สุดแน่นอนค่ะ”
“…เดี๋ยวก่อน …ข้าขอ …ถ้าเป็น …ศิลปะการต่อสู้ของข้า …ต่อให้เป็นลีนในคืนเดือนหงาย …ข้าก็เอาชนะได้ …มั่นใจ…”
“เราก็คิดแบบนั้นนะ ลีนในคืนจันทร์เต็มดวงน่ะ มีสเตตัสสูงที่สุดในกองทัพจอมมารก็จริง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าลีนจะแข็งแกร่งที่สุดในคืนจันทร์เต็มดวงด้วยนี่?”
โห? อะไรกันเนี่ย? ดูมีอะไรอัดอั้นอยากพูดเยอะน่าดูเลยนะ ทั้ง 2 คน
พวกเธอรู้ใช่มั้ยว่าสเตตัสเฉลี่ยในคืนจันทร์เพ็ญน่ะมันเท่าไหร่? 1 ล้านเลยใช่มั้ยนะ?
แค่เหวี่ยงหมัดเย็บเบาๆ ทีเดียว แรงกระแทกก็เกินพอที่จะระเบิดรูทะลุภูเขาทั้งลูกได้เลยนะ รู้ใช่มั้ย?
นี่คิดว่าจะชนะฉันในตอนนั้นได้จริงๆ น่ะเหรอ?
“ฉันรู้ดีเลยล่ะว่าทั้ง 2 คนน่ะแข็งแกร่ง แต่ความแตกต่างของสเตตัสก็สำคัญนะ จริงมั้ย? ไม่ว่าจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่คิดจริงๆ เหรอคะว่าการต่อสู้กับคนที่มีสเตตัสเฉลี่ยสูงกว่าตัวเองเกิน 10 เท่าตัวเนี่ย จะมีโอกาสชนะด้วยน่ะ ว่ามั้ยคะ?”
“…พูด …เรื่องอะไร…”
“…ช่วงนี้ เรารู้สึกเหมือนไม่ค่อยได้ขยับร่างกายเท่าไหร่ซะด้วยสิ …คืนนี้คืนจันทร์ครึ่งใช่มั้ย? อัตราการเพิ่มพลังคือ 3 เท่า ถ้างั้น สเตตัสของเธอก็สูงที่สุดด้วยสินะ ลีน …เป็นโอกาสดีเลยนี่ พวกเรามาตัดสินกันให้ชัดๆ กันไปเลยดีกว่าว่าตำแหน่งของขุนพลจตุเทวอสุราตอนนี้เนี่ย เรียงลำดับถูกต้องหรือเปล่าน่ะ”
“…อ- เออ คือ …ผ- ผมว่า…”
“…ได้สิ เอาแบบนั้นเลย คุณเกรย์กับซากุระคุงเอาด้วยใช่มั้ยคะ?”
“…ตกลง …ข้าจะ …ให้พวกเจ้าได้เห็น …ว่าใครกันที่แกร่งสุด…”
“เอ๋!? ผ- ผมด้วยเหรอครับ!?”
“ผมด้วยนั่นแหละ งั้น ไปกันเลย”
จากนั้น ฉันก็คว้าคอซากุระคุงเอาไว้ และลุกขึ้นจากเก้าอี้
โยมิกับคุณเกรย์ก็ลุกตามมากัน
“จะว่าไป แล้วพวกเราจะไปที่ไหนกันล่ะคะ?”
“…สังเวียน …น่าจะดี…”
“จริงด้วยนะคะ”
“!? ร- รอเดี๋ยวก่อนครับ ขุนพลจตุเทวอสุราทุกท่าน สังเวียนที่ว่านี่ ทุกท่านหมายถึงสังเวียนในเขตของกระผมน่ะเหรอครับ? กระผมขอให้ทุกท่านละเว้นในการจะทำแบบนั้นด้วยนะครับ…”
“เราไม่จะยั้งแรงแน่นอน!”
“ช่วยยั้งแรงหน่อยนะครับ!”
“…การละเว้น …ไม่เป็นผล…”
“เป็นผลเถอะครับ!!”
“จ- จะพยายามอย่างเต็มที่เลยครับ…”
“เรื่องนี้ ไม่ต้องพยายามก็ได้นะครับ!”
“งั้น ไปกันเถอะ!”
“ได้โปรดอย่าไปเลยนะคร้าบบบ!!”
“เฮ่! ดูเหมือนขุนพลจตุเทวอสุรากำลังจะประลองกันแบบตะลุมบอนที่สังเวียนด้วยล่ะ!”
“แบบนี้สังเวียนได้ระเบิดแน่นอนเลย!! รอยแตกคราวก่อนเพิ่งจะซ่อมเสร็จไปไม่นานนี่เองนะ…”
“นี่พวกท่านจะทำอะไรกันนะ พวกทีมช่างซ่อมร้องไห้กันแล้วเนี่ย”
“เป็นการตัดสินที่ดูบ้ามากๆ เลยนะเนี่ย เหล่าขุนพลจตุเทวอสุราน่ะ! สัตว์ประหลาด 4 ตนที่แข็งแกร่งในระดับที่ แค่พวกท่าน 4 คนก็เพียงพอแล้วที่จะทำลายโลกทิ้งได้เลยนะ! มีทางเลือกอื่นให้ฉันมั้ยเนี่ย!”
“นั่นสินะ ต้องขอบคุณการจัดการของท่านวีเนลด้วย เดี๋ยวจะมีการถ่ายทอดสดไปทั่วเขตแดนของเผ่ามารเลย ดูเหมือนจะมีการลงพนันกันแล้วด้วยนะ”
“สมกับเป็นท่านวีเนลเลย ช่างปราดเปรื่องจริงๆ…”
ฉันได้ยินมีเสียงพวกนั้นดังอยู่นอกสังเวียน
คุณวีเนลที่เอาพวกเราไปใช้หาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองเนี่ย ได้เสียใจภายหลังแน่ค่ะ
“งั้น จะยืนยันกติกาเป็นครั้งสุดท้ายนะ ไม่มีเวลาจำกัด ใครที่หมดสภาพการต่อสู้ จะถือว่าแพ้ ไม่อนุญาตให้ใช้สมบัติศักดิ์สิทธิ์เพื่อเป็นการตัดสินกันที่พลังของปัจเจกบุคคล นอกจากนั้น อาวุธ, เวทมนตร์ หรือสิ่งอื่นใดก็ตาม อนุญาตให้ใช้ได้ทั้งหมด… ตกลงตามนี้นะ?”
“…ตามนั้น…”
“ข- เข้าใจแล้วครับ…”
“เราโอเคเลย”
“ได้ ถ้างั้น… เริ่มได้!”
พอฉันประกาศเริ่มแล้ว ก็กระโจนเข้าใส่ซากุระคุงทันทีเลย ―――!
“ลีน เอาแล้วเหรอ!?”
เมื่อกี้นี้พูดอะไรหรือเปล่า
ถ้าทำแค่นี้ไม่ได้ ก็รอดในสงครามไม่ได้หรอกนะ!
“ซากุระคุง ลาก่อนนะ”
“{สเปซโฮล (รูหนอน)}”
“ท-… หือ!?”
ฉันตั้งใจจะสับหลังคอซากุระคุงให้สลบ แต่ก็มีรูหนึ่งเปิดออกกลางอากาศด้วยเวทมนตร์ การโจมตีของฉันเลยพลาดเป้าจากซากุระคุงไปอย่างสิ้นเชิงเลย
แล้วคุณเกรย์ก็พุ่งมาหาฉันแล้ว!
“…ฮึ”
“โอ๊ะ อันตราย! เดี๋ยวสิ! อุหวา!”
“มีช่องว่าง…”
“โยมิ!? …ฮึบ”
““!?””
ฉันย่อตัวลงทันที เลยทำให้โยมิกับคุณเกรย์เข้าปะทะกันแทน
ซากุระคุงที่อยู่นอกวง ก็ใช้โอกาสนี้…
“{เฟลม ไทดอล เวฟ (คลื่นอัคคียักษ์)} !”
““เดี๋ยว!?””
“…ดูท่า …ไม่ดี…”
คลื่นสึนามิที่ก่อตัวขึ้นจากไฟที่ใหญ่ขนาดจะกลืนได้ทั้งสังเวียนพุ่งเข้ามาทางพวกเราแล้ว!
คนร่ายก็ต้องเป็นซากุระคุงอยู่แล้ว
“{เทเลพอร์เทชั่น (เคลื่อนย้าย)} !”
“อ๊า!? ขี้โกงนี่ลีน!”
เอาล่ะ ทีนี้ก็… เอ๊ะ?
“เดี๋ยวก่อน! นี่อะไรน่ะ!? ไม่ยอมขยับเลย…”
“{ซัมม่อนเทเลพอร์ท (บังคับตำแหน่ง)} กับ {แอเรียล็อก (ตรึงพื้นที่)} ครับ… ถ้ายังฝืนเคลื่อนไหวต่ออีกล่ะก็ ขาจะขาดได้เลยนะครับ อิฮิฮิ…”
“กับดักสินะ… {มาจิก รีลีส (ปลดเวทมนตร์)} !”
“{มาจิก รีลีส (ปลดเวทมนตร์)}”
“…อาเระ? …ไม่จริงน่า ใช้ {ปลดเวทมนตร์} สวนกลับ {ปลดเวทมนตร์} เนี่ยนะ!? แบบนี้ก็ได้เหรอ!?”
แย่เลย ฉันเผลอประเมินซากุระคุงต่ำไปจริงๆ
ตลกดีนะ ที่ฉันดันคิดว่าเขาเป็นคนที่จะจัดการได้ง่ายที่สุดน่ะ…!
“อ่า ให้ตายเถอะ…! ฮึบบบบบบ!”
“เอ๊ะ… คุณลีน จะทำอะ-…!?”
ถ้าค้างอยู่แบบนั้นล่ะก็แพ้แน่
ความคิดนั่นทำให้ฉันหงุดหงิดขึ้นมา ก่อนจะฉีกส่วนขาของตัวเองออก
แล้วก็
“ฟู่ว… {รีเจนเนอร์เรท (ฟื้นฟูงอกใหม่)}”
เวทฟื้นฟูสุดนอกรีต แทนที่จะเป็นการ ‘เชื่อมขาที่ขาดเข้ามาใหม่’ ด้วย {ฟื้นฟูงอกใหม่} จะเปลี่ยนเป็นการ ‘สร้างขาที่ขาดไปออกมาใหม่’ แทน
“เยี่ยม”
“เอ๋…!? บ- แบบนั้นน่ะมัน เจ็บสุดๆ เลยไม่ใช่เหรอครับ…!?”
“อาจจะฟังดูตลกนะถ้าบอกว่าฉันชินแล้วล่ะนะ อีกอย่าง การอวยพรจากดวงจันทร์ยังมีผลให้รู้สึกชาไม่เจ็บปวดด้วย”
เอาล่ะ ทุกคนคงได้อุ่นเครื่องกันบ้างแล้วสินะ
สนุกกันให้มากกว่านี้สิ!
“…แย่แล้ว เหล่าขุนพลน่ะสุดๆ ไปเลย แข็งแกร่งกันถึงระดับนี้เลย…”
“ฉันลงพนันที่ฝั่งท่านเกรย์ แล้วนายล่ะ?”
“ข้าลงฝั่งท่านโยมิ”
“ข้าก็ด้วย”
“ชั้นตัดสินใจลงที่ท่านลีนหมดหน้าตักเลยล่ะ!”
“ฉันก็ด้วย~! ท่านลีน อาละวาดให้แรงกว่านี้ไปเลยค่า~!”
“ฉันลงฝั่งซากุระตันจ้า ♡”
“ผ- ผมก็เหมือนกัน…”
“…แต่ว่า นะ การต่อสู้รุนแรงขนาดนี้ สังเวียนมันจะคงรูปร่างเดิมไม่ไหวเอานะ”
“มีบาเรียล้อมรอบไว้แล้ว เพราะงั้นความเสียหายไม่ส่งไปถึงรอบข้างหรอก แต่ว่า… ทีมช่างซ่อมตกใจจนหมดสติกันไปแล้วเนี่ย”
ทีมช่างซ่อมทุกท่าน ขอโทษนะคะ
ผ่านมา 30 นาทีแล้ว ยังไม่มีใครแพ้ออกไปเลยซักคน
ทุกคนนอกจากตัวเองคือศัตรู แถม ทุกคนยังเก่งระดับสัตว์ประหลาดเหมือนกันหมดเลยด้วย
พวกเราที่ไม่ค่อยได้มีโอกาสสู้กับใครแบบสูสีขนาดนี้ กำลังสนุกสุดๆ ไปเลยล่ะ
“หะ… หะ… กำลังสนุกเลยนะเนี่ย…!”
“ฟู่ว… นั่นสินะ มาต่อกันเถอะ”
ก็เอาสิ การต่อสู้น่ะเพิ่งจะเริ่มเท่านั้นเอง
“พวกเจ้า กำลังทำอะไรกันอยู่”
ท่านจอมมารลอยอยู่กลางอากาศ กำลังมองลงมาที่พวกเราพร้อมรอยยิ้มที่ดูน่าขนลุก
“โอ้โห การเผชิญกันระหว่างขุนพลจตุเทวอสุราอย่างนั้นฤๅ ในเมืองแบบนี้ โดยหาได้รับอนุญาตจากเราไม่ อีกทั้งยังเปลี่ยนสังเวียนเสียเป็นเถ้าถ่านไปแล้วอีกต่างหาก… พวกเจ้า เตรียมใจไว้พร้อมแล้วฤ?”
“…อะ แย่ล่ะสิ เออ คือ แย่จริงๆ แล้วสินะ”
ทำยังไงดีล่ะเนี่ย ทีนี้
ท่านโกรธมากเลยด้วย
หนีเหรอ? หนีจากท่านจอมมารเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ด้วยสเตตัสความเร็วของท่าน แค่เสี้ยววิก็ตามทันแล้ว
“เอาล่ะ… ถ้าเป็นแบบนี้ คงต้องสู้กับท่านจอมมารแล้วสินะเนี่ย”
“ล- ลีน!? พูดอะไรออกมาน่ะ!? จำไม่ได้เหรอ ไม่กี่ปีก่อน เธอก็โดนท่านจอมมารจัดการในเวลาแค่ 2 วิเองนะ!?”
ขอโทษนะ ตอนนั้นฉันยื้อได้ตั้ง 5 วิเลยต่างหาก!
“วันนั้นกับวันนี้ไม่เหมือนกันซักหน่อย แถม ทางนี้มีตั้ง 4 คนเลยนะ ไม่คิดเหรอว่า… ต่อให้ไม่สามารถชนะได้ แต่ผลที่ออกมาก็คงเป็นการต่อสู้ที่ดีเลยน่ะ?”
“…ฮืม …เหตุผล …รับได้…”
ขนาดระหว่างที่เรากำลังคุยกันอยู่แบบนี้ ท่านจอมมารก็เข้ามาใกล้พวกเราเพื่อลงโทษแล้ว
“ดีล่ะ …เอาแบบนั้นเถอะ ซากุระคุง ยิงเวทมนตร์ไปทางข้างหลังทีนะ พวกเราจะพยายามซื้อเวลาให้ซากุระคุงร่ายเวทมนตร์ที่จำเป็นต้องใช้เวลาเตรียมการให้ดูนะ”
“เอ๋ …จะทำแบบนั้นจริงๆ น่ะเหรอครับ? ผมไม่รู้สึกว่าจะซื้อได้ถึง 10 วินาทีเลยนะครับ”
“…ทำเลย …คุ้มค่า …แน่…”
ดูเหมือนทั้งคู่จะเอาด้วยสินะ
ถ้างั้น จะล้างตาเรื่องเมื่อ 4 ปีก่อนให้ได้เลย! เอาล่ะนะ-
“ช้าไป”
“กุอ๊าา!?”
“เบาไป”
“อุกก!”
“ทื่อไป”
“กุย๊าา!?”
ก่อนที่ทันจะได้ทำอะไร แนวหน้า 3 คนก็ถูกซัดกระเด็นไปทีละคน คนละหมัดเลย
“หึ… คนที่ได้ผลจากการอวยพรจากดวงจันทร์ หาได้มีเพียงแต่เจ้าคนเดียวเสียหน่อย ลีนเอ๋ย”
อะ จริงด้วย…
ท่านจอมมารก็ เป็นแวมไพร์ด้วยนี่นา…
“นี่ ซากุระเอ๋ย”
“อ๊าา!?”
“เจ้าอยากได้แบบนั้นด้วยอย่างนั้นฤ?”
“เอ๋! …ไม่ คือ เรื่องนั้น…”
“ซากุระ หากว่าเจ้ามัดเจ้าบ้า 3 คนนั้นด้วยเวทจับกุมแล้วลากเจ้าพวกนั้นมาให้เราแต่โดยดี เราจะเมตตาลดบทลงโทษของเจ้าลงเสียเล็กน้อย เราเองก็ไม่อยากตีลูกชายเพื่อนรักเราหรอก… ฤเจ้าอยากให้เรื่องที่เจ้าทำนี่ไปถึงหูแม่เจ้าดี?”
“อ๊าาาาา!? ข- เข้าใจแล้วครับ! เดี๋ยวผมมัด 3 คนนั้นให้เองครับ! แล้วจะยอมรับการสั่งสอนของท่านแต่โดยดีเลยครับ! เดี๋ยวผมมารับผิดชอบเรื่องซ่อมแซมสังเวียนในภายหลังด้วย…… อย่าบอกเรื่องนี้กับคุณแม่เลยนะครับ!!”
จ- เจ้าเอลฟ์… คนทรยศ…
การต่อสู้ตัดสินหาขุนพลจตุเทวอสุราที่แข็งแกร่งที่สุด
ผลสุดท้าย ท่านจอมมารคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด
TN: “ลีน คิดจะชนะยายของเจ้าเองน่ะ มันยังเร็วไป 2 หมื่นปี” (ชู 2 นิ้ว)
ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r
