“ชั้นชื่อฟราน เป็นไฮเอลฟ์ ฟราน ฟอเรสเตอร์! มาสนิทกันนะ!”
……อะไรนะ?
“ฟรานจังเหรอ~! ชื่อเพราะจังเลย!”
“งั้นเหรอ? ชั้นไม่เคยคิดเรื่องชื่อของตัวเองเลยน่ะ”
ไม่ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อนเลย เมื่อกี้เธอคนนี้พูดว่าอะไรนะ?
ไฮเอลฟ์? ฟราน ‘ฟอเรสเตอร์’ งั้นเหรอ?
“…นี่ เธอน่ะ เป็นสมาชิกของเชื้อพระวงศ์เผ่าเอลฟ์งั้นเหรอ?
“เอ๋!? เชื้อพระวงศ์!?”
“เอ๊ะ? เธอรู้ด้วยงั้นเหรอ… ไม่จริงน้า! หรือว่าจะเป็นสายลับที่ปะป๊าจ้างมาให้พาชั้นกลับไปงั้นเหรอ!?”
“ไม่ใช่ซักหน่อย”
“อ- เออคือ ขอโทษด้วยนะคะ! ส- สามัญชนอย่างฉันมา…”
“ริงกะ เธออาจจะลืมไปแล้ว แต่เธอเป็นลูกสาวของราชาแวมไพร์ เพราะงั้น เธอก็เป็นสมาชิกของราชวงศ์เหมือนกันนะ”
“เอ๊ะ? …อะ อย่างนี้เอง งั้นก็คงไม่เป็นไรสินะ”
ริงกะ… ถึงเธอจะมีความรู้และประสบการณ์เพิ่มมาขนาดนี้ แต่เจ้าความเปิ่นๆ ชวนรู้สึกนุ่มนิ่มนี่ก็ยังไม่หายไปเลยสินะ… ชักกังวลเรื่องของอนาคตซะแล้วสิ… ไม่สิ เรื่องนั้นช่างมันก่อน
เผ่าพันธุ์ที่สูงกว่าเอลฟ์ ไฮเอลฟ์ เงื่อนไขในการวิวัฒนาการคือต้องมีสายเลือดของราชันเผ่าเอลฟ์รุ่นแรก มีสเตตัสด้านพลังเวทสูงกว่าระดับนึง และสามารถใช้เวทมนตร์ระดับสูงได้ถึงระดับนึง
พูดอีกอย่างก็คือ ไม่มีทางที่เอลฟ์คนอื่นนอกเหนือจากในราชวงศ์ที่จะสามารถวิวัฒนาการขึ้นไปเป็นไฮเอลฟ์ได้
อีกอย่างนึง ‘ฟอเรสเตอร์’ ก็เป็นนามสกุลของราชวงศ์เผ่าเอลฟ์ด้วย
ที่สำคัญ เมื่อกี้ที่เธอว่า ‘จะพาชั้นกลับไปงั้นเหรอ’ นั่นอีก
“นี่เธอ หนีจากพ่อแม่มาสิน่ะ”
“!? พ- พ- พ- พ- พ- พูดเรื่องอะไรน่ะ ―――!? ไม่เห็นเข้าใจเลย~ ฟิลิกะหมายถึงอะไรเหรอ!?”
“ฟิลิสต่างหาก ฟิลิส”
เอลฟ์มีขนาดประชากรค่อนข้างใหญ่เลยในบรรดาเผ่ามาร ทำให้ตำแหน่ง [ราชา] จึงทำงานได้อย่างเหมาะสม ไม่เหมือนกับแวมไพร์ที่หมู่บ้านของพวกเรา ที่ทำกับราชาแวมไพร์เป็นแค่ [หัวหน้าเผ่า] เอง
ฉันไม่รู้ว่าคนที่เป็นราชาเอลฟ์คือพี่ชายหรือพ่อของยัยนี่ แต่ไม่ว่ายังไง ถ้าลูกสาวของราชวงศ์หายตัวไป พวกเอลฟ์ก็คงปั่นป่วนอยู่เลยล่ะตอนนี้
“ให้ตายสิ… เธอไม่ควรทำให้ครอบครัวต้องเป็นห่วงสิ”
“นี่ฟิลิสจังที่ทำตามอำเภอใจในหมู่บ้านไปทั่ว จนทำให้คุณลุงคุณป้าต้องปวดกระเพาะเป็นคนพูดเหรอเนี่ย?”
“ฉันไม่รู้ว่าสถานการณ์มันเป็นยังไงหรอก แต่ตราบใดที่ฉันยังไม่เห็นว่าอีกฝ่ายผิดล่ะก็ ฉันก็ยังเชื่อฟังสิ่งที่คนอื่นพูดอยู่นะ”
“นี่ฟิลิสจังที่ไม่ฟังใครเลยในหมู่บ้านนอกจากฉันเป็นคนพูดเหรอเนี่ย?”
หนวกหูน่า ริงกะ
“อุก… ช- ชั้นหมายถึง ฟังชั้นก่อนนะ! ปะป๊ากับมะม้าตะโกนสั่งให้ชั้นเรียนอยู่ตลอดเลย! พวกเขาชอบบอกว่า ‘แกนี่ไม่มีอะไรเลยซักอย่าง นอกจากเวทมนตร์กับปฏิกิริยาของร่างกายน่ะ เพราะงั้นอย่างน้อย ก็เรียนรู้เรื่องสามัญสำนึกกับการศึกษาทั่วไปไว้ซักหน่อยเถอะ’ หรืออะไรซักอย่างที่ไม่สมเหตุสมผลเลยน่ะ!?”
พอจะเห็นความหนักอกหนักใจของพ่อแม่ยัยนี่แล้วล่ะ
“การเรียนไม่ใช่อะไรที่เอลฟ์อัจฉริยะคนนี้ต้องทำซักหน่อย! เอลฟ์น่ะ แค่ใช้เวทมนตร์ได้ก็มีชีวิตรอดอยู่ได้สบายๆ อยู่แล้ว คิดว่านะ”
“จะมั่วซั่วยังไง ก็ควรจะมีขีดจำกัดซักหน่อยนะ”
ไม่เป็นไรนะเอลฟ์ทั้งหลาย นี่คือเชื้อพระวงศ์ของพวกนายสินะ
“เพราะงั้น ชั้นเลยอาศัยช่องว่าง ร่ายเวทให้ทุกคน รวมทั้งครูสอนพิเศษกับทหารรักษาการหลับซะให้หมด และก็รีบเผ่นออกมาจากปราสาทเลยล่ะ อะ ปราสาทพฤกษาคือต้นไม้ต้นใหญ่ที่ถูกดัดแปลงเป็นปราสาทที่เหล่าราชวงศ์ของเผ่าเอลฟ์จะอาศัยกันอยู่น่ะ”
“ม- ไม่เป็นไรใช่มั้ย? คือ คุณพ่อกับคุณแม่ของเธอต้องเป็นห่วงอยู่แน่เลย…”
“ไม่มีปัญหา ชั้นไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอก ตอนที่ชั้นเคยทำอะไรคล้ายๆ แบบนี้มาก่อน ปะป๊าเคยบอกว่า ‘พ่อไม่อยากพูดอะไรแบบนี้กับลูกสาวของตัวเองหรอกนะ แต่พ่อว่าต่อให้พ่อพยายามจะฆ่าแก แกก็ดูไม่น่าจะตายได้เลยด้วยซ้ำไปนะ’ ”
“ป- เป็นเรื่องดีสินะ…?”
ขนาดฉันยังไม่เคยโดนพูดแบบนี้เลยนะเนี่ย
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ! เหล้า! ไปหาเหล้าดื่มกันเถอะ! น่า เร็วเข้าๆ!!”
“ไม่ได้ เงินนี่มันเงินที่พวกเราหากันมาได้นะ”
“ชั้นเองก็มีส่วนช่วยเหมือนกันนะ! เพราะงั้นชั้นก็ควรมีส่วนแบ่งบ้างสิ!! เอาล่ะ ชั้นรู้จักร้านอร่อยๆ อยู่นะ!”
“เอ… ฟิลิสจัง เอาไงดีล่ะ…?”
“…เอาเถอะ ก็ดีแล้วล่ะมั้ง? ยังไงก็ได้เวลาอาหารพอดีเลยด้วย”
ที่ฉันตกลงกับยัยนี่น่ะ ไม่ใช่เพราะฉันแค่อยากไปดื่มเหล้าอร่อยๆ นั่นอีกหรอกนะ
อื้อ ไม่ใช่เพราะแบบนั้นแน่นอน
.
.
.
.
.
“อือ… ปวดหัวจัง…”
ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็เห็นว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนพื้นแข็งๆ ที่ไหนซักที่
พอฉันยกหัวหนักๆ ของตัวเองขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ ฉันก็เห็นไม้ขัดแตะคุณภาพดีอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วก็มีริงกะหลับอยู่ข้างๆ
นอกเหนือจากนั้น ก็มีแค่ห้องน้ำอยู่ใกล้ๆ และพอฉันกำลังจะออกไปข้างนอก ตะแกรงตรงหน้าก็ขวางทางฉันอยู่
อืม สรุปเลยแล้วกันนะ
“…นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยย!!”
ตอนนี้ พวกเราอยู่ในคุกแล้ว
“…ท- ทำไมฉันถึงมาอยู่ในคุกได้ล่ะเนี่ย?”
ขุดความทรงจำของเมื่อวานขึ้นมาก่อนแล้วกัน
เมื่อวาน ฟรานพาฉันกับริงกะไปที่บาร์กัน แล้วพวกเรา 3 คนก็… นึกไม่ออกเลยแฮะว่ามีอะไรเกิดขึ้นต่อหลังจากนั้นน่ะ
ฉันเนี่ยนะ? นี่สุดยอดอัจฉริยะอย่างฉัน ที่มีทั้งอัจฉริยะทั้งสมองและความสามารถ จะจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้งั้นเหรอ?
“งึม… ฟิลิสจัง…”
หือ? ริงกะตื่นแล้วเหรอ?
“งื้อ… ฟิลิสจัง ไม่ได้น้า… ฉันเป็นผู้หญิงน้า… อา แต่……”
“…ฝันอะไรของเธอล่ะนั้น”
แค่ละเมอเองเหรอ
แต่ยังไงก็เถอะ เอาจริงๆ เลยนะ ทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่ได้กันแน่นะ
พอมาคิดๆ ดูแล้ว
“…ตื่นแล้วงั้นเหรอ?”
มีเอลฟ์คนนึงเดินเข้ามาหาพวกเราตรงนี้
เขาคงเป็น… ผู้คุมสินะ
“…จำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้หรือเปล่า?”
“ไม่เลย ขอโทษนะ แต่จำอะไรไม่ได้เลย ฉันจำได้ถึงแค่ตรงที่เข้าบาร์ไปพร้อมกับเอลฟ์คนนึงที่ชื่อฟราน กับริงกะที่นอนอยู่ตรงนี้”
“เอาเถอะ ก็คงแบบนั้นล่ะนะ… พวกเธอคงเมากันน่าดูเลย…”
…แสดงว่า พวกเราทำอะไรไปซักอย่างระหว่างที่เมากันคาโต๊ะเลยสินะ?
“ขอเวลาเดี๋ยวนะ เดี๋ยวฉันขอใช้เวทจิตใจมองย้อนไปในความทรงจำของตัวเองหน่อย”
แล้ว ฉันก็จมดิ่งลงไปในความทรงจำของตัวเอง
~ในเวลาประมาณตี 2 เมื่อคืนนี้~
“นี่เลย!”
“…ที่นี่ ร้านที่ฉันมาดื่มเมื่อวานนี่นา”
“อืม ฉัน ดื่มไม่ค่อยเก่งนะ…”
“เอ๊ะ? ไม่เป็นไร! ไม่เป็นไร! เหล้าของเอลฟ์น่ะดื่มง่ายกว่าเหล้าของคนแคระเยอะ!! น่า! เอาเลย! เอาเลย!”
“…ก็ ถ้าไม่ชอบ จะดื่มน้ำผลไม้แทนก็ได้นะ ริงกะ”
“ไม่ต้องหรอก ฉันเอาด้วย”
อื้อ ฉันภาพตัดไปเวลาประมาณนี้นี่แหละ
~ในเวลาประมาณตี 3 เมื่อคืนนี้~
“อะไรเนี่ย! อร่อยสุดๆ ไปเลยนี่! ทั้งอาหารทั้งเครื่องดื่มอร่อยขึ้นเรื่อยๆ เลย!!”
“ใช่มั้ยหล้า!? ใช่มั้ยหล้า!? เพราะร้านนี้น่ะสุดยอดที่สุดเลยยังไงล่ะ! อะ คุณลุง! ขอเหล้าเพิ่มด้วยค่า! แล้วก็ อย่าไปบอกว่าชั้นอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ!!”
“ได้ครับ! ท่านฟราน!”
“ฮ- เฮ่ ริงกะ… ดื่มไปขนาดนั้นแล้วจะดีเหรอ?”
“ไม่เป็นราย! ไม่เป็นราย! เอาสิ ฟิลิสจัง! ดื่มเลย!! ดื่มเลย~!!”
“เดี๋ยว-… อุ๊บ!?”
…ริงกะ?
~ในเวลาประมาณตี 4 เมื่อคืนนี้~
“วะฮะฮะฮะฮะฮ่า!! ว้าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! ฟราน เธอเป็นคนพูดเก่งเลยนะเนี่ย!! แน่นอน ฉันเป็นอัจฉริยะนี่นา!! เพราะงั้น เหล้าแค่นี้น่ะทำอะไรฉันไม่ได้อยู่แร้ว! วะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮ่า! ฉันยังไม่เมาเลยน้า!”
“อะฮะฮะฮะฮะฮ่า!! เมาแล้วต่างหาก! เมาแล้วนี่! เ――ย้!! อะฮะฮะฮะฮะฮะฮ่า!! อะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮ่า!!”
“ม่ายยย―――! ฟิลิสจังแยกเป็น 3 คนเลยเหรอ~! ในที่สุดเธอก็แยกร่างได้แล้วเหรอเนี่ย~!! สมกับเป็นฟิลิสจังเลย――อือ!!”
……
~ในเวลาประมาณตี 5 เมื่อคืนนี้~
“บ้าจริง อยู่ที่ไหนนะ… อ้า!? ท่านฟรานอยู่นี่!! มาแอบดื่มอยู่ในที่แบบนี้เอง! จับตัวเอาไว้เร็ว!!”
…คนพวกนั้นเป็นทหารประจำปราสาทพฤกษานี่ …กองกำลังที่ตั้งมาเพื่อตามหาตัวฟรานงั้นเหรอ?
“อะฮะฮะฮะฮ่า! อะฮะฮะฮะฮ่า!! เดี๋ยวซี่! พวกนายจะทำอารายน่า!? อะฮะฮะฮะฮ่า! อะฮะฮะฮะฮ่า!!”
ฟราน หัวเราะแบบเมาหนักมากเลยนะนั่น
“เอาล่ะ พาตัวไปเลย…”
“เดี๋ยวววก่อนนนนน! พวกคูนจาเอาฟรานจางไปหนาย~! มาดื่มด้วยก่อนต่อน้า~!”
“อุหวา!? เจ้าคนเมานี่มันอะไรเนี่ย… ว- แวมไพร์เหรอ?”
ริงกะ!?
“ข- ขอโทษด้วยนะครับ แต่ผู้หญิงคนนี้คือองค์หญิงคนสำคัญของเอลฟ์น่ะครับ เดี๋ยวทางเราช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายให้เพื่อเป็นการขอโทษพวกคุณนะครับ…”
“เรื่องพรรคน้านจายางงายก้อช่าาางงงง! ฉานอยากดื่มต่อนี่~! ปล่อยซี่~ ปล่อยน้า~”
ริงกะ เธอ… เมาขนาดนี้เลยเหรอ
“อึก เฮ่… ป- ปล่อยมือซักทีสิ… เอ้! ปล่อย!”
“ง้านเหรอ~! ถ้าพวกนายจาทามแบบน้าน งั้นฉันก้อมีไอเดียเหมือนกาน~!”
ไอเดีย?
“ฟีลีสจาง~ ช่วยทีน้า!”
…อะ?
“คุคุคุคุ แบบนี้ก้อสวยซี่! วะฮะฮะฮะฮ่า! สุดยอดอัจฉริยะอย่างฉันน่ะน้า จาช่วยเจ้าหญิงที่ถูกจับไปให้ด้ายเลย! ว้าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!”
นี่ฉันพูดอะไรของฉันเนี่ย?
ก็ตัวเจ้าหญิงเองไม่ใช่หรือไงที่ทำให้ตัวเองต้องมาโดนตามจับน่ะ
“เฮ่ ใครก็ได้ มาช่วยหยุดแวมไพร์เมาพวกนี้ที… อั๊ก!?”
คิย้าาาาา! ท่าเตะตัดขากวาดพวกเขาเรียบเลย!
“ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เอ้า เข้ามาเลย ย้าาาาา!!”
“เอาเลย~! ฟีลีสจาางงง!!”
“เฮ่ เจ้านี่แข็งแกร่งชะมัด… กุอ๊าาาา!!”
จบการย้อนความทรงจำ
“……”
“………”
“…คือ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ”
นี่ฉันไม่ได้ขอโทษด้วยเสียงที่จริงจังขนาดนี้มานานกี่ปีแล้วนะเนี่ย
TN: ข้อคิดจากเรื่องนี้ : กินเหล้า อย่าให้เหล้ากินเรา
ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r
