“อู่วววววว ――! ”
ฉันถูกแรงมหาศาลจากการพุ่งเข้าชนของเจ้าสัตว์อสูรหมูป่านี่ซัดจนกระเด็นเลย
ถึงฉันจะกันมันเอาไว้ด้วยเวทคุ้มครองแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังไม่ได้ลดพลังลงเลย แถมเรื่องจะถอยก็… ทำไม่ได้ด้วย ฉันคว้าต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ และหมุนตัว ก่อนจะกระโดดถีบใส่เจ้านั่นเต็มแรง
“โกวววววว!!! ”
“…อึก นี่ก็ยังไม่ได้ผลงั้นเหรอ”
เมื่อกี้นี้ มันเป็นการโจมตีที่รวมทั้งเวทเสริมกำลังกับเวทเสริมกำลังทางกายภาพอัดเข้าใส่ในทีเดียวเลยนะ…
จากที่ฉันเข้าใจ เจ้านี่น่าจะมีการป้องกันกับการป้องกันเวทสูงจนน่าแปลกเลยล่ะ ถึงเจ้านี่จะไม่ได้มีพลังโจมตีมากมายอะไร แต่มันทั้งอึดทั้งอุ้ยอ้ายเลย
ยิ่งกว่านั้น…
“กุอ๊าาาาาาา!!! ”
“คิย่า!?”
“ป- ปล่อยฉันน้า!!”
ต้องจัดการโดยที่มีเงื่อนไขรัดตัวแบบนี้น่ะ
ฉันปล่อยให้เจ้านี้เดินหน้ามามากกว่านี้ไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว
ข้างหลังของพวกเราตอนนี้มีกอสมุนไพรที่ริงกะรับคำขอมา ทุกอย่างจะจบแน่ๆ ถ้าเกิดริงกะโดนซัดกระเด็นไป หรือกอสมุนไพรนี่โดนขยี้จนพวกเราต้องออกตามหากันใหม่น่ะ!
อีกอย่าง เวทมนตร์ที่ฉันใช้ได้ก็ถูกจำกัดด้วย อย่างเวทไฟเนี่ยตัดทิ้งไปได้เลย แถมต่อให้แค่จะทำการโจมตีไป ก็ต้องใส่ใจกับเรื่องของผลกระทบด้วย
ตอนแรก ฉันคิดว่าจะให้ริงกะหนีไปก่อน แต่พอเห็นว่ามันเป็นไปได้อยู่ที่เจ้านี่อาจจะเป็นพวกสัตว์อสูรที่ล่าเหยื่อเป็นกลุ่มก็ได้ เพราะงั้น ให้เธออยู่ใกล้ๆ ฉันเอาไว้ก่อนดีกว่า เลวร้ายที่สุด ฉันก็คงต้องทิ้งเจ้าสมุนไพรกอนี้ไปล่ะนะ
ถึงยังไง ริงกะน่ะอ่อนแอ ก่อนหน้านี้ เธอมีการเติบโตที่ดีเลยนะ แต่กลายเป็นว่าเธอไม่มีพรสวรรค์ในการต่อสู้เลย แล้วก็ชนขีดจำกัดเลเวลตั้งแต่เมื่อเลเวล 25 เอง
“ฟ- ฟิลิสจัง! ไม่เป็นไรนะ!?”
“ไม่มีปัญหา! ก้มลงต่ำอยู่ใกล้ๆ ฉันเอาไว้นะ!”
…แต่จริงจังเลยนะ นี่ฉันควรจะทำยังไงดีเนี่ย
มันก็ชนะได้ง่ายๆ เลยนะ ถ้าเกิดฉันยิงเวทไฟใส่ไป มันก็จบเลย
แต่ถ้าทำแบบนั้นล่ะก็ กอสมุนไพรก็คงจะไหม้ไปด้วย แถมอาจจะเกิดไฟป่าก็ได้ แถมระหว่างที่เรายังอยู่ในนี้ ฉันอาจจะโดนไฟคลอกไปด้วย แล้วหมู่บ้านเอลฟ์ก็อาจจะโดนไฟลามไปด้วยก็ได้
ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นจริงๆ ล่ะก็ ไม่ว่าเอลฟ์จะใจดีขนาดไหน พวกเขาก็ไม่มีทางยกโทษให้ฉันแน่ๆ ต่อให้ฉันจัดการเจ้านี่ได้น่ะ
“กร่าา! ”
“หย้าาา… {ไลท์นิ่งสเฟียร์ (บอลสายฟ้า)} !”
“โฮกกกก!! ”
ไม่ไหว ถึงจะได้ผลก็เถอะ แต่ความเสียหายที่ได้นั่นยังไม่ถึงตายเลย
…ไม่อยากใช้วิธีนี้เลยแฮะ
“สุดท้ายก็ต้องทำแบบนี้สินะ… {ฟิสิคอลบูสท์ (เสริมแกร่งทางกายภาพ) ― เสริมการกระแทก • ทะลวงอวัยวะภายใน}”
…ถึงจะเป็นศัตรูก็เถอะ ความรู้สึกที่ต้องเข้าไปจัดการแบบนี้มันก็ไม่น่าอภิรมย์เลย
เพราะแบบนี้แหละ ฉันถึงไม่ค่อยชอบเวทเสริมกำลังทางกายภาพเท่าไหร่
ตามที่เขาเล่ากันมา เวทนี้เหมือนจะเป็นเวทมนตร์สุดแกร่ง ที่มีแค่ 1 ในแสนหรือ 1 ในล้านเท่านั้นที่จะถือครองมันอยู่ อย่างฉันที่เป็นอัจฉริยะนี่แหละถึงได้ถือครองพลังแบบนี้อยู่ นี่ก็ใกล้เคียงกับ [นักปราชญ์] เลยล่ะ
“เอาล่ะ เข้ามาเลย เจ้าหมูป่าบ้านี่ ถ้าอยากรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรเป็นอย่างสุดท้ายในชีวิต ก็พุ่งเข้ามาเลย!”
“ฟิลิสจัง โชคดีน้า~!”
“ว้าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ได้เลย ส่งเสียงเชียร์มากกว่านี้ก็ได้นะ ริงกะ! งั้น เอาล่ะนะ! เอานี่ไปกินซะเถอะแก-”
“{ลดการป้องกันเวท เอนเชนท์ • โคลด์ฟาแลงซ์ (เสริมกำลัง • หมู่หอกเยือกแข็ง)}”
“กุว้าาาาาาาาาา!!! ”
ก่อนที่ฉันจะทันพูดจบประโยค ก็มีเวทมนตร์พุ่งมาจากที่ไหนไม่รู้ เข้าเสียบเจ้าหมูป่าตรงหน้าฉันเลย
หอกที่สร้างขึ้นจากน้ำแข็งจำนวนหลายสิบเล่มเข้าปักใส่หมูป่าตัวนั้นในคราวเดียวกัน เจ้าหมูป่าก็กรีดร้องเป็นเสียงสุดท้ายของชีวิต ก่อนจะล้มลงไป ตายอย่างนั้นเลย
……เอ๋
“ฮ่า~! จัดการสัตว์อสูรได้แล้ว~! สมกับเป็นชั้นเลย! อะ ทั้งคู่ตรงนั้นน่ะไม่เป็นไรใช่มั้ย? ตราบใดที่ชั้นอยู่ที่นี่ พวกเธอก็ปลอดภัยแล้วล่ะ!!”
คนที่โผล่ออกมา พลางพูดอยู่นี่ เป็นเด็กสาวเอลฟ์คนนึง
ในเผ่าพันธุ์ที่มีอายุขัยยาวนานด้วยกัน จะรับรู้อายุจริงๆ ซึ่งกันและกันได้ เด็กคนนี้น่าจะอยู่ช่วงวัยรุ่นตอนปลาย อาจจะเด็กกว่าฉันนิดหน่อยล่ะมั้ง
…ยัยนี่สินะที่มาฉีกหน้าฉันน่ะ
“โอ้ย เธอน่ะ มาแย่งเหยื่อของฉันแบบนี้ได้ยังไงน่ะ…”
“ว้าว! ช่วยได้มากเลยล่ะ! ฟิลิสจังต้องรับมืออยู่คนเดียวเลย อาจจะเป็นอันตรายก็ได้ ขอบคุณมากจริงๆ นะ!”
“อะฮะฮะฮะ ใช่ม้า? ใช่ม้า? ถ้าถามชั้นล่ะก็ ก็ประมาณนี้ล่ะนะ!!”
…
……อยู่ๆ ฉันก็หมดอารมณ์จะโมโหแล้วแฮะ
“ว้าว! ได้มาขนาดนี้เลย… ขอบใจมากนะ แวมไพร์ทั้ง 2 คน ช่วยฉันได้มากเลยล่ะ! อะ รับนี่ไว้แทนคำขอบคุณด้วยนะ!”
ริงกะกับฉันกำลังกลับไปที่โรงแรมพร้อมกับรางวัลตอบแทนที่ได้มาจากการที่พวกเราไปช่วยเก็บสมุนไพรมาให้
“…เด็กคนนั้นร่าเริงจังเลยนะ เธอหายไปทันทีเลยหลังจากนั้นน่ะ ฉันยังไม่ทันได้ถามชื่อเธอเลยด้วยซ้ำ”
“สำหรับฉันนี่ ฉันหงุดหงิดนิดหน่อยที่โดนแย่งหมูป่าตัวนั้นไปอยู่นะ… เอาเถอะ เรื่องที่ยังไม่ทันได้บอกลากันนี่ก็น่าเสียดายเหมือนกัน”
จริงๆ เลยนะ เอลฟ์คนนั้นเป็นอะไรกันแน่เนี่ย?
มีบรรยากาศที่ดูบ้าบอแผ่ออกมาชัดๆ เลย… แต่ พลังเวทในตัวเธอคนนั้นน่ะ เป็นของจริงเลย
เวทที่เธอใช้ไปนั่น {หมู่หอกเยือกแข็ง} เป็นเวทมนตร์ธาตุระดับสูงในสายเวทน้ำแข็งเลยด้วย
ยิ่งกว่านั้น หอกแต่ละเล่มนั่นยังเสริม {ลดการป้องกันเวท} เข้าไปด้วย ทำให้การป้องกันเวทของเป้าหมายที่โดนโจมตีลดลงเรื่อยๆ เลย ทำให้เวทมนตร์ที่โจมตีใส่ทีหลังยิ่งได้ผลมากขึ้นเข้าไปอีก
แถม เห็นว่าเธอดูไม่เหนื่อยเลยซักนิดเดียวหลังจากใช้เวทมนตร์ขนาดนั้นไป แสดงว่าเธอจะต้องมีทั้งพลังเวทปริมาณมาก และทักษะด้านเวทมนตร์ระดับสูงเลยด้วย
พูดตามตรงเลย ถึงจะขัดใจฉันก็เถอะ… แต่ถ้าเราต้องสู้กันล่ะก็ มีโอกาสไม่น้อยเลยที่ฉันจะแพ้น่ะ
พวกเรามาถึงโรงแรม ในขณะที่หมอกยังหนาอยู่
เอาเถอะ คิดมากไปก็เปล่าประโยชน์ ถึงยังไง ฉันก็ต้องกลับมายืนหยัดให้ได้ในไม่ช้านี่แหละ
ระหว่างที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ฉันก็เปิดประตูออกแรงๆ ราวกับว่ามันจะช่วยไล่ความคิดก่อนหน้านี้ของฉันออกไปจากหัวได้
“อะ ยินดีต้อนรับกลับน้า~! นี่ นี่ ได้เงินกันมาจากเรื่องเมื่อกี้นี้เหรอ? ได้มาแล้วสินะ? งั้น ไปดื่มกันเถอะ! เวลาแบบนี้ ก็ต้องไปดื่มฉลองกันซี่!”
……
“อาเระ? เธอคือเด็กคนเมื่อตอนนั้นนี่นา! ขอบคุณสำหรับเรื่องตอนนั้นมากเลยนะ!”
“ไม่หรอก! อะ เธอหน้าตาน่ารักดีนะ! ตอนนั้นชั้นไม่รู้ เพราะแค่ตรวจจับพวกเธอได้จากเวทมนตร์เท่านั้นเอง! เวทมนตร์ของชั้นน่ะสุดยอดไปเลยใช่มั้ยหล้า!?”
“อื้อ! สุดยอดจริงๆ นั่นแหละ! น- น้ำแข็งนั่นยังอยู่อยู่เลยนะ แล้ว…”
“เฮ่! เดี๋ยวสิ! ริงกะ ไหงเธอถึงไปพูดคุยต่ออย่างเป็นปกติแบบนั้นล่ะ? เธอน่ะ เข้ามาในห้องได้ยังไง?”
“เอ๊ะ? ก็ ก่อนอื่น ชั้นก็เสกน้ำเติมใส่รูกุญแจจนเต็มใช่มั้ย? แล้วก็แช่แข็งมัน สร้างกุญแจผีออกมา เสริมความแข็งแกร่งให้มันด้วยเวทเสริมกำลัง แล้วก็คลิก”
แสดงว่า นี่เธอเป็นอาชญากรอย่างไม่ต้องสงสัยเลยสินะ
“นี่ ริงกะ เรียกตำรวจที บอกไปว่าโดนคนบุกรุกเคหสถานน่ะ”
“ด- เดี๋ยวก่อนสิ! ชั้นเป็นผู้มีพระคุณของเธอ 2 คนนะ!? ไม่มีเรื่องที่ต้องถึงคุณตำรวจซักหน่อยนี่!?”
“เจ้าหมูป่านั่นน่ะ ฉันจัดการเองได้อยู่แล้ว แต่ถึงไม่มีเรื่องนั้นมาเกี่ยว แต่ไอ้ที่ที่เธออยู่นี่แหละอาชญากรรมเลยล่ะ ยัยโง่นี่!”
“แต่ ฟิลิสจังเองก็ใช้วิธีคล้ายๆ กันเลยนี่นา ตอนอยู่ที่หมู่บ้าน เธอก็สร้างกุญแจผี เข้าไปในบ้านของคนที่ทำให้เธอโมโห แล้วก็เข้าไปวาดกราฟฟิตี้บนกำแพงของเขาทั้งบ้านเลยน่ะ”
ริงกะ อย่าเพิ่งตบมุกด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเอาตอนนี้สิ
“เอาน่าๆ ฟิลิสจัง เด็กคนนี้ก็ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีซักหน่อย แบบนี้ก็ดีแล้วนี่? ยังไง เธอก็ช่วยพวกเราไปแล้วด้วยนะ”
“…ถ้าริงกะว่างั้น ก็เอาตามนั้นแล้วกัน”
ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เรื่องที่มาแย่งผลงานกันไปนี่ ฉันจะคิดบัญชีกับเธอด้วยวิธีอื่นก็แล้วกัน
“ฟิ่ว ตอนนั้นฉันกำลังรีบน่ะ… อย่างว่าล่ะนะ ชั้นเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ต้องคุณตำรวจจับไปดูแลเดือนละ 2 ครั้งแบบนั้นน่ะ”
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ? โดนจับอีกงั้นเหรอ!?”
“อื้อ ชั้นเห็นลูกแพร์ในร้านที่ดูน่าอร่อยดี ชั้นหิวก็เลยกินเข้าไป แล้วพอเขาให้ฉันจ่ายเงิน แต่ชั้นไม่ได้พกเงินมาเลย คุณตำรวจก็เลยถูกเรียกมา หลังจากที่เกิดเรื่อง ปะป๊ากับมะม้าก็มาช่วยพวกคุณตำรวจด้วย สุดท้ายก็ เออคือ ข้อหา… นู่นนี่นั่น กับ นั่นนี่นู่น? อะไรซักอย่างนี่แหละ?”
“…ขอเดานะ …ลักขโมย กับ ขัดขวางการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ หรือเปล่า?”
“ใช่! นั่นแหละ! แล้ว ชั้นก็เลยโดนจับได้ ปะป๊าก็ต้องขอโทษพวกคุณตำรวจ ส่วนชั้นก็หนีออกมาวันรุ่งขึ้นเลย ดูเหมือนปะป๊าจะโกรธน่าดูเลยล่ะ อ๊าฮ่าฮ่า”
“นี่ ริงกะ ฉันว่ายัยนี่บ้ากว่าที่ฉันคิดไว้ตอนแรกซัก 15 เท่าได้แล้วมั้งเนี่ย”
“อ- อะฮะฮะ”
“จ- จะว่าไปแล้วเนี่ย! ฉันยังไม่รู้ชื่อของเธอเลยนี่นา? เธอชื่ออะไรน่ะ?”
“หือ? …ชั้นเคยได้ยินจากน้องสาวมาก่อนนะ ก่อนจะถามชื่อของคนอื่น พวกเธอต้องบอกชื่อของตัวเองก่อนใช่หรือเปล่า?”
ยัยนี่…
“…ฟิลิส เป็นแวมไพร์”
“ฉันชื่อริงกะ บลัดลอร์ด ฉันก็เป็นแวมไพร์เหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ฟิลิส กับ ริงกะนะ จำได้แล้ว! งั้น ชั้นจะแนะนำตัวเองเลยนะ!
ชั้นชื่อฟราน เป็นไฮเอลฟ์ ฟราน ฟอเรสเตอร์! พวกเรามาสนิทกันนะ!”
TN: เปิดตัว ตัวละครสำคัญอีกคนหนึ่งคร้าบ หากใครคุ้นๆ แต่นึกไม่ออก ลองเปิดกลับไปตอนที่ 85 ได้นะ
ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r
