การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 170

ตอนที่ 170

 

เหล่ามังกรปรึกษาหารือกันว่าควรลงโทษคาร์เน่เยี่ยงไรดี..

 

ความผิดของคาร์เน่หลักๆคือกล่าววาจาลบหลู่ดูหมิ่นมังกรแดง ซึ่งเป็นผู้เสียสละชีวิตให้เผ่าพันธุ์มังกรดํารงอยู่ต่อไป แต่กระนั้นคาร์เน่เองก็อุทิศตัวปกปักรักษาเผ่าพันธุ์มังกรมาหลายพันปี คุณงามความดีที่เขาก่อไว้ไม่อาจปฏิเสธได้ ดังนั้นมังกรหลายตัวจึงไม่เห็นด้วยกับการสําเร็จโทษประหารชีวิต

 

ถึงแม้คุณงามความดีของคาร์เน่จะใหญ่หลวงเพียงใด ก็ไม่อาจหลีกหนีบทลงโทษพันเช่นกัน

 

“ห้าหมื่นปี”เมื่อได้ตัดสินใจได้แล้วว่าบทลงโทษของคาร์เน่คืออะไร บล็องก็รีบไปพบซูฮยอนเพื่อแจ้งให้ ทรา

 

“คาร์เน่ต้องชดใช้ความผิด ด้วยโทษจําคุกห้าหมื่นปี”

 

“ห้าหมื่นปีงั้นเหรอ….”

 

“เจ้าอาจแปลกใจและคิดว่าห้าหมื่นปีมันเพียงพอแล้วเหรอ ข้าจะบอกอะไรให้ฟัง โดยปกติแล้วอายุขัยของมังกรและมนุษย์มีความแตกต่างกันอย่างมาก มังกรมีอายุขัยได้นานถึงหนึ่งแสนปี แต่มนุษย์มีอายุขัยได้เพียงหนึ่งร้อยปีเท่านั้น เผลอๆอาจไม่ถึงด้วยซ้ํา โทษจําคุกห้าหมื่นปี แทบจะไม่ต่างอะไรกับการใช้ชีวิตที่เหลือ อยู่ในห้องขัง

 

ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน แต่การถูกคุมขังในคุกเป็นเวลาห้าหมื่นปี ไม่ใช่ระยะเวลาน้อยๆ ครึ่งหนึ่งของอายุขัยมังกรต้องเสียเปล่าไป ภายในกรอบสี่เหลี่ยมแคบๆ

 

สรุปจากมุมมองของมนุษย์ โทษจําคุกห้าหมื่นปีสําหรับมังกร ก็คือโทษจําคุกห้าสิบปีของมนุษย์นั่นเอง

 

ประเด็นที่ซูฮยอนให้ความสําคัญไม่หมดแค่นี้….

 

“มังกรรุ่นหลังที่เกิดขึ้นในอนาคต จะไม่ล่วงรู้เรื่องราวของคาร์เน่ใช่ไหมครับ?”ซูฮยอนถาม

 

“ถูกต้อง ต่อให้มังกรรุ่นหลังได้ยินเรื่องราวของคาร์เน่ พวกเขาคงไม่คิดอะไรมาก ในสายตาของมังกรรุ่นหลัง คาร์เน่เป็นได้แค่นักโทษก่อความผิด”

 

พฤติการณ์ของคาร์เน่สมควรได้รับโทษ เพราะคาร์เน่พยายามตั้งตัวเป็นผู้นําคนต่อไปของเผ่าพันธุ์และใส่ร้ายมังกรแดง จากเดิมที่ควรเป็นวีรชน ต้องกลายเป็นผู้ทรยศอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

แต่ผลลัพธ์สุดท้าย ผู้นําสูงสุดของเผ่าพันธุ์และเป็นผู้อาวุโสที่เหล่ามังกรให้ความเคารพนับถือ กลับกลายมาเป็นนักโทษเสียเอง

 

บล็องก์ชม้ายตามองซูฮยอนและเอ่ยปากถาม “เจ้าพอใจกับการตัดสินใจของพวกเราหรือไม่?”

 

“ผู้อาวุโสกําลังหมายถึงอะไร?”

 

“อย่ามาทําเป็นไขสือ เจ้าพึ่งเตือนพวกเราไปหยกๆว่า หากพวกเราไม่ลงโทษคาร์เน่อย่างเหมาะสม เจ้าจะลงมือสังหารคาร์เน่ด้วยตัวเอง”

 

“อืม…บอกตรงๆว่าเป็นบทลงโทษที่ไม่แย่ ผมค่อนข้างพอใจเลยทีเดียว”

 

“ถ้อยคําที่เจ้ากล่าวเมื่อตอนนั้น เจ้าเอาจริง?”

 

ซูฮยอนพยักหน้าให้กับคําพูดบล็องก์ เพราะความโกรธซูฮยอนเลยเผลอพูดแบบนั้นออกไป และแน่นอนว่าเขาเป็นคนรักษาคําพูด หากบทลงโทษไม่เป็นที่พอใจ เขาจะลงมือสังหารคาร์เน่ด้วยตัวเองแน่นอน

 

“ตอนแรกข้าอดสงสัยไม่ได้ว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่กล้าอ้างตัววเป็นพ่อแม่ของมังกรแดง มีความแข็งแกร่งขนาดไหน หลังข้าได้ประจักษ์ความสามารถของเจ้าด้วยสายตาตัวเอง เจ้ามีคุณสมบัติครบถ้วน

 

หลังจากสถานการณ์กลับสู่สภาวะปกติ ไม่มีมังกรตัวไหนกล้าพูดจาดูถูกซูฮยอนว่าเป็น [มนุษย์] ธรรมดาอีกต่อไป พวกเขากระจ่างแจ้งถึงความแข็งแกร่งของซูฮยอนและไม่ติดใจเรื่องที่ทําไมมังกรแดงถึงยอมเชื่อฟังคําสั่งของมนุษย์

 

ซูฮยอนเป็นมนุษย์ที่มีความแข็งแกร่งและมีคุณสมบัติเพียบพร้อม ในการเป็นผู้ปกครองของมังกรแดง

 

เมื่อเห็นบล็องก์นิ่งเงียบไป ซูฮยอนจึงเป็นฝ่ายถามบ้าง “ผู้อาวุโส ผมอยากรู้ว่าหลังจากวันนี้ ฐานะของมิรุจะเป็นอย่างไรต่อไปครับ?”

 

ฐานะของมิรในเผ่าพันธุ์มังกรต่อจากนี้ เป็นเรื่องที่ซูฮยอนให้ความสําคัญมากเป็นพิเศษ

 

<< ฉันไม่สามารถมีชีวิตอยู่กับมิรุได้ตลอดไป สักวันหนึ่งพวกเราต้องแยกจากกัน >>

 

ถ้าเลือกได้ซูฮยอนอยากอยู่เคียงมังกรแดงชั่วฟ้าดินสลาย แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ซูฮยอนเป็นมนุษย์ ส่วนมิรุเป็นมังกร อายุขัยของทั้ง 2 เผ่าพันธุ์แตกต่างกันอักโข มนุษย์มีอายุขัยที่สั้น ในขณะที่มังกรนั้นมีอายุขัยยืนยาว

 

จึงเป็นเหตุผลที่ทําให้ซูฮยอนต้องคํานึงถึงอนาคตของมิรุตั้งแต่เนิ่น ๆ เขาอยากตามหาครอบครัวที่แท้จริงสําหรับมังกรแดง เพื่อให้มิรุมีที่พึ่งพิง ยามที่เขาจากไป

 

เพราะฉะนั้น ฐานะของมิรุในเผ่าพันธุ์มังกรจึงมีความสําคัญมาก

 

“เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น รอเวลาอีกสองถึงสามพันปี มิรุของเจ้า จะกลายเป็นผู้นําเผ่าพันธุ์มังกรรุ่นต่อไป”บลองก์กล่าวพลางเลื่อนสายตามองมิรุที่กําลังนอนกรนเสียงดัง แสงแดดอันอบอุ่นลอดผ่านช่องหน้าต่างต้องกระทบลงบนร่างมังกรแดงตัวน้อย

 

“มิรุไม่ใช่ทายาทของผู้ทรยศ แต่เป็นทายาทของวีรชน”

 

“ทายาทของวีรชนเหรอ….”

 

[ทายาทของวีรชน]

 

เป็นคําที่ซูฮยอนไม่ชอบใจเอาซะเลย

 

แต่อย่างน้อยคําว่า [วีรชน] ก็เสนาะหูกว่าคําว่า [ทรยศ] เมื่อทราบว่ามิรุที่เขาห่วงใยได้รับความเคารพรักจากมังกรตัวอื่นในฐานะ [วีรชน] ซูฮยอนรู้สึกพึงพอใจและคลายความกังวลไปได้อีกหนึ่งเปลาะ

 

<< ค่อยโล่งใจขึ้นหน่อย ถึงไม่มีฉันอยู่ มิรุก็ไม่เหงาและไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว >>

 

มังกรแดงมีความสามารถในการข้ามมิติ หมายความว่ามิรุที่เป็นสายพันธุ์มังกรแดงสามารถกลับมายังโลกใบนี้ได้ตลอดเวลา

 

<< แต่ฉันไม่รู้ว่า โลกใบนี้เป็นของจริงหรือของปลอมกันแน่ >>

 

จนกระทั่งถึงตอนนี้ ซูฮยอนก็ยังหาคําตอบไม่ได้ โลกที่พบเจอบนหอคอยแห่งการทดสอบคือของจริง หรือเป็นเพียงภาพลวงตาที่สร้างขึ้นจากระบบ ในหัวของเขามีข้อสมมติฐานเต็มไปหมด แต่ก็ยังไม่กล้าฟันธง..

 

ซูฮยอนไม่มั่นใจเลยว่ามิรุจะสามารถกลับมาหาเผ่าพันธุ์ของมันอีกครั้งได้หรือไม่

 

<< ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้โลกใบนี้เป็นของจริง >>

 

จะดีมากหากมิรุเลือกอาศัยอยู่กับเผ่าพันธุ์มังกร แทนที่จะอยู่กับเขา บอกตรงๆว่าซูฮยอนไม่อยากให้มิรุคลุกคลีกับวิถีของโลกมนุษย์มากเกินไป

 

“เจ้าคิดจะทําอะไรต่อไปงั้นรึ?” บล็องก์ถาม ซูฮยอนพยักหน้าตอบกลับโดยไม่ลังเล

 

“ก่อนหน้านี้ผมทําอะไรไป ก็คงทําอย่างนั้นต่อแหละครับ”

 

“ฟังจากคําพูดของเจ้า หมายความว่าเจ้ายังจะช่วยพวกเราจัดการกับสัตว์อสูรเหมือนเดิม?”

 

“ใช่ครับ”

 

“ตอนที่เจ้ามาถึงที่เมืองและบอกว่าจะช่วยเหลือพวกเรา พูดด้วยความสัตย์จริง ในตอนนั้นข้ารู้สึกแปลกใจมาก จนอดคิดไม่ได้ว่ามนุษย์ตัวคนเดียวจะช่วยเหลือพวกเราได้ยังไง? และยิ่งไปกว่านั้น ข้าคาดไม่ถึงจริงๆว่า มนุษย์จะสามารถเอาชนะคาร์เน่ได้”

 

บล็องก์ยิ้มมุมปาก เพราะยังจําภาพเหตุการณ์ในวันนั้นได้ขึ้นใจ ซูฮยอนคลี่รอยยิ้ม รู้สึกกระดากกระเดื่องเล็กน้อย เขาก็นึกไม่ถึงเช่นกันว่าตัวเองต้องมาต่อสู้คาร์เน่

 

อย่างไรก็ตาม หลังจากคาร์เน่พ่ายแพ้ให้แก่ซูฮยอน สายตาที่เหล่ามังกรมองมาที่เขาก็เปลี่ยนไป

 

<< ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า รู้สึกว่าบล็องก์จะไม่กล้ามองหน้าฉันตรงๆเหมือนอย่างที่ผ่านๆมา >>

 

ความพ่ายแพ้ของคาร์เน่และความแข็งแกร่งของซูฮยอน ทําให้เหล่ามังกรเกิดความครั่นคร้าม

 

<< ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น แม้แต่สายตาที่พวกเขามองมายังมิรุก็เปลี่ยนไป >>

 

หลังจาก [ความเข้าใจผิด ถูกปรับเปลี่ยนแก้ไข สายตาที่มังกรมองมายังมิรุ ไม่เหมือนเดิม บางครั้งซูฮยอนก็รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน

 

มังกรบางตัวเห็นมรุเดินผ่านหน้ารีบก้มหัวทําความเคารพ บางตัวก็ปรี่เข้ามาร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียใจกับพฤติ กรรมในอดีตที่พวกเขาเคยมีอคติต่อมังกรแดง

 

แน่นอนว่าภาพรวมตอนนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก แต่มิรุยังปรับตัวให้ชินกับการตอบสนองของเหล่ามังกรที่พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือไม่ได้ เมื่อใดก็ตามที่มีมังกรแปลกหน้าเดินเข้ามา มิรุมักหลบอยู่ด้านหลังของซูฮยอนตลอด..

 

“การที่ข้าและเจ้าร่วมมือกัน ทําให้ข้ามีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น จินดามณีที่หายสาบสูญไป กลับมาอยู่ในมือของเผ่าพันธุ์มังกรอีกครา ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานสงครามที่ยืดเยื้อจะสิ้นสุดลง

 

เมื่อคิดว่าอีกไม่นานเผ่าพันธุ์มังกรจะช่วงชิงดินแดนบ้านเกิดกลับมาได้อีกครั้ง บล็องก์แย้มยิ้มออกมาอย่างเบิกบานใจ

 

ซูฮยอนทําสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเปิดปากถามเรื่องที่ตัวเองสงสัย

 

“สัตว์อสูรโจมตีเมืองแห่งนี้บ่อยหรือป่าวครับ?”

 

บล็องก์พยักหน้าให้กับคําถามซูฮยอนและตอบกลับไป..

 

“ก็บ่อยอยู่ แต่ข้าไม่สามารถระบุได้ว่าพวกสัตว์อสรจะมาโจมตีเมืองเวลาใด”

 

“พวกมันโผล่ออกมาจากส่วนไหน?”

 

“อย่าบอกนะว่าเจ้าคิดที่จะจัดการสัตว์อสูรด้วยตัวคนเดียวอีกแล้ว?”

 

ซูฮยอนยักไหล่และเอ่ยปากถามต่อ “ผู้อาวุโสพอจะมีแผนที่ให้ดูไหมครับ?

 

“แผนที่?”

 

บล็องก์เอียงหัวไปทางหนึ่ง เผยสีหน้าสงสัย เมื่อหยิบแผนที่ออกมาคลี่ ซูฮยอนเริ่มอธิบายแผนการให้ฟัง

 

หลังจากที่คาร์เน่ถูกคุมขังอยู่ในคุก มังกรส่วนใหญ่แต่งตั้งให้บล็องก์เป็นผู้นําเผ่าพันธุ์ชั่วคราว แม้สายเลือดของบล็องก์จะมีระดับที่ไม่สูง แต่ในบรรดามังกรด้วยกัน บล็องก์มีอายุมากที่สุด

 

ดังนั้นบล็องก์จึงเป็นตัวเลือกแรกที่พวกเขาลงความเห็นให้เป็นผู้นําเผ่าพันธุ์มังกรชั่วคราว รอจนกว่ามิรุจะเติบโตเพียงพอ ค่อยสละตําแหน่งให้มิรุรับช่วงต่อ

 

ในเมื่อตอนนี้บล็องก์เป็นผู้นําของเผ่าพันธุ์มังกร เขาก็จะพยายามเต็มความสามารถ ให้สมกับตําแหน่งหน้าที่นี้

 

“อีกไม่นาน พวกเราจะเริ่มทําสงครามครั้งสุดท้ายกับสัตว์อสูรและมอนสเตอร์”

 

มังกรทั้งหมดรวมตัวกันอยู่ที่ลานกว้าง โดยมีบล็องก์และมิรุยืนอยู่ตรงกลางแถวหน้า

 

การที่มิรครอบครองจินดามณีทําให้ความแข็งแกร่งยกระดับขึ้น นอกจากนี้จินดามณียังมีคุณสมบัติพิเศษ นั่นก็คือการเพิ่มความแข็งแกร่งให้แก่มังกรที่ยืนอยู่ใกลรัศมีของมังกรแดง

 

“ถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกอบกู้โลกใบนี้ กลับคืนจากเงื้อมมือของสัตว์อสูร

 

บล็องก์ตะโกนเสียงดังอยู่ด้านหน้า…

 

มิรุที่ยืนอยู่ข้างๆ อ้าปากหาวหวอด แค่ปรายตามองแวบเดียวก็ทราบได้ทันทีว่ามังกรแดงกําลังเบื่อหน่าย

 

บล็องก์สังเกตห้วงอารมณ์ของมิรุ ไม่มีทางเลือกอื่น รีบตัดคําพูดไม่จําเป็นออก…

 

“แล้วด้วยเหตุนี้ จุดหมายแรกที่พวกเราต้องไปคือ ป่าจินดามณี”

 

“เต่าไททันตายไปแล้วจริงๆรึ?”

 

“จากคําบอกเล่าของมนุษย์ เต่าไททันตายจากโลกนี้ไปแล้ว”

 

“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย…”

 

“หากมนุษย์ผู้นั้นเป็นคนบอกเอง มีโอกาสเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นเรื่องจริง..”

 

“เจ้าคิดอย่างงั้นรึ?”

 

“ถ้าจําไม่ผิดมนุษย์ผู้นั้นพกดาบติดตัว แสดงว่าเขาเป็นนักดาบ เขาแตกต่างจากพวกเราที่เอาแต่พึ่งพาพลังเวทในการโจมตี

 

“เป็นเรื่องที่น่าตกใจจริงๆ มนุษย์ผู้นั้นมีความแข็งแกร่งมากขนาดไหนกันแน่…”

 

ลานกว้างใจกลางเมืองเต็มไปด้วยเสียงคยจ้อกแจ้ก

 

การตายของเต่าไททัน เรื่องดังกล่าวสร้างความตกใจให้แก่เหล่ามังกรทั่วหน้าและยากที่จะเปิดใจเชื่อ โดยเฉพาะเหล่ามังกรที่เคยมีประสบการณ์เผชิญหน้ากับเต่าไททันมาก่อนในป่าจินดามณี

 

การเจาะทะลุกระดองเต่าไททันเป็นอะไรที่ยากมาก ขนาดเหล่ามังกรระดมพลังเวทโจมตีพร้อมกัน ก็ยังไม่สามารถสร้างรอยขีดขวนบนกระดองได้ เหตุผลที่เป็นเช่นนั้น เพราะกระดองเต่าไททันมีความสามารถในการต้านทานพลังเวทที่สูงส่ง แถมยังมีความว่องไว ไม่สมกับขนาดตัวที่ใหญ่เทอะทะ ต่อให้มังกรอาศัยความได้เปรียบ โจมตีจากบนท้องฟ้า แต่เต่าไททันก็มีวิธีสารพัดในการฉีกกระชากร่างกายของมังกร

 

<< ตอนที่ข้าได้ยินครั้งแรก ข้าก็แสดงใบหน้าตกใจเหมือนกับพวกเขาเช่นกัน >>

 

บล็องก์ส่ายหัวระบายลมหายใจพลางกล่าวกับมังกรที่กําลังแสดงอาการสับสน “ข้าได้ทําการตรวจสอบเรื่องที่พวกเจ้ากําลังสงสัยแล้ว ซากศพของเต่าไททันนอนเสียชีวิตอยู่กลางป่าจินดามณี กระดองที่แข็งแกร่งของเต่าไททันแตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ”

 

“ถ้าเป็นอย่างที่ผู้อาวุโสกล่าว พวกเราอาจยึดป่าจินดามณีกลับมาได้!!”

 

“อย่าพึ่งเอะอะ เงียบและฟังข้า เต่าไททันตายไปแล้ว หมายความว่าภายในป่าจินดามณี ไม่มีอะไรที่พวกเราต้องกลัวอีก พวกเราจะไล่ล่าสังหารมอนสเตอร์และสัตว์อสูรที่อาศัยอยู่ในป่าทั้งหมด จากนั้นจึงค่อยๆฟื้นฟูดินแดนบ้านเกิดของพวกเรา”

 

ทันทีที่บล็องก์กล่าวจบ มีมังกรตัวหนึ่งโพล่งถามด้วยความอยากรู้ “ผู้อาวุโส มนุษย์ที่ตัวติดกับมังกรแดงหายไปไหนหรือขอรับ?”

 

บล็องก์ลูบคางทําท่าครุ่นคิด ก่อนจะเปิดปากตอบไปว่า “ไม่รู้สิ เขาบอกแค่ว่าเดินทางไปคนเดียวสะดวกกว่า”

 

“หืม?”

 

“เขาถามข้าว่าจะหามอนสเตอร์ที่มีความแข็งแกร่งเทียบเท่าเต่าไททันได้ที่ไหน…”บล็องก์ถอนหายใจยาว

 

“หลังได้คําตอบจากข้า เขาไม่รอช้า รีบออกจากเมืองด้วยสีหน้าดีเนื้อดีใจ”

 

เป็นอย่างที่บล็องก์กล่าว ซูฮยอนบ่งออกไปจากเมืองพร้อมใบหน้าที่เอิบอาบไปด้วยความอิ่มเอมเปรมใจ

 

[ได้รับคะแนนความสําเร็จ 128 คะแนน

 

[ได้รับคะแนนความสําเร็จ 88 คะแนน

 

[ได้รับคะแนนความสําเร็จ 160 คะแนน]

 

ข้อความพร้อมเสียงสังเคราะห์ดังแจ้งเตือนในหัวอย่างต่อเนื่อง แต่ซูฮยอนเพิกเฉยข้อความที่แจ้งเตือนทั้ง หมดและตั้งหน้าตั้งตา [ออกล่า] มอนสเตอร์ต่อไป..

 

<< เกือบจะจบแล้วล่ะมั้ง >>

 

กี้! !!

 

บนพื้นเต็มไปด้วยซากศพมดยักษ์นอนตายเรี่ยราย แววตาแหลมคมของซูฮยอนจับจ้องไปยังมดที่มีขนาดตัวใหญ่มหึมาและมีลักษณะภายนอกเด่นสะดุดตา ซึ่งมดตัวที่ว่ากําลังได้รับการอารักขาจากเหล่าทหารมดที่ยังรอ ดชีวิต

 

<< นั่นคงเป็นราชินีมดสินะ >>

 

ราชินีมดตรงหน้าคือผู้ให้กําเนิดเหล่าทหารมดทุกตัว ซูฮยอนเคยต่อสู้กับราชินีมดมาก่อนในฐานะบอสดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงิน เขาคาดไม่ถึงจริงๆว่าจะได้เผชิญหน้ากับราชินีมดอีกครั้งในป่าแห่งนี้

ทหารมดที่กําลังอารักขาราชินีมด จัดว่าเป็นมอนสเตอร์ที่จัดการได้ยาก ร่างกายของพวกมันใหญ่โตยิ่งกว่าเสือโคร่งโตเต็มวัยถึง 2 เท่า แถมยังมีปีกอยู่บนหลังอีก พวกมันจึงเปี่ยมด้วยความคล่องแคล่วว่องไว

 

แม้สถานการณ์เหมือนจะซูฮยอนตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่เขาไม่รู้สึกหวาดกลัวเลย กลับกันเขารู้สึกดีใจมากกว่าเสียด้วยซ้ํา

 

กองทัพมดหลายพันตัว แม้จะเป็นจํานวนที่ไม่เยอะ แต่ถ้าซูฮยอนสามารถสังหารพวกมันทั้งหมดได้ เขาจะกอบโกยคะแนนความสําเร็จไม่น้อยเลยทีเดียว

 

<< ฉันมีแผนอยู่ในใจแล้ว ว่าจะเอาคะแนนความสําเร็จไปใช้ทําอะไร >>

 

ซูฮยอนยังต้องการคะแนนความสําเร็จอีกมาก ดังนั้นการทดสอบครั้งนี้ จึงเหมาะแก่การเก็บเกี่ยวเป็นอย่างยิ่ง

 

[กระโดด] [กระโดด] [กระโดด]

 

ซูฮยอนเปิดใช้งานสกิล [กระโดด] 3 ครั้งติดต่อกัน ร่างกายลอยสูงอยู่บนอากาศ

 

สายตาของซูฮยอนกวาดมองสํารวจกองทัพมดที่อยู่ด้านล่าง มดส่วนใหญ่ที่ยังรอดชีวิต รวมตัวเป็นกลุ่มก้อนเดียวกัน เพื่อปกป้องราชินีของพวกมัน

 

<< จัดการให้จบม้วนเดียวเลยแล้วกัน >>

 

หมับ!!

 

ซูฮยอนเอื้อมมือไปหยิบหอกที่ผูกติดไว้บนแผ่นหลังออกมา..

 

[หอกปราบมังกร]

 

ร่างกายของเขาโน้มตัวไปด้านหลังเหมือนคันธน นับเลขภายในใจ ก่อนจะโน้นตัวไปด้านหน้าและขว้างหอกออกไปสุดกําลังแขน

 

วุป!!

 

[เพลิงพิโรธ

 

เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์ควบแน่นรอบหอก หลังลอยกินลมไปได้ระยะหนึ่ง จากหอกหนึ่งเล่ม แตกตัวแยกออกกันเป็นหอกเล่มเล็กๆนับพัน

 

หอกที่กําลังลุกโชติช่วงด้วยเปลวเพลิงหนาแน่นสร้างความตราตรึงใจให้สรวงสวรรค์และปกคลุมท้องฟ้าจนมิด คล้ายห่าฝนเปลวเพลิงที่ไม่รู้จักจบสิ้น

 

ทันทีที่คมหอกสัมผัสผิวพื้นดินด้านล่าง

 

!! !!

 

กองทัพทหารมดที่รวมตัวปกป้องราชินีมด โดนคมหอกฉีกกระชากร่างแหลกเป็นชิ้นๆ อีกทั้งยังโดนเปลวเพลิงที่โคจรอยู่รอบหอกแผดเผาเนื้อไหม้เกรียม

 

[ได้รับคะแนนความสําเร็จ 55 คะแนน)

 

[ได้รับคะแนนความสําเร็จ 145 คะแนน

 

[ได้รับคะแนนความสําเร็จ 105 คะแนน

 

[…]

 

[ได้รับคะแนนความสําเร็จ 20,000 คะแนน

 

ข้อความนับไม่ถ้วนเด้งแจ้งเตือนในหัวรัวๆ ซูฮยอนตรวจสอบคะแนนความสําเร็จที่ได้รับมาทั้งหมด มุมปากหยักโค้งขึ้น

 

<< ได้เยอะกว่าที่คิดอีกแฮะ >>

 

มอนสเตอร์และสัตว์อสูรที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้ ส่วนใหญ่โดนซูฮยอนไล่ล่ากวาดล้างเกือบหมด

 

แสดงว่าอีกไม่นานการทดสอบชั้นที่ 40 ก็จะยุติลง ซูฮยอนรู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้ไม่ได้ เพราะการทดสอบชั้น ที่ 40 เหมาะแก่การเก็บเกี่ยวคะแนนความสําเร็จอย่างยิ่ง

 

[ เอฟเฟกต์บัฟของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ถูกเปิดใช้งาน ]

 

[ได้รับคะแนนความสําเร็จ 15 คะแนน

 

[ เอฟเฟกต์บัฟของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ถูกเปิดใช้งาน ]

 

[ได้รับคะแนนความสําเร็จ 12 คะแนน]

 

[…]

 

ขณะกําลังยืนคิดอะไรเพลินๆ ทันใดนั้นมีข้อความเด้งแจ้งเตือนในหัวอีกครั้ง…

 

ข้อความที่ซูฮยอนได้ยิน หมายความว่าในอีกฟากหนึ่ง เหล่ามังกรคงกําลังออกสังหารมอนสเตอร์พร้อมกับมิรุอยู่เป็นแน่ เขามีเรื่องที่เคลือบแคลงมาได้สักใหญ่ๆ หากมิรุไม่ไอยู่ไกลตัวผู้เป็นนาย คะแนนความสําเร็จที่มิรูได้รับจะตกมาถึงมือผู้เป็นนายหรือไม่ หลังจากยืนยันความจริงเรื่องที่ตัวเองเคลือบแคลงสงสัยได้กระจ่างแจ้ง ซูฮยอนกระโดดโลดเต้นอย่างอิ่มเอมใจ

 

<< อย่างที่ฉันเคยคาดเดาไว้ จินดามณีส่งผลให้เอฟเฟกต์บัฟของมิรุทรงพลังขึ้น >>

 

มิรุเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่ขึ้นตรงต่อซูฮยอน ทุกครั้งที่มังกรแดงสังหารมอนสเตอร์ คะแนนความสําเร็จที่ได้จะตกมาอยู่ในมือเขา

 

แต่มีเงื่อนไขอยู่ว่า มิรุและซูฮยอนต้องอยู่ใกล้กันเท่านั้นถึงจะได้คะแนนความสําเร็จ กระนั้นเอฟเฟกต์บัฟของมิรุทําให้เงื่อนไขที่ว่าถูกทําลายลง ทว่าคะแนนความสําเร็จที่ได้จะลดลงครึ่งหนึ่ง

 

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้มิรุกระจายเอฟเฟกต์บัฟให้กับมังกรอีกหลายร้อยตัวผ่านจินดามณี

 

คะแนนความสําเร็จที่ได้จึงต้องแบ่งสันปันส่วนให้กับมังกรตัวอื่นด้วย เป็นเหตุให้ซูฮยอนได้คะแนนความสําเร็จเฉลี่ยอยู่ที่ 10 ถึง 20 คะแนน ไม่เคยกระดิกแตะเลข 30 เลยสักครั้ง

 

ถึงจะได้คะแนนความสําเร็จน้อย แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ขณะนี้มิรุและเหล่ามังกรกําลังออกล่ามอนสเตอร์อยู่

 

<< ถ้าสถานการณ์ยังราบรื่นแบบนี้ อีกไม่นานคะแนนความสําเร็จของฉันคงแตะถึง 5,000,000 คะแนน >>

 

แม้จะเป็นตัวเลขที่เยอะ แต่สําหรับซูฮยอนมันยังไม่เพียงพอ

 

<< ก่อนที่การทดสอบจะจบลง ฉันควรขัดเกลาร่างกายของตัวเองให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น >>

 

มัวแต่มุ่งเน้นการเพิ่มระดับเวทและปัจจัยเวทเพียงอย่างเดียว จะส่งผลเสียมากกว่าผลดี หากหวังพึ่งค่าสเตตัสเพียง 2 อย่างนี้ ซูฮยอนคงหมดโอกาสต่อกรกับฟาฟเนียร์

 

เพราะฉะนั้น ซูฮยอนจําเป็นต้องหาลู่ทางยกระดับค่าสเตตัสอย่างอื่นควบคู่ไป