การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 169

ตอนที่ 169

 

“นานเหมือนกันแฮะ ที่ฉันไม่ได้จับ [หอกปราบมังกร]”

 

ซูฮยอนแทบไม่มีโอกาสได้ใช้ [หอกปราบมังกร] เพราะโดยพื้นฐานแล้ว [หอกปราบมังกร] ถือเป็นอาวุธที่มีความสิ้นเปลืองและไม่ควรใช้พร่ําเพรื่อ ดังนั้นเขาจึงเก็บหอกไว้ใช้ยามจําเป็น แถมการต่อสู้ที่ผ่านมาศัตรูที่เขา เผชิญหน้าส่วนใหญ่ไม่ได้แข็งแกร่งอะไรขนาดนั้น เลยไม่มีความจําเป็นต้องหยิบหอกออกมาใช้…

 

อาจเป็นเพราะซูฮยอนห่างหายจากการใช้ [หอกปราบมังกร] ไปนานหอกที่ถืออยู่ในมือ จึงให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อก่อน

 

“หนึ่ง”

 

ซูฮยอนโน้มร่างกายไปด้านหลังเหมือนคันธนู

 

“สอง”

 

เขาปรับร่างกายให้เอนไปด้านหน้าอีกเล็กน้อย คล้ายสปริงที่เตรียมดีดตัว

 

“สาม”

 

ทันทีที่นับถึงสาม ซูฮยอนบิดข้อมือ ขว้างหอกออกไปด้วยพลังแขนทั้งหมดที่มี…

 

ฟื้ว!! ฟิ้ว!!

 

หอกทั้ง 3 เล่ม แตกตัวแยกออกจากกันกลางอากาศกลายเป็นหอกเล่มเล็กๆนับหมื่น ห่าฝนหอกพุ่งโจมตี ร่างกายของคาร์เน่พร้อมกัน

 

ฉีก! ฉีก! ฉึก!

 

โฮกกกก!!

 

คาร์เน่ร้องคํารามเสียงดังสนั่น แรงปะทะจากหอกนับหมื่นเล่ม ส่งผลให้ร่างมังกรใหญ่โตลื่นไถลถอยกรูดไปด้านหลัง คาร์เน่พยายามใช้กล้ามเนื้อขาอันทรงพลังยันพื้นต้านทานแรงปะทะ แต่ดูเหมือนจะไม่ไหว…

 

ตู้ม!!

 

สุดท้ายกล้ามเนื้อขาอันทรงพลังของมังกรพลันอ่อนแรงลง ไม่สามารถทานทนยืนหยัดรับการโจมตีได้อีกต่อไป

 

โฮกกกกกก

 

บริเวณมุมปากของคาร์เน่มีคราบน้ําลายไหลย้อย แม้มังกรส้มจะตกอยู่ในสภาพที่ดูไม่ดีนัก แต่มันยังคงเปล่งเสียงคํารามออกมาไม่หยุด ทําให้ซูฮยอนได้แต่กลอกตาไปมา

 

“เป็นมังกรที่หนังเหนียวจริงๆ”

 

ความสามารถด้านการป้องกันของคาร์เน่ไม่ได้แข็งแกร่งเทียบเท่าเต่าไททัน แต่คาร์เน่มีความสามารถด้านการฟื้นฟูที่ทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ การป้องกันจากเกล็ดผนวกกับม่านพลังเวทที่สร้างขึ้นใหม่ได้อย่างต่อเนื่องหมายความว่ามังกรส้มสามารถทนรับการโจมตีที่อันตรายถึงชีวิตได้หลายครั้ง…

 

“อืม…”

 

ซูฮยอนปล่อยการโจมตีใส่มังกรส้มไม่หยุดพัก จนกระทั่งร่างกายมาถึงขีดจํากัด อาการวิงเวียนศีรษะทําให้เขาเดินซวนเซ ซูฮยอนปักดาบลงพื้น เพื่อพยุงร่างกายไม่ให้ล้ม

 

สภาพร่างกายของซูฮยอนตอนนี้ ไม่ได้มีแค่อาการวิงเวียนศีรษะเท่านั้น เขายังรู้สึกหมดเรี่ยวแรง เพราะสูญเสียพลังงานในร่างกายไปเกือบหมด ร่างกายจึงเกิดความอ่อนล้าขึ้น..

 

ร่างกายของซูฮยอนได้รับการเสริมความแข็งแกร่งหลายชั้นจากสกิล ทําให้เขาสามารถฝ่าทะลุ [ปราณมังกร] ของคาร์เน่ออกมาได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าซูฮยอนจะรอดพ้นการโจมตีครั้งนั้นได้อย่างสมบูรณ์ โดยได้รอยบาดแผล

 

มังกรสัมมีวรรณะต่ํากว่ามังกรแดงหนึ่งระดับ [ปราณมังกร] ที่พ่นออกมาจากของคาร์เน่ จึงมีความอันตรายและไม่ควรเผชิญหน้าตรงๆ

 

<< ด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ ฉันคงไม่สามารถต้านทานการโจมตี [ปราณมังกร] รอบต่อไปได้แน่ >>

 

ซูฮยอนวิเคราะห์สถานการณ์ภายในหัว เขากําลังคิดว่าควรปรับเปลี่ยนวิธีการโจมตีหรือไม่ ถ้าเลือกทําแบบนั้น จําเป็นต้องประวิงเวลาออกไปเล็กน้อย ซึ่งไม่เป็นผลดีกับตัวเขามากๆ หากคาร์เน่ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า ซูฮยอนจะหมดโอกาสต่อกรทันที

 

ยุทธวิธีและความเป็นไปได้นานัปการ แล่นเข้ามาในหัวซูฮยอนไม่ขาดสาย

 

ฟรี่บ!!

 

แม้ลําตัวของคาร์เน่จะเอิบอาบไปด้วยเลือดและรอยบาดแผลฉกรรจ์ ซึ่งเกิดจากการโดนหอกนับหมื่นนิ่มแทง แต่คาร์เน่ก็ยังฝืนสังขารสยายปีกออกมาอีกครั้ง…

 

“เจ้าเด็กบ้า แกทําข้าได้เจ็บแสบนัก…”

 

ซูฮยอนคิดว่าการโจมตีด้วย [หอกปราบมังกร] สมควรสร้างบาดแผลร้ายแรงให้แก่เป้าหมายและทําให้เป้าหมายขยับเขยื่อนร่างกายไม่ได้ แต่ดูเหมือนเป้าหมายตรงหน้าจะยังสามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้อยู่…

 

ซูฮยอนกระจ่างแก่ใจเป็นอย่างดีว่ามังกรขึ้นชื่อลือชาด้านการฟื้นฟู หลังจากได้สัมผัสและเห็นด้วยตาตัวเองพลังฟื้นฟูของเหล่ามังกรน่าเหลือเชื่อสมคําร่ําลืออย่างแท้จริง

 

แต่เหตุผลที่คาร์เน่ยังสามารถเคลื่อนไหวได้ เป็นเพราะความมุ่งมั่นที่อยากมีชีวิตอยู่ต่อล้วนๆ ไม่เกี่ยวข้องกับการฟื้นฟูแต่ประการใด

 

“ผู้อาวุโสจะดื้อรั้นไปถึงไหน? บาดเจ็บหนักขนาดนั้น ยังจะฝืนสังขารอีก”

 

ซูฮยอนดึงดาบที่ปักอยู่ในพื้นเตรียมพร้อมต่อสู้ แต่ทันใดนั้นเอง…

 

โซ่หลายสิบเส้นจากไหนก็ไม่รู้ พุ่งตรงไปหาคาร์เน่และพันธนาการรอบร่างกายแน่น คาร์เน่ที่คิดจะหนี โดนโซ่เส้นหนาผนึกการเคลื่อนไหว

 

นอกจากโซ่แล้ว ยังมีเวทมนตร์อีกหลายประเภท พยายามตรึงร่างกายของคาร์เน่เอาไว้ให้อยู่กับที่ปีกที่คาร์ เน่พึ่งสยายออกจนกว้างถูกห่วงเวทมนตร์บีบรัดแน่นบังคับให้หุบปีกลง ใต้พื้นดินมีมือสีดําผุดโผล่ขึ้นและยึดจับอวัยวะสําคัญ ก่อนจะพันรอบตัวคาร์เน่อีกชั้น…

 

ซูฮยอนแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า “พวกเขาตามมาสมทบเร็วกว่าที่คิดอีกแฮะ”

 

หลังจากมังกรหลายร้อยตัวไล่ตามคาร์เน่ได้ทัน พวกเขาไม่รอช้ารีบปล่อยเวทมนตร์หน่วงเหนี่ยวมังกรสมเอาไว้ เพื่อไม่ให้เป้าหมายหนีไปไหนได้อีก..

 

โฮกกกกก…

 

คาร์เน่ซึ่งถูกเวทมนตร์กดทับให้นอนราบไปกับพื้น เปล่งเสียงคํารามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว

 

มังกรที่พึ่งมาถึงจุดเกิดเหตุ ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ มองสลับไปมาระหว่างซูฮยอนและคาร์เน่

 

“สถานการณ์ของที่นี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

 

-ทําไมท่านคาร์เน่ ถึงมีสภาพอเนจอนาถแบบนั้น?

 

-มนุษย์ผู้นั้น ตามความเร็วของท่านคาร์เน่ทันได้เยี่ยงไร?

 

มังกรหลายตัวพยายามไล่กวดคาร์เน่ แต่การตามความเร็วของคาร์เน่ให้ทันไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะอีกฝ่ายวางแผนการหนีมาอย่างดิบดีและอาศัยจังหวะชุลมุนทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าโดยที่มังกรตัวอื่นไม่ทันได้ตั้งตัว

 

ไม่เพียงแต่คาร์เน่จะบินเร็วเท่านั้น เขายังมีความสามารถในการเทเลพอร์ตอีกด้วย

ตราบใดที่เปิดช่องว่างมิติและก้าวเข้าไปในนั้น คาร์เน่จะไปปรากฏตัวที่ตําแหน่งอื่น ซึ่งมีระยะทางที่ไกลออก ไปการจะตามหาตัวคาร์เน่ให้เจอ แทบเป็นไปไม่ได้เลย

 

หากคาร์เน่ต้องการ เขาสามารถซ่อนตัวได้นานนับร้อยปี

 

“สังเกตจากสภาพแวดล้อมรอบๆแล้ว พวกเขาทั้งคู่เพิ่งผ่านการต่อสู้มาไม่ผิดแน่

 

คาร์เน่พลาดอย่างใหญ่หลวงที่มองข้ามซูฮยอน ขณะที่คาร์เน่กําลังเทเลพอร์ตหลบหนี มนุษย์ตัวเล็กจ้อยฉวยโอกาสกระโดดเกาะร่างกายใหญ่โตของมังกรส้มติดสอยห้อยตามไปด้วย

 

เพราะการถ่วงเวลาของซูฮยอน ทําให้มังกรตัวอื่นไล่ตามคาร์เน่ได้ทัน..

 

หากไม่สังเกตเห็นคราบเขม่าควันบนตัวซูฮยอน ซึ่งเป็นผลความเสียหายที่เกิดจาก [ปราณมังกร]

 

มังกรทั้งหมดคงทําใจเชื่อไม่ลงว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ต่ําต้อยจะกล้าต่อสู้กับมังกรส้ม ซ้ําร้ายฝ่ายที่พ่ายแพ้และตกอยู่ในสภาพสะบักสะบอมเหมือนจะเป็นมังกรสัมผู้ยิ่งใหญ่เสียด้วย

 

<< มนุษย์ผู้นั้น แข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ? >>

 

<< หมายความว่าซิกฟรีดไม่ได้พูดเกินจิรง >>

 

<< ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเผ่าพันธุ์มังกรเรา >>

 

พวกเขาเคยได้ยินคําบอกเล่าปากต่อปากจากมังกรตัวอื่น ว่ามังกรเขียวซิกฟรีดสิ้นท่าให้กับมนุษย์ตรงหน้า แต่พวกเขาไม่นึกแปลกใจอะไร เพราะมังกรเขียวไม่ได้แข็งแกร่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามการที่มนุษย์ คนหนึ่งสามารถเอาชนะมังกรส้มสร้างความตกตะลึงให้แก่พวกเขายิ่งยวด

 

แม้จะเป็นเผ่าพันธุ์มังกรเหมือนกัน แต่ความแข็งแกร่งระหว่างมังกรเขียวและมังกรสมแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

 

มังกรสมเป็นตัวตนที่มีความแข็งแกร่งใกล้เคียงกับมังกรแดง…

 

-พวกเจ้าเงียบก่อน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสนใจเรื่องอื่น

 

เรื่องที่ซูฮยอนสามารถหยุดยั้งคาร์เน่ด้วยตัวคนเดียวได้ยังไง ควรเก็บไว้คิดภายหลัง…

 

บล็องก์เดินเข้าใกล้คาร์เน่ ซึ่งอีกฝ่ายกําลังโดนมังกรหลายตัวระดมใช้เวทมนตร์ตรึงร่างเอาไว้

 

-คาร์เน่ ไหนเจ้าลองอธิบายมาสิ เหตุใดเจ้าถึงโกหกเผ่าพันธุ์มังกร และ ทําไมต้องพยายามหลบหนีด้วย?

 

-เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว แต่เจ้าก็ยังไม่ประจักษ์แจ้งถึงความตั้งใจของข้าอีก เจ้าช่างโง่ซานซมเสียจริง

 

น้ําเสียงที่คาร์เน่ใช้ตอบกลับ สัมผัสได้ถึงร่องรอยการเยาะเย้ยถากถางแกมอยู่ ซึ่งเป็นวิธีการตอบกลับ ที่ดูไม่เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันของคาร์เน่เลย

 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า

 

คาร์เน่เปล่งเสียงหัวเราะสะอิดสะเอียน บล็องก์ที่ได้ยิน เผลอก้าวเท้าถอยหลังโดยที่ไม่รู้ตัว…

 

ท่าทางคาร์เน่จะเสียสติไปแล้ว ยังมีอารมณ์มาหัวเราะอีก ทั้งที่เจ้าตัวกําลังตกอยู่ในสถานการณ์ไม่สู้ดีแท้ๆ

 

เดิมที่คาร์เน่เป็นมังกรที่มีภาพพจน์สง่าราศีและองอาจผ่าเผย แต่ภาพพจน์ของคาร์เน่ขณะนี้ คล้ายมังกรวิกลจริตก็ไม่ปาน

 

-ในที่สุด ข้าก็สามารถปลีกตัว แยกออกมาจากใต้เงาของพวกเขาได้…

 

-ใต้เงา? เจ้ากําลังพูดถึงเรื่องอะไร?

 

-บล็องก์ เจ้าไม่มีทางรู้หรอก ไม่สิ ไม่ใช่แค่เจ้า แต่เป็นมังกรทุกตัวเลยต่างหาก พวกเจ้าทราบบ้างหรือไม่ว่า ตัวข้านั้น โดนพวกเขาบดบังรัศมีมาหลายศตวรรษ

 

คาร์เน่แผดเสียงออกมาจากลําคออย่างโกรธแค้น

 

-ข้าอุทิศและยอมเสียสละตัวเองเพื่อเผ่าพันธุ์มังกร ข้าใช้เวลาตลอดทั้งชีวิตปกปักรักษาเผ่าพันธุ์มังกรพยายามอย่างเต็มที่ทุ่มเทความสามารถทุกอย่าง ให้เผ่าพันธุ์มังกรเติบใหญ่ยิ่งขึ้น แต่ทว่า….

 

โฮกกกกก!!

 

คาร์เน่บิดร่างกายใหญ่โต โซ่เส้นหนาที่พันธนาการร่างกายอันแข็งแกร่งสั่นสะเทือนอย่างหนัก เสียงคํารามดังกึกก้องทะลวงถึงสวรรค์ ความโกรธแค้นซึมซาบไปทั่วพื้นปฐพี

 

สุดท้ายแล้ว ความพยายามของข้าก็สูญเปล่า เพราะเอลดิลและมังกรแดง ทําไมกัน!! ทําไมเรื่องทุกอย่างถึงลงเอยแบบนี้? ในสายตาของพวกเจ้า มังกรแดงยังคงเป็นผู้นําไม่แปรเปลี่ยน พวกเจ้าเคยคิดถึงหัวอกของข้าบ้างไหม? พวกเจ้าไม่เคยเห็นความพยายามและความทุ่มเทของข้าอยู่ในสายตาเลย!!!

 

-ความพยายาม? ความทุ่มเท?

 

-ขนาดมังกรแดงตกตายไปหมดแล้ว พวกเจ้าก็ยังเฝ้ารอการกลับมาของมังกรแดงอยู่ร่ําไป เพราะเชื่อว่า มีเพียงมังกรแดงเท่านั้นที่เหมาะแก่การขึ้นเป็นผู้นําเผ่าพันธุ์…

 

เปรี้ยง!!

 

โซ่ที่พันรัดรอบร่างกายคาร์เน่ขาดออกไปที่ละเส้น คาร์เน่ดินสะบัดร่างกายไปมาไม่หยุด..

 

-คาร์เน่ เจ้าเสียสติไปแล้วเรอะ เจ้าลองแหกตาให้กว้าง เพ่งมองให้ชัดๆ เจ้าบอกว่ามังกรแดงตายไปแล้ว ถ้าเช่นนั้นมังกรแดงที่ยืนอยู่กับพวกเราตอนนี้ นับว่าเป็นตัวอะไร?

 

-มังกรแดงเสียสละชีวิตตัวเอง เพื่อจรรโลงโลกใบนี้ให้คงอยู่และช่วยชีวิตพวกเรา เจ้ายังมีหน้าพูดจาลบหลู่ดูหมิ่นมังกรแดงอีก

 

-แล้วจะทําไม มีปัญหาตรงไหน? สุดท้ายแล้วมังกรแดงพวกนั้นก็ตายอยู่ดี จะเทิดทูนหรือด่าทอก็เป็นสิทธิของข้า ไม่เกี่ยวกับเจ้า

 

สุ่มเสียงของคาร์เน่เปี่ยมไปด้วยความขุ่นเคือง และคําพูดนั้น ทําให้ความคิดของเหล่ามังกรที่เคยติดตามคาร์เน่เปลี่ยนแปลงไป ความเลื่อมใสศรัทธาที่เคยมีมลายหายไปสิ้น

 

“ผู้อาวุโสรู้ไหม ปกติแล้วผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ เพราะมันเป็นปัญหาภายในเผ่าพันธุ์ ผมไม่อยากโดนคนอื่นตราหน้าว่าเป็นพวกชอบยื่นจมูกสอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้าน”

 

ซูฮยอนที่เฝ้าชมเหตุการณ์จากระยะไกล ค่อยๆยกเท้าก้าวเดินเข้าไปหาคาร์เน่

 

ซูฮยอนถอนหายใจเสียงดังราวกับว่ากําลังระบายความโกรธที่สุมอยู่ในตัว

 

“แต่คําพูดล่าสุดของผู้อาวุโส ผมไม่อาจทนฟังอยู่เฉยๆได้อีก”

 

แม้ดวงตาของซูฮยอนจะเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เขาพยายามควบคุมสติ ไม่ให้ความโกรธเดินนําเหตุและผล

 

มังกรทุกตัวตระหนักดีว่าสาเหตุที่ซูฮยอนระเบิดอารมณ์โกรธเกรี้ยวออกมา มีต้นตอจากไหน..

 

คิ้ว!!

 

ทั้งหมดเป็นเพราะมิรุ หลังจากมรุได้ยินเสียงคํารามที่อัดแน่นด้วยความโกรธเคืองของคาร์เน่ มันรีบถอยห่างหนีและนอนขดตัว

 

มังกรวัยหนุ่มที่เพิ่งจะฟักตัวได้ไม่นาน นอนขดตัวกลมเป็นลูกบอลและร้องห่มร้องไห้คล้ายหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

 

เมื่อมังกรทุกตัวสังเกตเห็นสภาพอารมณ์ของมิรุ พวกเขาทั้งหมดสูดหายใจเข้าพร้อมกัน แม้ว่ามิรุจะยังเด็กอยู่มาก แต่มันก็โตพอที่จะเข้าใจว่าพวกเขากําลังคุยเรื่องอะไรกัน

 

“ผู้อาวุโสพูดได้ถูกต้อง มังกรแดงรุ่นก่อนล่วงลับไปหมดแล้ว จะพูดจาสบประมาทหรือดูหมิ่นดูแคลนยังไงก็ได้ เพราะพวกเขาไม่มีวันได้ยินคําพูดของผู้อาวุโส แต่ว่า…”

 

“มิรุเป็นมังกรแดงและยังมีชีวิตอยู่ คําพูดของผู้อาวุโส ไม่ต่างอะไรกับการทําร้ายจิตใจของมิรุโดยตรง”

 

คิ้ว!!

 

ซูฮยอนหันหน้ามองไปยังมิรุที่กําลังนอนขดตัวร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนพื้นไม่ไกลนัก

 

มิรุไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในอดีต แต่กลับต้องมาแบกรับความโกรธแค้นจากเผ่าพันธุ์มังกร

 

ซูฮยอนนึกว่าด้วยคุณงามความดีที่มิรุก่อไว้ คงไม่มีมังกรตัวไหนกล้าทําให้มิรุหลั่งน้ําตา ทว่ามังกรสมตรงหน้าเป็นต้นเหตุให้มิรุของเขาต้องเสียน้ําตา ซูฮยอนจึงไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป…

 

“ทั้งพฤติกรรมและคําพูดของผู้อาวุโส…”

 

ฟรี่บ!!

 

ร่างกายของซูฮยอนดีดตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

 

“สมควรโดนผมต่อยสั่งสอนสักสองสามหมัด”

 

-เจ้าหนุ่มใจเย็นก่อน!!

 

เสียงตะโกนห้ามปรามดังไล่หลังตามมาติดๆ แต่ซูฮยอนไม่สนใจง้างมือเหวี่ยงหมัดต่อยไปข้างหน้า….

 

ปัง!!

 

– โฮกกกก!!

 

หมัดของซูฮยอนห่อหุ้มด้วยพลังเวทมหาศาล คาร์เน่ที่โดนเข้าไปเต็มเปา แหกปากร้องคํารามออกมาอย่างเจ็บปวด

 

“หมัดนี้ เพื่อล้างแค้นให้มิรุ…”

 

ปัง!

 

-หยุดเถอะ!! ข้าขอร้อง!! ข้ายอมแล้ว!!

 

“เพราะคําพูดเฮงซวยและความคิดที่เน่าเฟะของผู้อาวุโส ทําให้เด็กที่ไม่รู้ประสีประสาต้องเสียน้ําตา”

 

ฟรี่บ!!

 

จังหวะที่ซูฮยอนกําลังง้างมือต่อยอีกหมัด โซ่หนาหลายสิบเส้นพุ่งพรวดออกมาจากพื้นดินและพยายามพันอบร่างกาย หมายมั่นยับยั้งกําปั้นไม่ให้โจมตีใส่คาร์เน่ แขนทั้ง 2 ข้างและบริเวณลําคอโดนโซ่รัดไว้แน่น จนขยับเขยื้อนได้ยาก..

 

แม้ว่าคาร์เน่จะพูดจาเหยียบย่ํามังกรแดง แต่มังกรที่รอดชีวิตจนถึงปัจจุบันทั้งหมดล้วนเปรียบเสมือนเครือญาติ หากมีมังกรทําผิดและต้องได้รับบทลงโทษ ไม่ว่าจะเป็นโทษเบาหรือโทษหนัก พวกเขาสมควรเป็นผู้ลงมือมากกว่า มนุษย์ไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้

 

[เนตรที่สาม – ลบล้าง]

 

โซ่ที่มังกรควบคุมเริ่มขาดที่ละเส้น พลังของเนตรที่สาม ส่งผลให้เวทมนตร์อ่อนกําลังลง โซ่จึงเกิดสนิมเกาะกินอย่างรวดเร็ว

 

“หลบไป!! อย่ามาขวาง”

 

พลังเวทที่แฝงไปด้วยความเดือดดาลแผ่กําจายไปทั่วบริเวณรอบๆ แรงกดทับที่หมายมั่นตรึงร่างกายของซูฮยอนเอาไว้หายไปอย่างไร้ร่องรอย เวทมนตร์สารพัดที่หวังจํากัดการเคลื่อนไหวไม่มีผลกับร่างกายของซูฮยอนอีกต่อไป

 

มังกรจํานวนหนึ่งที่ก้าวไปข้างหน้า เพื่อหวังหยุดการกระทําของซูฮยอน ต่างพากันสะดุ้งโหยงเป็นแถบๆ เพราะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่ชวนสะพรึงกลัว ไม่มีมังกรตัวไหนหาคําตอบได้ ทําไมพวกเขาถึงหวาดกลัวเผ่าพันธุ์มนุษย์เพียงคนเดียวด้วย? ความคิดอ่านและสติสัมปชัญญะของเหล่ามังกรตีกันยุ่งเหยิงไปหมด

 

แต่คําพูดที่ซูฮยอนได้ยินต่อจากนี้ ทําเอาเขาชะงักงันฉับพลัน

 

“เจ้าไม่ควรยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้ ปล่อยให้พวกเราจัดการเองเถอะ สําหรับตอนนี้เจ้าเอาเวลาไปปลอบโยนมังกรน้อยที่กําลังนอนร้องไห้อยู่ตัวคนเดียวไม่ดีกว่า?”

 

คําพูดของมังกรตรงหน้า ทําให้หัวของซูฮยอนหมุนติ้ว…

 

อีกฝ่ายพูดได้ถูกต้อง ไม่มีใครสนใจมรุเลย คนที่สามารถปลอบโยนิมิรูได้ดีที่สุดมีแค่เขาเท่านั้น แต่เพรา เสียงร้องไห้ของมิรุ สติสัมปชัญญะของซูฮยอนจึงค่อยๆหลุดลอย

 

ผนวกกับความละโมบและความเห็นแก่ตัวของคาร์เน่ พาให้ซูฮยอนควบคุมอารมณ์โมโหโทโสของตัวเองไม่อยู่..

 

หมับ!

 

ตูม!!

 

-โฮกกกกก!!

 

ซูฮยอนออกแรงยกหัวมังกรส้มขึ้นและกระแทกพื้นเต็มแรง ร่างกายของมังกรส้มเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ มันจึงไม่สามารถทนทานความเจ็บปวดครั้งนี้ได้…

 

“ผมขอถามพวกท่านหน่อย พวกท่านมีความละอายอยู่ในใจบ้างไหม? พวกท่านเป็นห่วงมังกรส้มเลวทรามตัวนี้ และยังห้ามไม่ให้ผมทําร้ายมัน เพียงเพราะมันเป็นสมาชิกในเผ่าพันธุ์เนี่ยนะ? ถ้าเช่นนั้น ทําไมพวกท่านถึง ไม่อ้าแขนต้อนรับมิรบ้าง? ทั้งที่มิรุก็อยู่ในเผ่าพันธุ์มังกรเหมือนกัน ผมเห็นพวกท่านมีแต่พยายามผลักไสไล่ส่ง ท่าเดียว”

 

ไม่มีมังกรตัวไหนกล้าเอ่ยปากพูดกับซูฮยอน มังกรทุกตัวรู้สึกหน้าชา

 

หลังจากได้ยินคําพูดของซูฮยอน ความรู้สึกผิดที่พวกเขามีต่อมรุยิ่งเพิ่มพูนขึ้น เมื่อก่อนพวกเขาเกลียดชังมังกรแดงเข้ากระดูกดํา เพราะหลงเชื่อคําพูดของคาร์เน่ แต่พอทราบความจริงเรื่องการหายตัวไปของมังกรแดง พวกเขารู้สึกสํานึกผิด ที่ด่วนตัดสินใจเกินไป ไม่ยอมสืบค้นความจริงให้ดีก่อน

 

คาร์เน่หลอกลวงปั่นหัวพวกเขามาหลายปี แถมยังใส่ร้ายป้ายสีมังกรแดงต่างๆนาๆ การกระทําของคาร์เน่สมควรได้รับการลงโทษสถานหนัก

 

และความจริงข้อนั้น เป็นเหตุผลให้พวกเขารู้สึกอับอายยิ่งกว่าเดิม

 

คาร์เน่ไม่อาจทนพิษบาดแผลได้อีก เขาสลบเหมือดไปได้สักพักใหญ่ๆ เสียงร้องครวญครางที่เคยดังเล็ดลอดออกมาจากปากพลันเงียบลง ซูฮยอนยังรู้สึกหนําใจไม่พอและกําลังจะชักดาบออกมาจากฝัก

 

“เจ้าหนุ่ม โปรดหยุดมือเถอะ”บล็องก็รีบเดินปรี่เข้าหาซูฮยอน เอื้อมมือแตะไหล่อีกฝ่ายเบาๆ

 

“พวกเราผิดเอง พวกเราขอโทษเจ้าจากใจจริง”

 

บล็องก์โค้งหัวขอโทษซูฮยอน และไม่ใช่แค่บล็องก์เท่านั้น มังกรอีกหลายร้อยตัวก็พร้อมใจกันโค้งหัวลง

 

นอกจากซูฮยอนแล้ว พวกเขายังโค้งหัวขอโทษมิรุด้วย..

 

มังกรทั้งหมดโค้งหัวให้มนุษย์ผู้หนึ่งและมังกรวัยเยาว์ตัวหนึ่ง ในประวัติศาสตร์อันแสนยาวนานของเผ่าพันธุ์มังกร ภาพเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

 

ซูฮยอนดันดาบเก็บเข้าฝักเหมือนเดิม…

 

เขาจ้องมองมังกรส้มที่หัวฝังกลบอยู่ใต้พื้นดิน หลังจากแน่ใจว่าคาร์เน่หมดสติไปแล้วจริงๆ จึงเลิกสนใจเลื่อนสายตาอันแหลมคมกวาดมองมังกรทุกตัวและเอื้อนเอ่ยขึ้น…

 

“ผมยอมหยุดมือ ตามคําขอของผู้อาวุโสก็ได้ แต่มีข้อแม้ ผู้อาวุโสต้องลงโทษไอ้มังกรส้มเลวทรามตัวนี้ให้สาสม ถ้าผู้อาวุโสไม่ทํา…”

 

ซูฮยอนกําชับด้ามดาบที่ยังถืออยู่ในมือแน่น..

 

“ผมจะเป็นคนลงมือกุดหัวมังกรส้มเลวทรามตัวนี้ด้วยตัวเอง”

 

แววตาเย็นยะเยือกและจิตสังหารแรงกล้า ทําเอาเหล่ามังกรกระอักกระอักพูดไม่ออก

 

สภาพแวดล้อมรอบๆตกอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงมิรุเท่านั้นที่กล้าเปล่งเสียงร้อง พร้อมโผบินโอบกอดซูฮยอน

 

คิ้ว!!