การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 153

ตอนที่ 153

 

เปลวเพลิงสีขาวบริสุทธิ์อัดแน่นเต็มโพลงถ้ําความร้อนที่เกรี้ยวกราดกวาดล้างฝูงมอนสเตอร์ด้านหน้าที่กําลังพุ่งตรงมาหาซูฮยอน…

 

ปราณมังกรที่มิรุปล่อยออกมามีขนาดใหญ่กว่าเมื่อก่อนเยอะมากเพราะปราณมังกรปล่อยออกมาในโพลงถ้ําที่มีลักษณะเป็นเส้นตรงอํานาจพลังที่สําแดงออกมาจึงเห็นเด่นชัดมากปกติ

 

ซากไร้วิญญาณของมอนสเตอร์นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นเปลวเพลิงสีขาวลุกท่วมเผาผลาญร่างกายของพวกมันไม่ยอมหยุด

 

“เยี่ยมมากมรุ”

 

ซูฮยอนลูบหัวมิรุที่เคลื่อนตัวมาอยู่ข้างๆเขามังกรที่เคยมีขนาดเล็กสามารถจับได้ด้วยมือข้างเดียวตอนนี้มีขนาดใหญ่มากขึ้น จนมือ 2 ข้างจับไม่หมด…

 

คิ้ว!! คิ้ว!!

 

กระทั้งน้ําเสียงของมังกรที่ร้องออกมาก็แตกเนื้อหนุ่ม….

 

ซูฮยอนมองสํารวจร่างกายมิรให้ดีๆครั้งนี้เป็นรอบแรกที่มิรออกมาข้างนอกหลังจากเก็บตัวอยู่นานในมิติร่างกายของมิรุเติบใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเยอะมากขนาดพอๆกับเสือโคร่งโตเต็มวัยมิรุเอาหัวของมันถูใบหน้าของซูฮยอนอย่างมีความสุข

 

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ นายตัวใหญ่กว่าฉันอีกนะดูสิน้ําลายของนายเลอะหน้าฉันหมดแล้ว”

 

ซูฮยอนผลักมิรออกไปให้ห่างจากแก้มเขาใช้ฝ่ามือลูบหัวของมิรเบาๆท่าทางมิรุจะมีความสุขมากที่ได้ออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอก…

 

เมื่อเห็นกิริยาท่าทางที่มิรุแสดงออกมาซูฮยอนรู้สึกผิดในใจเล็กน้อยที่ไม่อัญเชิญมิรุออกมาข้างนอกแม้เขาอยากให้มิรุออกมาข้างนอกบ้าง แต่ก็ทําไม่ได้ เพราะขนาดตัวที่ใหญ่อาจทําให้ประชาชนที่พบเห็นคิดว่ามรุเป็น มอนสเตอร์…

 

<<ฉันนึกว่ามิรุจะตัวใหญ่มากกว่านี้ซะอีกที่ไหนได้เล็กกว่าที่ไว้เยอะเลย>>

 

ผ่านมาได้ประมาณ 1 ปี หลังจากมิรฟักออกมาจากไข่…

 

ซงฮยองกิผู้เชี่ยวชาญด้านสัตว์ศักดิ์สิทธิ์บอกว่าโดยปกติมังกรส่วนใหญ่จะย่างเข้าสู่วัยรุ่นเมื่อมีอายุครบ 1 ปีซึ่งเป็นข้อมูลที่มีความน่าเชื่อถือเพราะเขาเคยอ่านเจอในหนังสือของมัลคอล์มจากการทดสอบบนหอคอยชั้นที่ 30 มาก่อน

 

แต่ว่า..

 

<<เหตุผลที่การเติบโตของมิรุช้ากว่ามังกรตัวอื่นเพราะมิรุจัดอยู่ในเผ่าพันธุ์มังกรแดงหรือป่าว?ซงฮย็องกิบอกว่ามิรุจําศีลเนื่องจากกําลังอยู่ในช่วงการเจริญเติบโต…>>

 

เป็นความจริงที่ขนาดตัวของมิรุขยายใหญ่ขึ้นแต่เมื่อเทียบกับมังกรฟ้าของซงฮยองกิ มังกรของเขามีขนาดเล็กกว่าอย่างเห็นได้ชัด

 

แม้ขนาดตัวของมิรุจะเล็กกว่าเผ่าพันธุ์มังกรด้วยกันแต่การที่ได้เห็นมังกรที่ตัวเองฟูมฟักมา 1 ปี เติบใหญ่ขึ้นซูฮยอนที่เป็นเจ้าของก็พลอยดีใจไปด้วย

 

เขาเลิกสนใจมิรุและกวาดสายตามองไปยังโพลงถ้ําที่มีความร้อนจากปราณมังกรคุกรุ่น

 

<<ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แต่พลังทําลายล้างของมิรุมีอานุภาพรุนแรงขึ้นกว่าเก่า>>

 

ความจริงมิรสามารถออกมาสู่โลกภายนอกได้ตั้งนานแล้วมิรุใช้เวลาจําศีลเพื่อย่างก้าวเข้าสู่วัยรุ่น แค่ 15 วัน เท่านั้น

 

แต่ซูฮยอนไม่อยากเปิดเผยตัวตนของมิรุให้คนอื่นทราบถ้าเขาอัญเชิญมิรออกมา งานสงครามแก่นแย่งอันดับคงยุติลงอย่างรวดเร็วฉะนั้นภายในดันเจี้ยนแห่งนี้ ถือได้ว่าเป็นนิมิตรหมายอันดีที่ซูฮยอนจะได้ตรวจสอบความสามารถของมิรุอย่างจริงจัง

 

<< มิรุแข็งแกร่งขึ้นขนาดไหนกันนะ….>>

 

ซูฮยอนลูบหัวมิรุสักพัก ก่อนเอ่ยปากพูดขึ้นว่า…..

 

“ลุยกันต่อเถอะ จะได้พิชิตดันเจี้ยนให้จบเร็วๆ”

 

คิ้ว!! คิ้ว!!

 

ตัดภาพไปที่สถานการณ์ภายในดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินอีกแห่ง…

 

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”

 

“ฉันนึกว่าจะถึงคราวตายซะแล้ว”

 

หลังจากฝ่าฟันการต่อสู้ที่แสนดุเดือดมาได้ผู้ตื่นขึ้นทุกคนที่คัดเลือกจากผู้อํานวยการทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นมอนสเตอร์หลายประเภทไม่ว่าจะเป็นประเภทแมลงหรือประเภทสัตว์เลื้อยคลานต่างพร้อมใจกันวิ่งกรูมาหาพวก เขา แถมแต่ละตัวยังแฝงไปด้วยความดุร้ายเพราะพวกมันเป็นมอนสเตอร์กินเนื้อที่ปกครองผืนป่าขนาดใหญ่แห่ง

“มีใครได้รับพิษบ้าง?”

 

“ทางนี้ครับ ระหว่างการต่อสู้ ผมโดนมอนสเตอร์กัด”

 

คังซึ่งชอลแจกยารักษาพิษให้กับคนในกลุ่มที่โดนมอนสเตอร์กัดยาแก้พิษที่แจกจ่ายให้กับทุกคน ถูกนํา ออกมาจากหอคอยแห่งการทดสอบราคาที่ต้องจ่ายมหาศาลจนไม่อยากพูดถึง เพราะยาแก้พิษมีประโยชน์ในการโจมตีดันเจี้ยนประเภทนี้ แม้ราคาจะสูงไปหน่อย แต่เพื่อความปลอดภัยถือว่าคุ้มค่า

 

“สถานการณ์แบบนี้ ฉันล่ะอยากได้ผู้ตื่นขึ้นที่เชี่ยวชาญสกิลฟื้นฟูมาอยู่ในทีมจริงๆ”

 

“คงยาก ผู้ตื่นขึ้นที่เชี่ยวชาญสกิลฟื้นฟูหาตัวยากจะตายด้วยเหตุผลนี้ทําให้ผู้ตื่นขึ้นแรงค์ B ที่มีความเชี่ยวชาญด้านสกิลฟื้นฟูได้รับค่าตอบแทนเยอะกว่าผู้ตื่นขึ้นแรงค์ A ที่ทํางานให้กับกิลด์เสียอีก…”

 

บักหยูนกิวพูดพึมพําอยู่คนเดียว แต่ลีจุนโฮที่เดินเข้ามาหยุดข้างกายกล่าวตอบคําพูดของเขา

 

“พวกเรายังโชคดีที่มีโทมัสอยู่ด้วย หากไม่ได้ความช่วยเหลือจากโทมัสความสูญเสียในการโจมตีดันเจี้ยนครั้งนี้ต้องใหญ่กว่านี้แน่”

 

พูดจบลีจุนโฮก็มองไปยังโทมัสที่กําลังหยอกล้อกับฮักจนอย่างสนุกสนาน

 

เมื่อพวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ต่อสู้ท่าทางที่เหมือนเด็กของโทมัสเปลี่ยนไปทันตาเห็นเขาพยายามเต็มความสามารถเพื่อปกป้องคนในกลุ่ม ต่อสู้กับฝูงมอนสเตอร์อย่างไม่กลัวตายทําตามคําพูดที่ซูฮยอนเคยฝากฝังไว้

 

<< นี่นะเหรอความสามารถของ โลกาแห่งความมืดมิด]…>>

 

[โลกาแห่งความมืดมิด] เป็นสกิลที่โทมัสครอบครอง

 

สกิล [โลกาแห่งความมืดมิด] สามารถประยุกต์ใช้ได้หลายวิธี…

ตัวอย่างเช่น กลุ่มเมฆสีดําที่ลอยตัวอยู่เหนือหัวมันไม่ได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ แต่สร้างขึ้นมาจากฝีมือโทมัสกลุ่มเมฆสีดํามีบทบาทสําคัญในการปกป้องสมาชิกในทีมจากมอนสเตอร์ประเภทแมลง

 

<<สกิลที่สามารถป้องกันก็ได้ โจมตีก็ดีแบบนี้ให้ความรู้สึกเหมือนถือหอกข้างหนึ่งกับถือโล่ข้างหนึ่งเลยแฮะโทมัสมีพลังเวทย์ในร่างกายเยอะมากผนวกกับสัญชาตญาณการต่อสู้ที่เฉียบขาดทําให้สามารถใช้สกิลได้ อย่างอิสระ>>

 

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโทมัสคือผู้ตื่นขึ้นที่มากล้นด้วยพรสวรรค์ในสงครามแก่งแย่งอันดับมีเพียงซูฮยอนและกอร์ดอนโรฮันเท่านั้นที่แข็งแกร่งกว่าโทมัส

 

<<ถ้าโทมัสไม่อยู่ที่นี่ล่ะก็…..>>

 

สถานการณ์โดยรวมอาจแย่ลงกว่านี้มอนสเตอร์ประเภทแมลงมีลักษณะที่แตกต่างกัน แต่ทุกตัวต่างมีพิษร้ายแรงผู้ตื่นขึ้นแรงค์ A สามารถต่อสู้กับมอนสเตอร์พร้อมป้องกันควบคู่ไปด้วยได้อย่างไม่มีปัญหาแต่ผู้ตื่นขึ้นแรงค์ B ลงไปคงเป็นการยากที่จะป้องกันตัวเองระหว่างการต่อสู้ที่ชุลมุน…

 

<<ต้องขอบคุณซูฮยอนจริงๆที่ให้ยืมตัวผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S 2 คน หากไม่มีพวกเขาคนมากกว่าครึ่งหนึ่งของกลุ่มต้องจบชีวิตไปกับการต่อสู้>>

 

ความยากของดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินยากกว่าดันเจี้ยนอื่นๆที่บักหยุนกิวเคยพิชิตมาหลายเท่า ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทําไมซูฮยอนถึงกล้าพูดว่ากิลด์ฮาโฮตาลไม่มีความสามารถมากพอในการโจมตีดันเจี้ยน

 

“ไม่รู้ว่าทางด้านซูฮยอนสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?”

 

ลีจุนโฮพูดจึมงําเพราะอดเป็นห่วงซูฮยอนไม่ได้

 

โทมัสที่หูได้ยินเข้า จึงเปิดปากถามขณะโอบไหล่ฮักจนเขาพูดด้วยเสียงดังฟังชัดได้ยินไปหลายกิโล

 

“เกิดอะไรขึ้นกับซูฮยอนเหรอ?”

 

“หืม?”ลีจนโฮปรายตามองโทมัสด้วยความประหลาดใจอีกฝ่ายได้ยินเสียงพูดในลําคอของเขาได้ยังไงระยะห่างออกจะไกลซะขนาดนั้น

 

โทมัสพูดภาษาเกาหลีไม่ได้เลยแต่เหตุผลที่เขาสนใจคําพูดของลีจุนโฮ เพราะมีชื่อ [ซูฮยอน]หลุดออกมาจากปาก

 

“เปล่าไม่มีอะไร ฉันแค่กังวลความปลอดภัยของซูฮยอนนิดหน่อยเขาคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้งถ้าเจอปัญหาเขาคงจัดการด้วยตัวเองได้…”

 

ลีจุนโฮรีบกล่าวตอบเป็นภาษาอังกฤษเพื่ออธิบายให้โทมัสเข้าใจว่าเขากําลังเป็นห่วงซูฮยอนที่โจมตีดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินเพียงคนเดียว..

 

ทีแรกลีจุนโฮก็นึกว่าโทมัสเป็นห่วงซูฮยอนเหมือนกับเขาแต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้…

 

“เอาเวลาเป็นห่วงคนอื่น มาเป็นห่วงกลุ่มพวกเราดีว่าไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะมีใครตายบ้าง”โทมัสพูดด้วย เสียงแผ่วเบาขณะที่มือโอบไหล่ฮักจนไม่ปล่อย

 

“ซูฮยอนไม่ได้อ่อนแอ คิดมากไปก็มีแต่ปวดหัวแถมยังสร้างความไม่สบายใจให้ตัวเองด้วย”

 

“นั้นสิเนอะ…”

 

“คนอย่างซูฮยอน ไม่มีทางได้รับบาดเจ็บจากพวกมอนสเตอร์กกก๊อกหรอกจริงไหม?”

 

[ปราณมังกร]

 

ฟู!!

 

ปราณมังกรของมิรุกวาดร่างมอนสเตอร์หนอนยักษ์ที่กระโจนเข้าโจมตีด้านหน้า

 

[ปราณมังกร] สร้างเปลวเพลิงสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นพร้อมแผดเผาร่างมอนสเตอร์ทุกตัวที่ขวางหน้าเมื่อโดนคลื่นความร้อนอบไปเรื่อยๆจากเดิมที่ร่างมอนสเตอร์มีความยืดหยุ่นบิ๊กบึนก็ค่อยๆเริ่มแห้งเหี่ยวลงทีละนิดซูฮยอนอาศัยจังหวะที่มิรุเปิดช่องว่างให้ เหวี่ยงดาบฟันไปด้านข้าง

 

ฉวะ!!

 

ส่วนหัวของมอนสเตอร์หนอนถูกคมดาบเลือนจนขาดและตกแหมะลงไปบนพื้น เนื่องจากขนาดตัวที่ใหญ่ของมอนสเตอร์ส่งผลให้การสังหารพวกมันเป็นเรื่องยาก แต่การตัดส่วนหัวของมอนสเตอร์ออกได้ผลเกินคาดใช้เวลาไม่นานมอนสเตอร์ที่หัวขาดหมดลมหายใจตายจากไปอย่างรวดเร็ว

 

หลังจากเก็บกวาดมอนสเตอร์หนอนยักษ์จนหมดซูฮยอนสะบัดเลือดสีเขียวที่เกาะอยู่บริเวณใบดาบออก ก่อนเก็บเข้าฝัก

 

“โพลงถ้ําใหญ่กว่าที่คิดอีกแฮะ”ซูฮยอนพึมพําพร้อมใช้สายตาสํารวจโพลงถ้ําใต้ผืนทราย ที่มีเส้นทางซับ ซ้อนเหมือนเขาวงกต

 

ซูฮยอนเดินโต๋เต่สํารวจโพลงถ้ําแห่งนี้มาแล้วกว่า 1 วันเต็มๆโดยไม่หยุดพักเอาแรง ทั้งหมดเป็นเพราะบัฟของมิรุและผลจากสกิลฟื้นฟู

 

ที่สําคัญการต่อสู้ที่ผ่านมา ซูฮยอนแทบไม่ได้ใช้พลังเวทเลยเขาอาศัยความสามารถทางกายภาพในการเข้าต่อสู้ซึ่งหมายความว่าเขาไม่เสียพลังเวทในร่างกายเลยแม้แต่หยดเดียวแถมพลังเวทย์ที่หดหายไปจา กการต่อสู้กับสมาชิกกิลด์ฮาโฮตาลก็ค่อยๆฟื้นฟูกลับมาที่ละนิด

 

ยุทธวิธีที่ซูฮยอนเลือกใช้ในการโจมตีดันเจี้ยนและสํารวจโพลงถ้ําคือเดินไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่นการที่เขาไม่หยุดพักทําให้ระยะทางในการเดินมีความคืบหน้าไปเยอะมาก

 

<<ใกล้ถึงจุดจบดันเจี้ยนแห่งนี้แล้วใช่ไหมหนอ?>>

 

เมื่อประมาณครึ่งวันซูฮยอนทราบแล้วว่าตําแหน่งที่บอสอาศัยอยู่คือจุดไหนแต่เขาเลือกเดินสํารวจรอบโพลงถ้ํามากกว่าไปเผชิญหน้ากับบอสตรงๆเพราะเขาตั้งใจสังหารมอนสเตอร์ทุกตัวที่พบในโพลงถ้ําให้หมดเสียก่อนค่อยไปเผชิญหน้ากับบอสที่หลัง

 

ซูฮยอนปล่อยพลังเวทย์ออกมาอ่อนๆเพื่อให้ฝูงมอนสเตอร์สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเขาเพราะพวกมันจะวิ่ง มาหาเขาด้วยตัวเอง

 

การต่อสู้ลากยาวไปถึง 1 วันเต็มในที่สุดเขาก็สามารถสังหารมอนสเตอร์หนอนยักษ์ส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ในทะเลทรายได้…

 

“มิรุ”

 

คิ้ว?

 

“ยังสู้ไหวไหม?”

 

คิ้ว!!!

 

มิรุตอบคําถามของซูฮยอนกลับมาอย่างกระฉับกระเฉงตั้งแต่มิรุออกมาจากมิติมันปล่อยปราณมังกรไปแล้วทั้งหมด 5 ครั้งแต่เหมือนเจ้ามังกรจะไม่มีอาการเหนื่อยหอบ

 

แสดงว่าความแข็งแกร่งของมิรพัฒนาขึ้นมากกระทั่งบัฟของมิรุและสกิลฟื้นฟูก็มีอานุภาพรุนแรงยิ่งกว่าเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด…

 

ซูฮยอนถีบตัวกระโดดขึ้นหลังมิรุแม้ขนาดตัวมิรุจะไม่ใหญ่โตเท่ามังกรฟ้าของซงฮย็องกิแต่ขนาดตัวมิรุมพื้นที่เพียงพอให้หนึ่งคน

 

“ในเมื่อนายยังไหว งั้นพวกเราเดินหน้าต่อเถอะ”

 

ฟรีบ!!

 

มิรุสยายปีกออกแล้วลอยตัวขึ้นไปบนอากาศ…

 

ซูฮยอนขี่หลังมิรุและระบุตําแหน่งให้มังกรบินกลับไปเส้นทางเดิมที่พวกเขาเคยเดินผ่านมาตลอดทางเต็มไปด้วยซากมอนสเตอร์หนอนยักษ์นอนเกลื่อนกลาดกระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกที่

 

เส้นทางที่มิรุบินผ่านมีทางแยกยิบย่อยเต็มไปหมดหากเดินหลงเข้าไปมีหวังหาทางออกไม่เจอแน่…

 

ครืน!!

 

ทันใดนั้นเอง ซูฮยอนก็สัมผัสได้ว่าโพลงถ้ําแห่งนี้ยังเหลือมอนสเตอร์อยู่เพราะพวกมันเคลื่อนตัวพร้อมกันทําให้โพลงถ้ําเกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นเล็กน้อย

 

<<เหลือเยอะขนาดนี้เลยเหรอ นึกว่าหมดแล้วนะเนี่ย>>

 

ซูฮยอนทราบแล้วว่าตําแหน่งห้องบอสอยู่ตรงไหนแต่พวกเขาเลือกที่จะเดินผ่านห้องบอสไปเพราะมีจุดประสงค์อยากจัดการมอนสเตอร์หนอนยักษ์ที่ขจัดขจายอยู่ทั่วโพลงถ้ํา

 

เมื่อพวกเขาใกลถึงตําแหน่งที่ตั้งห้องบอสซูฮยอนปล่อยพลังเวทสํารวจสภาพแวดล้อมด้านในเขาพบว่าในห้องบอสมีมอนสเตอร์จํานวนนับไม่ถ้วนอาศัยอยู่ เทียบกันแล้วมอนสเตอร์ที่แออัดอยู่ข้างในห้องบอสมากกว่ามอนสเตอร์นอกโพลงถ้ําเสียอีก

 

ค่อนข้างชัดเจนว่าทําไมมอนสเตอร์ถึงมารวมตัวกันที่นี่…

 

พวกมันมีหน้าที่ปกป้องบอส ที่เปรียบเสมือนแม่ของพวกมัน

 

อีกแค่ไม่นานพวกเขาก็จะถึงห้องที่บอสอาศัยอยู่ซูฮยอนลูบหัวมิรเพื่อส่งสัญญาณให้หยุดบินเขาเพิ่งสายตามองสํารวจห้องบอสอย่างละเอียด..

 

เปาะ!!

 

ซูฮยอนดีดนิ้วเพื่อสร้างบอลเปลวเพลิงขนาดเล็กขึ้นมาก่อนที่จะขว้างเข้าไปด้านใน บอลเปลวเพลิงทําหน้าที่ให้แสงสว่างเมื่อมีแสงสว่างสายตาของเขาจึงมองเห็นสภาพแวดล้อมด้านในห้องบอสได้ชัดเจนขึ้น

 

ห้องที่บอสอาศัยอยู่มีโครงสร้างแบบโดมกีฬาขนาดใหญ่

 

นอกจากนี้ยังมี….

 

มอนสเตอร์หนอนคลานยุ่บยั่บเต็มพื้นที่โดมตรงใจกลางของพวกมันมีหนอนขนาดตัวเบ้อเริ่มเพิ่มนอนแน่นิ่งอยู่กะด้วยสายตาขนาดตัวของหนอนที่นอนอยู่ตรงใจกลางตัวนั้นใหญ่กว่าหนอนทุกตัวที่อยู่ในห้องนี้

 

คิ้ว…

 

เมื่อเห็นสภาพด้านในห้องบอส มิรเผลอส่งเสียงร้องครวญครางแม้ว่าซูฮยอนจะไม่เข้าใจภาษาของมังกรแต่ก็พอทําความเข้าใจได้เหตุผลที่มิรุส่งเสียงร้องออกมา มันต้องการสื่ออะไรหมายถึงอะไร

 

หากผู้ตื่นขึ้นคนอื่นมาเจอห้องที่มีสภาพแบบเดียวกันนี้อย่างน้อยพวกเขาต้องเกิดอาการลังเลบ้าง

 

แค่จินตนาการว่าต้องต่อสู้กับมอนสเตอร์หนอนจํานวนมากและตัวแม่ของพวกมัน ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกเขา จะรู้สึกขนลุกขนพอง

 

“มิร”

 

คิ้ว?

 

“มาเริ่มโจมตี พวกมันกันเถอะ เอาแบบจัดหนักจัดเต็มเลยนะ”

 

ซูฮยอนพูดจบก็กระโดดลงไปจากหลังมิรุ

 

อุป!

 

คลื่นพลังเวทมากมายมหาศาลเริ่มรวมตัวอยู่ในอุ้มปากมิรุตามปกติแล้วมิรุจะรีบปล่อยปราณมังกรออกไปทันทีแต่มาคราวนี้มิรปิดปากแน่นสนิทจนแก้มสองข้างของนูน

 

ความหนาแน่นและปริมาณพลังเวทที่รวบรวมไว้ในปากค่อนข้างมีอานุภาพอันตรายถึงชีวิต ซูฮยอนที่กําลังคิดพุ่งไปข้างหน้าโดยเมินเฉยปราณมังกร ถึงกับต้องหยุดลงทันควัน

 

<<ถ้าฉันฝืนบุกเข้าโจมตี โดยไม่สนใจปราณมังกรของมิรที่กําลังปล่อยออกมามีหวังได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่>>

 

เพื่อความปลอดภัยซูฮยอนจึงตัดสินใจรอให้มิรุปล่อยปราณมังกรก่อน

 

เพียงไม่นาน…

 

ฟู!!

 

[ปราณมังกรขั้นสูง]

 

ปราณมังกรที่พ่นออกมาจากปากของมิรุครั้งนี้มีขนาดใหญ่กว่ารอบที่ผ่านมาจนเทียบไม่ติด

 

ก๊ากกกก!!!

 

ลําแสงสีขาวบริสุทธิ์อันเป็นผลจากปราณมังกรเข้าปกคลุมห้องบอสขนาดใหญ่อย่างสมบูรณ์คลื่นความร้อนที่แผดเผาผลักซูฮยอนให้ก้าวถอยหลังดวงตาทั้ง 2 ข้างเกือบถลนออกจากเบ้า

 

<<เป็นพลังที่รุนแรงมาก…>>

 

เขาบอกให้มิรุโจมตีแบบจัดหนักจัดเต็มแต่เขาไม่คิดว่ามิรุจะเล่นใหญ่ขนาดนี้…

ซูฮยอนกระจ่างแก่ใจอยู่แล้วว่าปราณมังกรของมิรุทรงพลังขึ้นกว่าเดิมและจํานวนครั้งที่ใช่ได้ ก็เพิ่มมากขึ้น แต่ปราณมังกรที่มิรุปล่อยออกไปเมื่อกี้รุนแรงขึ้นอีกระดับ..

 

ก๊ากกก!!

 

มอนสเตอร์หนอนกรีดร้องโหยหวนกันระงมตามจุดต่างๆบนเนื้อตัวมีเปลวเพลิงสีขาวลุกท่วมไม่ยอมมอดดับง่ายๆ จากเดิมห้องบอสมีมอนสเตอร์หลายร้อยตัวแต่มากกว่าครึ่งหนึ่งต้องหมดลมหายใจไปเพราะถูกเปลวเพลิงคลอกตาย..

 

“สุดยอด”ซฮยอนอทานออกมาอย่างประทับใจ เขาพ่นลมออกจากปากพร้อมเอ่ยต่อ

 

“เป็นภาพที่น่าเหนือเชื่อจริงๆ”

 

คิ้ว!!

 

มิรุขานตอบซูฮยอนด้วยซุ้มเสียงแผ่วเบาสังเกตจากท่าทางอิดโรยเหมือนมิรุจะมีอาการเหนื่อยล้าแต่เมื่อมิรุได้ยินคําพูดยกยอจากซูฮยอน ทําเอามิรดีใจตัวลอยเหมือนเด็กจนลืมไปว่าตัวเองกําลังอยู่ในช่วงอ่อนแรง

 

“นายทําหน้าที่ได้ดีมาก มากยิ่งกว่าที่ฉันคาดการณ์ไว้อีก”

 

ซูฮยอนเอื้อมมือลูบหัวมิรุที่ลงมายืนอยู่ข้างตัวมังกรเอียงหัวพร้อมแสดงสีหน้าอิ่มอกอิ่มใจออกมา ตั้งแต่มิรฟักออกจากไข่ มันไม่ดื้อกับเขาเลยแม้บางครั้งจะเผยท่าทิ้งอแงออกมาบ้างก็เถอะแต่มันก็ไม่เคยขัดคําสั่งของเขาเลยสักครั้งไม่แปลกใจทําไมซงฮยองกิถึงบอกว่า เมื่อสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ฟักออกจากไข่แล้วเห็นหน้าใครเป็นคนแรกมันจะถือว่าคนผู้นั้นเป็นพ่อแม่…

 

“เหนื่อยก็ไปพักผ่อนเถอะ เพราะที่เหลือ…”

 

ซูฮยอนชักดาบบัลมุงก์ออกมาจากฝักและก้าวเท้าไปหามอนสเตอร์หนอนที่ยังกรีดร้องไม่เลิกจากผลปราณมังกร

 

“เดี๋ยวฉันจัดการเอง…”

 

ซูฮยอนเหวี่ยงดาบบัลมุงก์ฟันไปข้างหน้า

 

ห้องที่บอสอาศัยตั้งอยู่ในโพลงถ้ําลึกสุดเขาทําการสํารวจลาดเลาภายในห้องบอสเสร็จสรรพหมดแล้วจนหาคําตอบได้ว่าทางออกจากดันเจี้ยนตั้งอยู่ตรงไหน ดังนั้นเขาจึงไม่มีความจําเป็นต้องถนอมพลังเวทและความแข็งแกร่งอีกต่อไป…

 

ซูฮยอนตรึงสายตาไว้ที่บอสของเหล่ามอนสเตอร์บอสมีขนาดตัวที่ใหญ่กว่ามอนสเตอร์ทุกตัวในห้องนี้

 

“เป็นโอกาสเหมาะ ที่ฉันจะได้ลองทดสอบ [สกิล] นั้น”

 

มีสกิลหนึ่งที่ซูฮยอนเก็บงําไว้เพราะข้อจํากัดของสกิลยุ่งยากเกินไป ทําให้ไม่สามารถใช้สุ่มสี่สุ่มห้าได้แต่ตอนนี้เขาครอบครองดาบบัลมุงก์แล้ว…

 

วุป!! วุป!!

 

ซูฮยอนแบ่งถ่ายพลังเวทไปที่ดาบบัลมุงก์ใบดาบที่นิ่งสงบเริ่มสั่นระรัวคล้ายใกล้ปริแตกเป็นเสี่ยงๆเต็มทน

 

ซูฮยอนจ้องมองดาบบัลมุงก์พลางพูดพึมพํา

 

“ดาบเกลียวคลื่น รูปแบบระเบิดกัมปนาท”