การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 147

ตอนที่ 147

 

การแสดงออกของชายที่พูดกระชากเสียงเดือดดาลขึ้นทันตาเห็น ชายที่กําลังอารมณ์เสียมีชื่อว่า ก็อนแจฮุน ซึ่งเขาเป็นกิลด์มาสเตอร์ของกิลด์ฮาโฮตาลและมีชื่อเสียงด้านการควบคุมอารมณ์

 

“ทางเราเตรียมตัวสําหรับโจมตีดันเจี้ยนเสร็จเรียบร้อยแล้ว วันพรุ่งนี้อุปกรณ์ของสมาชิกกิลด์ทุกคนจะถูกขนย้ายมาที่นี่” ก็อนแจฮุนกล่าว

 

“ฉันต้องขอโทษนายด้วย แต่ฉันปล่อยให้นายผ่านไปไม่ได้จริงๆ”

 

“นายจะหัวดื้อไปถึงไหน? นายคิดเหรอว่าผู้อํานวยการมีความสามารถมากพอพิชิตดัน เจี้ยนทั้ง 2 แห่ง?”

 

“ใครจะไปรู้ แต่ไม่ว่ายังไงฉันไม่มีทางปล่อยให้พวกนายโจมตีดันเจี้ยนตามอําเภอใจแน่”

 

“นายไม่เชื่อใจพวกเรางั้นเหรอ? พวกเราคือกิลด์ฮาโฮตาลนะโว้ย!!”

 

“ฉันรู้ซึ้งถึงศักยภาพของกิลด์ฮาโฮตาลดี แต่เนื่องจากพวกเรายังมีข้อมูลเกี่ยวกับดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินไม่เพียงพอ ผู้อํานวยการเล็งเห็นว่าทุกขั้นตอนต้องค่อยเป็นค่อยไป ไม่สมควรรวบรัด”

 

“นายกําลังขัดแข้งขัดขาฉัน…”

 

ก็อนแจฮุนกําหมัดแน่น เขาอยากหยิบอาวุธขึ้นมาแล้วโจมตีบักหยูนกิวให้รู้ดํารู้แดง แต่เขาทําแบบนั้นไม่ได้ ถึงแม้เขาจะเป็นคนอารมณ์แปรปรวน แต่เขาไม่ใช่คนประเภทที่ปล่อยให้อารมณ์ครอบงําการกระทํา เขากระจ่างแก่ใจว่าการตั้งตัวเป็นศัตรูกับผู้อํานวยการไม่ใช่เรื่องดีนักโดยเฉพาะบักหยูนกิวที่ยืนอยู่ตรงหน้ายิ่งแล้วใหญ่ เพราะบักหยุนกิวเป็นผู้ตื่นขึ้นที่มีความ แข็งแกร่งน่าเกรงขามมากกว่าตัวเขาหลายเท่า

 

“ฉันจะให้โอกาสถึงวันพรุ่งนี้เท่านั้น” ก็อนแจฮุนกล่าว

 

เขาคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่า วันนี้คงไม่สามารถเข้าไปในดันเจี้ยนได้

 

“ถ้าวันพรุ่งนี้ นายยังหาคนมาโจมตีดันเจี้ยนไม่ได้ กิลด์ฮาโฮตาลของฉันจะเริ่มโจมตีดันเจี้ยนทันทีหากนายยังกล้าขัดขวางพวกเราแบบนี้อีกล่ะก็…”ก็อนแจฮุนหมุนกายพร้อมกล่าวต่อว่า “ผู้อํานวยการและสมาคมจะอยู่ร่วมกันไม่ได้อีกต่อไป”

 

พูดจบก็อนแจฮุนก็ตะโกนออกคําสั่งให้สมาชิกกิลด์ออกไปจากที่นี่ คังซึ่งชอลมองดูแผ่นหลังพวกเขาเดินจากไปจนลับสายตา ค่อยๆเปิดปากที่สั่นไหว เพราะอดกลั้นมานาน

 

“ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าคนอย่างเขา เป็นเจ้าคนนายคนได้ยังไง”

 

ถ้าคังซึ่งชอลไม่อยู่ต่อหน้าบักหยูนกิว เขาคงต่อยกําแพงระบายอารมณ์ไปแล้ว ในตอนนี้ความโกรธมหาศาลอัดแน่นอยู่เต็มอกของเขา

 

“นั่นสิ” บักหยูนกิวเห็นพ้องต้องกันกับคังซึ่งชอล

 

ก็อนแจฮุนเป็นกิลด์มาสเตอร์แห่งกิลด์ฮาโฮตาลและยังควบตําแหน่งเป็นประธานของสมาคมผู้ตื่นขึ้นแห่งประเทศเกาหลี สาเหตุที่เขาไม่ไต่เต้าไปถึงตําแหน่งผู้อํานวยการใหญ่ เพราะเขาเป็นผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S ตําแหน่งผู้อํานวยการใหญ่จึงไม่อยู่ในสายตา

 

การที่เขาสามารถรั้งอยู่ตําแหน่งประธานได้ นอกจากความแข็งแกร่งแล้ว ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากสานสัมพันธ์ไมตรีกับคนระดับสูง ก็อนแจฮุนมักใช้อํานาจส่วนตัวกับกิลด์ของตัวเองบ่อยๆจึงเป็นเหตุให้ทะเลาะเบาะแว้งกับผู้อํานวยการหลายครั้ง

 

<<หากสมาคมและผู้อํานวยการเกิดขัดแย้งกันขึ้นมา เป็นเรื่องแน่>>

 

ก็อนแจฮุนมีอิทธิพลเป็นอย่างมาก ไม่เพียงแต่ในสมาคมเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงผู้ตื่นขึ้นอีกหลายคนด้วยกัน เพราะเขาสร้างความสัมพันธ์กับกิลด์มาสเตอร์ที่มีขนาดกิลด์ใหญ่โตหลายคน สมมุติพวกเขานัดหยุดโจมตีดันเจี้ยนพร้อมกัน ดันเจี้ยนหลายแห่งทั่วประเทศจะประสบปัญหาร้ายแรง เพื่อป้องกันเหตุดังกล่าว ผู้อํานวยการต้องพยายามหลีกเลี่ยงความขัดแย้งกับก็อนแจฮุนให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

 

“ไม่ว่าเขาจะมีอํานาจล้มมือแค่ไหน เราก็ปล่อยให้เขาโจมตีดันเจี้ยนไม่ได้อยู่ดี ถ้าพวกเขาล้มเหลวในการโจมตีดันเจี้ยนล่ะก็…”

 

“เพราะฉะนั้นเราถึงต้องการตัวเขา”

 

“คุณหมายถึงใคร คิมซูฮยอนใช่หรือปาว?”

 

“ถูกต้อง”

 

ผู้อํานวยการไม่สามารถสร้างความบาดหมางกับสมาคมได้ ดังนั้นพวกเขาต้องขอความช่วยเหลือจากใครก็ได้ ที่อยู่นอกเหนืออํานาจ คิมซูฮยอนจึงเป็นตัวเลือกแรกที่พวกเขามองหา เพราะซูฮยอนเป็นผู้ตื่นขึ้นที่ไม่ได้สังกัดกิลด์หรือเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของสมาคม ความสามารถของซูฮยอนเพียงคนเดียว อาจเหนือกว่าคนกลุ่มใหญ่ด้วยซ้ํา

 

“พรุ่งนี้อะไรหลายๆอย่างคงเข้าที่เข้าทางมากขึ้น”

 

“ไอ้เวรเอ๊ย!”

 

ปัง!!

 

ระหว่างเดินลงจากภูเขา ก็อนแจฮุนใช้กําปั้นทุบผนังภูเขาอย่างโกรธแค้น เศษหินชิ้นน้อยชิ้นใหญ่แตกล่อนแล้วร่วงไปด้านล่าง

 

ก็อนแจฮุนขบฟันกรอด สายตามองไปที่ปลายสะพาน ปฏิกิริยากระฟัดกระเฟียดที่แสดงออกมาของก็อนแจฮุน ทําให้สมาชิกในกิลด์ถอยหลังเว้นระยะห่าง พวกเขารู้ดีว่าหากเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูพวกเขาอาจถูกอัดจนเละเหมือนผนังภูเขาก็เป็นได้ สงบปากสงบคําไว้ดีที่สุด

 

ก็อนแจฮุนทุบผนังภูเขาระบายอารมณ์อีก 2-3 ครั้ง ก่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ

 

เขาพึมพําด้วยน้ําเสียงอาฆาตแค้น “พวกเขาคิดว่าฉันเป็นเบี้ยล่างหรือไงฟะ?”

เหตุผลที่ผู้อํานวยการไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาโจมตีดันเจี้ยน เพราะไม่เชื่อว่ากิลด์ฮาโฮตาลจะสามารถพิชิตดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินด้วยตัวเองได้ พวกเขาจึงบอกให้รอไปก่อน เพื่อรวบรวมทีมโจมตีและเตรียมความพร้อมให้เสร็จสรรพ

 

<<ดันเจี้ยนเหล่านั้น ต้องเป็นของฉัน..>>

 

บุคคลที่พบเห็นดันเจี้ยนเป็นคนแรกคือพลเรือนอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะเขาโพสต์กระทู้รายงานการพบเห็นผ่านทางเว็บไซต์อเวจีออนไลน์ บังเอิญหนึ่งในสมาชิกกิลด์ฮาโฮตาลเลื่อนไปเจอพอ

 

หลังจากนั้นไม่นานคนจากผู้อํานวยการก็มาถึงจุดเกิดดันเจี้ยนในเวลาไล่เลี่ยกัน กิลด์ฮาโฮตาลที่มาถึงก่อน จึงอ้างสิทธิ์เป็นเจ้าของดันเจี้ยนโดยชอบธรรม

 

การโจมตีดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงิน มีค่ามากกว่าหินอีเธอร์ที่ถูกพบด้านในดันเจี้ยนเสียอีก หากพวกเขาโจมตีดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินได้สําเร็จ ไม่เพียงแต่กิลด์ฮาโฮตาลเท่านั้น แต่ก็อนแจฮุนก็พลอยได้รับชื่อเสียงตามไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้นดันเจี้ยนที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ไม่ใช่ดันเจี้ยนธรรมดาทั่วไป ทว่าเป็นถึงดันเจี้ยนคู่หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าดันเจี้ยนแฝด

 

<<ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน ฉันจะปล่อยโอกาสครั้งนี้ให้หลุดมือไปไม่ได้เด็ดขาด>>

 

การโจมตีดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินเช่นนี้ ไม่สามารถทําโดยสุ่มสี่สุ่มห้าได้ ต้องใช้เวลาเตรียมความพร้อมเสียก่อน

 

“พวกที่ไปหาคิมแดโฮติดต่อกลับมาหรือยัง?”

 

“ยังไม่มีการติดต่อกลับเลยครับหัวหน้า”

 

“เจ้าพวกโง่นั่น ไปหาคิมแดโฮตั้งนานสองนาน ทําไมถึงไม่มีความคืบหน้า?”

 

“ผมเคยไปที่นั่นมาก่อน ตาแก่เจ้าของบ้านค่อนข้างเป็นคนหัวแข็ง แถมยังเล่นตัวเก่งอีกต่างหาก นอกจากเขาจะไม่สร้างอาวุธให้พวกเราแล้ว อาวุธทั้งหลายแหล่ที่หมักหมมอยู่ในโกดังเขาก็ ไม่คิดขายให้เรา”

 

“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม ถ้าเขาไม่ยอมเชื่อฟังพวกเราดีๆ ก็แค่ใช้กําลังและปล้นอาวุธทั้งหมดกลับมา”

 

“หัวหน้าใจเย็นก่อน ผมว่าพวกที่ไปหาคิมแดโฮคงกําลังพยายามโน้มน้าวอีกฝ่ายสุดความสาสารถไม่นานคงติดต่อกลับมา”

 

“จากวี่แวว ฉันว่าพวกเขาคงไม่ติดต่อกลับมาเร็วๆนี้แน่ นายจัดหาคนและรีบมุ่งหน้าไปตรวจสอบที่นั่นซะว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่ไว้ใจไอ้โง่ 2 คนนั้น”

 

“รับทราบครับ”

 

“ไม่ว่ายังไง นายต้องเอาอาวุธของเขากลับมาให้ได้ ถ้ามีอาวุธของเขาอยู่ในมือ ความแข็งแกร่งของพวกเราจะยกระดับเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 10 เปอร์เซ็นต์

 

ก็อนแจฮุนแอบชื่นชมฝีมือการสร้างอาวุธของคิมแดโฮมาได้สักระยะเวลาหนึ่ง เพราะเขาเคยเห็นอาวุธที่สร้างมาจากคิมแดโฮมาก่อนเมื่อประมาณ 1 ปีที่แล้วในการประมูล ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็อนแจฮุนก็กระตือรือร้นผูกสัมพันธ์ไมตรีกับคิมแดโฮอย่างไม่ลดละ แต่ทุกครั้งที่เขาพูดคุยกับคิมแดโฮ อีกฝ่ายมักตอบกลับแบบไร้เยื่อใยเสมอ

 

ก็อนแจฮุนจึงตัดสินใจยกกิลด์ฮาโฮตาลขึ้นมาอ้าง ผลที่ได้กลับมาคือคิมแดโฮกระแทกประตูใส่หน้าเขาเต็มๆ

 

<<ฉันอดทนต่อไปอีกไม่ได้แล้ว!!>>

 

เพื่อโจมตีดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินทั้ง 2 แห่ง ก็อนแจฮุนถึงกลับยอมปล้นร้านของคิมแดโฮ เขาเสียเวลารอมาเนิ่นนานแต่ก็ไม่ได้คําตอบเสียที ความอดทนของเขาจึงหดหาย

 

ภายในระยะเวลา 1 วัน ก็อนแจฮุนต้องได้อาวุธที่สร้างขึ้นมาจากคิมแดโฮมาถือไว้ในมือให้ได้ฉะนั้นเขาเลยออกคําสั่งให้สมาชิกกิลด์อีก 3 คน มุ่งหน้าไปที่ยังพย็อง แต่สมาชิกทั้ง 3 คนนั้นก็ไม่ติดต่อกลับมาหาเขาอีกเลย..

 

ซูฮยอนเหวี่ยงร่างผู้ตื่นขึ้นรายที่ 3 ลงไปกองรวมกันไว้บนพื้น พลางปัดฝุ่นผงที่เกาะตามเนื้อตัวและฝ่ามือออก พวกที่มาใหม่เป็นผู้ตื่นขึ้นจากกิลด์ฮาโฮตาลด้วยกันทั้งสิ้น หน้าประตูบ้านของคิมแดโฮตอนนี้ มีร่างคนนอนหมดสติเรียงรายอยู่ถึง 5 คนด้วยกัน

จังหวะที่ซูฮยอนกําลังเตรียมตัวกลับคนจากกิลด์ฮาโฮตาลปรากฏตัวอยู่หน้าประตูของคิมแด โฮพร้อมกันถึง 3 คน ซูฮยอนเลยตัดสินใจตะบันหมัดเข้าเบ้าหน้าของพวกเขา จนสลบเหมือด ไม่ได้สติอย่างที่เห็น

 

“เธอจะกลับแล้วเหรอ?”

 

คิมแดโฮที่เผลอนอนหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่ทราบ เมื่อผงกหัวขึ้นมากลับพบว่าซูฮยอนกําลังเดินออกจากบ้านไปพอดี….

 

“ใช่ครับ ผมต้องไปแล้ว จริงสิผมขอร้องให้เพื่อนผมคนหนึ่งมาคุ้มครองที่นี่ อีกสักพักเขาคงมาถึง”

 

“เพื่อน? ไม่ยักกะรู้ว่าคนอย่างเธอมีเพื่อนกับเขาด้วย”

 

“ผมก็เป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์นะครับ จะมีเพื่อนเหมือนกับคนอื่นเขาก็ไม่แปลก เพื่อนที่ผมไหว้วานเป็นคนดีมากและเก่งมากด้วย เขาต้องดูแลความปลอดภัยของลุงได้แน่ ผมรีบไปดีกว่าจะได้ เหลือเวลาไปเยี่ยมแม่บ้าง ก่อนที่จะเริ่มทํางานพรุ่งนี้”

 

“งั้นเหรอ”

 

“ผมวางแผนไว้ว่าจะไปพูดคุยกับกิลด์ฮาโฮตาลเสียหน่อย ไม่แน่พวกน่ารําคาญที่ชอบมาก่อกวนสร้างความไม่สบายใจให้ลุง อาจไม่มาอีกแล้วก็ได้”

 

คําพูดของซูฮยอน ทําให้คิมแดโฮ อดแสดงใบหน้าแปลกใจออกมาแวบหนึ่งไม่ได้ เขารู้ว่าซูฮยอนเป็นผู้ตื่นขึ้น แต่เขานึกไม่ถึงว่าซูฮยอนจะมีความแข็งแกร่ง ถึงขนาดกดดันกิลด์อย่างฮาโฮตาลได้

 

“ทําไมเธอถึงใส่ใจฉันขนาดนี้?”คิมแดโฮถาม

 

“ครับ?”

 

“ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าต่อจากนี้ ฉันคงสร้างดาบที่ดีกว่าดาบเล่มนั้นไม่ได้อีกแล้ว บน โลกตอนนี้ไม่มีวัตถุดิบไหนดีไปกว่าอาดามันเทียมและหินอีเธอร์เกรดสูงสุด การที่ฉันสามารถสร้าง ดาบเล่มนั้นได้สําเร็จ เพราะฉันทุ่มเทความสามารถและเพ่งสมาธิทั้งหมดลงไปกับมัน”

 

นัยน์ตาของคิมแดโฮสั่นไหวเป็นระลอกคลื่น

 

“ทั้งที่ฉันสร้างอาวุธที่ดีกว่าดาบเล่มนั้นไม่ได้แล้วแท้ๆ แต่เธอยังยืนกรานจะมาหาฉันอีกเหรอ?”

 

“ต้องมาสิครับ”

 

“..?”

 

คิมแดโฮคิดว่าอย่างน้อย คําถามของเขาต้องทําให้ซูฮยอนแสดงอาการอักอ่วนหรืออึดอัดใจออกมาบ้าง แต่ซูฮยอนตอบคําถามของเขากลับมาอย่างรวดเร็ว โดยไร้ท่าที่สองจิตสองใจคิมแดโฮที่เป็นฝ่ายถาม จึงรู้สึกพิพักพิพ่วนเสียเอง

 

“ถ้าลุงกลัวผมไม่มาหาเพราะเรื่องนั้น ผมคืนดาบให้ลุงก็ได้นะครับ ลุงสามารถหลอมละลายมันสร้างอาวุธชิ้นใหม่ได้ตามใจชอบ หรือไม่ก็แขวนประดับไว้บนผนังห้องทํางาน”

 

ซูฮยอนถึงดาบบัลมุงก์ออกมาจากฝักแล้วยื่นส่งให้คิมแดโฮอย่างแน่วแน่ คิมแดโฮที่เห็นซูฮยอนยื่นดาบบัลมุงก์ให้ ยิ่งรู้สึกอักอ่วนมากขึ้น

 

“วัตถุดิบทั้งหมดเธอเป็นคนเตรียมมาเอง ฉันคงรับไว้ไม่ได้หรอก”

 

“ถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจากลุง วัตถุดิบพวกนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับ เศษหิน เศษเหล็ก คนอย่างผมไม่มีความรู้ด้านการตีเหล็ก สําหรับผมอาวุธชิ้นนี้ไม่มีความสําคัญเลยสักนิด มันเป็นได้แค่ของนอกกายไม่ตายก็หาใหม่ได้ คนที่ผมห่วงใยต่างหาก ที่มีความสําคัญเหลือสิ่งอื่นใด”

 

คําตอบที่เปล่งออกมาจากปากซูฮยอน ทําให้คิมแดโฮนิ่งอึ้งชะงักงันไปครู่หนึ่ง

 

ซูฮยอนพินิจมองคิมแดโฮ แล้วค่อยๆวางดาบบัลมุงก์ลง

 

“ผมขอตัวกลับก่อน ไว้ว่างเมื่อไหร่ผมจะกลับมาเยี่ยมลุงอีก ส่วนดาบผมเอาวางไว้ตรงนี้นะครับ”

 

“ไม่ต้อง เธอเอากลับไปเถอะ เจ้าเด็กเหลือขอ เธอทําให้ฉันพูดไม่ออกจริงๆ “คิมแดโฮกล่าวตอบอย่างเร่งร้อนพร้อมยิ้มเพื่อน

 

ซูฮยอนเผยรอยยิ้มร่า ราวกับรู้คําตอบล่วงหน้าอยู่แล้ว “ในเมื่อลุงพูดแบบนั้น ผมขอรับไว้ไม่เกรงใจ”

 

ซูฮยอนเก็บดาบเข้าฝัก หมุนตัวและรีบย่ําเท้าวิ่งออกจากบ้านคิมแดโฮไป

 

คิมแดโฮเห็นร่างอีกฝ่ายวิ่งหายลับตา จึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมส่ายหัว

 

<<เป็นคนที่พิลึกจริงๆ>>

 

คิมแดโฮรู้สึกได้เลยว่าตัวเองและซูฮยอนสนิทสนมกันไวผิดปกติ การพบกันครั้งแรกระหว่างตัวเขาและซูฮยอน ในวันนั้นเขาจําได้ขึ้นใจว่าสายตาของซูฮยอนที่มองมา เหมือนกําลังมองกัลยาณมิตรที่รู้จักกันมาเนิ่นนานยังไงชอบกล

 

คิมแดโฮส่ายหัวออกมาอีกครั้ง ก่อนเดินกลับไปนอนที่เดิม

 

หลังจากซูฮยอนก้าวพ้นบ้านของคิมแดโฮ เขารีบมุ่งหน้าไปหาแม่ต่อทันที

 

เมื่อมาถึงร้านที่ชินซูย้องเป็นเจ้าของ เวลาก็ล่วงเลยมาถึงยามเย็น แต่ภายในร้านของเธอยังมีลูกค้าเนืองแน่น แถมยังมีลูกค้าหนุนเนื่องมาอุดหนุนเรื่อยๆไม่ขาดสาย

 

“แม่ทําอะไรลงไปเนี่ย?”

 

“แม่ไม่ได้ทําอะไรสักหน่อย แม่แค่อยากอวดชื่อลูกชายของแม่เท่านั้นเอง”

 

“ผมไม่ว่าหรอกนะ ถ้าแม่เอาชื่อของผมไปคุยโม้โออวดกับบรรดาแม่บ้านด้วยกัน แต่แม่ดันเอาชื่อผมมาตั้งชื่อร้านซะงั้น ผมหมดคําจะพูดกับแม่จริงๆ”

 

[ร้านเพชรพลอยของซูฮยอน]

 

ร้านขายเพชรพลอยที่แม่ของเขาตั้งกิจการขึ้น มีชื่อของเขาตัวโตๆระบุไว้เด่นชัดบนป้ายแขวนขนาดใหญ่หน้าร้าน ซูฮยอนไม่กล้าแหงนหน้ามองนาน เพราะรู้สึกขวยเขิน

 

“ลูกพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าอีกไม่นานแม่ต้องได้รับประโยชน์จากชื่อเสียงของลูก เพราะชื่อลูกแท้ๆ ทําให้ร้านของแม่ได้รับอานิสงส์ ขายดีเป็นเทน้ําเทท่า”

 

“เฮ้อ…”

 

“ลูกแวะมาหาแม่ได้ถูกเวลาพอดิบพอดี ถ่ายรูปคู่กับแม่สักใบสิ แม่ตั้งชื่อร้านว่า [ร้านเพชรพลอยของซูฮยอน] หากไม่มีภาพลูกประดับร้านเลยสักใบ ลูกค้าที่เข้ามาอุดหนุนคงรู้สึกแปลกใจน่าดู”

 

ระหว่างขับรถมาเยี่ยมเยียนแม่ตัวเอง ซูฮยอนนึกกังวลและรู้สึกอึดอัดใจตลอดทาง เพราะตัวเขาและแม่ไม่ค่อยมีโอกาสเจอหน้ากันบ่อยนัก แต่ภาพที่แสดงในเห็นปัจจุบัน ทําให้ความกังวลท์ งหมดของเขาสลายหายไป

 

ครั้นที่ซูฮยอนบอกความจริงว่าเป็นผู้ตื่นขึ้น อารมณ์ของแม่ซึมกะทือลงอย่างเห็นได้ชัดสีหน้าเต็มไปด้วยความวิตก ทว่าตอนนี้เธอดูร่าเริงและมีความสุขขึ้นเป็นกอง หน้าตาสุกสกาวมีสง่าราศีทั้งหมดอาจเป็นเพราะร้านเพชรพลอยที่เธอเปิดกิจการอยู่ก็ได้

 

เมื่อปิดร้านเรียบร้อย ซูฮยอนถือโอกาสชวนชินซูยื้องไปทานอาหารมือเย็นด้วยกัน ระหว่างก้มหน้ารับประทานอาหารบนโต๊ะ มีคนจํานวนไม่น้อยจําหน้าซูฮยอนได้ บางคนแอบถ่ายรูปเก็บไว้บางคนลุกขึ้นมาขอลายเซ็นโต้งๆเลยก็มี ชินซูยองที่นั่งรวมโต๊ะอยู่ด้วยรู้สึกประหลาดใจทุกครั้งที่เห็นคนมากหน้าหลายตาแวะเวียนมาหาซูฮยอนไม่เว้นว่าง

 

พอตกดึกซูฮยอนอาสาขับรถพาชินซูยื้องไปส่งบ้าน ส่วนตัวเขาก็มุ่งหน้ากลับไปที่ห้องพักที่เคยซื้อทิ้งไว้

 

ระหว่างขับรถกลับ ซูฮยอนไม่ลืมกําชับกําชาให้ลีจุนโฮไปคุ้มครองคิมแดโฮเป็นการชั่วคราว

 

<<ฉันหวังว่าทั้งลุงและลีจุนโฮจะไม่เป็นอะไร>>

 

กิลด์ฮาโฮตาลคือกิลด์ขนาดใหญ่ แถมกิลด์มาสเตอร์ก็อนแจฮุนยังเป็นถึงประธานสมาคมผู้ตื่นขึ้นแห่งประเทศเกาหลีอีก หากเขาต้องการเล่นสกปรกกับคิมแดโฮ เขาสามารถลงมือทําได้สารพัดวิธี

 

<<ถ้าเป็นไปได้ ฉันต้องพิชิตดันเจี้ยนให้เร็วที่สุด>>

 

วิเคราะห์จากรูปการณ์ปัจจุบัน ซูฮยอนควรกําจัดดันเจี้ยนทั้ง 2 แห่งให้เสร็จโดยเร็ว แล้วจากนั้นค่อยไปสะสางปัญหากับกิลด์ฮาโฮตาล ดังนั้นการโจมตีดันเจี้ยนที่กําลังเกิดขึ้นซูฮยอนไม่สามา รถเลื่อนออกไปได้อีก นอกจากนี้เขาปล่อยให้คิมแดโฮอาศัยอยู่ตัวคนเดียวในสถานที่สงัดผู้สงัดคน แบบนั้นไม่ได้ด้วย

 

เมื่อซูฮยอนขับรถกลับถึงบ้านพัก เขาถอดเสื้อแจ็กเก็ตตัวนอกออก แล้วควานหารีโมทเพื่อเปิด

 

เนื่องจากในห้อง มีเขาอาศัยอยู่เพียงคนเดียว เสียงที่ถ่ายทอดออกมาจากลําโพงทีวี จึงดังก้องไปทั่วห้องและได้ยินชัดเจนยิ่งกว่าปกติ

 

[ 1 ใน 5 กิลด์ชั้นนําของประเทศเกาหลี กิลด์ฮาโฮตาล ได้เตรียมตัวโจมตีดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงิน 2 แห่ง ที่ปรากฏขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ กิลด์มาสเตอร์ของกิลด์ฮาโฮตาลมีดีกรีและปูมหลังไม่ธรรมดา เพราะเขาดํารงตําแหน่งประธานคนปัจจุบันของสมาคมผู้ตื่นขึ้นแห่งประเทศเกาหลี ]]

 

ข่าวที่ซูฮยอนคาดไม่ถึง กําลังรายงานออกมาจากทีวีผ่านพิธีกรท่านหนึ่ง