การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 143

ตอนที่ 143

 

หัวเข่าของอาเดลทรุดฮวบลงไปกับพื้น แขน 2 ข้างไขว้กันเป็นรูปกากบาทพยายามป้องกันคมดาบซูฮยอน

 

เคล้ง!! เคล้ง!!

 

“แฮก!! แฮก!!”

 

ซูฮยอนปลดปล่อยความแข็งแกร่งออกมาสุดตัว ทําให้การเหวี่ยงดาบรุนแรงกว่าครั้งที่ผ่านมาหลายเท่าสังเกตเห็นได้ง่ายๆจากสีหน้าที่บิดเบี้ยวของอาเดล

 

ทุกครั้งที่ดาบของซูฮยอนฟาดลง อาเดลจะถูกบังคับให้ทรุดลงไปกับพื้นเรื่อยๆ การโจมตีที่ดุเดือดส่งผลให้เขายันตัวลุกขึ้นสวนกลับไม่ไหว แขนที่ป้องกันคมดาบเริ่มสัมผัสได้ถึงความร้อนแผดเผา

 

เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากถุงมือและย้อยลงไปถึงข้อศอก

 

<< นี่มันเลือดไม่ใช่เหรอ? อย่าบอกนะว่าเป็นเลือดของฉัน?>>

 

อาเดลสวมใส่ถุงมือที่สร้างขึ้นมาจากอาดามันเทียม ในปัจจุบันแร่อาดามันเทียม หาพบได้ยากเป็นอย่างมาก ปริมาณในท้องตลาดจึงมีน้อยนิด ต่อให้มีเงินกองเป็นภูเขาเลากาก็ไม่สามารถหาซื้อ

 

อาดามันเทียมได้รับการทดสอบแล้วว่าแข็งแกร่งกว่าแร่ชนิดอื่นๆ บนโลกไม่น่าจะมีอะไรสร้างความเสียหายในแก่มันได้ นักวิจัยยังกล่าวอีกว่าถุงมือที่สร้างขึ้นมาจากแร่อาดามันเทียมต่อให้โดนโจมตีจากขีปนาวุธ ถุงมือก็สามารถคงสภาพอยู่ได้ ไม่มีแม้กระทั้งรอยขีดข่วน

 

แต่ในยามนี้ถุงมือที่สร้างขึ้นมาจากแร่อาดามันเทียมและมีเพียงชิ้นเดียวในโลก เกิดรอยชํารุดเสียหายแม้จะเป็นรอยเล็กๆที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น ทว่าก็ยากยอมรับความจริงอยู่ดี

 

<<ช่างเถอะ แม้จะเสียหาย แต่อย่างน้อยฉันก็ป้องกันการโจมตีจากเขาได้>> อาเดลยิ้มกริ่ม

 

กอร์ดอนโรฮันผู้เกรียงไกรคนนั้นไม่สามารถทนรับการโจมตีของซูฮยอนได้ แถมร่า งกายยังพลอยได้รับบาดเจ็บสาหัสกลับไปอีก

 

<<ฉันสามารถหยุดดาบของเขาได้ ที่เหลือก็แค่หาช่องทางโจมตีสวนกลับ แม้มันจะเสี่ยงแต่ลองดูก็ไม่เสียหาย…>>

 

จังหวะที่อาเดลกําลังยันตัวลุกขึ้นและเตรียมเหวี่ยงกําปั้น ซูฮยอนยกเท้าเหยียบลงไปที่หัวเข่าของอาเดลเต็มกําลัง แรงกดทับที่ส่งผ่านมาจากส้นเท้าซูฮยอน ทําให้อาเดลลุกขึ้นยืนไม่ได้

 

“อย่ายุกยิก นั่งเฉยๆก็พอ” ซูฮยอนยกดาบเหนือหัวอีกครั้ง

 

“อย่าคิดหลบ ถ้านายไม่อยากโดนดาบกุดหัว”

 

เคล้ง!! เคล้ง!!

 

ดาบของซูฮยอนโจมตีไปยังศีรษะของอาเดลต่อเนื่อง อาเดลถูกตรึงให้อยู่กับที่ หนีไปไหนไม่ได้

 

แขน 2 ข้างยกขึ้นป้องกันคมดาบที่กระหน่ํามาไม่หยุด แขนที่รองรับแรงกระแทกเริ่มเกิดอากา รเมื่อยล้า อาเดลสังหรณ์ใจว่า ถ้ายังเป็นยังงี้ต่อไป อีกไม่นานแขนของเขาได้ขาดออกจากกันแน่

 

คําพูดข่มขู่ที่ออกมาจากปากซูฮยอน ทําให้อาเดลไม่กล้าเคลื่อนไหวร่างกายหลบดาบส่งเดช

 

<<เขาคิดจะฆ่าฉันงั้นเหรอ…>>

 

อาเดลคิดสรตะภายในหัว หากพลั้งพลาดไปแม้แต่นิดเดียว ตัวเขาอาจตกตายจริงๆก็ได้

 

เขาเชื่อสนิทใจสมมุติลดการป้องกันลงหัวของเขามีหวังหลุดจากบ่าแน่แท้ แต่จะให้อาเดลทนรับการโจมตีแบบนี้เรื่อยไปก็ไม่ใช่เรื่อง

 

อาเดลกัดฟันแน่น รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดไว้ที่ขาแล้วพยายามลุกขึ้น ซูฮยอนผละส้นเท้าออกจากหัวเข่าอาเดล จากนั้นก็กระโดดถอยหลังไปตั้งหลัก

 

เมื่อพวกเขาเว้นระยะห่างกัน เพียงไม่กี่อึดใจกําปั้นของอาเดลก็เปี่ยมล้นไปด้วยอํานาจพลัง

 

“แกอย่าอยู่เลย!!”

 

วุป!!

 

กําปั้นที่ห่อหุ้มด้วยถุงมืออาดามันเทียมแล่นลู่ลมพุ่งตรงไปยังหัวซูฮยอน ครั้นเห็น ซูฮยอนยืนนิ่งไม่ขยับดาบอาเดลเผยรอยยิ้มกําเริบเสืบสานออกมาอย่างไม่ปิดบัง

 

<<แกเสร็จฉันแน่!>>

 

ปัง!!

 

เสียงครึกโครมที่สามารถทําให้หูอื้อพร้อมกับแก้วหูสั่นสะเทือนดังขึ้น อาเดลแทบไม่อยากเชื่อภาพที่สายตามองเห็น หมัดของเขาไม่ได้ปะทะกับคมดาบ แต่กระแทกลงไปที่กําปั้นของซูฮยอนตรงๆ

 

ซูฮยอนใช้มือเปล่าลุ่นๆของตนป้องกันการโจมตีจากอาเดล โดยไม่มีอุปกรณ์ทุ่นแรง

 

<<เจ้าโง่ คิดจะใช้หมัดกับฉันคนนี้งั้นเหรอ แบบนี้ก็เข้าทางฉันน่ะสิ ฉันจะขยี้แกให้แหลกเป็นชิ้นๆ…>>

 

ขณะที่กําลังวางแผนขั้นต่อไป เสียงปริแตกจากอะไรบางอย่างดังขึ้นกะทันหัน อาเดลรีบก้มหน้ามองไปที่ถุงมือ เมื่อสายตาสังเกตเห็นรอยร้าวเล็กๆบนถุงมือ ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองตาฝาดทว่ารอยร้าวลุกลามไปตามถุงมือสีทองอร่ามอย่างรวดเร็ว

 

เพล้ง!!

 

ใช้เวลาเพียงไม่นาน ถุงมือสีทองแตกออกเป็นเสี่ยงๆอย่างสมบูรณ์ อาเดลีบเท้ากระโดดถอยหลัง ก้มหน้ามองดูเศษซากชิ้นส่วนถุงมือที่กระจัดกระจายเต็มพื้น

 

“นี่มันเป็นไปไม่ได้” อาเดลโอดครวญออกมาอย่างตื่นตระหนก

 

“แข็งแรงใช่ได้เหมือนกันแฮะ” ซูฮยนอเอ่ยคําพลางสะบัดมือที่พึ่งรับการโจมตีเมื่อครู่

 

“แกทําได้ยังไง นั่นมันแร่อาดามันเทียมเชียวนะ…ทําไมถึง…”

 

“แม้อาวุธจะยอดเยี่ยมเพียงใด หากผู้ถือครองไร้ความสามารถ มันก็เป็นได้แค่ของกิ๊กก๊อก จํา ไว้บนโลกนี้ ไม่มีแร่ชนิดไหนสมบูรณ์แบบ”

 

หลังจากได้ฟังคําพูดของซูฮยอน อาเดลจึงตัดสินใจเปิดปากถามด้วยความใคร่รู้ “อย่าบอกนะว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด นายวางแผนเอาไว้ตั้งแต่ต้น…?”

 

“แน่นอนสิ ถ้าฉันไม่ตั้งใจทําลายอาวุธของนาย ฉันคงฆ่านายไปนานแล้ว”

 

ซูฮยอนค่อยๆก้าวเดินไปหาอาเดล

 

“เป็นไงบ้างล่ะความรู้สึกที่ตัวเองสูญเสียอาวุธล้ําค่าไป ได้ยินว่าอาวุธของนายก็เปรียบเสมือนอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกาย ถ้าขาดมันไปนายจะมีชีวิตอยู่ได้ไหมนะ”

 

“อ๊ากกกก!”

 

อาเดลเหวี่ยงกําปั้นโจมตีซูฮยอนไม่คิดหน้าคิดหลัง การโจมตีที่ไม่ผ่านการไตร่ตรองและอยู่ในช่วงจิตแกว่ง คิดเหรอว่าจะโดนเป้าหมาย?

 

หมับ!!

 

“อัก!”

 

ซูฮยอนคว้ากําปั้นของอาเดลแล้วต่อยเสยท้องน้อยเต็มแรง อาเดลล้มทั้งยืน มือกุมท้องเสียงร้องครวญครางเล็ดลอดออกมาจากปาก

 

“ดูสภาพของนายตอนนี้ส” ซูฮยอนพูดเสียงเนิบช้า

 

ผัวะ!!

 

ซูฮยอนเงื้อมือชกใบหน้าอาเดลและกล่าวต่อว่า “ไม่ต่างอะไรกับคนบ้า”

 

“อีก….”

 

บริเวณจมูกของอาเดลเกิดรอยแผลเปิดกว้าง เป็นเหตุให้เลือดสีแดงไหลท่วมใบหน้าของเขา

 

เมื่อเห็นอาเดลคิดถอยหนี ซูฮยอนรีบเอื้อมมือคว้าศีรษะของอาเดล เพื่อตรึงร่างกายของเขาให้หยุดนิ่งอยู่กับที่

 

ซอยอนเงื้อมือขึ้นและชกเบ้าหน้าของอาเดลหน้าอีกรอบ

 

ผัวะ!! ผัวะ!

 

ฟันของอาเดลกระเด็นออกมาจากปากที่ละซี่สองซี่ เศษฟันกองเต็มพื้นสนามแข่งขัน อาเดลถูกกระทําอยู่ฝ่ายเดียว ปากอ้างกว้างเหมือนต้องการพูดอะไรบางอย่าง ทว่าก็เปล่งเสียงพูดไม่ออก

 

“อีก…”

 

ผัวะ!!

 

ซูฮยอนฉะปากอาเดลซ้ําแล้วซ้ําอีก อาเดลไม่มีโอกาสเอ่ยปากขอยอมแพ้ เพราะซูฮยอนขัดขวางทําให้เขาพูดคําว่ายอมแพ้ไม่ได้

 

ซูฮยอนจับศีรษะของอาเดลเอาไว้แน่นแล้วกระชากขึ้น

 

“อะ อ๊ากกกก”อาเดลร้องครวญครางกระท่อนกระแท่น

 

“เอาล่ะ นายควรพูดออกมาได้แล้ว” นัยน์ตาซูฮยอนเย็นชาขึ้นพร้อมกับน้ําเสียงที่แข็งกร้าว

 

“เรื่องที่นายทําไปเมื่อวาน และ บอกเหตุผลด้วยว่าทําไมนายถึงทําอย่างงั้น”

 

แววตาของอาเดลสั่นระริก <<เพราะเห็นว่าฉันหมดโอกาสชนะ เขาเลยต้องการให้ฉันเปิดเผยความจริงเหตุการณ์ที่ฉันลอบกัดซูฮยอนและกอร์ดอนโรฮันที่นี่งั้นเหรอ? ไม่ ฉันทําไม่ได้..>>

 

ทันทีที่อาเดลปริปากพูดความจริงทุกอย่าง สิ่งที่กําลังก่อตัวจะมลายหายไปสิ้น ไม่เพียงแต่เขาจะถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์เรื่องศีลธรรมเท่านั้น เขาจะโดนทางสหภาพยุโรปตัดหางปล่อยวัดกลายเป็นคนร่อนเร่อีกด้วย

 

<<โดยเฉพาะสหพันธ์ผู้ตื่นขึ้นแห่งทวีปยุโรป จะเกิดอะไรถ้าผู้คนทราบว่าสหพันธ์ทําเรื่องไร้ยางอายแบบนั้นลงไป? >>

 

พันธมิตรที่แตกกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง ไม่มีวันหวนกลับมารวมกลุ่มซ้ําสองต่อให้คอขาดบาดตายแค่ไหน อาเดลก็ไม่สามารถพูดเรื่องที่ซูฮยอนต้องการได้

 

“งั้นเหรอ นายไม่อยากพูดเรื่องนั้นสินะ?”ซูฮยอนก้มหน้ามองไปที่อาเดล ซึ่งถูกมือของเขากดให้นอนราบลงไปกับพื้น อาเดลผืนส่ายหัวสื่อว่าจะไม่พูดเรื่องนั้นเป็นอันขาด

 

“ดีมาก นายเลือกเองนะ แต่ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานนายจะต้องเปลี่ยนใจ”

 

[คําสาปจิตวิญญาณแห่งความมืด – ความเจ็บปวด]

 

ตรงหน้าอาเดลปรากฏภาพเงาวิญญาณสวมใส่เสื้อคลุมสีดํายืนอยู่เลือนลาง ในเวลาเดียวกันอวัยวะทุกส่วนในร่างกายของเขามีความรู้สึกไวต่อการสัมผัสมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

 

“ถ้านายเกิดอยากเปลี่ยนใจขึ้นมาเมื่อไหร่ บอกฉันได้ตลอดเลยนะ”

 

ปัง!!

 

ซูฮยอนเสยหมัดเข้าท้องน้อยของอาเดล ดวงตาของอาเดลกลายเป็นสีขาวโพลนทันควันลําตัวโค้งงอไปด้านหลังเหมือนกุ้งโดนน้ําร้อน

 

“อึก”

 

“จนกว่าจะถึงตอนนั้น ฉันจะซัดหมัดใส่นายไปเรื่อยๆ”

 

หลังจากพูดจบซูฮยอนเตรียมง้างมือขึ้นอีกครั้ง และแล้วการใช้กําลังประทุษร้ายเพียงฝ่ายเดียวก็เริ่มต้น

 

“นายคิดว่าไง จะปล่อยผ่านหรือเข้าช่วย?”

 

จอห์นนี่ แบรดหันไปถามความคิดเห็นจากกอร์ดอนโรฮันที่ยืนอยู่ข้างตัว อีกฝ่ายที่ยืนมองการต่อสู้อยู่กล่าวตอบไปว่า “ปล่อยไป อาเดลยังไม่ได้พูดว่ายอมแพ้เลย”

 

“แต่จากการที่ฉันอ่านปากจากชายคนนั้น เหมือนเขาพยายามพูดคําว่ายอมแพ้ออกมาอยู่ไม่ใช่เหรอ”

 

“จะว่าอย่างงั้นก็ได้ จริงอยู่ที่เขาอยากยอมแพ้เต็มแก่ แต่เขายังไม่ได้พูดออกมาสักหน่อยฉันพูดถูกไหม?” กอร์ดอนโรฮันใช้ปลายคางวางเกยไว้บนโต๊ะ สายตามองไปที่สนามแข่งขัน

 

จอห์นนี่ แบรดเหลือบมองไปยังกอร์ดอนโรฮันด้วยสายตาสับสน ราวกับไม่เข้าใจความคิดของอีกฝ่าย

 

“ผู้คนจํานวนมากต้องวิพากษ์วิจารณ์สงครามแก่งแย่งอันดับแน่ๆ ที่ยอมปล่อยให้มีการใช้ความรุนแรงฝ่ายเดียวแบบนั้น”

 

“จะคิดอะไรก็เรื่องของพวกเขา ฉันไม่สน หากพวกเขาอยากมีเรื่องกับฉัน พวกเขาสามารถมาหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันจะซัดให้เหี้ยนเรียงตัวเลยคอยดู”

 

“เหมือนนายจะไม่ชอบขี้หน้าของเขานะ นายเกลียดเขาเหรอ?”

 

“นายหมายถึงใคร ใช่อาเดลหรือป่าว?”

 

“ถูกต้อง”

 

“ฉันไม่ได้เกลียดเขาหรอก เขามีความแข็งแกร่งและทักษะการต่อสู้ที่ค่อนข้างดี แต่เขาไม่ได้แข็งแกร่งขึ้น เพราะความอุตสาหะของตัวเอง สําหรับฉัน เขาเป็นได้แค่หมาลอบกัดที่ใช้ลูกไม้เด็กเล่นเท่านั้น” กอร์ดอนโรฮันกล่าวด้วยน้ําเสียงราบเรียบพลางมองไปยังอาเดลที่ถูกซูฮยอนทุบตีไม่หยุดยั้ง

 

“ปล่อยให้ซูฮยอนทุบตีอาเดลไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะพูด [ยอมแพ้า กฏคือกฎห้ามเปลี่ ยนแปลงเด็ดขาด”

 

“ขะ..ขอร้อง หยุดเถอะ…”อาเดลพยายามแค่นเสียงเว้าวอนออกมาจากปาก

 

ระหว่างที่อาเดลโดนซูฮยอนทุบตี เขาพยายามกล่าวยอมแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เมื่อใดที่เขาอ้าปากทําท่าจะพูด หมัดตรงของซูฮยอนจะซัดเข้าเบ้าหน้าเขาทันที

 

คําสาปจิตวิญญาณแห่งความมืด ความเจ็บปวด] เป็นสกิลที่มีผลเพิ่มความเจ็บปวดรวดร้าวให้แก่ร่างกายเป้าหมายโดยตรง ซึ่งเหมาะแก่การใช้ทรมานเป็นที่สุด ด้วยสกิลประเภทนี้ทําให้อาเดลได้สัมผัสกับความเจ็บปวดแสนทุกข์ทรมานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

หมัดที่ระดมต่อยตามเนื้อตามตัวของเขา มอบความรู้สึกที่ไม่สามารถพรรณนาเป็นคําพูดได้ทุกองคาพยพปวดร้าวระบมไปหมด ประหนึ่งร่างกายใกล้ถึงคราวแตกสลาย

 

“นายพร้อมพูดหรือยัง?”ซูฮยอนหยุดต่อยชั่วคราว เขากระชากหัวอาเดลให้เงยหน้าขึ้นและสบตา

 

อาเดลส่ายหัวปฏิเสธเช่นเคย เขาหลับตาลงและไม่กล้าเงยหน้าจ้องมองซูฮยอนตรงๆ

 

ทันใดนั้นเองเนตรที่สามกลางหน้าผากซูฮยอนก็แย้มออก

 

[เนตรที่สาม – ผู้ล่า]

 

ร่างกายของอาเดลแข็งเกร็ง แขนและขากระดุกกระดิกไม่ได้ราวกับถูกพันธนาการไว้ ปากสั่นพับๆไม่หยุด ภายใต้อํานาจสกิล เนตรที่สาม – ผู้ล่า ทําให้สัญชาตญาณของอาเดลรู้สึกเกรงกลัวซูฮยอนอย่างช่วยไม่ได้

 

“ไม่..อย่าฆ่าฉัน ได้โปรดเถอะ อย่าฆ่าฉัน…”

 

“งั้นก็พูดออกมาสิ” ซูฮยอนปล่อยหัวอาเดลและผงกหัว

 

“ถ้ายอมพูด ฉันจะไว้ชีวิตนาย”

 

หัวสมองของอาเดลมื่นตีบไปหมด ในตอนนี้มีแต่ความกลัวเท่านั้นที่กําลังโจมตีจิตใจ เขายังมีอนาคตอีกไกล จึงยังไม่พร้อมตาย

 

เมื่ออาเดลเป็นอิสระ เขาคลานถอยหลังเว้นระยะห่างจากซูฮยอนและนั่งคุกเข่ากับพื้น

 

“อย่าฆ่าฉัน…”

 

จังหวะที่อาเดลกําลังปริปาก เขาเกิดความลังเลขึ้นมาฉับพลัน ความขัดแย้งก่อขึ้นในใจสติสัมปชัญญะที่แตกกระเจิงค่อยๆกลับเข้าที่เข้าทาง ทว่าไม่นานก็ต้องกระจัดพลัดพรายไปเหมือนเก่าเพราะอาเดลสัมผัสได้ว่าซูฮยอนไปปรากฏตัวอยู่ด้านหลัง

 

“ฉัน..”

 

สถานีโทรทัศน์ CBC ที่ถ่ายทอดสดสงครามแก่งแย่งอันดับตกอยู่ในความวุ่นวาย ต้นเหตุเป็นเพราะคําสารภาพที่ออกมาจากปากของอาเดลระหว่างการต่อสู้

 

“มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วย”

 

“นายคิดว่าเป็นเรื่องจริงหรือปาว?”

 

แบยองชอลโปรดิวเซอร์ของ CBC และเป็นผู้เขียนข่าวคิมซูฮยอน กําลังจ้องมองหน้าจอถ่ายทอดสด หน้าจอฉายภาพใบหน้าของอาเดลที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ําดําเขียว การต่อสู้หยุดนิ่งมีเพียงเสียงสั่นเครือของอาเดลเท่านั้นที่ดังออกมาจากทีวี

 

“ฉันสํานึกผิดแล้ว ฉันให้สัญญาว่าจะไม่ก่อเรื่องเลวทรามแบบนั้นอีก

 

อาเดลตัวสั่นงกๆและกล่าวด้วยเสียงตะกุกตะกัก เขาดูแตกต่างไปจากปกติอย่างสิ้นเชิงตามปกติอาเดลเป็นคนหัวเราะเฮฮาและดูผ่อนคลายอารมณ์เสมอ แต่ภาพที่ฉายบนหน้าจอตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเขากําลังสั่นกลัวซูฮยอน

 

“สรุปคือ ทางสหภาพยุโรปได้มีมติให้มีการจัดตั้งสหพันธ์ผู้ตื่นขึ้นแห่งทวีปยุโรปขึ้น และเพื่อให้ดูสง่าผ่าเผย พวกเขาเลยวางแผนทํายังไงก็ได้ ดันอาเดลในเป็นผู้ชนะในสงครามแก่งแย่งอันดับฉันเข้าใจถูกสินะ?”แบยองชอลกล่าว

 

ถ้าที่กล่าวมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง นับว่าเป็นข่าวใหญ่ที่มองข้ามไม่ได้ ผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S หลายสิบคนตีรันฟันแทงกัน ต้องเป็นการต่อสู้ที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ

 

“คงใช่มั้ง ฉันก็คิดไม่ต่างจากนายเหมือนกัน” คิมฮยอนซูกล่าวตอบ

 

“เขาคิดอะไรอยู่ ทําไมจึงยอมสารภาพเอาตอนนี้?”

 

“โดนทุบตีอยู่ฝ่ายเดียวซะขนาดนั้น กลัวความตายจนยอมรับสารภาพก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”

 

“นายคิดว่ามีโอกาสเป็นไปได้ไหม ว่าระหว่างโดยซูฮยอนซ้อมจนน่วม อาเดลอาจถูกบังคับขู่เข็ญทางอ้อมให้แต่งเรื่องขึ้นมาก็ได้”แบยองชอลถาม

 

“คงยาก เพราะเรื่องที่อาเดลเล่ามีรายละเอียดยิบย่อยครบถ้วน แสดงว่ามีเหตุการณ์ลับหลังเกิดขึ้นจริง อีกอย่างหลักฐานสภาพแวดล้อมที่ฉันเห็นผ่านตา เหมือนจะไม่ผิดไปจากคําให้การของอาเดลนัก” คิมฮยอนซูตอบกลับ

 

“หลักฐานสภาพแวดล้อม? พอจะแจ้งให้ทราบได้ไหมว่าคืออะไร?”แบยองชอลถามด้วยความประหลาดใจ

 

“มีผู้ตื่นขึ้นจากทวีปยุโรปหายตัวไปอย่างลึกลับ เป็นข้อมูลที่ได้รับรายงานจากปากเหยี่ยวข่าวจอง ซึ่งประจําการอยู่ที่ซานฟรานซิสโก”

 

“โห่ เขาได้เบาะแสเร็วมาก”

 

เป็นมูลเหตุที่น่าเชื่อถือพอสมควร มองดูสภาพสนามแข่งขันในปัจจุบันที่วินาศสันตะโร ก็พอเดาได้เลาๆว่าการต่อสู้เมื่อวานรุนแรงแค่ไหน..

 

“นายคิดว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น?”คิมฮยอนซูเอ่ยปากถาม

 

“นายหมายถึง?”

 

“ฉันหมายถึงคิมซูฮยอน เขากล้าเปิดหน้าท้าชนกับบรรดาสหภาพยุโรปอย่างเปิดเผยแบบนี้ฉันกลัวว่าจะมีปัญหาตามมาภายหลังนะสิ”

 

“เปิดหน้าท้าชน? นายคิดว่านี่เป็นการต่อสู้ธรรมดางั้นเหรอ?”

 

“หรือว่าไม่ใช่?”

 

“นี่เป็นสาส์นแจ้งเตือน”

 

คิมฮยอนซูเอียงคอและถามต่อด้วยความสงสัย “สาส์นแจ้งเตือน อะไรล่ะนั่น?”

 

“คิมซูฮยอนใช้กําลังประทุษร้ายกับอาเดล เพื่อบีบบังคับให้เขาสารภาพด้วยตัวเอง”

 

“ก็เห็นอยู่ตําตา แล้วมันแปลกตรงไหนหรอ?”

 

“นายคิดว่าผู้ตื่นขึ้นในสหภาพยุโรปจะคิดยังไงกับเรื่องนี้ พวกเขาจะยอมแกว่งเท้าหาเสี้ยนต่อสู้กับซูฮยอนต่อไปเหรอ การจัดตั้งสหพันธ์ต้องใช้ทั้งแรงกายและกําลังคน นายบอกได้ไหมว่าสมา ชิกในสหพันธ์มีใครบ้าง? ตั้งขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์ใด?”

 

“คือว่า…”

 

คิมฮยอนซูไม่สามารถตอบคําถามได้ เพราะสหพันธ์ผู้ตื่นขึ้นแห่งทวีปยุโรปเป็นองค์กรที่ตั้งขึ้นใหม่และยังไม่ได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ เขาจึงไม่ทราบเรื่องตื้นลึกหนาบางขององค์กรนั้น แถมข้อมูลที่พอสืบค้นได้ก็คลุมเครือไม่ชัดเจน

 

“จะว่าไปก็จริงแฮะ นอกจากอาเดล ยังไม่มีรายชื่อคนในองค์กรหลุดออกมาเลยสักคน”

 

“ใช่ไหมล่ะ” แบยองชอลจุดบุหรี่ไฟฟ้าและสูบเข้าเต็มปอด

 

“ในสถานการณ์เช่นนี้ ถ้าสหพันธ์ผู้ตื่นขึ้นมีหลักแหล่งอยู่จริงและมีคนกล้าออกมายอมรับว่า สังกัดอยู่ในองค์กรนั้น ผู้คนจะเหมารวมเขาคนนั้นว่าเป็นหนึ่งในคนที่ลอบโจมตีคนอื่นลับหลังทัน

 

“แบบนี้นี่เอง…”

 

“รู้แล้วใช่ไหม ทําไมฉันถึงบอกว่านี่เป็นแค่สาส์นแจ้งเตือน”

 

การกระทําของซูฮยอนและเรื่องที่ต้องการสื่อให้ทราบ ปรากฏออกมาชัดเจนตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว…

 

“วีรกรรมของซูฮยอนในวันนี้ ทําให้ยิ่งมั่นใจไปอีกว่า ถ้าเขายังมีลมหายใจอยู่ สหพันธ์ผู้ตื่นขึ้นแห่งทวีปยุโรปจะไม่มีวันผุดผงาดขึ้น”