การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 137

ตอนที่ 137

 

เมฆฝนหนาเตอะก่อตัวปกคลุมทั่วสนามแข่งขัน

 

กอร์ดอนโรฮันขดวงตาขจัดฝุ่นผงและพึมพํา “เฮ้อสนามเละหมดแล้ว ไม่รู้ว่านายช่างจะซ่อมแซมให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมทันการแข่งขันรอบต่อไปหรือป่าว”

 

แม้ว่าสนามแข่งขันจะมีส่วนประกอบหลักเป็นหินอีเธอร์แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสนาม จะคงทนถาวร

 

การลงดาบของบักหยุนกิวเมื่อครู่ ทําให้พื้นสนามแข่งขันพังพินาศลงอย่างสมบูรณ์ แม้จะเป็นการโจมตีเพียงครั้งเดียวแต่อานุภาพของมันสามารถผ่าภูเขาขนาดย่อมๆขาดครึ่งได้อย่างไม่ยากเย็น

 

เมฆฝนที่ก่อตัวปกคลุมสนามแข่งขันเริ่มจางหายไปและบทสรุปสุดท้ายของการต่อสู้ก็ ประจักษ์ออกมา

 

กอร์ดอนโรฮันพิศดูพร้อมพูดงมงําในลําคอ“จบแล้วสินะ”

 

(ราชันดาบแห่งสรวงสวรรค์ ล้มฟุบลงไปบนพื้น ชุดเกราะกระเด็นหยุดออกจากร่างกาย ไม่ นานอสุราขนาดใหญ่โตก็กลายเป็นไอหมอกร้อนระอุแล้วเลือนหายไปจากสนามแข่งขัน

 

บักหยูนกวนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น ปากปะงาบๆ หายใจเข้า-ออกอย่างหนักหน่วง“ฉันแพ้ แล้ว”

 

“เป็นการต่อสู้ที่สนุกมากครับ”

 

หลังจากได้ยินคู่ต่อสู้ประกาศยอมรับความพ่ายแพ้ซูฮยอนจึงเก็บดาบเข้าฝัก

 

บักหยุนกิวยันตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างนุ่มง่ามและเอ่ยปากถาม“ความแข็งแกร่งของนาย สามา รถเอาชนะฉันได้ง่ายๆทําไมนายถึงไม่ยอมเผด็จศึกฉันตั้งแต่แรก?”

 

“คุณกําลังหมายถึงถึงอะไรเหรอครับ?”

 

“ฉันสังเกตเห็นความผิดปกติมาได้สักพักแล้วล่ะนะการเผชิญหน้าตรงๆกับสกิลที่เน้นพลังโจมตีไปทางด้านการทําลายล้างเป็นอะไรที่แปลกมาก โดยปกติหากคนเราตกอยู่ในสถานกา รณ์ชี้เป็นชี้ตายคงไม่มีใครกล้าทุ่มบ่ามเสี่ยงป้องกันการโจมตีที่มองด้วยตาเปล่าก็ทราบได้ทันทีว่าอํานาจพลังสามารถคร่าชีวิตได้ง่ายๆแถมในแง่ความเร็ว นายยังเหนือกว่าฉันมาก เผลอๆการต่อสู้ที่ผ่านมานายยังเก็บงําความสามารถที่แท้จริงเอาไว้อีกสินะ” บักหยุนกิวปัดเศษฝุ่นที่เกาะเสื้อผ้าพร้อมกล่าวต่อ

 

“ฉันพูดถูกไหม?”

 

ซูฮยอนไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ได้แต่ส่งยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

แม้จะไม่ได้คําตอบออกมาจากปากโดยตรงแต่รอยยิ้มแค่นี้ก็เพียงพอสําหรับคําตอบ

 

บักหยูนกิวยื่นมือไปหาซูฮยอน “ขอบคุณที่นายยอมเสียสละเวลาอันมีค่ามาต่อสู้กับฉัน การ ต่อสู้ในวันนี้ทําให้ฉันเรียนรู้อะไรหลายอย่างมากขึ้นในอนาคตฉันคงมีเรื่องที่ต้องไหว้วานนาย หลายเรื่องแน่ๆหวังว่าสักวันหนึ่งพวกเราจะได้ร่วมงานกัน”

 

“ผมก็เช่นกัน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”

 

ซูฮยอนจับมืออีกฝ่ายด้วยความยินดี

 

ขณะกอร์ดอนโรฮันกําลังมองดูชาย 2 คนจับไม้จับมือกลางสนามแข่งขันแววตาที่ไร้ความฝัน ผวน เกิดประกายแสงระยิบระยับหมุนวนอยู่ภายใน

 

ซูฮยอนและบักหยุนกิวเดินตีไหล่ออกจากสนามแข่งขันพร้อมกัน

 

กอร์ดอนโรฮันกระโดดลงไปกลางสนามแข่งขันที่เสียหายยับเยินและเอื้อนเอ่ย“การต่อสู้ที่ผ่านมานายมีความคิดเห็นยังไงบ้าง?”

 

“ความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องอะไร?” จอห์นนี่ แบรดที่ปกปิดใบหน้าที่แท้จริงไว้ภายใต้เสื้อฮูดถามกลับ เขารู้ว่ากอร์ดอนโรฮันอยากขอความคิดเห็นจากเรื่องอะไร แต่เขาเลือกที่จะแกล้งโง่

 

กอร์ดอนโรฮันเลิกพูดอ้อมค้อมและตัดสินใจพูดรวบรัด “นายคิดว่าใครจะชนะ?”

“ระหว่างคุณ 2 คน?”

 

“ใช่แล้ว”

 

จอห์นนี่ แบรดทําท่าครุ่นคิดพอเป็นพิธี ก่อนตอบคําถามกลับ “ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

 

“อย่างงั้นเหรอ? น่าเสียดายจัง”

 

กอร์ดอนโรฮันยิ้มกริ่มออกมาอย่างมีเลศนัย คําตอบที่ได้จากปากของจอห์นนี่แบรด ช่างคุ้มค่ากับแรงกายแรงใจที่ทุ่มเทจัดงานสงครามแก่งแย่งอันดับขึ้นมาจริงๆ แม้จะมีอุปสรรคโผล่ขึ้นมาประปราย แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาที่ต้องกังวล สิ่งที่กอร์ดอนโรฮันกังวลมากกว่าสภาพสนามแข่งขันคือการต่อสู้ หากไม่มีคู่ต่อสู้ที่มีความสามารถเทียมบ่าเทียมไหล่เขางานคงกร่อยและหน้าเบื่อ

 

“นายรู้ไหม ฉันล่ะชอบความรู้สึกที่ต้องลุ้นตัวโก่งชะมัด ไม่รู้ว่าสุดท้ายใครจะเป็นผู้ชนะอันดับ หนึ่ง ชักจะตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว” กอร์ดอนโรฮันหัวเราะร่วน แล้วหันไปมองจอห์นนี่แบรด “นาย ไปพักผ่อนเถอะ ไม่ใช่มัวแต่เอาเวลาอันมีค่าเกาะติดคนนั้นคนนี้”

 

“ฉันไม่ได้เกาะติดใครซะหน่อย”

 

“จํา จํา เชื่อก็ได้”

 

กอร์ดอนโรฮันยักไหล่และเดินลึกเข้าไปในสนามแข่งขัน

 

ในขณะเดียวกัน จอห์นนี่ แบรด ก็แปรสภาพเป็นหมอกควันแล้วหายไปจากสนามแข่งขันอย่างรวดเร็ว

 

หลังจากยืนยันได้ว่ากลิ่นอายของ จอห์นนี่ แบรด หายไปแล้ว กอร์ดอนโรฮันกวาดตาไล่มองรอบๆ ก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงช่องเล็กๆบนอัฒจรรย์

 

เขาแค่นเสียงตะโกนออกมาเต็มแรง “เฮ้ย ไอ้พวกหนูสกปก”

 

เฮือก!!!

 

กอร์ดอนโรฮันสัมผัสได้ว่ามีหลายคนตกใจเสียงตะโกนของเขา ตอนแรกเขาคิดว่าคงมีแค่ 1 หรือ 2 คน แต่จากปฏิกิริยาตอบสนองเมื่อครู่ เหมือนจํานวนคนจะเยอะกว่าที่เขาคิดไว้อย่างต่ําต้องมี 5 คนขึ้นไป

 

“จะเล่นซ่อนแอบอีกนานไหม? ที่นี่เหลือเพียงฉันคนเดียว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเป้าหมายของพวกแกคืออะไรแต่ถ้าคิดโจมตีฉันล่ะก็ รีบโผล่หัวออกมาได้แล้ว” กอร์ดอนโรฮันยื่นมือออกไปกลางอากาศที่ว่างเปล่าไม่นานหอกสีขาวก็ปรากฏบนฝ่ามือ

 

เขากระชับหอกในมือแล้วกล่าวด้วยน้ําเสียงตื่นเต้นเร้าใจ “รู้ไหม ฉันเครื่องร้อนคันไม้คันมือ อ ยากต่อสู้มานานแล้ว หวังว่าพวกแกจะทําให้ฉันสบายตัวขึ้นมาได้บ้าง”

 

ผู้ตื่นขึ้น 15 คนเผยตัวจากที่หลบซ่อน พวกเขาจงใจปลดปล่อยเจตนาสังหารออกมาอย่างโจ่งแจ้ง

 

แค่ปรายตามองผ่านๆ ก็สามารถบอกได้ทันทีว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S ในหมู่พวกเขามีคนที่กอร์ดอนโรฮันคุ้นหน้าคุ้นตาบ้าง…

 

“อืม….บอกตามตรงฉันจําชื่อพวกแกทุกคนไม่ได้”กอร์ดอนโรฮันกล่าวขึ้นพลางยกนิ้วชี้ไปยังบุคคลภายในกลุ่มคนหนึ่ง

 

“แต่ฉันจําชื่อแกคนนั้นได้”

 

“แหม่ นับเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่กอร์ดอนโรฮันรู้จักฉัน แต่ครั้งนี้รู้สึกเป็นครั้งแรกที่ฉันแนะนําตัวเองอย่างเป็นทางการกับนายสินะ” ชายที่กอร์ดอนโรฮันชี้ตัว ก้าวออกมาข้างหน้า

 

ชายที่ก้าวออกมามีผิวกายสีขาวผ่องใสและผมหยักศก เขากล่าวแนะนําตัวเองอย่า งสุภาพชน “ฉันชื่อว่า อาเดล คาสเซิล ยินดีที่ได้รู้จัก”

 

“ขอเถอะ นายช่วยเลิกนิสัยแสร้งเป็นสุภาพชนได้ไหม? แค่นายลอบแทงข้างหลังฉัน นายก็สิ้นคําว่าสุภาพชนแล้ว คนอย่างนายเป็นได้แค่หมาลอบกัด ไอ้หมาหมู่โสโครก”

 

“อย่าว่าเอาเองสิ ฉันเสียหายนะรู้ไหม คิดเหรอว่าฉันอยากลอบกัดนาย? พอดีสถานการณ์มันบีบบังคับ ฉันเลยไม่มีทางเลือก หวังว่านายคงเข้าใจ”

 

“แน่นอน ฉันเข้าใจ แล้วจะลงมือได้หรือยัง? หรือว่าพวกนายยังมีเรื่องรังควานใจ? ไม่ต้องห่วงเรื่องขี้หมูขี้หมาพรรค์นั้นฉันจะไม่เอาความพวกนายและไม่คิดแก้แค้นด้วย”

 

คําพูดที่ถ่ายทอดออกมาจากปากของกอร์ดอนโรฮัน ทําให้ดวงตาพวกเขาเกิดแสงสว่างสั่นไหวแผ่วเบา

 

กอร์ดอนโรฮันไม่ได้เจาะจงพูดกับใครคนใดคนหนึ่ง แต่ตั้งใจพูดกับพวกเขาทุกคน คําพูดของกอร์ดอนโรฮันก็เปรียบเสมือนประกาศิต ฉะนั้นคําพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากย่อมเป็นความจริง

 

ไม่เอาความ

 

และไม่คิดแก้แค้น

 

“แหม่ พูดมาแบบนี้ พวกเราก็ได้ผลประโยชน์ไปเต็มๆเพียงฝ่ายเดียวสิครับ” อาเดล คาสเซิลกล่าวขึ้นพร้อมยกสัญญาณมือ

 

ชั่วพริบตาผู้ตื่นขึ้นจํานวน 14 คน แยกย้ายขจัดขจายไปตามจุดต่างๆบนสนามแข่งขัน

 

“งั้นพวกเรามาเริ่มงานเต้นรํา ตามแบบฉบับของพวกเรากันดีกว่า”

 

หลังจากออกมาส่งบักหยุนกิว จนร่างกายของอีกฝ่ายหายลับสายตาไป ซูฮยอนก็เดินกลับเข้าไปในหอคอยกอร์ดอน

 

ชั้นที่ 1 ของหอคอยกอร์ดอนเปล่าเปลี่ยวไร้วี่แววผู้คน เหตุเป็นเพราะบุคคลภายนอกถูกสั่งห้ามเข้าเป็นการชั่วคราว เนื่องจากหอคอยกอร์ดอนปิดให้บริการเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งทุกชิ้นจึงถูกขนย้ายออกไปทําความสะอาด ชั้นที่ 1 จึงดูโล่งเตียนผิดหูผิดตา

 

“บุคคลภายนอกเข้ามาไม่ได้แขกเหรื่อคนอื่นก็ไม่มี” ซูฮยอนพูดพร้อมกวาดตามองทั่วชั้นที่ 1

 

“ไม่ต้องเสียเวลาซ่อนตัวหรอก ออกมาได้แล้ว”

 

เงียบเชียบ ไร้เสียงตอบกลับ

 

ประหนึ่งว่าพวกเขากําลังรอสัญญาณบางอย่าง

 

ซูฮยอนยักไหล่และดีดนิ้ว

 

เปาะ!! ตูม!!

 

ทันทีที่เปลวเพลิงลุกโชนขึ้นบนนิ้วซูฮยอน สะเก็ดไฟขนาดเล็กลอยไปตามอากาศแล้วระเบิดโจมตีตรงมุมห้อง แรงระเบิดทําให้ 2 คนกระโดดออกมาจากที่ซ่อน นอกจากพวกเขา 2 คนตามมุมอับทั่วชั้นที่ 1 เริ่มมีคลื่นพลังชีวิตเปิดเผยออกมาสมทบเรื่อยๆ

 

ผู้ที่โผล่ออกมาจากแหล่งซ่อนมีด้วยกันทั้งสิ้น 10 คน

 

ในบรรดา 10 คน มีแค่ 2-3 คนที่ซูฮยอนเคยเห็นหน้าคร่าตาและเคยได้ยินชื่อผ่านหู ส่วนพวกที่เหลือเป็นพวกไร้ตัวตน แต่มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขาเหมือนกัน นั่นก็คือ พวกเขาทุกคนเป็นผู้ตื่นขึ้นจากทวีปยุโรป

 

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผู้ตื่นขึ้นทวีปยุโรป ยอมสละเวลามาต้อนรับคนอื่นอย่างอบอุ่นเช่นนี้? แถมยังยกโขยงมาตั้ง 10 คน บรรยากาศช่างอุ่นหนาฝาคั่งเสียจริง หรือว่าฉันเป็นญาติโกโหติกาของพวกนายใช่ป่าว?” ซูฮยอนถาม

 

“นายดูไม่สะดุ้งสะเทือนหรือหวาดหวั่นเหตุการณ์ตรงหน้าเลยนะ ยังมีอารมณ์แสดงสีหน้าระรื่นอีกไม่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองหรือไง?”

 

ในจํานวนผู้ตื่นขึ้น 10 คนที่กําลังยืนห้อมล้อมซูฮยอน มี 1 คนก้าวเท้าออกมาข้างหน้า จนเห็นหน้าเห็นตาเด่นกว่าคนอื่น

 

คนที่ก้าวออกมาเป็นผู้ตื่นขึ้นที่มีชื่อเสียงลือชาอย่างมากในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ เขามีนามว่าสเตฟาน

 

“มีแค่ 10 คนเองเหรอ” ซูฮยอนพยักหน้า สายตาจ้องมองไปที่ลิฟท์แล้วเอ่ยปากถาม “หากฉันคาดไม่ผิดต้องมีคนกลุ่มหนึ่งไปหากอร์ดอนโรฮันเหมือนกันสินะ”

“นายเดาได้ถูกต้องกอร์ดอนโรฮันเป็นตัวปัญหาที่จัดการได้ยาก เลยต้องใช้กําลังคนเยอะหน่อยล่ะนะ”

 

“ไม่ต้องเสียเวลาอธิบายให้เปลืองน้ําลาย ฉันก็พอรู้ว่าพวกนายมีเป้าหมายอะไร”

 

เป็นที่แน่ชัดว่าคนเหล่านี้เล็งเป้าหมายไปที่เขาและกอร์ดอนโรฮัน เพราะในงานสงครามแก่นแย่งอันดับ ทั้ง 2 คนถือได้ว่าเป็นตัวเต็งอันดับต้นๆในการแข่งขัน กลุ่มคนที่ห้อมล้อมซูฮยอนเป็นผู้ตื่นขึ้นชาวยุโรป

 

ที่สําคัญพวกเขายังมีความเกี่ยวข้องกับสหภาพยุโรปโดยตรง

 

ผู้ตื่นขึ้นที่มาจากทวีปยุโรปเหมือนกัน ทํางานภายใต้องค์กรเดียวกัน มีแนวโน้มเป็นไปได้สูงว่าพวกเขากําลังร่วมมือตัดไฟแต่ต้นลม เพื่อให้จุดประสงค์บรรลุ

 

<<แผนการที่พวกเขาวางเอาไว้ คือการคว้าชัยชนะในสงครามแก่งแย่งอันดับและเพื่อการนั้นจําเป็นต้องกําจัดเสี้ยนหนามที่ขวางหน้า>>

 

คาดไม่ถึงว่าแผนการที่พวกเขาเลือกใช้จะเป็นการลอบกัดคนอื่นลับหลัง

 

ช่างเป็นแผนการที่เรียบง่าย แต่ก็มีความสมเหตุสมผล ด้วยบุคลิกภาพของกอร์ดอนโรฮันหลังจากผ่านพ้นสถานการณ์ครั้งนี้ไป เขาคงไม่แพร่งพรายเหตุการณ์ลอบกัดลับหลังให้ใครฟังแน่นอน

 

<<ถึงว่าทําไมกอร์ดอนโรฮันถึงเอาชนะสงครามแก่งแย่งอันดับในอดีตไม่ได้ ต้นเหตุมาจากเหตุการณ์นี้สินะ>>

 

หากทางด้านกอร์ดอนโรฮันมีคนเยอะกว่าด้านซูฮยอน หมายความว่ามีผู้ตื่นขึ้นที่เข้า ร่วมปฏิบัติการครั้งนี้มากกว่า 20 คน

 

ต่อสู้กับผู้ตื่นขึ้น 20 คนพร้อมกัน คงไม่เกินกําลังของกอร์ดอนโรฮัน แม้จะผ่านการต่อสู้มาได้แต่ร่างกายต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่แปลกใจทําไมสงครามแก่งแย่งอันดับในอดีตเขาถึงชวด..

 

ริมฝีปากของซูฮยอนคลี่รอยยิ้มเยาะเย้ย

 

การแสดงกิริยาท่าทางของซูฮยอนไม่เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันเลยสักนิด เป็นเหตุให้ความมั่นอกมั่นใจของสเตฟานและพวกพ้องผู้ตื่นขึ้นจากสหภาพยุโรปสั่นโอนเอน

“ยิ้มอะไรของแกมีเรื่องอะไรน่าหัวเราะหรือไง?”

 

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกนายปรึกษาหารือกันอีท่าไหน พวกนายถึงได้คิดว่าฉันไร้น้ํายา แต่ว่า นะ…”

 

“แต่อะไร?”

 

“ถ้านายอยากเอาชนะพวกฉันจริงๆ นายไม่ควรแบ่งกลุ่มตั้งแต่แรก แต่ควรโจมตีพวกฉันพร้อมกันรวดเดียวมากกว่า”

 

แน่นอนว่าซูฮยอนเข้าใจความคิดของพวกเขา พวกเขาอาจประเมินไว้ว่าผู้ตื่นขึ้น แค่ 10 คนก็เพียงพอต่อการเอาชนะอีกฝ่าย

 

พวกเขาอาจคิดว่าต่อให้อีกฝ่ายแข็งแกร่งขนาดไหน คงไม่สามารถต้านทานผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S 10 คนพร้อมกันได้

 

แต่โชคร้ายนักที่พวกเขาคิดผิด…

 

“นายถามฉันว่ามีเรื่องอะไรน่าหัวเราะใช่ไหม?”

 

ทันใดนั้นภาพเงางูขนาดมหึมาปรากฏขึ้นด้านหลังซูฮยอน เนตรที่สานแย้มพรายกลางหน้าผากกวาดมองผู้ตื่นขึ้นที่อยู่ด้านหน้า ประหนึ่งนักล่าที่กําลังเฝ้ามองเหยื่ออันโอชะ

 

“เดี๋ยวนายจะทําความเข้าใจได้เอง”

 

สเตฟานเพ่งมองเนตรที่สามของซูฮยอนแล้วเผลอกระเดือกน้ําลายลงคอ

 

บรรยากาศรอบข้างผิดแผกไปจากเดิม

 

ความรู้สึกระหว่างมองดูผ่านหน้าจอกับประสบด้วยตาตัวเองแตกต่างกันอย่างชัดเจน ทุกคนที่รวมตัวกันอยู่ที่นี่เชื่อว่ากําลังคนแค่นี้ น่าความแข็งแกร่งเพียงพอในการสยบอีกซูฮยอน

 

เพราะพวกเขาคิดวิเคราะห์และตัดสินใจมาเป็นอย่างดีจากการสังเกตการต่อสู้ของโทมัสและซูฮยอน แต่สถานการณ์ปัจจุบันเหมือนพวกเขาจะตัดสินใจผิด

 

“ทุกคนระวังตัวด้วย อย่าปล่อยให้การป้องกันหละหลวม” สเตฟานกล่าวสําทับ

 

“พวกเรารู้แล้วน่า”

 

“เวรเอ๊ย ฉันไม่น่าสมัครใจรับหน้าที่ปฏิบัติงานครั้งนี้เลย ถ้ารู้ว่าจะลงเอยแบบนี้ ฉันยอมถอนตัวแล้วไปทําหน้าที่อื่นให้รู้แล้วรู้รอดดีกว่า”

 

ใบหน้าของสเตฟานกลายเป็นอัปลักษณ์ เพราะนึกเสียใจที่ตัวเอง [เลือกอยู่ผิดที่]

 

ซูฮยอนเริ่มย่างก้าวใกล้มาหาพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ

 

สวบ!! สวบ!!

 

คมดาบอันตรายถึงชีวิตและลูกศรแหลมคมพุ่งโจมตีมาจาก ซ้าย และ ขวา กอร์ดอนโรฮันตวัดหอกในมือทําลายดาบที่มองไม่เห็นด้วยตาและใช้มือเปล่าคว้าลูกศร

 

ตูม!

 

ขณะที่กอร์ดอนโรฮันใช้มือเปล่าหยุดลูกศรและกําลังหักทิ้ง พลันเกิดแรงระเบิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

 

กอร์ดอนโรฮันรีบเดินออกจากกลุ่มควันสีขาว นอกจากปีกที่ได้รับความเสียหายเป็นรอยไหม้จุดเล็กๆ ตามร่างกายของเขายังคงไร้ร่องรอยบาดแผล

 

ผู้ตื่นขึ้นที่เป็นเจ้าของลูกศรตะโกนออกมาด้วยความตกใจเหมือนไม่เชื่อภาพที่เห็น “เขาโดนการโจมตีของฉันแล้ว รีบผนึกเขาเร็วเข้า ก่อนที่เขาจะฟื้นตัว”

 

เมื่อผู้ตื่นขึ้นนายหนึ่งได้ยินเสียงตะโกน เขารีบยื่นมือออกไปด้านหน้า วงแหวนสีขาวบริสุทธิ์ปรากฏขึ้นและเริ่มตีวงโอบล้อมและกักขังกอร์ดอนโรฮันเอาไว้ ขั้นตอนนี้อย่างน้อยต้องมีการเตรียมการไว้ล่วงหน้า เพราะพลังเวทย์ที่แผ่ออกมามีความเข้มข้นและหนาแน่นมากเป็นพิเศษ

 

กอร์ดอนโรฮันเดินโซซัดโซเซขยับร่างกายไปข้างหน้า ก่อนเอื้อมมือสัมผัสวงแหวนแห่งแสงที่จองจําเขาไว้ด้วยมือเปล่า “ลูกเล่นน่ารําคาญ”

 

เพล้ง!!

 

วงแหวนที่ส่องแสงสีขาวบริสุทธิ์แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ กอร์ดอนโรฮันคิดสรตะในใจ เขาไม่มีความจําเป็นต้องใช้หอกทําลายสกิลกะโหลกกะลาประเภทนี้ เพราะแค่มือเปล่าๆก็สามารถทําลายสกิลของคนอื่นได้อย่างไม่ยากเย็น

 

ปรากฏการณ์ที่ประจักษ์ขึ้นตรงหน้าไม่มีทางเกิดขึ้นได้ หากไม่ครอบครองพลังอันยิ่งใหญ่

 

ผู้ตื่นขึ้นที่แบ่งถ่ายพลังทั้งหมดในร่างกาย เพื่อคงสภาพวงแหวนเอาไว้ให้นานที่สุดกรีดร้องเสียงแหลมบาดแก้วหู “ไอ้บ้านั้น ผิดมนุษย์มนาเกินไปไหม!!”

 

เหตุการณ์เหนือสามัญสํานึกทําให้เขาไม่อยากจะเชื่อ เขาพิเคราะห์ว่าสกิลที่อุตส่าห์ร่ายตระเตรียมไว้นานนม ควรจํากัดการเคลื่อนไหวของกอร์ดอนโรฮัน ได้อย่างน้อย 2-3 นาที แต่ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่

 

เพื่อไม่ให้การโจมตีเว้นช่วงนานเกิน ผู้ตื่นขึ้น 3 คนรีบเข้าประกบตัวกอร์ดอนโรฮัน

 

ทันใดนั้นเองกอร์ดอนโรฮันควงหอกในมือให้หมุนเป็นวงกลมอย่างรวดเร็ว แค่พริบตาตัวหอกหมุนไปแล้วมากกว่าพันรอบ ไม่นานหอกก็เริ่มหยุดนิ่ง ปลายหอกแหลมคมชี้ไปทางผู้ตื่นขึ้น 3 คนที่กําลังใกล้เข้ามา

 

“ถ้านายยังไม่อยากตาย ก็หลบไปซะ”

 

“!”

 

หอกของกอร์ดอนโรฮันเปล่งแสงแพรวพราว

 

พลังเวทย์เชี่ยวกรากระเบิดออกมาจากหอกกอร์ดอนโรฮัน ผู้ตื่นขึ้นคนหนึ่งที่กําลังประชิดตัวโดนหอกจ้วงแทงกลางลําตัวและบิดกระชาก ทําให้ร่างกายของเขาแยกออกเป็นชิ้นๆเลือดสีแดงสดสาดกระเซ็น

 

ผู้ตื่นขึ้นอีก 2 คนที่ไหวตัวทัน เร่งกระโดดหลบรัศมีหอกไปข้างหลัง แววตาสั่นระริกเต็มไปด้วยความตกใจ พวกเขามองภาพตรงหน้าตาไม่กระพริบ

 

การโจมตีด้วยหอกเมื่อครู่ มีอานุภาพรุนแรงจนสามารถผ่าสนามแข่งขันออกเป็น 2 ส่วนได้อย่างง่ายดาย ยิ่งไปกว่านั้นการโจมตีของกอร์ดอนโรฮันไม่ได้ใช้สกิลพิเศษร่วมด้วย

 

ไม่สิ ถ้ากล่าวว่ากอร์ดอนโรฮันใช้แรงกายอย่างเดียวก็ไม่ถูกต้องนัก ตามความเป็นจริงเขาใช้แค่พลังเวทย์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น โดยโคจรพลังเวทย์ทั่วหอกและทําการกวัดแกว่ง

 

“เป็นอะไรไป ทําไมพวกนายถึงหน้าถอดสี อย่าบอกนะว่าเกิดกลัวขึ้นมา?”

 

“ฉะ…ฉัน”

 

ฉีก!!

 

ผู้ตื่นขึ้นที่ยืนอยู่ใกล้กอร์ดอนโรฮันมากสุดตัดสินใจวิ่งหนี ยังไปไม่ถึงครึ่งทางเขารู้สึกเสียวสันหลังวาบเลยตัดสินใจหันกลับไปมองด้านหลัง ภาพที่ครรลองสายตามองเห็น คือหอกของก อร์ดอนโรฮันกําลังลู่ลม หมายมั่นแทงทะลุศีรษะ

 

“อีก”

 

“นายอย่าเหม่อลอยนักสิ ถ้ารู้ตัวว่ากําลังโดนฆ่า นายไม่ควรหันหลังกลับมา เพราะการกระทําของนาย จะทําให้ฉันฆ่านายได้ง่ายขึ้น”

 

หอกแหลมคมกระชากออกจากศีรษะผู้ตื่นขึ้นเคราะห์ร้าย กอร์ดอนโรฮันสะบัดหอกในมือขจัดคราบเลือด จนหอกที่เคยเปรอะเปื้อนเลือดสีแดงกลับมาขาวสะอาดเหมือนเดิม

 

กอร์ดอนโรฮันก้มหน้าสํารวจหน้าอก แม้คราบเลือดจะเป็นหย่อมเล็กๆ แต่คราบเลือดที่ปราก

 

คันยุบยิบบริเวณกลางหน้าอกพอทําเนา

 

<<ฉันโดนฟันงั้นเหรอ ตอนไหนหว่า ไม่เห็นรู้เรื่องเลย?>>

 

บาดแผลที่ปรากฏกลางหน้าอก อาจเกิดขึ้นช่วงที่เขาชุลมุนหลบการโจมตีจากอาวุธมีคมแต่เขาไม่สามารถหลบการโจมตีที่ถาโถมเข้ามาได้ทั้งหมด ทําให้ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย

 

กอร์ดอนโรฮันเกาหัวแล้วย้ําเตือนกับตัวเองในใจว่าการโจมตีครั้งต่อไป เขาต้องระวังตัวให้มาก

 

“ล้อเล่นใช่ไหม? เขาแข็งแกร่งกว่าที่พวกเราคาดการณ์ไว้มาก”

 

“กําลังคนแค่นี้ จะจัดการเขาได้จริงเรอะ?”

 

การโจมตีทั้งหลายแหล่ที่ระดมใส่กอร์ดอนโรฮันหยุดชะงักลงชั่วคราว ผู้ที่ปล่อยท่าโจมตีทุกคนเริ่มจินตนาการภายในหัว หากเขากระโดดลงไปต่อสู้กับกอร์ดอนโรฮันตัวต่อตัวชะตากรรมสุดท้ายของเขาคงไม่แคล้วเสียชีวิต ผู้ตื่นขึ้น 2 คนที่หวังเข้าประชิดตัวกอร์ดอนโรฮันกลับโดนอีกฝ่ายฆ่าตายง่ายๆเหมือนปั๊มดขี้แมลงเป็นตัวอย่างชั้นดี

 

วิเคราะห์จากภาพร่วมในปัจจุบัน อาเดลมีความคิดเห็นเหมือนกับคนอื่น

 

<<ถ้าสถานการณ์ยังเป็นแบบนี้ต่อไป เห็นที่ฉันคงต้องขอกําลังเสริมจากอีกกลุ่มหนึ่ง>>

 

แผนการที่แบ่งกลุ่มออกเป็น 2 กลุ่ม เพื่อโจมตีกอร์ดอนโรฮันและซูฮยอนพร้อมกัน นับเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด

 

แต่ในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว จะให้ถอยหลังกลับตอนนี้ก็ไม่ทันการณ์ พวกเขาจําใจต้องขอความช่วยเหลือจาก สเตฟาน และผู้ตื่นขึ้นอีก 9 คน ที่กําลังปะทะกับผู้ตื่นขึ้นชาวเกาหลีใต้โดยด่วนที่สุด

 

<<ระหว่างรอกําลังเสริมมาสมทบ ฉันต้องพยายามประวิงเวลา…>>

 

ขณะ อาเดล ล่วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ

 

ติด!! ติด!! ติด!!

 

หินก้อนเล็กที่เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ เกิดการสั่นแจ้งเตือนขึ้นฉับพลัน

 

อาเดลขมวดคิ้วขึ้นสูง หินก้อนเล็กที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อเป็นอุปกรณ์ที่เตรียมไว้ส่งสัญญาณหากันและกัน แต่ทว่า…

 

<<ไม่จริงใช่ไหม? ทางฟากนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่?>>

 

สัญญาณที่ส่งผ่านหินก้อนเล็ก หมายความว่าคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ต่อสู้กับซูฮยอน ก็ปรารถนาความช่วยเหลือจาก อาเดล เช่นกัน