การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 133

ตอนที่ 133

 

โลกาแห่งความมืดมิดที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง เริ่มเกิดประกายแสงเจิดจรัสเรืองรองออกมาท่ามกลางความมืด

 

เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์สีน้ําเงินเข้มรุกคืบกลืนกินความมืดอย่างต่อเนื่อง โทมัสที่ซ่อนตัวอยู่ในโลกาแห่งความมืดมิด ยังพยายามดิ้นรนใช้ภาพลวงตาโจมตีจิตใจของซูฮยอน แต่ภาพลวงตาเหล่านั้นไม่มีผลต่อซูฮยอนเลยแม้แต่น้อย

 

เหตุผลหลักที่ภาพลวงตาเสื่อมประสิทธิภาพลง เพราะพลังเวทย์ในตัวของซูฮยอนล้นหลามกว่าโทมัสหลายเท่า

 

<<สมแล้วที่เป็นสกิลระดับสูง ไม่แปลกที่ผู้คนจํานวนมากต่างยกย่อง>>

 

ตูม!!

 

ขณะกําลังปล่อยเปลวเพลิงกลืนกินความมืดมิด พลันปรากฏลําแสงปริศนาสีดําพุ่งโจมตีมาจากด้านหลัง ภายในสกิล [พนาเวศดําทะมึน] และ โลกาแห่งความมืดมิด เต็มไปด้วยมวลสารพลังเวทย์มหาศาลลอยตลบอบอวลอยู่เต็มอากาศ เมื่อผนวกกับพลังเวทย์ของซูฮยอนไปด้วยยิ่งทําให้พลังเวทย์ในอากาศพัวพันกันยุ่งเหยิง ลําแสงสีดําที่โจมตีมาจากด้านหลังจึงทวีความรุนแรงกว่าปกติ

 

ไม่ใช่แค่ขนาด แม้แต่อานุภาพก็อยู่เหนือความคาดหมายของซูฮยอน

 

ซูฮยอนถอนหายใจและปล่อยการโจมตีตอบโต้ลําแสงสีดํา

 

ตูม…

 

<<ในเมื่อเป็นแบบนี้…>>

 

[เนตรที่สาม – ลบล้าง]

 

เนตรที่สามแย้มพรายกลางหน้าผากซูฮยอน แล้วกวาดมองสํารวจสภาพแวดล้อมในโลกาแห่งความมืดมิด

 

<<แบบนี้นี่เอง ร่างกายของผู้ควบคุมสกิล เริ่มแบกรับภาระไม่ไหวแล้วสินะ>>

 

ความมืดมิดที่โอบล้อมซูฮยอนเอาไว้ ถูกแรงกดดันบังคับให้ถอยร่นหนีห่างจากจุดที่เขายืนอยู่ออกไปเรื่อยๆ แสดงว่าอํานาจสกิลของโทมัสเริ่มถดถอยลงอย่างไม่ต้องสงสัย

 

“อ๊ากกกก!!”

 

เสียงครวญครางดังออกมาจากที่ห่างไกล เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงโทมัสไม่ผิดแน่

 

ซูฮยอนเริ่มตรวจจับตําแหน่งที่แน่ชัดของร่างจริงโทมัส ซึ่งหมายความว่าอํานาจจากโลกแห่งความมืดใกล้เสื่อมสภาพเต็มที

 

ซูฮยอนเดินไปตามทิศเสียงร้องของโทมัส เขาเชื่อว่าการจัดการร่างจริงของผู้ใช้ ง่ายกว่าการทําลายสกิลโดยตรงหลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เห็นร่างกายของโทมัสได้ถนัดตาแต่ทว่า…

 

“ขอร้อง อย่าตีผมเลย อย่าทําร้ายผม ผมเจ็บ…”

 

ภาพที่สายตาซูฮยอนมองเห็น คือโทมัสนอนขดตัวเป็นลูกบอลปากพร่ําบ่นพึมพํา เนื่องจากหูของซูฮยอนค่อนข้างดี เขาจึงได้ยินถ้อยคําที่เปล่งออกมาจากปากของโทมัสทั้งหมด แต่ที่ซูฮย อนแปลกใจคือเหมือนกับว่าโทมัสไม่ได้เจาะจงพูดกับเขา

 

<<อย่าตีผมเลยงั้นเหรอ…?>>

 

รูป!!

 

ทันใดนั้นเองภาพลวงตาปรากฏขึ้นต่อหน้าโทมัสอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ซูฮยอนที่ยืนอยู่ใกล้ๆพลอยโดนผลกระทบไปด้วย

 

ตอนแรกเขานึกว่าจะโดนภาพลวงตาเล่นงานจิตใจอีกรอบ แต่เหมือนจะไม่ใช่เช่นนั้น

 

ภาพลวงตาที่ปรากฏให้ซูฮยอนเห็นเป็นเรื่องราวของคน 2 คน ซึ่งทั้ง 2 คน เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

 

“ขอร้อง อย่าตีผม อย่าทําร้ายผม…”

 

ในจํานวน 2 คน มีเด็กชายตัวเล็กๆ 1 คน เขามีผมสีแดงเหมือนกับโทมัสไม่มีผิด แต่อายุของเขาแค่ 10 ขวบเท่านั้น และเด็กชายคนนั้นกําลังโดนชายแก่มีรอยสักชกต่อยตามเนื้อตัวอย่างไร้ความปรานี

 

“ผมขอโทษ มันเป็นความผิดของผม อย่าทําอะไรผมเลย ผมเจ็บ”

 

เพราะอะไรกัน? ทําไมเด็กตัวเล็กนิดเดียวถึงโดนทารุณกรรมอย่างเหี้ยมโหดขนาดนี้?

 

ไม่ช้าภาพลวงตาตรงหน้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง คราวนี้เป็นภาพโทมัสที่มีอายุน้อยลงกว่ารอบแรกเขากําลังเดินจูงมือกับผู้หญิงคนหนึ่ง

 

“โทมัส ต่อไปนี้ลูกต้องไปอยู่กับคุณพ่อนะ ไม่มีอะไรต้องกลัวอยู่กับคุณพ่อจะทําให้ชีวิตของลูก พบแต่ความสุข”

 

“คนมีอายุคนนั้นเป็นพ่อของผมจริงเหรอครับ?”

 

“ใช่จ้ะ ต่อไปนี้เขาคือพ่อของลูก เข้าใจความหมายที่แม่พูดใช่ไหมโทมัส แม่มีเหตุต้องไปสถานที่ห่างไกลสักพัก อยู่กับพ่อ ลูกต้องเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่ซน เชื่อฟังคําพูดที่พ่อพูดด้วยโอเคไหมจ๊ะ”

 

“ไม่เอา อย่าทิ้งผมไป ผมอยากอยู่กับแม่โทมัสพยายามรั้งแขนผู้เป็นแม่ของเขาเอาไว้ แล้วคะยั้นคะยออ้อนวอนเธอ

 

ทว่าเด็กผู้ชายตัวเล็กๆไม่มีพละกําลังมากพอหยุดยั้งแรงกายของผู้หญิงที่โตกว่าได้ สุดท้ายโทมัสก็ต้องแยกจากผู้เป็นแม่แล้วเริ่มต้นใช้ชีวิตกับ [พ่อใหม่] ที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเขาเลยแม้แต่หยดเดียว

 

การที่โทมัสเริ่มต้นชีวิตกับพ่อใหม่ไม่ใช่ปัญหาสําคัญ สิ่งที่สําคัญจริงๆคือเรื่องหลังจากนี้ต่างหาก

 

โทมัสที่อยู่ร่วมชายคากับพ่อใหม่เริ่มถูกทุบตีทําร้ายร่างกายบ่อยครั้ง สาเหตุเพราะผู้เป็นแม่ทิ้งลูกชายเอาไว้แล้วหนีตามผู้ชายไป..

 

ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะยอมทิ้งสายเลือดแท้ของตัวเอง เพื่อก่อร่างสร้างตัวกับคู่ชีวิตคนใหม่

 

“พ่อ ผมขอโทษ…”

 

“ใครเป็นพ่อของแก? แกไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของฉันด้วยซ้ํา ไอ้ลูกหญิงสาส่อน”

 

เพียะ!!

 

ภายในหนึ่งวัน เด็กชายถูกทุบตีนับครั้งไม่ถ้วน เขาพยายามวิงวอนให้อีกฝ่ายหยุดตี แต่ก็ไม่เป็นผล

 

เมื่อใดก็ตามที่สายตาของโทมัสและพ่อใหม่สบตากัน เขาจะเอื้อมือตบตีโทมัสเสมอต้นเสมอปลาย

 

ทั้งอย่างนั้นโทมัสก็ฝืนใจทนอยู่ร่วมกับพ่อคนใหม่ต่อไป เพราะเขาไม่มีร่มโพธิ์ร่มไทรต้นอื่นให้พักพิง

 

เวลาล่วงผ่านเลยไป เขาอายุเยอะขึ้น ร่างกายมีการเจริญเติบโตมากขึ้น แต่เหตุการณ์ที่เหมือนสมัยเด็กๆยังคงวนเวียนอยู่เช่นเดิม ไม่หายไปไหน

 

ความเจ็บปวดที่ร่ายกายเคยได้รับ เริ่มรับรู้ได้ลดน้อยลง อาจเป็นเพราะกล้ามเนื้อของเขาเติบโตขึ้นกว่าเดิมไม่ใช่เด็กผอมกะหร่องอย่างในอดีตอีกแล้ว

 

แม้ร่างกายจะปรับตัวให้เคยชินกับแรงตบตี แต่สภาพจิตใจที่แสนบอบช้ําของเขา ไม่เคยปรับตัวให้ชินกับความรุนแรงได้เลยสักครั้ง มีแต่ทุกข์ระทมมากขึ้นจากร้อยเท่าเพื่อเป็นพันเท่าในชั่วระยะเวลาสั้นๆ

 

แต่แล้ววันหนึ่ง ดั่งเจตนาฟ้าเห็นใจจึงประทานพรให้แก่โทมัส เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างกะทันหันเขาพบว่าตัวเองสามารถ เข้า-ออก สถานที่ลึกลับแห่งหนึ่งได้ตามใจปรารถนา

 

[ยินดีต้อนรับสู่หอคอยแห่งการทดสอบ]

 

ชีวิตของเขาพลิกหน้ามือเป็นหลังมือนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

 

โทมัสไม่ย่างก้าวออกจากหอคอยแห่งการทดสอบหลายเดือน เพราะเขาไม่อยากกลับไปเจอประสบการณ์เลวร้ายอีก

 

เขา กิน นอน และอาศัยอยู่ในหอคอยแห่งการทดสอบเสมือนบ้านหลังที่สอง โทมัสถูกทุบตีอย่างทารุณมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ ส่งผลให้จิตใจของเขาได้รับกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง แม้ตัวเขาจะโตเป็นผู้ใหญ่ แต่จิตใจของเขาไม่ต่างอะไรกับเด็ก

 

วูบ!!

 

ภาพลวงตาเปลี่ยนไปเป็นโทมัสที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ร่างกายเหมาะสมกับชายชาตรี เพราะตอนนี้เขาครอบครองพลังผู้ตื่นขึ้นเป็นที่เรียบร้อย

เขามาปรากฏตัวต่อหน้า[พ่อใหม่] อีกครั้ง ทั้ง 2 คน ยืนประจันหน้ากัน

 

[พ่อใหม่] ง้างมือทําท่าทางราวกับจะตบตีโทมัสให้หลาบจําซ้ําใหม่ “ไอ้เด็กเลี้ยงไม่เชื่องแกกล้าหนีไปจากฉัน เหมือนแม่ของแกงั้นเหรอ?”

 

แต่มารอบนี้ เขาไม่สามารถเอาชนะแรงช้างของโทมัสได้ ฝ่ายพลาดพลั้งและถูกเหวี่ยงติดกําแพงเป็นเขาเสียเอง

 

“ฉันสํานึกผิดแล้ว อย่าทําอะไรฉันเลย” พ่อใหม่แผดเสียงครวญคราง

 

เขาทราบดีหากยังดื้อดันต่อไป แค่การสะบัดมือเพียงครั้งเดียวของโทมัส อาจส่งเขากลับบ้านเก่าได้ไม่ยากเย็น

 

สิ่งที่เขาคิดไว้ในหัวไม่ผิดไปจากความจริงนัก เพราะโทมัสมีเรี่ยวแรงเหลือเฟือสามารถหักคอเขาได้สบายๆ

 

แม้โทมัสจะเอาชนะ [พ่อใหม่] ได้เหมือนปอกกล้วยเข้าปาก แต่ในความคิดของโทมัส [พ่อ ใหม่]ยังคงความน่ากลัวและเป็นเงาที่ยิ่งใหญ่ต่อเขาไม่เปลี่ยนแปลง

 

นอกจากนี้

 

“ที่ผ่านมา ลูกคงไม่เกลียดพ่อใช่ไหม…”

 

[พ่อใหม่] เปลี่ยนกิริยาท่าทางของตัวเองเสียใหม่ ราวกับว่าคนเมื่อครู่เป็นคนละคนกัน เขาจ้องมองโทมัสด้วยแววตาสํานึกผิด วันนี้เป็นครั้งแรกที่โทมัสได้ยินเสียงพูดของ [พ่อใหม่] เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและเสนาะหู

 

“ฉันขอโทษสําหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา ลูกบาดเจ็บตรงไหนหรือปาว?”

 

“ฉันรักเธอนะ เจ้าลูกชาย”

 

วันรุ่งขึ้น โทมัสตัดสินใจประเมินความสามารถผู้ตื่นขึ้นพร้อมพา [พ่อใหม่] ไปด้วย

 

แน่นอนว่าผลการประเมินที่ออกมาเขากลายเป็นผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S เต็มตัว โทมัสต้องมีความสุขกับความสําเร็จของตนเองเป็นแน่ เพราะเป็นครั้งแรกที่โทมัสยิ้มออกมาอย่างแช่มชื่น

 

ไม่มีใครทราบว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นมาจากความสุขแท้จริงไหม? แต่จากความรู้สึกของซูฮยอนรอยยิ้มของโทมัสเหมือนมีอารมณ์บางอย่างขาดหายไป

 

“ตอนนี้ลูกกลายเป็นผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S ไปแล้ว พ่อมีเรื่องอยากจะบอก ตั้งใจฟังให้ดี หากลูกเข้าร่วมสงครามแก่งแย่งอันดับและผ่านเข้าสู่รอบคัดเลือกได้สําเร็จ กอร์ดอนโรฮันจะมอบเงินรางวัลส่วนหนึ่งให้เป็นการตอบแทน ลูกคงรู้ใช่ไหมว่า [เงิน] คืออะไร?”

 

“เงินเหรอ?”

 

“ถูกต้อง ลูกคงรู้สินะว่าเงินทําอะไรได้บ้าง สิ่งที่พ่ออยากให้ลูกทํา คือเข้าร่วมสงครามแก่งแย่งอันดับแล้วนําเงินรางวัลมาให้พ่อ ลูกทําได้ไหม?”

 

“ไอ้พ่อเส็งเคร็ง น่าตบกระบาลจริงๆ” ซูฮยอนสบถ

 

ภาพลวงตาที่ปรากฏตรงหน้าโทมัสเป็น [ความชอกช้ําระกําใจ] ที่เกิดจากอํานาจสกิลโลกาแฟงความมืดมิด

 

สกิลโลกาแห่งความมืดมิดยังไม่คลายไปอย่างสมบูรณ์ มันยังต่อต้านพลังของซูฮยอนอยู่แม้พลังอํานาจจะลดทอนอ่อนกําลังลงไปเยอะก็ตาม ปฏิกิริยาภาพลวงตาที่เกิดขึ้นเรียกว่าการสะท้อนกลับ

 

โลกาแห่งความมืดมิดไม่สามารถฝ่าแนวป้องกันของซูฮยอนมาได้ อํานาจของสกิลจึงย้อนกลับโจมตีจิตใจผู้ใช้แทน

 

ซึ่งหมายความว่าโทมัสยังควบคุมสกิลโลกแห่งความมืดมิดไม่ชํานาญพอ

 

“เฮ้อ เล่นเอาฉันหมดกะจิตกะใจต่อสู้เลยแฮะ ต้องขอบคุณคนที่อ้างตัวเองเป็นพ่อคนนั้นที่ทําให้ฉันหูตาสว่าง เข้าใจอะไรหลายอย่างมากขึ้น”

 

ซูฮยอนเคยสงสัยว่าทําไมโทมัสถึงมีจิตใจบิดเบี้ยวนัก ทั้งที่ภาพลักษณ์ภายนอกที่เขาแสดงออกมาไม่ควรเป็นเช่นนั้นเลย ที่แท้ปัจจัยหลักๆมาจากสภาพแวดล้อมรอบตัวและประสบการณ์เลวร้ายนานัปการที่เขาพบเจอตั้งแต่เด็กๆ จึงหล่อหลอมให้โทมัสเป็นอย่างปัจจุบัน

 

ซูฮยอนขยับเข้าใกล้โทมัสมากขึ้น ซึ่งเจ้าตัวยังนอนขดตัวเช่นเดิม ปากพิมพ์ อ้อนวอนพ่อใหม่อย่าทุบตีเขาไม่หยุดหย่อน

 

“บอกตามตรง นายไม่ควรกลับออกมาจากหอคอยแห่งการทดสอบเลยจริงๆ”

 

หอคอยแห่งการทดสอบเหมาะแก่การอยู่อาศัยพอสมควร มีแค่ไม่กี่ชั้นเท่านั้นที่สภาพอากาศและสภาพแวดล้อมโหดร้ายไม่เหมาะแก่การลงหลักปักฐาน โลกในหอคอยบางชั้นเรียกได้ว่ามีความใกล้เคียงกับโลกแห่งความจริง โทมัสเป็นผู้ตื่นขึ้นมากฝีมือและหาตัวจับได้ยาก ต่อให้สภาพอากาศในหอคอยจะหฤโหดแค่ไหน เขาก็สามารถอาศัยอยู่ได้โดยที่ตัวเองไม่ทรมาน

 

<<จะดีสําหรับตัวโทมัสมาก หากเขาตั้งรกรากในหอคอยแห่งการทดสอบและไม่กลับมาเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดบนโลกภายนอกอีกครั้ง>>

 

การทําเช่นนั้นจะทําให้โทมัสหลีกเลี่ยงการพบหน้ากับ [พ่อใหม่] ได้เป็นอย่างดี รอยแผลในอดีตจะได้ลบเลือนหายไปและสร้างความทรงจําใหม่ๆขึ้นมาแทนที่ และเขาจะได้ไม่หลงผิดเดินไปบนเส้นทางอํามหิตผู้ทําร้ายผู้บริสุทธิ์เหมือนในอดีต

 

“ถ้านายยังคิดว่าการตบตีทําร้ายร่างกายเป็นเรื่องน่ากลัว โปรดจําเอาไว้ว่าภายภาคหน้าอย่าได้ทําร้ายใครโดยที่ไม่มีสาเหตุอีก เข้าใจไหม”

 

ซูฮยอนย่อตัวลงข้างโทมัสและมองนัยน์ตาของอีกฝ่าย

 

[เนตรที่สาม – ผู้ล่า]

 

“อีก…”

 

หลังจากสายตาของซูฮยอนเพ่งมองโทมัสจากระยะประชิด ร่างกายของโทมัสที่กระดิกกระเดี๋ยได้บ้างเริ่มแน่นิ่งไปอย่างช้าๆ เขาสูญเสียพลังเวทย์ในร่างกายไปเป็นจํานวนมาก เพื่อคงสภาพ โลกาแห่งความมืดมิดเอาไว้และสภาพจิตใจของเขาก็เริ่มแบกรับภาระไม่ไหวเมื่อตกอยู่ในอํานาจ[เนตรที่สาม – ผู้ล่า เหมือนความหนักอกหนักใจที่อัดแน่นอยู่เต็มอกถูกปลดเปลื้องเขาหลับตาลงแล้วสลบเหมือดไปอย่างรวดเร็ว

 

“นอนเยอะๆจะได้พักฟื้นร่างกาย” ซูฮยอนพูดขณะยืนขึ้น สายตายังคงตรึงไว้ที่ร่างกายของโทมัสที่กําลังนอนหมดสติบนพื้น“ไว้เจอกันใหม่”

 

เพล้ง!!

 

ผลสกิลของ [พนาเวศดําทะมึน] แตกสลายกลายเป็นละอองแสงสว่างเจิดจ้าส่องกระทบไปยังร่างกายของโทมัส

 

การคัดเลือกรอบที่ 2 ดําเนินไปอย่างราบรื่น

 

จากผู้ผ่านเข้ารอบที่ 1 ทั้งหมด 66 คน เหลือรอดเข้าสู่รอบต่อไปแค่ 33 คน การคัดเลือกผู้ผ่านเข้าสู่รอบต่อไป ใช้รูปแบบการต่อสู้ตัวต่อตัว จึงหลีกเลี่ยงอาการบาดเจ็บไม่ได้ การต่อสู้ของทุกคู่จะยุติลงก็ต่อเมื่อฝ่ายตรงข้ามยอมจํานนหรือหมดสภาพต่อสู้เท่านั้น ผู้ที่ยืนหยัดได้คนสุดท้ายถึงจะกลายเป็นผู้ชนะ

 

เมื่อกล่าวปิดงานรอบที่ 2 เสร็จสิ้น ผู้จัดงานประกาศให้ผู้เข้าร่วมงานทุกคนทราบ ว่าพวกเขามีเวลาสามารถพักผ่อนตามอัธยาศัย 2 วัน ก่อนจะเริ่มการแข่งขันรอบต่อไป

 

ฮักจุนแทบไม่ได้ออกแรงในการต่อสู้เลยสักกระติด เขาสามารถผ่านเข้าสู่รอบต่อไปได้อย่างไม่ยากลําบากผิดกลับซงฮย็องกิที่พลาดท่าให้กับคู่ต่อสู้และตกรอบไปอย่างน่าใจหาย

 

การจับคู่ของซงฮย็องกิเรียกได้ว่าโชคร้าย ไม่เหมือนกับฮักจุนที่คู่ต่อสู้ของเขาอ่อนแอกว่ามากทําให้ผลแพ้-ชนะสรุปผลออกมาได้อย่างรวดเร็ว คู่ต่อสู้ที่ซงฮย็องกิต้องขับเคี่ยวด้วยมีชื่อว่า แอ ชลิน ซึ่งเป็นผู้ตื่นขึ้นที่มีชื่อเสียงโด่งดังในอเมริกามากๆ น่าเสียดายฝ่ายที่คว้าชัยชนะไปได้คือแอ ชลิน ไม่ใช้ ซงฮย็องกิ

 

“พี่ซูฮยอน พี่กําลังจะออกไปไหนเหรอครับ?”

 

ฮักจุนไต่ถามซูฮยอนด้วยความสงสัย หลังจากกลับมาถึงห้องพัก ซูฮยอนกุลีกุจอเตรียมตัวออกไปข้างนอกด้วยท่าทางเร่งรีบ

 

ลีจุนโฮที่พึ่งจะสั่งอาหารเสร็จเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น “ซูฮยอน นายจะออกไปทําธุระที่ไหนสักแห่ง ข้างนอกใช่ไหม?”

 

“ใช่แล้ว ฉันจะออกไปทําธุระข้างนอกประมาณ 1 วัน หรืออาจนานกว่านั้น”

 

“พึ่งจบการแข่งขันมาหมาดๆ นายไม่เหนื่อยหรือไง พักผ่อนเอาเรียวเอาแรงสักหน่อย ค่อยออกไปก็ได้”

 

“ฉันสบายดี ไม่เหนื่อยอย่างที่พวกนายคิดหรอก ที่สําคัญการต่อสู้รอบที่ผ่านมาฉันไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักแผลนายเบาใจเถอะ”

 

เขาไม่ได้พูดโกหก มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ผ่านการต่อสู้โดยที่ตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บเหมือนซูฮยอน…

 

“งั้นพี่พอบอกได้ไหมว่า สถานที่ ที่พี่กําลังจะไป คือที่ไหน?”

 

“สถานที่ที่ฉันกําลังไป ไม่เหมาะกับนายหรอก”ซูฮยอนตอบคําถามฮักจุนขณะกําลังใส่รองเท้า

 

“เดี๋ยวฉันกลับมา”

 

เพล้ง!!

 

ขวดเหล้าที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตกกระแทกพื้น เสียงที่ดังอึงอลปลุกชายที่ชื่อ มิตซ์ ฮีเวอร์ ให้ตื่นขึ้นจากการงีบหลับบนโซฟา

 

“อีก บัดซบเอ้ย”

 

มิตช์ ฮีเวอร์ ยกมือนวดขมับตัวเองราวกับกําลังบรรเทาไมเกรนที่กําลังเล่นงานเขา

 

เขายันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างแช่มช้า เมื่อสังเกตเห็นขวดเหล้าแตกเป็นชิ้นเล็กๆ พร้อมน้ําเมาที่ละเลงเต็มพื้นความโกรธเอ่อล้นออกมาจากทรวงอก

 

“ซวยเป็นบ้า!! เหล้าดีๆเสียเปล่าหมด”

 

เขายืนขึ้นจากโซฟาและเดินตรงไปยังห้องครัว เอื้อมมือเปิดตู้เย็น สิ่งแรกที่รับรู้ได้คือกลิ่นเหม็นเน่าลอยตีจมูก

 

ตุบ!!

 

เนื้อชิ้นใหญ่ล่วงออกมาจากช่องตู้เย็น เขายืนมองเนื้อด้วยสายตาราบเรียบสักพัก ก่อนหยิบเนื้อขึ้นมายัดใส่กลับไปที่เดิม

 

“เห็นที่ฉันต้องลงมือทําอะไรสักอย่าง ไม่เช่นนั้นกลิ่นเหม็นฉุน อาจเลวร้ายลงไปอีก”

 

เขาลงมือจัดการทําความสะอาดคราบสกปรกบนพื้นด้วยสีหน้าหงุดหงิด จากนั้นก็คุ้ยเขี่ยหาของบางอย่างในตู้เย็นสักพักหนึ่งเขาก็สังเกตเห็น บนโต๊ะอาหารมีเบียร์กระป๋องตั้งอยู่

 

เขาเดินไปหยิบเบียร์กระป๋องขึ้นมาเปิดแล้วกระดกเบียร์อุ่นๆเข้าปาก ท้องของเขาส่งเสียงร้องโครกครากบ่งบอกถึงความหิว แต่เพราะมีแอลกอฮอล์ไหลลงในกระเพาะความหิวจึงทุเลาลง

 

“ไม่เข้มข้น แต่ก็แก้ขัดได้”

 

เขาดื่มเบียร์ลงท้องต่ออย่างเนื่องพลางทอดสายตามองสภาพห้องที่เละตุ้มเป๊ะ

 

เพียงไม่กี่วันบ้านที่เป็นระเบียบเรียบร้อยแปรเปลี่ยนสภาพเป็นเหมือนคอกหมู นอกจากกลิ่นเหม็นฉุนที่ลอยอบอวลเต็มอากาศ ตามพื้นทางเดิมยังเต็มไปด้วยเศษขยะหลายชนิดวางเกลื่อนกลาดแทบไม่เหลือพื้นที่ว่างให้ยืน

 

“เมื่อไหร่จะกลับมาสักที่นะ ฉันจะได้ใช้ไอ้โง่นั่นทําความสะอาดห้อง”

 

มิตช์ ฮีเวอร์ จึมงํากับตัวเองและมุ่งหน้ากลับไปห้องนั่งเล่น เขาแก่ดีกรีมากเกินไป จนพลิ้งเผลอลืมเรื่องสําคัญ

 

“รอบคัดเลือกรอบที่ 1 เขาผ่านไปได้ แต่ไม่รู้ว่ารอบที่ 2 เขาจะผ่านไปได้ไหม?”

 

ความสําเร็จที่ประจักษ์ออกมาอยู่เหนือความคาดหมายของเขามาก

 

มิตช์ ฮีเวอร์ หัวร่อออกมาอย่างรื่นเริงใจ แม้ว่าเด็กคนนั้นจะไม่เกี่ยวข้องกับเขาทางสายเลือดแต่ถ้าอีกฝ่ายฝ่าฟันไปถึงรอบชิงชนะเลิศของสงครามแก่งแย่งอันดับได้ล่ะก็ เงินรางวัลจํานวนมหาศาลจะตกมาอยู่ในมือของเขา..

 

ยิ่งไปกว่านั้น ชื่อเสียงที่ได้จากสงครามแก่งแย่งอันดับ จะผลักดันให้เด็กคนนั้นได้เงินจากหลายช่องทางส่วนแบ่งจากการโจมตีดันเจี้ยนก็พลอยได้มากขึ้นตามไปอีก

 

เมื่อมีเงินเป็นกอบเป็นกํา ถึงเวลานั้นเขาจะสามารถหนีออกจากสลัมที่ทั้งเหม็นและสกปรกแล้วออกมาไปใช้ชีวิตเปิดหูเปิดตาโลกภายนอกได้เสียที

 

ดึงด่อง!!

 

ในขณะที่เขาเปิดทีวีเพื่อรับชมข่าวสาร เสียงกดกริ่งหน้าบ้านพลันดังขึ้น มิตช์ ฮีเวอร์ ลุกขึ้นจากโซฟาแต่สายตายังคงตรึงไว้ที่ทีวี หน้าจอกําลังรายงานผลการแข่งขันสงครามแก่งแย่งอันดับที่พึ่งจบไปสดๆร้อนๆ

 

ผู้ตื่นขึ้นที่สามารถเอาชนะ โทมัส มาธิอัส มาได้และก้าวเข้าสู่รอบถัดไป คือ คิมซูฮยอนจากประเทศเกาหลีใต้

 

“ใคร?” เขาตะโกนถามคนหน้าประตู

 

“พ่อ ผมเอง”

 

เมื่อได้ยินเสียงผู้ประกาศข่าวรายงานผลการแข่งขันผ่านทางทีวี มิตช์ ฮีเวอร์ หน้านิ่วคิ้วขมวด

 

คนที่กดกริ่งหน้าบ้านไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นโทมัสที่พ่ายแพ้ให้แก่ซูฮยอนแมตช์ล่าสุด

 

เด็กคนนั้นผ่านเข้าสู่รอบคัดเลือกรอบที่ 1 ได้อย่างหญ้าปากคอก แต่รอบที่ 2 กลับชวดและต้องเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้านเสียอย่างงั้น

 

“แพ้จนทําให้สมองกระทบกระเทือนหรือไง ทําไมน้ําเสียงถึงมีความสุขแปลกๆ?”

 

ตอนแรก มิตซ์ ฮีเวอร์ หวังแค่ให้โทมัสผ่านเข้าสู่รอบคัดเลือกรอบที่ 1 ให้ได้ก็พอ แต่เมื่อเห็นโทมัสผ่านเข้าสู่รอบต่อไปได้อย่างสบายๆ ความโลภในใจของเขายิ่งพองโตเพิ่มพูนมากขึ้น

 

ความคาดหวังของเขาเริ่มหันเหจากเป้าหมายเดิม เขาอยากให้โทมัสเข้ารอบลึกที่สุดเท่าที่ทําได้เพื่อนําเงินรางวัลกลับบ้าน แต่จากข่าวที่ทีวีรายงาน แจ้งว่าโทมัสพ่ายแพ้ ทําให้ความหวังที่วาดฝันไว้พังทลายไม่เหลือชิ้นดี เสียงพูดของโทมัสกระตุ้นความฉุนเฉียวของเขาขึ้นมาอย่างฉุดไม่อ

 

แก๊ก

 

“แกทําบ้าอะไร ไอ้ลูกโง่? ทําไมแกถึงแพ้ง่ายขนาดนั้น…”

 

“ พ่อ ผมพาเพื่อนมาด้วย”

 

ประตูผุพังถูกกระชากเปิดออกอย่างแรง จนทําให้บานประตูส้นง่อนแง่นและโทมัสเป็นผู้เปิดประตูด้วยตัวเอง ด้านหลังของเขามีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยยืนอยู่ด้วย..

 

เด็กที่มีจิตใจบอบช้ํา ไม่หนักแน่น แถมความคิดอ่านยังไม่ต่างอะไรกับเด็ก กลับบอกว่าตัวเองพา [เพื่อน] มาด้วย?

 

<<เพื่อน? ของเจ้าโง่เนี่ยน่ะเหรอ?>>

 

ลางสังหรณ์บ้างอย่างกําลังแจ้งเตือนเขา ทําเอาหัวใจเต้น ตุ้มๆ ต่อมๆ

 

มิตซ์ ฮีเวอร์ ตั้งใจพิจารณาใบหน้าของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังของโทมัสอย่างละเอียดถี่ถ้วน

 

ไม่รู้ทําไมใบหน้าของอีกฝ่ายถึงคุ้นตานัก เหมือนเขาเคยเห็นมาก่อนเมื่อไม่นานมานี้

 

<<คงไม่ใช่หรอกมั้ง..>>

 

“สวัสดีครับ”

 

คํากล่าวทักทายของซูฮยอนเป็นเหตุให้ลูกตา มิตซ์ ฮีเวอร์ เกือบถลนออกจากเบ้า เขาเหลียวหลังมองสลับไปมาระหว่างทีวีที่กําลังฉายใบหน้าคิมซูฮยอนและชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า

 

“ผมคิมซูฮยอน เป็นเพื่อนของโทมัสครับ”

 

นัยน์ตาของซูฮยอนท่วมท้นไปด้วยความเหี้ยมเกรียมและจิตสังหารอันแรงกล้า