การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 132

ตอนที่ 132

 

ความรู้สึกคั่งแค้นอัดอันเต็มทรวงอกซูฮยอน แต่กิริยาท่าทางภายนอกของเขากลับนิ่งสงบสวนทางกับความรู้สึกจริง

 

เหตุผลที่ซูฮยอนยอมกล้ํากลืนความโกรธเอาไว้ แทนที่จะระเบิดความโกรธทั้งหมดออกมาเป็นเพราะความโกรธก่อให้เกิดช่องโหว่ใหญ่หลวงและยังส่งผลให้ร่างกายหรือเพลงดาบย่อหย่อนไม่แกร่งกล้าเหมือนเดิม

 

การระงับความโกรธเป็นนิสัยติดตัวที่ซูฮยอนเคยชินจากในอดีต ยิ่งเจอสถานการณ์เป็นตายเท่ากันการปล่อยให้ความโกรธบังตาไม่ใช่เรื่องดี

 

“ท่าทางของนายเหมือนกําลังโกรธอยู่เลย?”โทมัสเอียงคอถามด้วยความสงสัย “ทําไมอยู่ๆนายก็โกรธ? ฉันงงไปหมดแล้วเนี่ย”

 

โทมัสข้องใจทําไมซูฮยอนถึงแสดงอารมณ์โกรธออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขามองข้ามรายละเอียดบางอย่างไป?

 

เมื่อสังเกตจากรูปร่างภายนอกของโทมัส เขาน่าจะมีอายุใกล้เคียงกับซูฮยอน ไม่ก็มีอายุมากกว่า 1-2 ปี แต่ลักษณะการพูดและสายตาที่จ้องมองมายังซูฮยอน ให้ความรู้สึกเหมือนกําลังมองเด็กกะโปโลอยู่ยังไงชอบกล

 

“นายอยากรู้เหรอ…”

 

ฟรี่บ!!

 

[กระโดด]

 

ซูฮยอนพุ่งตัวไปข้างหน้า เพียงชั่วพริบตาร่างกายของเขาก็ไปโผล่อยู่เหนือหัวของโทมัสและเตรียมง้างมือเหวี่ยงดาบ

 

“ฉันเอาชนะนายได้เมื่อไหร่ นายอาจจะคิดออกก็ได้!”

 

ปัง!!

 

แรงปะทะส่งผลให้ร่างกายโทมัสกระเด็นถอยไปด้านหลัง การป้องกันดาบซูฮยอนทํา ให้ม่านพลังเวทย์ที่ห่อหุ้มมือของเขาเกิดรอยแตกร้าว

 

ดาบของซูฮยอนไม่น่ารุนแรงถึงขนาดนี้ เป็นเพราะเขาไม่ทันตั้งตัวหรืออย่างไร เลยส่งผลให้ตัวเขาได้รับผลกระทบจากดาบมากกว่าปกติ โทมัสคิดอย่างแปลกใจ เขากํามือและแบมือ 2-3 รอบ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองด้านบน

 

ในขณะที่โทมัสกําลังวิเคราะห์สถานการณ์

 

ดาบที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอันแกร่งกล้าลอยอยู่เหนือหัวของโทมัสและพุ่งโจมตีจากทุกทิศทาง

 

จุดที่โทมัสยืนอยู่จึงกลายเป็นจุดศูนย์กลางของการโจมตีไปโดยปริยาย ทว่าเขาไม่ได้ตื่นกลัวต่อเหตุการณ์ที่กําลังเผชิญตรงหน้าเลยสักนิด

 

โทมัสสงบสติอารมณ์แล้วกางแขน 2 ข้างออกมาให้ขว้างที่สุด เพื่อเตรียมพร้อมตั้งรับการโจมตีเมื่อตั้งท่าเสร็จเรียบร้อย เขาเหวี่ยงหมัดที่ทรงพลังทําลายการโจมตีของซูฮยอนที่กําลังพุ่งเข้าใส่ อย่างมีชั้นเชิง

 

“วิเศษวิเศษมาก!!

 

ขณะทําลายดาบของซูฮยอนที่โจมตีมาจากรอบทิศทาง โทมัสยิ้มร่าออกมาประหนึ่งว่าเหตุการณ์ตรงหน้ากระตุ้นความตื่นเต้นของเขา

 

ทุกครั้งที่มือของโทมัสปะทะคมดาบ ม่านพลังเวทย์ที่ห่อหุ้มมือเอาไว้มักแตกออกเป็นเสี่ยงๆทว่าโทมัสก็สามารถสร้างม่านพลังเวทย์ขึ้นมาใหม่ได้อย่างทันท่วงที

 

โทมัสสามารถสร้างม่านพลังเวทย์ได้ดั่งใจปรารถนา สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ เพราะโทมัสควบคุมพลังเวทย์ในร่างกายได้อย่างชํานาญ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาสามารถสร้างม่านพลังเวทย์ขึ้นใหม่ได้รวดเร็ว

 

ทักษะการป้องกันที่โทมัสแสดงออกมาทําให้ดวงตาผู้ชมการแข่งขันนอกสนามเปล่งประกายระยิบระยับ

 

[เพลิงพิโรธ]

 

ตู้ม!! ปัง!! ปัง!! ปัง!!

 

ทันใดนั้นเอง เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์สีครามลุกโชนออกมาอย่างไม่มีเค้าลางและห้อมล้อมตัวโทมัสเอาไว้ ช่วงก่อนหน้าเขามัวแต่ตั้งอกตั้งใจป้องกันคมดาบท่าเดียว ทําให้เขาละเลยสิ่งรอบข้างไป

 

โทมัสก้มหน้าหลบพยายามเลี่ยงแสงเปลวเพลิงสีครามและขมวดคิ้ว

 

การที่เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์สีครามลุกโชนขึ้นมาฉับพลัน ทําเอาทัศนวิสัยของโทมัสมืดบอกไปชั่วขณะและคมดาบของซูฮยอนอาศัยช่องโหว่ที่เกิดขึ้น จ้วงแทงไปที่บริเวณหัวไหล่ของโทมัส

 

ฉัวะ!!

 

คมดาบที่เล็งแทงโทมัสจืดไม่เป็นท่า ร่างกายของโทมัสที่ยืนอยู่ตรงหน้าเริ่มเลือนหายไปทีละนิด..

 

ซูฮยอนที่เห็นดังนั้นรีบเหวี่ยงดาบไปด้านหลังทันที

 

เคร้ง!!

 

[ร่างแยกเงา]

 

เสียงโลหะกระทบกันดังออกมาจากด้านหลัง ดาบของตัวตายตัวแทนสกัดกั้นมือของโทมัสที่กําลังแทงแผ่นหลังซูฮยอนได้อย่างเฉียดฉิว

 

โชคดีที่ซูฮยอนใช้ [ร่างแยกเงา] ออกมาได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นหลังของเขาได้เป็นรูโบแน่

 

ซูฮยอนสังเกตเห็นว่าร่างกายของโทมัสมีบางอย่างแตกต่างไปจากเดิม เพราะมือของ อีกฝ่ายเคลือบด้วยสีน้ําตาลเด่นชัด มองยังไงก็ไม่ใช่สีผิวธรรมชาติของมนุษย์

 

<<อย่าบอกนะว่า เป็นสกิลที่สามารถเปลี่ยนแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย ให้กลายเป็นโลหะอะไรก็ได้ตามที่ตัวเองต้องการ?>>

 

โลหะสีน้ําตาลอ่อนและมีความทนทาน ซูฮยอนนึกชื่อออกแค่ชนิดเดียวเท่านั้น

 

<<อาดามันเทียม>>

 

อาดามันเทียม เป็นโลหะที่ยอดเยี่ยมที่สุดในปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็นการชักนําพลังเวทย์ ความแข็งแกร่งความเบาทุกอย่างล้วนไร้ที่ติ

 

แม้สกิลของโทมัสจะเปลี่ยนแปลงร่างกายได้แค่ส่วนใดส่วนหนึ่ง แต่การที่เปลี่ยนร่างกายมนุษย์ปกติให้มีส่วนผสมเป็นโลหะ ถือได้ว่าเป็นความสามารถที่น่าประทับใจอย่างแท้จริง

 

ยังไม่หมดแค่นั้น การเคลื่อนไหวที่โทมัสแสดงออกมาก็น่าซึ่งไม่แพ้กัน เขาครอบครองสกิลหลายอย่าง แต่เขากลับสามารถใช้สกิลเหล่านั้นออกมาได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ หมายความว่าระดับความเชี่ยวชาญของสกิลพัฒนาไปไกลกว่าผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S บางคนเสียอีก

 

ตามปกติผู้ตื่นขึ้นที่ครอบครองสกิลหลายอย่าง จะไม่สามารถรีดเค้นศักยภาพสกิลออกมาได้หมดเพราะระดับความเชี่ยวชาญต่ําไป เนื่องด้วยมีสกิลเยอะเกินความจําเป็นทําให้พวกเขาละทิ้งสกิลบางอย่างไปและหันหน้าไปฝึกสกิลที่ตัวเองชื่นชอบให้ชํานาญแทน การทําแบบนั้นจะส่งผลให้สกิลที่เหลือเค้นศักยภาพออกมาได้ไม่เต็มที่

 

“สุดยอด นายแข็งแกร่งมาก!!”

 

เคล้ง!! เคล้ง!! เคล้ง!!

 

โทมัสที่กระโดดถอยหลังไปตั้งหลักไกลจากซูฮยอนแล้วปรบมือชมเชย ฝ่ามือของโทมัสทั้ง 2ข้างลอกเรียนแบบคุณสมบัติโลหะอาดามันเทียม ทําให้เวลาปรบมือสียงที่ออกมาคล้ายเสียงโลหะกระทบกันมากกว่า

 

ท่าทางภายนอกของโทมัสยังคงมีรอยยิ้มประดับเหมือนเดิม

 

“สนุกพอแล้วหรือยัง?” ซูฮยอนถาม

 

โทมัสหยุดปรบมือกะทันหันและยกแขนขึ้นมาตั้งฉากด้วยความตกตะลึง

 

ซูฮยอยเหวี่ยงดาบฟันไปที่ช่วงท้องน้อยของโทมัส

 

โทมัสที่กําลังยกแขนตั้งฉากป้องกันบริเวณใบหน้า รีบเปลี่ยนตําแหน่งไปป้องกันช่วงท้องน้อยใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มตลอดเวลา ปัจจุบันกลายเป็นสีหน้าขึงขัง

 

หลังจากป้องกันการโจมตีได้สําเร็จและกําลังง้างมือตอบโต้ ร่างกายซูฮยอนที่อยู่ตรงหน้ากลับ หายไปซะก่อน..

 

“งานรื่นเริง ซึ่งเริ่มเท่านั้น เตรียมรับมือ”

 

“หายไปไหนกัน?”

 

โทมัสหมุนตัวมองหาร่างซูฮยอน เมื่อเห็นตําแหน่งคู่ต่อสู้ลอยอยู่เหนือศีรษะ เขาตั้งท่าเตรียมปล่อยการโจมตี ทว่าร่างกายของซูฮยอนที่ลอยอยู่กลางอากาศกระพริบวาบแล้วไปโผล่ด้านหลังของเขาอย่างรวดเร็ว

 

ซูฮยอนขยับร่างกายเปลี่ยนตําแหน่งไปเรื่อยๆอย่างฉับไว จนเห็นแค่ภาพเงาเลือนลาง

 

จากด้านหน้าไปโผล่ด้านหลัง จากด้านบนไปโผล่ ซ้าย ขวา คมดาบของซูฮยอนฟาดฟันไปรอบๆอย่างยุ่งเหยิงและไม่มีแบบแผน การรับมือจึงเป็นเรื่องยาก บนร่างกายของโทมัสเริ่งปรากฎบาดแผลจํานวนมาก

 

“เป็นไปไม่ได้? นายรีดความเร็วออกมาได้ถึงขนาดนี้ได้ไงกัน?”

 

สุ่มเสียงของโทมัสสั่นเคลือเล็กน้อย

 

ยิ่งเขาพยายามป้องกันการโจมตีมากเท่าไหร่ ซูฮยอนก็ยิ่งเคลื่อนที่เร็วขึ้นและกระหน่ําฟาด ดาบไม่ยั้ง การโจมตีมายังจุดเดิมซ้ําๆและหลายครั้ง ส่งผลให้บางจังหวะเขาป้องกันไม่ได้จนโดนค มดาบเฉือนเนื้อไปเต็มๆ

 

[กรุณาคุณแห่งวิญญาณ]

 

[เกราะหนาม]

 

[สะท้อน]

 

สกิลหลายอย่างคุ้มกายของโทมัสและเสริมความแข็งแกร่ง ดาบของซูฮยอนที่โจมตีใส่ผิวหนังได้ยินเหมือนเสียงโลหะกระทบกัน

 

แม้แต่บาดแผลชะเวิกชะวากตามตัว ก็เริ่มสมานตัวกลายเป็นรอยขีดขวนเล็กๆแทน

 

โทมัสยิ้มร่าออกมาอีกครั้ง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า เท่านี้แกก็สร้างบาดแผลให้ฉันอีกไม่ได้แล้ว”

 

“อย่าพึ่งได้ใจไป”

 

ฉัวะ!!

 

เลือดสีแดงพุ่งกระฉุดออกมาจากแผ่นหลังของโทมัส

 

เขามั่นใจเต็มประดา หลังจากเปิดใช้สกิลเสริมแกร่งให้ร่างกาย การโจมตีของซูฮยอนจะไร้ผลกับตัวเขา

 

แต่แล้วความจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น เหตุการณ์เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดร่างกายของเขาถึงยังได้รับความเสียหายอยู่?

 

คําถามและความสับสนมากมายหมุนวนอยู่ในใจของโทมัส จนลืมความเจ็บปวดที่ตัวเองได้รับ

 

ผ่านไปได้สักพัก โทมัสยกมือกุมหัวและล้มตัวนอนงอขี้กล้องไปบนพื้น

 

ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!

 

บาดแผลจํานวนมากที่เพิ่งจะสมานกัน เปิดชะเวิกชะวากอีกครั้งบนร่างกายโทมัส

 

ในเวลาเดียวกันร่างกายของซูฮยอนก็เร่งความเร็วขึ้นไปอีก จนมองไม่เห็นเงาเลือนลาง

 

ระหว่างโทมัสกําลังนอนขดตัวเป็นลูกบอล จู่ๆคําที่ซูฮยอนเคยกล่าวก่อนการต่อสู้ก็ผุดขึ้นมาในหัว..

 

“ฉันอยากพูดกับนายว่า การ หักแขน หักขา คนไม่มีทางสู้ ไม่ควรเรียกว่าการต่อสู้ แต่ควรเรียกว่าเป็นการแสดงอุปนิสัยดิบเถื่อนที่แท้จริงของตัวนายฝ่ายเดียวมากกว่า”

 

“ฉันจะทําให้นาย ได้ลิ้มลองความเจ็บปวดเหมือนพวกเขา”

 

[ไม่ควรเรียกว่าการต่อสู้ แต่ควรเรียกว่าเป็นการแสดงอุปนิสัยดิบเถื่อนที่แท้จริงของตัวนายฝ่ายเดียวมากกว่า] สถานการณ์ในปัจจุบันที่เขากําลังประสบเป็นดั่งคําพูดไม่มีผิด

 

ใบหน้าโทมัสที่เคยยิ้มแย้มสดใส ประเดี๋ยวนี้เปลี่ยนเป็นใบหน้าบิดเบี้ยวสุดอัปลักษณ์

 

“อีก ฉันเกลียดแก!! เกลียดแกเข้ากระดูกดํา!! ฉันจะฆ่าแก!!!”

 

วูบ!!!!

 

พลังเวทย์สีดําน่าขนลุกกระเพื่อมรอบตัวโทมัสอย่างเกรี้ยวกราด ร่างกายโทมัสที่นอนงอขี้กล้องกลางพื้นกระพริบเลือนลางแล้วหายไปพร้อมแรงลม ภายในสนามแข่งขันเหลือซูฮยอนยืนอยู่เพียงผู้เดียว

 

พลังเวทย์สีดําที่พรั่งพรูออกมาจากตัวของโทมัสเข้าปกคลุมสนามแข่งขันหมดทุกซอกทุกมุมซูฮยอนหยุดการเคลื่อนไหวและสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัว

 

<<อย่าบอกนะว่าเป็นสกิลนั้น…>>

 

ดวงตาของซูฮยอนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เขานึกไม่ถึงว่าตัวเองต้องมาเผชิญหน้ากับสกิลนั้นในงานแข่งขัน

 

ได้รับการจัดอันดับให้เป็นหนึ่งในสกิลที่ยอดเยี่ยมที่สุดในบรรดาสกิลทั้งหมดที่มีผลเกี่ยวพันกับอากาศ

 

นอกจากนี้สกิล [พนาเวศดําทะมึน] ยังติด 1 ใน 10 สกิลที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกอีกด้วยแม้ว่าในอนาคตจะมีสกิลยอดเยี่ยมกว่า [พนาเวศดําทะมึน] ปรากฏขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้แต่สกิล[พนาเวศดําทะมึน]ก็ยังถูกจัดอยู่ในสกิลระดับสูงอยู่ดี

 

“ไอ้หมอนี่ ลูกล่อลูกชนเยอะนักนะ”

 

โทมัสมาธิอัส

 

เป็นชื่อที่ซูฮยอนเคยได้ยินแค่ไม่กี่ครั้ง ข่าวการเคลื่อนไหวของโทมัสแทบไม่ปรากฎบนอินเตอร์เน็ตข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับโทมัสจึงมีน้อยมากๆ การปรากฏตัวต่อสาธารณะครั้งแรกและครั้ งสุดท้ายของเขาคือในช่วงสงครามแก่งแย่งอันดับเท่านั้น

 

หลังจากสิ้นสุดสงครามแก่งแย่งอันดับเบาะแสเกี่ยวกับโทมัสหายสูญไปอย่างไร้ร่องรอยไม่มีใครทราบว่าเขาอยู่ที่ไหน การควานหาตัวเขาเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร แม้จะไม่มีข่าวการตายของโทมัสออกมายืนยันอย่างเป็นทางการ แต่การที่เขาหายเข้ากลีบเมฆ ไม่ยอมโผล่หน้าออกมาให้ผู้อื่นพบเห็น หลายฝ่ายต่างคาดการณ์กันว่า โทมัสอาจถูกผู้ตื่นขึ้นบางคนลอบสังหารไปแล้วก็ได้

 

แต่ชายที่ซูฮยอนกําลังเผชิญหน้าได้เปิดใช้งานสกิล [พนาเวศดําทะมึน] ออกมา

 

ไม่นะ ผมขอร้อง อย่าตีผม ผมเจ็บเหลือเกิน

 

เสียงของโทมัสดังออกมาจากที่ไหนสักแห่งในอากาศ น้ําเสียงของโทมัสเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างชัดเจน ทว่าจากการจับใจความเหมือนน้ําเสียงของโทมัสไม่ได้มีเจตนาพูดกับซูฮยอนแต่อย่างใด

 

<<ชายคนนั้นเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?>>

 

การที่โทมัสเปิดใช้สกิล [พนาเวศดําทะมึน] ชื่อโทมัสจึงถูกบันทึกลงในบัญชีดําของซูฮยอนโดยกะทันหัน เพราะในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า สกิล [พนาเวศดําทะมึน) จะอุบัติขึ้นอีกครั้งใจกลางเมืองและนําความสูญเสียมาสู่ผู้คน เหตุการณ์ในครั้งนั้นมีผู้เคราะห์ร้ายเสียชีวิตเป็นเบื้อ

 

<<ถือว่าฉันโชคดีที่ทราบตัวผู้ก่อเหตุตั้งแต่เนิ่นๆ แต่ว่า…>>

 

ซูฮยอนยกดาบขึ้นเหนือหัวแล้วแทงลงพื้นเต็มแรง

 

เคล้ง!!

 

ทันทีที่ดาบสัมผัสพื้น ใบดาบเกิดแรงสั่นสะเทือนตั้งแต่ปลายจรดด้ามจับ

 

ความรู้สึกแรกที่ดาบแทงลงพื้นเหมือนดาบ 2 เล่ม ปะทะกัน ประหนึ่งว่าซูฮยอนกําลังปะมีอกับคู่ต่อสู้ที่ใช้อาวุธเป็นดาบอยู่

 

<<แรงสะท้อนกลับอย่างงั้นเหรอ แม้แต่พื้นก็แทงไม่เข้า เหลือเชื่อจริงๆ>>

 

ซูฮยอนไม่แน่ใจเกี่ยวกับความสามารถของสกิล [พนาเวศดําทะมึน] เขารู้เพียงว่าในอนาคตจะมีผู้เคราะห์ร้ายหลายพันคนเสียชีวิตด้วยสกิลนี้ และด้วยเหตุนี้การหลุดพ้นจากอํานาจ [พนาเวศดำทะมึนจึงไม่มีความรู้หรือข้อมูลอยู่เลยสักนิด

 

-ซองอินลูกรัก

 

ทันใดนั้นซุ้มเสียงปริศนาพลันดังขึ้นในหัวของซูฮยอนน้ําเสียงที่ฟังเหมือนคนอ่อนโยนที่เขา เคยลืมเลือนดังขึ้นเตือนความทรงจําชื่อที่ขานออกมาเป็นตัวตนในอดีตของเขา

 

ในปัจจุบันเขาไม่ใช่ซองอิน แต่เป็นซูฮยอนต่างหาก

 

-ซองอินขอร้อง ช่วยแม่ด้วย แม่เป็นคนให้กําเนิดลูกมานะ

 

ทั้งๆที่แกอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อนฝูง ทําไมถึงยังดิ้นรนอยู่อีก

 

ไม่จริงใช่ไหม ทําไมถึงลงเอยแบบนี้? ถ้าคุณมาเร็วกว่านี้พ่อของฉันคงไม่ตาย

 

ฮีโร่? อย่าทําให้ฉันหัวเราะหน่อยเลย แกมันก็แค่ฮีโร่จอมปลอม

 

โทนเสียงที่ไม่ซ้ํากันเปลี่ยนไปทุกวินาที

 

ซูฮยอนจําน้ําเสียงของพวกเขาได้ทั้งหมด (เสียง]ที่หยั่งรากอยู่ในความทรงจํากําลังหลั่งไหลออกมาภายนอก

 

มันเป็นน้ําเสียงที่เปรียบเสมือนฝันร้ายคอยหลอกหลอนจิตใจเขาเรื่อยมา

 

ทันใดนั้นภาพเมืองที่กําลังถูกเปลวเพลิงโหมกระหน่ําปรากฏขึ้นในกรอบสายตาของซูฮยอนก่อนพร่ามัวเปลี่ยนเป็นท้องฟ้ายามราตรีและทิวทัศน์เมืองที่ถูกทําลายกลายเป็นเศษซากปรักหักฟัง

 

เสียงผู้คนในอดีตที่พยายามก่นด่าเขาภายในหัวเงียบหายไปอาจเป็นเพราะเขายอมรับตัวตนของซูฮยอนและตัดสินใจใช้ชีวิตในนามซูฮยอน ไม่ใช่ซองอิน เสียงติเตียนที่ประดังเข้ามาจึงคงสภาพได้ไม่นานนัก

 

<<นี้สินะที่เรียกกันว่า โจมตีจากรอยแผลเก่า?>>

 

ไม่ว่าบุคลิกของภายนอกของคุณจะร่าเริงสดใสมากแค่ไหนแต่ส่วนลึกในจิตใจต้องมีความทรงจําแย่ๆในอดีตที่ไม่อยากนึกถึงและอยากให้หายไปตลอดกาลซุกงําไว้อยู่

 

ความทรงจําแย่ๆไม่ว่าใครก็ไม่อยากพบเจอ ยิ่งหวนนึกก็รังแต่ทําให้ตนเองเผชิญหน้ากับ ความ เจ็บปวด ความเสียใจและความหวาดกลัว

 

[พนาเวศดําทะมึน] มีความสามารถโจมตีความทรงจําเลวร้ายในอดีตที่ผ่านมากล่าวอีกนัยหนึ่งคือดึงความทรงจําในอดีตที่ผู้คนไม่อยากจดจําออกมากัดกร่อนจิตใจ ให้พวกที่หลงอยู่ในอํานาจสกิลรู้สึกทุกข์ทรมาน

 

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าซูฮยอน เป็นภาพที่เขาหวาดกลัวมากที่สุดในชีวิตภาพของโลกที่กําลัง ล่มสลาย บ้านเมืองพังพินาศย่อยยับและเสียงดุด่าด้วยถ้อยคํากักขฬะที่ถาโถมเข้าใส่เขาต้นเหตุเพราะทําหน้าที่ของตนเองบกพร่องได้ยินจมหู

 

ฉันขอโทษ

 

ชายหนุ่มคนหนึ่งคุกเข่าสํานึกผิดอยู่ตรงหน้าซูฮยอน

 

ชายตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นตัวตนของเขาในอดีตซองอิน

 

ฉันขอโทษ ฉันมันไร้ค่า

 

ซูฮยอนจําสภาพของตัวเองในตอนนั้นได้ขึ้นใจเขาไม่สามารถลบช่วงเวลานั้นออกจากหัวได้ แม้ว่าตัวเขาต้องการก็ตาม

 

เหตุการณ์ความสูญเสียที่เกิดขึ้นในอดีตเกิดจากการระบาดดันเจี้ยนอุบัติขึ้นพร้อมกัน 2 แห่ง ระหว่างโตเกียวและลอนดอนไม่ว่าเขาจะเลือกช่วยประเทศไหนก็สายเกินไปที่จะแก้ไขสถานการณ์ให้กลับมาเป็นดังเดิม

 

สุดท้ายเขาจึงตัดสินใจเลือกช่วยชีวิตผู้คนที่อยู่ใกล้กับเขามากที่สุดนั่นก็คือประเทศญี่ปุ่นเมื่องหลวงโตเกียว

 

และนั่นเป็นต้นเหตุที่ทําให้ผู้คนในลอนดอนจํานวนมากเสียชีวิตเป็นผักเป็นปลา

 

<<เหตุการณ์ในอดีตคราวนั้น มีผู้คนจําวนวนมากโกรธแค้นฉันสุดคณนา>>

 

[การตายของพวกเขา เป็นเพราะฉันแท้ๆ] คือคําที่เขากล่าวโทษตัวเองเสมอ..

 

[เป็นเพราะแก ครอบครัวของฉันถึงได้ตายกันหมด] คําพูดที่ผู้คนตวาดให้ซูฮยอนฟังเป็นประ จําเมื่อเจอหน้า

 

เขาโดนสาปแช่งและโดนด่าสาดเสียเทเสียสารพัดความโกรธแค้นของผู้คนจําวนวนมากส่งผ ลกระทบมาถึงเขาร่างกายทุกส่วนรู้สึกหนักอึ้งเขากินไม่ได้นอนไม่หลับ อาการหนักถึงขั้นที่ว่าลืมแม้กระทั่งวิธียิ้ม

 

ช่างเป็นความทรงจําที่แสนเจ็บปวดสุดพรรณนาเท่าที่ซูฮยอนเคยมี

 

แต่น่าเสียดาย….

 

“ฉันก็อยากขอโทษทุกคนอยู่หรอก แต่ว่า…”ซูฮยอนไม่หลงกลภาพลวงตาตรงหน้าที่เกิดขึ้นจากความเสียใจในอดีต

 

“ฉันขบคิดเรื่องนี้มาได้สักพัก จนได้ข้อสรุปว่าต่อไปนี้ฉันจะไม่ใส่ใจเรื่องในอดีตที่ผ่านมาอีก”

 

นับตั้งแต่เริ่มต้นชีวิตใหม่ ซูฮยอนเร่งยกระดับความแข็งแกร่งอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อเปลี่ยนแปลงอนาคตที่เขาล่วงรู้และการทําให้สําเร็จเขาต้องหวนนึกถึงเหตุการณ์เก่าๆในอดีตอีกครั้ง

 

หากเขาไม่ยอมปล่อยวางเรื่องเก่าๆแล้วกลัวเหตุการณ์จะซ้ํารอยเดิมเขาคงไม่ลงแรงอาบเหงื่อต่างน้ําพยายามเปลี่ยนแปลงอนาคตตั้งแต่แรกหรอก

 

เขาเลือกเผชิญหน้ากับอนาคต เพราะเขาเคยผ่านจุดนั้นมาแล้วที่สําคัญเขารู้ว่าเรื่องที่จะเกิดในอนาคตไม่มีทางเลี่ยงได้

 

และวิธีที่จะเอาชนะอนาคต คือการมองข้ามอดีตที่แสนเจ็บปวดไม่ว่ายังไงอดีตก็เป็นได้เพียง อดีต

 

ภาพลวงตาหายไปจากครรลองสายตาซูฮยอน บ้างที่อาจเป็นเพราะซูฮยอนไม่หวั่นไหวกับภาพตรงหน้าภาพลวงตาทั้งหมดจึงจางหายไปเขาไม่รู้ว่าโทมัสเป็นคนเรียกภาพลวงตากลับคือไปเองหรือไม่แต่การที่ภาพลวงตาหายไปหมายความว่าอีกฝ่ายรู้แจ้งแล้วว่าอํานาจของสกิลใช้ไม่ได้ผล

 

ทว่าเหตุการณ์เหมือนจะยังไม่จบเพียงแค่นั้นพื้นสนามแข่งขันที่กลายเป็นสีดําสนิทเริ่มสั่นสะเทือนและกระเพื่อมขึ้นลงเหมือนคลื่นน้ําทะเล

 

ซูฮยอนไม่มั่นใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่เขาไม่ยอมงอมืองอเท้าอยู่เฉยๆและรอให้โทมัสทําตามอําเภอใจแน่

 

<<น่าเสียดายที่ฉันไม่รู้วิธียกเลิกสกิล หรือ ทําลายสกิลนี้ >>

 

ซูฮยอนไม่ “ลืม” ว่า พนาเวศดําทะมึน] เป็นสกิลระดับสูงการที่จะหักล้างสกิลระดับสูงได้จําเป็นต้องมีสกิลระดับสูงด้วยแต่ปัจจุบันซูฮยอนยังไม่มีสกิลระดับสูงที่ว่า

 

<<วิธีที่ได้ผลมากที่สุด คือการตัดพื้นที่ส่วนเกินออกไป กระบวนการต้องไม่ซับซ้อนหรือยุ่งยากจนเกินไป ฉันขอตั้งชื่อกลยุทธ์นี้ว่า ไฟลามทุ่ง>>

 

เปลวเพลิงลุกโชนรอบตัวซูฮยอน เปลวเพลิงสีครามบริสุทธิ์ทําให้สภาพแวดล้อมมืดมนสว่างไสว

 

การจุดประกายเปลวเปลวเพลิงส่งผลให้ [พนาเวศดําทะมึน] สั่นสะท้านราวกับกําลังปฏิเสธการมีตัวตนของเปลวเพลิงสีคราม

 

แต่มันยังไม่มากพอ…

 

ฟรีบ!!

 

สีของเปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์เปลี่ยนจากสีครามอ่อนเป็นสีครามเข้มโดยพลัน

 

ใช้เวลาไม่นานร่างกายของซูฮยอนก็ถูกห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์

 

แสงสว่างเจิดจ้าข่มขวัญความมืด

 

<<สุดท้ายพลังเวทย์ในร่างกายก็มีอยู่อย่างจํากัด ไม่รู้ว่าจะทําลายสกิลระดับสูงได้ใหม>>

 

วิธีที่ซูฮยอนเลือกใช้ ไม่ค่อยเหมาะสมกับความเป็นจริงเท่าไหร่นัก แต่ซูฮยอนต้อง การ [ทดสอบ] ขีดจํากัดของ [พนาเวศดําทะมึน] ที่กําลังกักขังเขาอยู่ว่ามีประสิทธิภาพแค่ไหนหากไม่มีสกิลระดับสูงจะทําลายได้หรือไม่..

 

“เอาล่ะ มาลองดูกัน”

 

เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์ที่ห้อมล้อมตัวซูฮยอนเอาไว้ ค่อยๆแผ่ขยายวงกว้างมากขึ้น เปลวเพลิงสีครามเข้มเริ่มรุกคืบกลืนกินความมืด

 

โลกาแห่งความมืดมิด

 

เป็นอีกหนึ่งสกิลที่มีความสามารถเกี่ยวพันกับอากาศ โลกาแห่งความมืดมิด ติดอันดับ 1 ใน 10 สกิลยอดเยี่ยมของโลก แม้ในอนาคตจะมีสกิลใหม่ๆผุดออกมาเป็นดอกเห็ดก็ตาม

 

ผลของสกิลมีความสามารถคล้ายๆกับ [พนาเวศดําทะมึน] แต่ทั้ง 2 สกิลมีเอกลักษณ์แตกต่าง

 

[พนาเวศดําทะมึน] เหมาะสําหรับโจมตี แต่ โลกาแห่งความมืดมิด] เหมาะสําหรับพรางตัว

 

ซูฮยอนไม่รู้วิธีรับมือสกิลทั้ง 2 เนื่องจากเขาไม่เคยประสบมาก่อนในชีวิต แต่ไม่ใช่เรื่องน่าห่วง

 

เพราะความแตกต่างด้านพลัง จะเพิกเฉยต่อตรรกะและกฎเกณฑ์ทุกอย่าง