การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 122

ตอนที่ 122

 

แสงสว่างวูบวาบของมวลสารเวทย์ที่กําลังพุ่งตรงปะทะร่างกายซูฮยอน จู่ๆก็เกิดปฏิกิริยาบิดเบี้ยว ก่อนค่อยๆเลือนหายไปกลางอากาศอย่างไร้ร่องรอย

 

โคลท์แมนและบรรดานักเวทย์ทั้งหลายเชื่อเต็มอก การโจมมีครั้งนี้อีกฝ่ายไม่มีทางหลบหรือป้องกันได้แน่นอน แต่ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าทําให้พวกเขาสับสนมึนงง

 

“อะไรกัน? บอลเวทย์หายไปได้ยังไง?”

 

“อย่าบอกนะว่าเมื่อก็คือ การ [ยกเลิก] พลังเวทย์?”

 

“ต่อให้มันเป็น การ [ยกเลิก] พลังเวทย์ จริงๆก็เถอะ แต่ทําไมถึงเร็วอย่างนี้ ?”

 

เคล็ดวิชา [ยกเลิก] พลังเวทย์ สามารถวิเคราะห์โครงสร้างพลังเวทย์ของฝ่ายตรงข้ามและลบล้างพลังเวทย์ของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างไม่ยากเย็น

 

อย่างไรก็ตาม การใช้ [ยกเลิก] พลังเวทย์ ในสถานการณ์จริงไม่ง่ายเหมือนคําอธิบายในตําราที่คุณเคยร่ำเรียน ยิ่งพลังเวทย์ที่คุณต้องการลบล้างมีอานุภาพสูงสงมากเพียงใด การ [ยกเลิก] พลังเวทย์ของคุณก็ยากขึ้นตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

การโจมตีด้วยพลังเวทย์เมื่อครู นักเวทย์ของจักรวรรดิมากกว่าหนึ่งร้อยคนร่วมใจร่ายคาถารวมไว้ในจุดเดียวกัน อานุภาพของมันไม่จําเป็นต้องกล่าวถึง

 

ไม่มีทางเป็นไปได้ที่คนเพียงคนเดียวสามารถ [ยกเลิก] พลังเวทย์ ได้ในช่วงเวลาสั้นๆ

 

<<ไม่สิ มันไม่เหมือนการ [ยกเลิก] พลังเวทย์>>

 

บิลเตอร์ นักเวทย์ที่ทางจักรวรรดิภาคภูมิใจและเป็นหัวหน้ากองรบเวทย์ เริ่มขยับเท้าก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

 

<<ตาดวงนั้น…>>

 

ครอบครองความสามารถมากแค่ไหนกันแน่?

 

หลังจากซูฮยอนทําลายการโจมตีพลังเวทย์ได้สําเร็จ เขาขมวดคิ้วเป็นปม เนตรที่สามค่อยๆหุบลง

 

“รู้สึกเวียนหัวหน่อยๆเหมือนกันแฮะ”

 

อีกหนึ่งความสามารถที่มีอยู่ในเนตรที่สามคือการลบล้าง ซึ่งมันเป็นความสามารถที่โกงสุดๆ เหนือกว่าความคิดที่ซูฮยอนคิดไว้เสียอีก การลบล้างพลังเวทย์แต่ละครั้ง ต้องแลกมากับพลังเวทย์ในร่างกายและความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขา

 

สกิลที่มีผลสามารถยกเลิกการโจมตีพลังเวทย์ของอีกฝ่ายให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ในปัจจุบันก็พอมีอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่มักมีข้อจํากัดผูกมัดเสมอ เช่น การยกเลิกพลังเวทย์ฝ่ายตรงข้ามอํานาจพลังโจมตีของฝ่ายตรงข้าม ต้องไม่เหนือไปกว่าตัวผู้ใช้สกิล หากฝ่ายตรงข้ามมีพลังมากกว่าการยกเลิกพลังเวทย์อาจไร้ผล หรือไม่ ก็ใช้เวลานานกว่าปกติถึงจะสามารถยกเลิกได้

 

ทั้งนี้ทั้งนั้น [เนตรที่สาม – ลบล้าง] ไม่มีข้อจํากัดดังกล่าวข้างต้นผูกมัด

 

[การลบล้างพลังเวทย์มีขอบเขตจํากัดและประสิทธิภาพขึ้นอยู่กับผู้ใช้] หมายความว่า หากอยากรีดความสามารถออกมาถึงขีดสุด ผู้ใช้ต้องอาศัยความพากเพียรและมีจิตใจมุ่งมัน..

 

<<การลบล้างพลังเวทย์ที่ผ่านมา กิน แรงกาย แรงใจ ของฉันไปเยอะกว่าที่คิดอีกแฮะ>>

 

ซูฮยอนยิ้มมุมปาก

 

<<ไม่เลว พอใช้ได้>>

 

คําว่า “ไม่เลว” คือคําอธิบายสั้นๆและมีความกระชับมากที่สุด

 

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ซูฮยอนได้สัมผัสกับตัวเองในวันนี้ คุณลักษณะใหม่ของเขาดีกว่าเกณฑ์มาตรฐานที่ตั้งไว้ ในบรรดาคุณลักษณะที่ซูฮยอนเคยครอบครอง สําหรับเขาคุณลักษณะใหม่ถูกจัดให้อยู่อันดับที่ 1

 

หากซูฮยอนไม่มีสกิลจําแลง เขาคงสํารวจไม่หมดและไม่รู้ว่าคุณลักษณะใหม่มีอะไรพิเศษบ้าง

 

<<ถือว่าการตัดสินใจเปลี่ยนคุณลักษณะใหม่ เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง>>

 

อาการวิงเวียนศีรษะคงอยู่เพียงหนึ่งหรือสองวินาทีเท่านั้น ไม่นานซูฮยอนก็กลับมามีสภาพสมบูรณ์อีกครั้ง เขาเลิกสนใจสภาพร่างกายตัวเอง และหันไปสนใจการโจมตีเวทย์ระลอกใหม่ที่กําลังบินสู่มาตามลม เป้าหมายคือตัวเขา

 

[กายาทรหด]

 

[เกราะศักดิ์สิทธิ์ฟอลคอน]

 

ตูม!!!

 

เสียงระเบิดดังสนั่นเกิดขึ้นบริเวณจุดที่ซูฮยอนยืนอยู่ เปลวไฟสีแดงลุกโชติแผดเผาทุกอย่างที่ขวางหน้า

 

เมื่อเห็นว่าการโจมตีระลอกใหม่เข้าเป้าหมายเต็มเปา โคลท์แมนและบิลเตอร์ต่างพากันแสดงสีหน้าลิงโลดออกมาอย่างไม่ปิดบัง

 

การโจมตีเมื่อสักครู่ทรงอานุภาพเป็นที่สุด หากโดนเข้าไปมากสุดคือเสียชีวิตคาที่ น้อยที่สุดคือบาดเจ็บสาหัส กลุ่มคนของจักรวรรดิเชื่อกันแบบนั้น

 

แต่น่าเสียดายความเชื่อของพวกเขาเป็นอันต้องพังครืน

 

“พวกนายทําให้ฉันประหลาดใจอีกแล้ว”ร่างกายของซูฮยอนเดินฝาออกจากเปลวไฟที่กําลังร้อนระอุ

 

เขายกมือปัดเศษฝุ่นเกรอะกรังที่กระจายเต็มชุดเกราะและพูดขึ้นว่า “พวกนายนี้มันไร้มนุษยธรรมจริงๆ ไม่รู้หรือไงว่าห้ามโจมตีคนที่กําลังใช้ความคิด”

 

“ผะ..ผีหลอก…”

 

“ได้ไงกัน?”

 

การโจมตีของพวกเขาไม่มีวันพลาดเป้า แต่ความจริงตรงหน้ากลับกลายเป็นว่าการโจมตีของพวกเขาใช้ไม่ได้ผล ไม่ใช่แค่ชุดเกราะเท่านั้นที่ไม่ได้รับความเสียหาย กระทั่งผิวหนังชั้นนอกที่ไร้การป้องกัน ก็ไม่มีร่องรอยความเสียหายใดๆเลย นอกจากแสงสว่างสีแดงเรืองแสงออกมาจากผิวหนัง

 

ซูฮยอนกําหมัดแล้วซกไปข้างหน้า 2-3 ครั้ง เขาสัมผัสได้ว่ามีคลื่นความร้อนแทรกซึมออกมาจากชั้นผิวหนัง

 

<<เนตรที่สามสามารถลบล้างพลังเวทย์ได้ก็จริง แต่มันต้านทานพลังเวทย์ไม่ได้>>

 

เพราะซูฮยอนตั้งความหวังเอาไว้สูง เมื่อไม่สมหวังความเสียใจจึงเริ่มเอ่อล้มออกมา

 

แม้ว่าเนตรที่สามจะไม่สามารถต้านทานพลังเวทย์ได้ แต่ซูฮยอนก็มีไอเทมหลายอย่างชดเชยข้อด้อยนั้น ยกตัวอย่างเช่น เกราะศักดิ์สิทธิ์ฟอลคอน และไอเทมต้านทานพลังเวทย์อีกสารพัดที่ซูฮยอนพกติดตัวเอาไว้

 

เมื่อยืนยันความสามารถของคุณลักษณะครบถ้วน การออมมือจึงไม่จําเป็นอีกต่อไป..

 

“ถ้างั้น ต่อไปก็…”

 

[เนตรที่สาม – ผู้ล่า]

 

ดวงตากลางหน้าผากของซูฮยอนที่พึ่งหุบลง เปิดขึ้นใหม่อีกครั้งและมองสํารวจรอบโคลอสเซียม

 

“หอมปากหอมคอมานาน ระหว่างพวกนายและฉันรีบจัดการทุกอย่างให้จบกันดีกว่า”

 

โฮกกกกกก!!

 

ทันใดนั้นมอนสเตอร์ที่แทะซากศพของผู้ฝึกมอนสเตอร์จนหมดไม่เหลือแม้แต่กระดูก ก็พากันพร้อมใจคํารามเสียงดัง สะท้อนทั่วโคลอสเซียม

 

หลังจากนั้นไม่นาน

 

“อ๊ากกกกก!!!”

 

ใจกลางสนามประลองของโคลอสเซียมก็เกิดเสียงร้องโหยหวนดังตามมาติดๆ

 

ตุบ!!

 

ข้อต่อระหว่างโซ่กับรูกุญแจถูกตัดขาดออกจากกัน โซ่ตรวนที่พันธนาการข้อเท้าของชายคนนั้นเอาไว้ จึงใช้มือกระชากโซ่ออกอย่างง่ายดาย

 

“ขอบคุณท่านมาก”

 

“หลังจากหนีออกไปจากที่นี่ อย่าได้คิดหันหลังกลับมาเด็ดขาด ถ้าเป็นไปได้ จงหนีกลับไปประเทศบ้านเกิดของนายจะดีกว่า” ซูฮยอนพูด

 

ชายผู้เป็นอิสระบีบนวดบริเวณข้อมือและข้อเท้าที่ปวดเมื่อยและตอบกลับว่า “ข้าก็อยากทําตามคําพูดของเจ้าอยู่หรอก แต่ข้าจะออกจากที่นี่ยังไง…”

 

“นายไม่ต้องพะวงเรื่องนั้น นายสามารถวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ได้สบายหายห่วง”

 

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือไงกัน? เจ้าก็รู้ว่าพวกเราอยู่ที่ไหนตอนนี้”

 

“เมื่อนายออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวก็รู้เอง”

 

เมื่อได้ยินคําพูดตอบกลับของซูฮยอน ชายคนนั้นเอียงศีรษะลงไปด้านซ้ายเล็กน้อยและแสดงสีหน้าสับสนออกมา ชายคนนั้นทําใจดีสู้เสือพลางเดินไปข้างนอกด้วยท่าทางละล้าละลัง

 

ชายคนนั้นยังคงเคลือบแคลงคําพูดของซูฮยอน แต่เมื่อก้าวออกมาจากห้องกุมขัง เขาก็กระจ่างแจ้งคําที่ซูฮยอนพูดไว้หมายถึงอะไร

 

<<อืม…คนนี้ใช่เชลยศึกคนสุดท้ายหรือป่าวนะ?>>

 

ซูฮยอนบ่นรําพึงออกมาแล้วล้มฟุบนั่งลงไปบนพื้น

 

ตามจริงการทดสอบครั้งนี้ไม่ได้ยากมาก ถ้าเขาลงมือเต็มเหนี่ยวตั้งแต่ต้น ใช้เวลาไม่นานก็สามารถเคลียร์ได้ แต่เพราะเขาต้องการทดสอบประสิทธิภาพของ [เนตรที่สาม] ซูฮยอนจึงยื้อเวลาออกไป และด้วยเหตุนี้ทําให้ร่างกายของเขาเหนื่อยมากกว่าจากเดิมหลายเท่า สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะร่างกายของซูฮยอนยังปรับตัวเข้ากับพลังของอูโรโบรอสได้ไม่เต็มที่

 

<<ฉันไม่ปฏิเสธว่าผลลัพธ์ของเนตรที่สามดีกว่าที่คิดไว้ แต่ถ้าฉันอยากควบคุมมันให้ได้ดั่งใจนึก คงต้องใช้เวลาพอสมควร>>

 

พลังเวทย์ที่ดูดซับมาจากอูโรโบรอสมีความเสถียรมากกว่าตอนแรกพอควร ถึงอย่างงั้นก็ไม่ได้หมายความว่าซูฮยอนจะสามารถควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

 

ทุกครั้งที่ซูฮยอนเรียกใช้คุณลักษณอูโรโบรอส ร่างกายของเขาต้องแบกรับภาระหนักเอาการไม่ว่าจะเป็นพลังเวทย์หรือความแข็งแกร่งทางด้านจิตใจ ซึ่งอาการที่แสดงออกมาทั้งหมด หมายความว่า หากเขาต้องการควบคุมมันให้อยู่หมัด เขาต้องฝืนบังคับร่างกายให้เคยชินไปกับมัน เปรียบเสมือนว่าพลังนั้นอยู่ในร่างกายของเขามาตั้งแต่กําเนิด

 

<<ไม่รู้ว่าฉันจะสามารถปรับตัวให้เข้ากับมัน ก่อนสงครามแก่งแย่งอันดับหรือป่าว?>>

 

เหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนก็จวนจะถึงกําหนดงานอีเว้นท์ สงครามแก่งแย่งอันดับ

 

กอร์ดอนโรฮันผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S สัญชาติอเมริกาได้ทําการจัดงานอีเว้นท์ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ นั่นก็คือ สงครามแก่งแย่งอันดับ

 

ถ้าเป็นไปได้ซูฮยอนอยากควบคุม เนตรที่สาม และ พลังเวทย์ของอูโรโบรอสที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายให้ชํานิชํานาญตั้งแต่เนิ่นๆ ก่อนงานอีเว้นท์จะถูกจัดขึ้นอย่างเป็นทางการ

 

<<ไม่มีอุปสรรคใด สามารถรั้งฉันได้>>

 

ซูฮยอนพูดปลุกใจตัวเองพลางกําหมัดแน่น

 

งานอีเว้นท์ที่กําลังจัดขึ้น คนปกติอาจมองว่าเป็นเรื่องบันเทิงและเกมเชื่อมสายสัมพันธ์ทั่วไป แต่หารู้ไม่ สงครามแก่งแย่งอันดับที่กอร์ดอนโรฮันคะยั้นคะยอจัดขึ้นให้ได้ มีเป้าหมายซ่อนเร้นเอาไว้ และเมื่อสงครามแก่งแย่งอันดับยุติลง จะก่อเกิดพายุลูกใหญ่ซัดโหมกระหน่ำไปทั่วโลก

 

ประเทศมหาอํานาจที่ครอบครองผู้ตื่นขึ้นเก่งที่สุดในโลกรายใหม่จะถืออุบัติขึ้นจากงานสงครามแก่งแย่งอันดับครั้งนี้ ขณะเดียวกันประเทศที่เคยเป็นมหาอํานาจจะกลายเป็นตะวันลับฟ้าแทนและเป้าหมายของซูฮยอนคือปรารถนาอยากเป็นพายุลูกนั้น

 

<<เพื่ออนาคตจะมัวแต่อึดอาดไม่ได้>>

 

ซูฮยอนกระเด้งตัวลุกขึ้นยืนจากพื้น ทุกครั้งที่เขารู้สึกตัวหลังจากปล่อยให้จิตใต้สํานึกดําดิ่งลึกลงไปในห้วงความคิด เขามักนึกเสียใจภายหลังที่ตัวเองปล่อยให้เวลาอันมีค่าสูญเปล่าไป

 

[คุณได้รับคะแนนความสําเร็จ 200,000 คะแนน]

 

[คุณบรรลุความสําเร็จระดับสูงสุด]

 

[คุณเคลียร์การทดสอบชั้นที่ 31 ได้อย่างสมบูรณ์]

 

[กําลังประเมินอันดับความสําเร็จ]

 

[คุณได้อันดับ 1]

 

[…]

 

“ลุยชั้นถัดไปต่อเลยก็แล้วกัน”

 

ร่างกายของซูฮยอนเริ่มพร่ามัว ก่อนอันตรธานหายไปจากโลกชั้นที่ 31

 

****************

 

ปี 2021

 

โลกมนุษย์เกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว

 

-คุณคิดจริงๆหรือว่าอัตราการเกิดดันเจี้ยนในปัจจุบันเป็นเรื่องปกติ? และจํานวนผู้ตื่นขึ้นล่ะ? เพิ่มขึ้นตามดันเจี้ยนหรือป่าว? หากนําไปเทียบกับปีก่อนๆ โลกเปลี่ยนแปลงไปเร็วมาก

 

-ทุกคนลองดูกราฟนี้สิ ปี 2017 และ ปี 2018 อัตราการเกิดดันเจี้ยนยังอยู่ในเกณฑ์ทรงตัว แต่หลังจาก ปี 2019 เป็นต้นไป กราฟการเกิดดันเจี้ยนเริ่มพุ่งทะยานขึ้นอย่างมีนัยแอบแฝง โดยเฉพาะ ปี 2020 กราฟสูงขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด กราฟที่เอามาให้ดูเป็นแค่น้ำจิ้มเท่านั้น รู้อะไรไหม ยิ่งอัตราการเกิดดันเจี้ยนสูงขึ้น ดันเจี้ยนที่มีความยากสูงกว่าระดับสีเหลือง ก็พอกพูนตามไปด้วยเช่นกัน

 

-หากเหตุการณ์ยังเป็นอย่างงี้ต่อไป โลกทั้งใบจะล่มสลายในอีกไม่นาน

 

ทฤษฎีสมคบคิดเกี่ยวกับวิกฤตการณ์ของโลกมีออกมาให้อ่านเรื่อยๆ

 

แต่ทฤษฎีสมคบคิดทั้งหลายแหล่ เริ่มมีความน่าเชื่อถือมากขึ้น เพราะปี 2021 อัตราการเกิดดันเจี้ยนก้าวกระโดดมากกว่าปี 2020 หลายเท่าตัว

 

สื่อมวลชนหลายสํานักประโคมข่าวเกี่ยวกับการระบาดดันเจี้ยนให้ประชาชนทั่วไปทราบอย่างสม่ำเสมอ

 

ทําให้การระบาดของดันเจี้ยนมีความคิดเห็นแบ่งแยกเป็น 2 ฝ่าย

 

ฝ่ายแรก คิดว่าดันเจี้ยนเปรียบเสมือนระเบิดเวลาที่จะนําพาโลกมนุษย์สู่การล่มสลาย

 

ฝ่ายสอง คิดว่าดันเจี้ยนคือทรัพยากรแห่งใหม่ของมนุษย์ ที่จะนําพาโลกมนุษย์สู่ความเจริญก้าวหน้า

 

ไม่ว่าผู้คนจะเลือกอยู่ฝ่ายไหน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าโลกเกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วจริงๆ…

 

*******

 

“น่าพึ่งใช่ไหมล่ะ? รู้ไหม ตึกนี้เป็นตึกแห่งแรกของโลกที่มีความสูงมากถึง 200 ชั้น แค่ความสูงเพียงอย่างเดียวก็ปาเข้าไป 3,000 ฟุตแล้ว”

 

ชายหนุ่มมาดสํารวย มีผมสีบลอนด์ทอง สวมใส่แว่นกันแดดกรอบทอง สังเกตจากสรีระภายนอกเขาเหมือนชายอายุ 30 กลางๆ การแต่งกายของเขาใส่ของแบรนด์เนมหรูหราระดับไฮเอนด์ตั้งแต่หัวจรดเท้า

 

ตลอดชีวิตของคนรากหญ้าคงไม่มีโอกาสได้สัมผัสหรือสวมใส่ของแบรนด์เนมทั้งตัวเหมือนชายหนุ่มตรงหน้าแน่แท้

 

ชายหนุ่มคนดังกล่าวกําลังขึ้นลิฟต์ไปพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง ช่วงที่ลิฟต์กําลังออกตัวเขาหันหน้าไปพูดกับเธอต่อ

 

“นับวันโลกเราพัฒนาไปเร็วจริงๆ เธอเห็นลิฟต์ที่พวกเรากําลังโดยสารอยู่ไหม มันเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะขึ้นบนหรือลงล่าง แต่ตัวลิฟต์กลับไม่มีแรงสั่นสะเทือนเลย แม้แต่เสียงก็ไม่มีเธอคิดว่าเทคโนโลยีแบบนี้ ในโลกของเราเคยมีมาก่อนหรือปาว”

 

“ไม่รู้สิ แต่ทั้งหมดคงเป็นเพราะหินอีเธอร์นั้นแหละ ใช่ไหมล่ะ?”

 

“ถูกต้อง ฉันลงทุนลงแรงไปเยอะพอสมควรกว่าจะได้มันมา”

 

“เธอลองเดาสิว่าฉันใช้หินอีเธอร์ไปทั้งหมดกี่ก้อน ถึงสามารถสร้างตึกแห่งนี้ให้เสร็จสมบูรณ์?”

 

“ตามความคิดเห็นของฉัน ประมาณ 15 เปอร์เซ็นต์ของหินอีเธอร์ทั้งหมดที่มีการค้นพบในสหรัฐอเมริกาใช่ไหม?”ผู้หญิงคนนั้นตอบคําถามของชายหนุ่มผมบลอนด์อย่างมีชัย

 

อเมริกาขึ้นชื่อลือชาเรื่องดันเจี้ยนมากกว่าประเทศอื่นๆ เพราะในแผ่นดินอเมริกามีดันเจี้ยนเกิดขึ้นถี่มาก แต่การกล่าวว่าหินอีเธอร์ในอเมริกามากกว่า 15 เปอร์เซ็นต์ ถูกนํามาใช้สร้างตึกแห่งนี้ ปาวกรอกหูให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อ พูดแบบไม่อ้อมค้อมสําหรับคนทั่วไปมันยากต่อจินตนาการ หินอีเธอร์มีมูลค่าสูงสามารถนําไปอะไรได้หลายอย่าง แต่กลับมีคนกล้านําหินอีเธอร์มาสร้างเป็นสิ่งปลูกสร้างเนี่ยนะ?

 

“สําหรับฉันที่แห่งนี้ให้ความรู้สึกเหมือนปราสาททองคํา” ผู้หญิงคนนั้นพูดโพล่งความประทับใจที่มีต่อตึกแห่งนี้ออกมาอย่างสัตย์จริง

 

ชายหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นก็คลี่ยิ้มฉายเฉิดออกมา คงเป็นเพราะการเปรียบเทียบของเธอเหมือนกับสิ่งที่เขาคิดไว้กระมัง “ปราสาททองคํางั้นเหรอ ฟังดูเข้าท่าดี”

 

ลิฟต์พุ่งทะยานขึ้นสู่ด้านบนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะชะรอความเร็วและหยุดกึก

 

ลิฟต์พาพวกเขาสองคนไปยังชั้นสูงสุดของตึก เมื่อก้าวออกมาจากลิฟต์สิ่งที่ต้อนรับการมาของพวกเขาเป็นอย่างแรกคือรูปปั้นทองคําที่มีลักษณะละม้ายคล้ายคลึงกับชายผมบลอนด์

 

ด้านล่างฐานรูปปั้นมีชื่อผลงานสลักเอาไว้อย่างประณีต

 

[ราชันและเทพเจ้า กอร์ดอนโรฮัน]

 

ถ้อยคําที่ระบุไว้ตรงฐานรูปปั้นบ่งบอกถึงความอหังการและความหยิ่งผยองอย่างแท้จริง และถ้อยคําดังกล่าวถูกสํานักข่าวตีความหมายไปในทิศทางเดียวกันนั่นก็คือ กอร์ดอนโรฮันดิ้นรนขวนขวายความแข็งแกร่ง เพื่อให้ตัวเองมีความสามารถใกล้เคียงกับคําว่า “ราชัน” และ “เทพเจ้า” มากที่สุด

 

หากเขายังมีชีวิตอยู่ คนที่เป็นเบอร์ 1 ของโลก ต้องเป็นเขาเท่านั้น

 

ผู้หญิงที่เดินมากับชายผมบลอนด์มีชื่อว่า แอชลิน เธอคือผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S ชาวอเมริกาและยังทํางานให้กับสํานักงานผู้ตื่นขึ้นของทางอเมริกาอีกด้วย เธอจ้องมองไปยังกอร์ดอนโรฮันด้วยสายตาที่ไม่ค่อยประทับใจนัก

 

“ดูเหมือน คุณจะชอบคําเยินยอของประชาชนเหลือเกิน”

 

“เธอพูดถูก ก็มันเป็นความจริงไม่ใช่เหรอ?” กอร์ดอนโรฮันตอบกลับอย่างฉับพลัน โดยไม่มีทีท่ากระดากอาย

 

“เพราะฉันคือคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดยังไงล่ะ”

 

แววตาแก่นแก้วของกอร์ดอนโรฮันค่อยๆจางหายไปและถูกแทนที่ด้วยแววตาแน่วแน่

 

คนที่ยอดเยี่ยมที่สุด

 

ทุกครั้งที่เขาพูดคํานั้นออกมา ปฏิกิริยาของกอร์ดอนโรฮันจะเกิดการเปลี่ยนแปลงเสมอ ราวกับว่าเขาหมกมุ่นอยู่กับการเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก แต่ก็ไม่ผิดที่เขาจะมีความมั่นใจสูงปานนั้น เพราะเขามีความสามารถมากพอที่จะพูดคํานั้นออกมา บนโลกนี้แทบไม่มีผู้ตื่นขึ้นคนไหนสั่นคลอนความมั่นใจของเขาได้

 

“เลยกลายเป็นเหตุผล ทําไมนายถึงจัดงานอีเว้นท์นี้ขึ้นสินะ?”แอชลินถาม

 

“งานอีเว้นท์? อ่อ เธอหมายถึงสงครามแก่งแย่งอันดับเหรอ?”

 

“ถ้าเธอหมายถึงงานอีเว้นท์นั้น เธอเข้าใจถูกต้องแล้ว”

 

โอกาสเหมาะสมที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาคือคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดมีแค่งานอีเว้นท์นี้เท่านั้น

 

“ไม่ใช่แค่ฉันที่คิดไปเองคนเดียว แต่อีกไม่นานคนทั่วโลกจะคิดเหมือนกับฉัน” กอร์ดอนโรฮันกล่าวและเดินไปบริเวณจุดชมวิวชั้นบนสุด

 

เขาก้มหน้ามองวิวด้านนอก ตึกที่เขาอยู่สูงที่สุดในละแวกนี้ ทําให้เวลามองต่ำลงไปด้านล่างจะมองเห็นทิวทัศน์สิ่งปลูกสร้างมากมายสร้างเรียงรายติดกัน

 

“คนทั่วโลกจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า กอร์ดอนโรฮัน คือคนที่เก่งที่สุดในโลกและอยู่เหนือผู้อื่นทั้งหมด”

 

แอชลินตัวแข็งที่อ สาเหตุมาจากพลังเวทย์ที่กอร์ดอนโรฮันปลดปล่อยออกมาจากร่างกาย เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอกําลังแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอรู้สึกแบบนี้ แรงกดดันที่กอร์ดอนโรฮันปล่อยออกมาน่ากลัวอย่างไม่มีเงื่อนไข แม้แต่ผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S อย่างเธอก็ต้านทานแรงกดดันของกอร์ดอนโรฮันไม่ได้

 

<<การแข่งขันยังไม่เริ่มอย่างเป็นทางการ แต่เหมือนว่าผู้ชนะจะถูกกําหนดเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือไง?>>

 

แม้ว่าแรงค์ S จะใช้มาตรฐานเดียวกันในการประเมินความสามารถ แต่ก็มีแรงค์ S บางคนมีความสามารถล้ำหน้ากว่าแรงค์ S ในระดับเดียวกัน ตัวตนของพวกเขาราวกับว่าหลุดออกมาจากอีกมิติหนึ่ง

 

ร่างกายของแอชลินยังคงสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง เธอพยายามควบคุมให้ร่างกายกลับสู่สภาวะปกติ แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงตัดใจและฝืนก้าวเท้าไปยืนอยู่ข้างกอร์ดอนโรฮัน

 

“ห้า สี่ สาม…” กอร์ดอนโรฮันก้มหน้ามองลงไปเบื้องล่าง จู่ๆเขาก็โพล่งนับเลขถอยหลัง

 

วันนี้อากาศภายนอกค่อนข้างปลอดโปร่ง จึงไร้หมู่เมฆบดบังทัศนวิสัย

 

“สอง หนึ่ง”

 

บัง!! ตูม!

 

ดอกไม้ไฟตระการตาระเบิดขึ้นเต็มท้องฟ้า

 

แสงสว่างวาบของดอกไม้ไฟส่องกระทบเข้าไปในตัวตึกที่พวกกอร์ดอนโรฮันยืนอยู่

 

ดอกไม้ไฟหลายลูกจุดชนวนมาจากชั้นล่างสุด และดอกไม้ไฟแต่ละลูกมีมูลค่าสูงหลายสิบล้านดอลลาร์ ความสวยงามของพวกมันเมื่อแตกตัวออกจากกันไม่จําเป็นต้องพูดถึง สวยงามถึงขั้นที่ว่าดึงดูดให้ผู้มองเคลิบเคลิ้มไปกับมันได้อย่างลืมตัว การแตกตัวของบรรดาดอกไม้ไฟส่งเสริมให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนสว่างไสวประเดี๋ยวประดําว

 

เมื่อมองลงไปยังดอกไม้ไฟที่ระเบิดแตกตัวอยู่บริเวณใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา ก็แสดงให้เห็นว่าจุดที่พวกเขา 2 คนยืนชมดอกไม้ไฟอยู่สูงเพียงใด

 

แอชลินพึมพําออกมาเบาๆขณะสายตามองดูดอกไม้ไฟที่ค่อยๆมอดดับลง “เดือนธันวาคมแล้วเหรอเนี่ย”

 

ดอกไม้ไฟที่จุดขึ้นวันนี้ ไม่ได้จุดเพื่อต้อนรับวันปีใหม่ แต่จุดเพื่อเป็นเครื่องหมายแสดงถึงการมาเยือนของเดือนธันวาคม ซึ่งภายในเดือนธันวาคมจะมีงานอีเว้นท์ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์เกิดขึ้น

 

“นั่นสิ เวลาเดินเร็วจริงๆ” กอร์ดอนโรฮันตอบคําพูดของแอชลินด้วยรอยยิ้มกริมและมองออกไปด้านนอกเหมือนเดิม

 

“และม่านของสงครามแก่งแย่งอันดับ กําลังจะแง่มขึ้นในอีกไม่นาน”

 

วันคืนที่เขาตั้งตาคอยในที่สุดก็มาถึงเสียที

 

วันที่แรงค์ S มากหน้าหลายตาจากทั่วมุมโลกมารวมตัวในสถานที่เดียวกัน

 

เพื่อให้เป้าหมายสําเร็จและผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เขาถึงกับลงแรงจัดการเคลียร์ดันเจี้ยนที่อยู่บริเวณรอบๆออกไปจนหมด เพราะต้องการป้องกันไม่ให้มีดันเจี้ยนระดับสูงกว่าสีเขียวเกิดขึ้น จนพาบรรยากาศงานกร่อย

 

เขาเชื่อว่าสิ่งที่ลงมือทําไปทั้งหมดจะสามารถดึงดูดความสนใจจากนักท่องเที่ยวทั่วโลกให้มาชมงานอีเว้นท์สงครามแก่งแย่งอันดับได้ไม่มากก็น้อย เผลอๆจํานวนคนที่เข้ามามีส่วนร่วมกับงานอาจมากที่สุดในประวัติการณ์ของงานอีเว้นท์ทั้งหมดก็ได้

 

ธันวาคม…

 

ดอกไม้ไฟที่เป็นเครื่องหมายเริ่มต้นสงครามแก่งแย่งอันดับชุดใหม่จุดชนวนออกมาอีกครั้ง

 

โชว์ดอกไม้ไฟเสริมสร้างบรรยากาศยามค่ำคืนดังติดต่อกันอีกหลายชั่วโมง ก่อนจะค่อยๆซาลง