การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 118

ตอนที่ 118

 

กลางหน้าผากซูฮยอนมีรอยแยกแง้มเปิดขึ้น เนตรที่สามโผล่ออกมาจากรอยแยกนั้น

 

ดวงตากลางหน้าผากมองลึกไปยังเปโตรผ่านลูกแก้วคริสตัล ซึ่งเขากําลังจับตาดูซูฮยอนจากสถานที่ไหนสักแห่ง

 

และในเวลาต่อมาริมฝีปากของซูฮยอนค่อยๆคลี่ยิ้มออก จนกลายเป็นรอยยิ้มเยาะ

 

“ฉันหาแกเจอแล้ว!!”

 

ซูฮยอนใช้เวลาประมาณหนึ่งเพื่อค้นหาเป้าหมายที่เพ่งเล็ง เปโตรต้องการยืดเวลาออกไปอีกสักพักแล้วรอเวลาที่เหมาะสมเพื่อเข้าร่วมการต่อสู้ในระหว่างนั้นเขาก็สังเกตสถานะของซูฮยอนอย่างรอบคอบไปพลางๆ

 

แต่การรอคอย เปิดโอกาสในซูฮยอนค้นพบตําแหน่งของอีกฝ่ายก่อน

 

ผัวะ!!

 

ซูฮยอนเงื้อมือตบหน้าผู้ตื่นขึ้นที่พยายามตะครุบเขาจากด้านหน้า หลังจากนั้นซูฮยอน โคจรพลังเวทย์ลงไปที่ขาและกระทุ่งเท้าพุ่งไปยังทิศทางที่เขาหมายตาไว้

 

ฟรีบ!!

 

เขาเหยียบหลังคาสิ่งปลูกสร้างและกระโดดไปข้างหน้า สายตามองทิวทัศน์รอบตัว

 

เปโตรอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ซูฮยอนต่อสู้มากนัก อีกฝ่ายนับว่ามีสมองหลักแหลมพอสมควร เพ ราะเปโตรเฝ้าดูสถานการณ์นอกขอบเขตการตรวจจับของซูฮยอน

 

ถนนทางเดินเริ่มคับแคบลงเรื่อยๆ สภาพแวดล้อมโดยรอบ รกร้าง วังเวง จุดที่ซูฮยอยมาถึงคือบริเวณชานเมือง

 

เขาวิ่งต่อไปอีกหน่อย ก่อนหยุดชะงักยืนอยู่กับที่

 

“หวัดดี พวกเราได้เจอกันสักทีนะ”

 

“แก!! ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

 

เปโตรโผล่ออกมาจากจุดที่เขาแอบซ่อน สายตาจ้อมมองซูฮยอนอย่างตื่นกลัว

 

เขาย้ายสายตาออกจากซูฮยอนแล้วมองไปยังลูกแก้วคริสตัลมกลิ้งอยู่บนพื้น เมื่อไม่กี่นาที่ก่อนหน้าภาพที่ฉายบนลูกแก้วคริสตัลเป็นฉากลูกกะจ๊อกนัวเนียโจมตีใส่ซูฮยอน แต่ภาพที่ลูกแก้วคริสตัลกําลังจับภาพอยู่ในปัจจุบันเป็นภาพมุมสูงเหนือหัวของเขาขึ้นไป

 

สถานการณ์ตอนนี้ทั้ง 2 คนกําลังเผชิญหน้ากันตัวต่อตัว เปโตรไม่รู้ว่าควรทําอะไรต่อไปดี เขายืนอยู่เฉยๆและกลืนน้ําลายลงคอด้วยความกลัดกลุ้ม

 

ไม่สําคัญว่าซูฮยอนค้นหาเขาเจอได้ยังไง แต่ทันทีที่เขาสังเกตเห็นตาดวงที่สามกลางหน้าผาก

 

เปโตรตระหนักแน่ชัดว่าคู่ต่อสู้ของเขาในตอนนี้ ครอบครองความสามารถพิเศษบางอย่างอยู่

 

“นายอยากเจอฉันเพราะเรื่องอะไร หากต้องการเบลนดิ้ง ฉันสามารถจัดเตรียมให้นายได้ตามต้องการ

 

สถานการณ์ในปัจจุบันเลยเถิดมาไกลกว่าเป้าหมายที่วางเอาไว้แต่แรก สิ่งที่ควรดําเนิ นต่อไปคือการเจรจาไกล่เกลี่ย

 

เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่เหนือความคาดหมาย เปโตรจึงไม่มั่นใจตัวเองว่าจะสามารถเอาชนะซูฮยอนได้ไหม

 

“ข้อเสนอของฉันเป็นไงบ้าง นายเองคงรู้สรรพคุณของเบลนดิ้งดี”

 

“ฉันไม่ต้องการ” ซูฮยอนตอบกลับด้วยน้ําเสียงราบเรียบ

 

“อะไรนะ?”

 

“ฉันอุตส่าห์ด้นั้นมาถึงชั้นที่ 31 ไม่ใช่อยากเป็นพวกขี้ยาสักหน่อย และนายไม่ต้องวิตกกังวลมากขนาดนั้นก็ได้ ฉันยังไม่มีแผนฆ่านายในเร็วๆนี้”

 

ซูฮยอนเขม็งมองเปโตรขณะใช้แผ่นหลังพิงกําแพงบริเวณละแวกนั้นด้วยท่าที่เกียจคร้าน

 

สถานการณ์ปัจจุบันมีหนึ่งคนเป็นทุกข์และมีอีกหนึ่งคนผ่อนคลายสบายอารมณ์

 

“แน่นอนว่าต้องประเมินจากสถานการณ์โดยรวมอะนะ ถ้าไม่ให้ความร่วมมือ ฉันอาจลงมือฆ่านายจริงๆก็ได้” ซูฮยอนพูด

 

“นายวางแผนจะทําอะไร?”

 

“ถ้านายยังอยากมีชีวิต นายควรเป็นฝ่ายตอบคําถามให้ฉันมากกว่า”

 

แสงสว่างในแววตาของซูฮยอนเปลี่ยนไปฉับพลัน

 

เปโตรเผลอจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่สามของซูฮยอน เขารู้สึกว่าแขนขาของตัว เองอ่อนเปลี้ยเพลียแรงความหนาวเย็นเริ่มคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆคล้ายกับว่าตน เองกําลังโดนมอนสเตอร์น่าเกรงขามพันเกลียวรอบตัว

 

ความหวังอันน้อยนิดพังทลายลง เขาไม่สามารถต่อกรหรือเป็นคู่มือให้ซูฮยอนได้เลย นี้สินะที่เขาเรียกกันว่าขว้างงูไม่พ้นคอ

 

<<ระดับพลังขนาดนี้ เกินกว่าแรงค์ S ทั่วไปแล้ว!>>

 

ที่ผ่านมาเปโตรไม่เคยเผชิญหน้ากับแรงค์ S เป็นการส่วนตัวมาก่อนเลยสักครั้ง อย่างไรก็ตามเขาทราบเป็นอย่างดีว่ามาตรฐานขั้นต่ําสําหรับบรรลุเงื่อนไขแรงค์ S คืออะไร

 

ตัวเปโตรเองก็ถือได้ว่ามีสกิลและความสามารถระดับหนึ่ง มากพอที่จะบรรลุเงื่อนไขแรงค์ Sด้วยซ้ํา

 

จึงเป็นเหตุผลว่าทําไมเขาถึงตั้งสมมติฐาน ว่าตัวเขาในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับแรงค์ S มากนัก

 

หลังจากเผชิญหน้ากับซูฮยอนตรงๆ เขาเริ่มเข้าใจอะไรหลายอย่างมากขึ้น หากเกิดการต่อสู้ขึ้นจริงๆ อย่าว่าแต่ทําให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บเลย แม้แต่ปลายเล็บเขาก็สร้างบาดแผลไม่ได้

 

“นะนายต้องการอะไร?”

 

“ในที่สุดนายก็พร้อมพูดคุยสักทีนะ”

 

มันไม่สมควรเรียกว่าการพูดคุย ต้องเรียกว่าการบังคับขู่เข็ญถึงจะเข้าท่ากว่า

 

ซูฮยอนชม้อยตามองเปโตร ซึ่งตอนนี้อีกฝ่ายกําลังแสดงท่าทางขบฟันกรอดด้วยความอัปยศ

 

“สิ่งที่ฉันต้องการมีเพียงอย่างเดียว นั้นก็คือหยุดการแพร่ระบาดของเบลนดิ้ง”

 

“นายกําลังบอกให้ฉันหยุดขายเบลนดิ้งใช่ไหม?”

 

“ต่อให้นายรับปากว่าจะไม่ขายเบลนดิ้งอีกต่อไป แต่นายคงไม่รักษาคําพูดตลอดรอดฝั่ง คนบ้าๆอย่างนายกลับกลอกเชื่อถือไม่ได้ ต่อหน้าพูดรับปากดิบดี ทว่าลับหลังกลับทําอีกอย่าง”

 

“นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่?

 

“ฉันไม่เชื่อคําพูดที่ออกมาจากปากของนาย ดังนั้นฉันต้องหาวิธีบางอย่างเพื่อควบคุมนายเอาไว้”

 

ซูฮยอนก้าวเดินไปหาเปโตรและยื่นมือออกไปด้านหน้า

 

เปโตรสะดุ้งโหยงและพยายามถอยหลังหนี

 

“แกจะทําอะไรหยุดนะ”

 

ขณะเปโตรจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของซูฮยอน ลําตัวของเขาแข็งเกร็งขึ้นชั่วพริบตา ความรู้สึกตอนนี้เหมือนทุกสัดส่วนร่างกายของเขาเปลี่ยนสภาพเป็นท่อนไม้แห่งกะทันหัน

 

“อีก..อีก”

 

มือของซูฮยอนคว้าลําคอเปโตรเอาไว้แน่น แรงบีบค่อยๆเพิ่มขึ้น เล็บแหลมคมจิกลงบริเวณเนื้ออ่อนแถวลําคอ

 

เส้นเลือดในตาขาวของเปโตรปูดโปนเด่นชัดขึ้น

 

<<ฉันกําลังจะตายงั้นเหรอ…>>

 

แต่ไม่นานซูฮยอนก็คลายมือออกจากลําคอ ทันทีที่เปโตรเป็นอิสระ เขาทรุดลงนั่งกับพื้นมือยกขึ้นมาจับลําคอตัวเอง ปากไอเสียงดัง หายใจเข้าออกตัวโยก ดวงตา 2 ข้างแดง…น่ากลัว

 

ตอนแรกเปโตรคิดว่าจะเอาชีวิตรอดไปจากที่นี้ได้อย่างไร แต่ไม่นานเขาก็รู้สึกเอะใจ สภาพร่างกายของเขาเริ่มมีบางอย่างผิดแปลกไปจากเดิม

 

“แกทําอะไรกับฉัน…”

 

“ก็ไม่มีอะไรมาก จะบอกว่ามันเหมือนพิษละมั้ง”

 

“พิษ ?”

 

“ตามความเป็นจริงมันไม่ใช่พิษหรอก มันเป็นแค่พลังเวทย์ประเภทหนึ่งซึ่งแตกต่างจากเวทย์ในตัวของนาย แต่การทํางานของมันก็คล้ายๆพิษอยู่นะ”

 

นี่คือความสามารถอีหนึ่งอย่างของเนตรที่สาม วิธีใช้งานคือฉีดพลังเวทย์ของอูโรโบรอสที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายซูฮยอนไปยังบุคคลอื่น ซึ่งปฏิกิริยาของมันมีความสามารถไม่ต่างอะไรกับกรดพิษของจริง

 

“หากนายมีพลังอ่อนด้อยกว่าฉัน ภายในระยะเวลาไม่ถึงเดือนพลังนั้นจะค่อยๆกลืนกินร่างกายของนาย ไม่ต้องบอกบทสรุปสุดท้าย นายคงรู้สินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

 

“แกโกหก ไหนบอกจะไม่ฆ่าแกงกันไง!!”

 

เปโตรไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อนในชีวิต พิษที่แฝงตัวมาในพลังเวทย์เนี่ยนะ? เป็นไปได้เหรอ?

 

ถ้ามันเป็นพิษจริงๆเขายังพอใช้พลังเวทย์ขับออกมาได้ แต่พิษที่กําลังไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขาตอนนี้ไม่ใช่พิษธรรมดา

 

เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าตนเองจะประสบเคราะห์ซ้ํากรรมซัดหนักขนาดนี้

 

ไม่สิเขาไม่อยากยอมรับมันด้วยซ้ํา ถ้าเป็นไปได้เขาอยากให้มันเป็นเพียงความฝันมากกว่า

 

“นายอาจไม่เชื่อคําพูดของฉัน แต่ไม่นานนายจะรู้ซึ่งมันด้วยตนเอง หวังว่านายจะเลือกอย่างชาญฉลาด ฉันให้เวลานายกลับไปคิดทบทวนให้ดี” ระหว่างซูฮยอนกําลังเดินจากไปเขาไม่วายหันหน้ากลับมาพูดอีกประโยค

 

“ฉันจะรออยู่ที่โรงเหล้าร้านเดิม มีความคิดเห็นอย่างไรก็ไปบอกฉันที่นั่นได้ คนอย่างนายต้องได้รับประสบการณ์โดยตรงถึงจะเชื่อ”

 

ซูฮยอนพูดทิ้งท้ายจบ ก็เดินจากไป..

 

สายตาของเปโตรตรึงไว้ที่แผ่นหลังซูฮยอน หลังจากนั้นไม่นานร่างกายของเขาสั่นงันงกอย่างรุนแรง

 

เขาคิดว่าตัวเองจะต้องตายจากน้ํามือซูฮยอนซะแล้ว แต่กลับเกิดเรื่องไม่คาดฝัน ตัวเขายังมีชีวิตอยู่

 

<<เขาจากไปง่ายๆอย่างงี้เลยเหรอ? >>

 

หากเปโตรต้องการ เขาสามารถหนีการจับกุมจากซูฮยอนได้ โดยการกลับเข้าสู่โลกแห่งความจริงแล้วหาแหล่งกบดานลับตาพักพิง ต่อให้เป็นซูฮยอนก็ไม่มีทางตามหาตัวเขาพบ

 

อย่างไรก็ตามยังเหลือปัญหาที่น่ากังวลและคอยตามรังควานจิตใจ คําพูดที่ซูฮยอนทิ้งท้ายเอาไว้มีความน่าเชื่อถือและอาจเป็นความจริง..

 

<<ไม่เชื่อ ยังไงฉันก็ไม่เชื่อ>>

 

เปโตรลูบบริเวณลําคอของเขา ซึ่งมีรอยนิ้วมือของซูฮยอนฝากเอาไว้เมื่อครู่

 

<<มาลองดูกันว่าจะเป็นจริงอย่างที่เขาพูดไว้ไหม…>>

 

สามวันต่อมา

 

เปโตรรีบรุดหน้ามาหาซูฮยอนที่โรงเหล้า

 

“นายโผล่มาเร็วกว่ากําหนดตั้ง 1 วัน แน่ะ” ซูฮยอนพูดจบพลางหมุนเก้าอี้ไปเผชิญหน้ากับผู้ มาเยือนหน้าใหม่

 

ผู้มาเยือนหน้าใหม่ผิวหนังภายนอกดูซีดเซียวผิดตา “ร่างกายฉันแกทําบ้าอะไรกับฉันกันแน่?”

 

“นายลืมคําพูดของฉันไปแล้วหรือไง ฉันควรพูดให้นายฟังอีกรอบดีไหม?”

 

“มันเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ?”

 

ช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา เปโตรสังเกตเห็นความผิดปกติของร่างกายตัวเอง เขารู้สึกว่าระบบไหลเวียนเลือดทํางานผิดแผกไปจากเดิม เขาลองเพ่งสมาธิควบคุมมัน แต่มันไม่ยอมทําตามความประสงค์ของเขา

 

เหตุการณ์ผิดปกติทั้งหมดที่เกิดขึ้น มีต้นเหตุมาจากพลังเวทย์ของซูฮยอนที่ฉีดเข้ามาให้ตัวเขาเมื่อ 2-3 วันที่แล้ว พลังงานเหล่านั้นค่อยๆกัดกินอวัยวะภายในของเปโตรอย่างช้าๆ

 

“ฉันนึกว่านายจะอดทนได้อีกอย่างน้อย 1 วัน นายเป็นพวกดื้อรั้นคงมีความอดทนสูงกว่าปกติแต่ที่ไหนได้ นายก็กลัวตายเป็นเหมือนกันสินะ”

 

คําพูดขอดค่อนของซูฮยอนทําให้เปโตรขบฟันแน่น

 

เปโตรขบฟันกรอดพลางเหลี่ยวหลังมองออกไปนอกโรงเหล้าผ่านช่องว่างหน้าต่าง ตอนนี้ข้างนอกมีผู้คนจับกลุ่มกันอยู่บริเวณหน้าโรงเหล้ามืดฟ้ามัวดิน

 

“คนชั่วอย่างนาย มาถึงชั้นที่ 31 ได้ด้วยพลังของตัวเอง กลายเป็นคนขี้ขลาดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? มาหาฉันทั้งที ถึงกับขนคนตามด้วยงั้นเหรอ”

 

เปโตรไม่ได้หามาซูฮยอนเพียงคนเดียว เขาพาผู้ตื่นขึ้นจํานวนหนึ่งติดสอยห้อยตามมาด้วย

 

เปโตรจะมีแผนในใจหากการเหตุการณ์ไม่เป็นดั่งใจหวัง เขาจะใช้กําลังเข้าสู้

 

“ถ้านายไม่ยอมถอนพิษออกจากร่างกายของฉัน ฉันจะ…”

 

“นายรู้อะไรไหม ทักษะการต่อสู้ของนายขึ้นสนิมเกือบหมดและตัวนายยังสูญเสียสัญชาตญาณของตัวเองไปอีก ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้นายตกใจกลัวสิ่งรอบข้างมากกว่าเมื่อก่อนตัวนายในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเศษสวะ ข้อดีที่เหลือของนายคงเป็นคนที่มีความทะนงตัวสูงล่ะมั้ง”

 

ซูฮยอนจ้องมองดวงตาของเปโตรแล้วกล่าว “ถ้าฉันไม่ยอมถอนพิษให้นายล่ะ นายจะฆ่าฉันเหรอ?”

 

รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนริมฝีปากซูฮยอน

 

“ฆ่านาย?”

 

ร่างกายของเปโตรแข็งทือกะทันหัน

 

สถานการณ์แบบเดิมวกกลับมาอีกครั้ง

 

เจตนาเข่นฆ่าเข้มข้น แรงกดดันที่รุนแรง ทําให้เปโตรเกิดความรู้สึกไม่อยากจ้องตาของซูฮยอนตรงๆ

 

ก่อนมาที่นี่เขาพร่ําบอกกับตัวเองหลายรอบ ว่าจะลบเลือนความหวาดกลัวออกไปจากหัวและเผชิญหน้ากับดวงตาของซูฮยอนอย่างตรงไปตรงมา แต่พอมาเจอสถานการณ์จริง ทุกอย่างไม่ เป็นดั่งภาพที่จินตนาการไว้

 

<<บัดซบเอ้ย เรื่องคอขาดบาดตายตามมารังควานอีกแล้ว>>

 

ขนาดยังไม่เริ่มสู้ เปโตรสามารถเดาล่วงหน้าได้เลยว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นยังไง

 

ด้านหลังของซูฮยอนมีภาพเงางูขนาดมหึมามองเห็นได้เลือนลาง งูตัวนั้นมีเกล็ดสีดําขลับ ดวงตาเหลืองผ่องอําพัน แค่แรงกดดันจากภาพเงาเพียงอย่างเดียว ก็มีอนุภาพมากพอให้เปโตรยอมก้มหัวแต่โดยดี

 

ขาของเปโตรที่ยึดตรงเริ่มสั่นงกๆ เขาก้มหน้างุดแล้วพูด “นะนายต้องการให้ฉันทําอะไร?”

 

“ฉันเคยแจ้งให้นายทราบแล้วไม่ใช่เหรอ สิ่งที่ฉันต้องการคือหยุดการแพร่ระบาดของเบลนติ้ง”

 

“ถ้าเป็นเรื่องนั้นละก็…”

 

“ฉันไม่เชื่อคํามั่นสัญญาที่เปล่งออกมาจากวาจา แม้ฉันจะลงมือฆ่านายจริงๆ ไม่ช้าก็เร็ว เปโตรคนที่สองจะถือกําเนิดขึ้นและค้าขายเบลนดิ้งตามเดิม เป้าหมายที่ฉันต้องการ คือหาวิธีป้องกันที่ไร้ข้อผิดพลาด เพื่อกันไม่ให้เหตุการณ์ซ้ําสองเกิดขึ้นอีกครั้ง” ซูฮยอนพูดจบพลางยกมีอชี้นิ้วไปทางเปโตร

 

“และนายเป็นคนที่ฉันเลือก”

 

“ฉัน?”

 

“ถ้าไม่ใช่ฉัน ผู้คนบนชั้นที่ 31 คงไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับนาย นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันเลือกนาย เพราะนายเป็นคนแรกที่ริเริ่มแจกจ่ายเบลนดิ้ง ฉันจึงค่อนข้างมั่นใจ หากเป็นนายคงสามารถจํากัด ไม่ให้คนอื่นเข้าถึงเบลนดิ้งได้”

 

เบลนดิ้งถูกแปรรูปมาจากหญ้าที่พบเห็นได้ทั่วไปบนโลกชั้นที่ 31 เนื่องจากส่วนผสมหาง่ายตามข้างทาง ต่อให้เปโตรหายไปจากชั้นที่ 31 เบลนดิ้งก็ไม่ได้หายตามเขาไปอยู่ดี

 

แผนที่เข้าท่ามากที่สุดคือการปาวประกาศว่าการผลิตเบลนดิ้งเป็นสิ่งผิดกฎหมาย และคนมีอํานาจมากพอที่จะสามารถทําให้กฎหมายมีผลบังคับใช้ คงไม่มีใครเหมาะสมกับหน้าที่นี้มากไปกว่าเปโตรอีกแล้ว

 

“นายต้องการให้ฉันเป็นเครื่องมือ โดยมีชีวิตเป็นหลักประกัน?”

 

“เป็นคนริเริ่มแจกจ่ายเบลนดิ้ง ข่มขู่ผู้คนสร้างความหวาดกลัว มีเอี่ยวคดีฟอกเงิน พัวพันคดีฆาตกรรมจนมีคนเสียชีวิตนับไม่ถ้วน หากโดนจับตัวได้ขึ้นมา แล้วศาลตัดสินโทษประหารชีวิตฉัน จะไม่แปลกใจเลย เพราะฉะนั้นห้ามลืมสิ่งที่นายเคยทําไว้ในอดีตเด็ดขาด ตัวนายในตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ยืนอยู่ที่นี่และหายใจอย่างสบายใจเฉิบด้วยซ้ําจําไว้”

 

คําวิพากษ์วิจารณ์ไม่อ้อมค้อมทําให้เปโตรก้มหัวลงพร้อมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอีกครั้ง คําพูดของซูฮยอนถูกต้องทุกอย่าง ปัจจุบันเขาเป็นอาชญากรที่ถูกสํานักงานผู้ตื่นขึ้นทั่วโลกเฝ้าติดตาม..

 

หากทางสํานักงานสามารถจับกุมเปโตรได้ เขาคงหมดหนทางต่อรอง นอกจากก้มหน้ายอมรับคําตัดสิน

 

“นายตัดสินใจได้หรือยัง จะยืนรอความตายอยู่เฉยๆหรือจะร่วมมือกับฉันด้วยความสมัครใจเพื่อหยุดการแพร่ระบาดของเบลนดิ้ง” ซูฮยอนพูด

 

“นี่มันไม่ใช่การเจรจา แต่มันเป็นการมัดมือชกชัดๆ”

 

“เดิมที่ฉันไม่เคยลดตัวไปเจรจากับอาชญากรอยู่แล้ว ไม่สิพูดให้ถูกหากฉันบังเอิญเจอพวกอาชญากร ฉันจะลงมือฆ่าพวกเขาทันที เหตุผลที่ฉันไว้ชีวิตนาย เพราะนายยังมีประโยชน์อยู่”

 

“ตัวจริงของนายแตกต่างจากข่าวลือที่ฉันได้ยินมาลิบลับ ทุกคนนึกคิดมาตลอดว่าคิ มซูฮยอนเป็นชายผู้ช่วยโลกโดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ คําพูดอย่างน้อยที่มักได้ยินตามวงสนทนาคือคิมซูฮยอนเป็นยอดฮีโร่ผดุงความยุติธรรมช่วยเหลือพลเมืองไร้พลัง ต่อกรกับกิลด์ดัมพ์อย่างไม่กลัวตายอะไรทํานองนั้น”

 

ซูฮยอนมีด้านที่แตกต่างจากเขาและผู้ตื่นขึ้นคนอื่น แรงค์ S ส่วนใหญ่หลังจากพิชิตดันเจี้ยนเสร็จสรรพพวกเขาจะรีบวิ่งแจ้นไปหาสํานักข่าวและเผยแพร่ความสําเร็จให้ชาวโลกได้รับรู้

 

อย่างไรก็ตามซูฮยอนไม่เคยทําอะไรเพื่อประโยชน์ส่วนตนเลย และดูเหมือนเขาจะไม่สนใจชื่อเสียงเงินทองด้วยเช่นกัน

 

ต่อให้ไม่มีเรื่องเงินๆทองๆมาเกี่ยวข้อง ซูฮยอนก็ยังเดินหน้าช่วยเหลือพลเมืองทั่วไปอย่างเต็มที่ไม่ว่าจะเป็นการประมือกับกิลด์ดัมพ์ศูนย์รวมคนเลวทราม ไหนจะเรื่องบุกโจมตีดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินเพื่อป้องกันการระบาดนั้นอีก

 

ผู้คนทั่วโลกจึงยกย่องซูฮยอนเป็นฮีโร่ตัวจริง

 

“นี่คือโฉมหน้าที่แท้จริงของนายงั้นเหรอ?”

 

“ภาพลักษณ์ที่นายได้ยินจากคําบอกเล่าหรือต่อหน้าตอนนี้ ทั้งสองด้านไม่ใช่ของปลอม” ซูฮยอนกล่าว

 

“ใครก็ตามที่มีบุญคุณต่อฉัน ฉันจะสนองบุญคุณคืนกลับไปเป็น 2 เท่า ส่วนคนเลวทรามอย่างพวกนาย ฉันจะสนองบทลงโทษขั้นเด็ดขาด ฉันหมายถึง…”

 

ซูฮยอนมองลอดช่องหน้าต่างโรงเหล้า สายตาไปหยุดอยู่บริเวณกลุ่มลูกน้องของเปโตรซึ่งพวกเขาก็มองมายังซูฮยอนด้วยเหมือนกัน

 

“สําหรับคนน่าขยะแขยงอย่างพวกนาย ฉันไม่ใช่ผู้ชายใจดีเหมือนหน้าตาหรอกนะ หวังว่าจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด”

 

“หนอยแน่ อวดดีมากนักเหรอ พวกเราบุกโจมตีมันเลย!!”

 

“ฮูเร่ย์!!”

 

ลูกน้องเปโตรคาดคะเน บางทีซูฮยอนอาจค้นพบกลุ่มของพวกเขาแล้วก็ได้ เพราะฟังจากน้ําเสียงที่เล็ดลอดออกมาตามช่องว่าง เหมือนกําลังด่าทอพวกเขาอยู่ยังไงชอบกล

 

พวกเขาเพิกเฉยไม่ได้อีกต่อไป รีบพากันวิ่งกรูเบียดเสียดเข้าโรงเหล้าที่ละคน

 

จังหวะเดียวกันนั้น เปโตรค่อยๆเงยหน้าขึ้นและตะโกนเสียงกร้าว “หยุดเดี๋ยวนี้!”

 

เสียงตะโกนของเปโตรทําให้กลุ่มคนที่กําลังถลาโจมตีแสดงอาการว้าวุ่นใจออกมาฉับพลัน

 

พวกเขาหยุดยืนอยู่กับที่แน่นิ่งเหมือนรูปปั้นหิน

 

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความสามารถของเปโตร ที่ควบคุมกลุ่มคนได้อย่างอยู่หมัด

 

“เชี่ยเอ้ย…”

 

เปโตรกําหมัดแน่นจนเล็กแหลมคมจิกเข้าเนื้อ ตอนแรกเขาวางแผนเอาไว้ว่าจะใช้ชื่อเสียงระมือของซูฮยอนดึงดูดความสนใจจากฝูงชน แล้วอาศัยช่วงชุลมุนหลบหนีออกจากที่นี่แต่สถานการณ์โดยรวมตอนนี้อยู่เหนือการควบคุมและไม่มีทางเลือกสําหรับเขา

 

“ได้ไม่มีปัญหา ฉันยอมรับข้อตกลง นายอยากให้ฉันทําอะไร?”