การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 117

ตอนที่ 117

 

“เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น คนพวกนี้ยกโขยงมาจากไหนเยอะแยะ?”

 

“ช่ว เงียบๆหน่อย อย่าเผลอไปมองหน้าพวกเขานะ เดี๋ยวจะมีเรื่องเอาปาวๆ รีบหนีออกจากที่นี่เถอะ พวกเขาคงเกณฑ์คนไปกระทืบใครบางคนละมั้ง”

 

“กระทืบ? คนอย่างเปโตรไม่ยอมนิ่งดูดายจริงๆด้วย กะด้วยสายตามีมากกว่าหนึ่งร้อยคนเลยนะ ”

 

“ช่างมันเถอะ รีบเผ่นกันก่อนดีกว่า เดียวจะพลอยโดนลูกหลงเอา”

 

ฝูงชนมืดฟ้ามัวดินรวมตัวกระจุกอยู่เต็มถนนทางเดิน ผู้ตื่นขึ้นบนชั้นที่ 31 จํานวนมากมารวมตัวอยู่ในจุดเดียวกันเกือบหมด

 

ความสนใจของพวกเขาทั้งหมดมุ่งตรงไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง นั้นก็คือโรงเหล้าขนาดเล็กชั้นเดียวตั้งอยู่ริมถนน

 

“เขาดูผ่อนคลายเหลือเกิน”ลุกค์พูดขณะสายตาพินิจมองใบหน้าของซูฮยอนผ่านช่องว่างหน้าต่าง

 

ปราศจากข้อกังขาอีกฝ่ายเป็นคิมซูฮยอนผู้ตื่นขึ้นชาวเกาหลีใต้ไม่ผิดแน่ ซูฮยอนยังปล่อยตัวปล่อยใจเพลิดเพลินไปกับชาร้อนๆของตัวเองอย่างสบายอารมณ์ แม้ซูฮยอนจะสัมผัสได้ถึงการมาเยือนของกลุ่มพวกลุกค์แล้วก็ตาม

 

<<แสดงว่าอีกฝ่ายต้องมั่นใจฝีมือตัวเองพอสมควร>>

 

ระดับโดยรวมของผู้ตื่นขึ้นที่จับกลุ่มอยู่ที่นี่ ไม่ได้มีความสามารถสูงส่งอะไรขนาดนั้น ในหมู่ พวกเขาแรงค์สูงที่สุดคือ แรงค์ B แต่ค่าเฉลี่ยส่วนใหญ่อยู่ที่แรงค์ C

 

แน่นอนว่าในหมู่พวกเขายังมีแรงค์ A ปะปนมาด้วย แต่ก็มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น หนึ่งในนั้นคือลุกค์

 

เห็นได้ชัดว่าต่อให้พวกเขาทั้งหมดรวมพลังเข้าด้วยกัน ก็ไม่สามารถข่มขวัญซูฮยอนผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S ให้เกิดความเกรงกลัวได้

 

อย่างไรก็ตาม…

 

<<ทางเรามี “ปีศาจร้าย” เป็นไผ่ตายสําคัญ>>

 

เปโตร.

 

เขาคืออัจฉริยบุคคลมากความสามารถ การทดสอบในหอคอย เขาผ่านมาได้โดยเลือกความระดับที่ 9 และเขามาหยุดกึกอยู่บนชั้น 31 เมื่อหลายปีก่อน

 

ระดับทักษะของเปโตรสามารถเทียบเท่าระดับแรงค์ S อย่างสมน้ําสมเนื้อ แม้ความสามารถโดยรวมจะไม่สูสีเท่าระดับแรงค์ S แท้จริง แต่เขาก็มีประสบการณ์สั่งสมมาหลายปีการต่อกรกับซูฮยอนคงไม่เป็นปัญหามากนัก

 

ซูฮยอนได้รับตําแหน่งแรงค์ S มาไม่ถึงครึ่งปี ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่มีทางที่อีกฝ่ายจะเอาชนะกลุ่มคนของพวกเขาได้

 

มีผู้ตื่นขึ้นนับร้อยคนเบียดเสียดอยู่ที่นี่ ต่อให้ซูฮยอนหลบหนีได้สําเร็จ อย่างน้อยเขาก็ต้องได้รับบาดเจ็บสะบักสะบอมบ้าง

 

<<จากข้อมูลทั้งหมด ได้ผลสรุปออกมาว่าพวกเราอยู่ในตําแหน่งได้เปรียบกว่า>>

 

สถานการณ์ทุกอย่างในปัจจุบันดูเรียบร้อย ทว่าหากเกิดการต่อสู้ขึ้นจริงๆ คงมีผู้ ตื่นขึ้นจํานวนหนึ่งบาดเจ็บไม่ก็ล้มตาย แต่ผลลัพธ์สุดท้ายฝ่ายที่สามารถคว้าชัยชนะเอาไว้ในมีอคงหนีไม่พ้นกลุ่มพวกเขา

 

<<พวกเราจะใช้ยุทธวิธีกองโจร โจมตีสร้างความวุ่นวายให้พละกําลังของอีกฝ่ายถดถอยอย่างช้าๆ จากนั้นก็ให้เปโตรออกมาปิดฉาก>>

 

ยิ่งต่างหากแผนการที่วางเอาไว้ลุล่วงไปได้ด้วยดี พวกเขาจะได้ประโยชน์จากเหตุการณ์นี้ไปเต็มๆ การปลงชีวิตซูฮยอนบนชั้นที่ 31 ซึ่งเป็นผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S เพียงไม่กี่คนที่กล้าท้าทายระดับความยากที่ 10 แล้วรอดชีวิตกลับมา

 

เมื่อทางสํานักงานใหญ่ทราบข่าวการตายของซูฮยอนว่าเป็นฝีมือของกลุ่มพวกเขา ทางนั้นจะไม่กล้ายุ่มย่ามกับพวกเขาอีกต่อไป

 

“รายงาน คนไม่เกี่ยวข้องอพยพ ออกไปรอบนอกหมดแล้วครับ”

 

หลังจากได้รับฟังรายงานจากลูกน้อง ลุกค์หันมองรอบๆและถามย้ํา

 

“รวมไปถึงชาวพื้นเมืองด้วยใช่ไหม?”

 

“ใช่ครับ”

 

“ดีมาก”

 

แม้จะเป็นผู้ตื่นขึ้น หากพลั้งมือทําร้ายชาวพื้นเมืองของชั้นที่ 31 จะส่งผลกระทบทําให้ผู้ตื่นขึ้นอาศัยอยู่ในเมืองได้ยากขึ้น มีกฏอยู่หนึ่งข้อที่ผู้คนไม่ค่อยพูดถึง นั่นก็คือ ผู้ตื่นขึ้นและชาวพื้นเมืองจะไม่หันดาบใส่กันและกัน หากผู้ตื่นขึ้นละเมิดกฏข้อบังคับ การทําธุรกิจอะไรก็แล้วแต่ภายในชั้นที่ 31 จะติดขัดขึ้นเป็นกอง

 

ระหว่างกําลังรอผู้ตื่นขึ้นตามมาสมทบ พวกเขาได้ทําการอพยพคนไม่เกี่ยวข้องและชาวพื้นเมืองให้ออกจากพื้นที่เสี่ยง ก่อนม่านการต่อสู้จะแง่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

 

“คุณบอกว่าหลังจากภารกิจยุติ คุณจะเพิ่มเบลนดิ้งเป็นสองเท่าจากจํานวนปกติ เป็นความจริง?”

 

“เป็นความจริง แต่นายต้องทํางานให้เต็มที่ด้วยเข้าใจไหม ถ้านายทําสําเร็จอย่าว่าแต่สองเท่าเลยสามเท่าฉันก็ให้ได้”ลุกค์กล่าว

 

“ยะสู้ว”

 

“สุดยอด!!”

 

คําตอบกลับด้วยท่าทางมั่นใจของลูกค์ ส่งผลให้เกิดเสียงเชียร์จากทุกทิศทาง

เหตุผลทําไมพวกเขาถึงคลั่งไคล้เบลนดิ้งนัก มีที่มาที่ไปชัดเจน ลุกค์ก็เคยใช้ยาเสพติดทุกวันเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงทราบเป็นอย่างดีว่าผลกระทบหลังจากได้ลิ้มลองเบลนดิ้งมันเป็นยังไง

 

<< นี่สินะคืออภิสิทธิ์พิเศษของการผูกขาดสินค้าไว้กับตัวเองเพียงผู้เดียว >>

 

การบีบบังคับผู้ซื้อให้ถ้อยทีถ้อยอาศัยพวกเขาเพียงผู้เดียว โดยไม่มีสินค้าคู่แข่ง สรุปคร่าวๆคือการผูกขาดตลาดอย่างเบ็ดเสร็จ

 

เปโตรใช้องค์กรส่วนตัวของเขาควบคุมการผลิตและการจําหน่ายเบลนดิ้ง คนอื่นๆไม่สามารถผลิตยาชนิดนี้เองได้หากไม่ได้รับคําอนุญาตจากเขา

 

แม้แต่การส่งออกยาหรือการเป็นตัวแทนจําหน่ายก็ต้องได้รับคําอนุมัติจากเขาก่อนด้วยเช่นกัน

 

ความแข็งแกร่งที่เปโตรครอบครองเป็นของจริง กล่าวอีกนัยหนึ่งคืออํานาจในมือของเขาไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

 

<<ต้องขอบคุณเปโตรจริงๆ ที่ทําให้ฉันสามารถควบคุมคนโง่เหล่านี้ได้>>

 

ตามจริงลุกค์ไม่ได้หวังอยากต่อสู้กับซูฮยอนเลยสักนิด เพราะมันไม่เหมาะกับสไตล์ของเขา

 

แต่ถ้าพวกเขาผ่านพ้นเหตุการณ์นี้ไปได้ อิทธิพลของพวกเขาจะยิ่งใหญ่ขึ้น จินตภาพที่คิดภายในหัว ส่งผลดีต่อองค์กรล้วนๆ ลุกค์จึงตัดสินใจรวมแผนการด้วย

 

หลังจากจัดแจงทุกอย่างเสร็จสรรพ ลุกค์ก็ส่งข้อความไปหาเปโตร ซึ่งเจ้าตัวคงกําลังเฝ้าดูเหตุการณ์จากระยะไกล

 

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายห้ามหุนหันพลันแล่นเด็ดขาด ถ้าเกิดนายพลาดตายขึ้นมา ก่อนใครเพื่อนทุกอย่างที่วางไว้เป็นอันจบ”ลุกค์พิมพ์ข้อความแจ้งเตือนให้เปโตรเป็นครั้งสุดท้ายและปริปากพูด

 

“เอาล่ะ มาเริ่มโชว์การแสดงกันเถอะ”

 

“ศัตรูกําลังเคลื่อน!”

 

เสียงตะโกนร้อนรนของผู้ตื่นขึ้นทําให้ลุกค์หักคอตัวเองดังกรอบ

 

ซูฮยอนที่กําลังจิบชาด้วยท่าทางสบายๆ ลุกขึ้นยืนจากที่นั่งฉับพลันและจ้องมองลุกค์ตรงๆ

 

“ฉันนั่งรอพวกนายจนเบื่อจะตายอยู่แล้วเนี่ย”

 

ซูฮยอนยืนบิดเอวยืดเส้นยืดสาย สายตาลอบมองไปยังดวงตาของลุกค์

 

แม้ว่าลุกค์จะซ่อนตัวอยู่หลังผู้ตื่นขึ้นหลายร้อยคน แต่ซูฮยอนก็ค้นหาตําแหน่งของลุกค์เจอได้อย่างรวดเร็ว

 

สายตาแหลมคมทําให้ความหนาวเย็นคืบคลานไปทั่วแผ่นหลัง ก่อนค่อยๆลามไปทั่วร่างกาย

 

ซูฮยอนเดินออกไปนอกโรงเหล้า สายตากวาดมองฝูงชนและนับจํานวน

 

“10 20 50 100 นายเกณฑ์คนมาเยอะจัง”

 

เขายอมยกธงขาวยอมแพ้การนับจํานวนผู้ตื่นขึ้นที่อยู่รอบๆบริเวณโรงเหล้า ผู้ตื่นขึ้นที่รวมตัวกันอยู่มีกลุ่มใหญ่ไม่ใช่เล่น

 

อย่างน้อยผู้ตื่นขึ้น 1 ใน 10 ที่พักอาศัยบนชั้นที่ 31 ก็อยู่ที่นี่เกือบหมด แสดงให้เห็นว่าผู้ตื่นขึ้นเกินครึ่งตกอยู่ภายใต้อาณัติของเปโตร

 

<<ไม่น่าเชื่อว่าจํานวนคนที่อาศัยอยู่บนชั้นที่ 31 จะเยอะขนาดนี้>>

 

พวกเขาใช้เวลาเรียกรวมพลเพียงไม่นาน แต่กลับสามารถรวบรวมได้เยอะขนาดนี้ หากพวกเขามีเวลาเตรียมตัวจริงจังละก็ กําลังพลคงมากกว่านี้หลายเท่า

 

ยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านไปอํานาจและอิทธิพลของเปโตรจะยิ่งขยายวงกว้างมากขึ้น สิ่งเดียวที่จะ สามารถหยุดยั้งชายอย่างเปโตร ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากซูฮยอน ชายหนุ่มที่พึ่งมาถึงชั้น 31

 

<<แล้วเจ้าเปโตรมุดหัวอยู่ตรงไหนหว่า? >>

ชายคนนั้นไม่อยู่บริเวณแถวนี้ จากการสันนิษฐาน แผนการที่เปโตรวางเอาไว้ คือต้อง การผลาญพละกําลังของซูฮยอนให้ได้มากที่สุดเพื่อง่ายต่อการโค่นล้ม

 

ช่างเป็นแผนการที่ชาญฉลาดมาก การต่อสู้ครั้งนี้หากเปโตรพลาดพลั้งตายขึ้นมา สิ่งที่ทํามาทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอิทธิพลหรืออํานาจจะหายวับไปกับตา

 

<<ในเมื่อแกไม่อยากโผล่หัวออกมานัก…>>

 

ซูฮยอนใช้กําปั้นทุบฝ่ามือพลางก้าวเดินไปข้างหน้า

 

<<ฉันจะทําให้แกโผล่หัวออกมาเอง>>

 

เขาเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า จังหวะก้าวเดินผ่อนคลายไร้ความกังวล ราวกับกําลังรอให้กลุ่มผู้ตื่นขึ้นพุ่งถลาเข้าโจมตี

 

ท่าทางของซูฮยอนทําให้กลุ่มผู้ตื่นขึ้นรู้สึกกลัวจนหัวหด บางคนที่ไม่มีกะจิตกะใจต่อสู้แต่แรกรีบทิ้งอาวุธของตัวเองแล้ววิ่งแจ้นหนีไป

 

“กะเกิดบ้าอะไรขึ้น?”

 

“ทําไมถึงไม่มีใครกล้าเปิดฉากโจมตี?”

 

“ไอ้พวกขี้ขลาด!! แกทําบ้าอะไรกันอยู่? ยืนนิ่งหาพระแสงอะไร?”ลุกค์ตวาดเสียงกร้าว

 

ระหว่างซูฮยอนขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผู้ตื่นขึ้นที่มีอาการตกใจกลัวต่างพากันถอยร่นทิ้งระยะห่าง

 

กลุ่มคนโง่เง่าที่ถูกเรียกตัวมาเพื่อต่อสู้ แทนที่จะเชือดเฉือนอีกฝ่ายเต็มความสามารถ กลับมัวสาละวนถอยกรูดหนีศัตรูด้วยความหวาดกลัว

 

ภาพที่ออกมาทําให้ลุกค์ทั้งผิดหวังแกมซึ่งโกรธ

 

<<ไอ้พวกเฮงซวย เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ>>

 

อย่าบอกนะว่าเจ้าบ้านั้น คาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่ากลุ่มคนหลายร้อยชีวิตจะเกิดการตอบสนองยังไง?

 

ซูฮยอนยังคงก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างสม่ําเสมอด้วยสีหน้าแช่มชื่น

 

ลุกค์ชําเลืองมองซูฮยอนที่กําลังเขยื้อนใกล้เข้ามา มือสองข้างกําหมัดแน่น

 

<<เห็นที่ฉันคงต้อง>>

 

ลุกค์เองก็ถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะฟ้าประทานคนหนึ่ง เขาสามารถผลักดันตัวเองให้มาอยู่ ในตําแหน่งแรงค์ A ได้ แม้ตอนนี้เขาจะผันตัวกลายเป็นพ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่ ผู้ควบคุมชั้นที่ 31 อยู่เบื้องหลังแล้วก็ตามในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเปโตรเริ่มมีอํานาจบาตรใหญ่ลุกค์ที่เปรียบเสมีอนมือขวาจึงกลายเป็นที่นับหน้าถือตาของผู้คนจํานวนมาก

 

แรงค์ S และ แรงค์ A มีกําแพงสูงชันขวางกั้นกึ่งกลางเอาไว้ แม้จะแค่ระดับเดียว แต่อานุภาพของพลังมีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าลุกค์จะทําอะไรอีกฝ่ายไม่ได้

 

<<เอาไงเอากัน>>

 

ขณะที่ลุกค์กําหมัดแน่นและเตรียมพร้อมพุ่งทะยานไปข้างหน้า

 

ตูม!!

 

เสียงระเบิดดังสนั่นเกิดขึ้นบริเวณจมูกของลุกค์ การมองเห็นที่เคยชัดแจ๋วเริ่มพร่ามัว ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีดําสนิท

 

<<อะไรกัน?…>>

 

ปัง!!

 

ร่างกายของลุกค์ลอยละลิ่วไปบนอากาศไถลไกลหลายเมตร ร่างกายชนปะทะเข้ากับผู้ตื่นขึ้นที่ยืนอยู่ด้านหลัง แรงกระแทกทําให้พวกที่ยืนไม่รู้อีโหน่อีเหน่ล้มคว่ําคะมหงายเหมือนลูกโบว์ลิ่งชนพิน

 

หลังจากผ่านพ้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชั่วพริบตา ปัจจุบันลุกค์นอนทับอยู่บนตัวของผู้ตื่นขึ้นไม่ทราบชื่อ

 

หนังตากระพริบปรือๆ เขาค่อยๆหมดสติและจมสู่ห้วงนิทรา ก่อนหมดสติเขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าตัวเองโดนอะไรเข้าไป

 

“ขะ..เขามาแล้ว!!”

 

“ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้!”

 

ทันใดนั้นซูฮยอนที่เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า ก็ระเบิดพลังเปลวเพลิงออกมา หมัด 2 ข้างถูกเปลวเพลิงร้อนแรงห่อหุ้มเอาไว้

 

เขากระโจนเข้าหากลุ่มฝูงชนที่แออัดอยู่ตรงหน้าแล้วประเคนหมัดเปลวเพลินโจมตีพวกเขา

 

ตูม! ตูม!

 

ทุกครั้งที่หมัดของซูฮยอนต่อยลงบนเบ้าหน้าของใครก็ตาม หน้าของคนผู้นั้นจะบุบลงไป

 

อักแอ๊ก!!

 

ผู้ตื่นขึ้นที่เปโตรเรียกรวมพลมีสภาพดูไม่จืด บางคนหัวแตก บางคนใบหน้าบวมช้ํา บางคนอาการหนักสุดถึงขั้นทรุดลงไปกองกับพื้นและชักดิ้นชักงอ แผ่นหลังก้งโค้งจนดูน่ากลัว

 

ดูไม่จืด บางคนหัวแตก บางคนใบหน้าบวมช้ํา บางคนอาการหนักสุดถึงขั้นทรุดลงไปกองกับพื้นและชักดิ้นชักงอ แผ่นหลังก้งโค้งจนดูน่ากลัว

 

“หยุดมันให้ได้!”

 

“ในหมู่พวกเราใครมีสกิลพันธนาการหรือปาว? รีบหยุดมันเร็ว”

 

“ไม่ต้องสนกลยุทธ์ กระหน่ําโจมตีใส่มัน ด้วยทุกอย่างที่มีก็พอ!!”

 

มือสีดําปริศนาโผล่ขึ้นมาจากพื้นดินแล้วคว้าจับข้อเท้าซูฮยอนเอาไว้ ขณะเดียวกันโซ่ เส้นใหญ่ลอยลู่ลมพุ่งเข้าหาซูฮยอนและม้วนรัดรอบตัวอย่างแน่นหนา หมายมั่นผนึกการเคลื่อนไหว

 

“พวกเราทําสําเร็จแล้ว!!”

 

“ทําได้บ้าอะไรของแก อย่าเหลิงให้มากนัก”

 

กรอบแกรบ!!

 

ตดยังไม่ทันหายเหม็น มือที่พยายามกุมข้อเท้าซูฮยอนเอาไว้แตกละเอียด พื้นดินที่มีมือดําโผล่ออกมา ค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นสภาพพื้นดินดังเดิม โซ่ที่ม้วนรอบตัวซูฮยอนเอาไว้ ก็ขาดออกจากกันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยชั่วพริบตา

 

หลังจากซูฮยอนอิสระ เขาเป็นเหวี่ยงหมัดโจมตีอย่างต่อเนื่องราวกับว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่เคยเกิดขึ้นกับเขา

 

ปัง!

 

เสียงลมหายใจฟืดฟาดของคนนิรนามเงียบหายไปกลางคัน ร่างกายทรุดลงไปนอนกองบนพื้น

 

ซูฮยอนเมินเฉยและเลือกกระหม่ําหมัดโจมตีเป้าหมายคนใหม่ที่อยู่ใกล้เขามากที่สุดต่อ

 

“เชี่ยเอ้ย ไอ้บ้านี้เป็นปรมาจารย์ด้านการต่อสู้หรือไง?”

 

“น่ากลัวเป็นบ้า รู้ไหมฉันได้ยินมาว่าเขาใช้ดาบเป็นด้วย”

 

“ดาบเหรอ จริงด้วยเขาเหน็บเก็บไว้อยู่ตรงเอว”

 

กลุ่มคนที่ล้อมรอบซูฮยอนตกอยู่ในความยุ่งเหยิง

 

เพียงช่วงเวลาสั้นๆ มีคนจํานวนมากถูกเขี่ยออกจากสนามต่อสู้ ลุกค์ที่ควรบัญชาการแนวหน้าก็หมดสติไปก่อนใครพวก

 

เปโตรความหวังเดียวของพวกเขาก็ไร้วี่แวว ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ําว่าเขาจะปรากฏตัวออกมาตอนไหน

 

“ปวดกบาลโว้ย เขาต้องการให้พวกเราจัดการกับสัตว์ประหลาดตัวนี้ยังไงกันแน่?”

 

อีกฝ่ายเป็นเพียงชายหนุ่มวัยรุ่นหนึ่งคน

 

แม้ว่าภาพรวม พวกเขาเหมือนได้เปรียบเรื่องจํานวน แต่เพราะทักษะการต่อสู้ของพวกเขาและซูฮยอนต่างกันเกินไป ทําให้ผลลัพธ์เริ่มปรากฏเด่นชัดขึ้น

 

“เปโตรมุดหัวอยู่ไหน?”ซูฮยอนเปิดปากถาม ฝูงชนที่ห้อมล้อมเริ่มกระเถิบเว้นระยะห่างกับเขามากขึ้นกว่าเดิม

 

เมื่อไม่มีใครตอบคําถาม ซูฮยอนหน้านิ่วคิ้วขมวด เขาเอื้อมมือไปจับด้ามดาบและบ่นพึมพํา

 

“ถ้าเดาไม่ผิด เขาอาจจับตาดูเหตุการณ์อยู่จากที่ไหนสักแห่ง”

 

ซูฮยอนเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามกระจ่างใส

 

“ไม่ว่าแกจะเฝ้าดูอยู่ที่ไหนก็ตาม”

 

ดาบถูกชักออกมาจากฝัก บรรยากาศรอบตัวซูฮยอนโหมกระหน่ําแปรปรวน

 

“ชอบเป็นผู้ชมติดขอบสนามนักใช่ไหม จับตาดูให้ดีแล้วกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายก่อร่างสร้างตัวขึ้นมา จะพังพินาศภายให้วันนี้!”

 

เปโตรกําลังเฝ้ามองสถานการณ์ผ่านลูกแก้วคริสตัลขนาดสมส่วน

 

ภาพที่ฉายผ่านลูกแก้วคริสตัลคือ ร่างกายซูฮยอนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเหลือเพียงภาพติดตาม กําลังเหวี่ยงอาวุธฟันใส่ลูกน้องของเขา

 

ซูฮยอนเริ่มออกกระบวนท่า ด้วยสกิลที่ยอมเยี่ยมของเขาทําให้ทุกอย่างที่ข้างหน้าถูกทําลาย

 

ในระหว่างซูฮยอนกําลังนัวเนียกับการต่อสู้ จู่ๆเขาก็หยุดยืนอยู่กับที่เฉยๆและพูดขึ้นด้วยน้ําเสียงเยือกเย็น

 

“ชอบเป็นผู้ชมติดขอบสนามนักใช่ไหม จับตาดูให้ดีแล้วกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายก่อร่างสร้างตัวขึ้นมา จะพังพินาศภายให้วันนี้เ”

 

ซูฮยอนแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่สําหรับเปโตร เขารู้สึกเหมือนว่าอีกฝ่ายกําลังมองมายังเขาผ่านลูกแก้วคริสตัล

 

เป็นไอ้สารเลวที่ไหวพริบดีเหลือเกิน เปโตรคิดสรตะบางที่อีกฝ่ายอาจจะค้นพบสกิลของเขาแล้วก็ได้ เพราะงั้นซูฮยอนจึงจงใจพูดออกมาเพื่อให้เขาได้ยิน

 

<<เหตุผลที่มันไม่ยอมทําลายสกิลของฉัน เพราะต้องการให้ฉันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างและเป็นสักขีพยานสินะ>>

 

ถ้าเขาต้องการ ซูฮยอนสามารถทําลายสกิลของเปรโตรได้อย่างง่ายดาย แต่เขาก็ไม่ ทําและเลือกโรมรันต่อไป

 

เลือดสีแดงเรื่อสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนลูกแก้วคริสตัล

 

เพียงช่วงเวลาสั้นๆ มีคนจํานวนมากพ่ายแพ้หมดสภาพ

 

ไหล่ของเปโตรสั่นไหว “ไอ้สารเลว…”

 

กําปั้นซูฮยอนกระแทกเข้าหน้าท้องของผู้ตื่นขึ้นคนหนึ่ง

 

ชายผู้โชคร้ายยกมือกุมท้อง ร่างกายโงนเงนไปมาก่อนทรุดลงกับพื้น แม้ว่าแววตาชายคนนั้นจะไร้ความกระตือรือร้น แต่เพราะยาเสพติดเบลนดิ้ง เขาจึงยังไม่ยอมแพ้และพยายามโจมตีซูฮยอนเพื่อให้ตัวเองได้ส่วนแบ่งเบลนดิ้งสักเล็กน้อยก็ยังดี

 

<<เขาต้องการปราบปรามคนติดยาหรือเขาต้องการสังหารคนที่มีจิตใจด่างพร้อยกันแน่?>>

 

ปัจจัยหลักที่ทําให้ซูฮยอนจัดการลูกสมุนของเขาขั้นเด็ดขาด เพราะต้องการบีบบังคับให้เขาโผล่หัวออกมาจากที่ซ่อน หรือไม่ก็อยากกําจัดเศษมนุษย์ที่สร้างความเน่าเฟอะบนชั้นที่ 31

 

ไม่ว่าซูฮยอนจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาไม่มีทางลงไม้ลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับคนไม่รู้จักแม้แต่หน้าค่าตาปานนี้แน่

 

<<อย่าบอกนะว่า เขารู้ความสามารถที่แท้จริงของฉัน? >>

 

เปโตรสายหัวปฏิเสธความคิดนั้น มันไม่มีทางเป็นไปได้และไม่ควรเกิดขึ้น เรื่องที่เกิดขึ้นต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่ๆ

 

เปโตรยังคงใจแข็งเฝ้ามองเหตุการณ์ผ่านลูกแก้วคริสตัลอีกสักพัก เขายังไม่อยากเคลื่อนไหวตอนนี้

 

<<แม่งเอ้ย>>

 

เปโตรกําหมัดแน่นและพยายามอดกลั้นอารมณ์ รากฐานที่เขาใช้เวลาสร้างมานานแสนนานกําลังพังทลายด้วยน้ํามือของชายหนุ่มเพียงคนเดียว

 

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา

 

<<คนที่ใช้การไม่ได้ก็สมควรโละออกไป>>

 

ชั้นที่ 31 มีผู้ตื่นขึ้นหน้าใหม่วนเวียนมาเรื่อยๆไม่ขาดสาย

 

เขารู้ดีว่าเบลนดิ้งมันน่าดึงดูดใจขนาดไหน ในฐานนะผู้ผลิตและผู้จัดจําหน่ายรายใหญ่ ด้วยยาชนิดนี้เขาสามารถขยายอิทธิพลและสร้างฐานอํานาจของเขาขึ้นมาใหม่ได้ทุกเมื่อตามต้องการ

 

ไม่สําคัญว่าพวกนั้นจะเป็นหรือตาย สําหรับเขาตอนนี้ การเอาชีวิตให้รอดพ้นจากสถานการณ์ล่อแหลมสําคัญเป็นอันดับแรก

 

<<อีกแค่นิดเดียว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น อดทดไว้…>>

 

เปโตรเฝ้ามองการต่อสู้ผ่านลูกแก้วคริสตัลและหวังให้ลูกกะจ๊อกประวิงเวลาต่ออีกสักพักแต่ทว่า…

 

“ฉันหาแกเจอแล้ว!!”

 

เสียงกังวานของซูฮยอนดังออกมาจากลูกแก้วคริสตัล แก้วหูและร่างกายของเป โตรสั่นครั่นครื้นพร้อมกัน