ตอนที่ 416 รอคุณตั้งนานแล้ว
ฉู่เจียเสวียนลดเท้าลงหยุดชิงช้า ลุกขึ้นแล้วเดินไปอีกทาง เธอไม่ต้องการเห็นหน้าเขา
แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกเผยหนานเจวี๋ยคว้ามือเอาไว้ ฉู่เจียเสวียนหยุดชะงักกะทันหัน เนื่องจากรีบเดินและไม่ได้คาดหวังว่าเผยหนานเจวี๋ยจะยื่นมือมารั้งเธอไว้
ร่างกายโซซัดโซเซ มือของฉู่เจียเสวียนยื่นออกไปอีกทางตามสัญชาตญาณ ต้องการคว้าอะไรบางอย่างเพื่อประคองร่างกายของตัวเอง
แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเมื่อร่างกายถูกคว้าเอาไว้ เพียงพริบตาเดียวกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวเขาก็ลอยมาแตะปลายจมูกของฉู่เจียเสวียน
เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบตาที่เยือกเย็นของเผยหนานเจวี๋ยคู่นั้น
ทันใดนั้นลมหายใจของฉู่เจียเสวียนก็นิ่ง ดวงตาที่มองเขาราวกับว่าจะจมดิ่งลงไปอย่างไรอย่างนั้น
ก่อนหน้านี้ดวงตาคู่นี้ได้ปรากฏตัวนับครั้งไม่ถ้วนในความฝันของฉู่เจียเสวียน ตอนนี้มันได้สงบลงมาอย่างยากลำบากแต่กลับไม่คิดเลยว่าเขาจะทำให้เธอหวั่นไหวอีกครั้ง
“คุณไม่เป็นไรนะ” เสียงที่ทุ้มต่ำของเผยหนานเจวี๋ยดังขึ้น ทำให้ฉู่เจียเสวียนดึมสติกลับมาในทันใด ยื่นมือผลักเผยหนานเจวี๋ยออกไป ถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว ทิ้งระยะห่างระหว่างเธอกับเขา
เมื่อเห็นฉู่เจียเสวียนที่อยู่ห่างเขาราวกับว่ากำลังหลบหลีกไวรัสบางอย่าง หัวใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวด
เธอกลัวเขาเกลียดเขาถึงเพียงนี้เชียวเหรอ
“ฉู่เจียเสวียน…” น้ำเสียงของเผยหนานเจวี๋ยเจือปนความเศร้าโศกเล็กน้อย แววตาที่มองฉู่เจียเสวียนมีความสิ้นหวัง
เมื่อเห็นเผยหนานเจวี๋ยท่าทางแบบนี้ หัวใจของฉู่เจียเสวียนรู้สึกเจ็บปวดไปชั่วขณะ
เธอยืนอยู่ตรงหน้า มองสำรวจเผยหนานเจวี๋ยอยู่เงียบๆ ไม่พูดไม่จา ในใจคอยบอกตัวเองไม่หยุดว่า อยู่ห่างเขา อยู่ห่างเขา
“พวกเรากลับกันเถอะ” หลังจากเงียบงันเนิ่นนาน เสียงของเผยหนานเจวี๋ยดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็เดินล่วงหน้าไปก่อน
ฉู่เจียเสวียนมองดูแผ่นหลังที่สูงใหญ่ของเขา ริมฝีปากแดงเม้มกัน ตามหลังเขาไปเงียบๆ
เขาเป็นอะไรไปกันแน่ หัวใจของฉู่เจียเสวียนถามตัวเองไม่หยุด
‘หรือว่าเขาชอบเธอเข้าแล้วจริงๆ?’ หึๆ เธอยิ้มเยาะในใจ แววตาเผยความเย้ยหยัย ทันทีที่ทั้งสองคนมาถึงโรงแรม เสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้น
“หนานเจวี๋ย คุณหายไปไหนมา ฉันรอคุณตั้งนานแล้ว” เมื่อฉู่อีอีเห็นเผยหนานเจวี๋ยก็ลุกขึ้นไปทันที ควงแขนของเขาอย่างสนิทสนม
ฉู่เจียเสวียนเลิกคิ้วต่อการปรากฏตัวของฉู่อีอี แต่ไม่ได้พูดอะไร
เผยหนานเจวี๋ยเห็นฉู่อีอีที่โผล่มากะทันหัน คิ้วก็ขมวดกันแล้ว เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าเธอจะมาได้
“คุณมาได้ยังไง คุณบอกว่าช่วงนี้ต้องถ่ายหนังไม่ใช่เหรอ” เผยหนานเจวี๋ยมองฉู่อีอีพร้อมกับพูด น้ำเสียงราวกับว่าไม่พอใจเล็กน้อย
ฉู่อีอีได้ยินคำพูดของเผยหนานเจวี๋ยก็หัวเราะ ส่ายหน้ากับเขา “ผู้กำกับมีธุระ ก็เลยเลื่อนการถ่ายออกไป ฉันก็เลยมานี่ ทำไมล่ะ คุณไม่ต้อนรับฉันเหรอ”
ฉู่อีอีกวาดตามองฉู่เจียเสวียนที่อยู่ด้านหลังของเผยหนานเจวี๋ยโดยไม่แสดงอารมณ์ จากนั้นก็พูดขึ้น
ฉู่เจียเสวียนเห็นแววตาของฉู่อีอีแล้ว ริมฝีปากแดงยกยิ้ม ก้าวเท้าต้องการจะเดินผ่านพวกเขาไป
แต่คิดไม่ถึงว่ากงจวิ้นฉือจะเดินเข้ามา
“เจียเสวียน เมื่อกี้ผมโทรหาคุณ เมื่อกี้ผมหลับอยู่ในห้อง” กงจวิ้นฉือเดินมาด้านข้างของฉู่เจียเสวียน ยื่นมือจัดแจงผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยของเธอ
ฉู่เจียเสวียนมองเขาแล้วยิ้ม “เมื่อกี้ฉันเดินเล่นอยู่แถวนี้ อยากจะไปหาแรงบันดาลใจสักหน่อย”
“แล้วหาเจอไหม” เสียงที่อบอุ่นของกงจวิ้นฉือดังขึ้น แววตาเปี่ยมไปด้วยความรัก
“อืม ไปกันเถอะ ฉันจะไปที่ห้องของคุณ” ฉู่เจียเสวียนพูดจบก็ยื่นมือควงแขนของเขา แล้วเดินไปที่ห้อง
เผยหนานเจวี๋ยมองดูเงาของทั้งสองคนที่ไกลออกไป มือที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่น สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นมืดมนผิดปกติ
รู้สึกได้ถึงแววตาของเผยหนานเจวี๋ยที่มองเธอ แต่ฉู่เจียเสวียนกลับไม่สนใจ และเดินตัวตรงอย่างสง่างาม
ตอนที่ 417 คนที่เขารักคือฉัน
หลังจากถึงห้องของกงจวิ้นฉือแล้ว ฉู่เจียเสวียนก็เอาความคิดที่คิดได้เมื่อครู่บอกกงจวิ้นฉือ กงจวิ้นฉือคิดว่าความคิดของฉู่เจียเสวียนดีมากและสนับสนุนเต็มที่
ฉู่เจียเสวียนได้ยินแล้วก็ไม่ลังเล รีบเริ่มร่างแบบทันที
กงจวิ้นฉือมองอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ จนเหมือนกับว่าไม่ได้อยู่ตรงนั้น
หลังจากร่างแบบอยู่สักพักใหญ่ๆ ร่างต้นฉบับของฉู่เจียเสวียนจึงเสร็จสมบูรณ์ไปครึ่งหนึ่ง ยืดเหยียดบิดขี้เกียจ ก็พบว่าไม่รู้กงจวิ้นฉือออกไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไรแล้ว
ยกมือขึ้นลูบท้องก็รู้สึกว่าหิวเล็กน้อย เธอลุกขึ้นยืน เดินไปยังประตู พบว่ามีโน้ตแผ่นหนึ่งติดอยู่ที่ประตู
“ผมออกไปทำธุระแป๊บนึง เดี๋ยวก็กลับมา ถ้าหิวคุณก็ไปกินข้าวก่อนเลย”
ยื่นมือดึงโน้ตออก เมื่ออ่านเนื้อหาที่อยู่ด้านบนแล้วฉู่เจียเสวียนก็ยิ้ม ความอบอุ่นก่อตัวขึ้นในใจ
เขาจะต้องกลัวว่าจะรบกวนเธอแน่ๆ ฉะนั้นจึงไม่ได้อยู่ด้วย
ยื่นมือเปิดประตูแล้วเดินออกไป ทันทีที่มาถึงลอบบี้ เพิ่งจะเดินเลี้ยวตรงหัวมุมก็ถูกคนดึงมือเอาไว้ ยังไม่ทันตอบสนองก็ถูกคนจูบริมฝีปากแล้ว
ฉู่เจียเสวียนตื่นตกใจ ยื่นมือตีคนนั้นไม่หยุด หลังจากเห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าคนนั้นคือเผยหนานเจวี๋ย ฉู่เจียเสวียนก็กัดลงไปอย่างไร้ความปรานี
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถูกฉู่เจียเสวียนกัดจนชินแล้วหรือเปล่า ครั้งนี้เผยหนานเจวี๋ยหลบทัน
“เผย…หนานเจวี๋ย คุณ…” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปาก โมโหอยู่ในใจ ผู้ชายคนนั้นเป็นบ้าอะไรอีก
ฉู่เจียเสวียนรู้สึกร้อนใจ ยกเท้ากระทืบเท้าของเผยหนานเจวี๋ย เผยหนานเจวี๋ยเจ็บปวดแล้วปล่อยตัวเธอ
“เผยหนานเจวี๋ย คุณเป็นบ้าอะไร ฉันไม่มีเวลาเล่นกับคุณหรอกนะ อีอีของคุณยังอยู่ที่นี่ คุณไม่กลัวว่าคุณทำแบบนี้จะทำร้ายหัวใจของเขาเหรอ” ฉู่เจียเสวียนยกมือขึ้นเช็ดปาก แววตาที่มองเขาเปี่ยมด้วยไฟโกรธ
ได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนแล้ว หัวใจของเผยหนานเจวี๋ยราวกับว่าตกลงไปในหลุมน้ำแข็งอย่างไรอย่างนั้น
มองฉู่เจียเสวียนด้วยสายตามืดมน ริมฝีปากบางเม้มกันแน่น ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
ฉู่เจียเสวียนสบสายตาของเผยหนานเจวี๋ย แต่ภายในใจกลับไม่ได้สงบเหมือนที่แสดงออกมา
สุดท้ายแล้วเผยหนานเจวี๋ยก็หันหลังจากไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เมื่อเผยหนานเจวี๋ยจากไป ฉู่เจียเสวียนก็ถอนหายใจยาว ร่างพิงอยู่บนกำแพงโดยไม่รู้ตัว
ก้มหน้าสำรวจเสื้อผ้าของตัวเอง เมื่อพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติแล้ว ก็ก้าวเท้าต้องการจะจากไป
แต่คิดไม่ถึงว่าว่าจู่ๆ ข้างกายจะมีมือเงื้อมมา ฉู่เจียเสวียนรีบยื่นมือคว้าหมับทันที หยุดฝ่ามือที่กำลังจะตบลงบนหน้าของเธอ
เงยหน้าขึ้นก็เห็นฉู่อีอีที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้ากะทันหัน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ชั่วร้าย สีหน้าก็บิดเบี้ยว ปราศจากความสุภาพและสง่างามตามปกติ ในเวลานี้เธอไม่แตกต่างจากผู้หญิงปากร้ายเลย
“ฉู่เจียเสวียน ทำไมเธอถึงหน้าไม่อายแบบนี้ ยั่วยวนมาถึงสถานที่แบบนี้” ฉู่อีอีกัดฟันเอ่ย สายตาที่มองเธอราวกับทนไม่ไหวที่จะดื่มเลือดของเธออย่างไรอย่างนั้น
แสงอันน่าสยดสยองส่องประกายอยู่ในแววตาเธอ
”เธอว่าฉันหน้าไม่อายเหรอ” ฉู่เจียเสวียนได้ยินคำพูดของฉู่อีอีแล้ว ไม่สนใจสีหน้าที่ดุร้ายของเธอ ริมฝีปากเปื้อนรอยยิ้มดูถูก
เรื่องหน้าไม่อายเธอจะสู้กับฉู่อีอีได้อย่างไร แย่งแม้กระทั่งพี่เขยของตัวเอง
“เรื่องหน้าไม่อาย ฉันจะกล้าแข่งกับเธอเหรอ ตอนนั้นใครกันนะที่แย่งพี่เขยของตัวเองไป” ฉู่เจียเสวียนมองฉู่อีอีพร้อมเอ่ยปากเย็นชา ความเยือกเย็นในตัวก็แผ่ซ่านออกมาด้วย
“คนที่เขารักคือฉัน! เธอต่างหากที่เป็นเมียน้อย!” ฉู่อีอีได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนแล้ว สีหน้ายิ่งน่าเกลียดขึ้นเรื่อยๆ
ริมฝีปากยกยิ้ม เสียงที่ชัดเจนของฉู่เจียเสวียนดังขึ้นอีกครั้ง “ใช่สิ เผยหนานเจวี๋ยรักเธอที่สุด ถูกต้องเลย แต่ว่าเธออย่าลืมสิ ตอนนั้นที่ฉันยังไม่ได้หย่ากับเขา เธอเข้ามาก้าวก่ายพวกเรา ตอนนั้นเธอเป็นอะไรเหรอ”
คำพูดของฉู่เจียเสวียนทำให้ฉู่อีอีไร้คำพูด ทำได้เพียงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่น่ากลัว
