กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - ตอนที่ 154

USB:บทที่ 154 ปืน

“อ้อใช่ แล้วตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างล่ะ? มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” ลุงอู๋ถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากการสู้รบครั้งแรกผ่านไป ผู้ที่ถูกเกณฑ์มาของอีกฝ่ายจะต้องรู้สึกไม่ดีไม่มากก็น้อย

คำพูดของลุงอู่ทำให้หนิววาจื่อตกใจเพราะว่าเขาเพียงต้องการท่จะเคลียร์สนามรบและเก็บอาวุธของข้าศึก ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลาที่จะซึมซับความรู้สึกที่อึดอัดเช่นนั้น

เมื่อลุงอู๋พูดเช่นนั้นขึ้นมาเขาถึงได้เพิ่งจะรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองเห็นสหายมากมายที่ตายอยู่ตรงหน้าของเขา

“อ้อถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ ฉันก็คงจะไม่พูดแบบนี้หรอก” เมื่อเห็นสภาพของหนิววาจื่อ ทำไมลุงอู๋จะไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น? เพียงแค่เขาไม่คิดว่าการแสดงออกของเด็กคนนี้จะดีเช่นนี้

หนิววาจื่อที่ยืนอยู่ข้างเขากำลังกลั้นอ้วกเอาไว้อย่างเต็มที่ และนึกย้อนไปถึงความกลัวก่อนหน้านี้

อย่างไรก็ตามก็เป็นเช่นเดียวกับที่ลุงอู่ได้กล่าวไว้ว่าหลังจากผ่านการรบครั้งนั้นความรู้สึกหวาดกลัวของเขาก็จะลดลงเล็กน้อย

“ลุงอู๋ฉันจะไปเดินข้างๆ รับลมสักหน่อยนะ” ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แต่กลิ่นคาวเลือดที่ลอยอวนอยู่ในอากาศนั้นก็ไม่น่าพิศมัยนัก

หนิววาจื่อเตรียตัวที่จะออกไปเดินรับลมที่ด้านข้างและในเวลานั้นสงครามก็ยังไม่เริ่มภายในเวลาอันสั้นนี้

“ไปสิไป อย่าวิ่งออกไปไกลนักล่ะ ข้าศึกอาจจะเข้าโจมตีคุณได้ตลอดเวลา” ลุงอู๋โบกมือและเตือนเขา

“เข้าใจแล้ว”หนิววาจื่อตอบกลับขณะที่กำลังวิ่งไป แล้วเขาก็หันกลับมามองยังจุดที่ซ่อนปืนเอาไว้อย่างไม่ตั้งใจ

“เขาคงจะไม่พบมันหรอกนะ”หนิววาจื่อคิดในใจ ถ้าเขาไม่เห็นมันซะก่อน เขาก็คงจะไม่ถูกจับได้ เพราะถึงแม้ว่าเขาวางแผนที่จะกลับมาเอาหลังจากที่สงครามสิ้นสุด แต่เขาก็ยังอยากที่จะเล่นมันอีกสักหน่อย

นั่นเป็นเพราะว่าหนิววาจื่อไม่ได้ตระหนักว่าไม่นานนักหลังจากที่เขาออกไปปืนที่เขาซ่อนเอาไว้ในหลุมเล็กๆ นั้นได้ปรากฎแสงวาบและหายไป

และสิ่งที่เข้ามาแทนที่ก็คือปืนพลาสติกเก๊อันหนึ่ง

ประมาณสักสิบนาทีหรือมากกว่านั้นกัปตันก็ได้เรียกระดมพลอีกครั้ง

หนิววาจื่อได้กลับมายังที่ซ่อนปืนของเขาหลังจากที่ได้สติสัมปัชชัญญะกลับคืนมาเขาก็รู้สึกดีขึ้นมา

เมื่อเขากลับมายังที่ซ่อนปืนลุงอู๋นั้นกำลังหลับตาพักผ่อนอยู่

ครั้งหนึ่งลุงอู๋เคยสอนเขาไว้ว่าเขาต้องใช้เวลาว่างที่มี่เพื่อพักผ่อนและฟื้นฟูความแข็งแรงของร่างกายเพื่อที่ว่าจะได้ทุ่มเทให้แก่การสู้รบ

ไม่มีใครรู้ว่าการสู้รบนี้จะยาวนานเพียงใดและการที่มีร่างกายและจิตใจที่แข็งแกร่งย่อมจะได้เปรียบ

หนิววาจื่อเองก็เลียนแบบลุงอู๋เช่นกันด้วยการหลับตาลงแต่เขาก็หลับตาลงได้เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นก่อนที่จะลืมตาขึ้น เขากำลังคิดถึงเรื่องปืน

เขาชอบปืนกระบอกนั้นมากมันไม่เหมือนปืนในมือของเขาในตอนนี้เพราะมันทั้งใหญ่และหนัก เขาถึงกับต้องทุบและดึงไกปืน แต่ปืนกระบอกนั้น เขาเคยเห็นปืนที่คล้ายกันแบบนี้มาก่อน แต่ไม่มีคนอื่นเคยเห็นมันเลยสักคน

ด้วยความเห็นแก่ตัวที่มีในใจเขามองไปที่ลุงอู๋เพื่อให้แน่ใจว่าเขายังไม่ลืมตา จากนั้นก็แอบขุดหลุมสำหรับตัวเองในที่ที่เขาซ่อนปืนไว้ เขาอยากจะดูอีกครั้ง แต่หลังจากขุดหลุมแล้วจู่ๆ เขาก็รู้ว่าปืนที่เขาซ่อนไว้ที่นี่ก่อนหน้านี้ไม่มีอีกต่อไปแล้ว

หนิววาจื่อนำเอาปืนกระบอกนั้นออกมาอย่างอยากรู้อยากเหนเขาลองเล่นมันอยู่สักครู่จึงได้รู้ว่ามันเป็นปืนปลอม และเขาก็ไม่รู้ว่าปืนจริงได้ถูกเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไร

หนิววาจื่อหันไปมองลุงอู๋ในทันทีที่นี่ลุงอู๋นั้นอยู่ใกล้เขามากที่สุด และก็ยังไม่มีใครมาเปลี่ยนกะในตอนนี้ ดังนั้นลุงอู๋จึงมีโอกาสสูงที่สุดที่จะทำเช่นนั้น

เมื่อตอนที่เขากำลังซ่อนปืนอยู่นั้นลุงอู๋จะแอบเห็นแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้นแต่หลังจากที่เขาออกไปเดินเล่นลุงอู๋อาจจะขุดเอาปืนที่เขาซ่อนไว้และส่งคืนมันไปแล้วก็ได้

ลุงอู๋น่าจะเป็นคนเอาปืนปลอมมาใส่ไว้แทนที่“ฉันไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้วนะ ใครจะไปเล่นปืนปลอมกันล่ะ?”

หนิววาจื่อพึมพำถึงแม้ว่าปืนกระบอกนั้นจะดูสวย แต่ตอนนี้เขาเป็นนักรบผู้รุ่งโรจน์แล้วจะให้เขาเล่นปืนปลอมได้อย่างไรกัน?

ในเวลานั้นหนิววาจื่อเองก็รู้สึกสับสน หลังจากที่คิดว่ามันคงจะสนุกได้สักพักแล้วเขาก็จะตัดสินใจที่จะส่งคืนมันด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้ลุงอู๋ก็ได้ส่งมอบมันคืนไปแล้ว มันก็คงจะมีค่าเท่ากัน

“น่าจะได้เล่นต่อนานกว่านี้อีกสักหน่อย”หนิววาจื่อกล่าวด้วยความเสียใจขณะที่เล่นปืนปลอมไปด้วย

ถึงแม้ว่าปืนปลอมกระบอกนี้จะสวยงามแต่มันก็ยังคงเป็นปืนปลอมอยู่ดีมันจะไปดีได้อย่างไรล่ะ

“ทุกคนฟังทางนี้จงหลบอยู่ในที่กำบังของตัวเอง ข้าศึกอาจจะบุกเข้ามาอีกครั้งก็เป็นได้” เสียงของกัปตันดังขึ้นมาอีกครั้ง

หนิววาจื่อรีบยัดปืนปลอมกลับลงไปในรูจากนั้นก็กลบมันด้วยเศษดิน

เนื่องจากลุงอู๋ต้องการใช้ประโยชน์จากของที่เขาได้ทิ้งไว้เขาจึงได้แอบเปลี่ยนกระเป๋าไปอย่างลับๆ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการเปิดเผยอะไรเขาจึงได้ตัดสินใจที่จะเก็บปืนไว้

ลุงอู๋ที่อยู่ด้านข้างลืมตาขึ้นเขาตรวจดูปืนในมืออีกครั้ง จากนั้นก็มองไปทางด้านข้างของเขาแล้วพูดว่า: “เป็นยังไงบ้าง นายรู้สึกดีขึ้นไหม?”

“ครับ”หนิววาจื่อกล่าว “ฉันอยากจะเป็นนักรบที่แท้จริงแล้วในตอนนี้”

“ไม่เลวนี่ยินดีด้วยนะสหายตัวน้อย!” ลุงอู๋กล่าว

“ฉันไม่เด็กแล้วนะ”หนิววาจื่อพึมพำ เขารู้สึกขัดใจที่ลุงอู๋ยังคงปฏิบัติต่อเขาเหมือนเด็กและเอาปืนปลอมมาให้เขา เขารู้สึกว่าเขานั้นไม่ใช่เด็กแล้ว

อย่างไรก็ตามลุงอู๋เพียงแค่ยิ้มและไม่ได้พูดอะไร

ถูกต้องเขาตัวไม่เล็กแล้วและในสนามรบก็มีคนไม่น้อยที่ตัวใหญ่เท่าเขา

การต่อสู้ได้เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็วการโจมตีของศัตรูยังคงดุเดือดมากเช่นเคย

แต่คนของฝ่ายลุงอู๋มีความมุ่งมั่นมากพวกเขาไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว และแม้ว่าจะมีจำนวนผู้บาดเจ็บเพิ่มขึ้นพวกเขาก็ไม่คิดที่จะล่าถอย

“โอ้ต้องเป็นตรงนั้นสินะ” ฮวงเฟิงพึมพขณะที่เขายืนอยู่ตรงหน้าคลับเฮาส์ที่ดูสูงส่งและสูงตระหง่าน

อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าเขาจะพบสถานที่นั้นแล้วแต่ฮวงเฟิงก็ไม่กล้ารับประกันว่าถงเฉียนจะอยู่ข้างใน

นอกจากนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่เหมาะสมนักที่จะไปตามหาเขาทีละห้อง

อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะยังไงก็ตามเขาก็ต้องเข้าไปก่อนถ้าเขาไม่พบอะไรเขาก็คงทำได้เพียงกลับออกมาและคิดหาวิธีอื่น

ฮวงเฟิงเดินเข้ามามีการต้อนรับแขกจากทั้งสองข้างทางอย่างกระตือรือร้น ฮวงเฟิงเองก็พยักหน้าเบาๆ เท่านั้น ถ้าพวกเขารู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาพวกเขาอาจจะไม่ต้อนรับเขามากขนาดนี้

“เฮ้อนายน้อยถงอยู่ในห้องหลี่ชุ่ยบนชั้นสองและแน่นอนว่าที่นั่นมีมาตรฐานสูง พวกเขาคงไม่ต้องการสาวสวยมากมายนักหรอก” ขณะที่ฮวงเฟิงกำลังคิดว่าจะหาพวกเขาเจอได้อย่างไร คำพูดของคนสองคนนั้นก็ดึงดูดความสนใจของเขาเข้า