กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - ตอนที่ 147

USB:บทที่ 147 ออกไปจากที่นี่

แน่นอนว่าชายหนุ่มนั้นไม่เพียงแค่ร้องอย่างน่าอนาถเท่านั้น แต่หลังจากนั้นไม่นานนัก พี่เปียวเองก็เริ่มส่งเสียงร้องโหยหวนเช่นกัน

เสียงนั้นน่าสังเวชไม่น้อยไปกว่าเสียงของชายหนุ่มเลย

เมื่อพวกเขามั่นใจแล้วว่าขาของพวกเขาต้องหักแน่ๆพวกเขาจึงได้หยุดตี

ชายหนุ่มที่เป็นคนนำได้เริ่มเคี้ยวหมากฝรั่งอีกครั้งขณะที่เคี้ยวหมากฝรั่งเขาก็มองดูพี่เปียวและลูกน้องพร้อมกับเสียงดัง “แจ๊ะ แจ๊ะ” โดยไม่มีร่องรอยของความปรานีอยู่บนใบหน้าของเขาเลย

อย่างไรก็ตามทั้งสองคนก็ยังคิดว่าเรื่องนี้คงยังไม่จบ“พวกแกรีบไปจากจังหวัดเจียงภายในสามวันนี้ หรือไม่อย่างนั้นก็ไม่จงหายไปจากโลกนี้ซะ” ชายหนุ่มคนนั้นพูดเสียงเรียบๆ

แววแห่งความไม่พอใจฉายขึ้นในดวงตาของพี่เปียวแต่ความเจ็บปวดที่ขาเตือนให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ล้อเล่น เวลานี้อีกฝ่ายนั้นพูดจริง ถ้าเขาไปจากที่นี่ไปเขาก็คงต้องตายอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามแทบจะทุกคนกำลังมองไปที่ลูกน้องคนที่นำชะตาที่น่าเศร้านี้มา

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพี่เปียวก็คงจะไม่ตกอยู่ในสภาพที่น่าอนาถเช่นนี้ ต้องถูกตีในจุดที่เขาไม่สามารถที่จะสู้กลับได้ และยังถูกขับไล่ให้ออกไปจากเมืองนี้อีกด้วย

เขาหงุดหงิดมากและรู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาชอบฟังคำพูดของผู้ชายคนนี้เขาก็คงจะไม่เก็บผู้ชายคนนี้ไว้ข้างๆ ตัว

จริงๆแล้วพี่เปียวน่าจะต้องดีใจ เพราะตามความคิดของถงเฉียนแล้ว ถงเฉียนต้องการที่จะเอาพวกเขาให้ถึงตาย

แต่เนื่องจากเมื่อไม่นานมานี้เบื้องบนได้เฝ้าติดตามพวกเขาอย่างใกล้ชิดพวกของลุงหลี่จึงไม่ต้องการก่อปัญหาใดๆ ในเวลานี้

ท้ายที่สุดแล้วการฆ่าและทำร้ายร่างกายคนอื่นเป็นแนวคิดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงไม่ว่าบุคคลนั้นจะเจ็บหนักแค่ไหนตราบเท่าที่ไม่ถึงกับตายพวกเขาก็จะไม่เป็นไร

นั่นคือเหตุผลที่ลุงหลี่ส่งคนมาหักขาของทั้งสองคนและขับไล่พวกเขาออกไปจากจังหวัดเจียง

อย่างไรก็ตามพี่เปียวและชายคนนั้นไม่ได้มีความสามารถมากนักตอนนี้ขาของพวกเขาหักและถ้าพวกเขาออกจากจังหวัดเจียงเช่นนี้คงเป็นเรื่องยากมากที่พวกเขาจะอยู่รอดได้

“เอาล่ะเรื่องเสร็จแล้วก็ได้เวลาที่ฉันต้องจากไปเช่นกัน”ชายหนุ่มยืนขึ้นและพูดอย่างสบายๆ ว่า: “อ้อใช่ ฉันชื่อว่าชิวหัว ถ้าพวกแกไม่อยากจะออกไปจากที่นี่ ก็ตามไปแก้แค้นฉันได้ทุกเมื่อนะ แต่ก่อนที่จะไป พวกแกเตรียมโลงศพของพวกแกไว้ก่อนจะดีกว่า”

ด้วยเหตุนี้ชิวหัวจึงนำคนของเขาจากไป ซึ่งมันดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดามาก

ลุกน้องของพี่เปียวที่อยู่รอบๆก็ไม่กล้าที่จะขวางทางและพากันหลีกทางให้พวกเขา

”แม่งเอ้ย!”อย่างไรก็ตาม เขาตะคอกใส่ชิวหัว แต่เป็นลูกน้องของเขาเอง ถ้าไม่ใช่เพราะมัน เขาคงไม่ต้องเจอเหตุการณ์เช่นนี้

และเขาต้องมาเจอกับหายนะที่ไม่คาดคิดแล้วเขาจะไม่โมโหได้อย่างไร

”ตีมัน!หักแขนมันเสียด้วย!” พี่เปียวกล่าวกับลูกน้องคนอื่นๆ ของเขา

ก่อนที่อีกฝ่ายจะทำอะไรกับเขาเขาก็ได้คุกเข่าลงกับพื้นและขอร้องให้ให้อภัยเขา

หลังจากนั้นเขาก็กลัวจนถึงขั้นฉี่รดกางเกงมันช่างเป็นเรื่องที่น่าอับอายเหลือเกิน เพราะว่าเขาได้ขายพี่ใหญ่ของเขาเสียด้วยซ้ำ

ด้วยเหตุนี้ภายใต้คำสั่งของพี่เปียวลูกน้องของเขาสองสามคนจึงเดินเข้าไปหาชายหนุ่มทันทีและทั้งชกทั้งเตะเขา

”โยนมันออกไป!”พี่เปียวไม่ต้องการเห็นเขาอีกต่อไป แม้ว่าเขาอยากจะฆ่าอีกฝ่ายเสียในตอนนี้

แต่เขาก็ยังมีเหตุผลอยู่พอสมควรดังนั้นถ้าเขาอยากจะฆ่า เขาก็คงทำไปนานแล้ว

หลังจากนั้นพี่เปียวก็เริ่มคิดว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป

อาจกล่าวได้ว่าเนื่องจากเขาได้กลายเป็นปรปักษ์กับถงเฉียนแล้วจังหวัดเจียงก็จะไม่สามารถที่จะอยู่ต่อไปได้อีกแล้ว

แม้ว่าตอนนี้ในบาร์นี้เขาจะมีลูกน้องอีกสองสามคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่

แต่ฝ่ายตรงข้ามมีเพียงไม่กี่คน

ถ้าอีกฝ่ายขอให้เขาออกไปเขาก็จะไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปถ้าอีกฝ่ายรู้เรื่องนี้พวกเขาก็จะต้องมาเคาะประตูบ้านเขาอีกอย่างแน่นอน

และครั้งต่อไปพวกเขาคงจะไม่แค่หักขาของเขาเพียงข้างเดียวเขาอาจตกอยู่ในอันตรายถึงขั้นเสียชีวิต

และถึงแม้ว่าอยากจะฆ่าพวกเขาเสียแต่มันก็คงจะลำบาก

”ดูเหมือนว่าทางเลือกเดียวก็คือต้องออกไปจากจังหวัดเจียงซะ”หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน

เขาเริ่มต้นจากการเป็นอันธพาลธรรมดาๆคนหนึ่งและก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งปัจจุบันด้วยความยากลำบาก

เขาต้องการเงินสาวสวยและลูกสมุน

อย่างไรก็ตามเขาเพิ่งมีความสุขกับสิ่งเหล่านี้ได้ไม่นานนักและกำลังจะถูกบังคับให้ต้องจากไปมันคงจะเป็นเรื่องแปลกถ้าเขาจะสามารถทนได้

อย่างไรก็ตามไม่ว่าเขาจะยินดีหรือไม่ก็ตาม ตราบใดที่เขาไม่ใช่คนบ้า เขารู้ดีว่าเขาต้องเลือก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีทางเลือกอื่น เขาทำได้แค่เพียงต้องจากไป ช่างน่าเศร้านัก น่าเศร้านัก

“ถ้าเทียนจุ้นยังอยู่ที่นี่นะก็คงจะดีมาก ก็คงจะมีโอกาสพลิกสถานการณ์ได้” พี่เปียวคิดอยู่ในใจ

ถึงแม้ว่าชิวหัวจะค่อนข้างเก่งกาจและเขาก็ไม่สามารถที่จะเทียบได้แต่ถ้าเป็นเทียนจุ้นเขาจะต้องจัดการได้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามเพราะว่าเทียนจุ้นได้จากไปแล้ว ไม่ว่าเขาจะคิดเช่นไร มันก็ไร้ประโยชน์

เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาก็มองดูรอบๆ และกล่าวว่า “ฉันจะไปจากจังหวัดเจียง และมณฑลชิงด้วย ถ้ามีใครเต็มใจที่จะไปกับฉัน ตราบใดที่ติดตามฉัน พวกเราก็จะเป็นพี่น้องกันในอนาคต”

เห็นได้ชัดว่าพี่เปียวต้องการที่พาคนของเขาไปด้วยตราบใดที่เขายังมีลูกสมุน ถึงแม้ว่าต้องไปอยู่ที่เมืองอื่น การที่เขาจะกลับมาผงาดอีกครั้งก็สามารถที่จะเป็นไปได้

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าพี่เปียวต้องผิดหวัง

ลูกน้องของเขาต่างมองหน้ากันแต่ไม่มีใครพูดอะไร

จากนั้นทุกคนก็ก้มหัวลงไม่มองหน้าพี่เปียวและไม่มีใครตกลงด้วยเลย

เมื่อพี่เปียวเห็นดังนั้นเขาก็คลี่รอยยิ้มเศร้าๆ ออกมา มันจบแล้ว ทั้งหมดมันจบลงแล้ว

ถ้าไม่มีใครติดตามเขาถ้าเขาไปอยู่ที่อื่นเขาก็คงจะไม่สามารถที่จะมีชีวิตอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบันนี้

เห็นได้ชัดว่าลูกน้องคนอื่นๆไม่เต็มใจที่จะจากไป

นั่นก็เพราะพวกเขาทั้งหมดเป็นคนพื้นที่และอาศัยอยู่ที่นี่มานานแล้ว

แน่นอนว่าเหตุผลที่สำคัญกว่านั้นก็คือพี่เปียวมักจะปฏิบัติต่อลูกน้องอย่างกลางๆและยังมีข้อเรียกร้องที่รุนแรงอยู่บ้าง

ตอนนี้เห็นได้ชัดแล้วว่าเขาไม่สามารถรับมือกับมันได้แล้วทำไมใครๆ ถึงจะต้องยอมตามเขาไปเมืองอื่นด้วยเล่า?