กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - ตอนที่ 146

USB:บทที่ 146 ต้องการขาของแก

“เขาทนไม่ได้แม้แต่หมัดเดียวด้วยซ้ำ!”ร่างนั้นยังคงยืนอยู่กับที่และปากของเขาก็เต็มไปด้วยคำพูดเยาะเย้ย

คำพูดซึ่งปกติแล้วจะต้องเป็นคำพูดของพี่เปียว

พี่เปียวไออยู่สองสามครั้งบนพื้นและพยายามที่จะลุกขึ้นยืน

อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังยกร่างของเขาขึ้นน ร่างนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเขาอีกครั้งและเตะเข้าที่ศรีษะของเขา

เวลานี้เขาไม่มีโอกาสที่จะปัดป้องเขาจึงโดนเตะ ร่างของเขาไถลไปกับพื้นเป็นระยะไกล

“พี่เปียว!”

“พี่เปียว!”

แน่นอนนอกเหนือไปจากชายหนุ่มที่คุกเข่าในตอนแรก เขาก็ไม่กล้าที่จะมองพี่เปียว

หัวใจของเขายิ่งสับสนมากขึ้นประการแรกเพราะความโหดเหี้ยมของอีกฝ่าย และประการที่สองเพราะพี่เปียวได้รับความทุกข์ทรมานอย่างมาก ยิ่งถูกทุบตีก็ยิ่งรู้สึกแย่และหลังจากนั้นเขาก็จะยิ่งไม่ได้รับการให้อภัย!

พี่เปียวเหงื่อออกมากเขารู้สึกว่าคอของเขากำลังจะแตก

ในเวลานี้ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำเข้ามาอยู่ข้างๆเขาอีกครั้งและแววตาแห่งความกลัวก็ฉายผ่านดวงตาของพี่เปียว

ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่เขาจะสามารถรับมือได้ถ้าเทียนจุ้นยังอยู่ที่นี่เขาอาจจะสู้ได้แต่พี่เปียวเองก็รู้สึกว่าชายคนนี้แข็งแกร่งกว่าเทียนจุ้นมากนัก

“เพียะ!”ชายคนนั้นก้าวขึ้นไปเหยียบเข้าที่หน้าของพี่เปียวและจากนั้นก็ออกแรงบิดเอวของเขา

เขามองดูพี่เปียวและพูดว่า“เป็นไงบ้างล่ะ? รู้สึกดีไหมที่ถูกเหยียบแบบนี้?”

“แกต้องการอะไร?”พี่เปียวถาม

“ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?คนของแกชอบเหยียบบนหน้าคนอื่นแบบนี้ไม่ใช่เหรอไง? ฉันก็กำลังเหยียบหน้าแกอยู่ตอนนี้และดูสิว่าแกรู้สึกดีไหม แกควรจะบอกฉันสิว่ามันดีหรือเปล่า” ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงเบาและนุ่มนวล

“ฉันไม่รู้ว่าแกหมายถึงอะไร”

“ไม่รู้งั้นเหรอ?ฮ่าฮ่า แกไม่รู้งั้นเหรอ?!” ชายหนุ่มออกแรงกระทืบหนักกว่าเดิม ทำให้ใบหน้าของพี่เปียวบิดเบี้ยว

“แกจะไม่รู้ได้ยังไงเล่า!เมื่อวานนี้คนของแกเก่งนักไม่ใช่เหรอ? ถ้าแกกล้าที่จะต่อสู้แม้แต่กับนายน้อยถง แกก็คงจะเก่งพอตัว ในมณฑลชิงนี้ฉันไม่เคยเห็นใครเจ๋งเท่าแกมาก่อนเลย!”

“นายน้อยถง?นายน้อยถงคนไหน?”

หัวใจของพี่เปียวเต้นไม่เป็นจังหวะหรือว่าพวกเขาจะกลายเป็นปรปักษ์กับนายน้อยถงไปแล้วจริงๆ ซึ่งถงเฉียนนั้นไม่ได้มีความสามารถมากนักและรู้แค่วิธีที่จะจีบสาวเท่านั้น แต่เขามีพ่อที่ดีและเขาก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียว

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็มองไปที่ลูกน้องคนที่ก่อนหน้านี้ได้บอกว่าเขาได้ทำร้ายชายคนหนึ่งที่มีนามสกุล ถง เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นคนเดียวกัน?

ในเวลานี้ชายหนุ่มได้สิ่งที่อีกฝ่ายพูด หัวใจของเขาก็เต้นรัว หรือว่านี่จะเป็นเรื่องบังเอิญ?

เมื่อวานนี้เขาได้ทำร้ายคนที่นามสกุลถงหรือว่าพวกเขาจะมาเพื่อล้างแค้น? เป็นไปไม่ได้! ไม่ว่าลูกน้องคนนั้นจะมองยังไง มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน? จะเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ไปได้อย่างไรกัน?

“นั่นคือนายน้อยถงคนที่แกกำลังนึกถึงนั่นแหละ! คนของแกช่างกล้านักที่เหยียบหน้าของนายน้อยถงแบบนี้ และยังจะมีหน้ามาถามว่านายน้อยถงคนไหน นายน้อยถงจะฉีกแกออกเป็นชิ้นๆ ด้วยเท้าของเขา! แล้วดูซิว่าแกจะกล้าเหยียบหน้าพวกเราอีกไหมในอนาคต!” ชายคนนั้นกล่าว

ชายหนุ่มที่เป็นลูกน้องของพี่เปียวยิ่งดูลุกลี้ลุกลนมากขึ้นเพราะว่าเมื่อวานนี้เขาได้เหยียบเข้าที่หน้าของชายหนุ่มที่มีนามสกุลถงจริงๆ

จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มลูกน้องของพี่เปียวและกล่าวว่า

“ก็มันนั่นไงคนที่เหยียบหน้าเขา แต่ยังไงก็เถอะ ฉันไม่ได้เรียกมันออกมา ฉันแค่บอกให้มันไปสั่งสอนบทเรียนให้แก่คนอื่น และมันก็เป็นคนลงมือเองและยังทำร้ายนายน้อยถงอีกด้วย”

ไม่ต้องพูดถึงชายหนุ่มที่เป็นลูกน้องของพี่เปียวได้ทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียงแม้จะเป็นอดีตไปแล้วแต่เพื่อเป็นการปกป้องตัวเองจากการได้รับบาดเจ็บ เขาจึงไม่ลังเลใจที่จะขายเจ้าลูกน้องคนนี้และในวันนี้เขาก็ไม่ได้มีแรงกดดันใจมากนัก

เดิมทีเขาได้วางแผนที่จะขับไล่อีกฝ่ายออกไปหลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้

แต่ในตอนนี้เขาไม่คาดคิดเลยว่าชายหนุ่มคนนี้จะสร้างปัญหาใหญ่หลวงให้แก่เขาดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลที่จะหักหลังมันเสีย

ชายหนุ่มไม่คาดคิดว่าพี่เปียวจะโทษว่าเป็นความผิดของเขาเช่นนี้เขายืนตะลึงไปชั่วขณะและเมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมองมาที่เขาเขาก็ถึงกับตื่นตระหนก

“ไงล่ะแกเห็นไหม? แกนี่ช่างใจกล้าเสียจริง กล้าที่เหยียยหน้าของนายน้อยถง ฉันเห็นแกคุกเข่าและฉันก็คิดว่าแกนี่ช่างขี้ขลาดเสียงจริง แต่ไม่คิดเลยว่าแกจะใจกล้าขนาดนี้!” ชายหนุ่มฝ่ายตรงข้ามกล่าวขณะที่เขาเดินออกจากด้านข้างของพี่เปียวและมุ่งตรงไปหาคนที่กำลังลุกลี้ลุกลน

“ไม่ใช่นะเข้าใจผิดแล้ว ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันไม่รู้จักนายน้อยถงเลยด้วยซ้ำ ถ้าฉันรู้ถึงแม้ว่าฉันจะมีความกล้ากว่านี้สักร้อยเท่า ฉันไม่กล้าตีเขาหรอก”

“เข้าใจผิดงั้นหรือ?์เข้าใจผิดครั้งเดียวก็เกินพอแล้วล่ะ?” ชายหนุ่มเดินไปที่ด้านข้างของเขาและเตะเข้าไปที่ปลายคางจนเขาล้มลง

“แกจะมาเหยียบฉันง่ายๆด้วยคำที่ว่าเข้าใจผิดได้ไหมล่ะ? ก็เพราะว่าเป็นแก งั้นก็เอาเลยสิ แบบนี้ไง นายน้อยถงยังบอกด้วยว่าเขาต้องการขาของแก ส่วนแก ฉันจะหักแกขาของแกเสียข้างหนึ่ง!”

ชายหนุ่มกล่าวสำหรับคำถามสุดท้ายนั้น มันสำหรับพี่เปียว

“ไม่นะ!”

“ไม่นะ!”

พี่เปียวและลูกน้องของเขาตะโกนออกมาพร้อมๆกัน และเขาก็ยิ่งเสียใจมากยิ่งขึ้น

ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ว่าลูกน้องของเขาพยายามที่จะมีเล่ห์เหลี่ยมกับเขาเขาก็คงจะขับไล่เขาไปตั้งนานแล้ว

เพราะเขาไม่ได้มีความสามารถอะไรเลยเพียงแค่ประจบประแจงเขาไปวันๆเท่านั้น

อีกฝ่ายไม่ได้เจตนาที่จะละเลยคำพูดที่มีต่อพี่เปียวและบรรดาลูกน้องทั้งหลายเลยจิตใจของพวกเขาเหี้ยมโหดยิ่งกว่าพวกพี่เปียวเสียอีก!

จากนั้นคนสองคนก็เดินไปหาพี่เปียวทั้งสองคนเดินแยกกัน พร้อมกับถือไม้เบสบอลไว้ในมือ พวกเขากำลังจะหักขาของพวกนั้นอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่นะได้โปรด อย่า ฉันรู้ฉันผิดไปแล้ว” ชายหนุ่มลูกน้องของพี่เปียวเห็นคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาและก็เริ่มร้องขอความเมตตา

เขาไม่กล้าแม้แต่จะยืนขึ้นและพยายามถอยหลังไปบนพื้นแต่พื้นที่นั้นก็ช่างเล็กนัก

“แม่งเอ้ยไอ้สวะนี่มันฉี่ราดว่ะ ฮ่าฮ่า!” ในเวลานี้ชายคนที่ถือไม้เบสบอลเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม

ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าที่ขาของชายหนุ่มนั้นเปียกชุ่มและมีกลิ่นฉี่โชยมา

“ฮ่าฮ่า!”

คนสองสามคนที่อยู่อีกด้านพากันหัวเราะเสียงดัง

อีกด้านหนึ่งนั้นพี่เปียวและคนที่เหลือพากันเงียบกริบมีเพียงไม่กี่คนที่ดูถูกชายคนนี้เพราะมันเป็นเรื่องน่าอายเกินไป

“ไม่นะปล่อยฉันไป ฉันไม่อยากโดนหักขา” ชายหนุ่มยังคงร้องขอความเมตตา

อย่างไรก็ตามการร้องขอของเขาก็ดูจะไม่มีประโยชน์ ชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่โหดเหี้ยม เขายกไม้เบสบอลขึ้นสูงบนอากาศและฟาดลงมาอย่างไรความปราณี!

“อ๊าก!”ไม่ใช่ว่าเพราะเขากำลังอดกลั้น แต่เป็นเพราะเขาเจ็บปวดจนสลบไป อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะสลบไปแล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังคงไม่ปล่อยเขาไป ไม้เบสบอลยังคงถูกทุบเข้าที่ขาของเขาและเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวด

เสียงโหยหวนดังขึ้นอีกครั้ง!