กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - ตอนที่ 139

USB:บทที่ 139 เมินเฉย

เมื่อได้ยินถ้อยคำที่หยางกวางพูดเช่นนั้นฮวงเฟิงก็ขมวดคิ้ว เขาเองก็มีความประทับใจกับหยางกวางคนนี้เช่นกันและเขาก็อายุมากกว่าฮวงเฟิงสองสามปี

ซึ่งในความเป็นจริงแล้วภายในแผนกรักษาความปลอดภัยนั้น ฮวงเฟิงอายุน้อยที่สุด

ถึงแม้ว่าฮวงเฟิงจะมีความประทับใจต่อหยางกวางอยู่แต่ทั้งสองคนก็ไม่ค่อยได้มีปฏิสัมพันธิ์ต่อกันสักเท่าไร

เพราะว่าฮวงเฟิงนั้นเพิ่งจะเข้ามาได้ไม่นานนักและโดดเด่นในหน้าที่การงานมากกว่าเขา

เมื่อเขาตอบมาฮวงเฟิงมาเช่นนั้นเขาไม่ได้แสดงความเคารพต่อฮวงเฟิงเลยแม้แต่น้อย

เขานั่งลงตรงนั้นหลังจากที่พูดจบไม่แยแสฮวงเฟิงอีกต่อไปและหันกลับไปคุยกับคนข้างๆ

ฮวงเฟิงระงับความโกรธไว้ในใจเขารู้ว่าเขาเพิ่งจะขึ้นรับตำแหน่งและหลายๆ คนก็ยังมีข้อกังขา

พวกเขาจึงพยายามที่จะลองดีกับเขาแต่เป็นเพราะคำสั่งของซูหยูโม่ เขาจึงไม่ได้สนใจ

ดังนั้นฮวงเฟิงจึงพูดกบคนที่อยู่ข้างๆ หยางกวางว่า “ถ้าหยางกวางไม่ค่อยสบาย งั้นก็ไม่ต้องไป กวานเผิง คุณไปแทนนะ”

ในตอนนี้เมื่อเห็นว่าฮวงเฟิงกำลังพูดกับเขา และสั่งให้เขาไปที่โรงงานด้านล่าง เขาจึงมีสีหน้ายุ่งยากใจขึ้นมาทันที

“ผู้จัดการฮวงลูกของฉันเพิ่งจะเข้าโรงเรียนได้ไม่นานและแม่ของฉันก็ไปธุระต่างจังหวัด ถ้าฉันไปที่โรงงานฉันก็คงจะกลับไปรับลูกไม่ทันแน่ๆ แต่ถ้าผู้จัดการฮวงเฟิงยืนยันจะให้ฉันไป ฉันก็จะไปให้แต่ฉันน่ะมาทำงานสายทุกวัน ผู้จัดการฮวงอย่าหักค่าจ้างฉันนะ”

ลูกน้องคนนี้พูดด้วยความั่นใจราวกับว่าการทำเขามาทำงานสายนั้นไม่ใช่ความผิดของเขาแต่เป็นความผิดของฮวงเฟิง

ซึ่งฮวงเฟิงไม่สามารถตำหนิและหักเงินเดือนของเขาได้

สีหน้าของฮวงเฟิงเริ่มมีสีหน้าไม่ดี

พี่หวังที่อยู่ข้างๆจึงลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ผู้จัดการเฟิง งั้นฉันไปเองเป็นอย่างไร?”

ปกติแล้วเขาจะเรียกฮวงเฟิงว่าเสี่ยวฮวงหรือเรียกชื่อตรงๆ แต่ในตอนนี้ฮวงเฟิงกลายเป็นผู้จัดการแล้ว จึงเห็นได้ชัดว่าเขาไม่อาจจะที่จะเรียกแบบเดิมได้อีกต่อไป

“คุณไม่จำเป็นต้องไปหรอก”ฮวงเฟิงโบกมือและขอให้พี่หวังนั่งลง

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปตรงหน้าของคนที่ชื่่อเหลาปิงแต่เหลาปิงนั้นแสร้งทำเป็นไม่เห็นเขาและเล่นโทรศัพท์ต่อไป ไม่แม้แต่จะเหลือบตามามองฮวงเฟิง

เหลาปิงนั้นเป็นคนเก่าคนแก่ของแผนกรักษาความปลอดภัยเมื่อตอนที่บริษัทนี้ก่อตั้งขึ้น เขาก็เริ่มเข้ามาทำงานพร้อมๆ กันกับผู้จัดการหลิว

ก่อนหน้านี้ผู้จัดการหลิวได้ฉกเอาตำแหน่งผู้จัดการไปครองซึ่งก็ทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก

และในตอนนี้ผู้จัดการหลิวได้ถูกไล่ออกไปแล้ว เขาเองก็คิดว่าเขาคงจะมีโอกาสขึ้นมารับตำแหน่งนี้

แต่เขาก็ฝันกลางวันอยู่ได้ไม่นานเมื่อเบื้องบนมีคำสั่งแต่งตั้งผู้จัดการคนใหม่

และผู้จัดการคนใหม่นั้นก็ไม่ใช่เขาซึ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้จัดการคนใหม่เป็นคนที่เด็กกว่าเขา และเพิ่งจะเข้ามาทำงาน

เขามีลูกน้องอยู่สองสามคนที่เชื่อฟังเขาและหยางกวางและกวานเผิงก็เป็นหนึ่งในนั้น

คนกลุ่มนี้จะรับผิดชอบงานที่เกี่ยวข้องของบริษัทเป็นปกติอยู่แล้วแต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะอยู่ข้างของบริษัท

ฮวงเฟิงอาจจะสั่งให้พวกเขาลงไปที่โรงงานด้านล่างได้แต่มันก็คงจะได้แค่ชั่วคราว แค่สองสามวัน

อย่างไรก็ตามในตอนที่ฮวงเฟิงได้รับการแต่งตั้งนั้นเหลาปิงก็ได้นัดแนะกันกับคนในกลุ่มของตัวเองแล้ว เกี่ยวกับคำสั่งของฮวงเฟิงเขาไม่ต้องการที่จะปฏิบัติตามและต้องการทำให้เขาอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ดีเพื่อให้งานของเขาไม่ก้าวหน้า

ด้วยวิธีนี้ผู้คนในระดับสูงก็จะได้รู้ว่าว่าหากเขาไม่มีความสามารถเขาจะถูกปลดออกจากตำแหน่งในฐานะผู้จัดการ

ดังนั้นเมื่อฮวงเฟิงจัดให้หยางกวางและกวานเผิงทำเช่นนั้นทั้งสองคนจึงหาข้ออ้างที่จะปฏิเสธเขาทันที

“หัวหน้าในเมื่อคุณก็มีเรื่องที่จะต้องไปอยู่แล้ว ทำไมคุณถึงไม่ลงไปเองซะล่ะ? คุณก็ไปอยู่ที่โรงงานสักสองสามวัน มันคงไม่นานเกินไปหรอก” ฮวงเฟิงกล่าว

“ผู้จัดการฮวงพูดกับฉันงั้นหรือ?”ในตอนนี้ เหลาปิงได้เงยหน้าขึ้นและแสร้งทำประหลาดใจมองดูฮวงเฟิง

“ขอโทษทีฉันได้ยินไม่ค่อยจะชัด ฉันอยากจะรบกวนให้ผู้จัดการฮวงพูดใหม่อีกที”

ในตอนนี้ลูกน้องคนอื่นๆภายในแผนกกำลังจ้องมองมาที่เขา เห็นได้ชัดว่าทุกคนรู้ว่าเหลาปิงพยายามที่จะลองดีกับฮวงเฟิง และยังต่อต้านเขาอีกด้วย

พวกเขาอยากจะรู้ว่าฮวงเฟิงจะทำอย่างไรแต่พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะจัดการกับเรื่องนี้ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ที่ ภายใต้คำสั่งของผู้จัดการหลิว แต่ก็มีหลายครั้งที่เหลาปิงไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขา และยิ่งไปกว่านั้นสำหรับฮวงเฟิงที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่ ตัวเขาเองยังมีรากฐานที่ไม่มั่นคงแล้วเขาจะไปต่อกรกับเหลาปิงที่เป็นอาวุโสกว่าได้อย่างไร

พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าซูหยูโม่จะมีความไว้วางใจในฮวงเฟิงตั้งแต่ตอนที่ฮวงเฟิงเข้ารับตำแหน่ง ซูหยูโม่ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องเจอกับปัญหาเหล่านี้ ดังนั้นเธอจึงได้มอบตำแหน่งหัวหน้าให้แก่เขาโดยตรง

“หัวหน้าเหลาฉันพูดว่า ถ้าลูกน้องของคุณงานยุ่งและโรงงานด้านล่างก็ต้องการการสนับสนุนเช่นกัน ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันก็คงจะต้องให้หัวหน้าเหลาไปที่นั่นด้วยตัวเองแล้วล่ะ” ฮวงเฟิงกล่าวอย่างไร้ความรู้สึก

“ทำไมต้องเป็นฉันละ?ทำไมคนอื่นในทีมของฉันถึงไม่ไป? ให้คนอื่นไปไม่ได้งั้นเหรอ?” เขาไม่เคยคิดว่าเหลาปิงจะถามคำถามเช่นนี้กับฮวงเฟิง และตัวเขาเองก็ค่อนข้างจะเคารพเหลาปิง

ภายในสำนักงานนี้จริงๆ แล้วมีมากกว่าหนึ่งกลุ่ม

เมื่อได้ยินคำพูดของเขาก่อนที่ฮวงเฟิงจะทันพูดอะไรออกมา หลิวหง หัวหน้าของกลุ่มที่สองก็กระโดดขึ้นลง

“เหลาปิงนี่แกหมายความว่ายังไง ในเมื่อผู้จัดการฮวงสั่งให้ทีมของแกไป แล้วทำไมแกถึงไม่ไป นี่แกอยากจะผลักงานมาให้พวกฉันงั้นเหรอ?”

“ใช่แล้วล่ะเหลาปิง คุณนี่มันช่างไม่จริงใจเสียเลย” ใครบางคนกล่าวเสริม

“นี่พวกแกเล่นสกปรกอะไรกัน?งานหนักๆ เป็นของทีมพวกฉันตลอดเลย ครั้งที่แล้วพวกแกก็เพิ่งจะได้ประโยชน์ไป และพวกแกสองคนก็เร็วกว่าคนอื่นๆ ด้วยนะ” เหลาปิงไม่ยอมรับ

“ก็พวกฉันเหมาะสม”หลิวหงกล่าว “อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ ผู้จัดการสั่งให้พวกแกไป ถ้าแกปฏิเสธคำสั่ง พวกแกคงจะไม่เห็นผู้จัดการอยู่ในสายตาเลยสินะ!”

หลิวหงและเหลาปิงนั้นพวกเขาต่างก็เป็นพนักงานระดับสูงของบริษัททั้งคู่ซึ่งโดยปกติแล้วพวกเขาสองคนจะไม่ค่อยลงรอยกันนัก แต่ในตอนนี้พวกเขาได้ปะทะกับฮวงเฟิงตรงๆ

“ถ้าแกมีความสามารถแกก็ไปสิ ฉันยกให้” เหลาปิงกล่าว

“ผู้จัดการสั่งให้แกไปก่อนนะ”หลิวหงกล่าว

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกพวกคุณทุกคนต่างก็มีโอกาสเหมือนกัน ถ้าคนจากกลุ่มแรกไปได้สักพักแล้ว เราจะให้กลุ่มที่สองไปเปลี่ยน” ฮวงเฟิงกล่าวขึ้นมาทันที

“ไม่นะผู้จัดการ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”

ผู้ที่ต่อต้านในครั้งนี้คือหลิวหงในขณะที่เหลาปิงหัวเราะเยาะอยู่ข้างๆ

ฮวงเฟิงคนนี้ไม่รู้ว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรถ้าเขาโดนปลดเขาก็จะมีโอกาส แต่จริงๆ แล้วเขาก็ไม่พอใจทั้งสองคนดังนั้นเขาอาจไม่ต้องการนั่งในตำแหน่งผู้จัดการอีกต่อไป