กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - ตอนที่ 132

USB:บทที่ 132 คนของพี่เบียว

      “นี่แกจะทำอะไร?”เหลาหยูตกใจ เขากำลังจะกระโดดหลบ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เจ้าขี้ข้าที่อยู่ข้างหลังเด็กหนุ่มคนนั้นก้าวออกมาและชกเข้าที่หน้าของเขา ทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

　　“นี่พวกแกกำลังทำอะไร?”ถงเฉียนตะโกนออกมาจากทางด้านข้าง เขากำลังอารมณ์ไม่ดีแต่เมื่อเขาเห็นพวกเหล่าอันธพาลกำลังรุมคนเพียงคนเดียว อารมณ์ของเขาก็ยิ่้งไม่ดีมากขึ้น

　　“นี่แกเป็นพวกเดียวกับมันใช่ไหม? งั้นก็มาสู้กันเลย!” เห็นได้ชัดว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจำถงเฉียนไม่ได้ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะจำถงเฉียนไม่ได้

　　เด็กหนุ่มคนนี้จำได้ว่าเมื่อตอนที่ถงเฉียนเห็นเขาและพวกพวกเขาก็รีบผละไปอย่างรวดเร็ว คนที่ถูกเรียกว่าเป็นพวกคนรวยรุ่นที่สองพวกนี้โคตรจะหยิ่งยโส

　　เมื่อเห็นว่าเขามาพร้อมกับเหลาหยูจึงเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นพวกเดียวกัน เจ้าพวกคนรวยไร้ประโยชน์

　　“แกกล้างั้นหรือ!?”แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ถ้าแกกล้าตีฉัน ฉันจะฆ่าแกทั้งโคตรเลยทีเดียว!” ถงเฉียนกล่าวด้วยความโมโห

　　เขาไม่เคยถูกใครทำร้ายมาก่อนในชีวิตนี้แม้แต่พ่อของเขาเองก็ไม่เคยตีเขา แต่คนพวกนี้กลับต้องการที่จะทำร้ายเขามันช่างน่าประหลาดนัก

　　“จะฆ่าล้างโคตรฉันเหรอฉันกลัวจังเลย ฮ่าฮ่า” เด็กหนุ่มหัวเราะเสียงดัง และจากนั้น โดยที่ไม่รีรอให้ลูกน้องของเขาได้ทำอะไร เขาก็ยกขาขึ้นและถีบเข้าที่ท้องของถงเฉียน เป็นเหตุให้ถงเฉียนล้มลงกับพื้น และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้สนใจที่ถงเฉียนข่มขู่เอาไว้เลยแม้แต่น้อย

　　“แกรนหาที่ตายซะแล้ว!”แค่ก แค่ก!” ร่างกายของถงเฉียนนั้นอ่อนแอ หลังจากที่ถูกเตะแล้ว เขาก็ไม่สามารถที่จะลุกขึ้นได้ เขาเอามือกุม้องและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด อย่างไรก็ตามเขาก็ยังคงขู่เด็กหนุ่มอย่างไม่หยุดปาก

　　“แกตายแน่!แกตายแน่!” พวกอันธพาลเหล่านี้กล้าแม้แต่จะทำร้ายถงเฉียน ดังนั้นเขาคาดคะเนว่าพวกมันจะต้องตายอย่างแน่นอน

　　ด้วยภูมิหลังอขงถงเฉียนนั้นไม่สามารถที่จะเปรียบเทียบได้ยิ่งไปกว่านั้น ถงเฉียนนั้นเจ็บปวดเจียนตายดังนั้นเขาคงไม่มีทางที่ปล่อยคนพวกนี้ให้หนีรอดไปได้

　　อย่างไรก็ตามมันก็ดีเหมือนกันถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร แต่ในเมื่อพวกมันทำร้ายเขา ในตอนนี้เหลาหยูก็หวังว่าพวกมันจะต้องโดนแก้แค้น

　　“พวกเราต้องตายงั้นหรือ?ฮ่าฮ่า พี่ชาย มันบอกว่าพวกเราจะต้องตายงั้นเหรอ?” เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อยขณะที่เขาหัวเราะกับลูกน้องของเขา และจากนั้นก็พูดกับเหลาหยูและถงเฉียนว่า “ถ้าแกจะให้พวกเราตาย งั้นพวกเราจะฆ่าแกให้ตายเสียก่อน! พวกเราเอามันให้หนักเลย!”

　　เมื่อตอนที่พวกเขามาที่นี่พี่เปียวได้สั่งว่าตราบใดที่ไม่มีใครตายก็คงไม่เป็นอะไร ดังนั้นหลังจากที่เด็กหนุ่มกล่าวเช่นนั้น ลูกน้องของเขาจึงเริ่มทั้งเตะและต่อยคนทั้งสองคน

　　ใบหน้าของเขากลายเป็นสีเขียวโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ดวงตา

　　ที่ท้องของเขาก็เต็มไปด้วยรอยเท้าสีดำหลายแห่งและตอนนี้เขาก็ขดตัวอยู่

　　ตอนนี้ปากของเขาก็ไม่ได้เก่งเหมือนในตอนแรกเขาเริ่มที่จะร้องของความเมตตา

　　สภาพของถงเฉียนในตอนนี้ก็ไม่ได้ดูดีไปกว่าเขาเลยเขาไม่เคยต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าเศร้าเช่นนี้มาก่อน

　　และเขาที่เคยอยู่แต่ในฐานะของสุดยอดตระกูลคนรวยรุ่นที่สองเมื่อเขาต้องมาเจ็บปวดและถูกทำร้ายอย่างน่าเศร้าเช่นนี้

　　ผลก็คือเขาไม่สามารถที่จะทนความเจ็บปวดได้อย่างเหลาหยูและไม่กล้าที่จะพูดขู่อะไรคนพวกนั้นอีกและยังต้องร้องขอให้พวกนั้นยกโทษให้อีกด้วย

　　อย่างไรก็ตามเด็กหนุ่มและพวกของเขาดูเหมือนว่าจะยังไม่สะใจดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้ยินเสียงร้องขอความเมตตาและจะหยุดก็เพียงเมื่อพวกเขาทั้งสองคนนอนครวญครางอยู่ที่พื้นและไม่อาจที่จะหลบซ่อนตัวได้อีกต่อไป

　　จากนั้นเขาก็เหยียบเข้าที่ใบหน้าของเหลาหยูและพูดว่า“อย่าคิดว่าแกมีเงินแล้วแกจะเป็นพระเจ้านะ ฉันจัดการไอ้พวกขยะอย่างพวกแกมาหลายคนแล้ว และฉันก็ไม่ต้องการพวกแกสักคนเดียว”

　　คนเหล่านี้ไม่ได้มีความสามารถหรือความกล้ามากมายแต่ยิ่งไปกว่านั้น คนเหล่านี้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด

　　เขาจึงอิจฉาคนพวกนั้นอยู่ในใจเมื่อพี่เปียวสั่งให้มาสั่งสอนคนรวยรุ่นที่สอง เขาจึงเป็นฝ่ายรุกหนัก และแน่นอนว่าไม่ถึงกับตายอย่างแน่นอน

　　สิ่งที่น่าขันกว่านั้นก็คือคนที่พวกเขาไปทำร้ายนั้นล้วนแล้วแต่มีเรื่องขัดแย้งกับเหลาหยู

　　เหลาหยูได้ไปบอกให้พี่เปียวส่งคนไปสั่งสอนฮวงเฟิงแต่ตอนนี้เขาเองกลับเป็นคนที่พี่เปียวสั่งพวกเขาให้มาสั่งสอนแทน

　　“ฉันตาบอดไปแล้วฉันไม่รู้ว่าฉันไปขัดขาใครเข้า ต่อไปฉันจะระวังให้มากกว่านี้” เหลาหยูกล่าวด้วยเสียงตะกุกตะกัก

　　“ฉันไม่รังเกียจที่จะบอกแกนะ”ในขั้นต้น เขาต้องการที่จะให้เหลาหยูรู้ว่าพวกเขาทรงพลังแค่ไหน ถ้าเหลาหยูถูกทำร้ายในท้ายที่สุดและใครจะไปรู้ว่าใครเป็นคนทำ หลังจากนั้นเหลาหยูก็จะไม่รู้ว่าพวกเขาทรงพลังแค่ไหน

　　“ฉันเป็นลูกน้องพี่เปียว”เด็กหนุ่มกล่าว “แกกล้าดียังไงถึงได้พูดโทรศัพท์กับพี่เปียวแบบนั้น พี่เปียวโกรธมากจึงสั่งให้พวกฉันมาสั่งสอนแก ฉันจะบอกแกให้นะว่าไม่มีใครที่จะขัดใจแกได้ อย่าได้คิดว่าการที่แกมีเงินมากแล้วจะมาดูถูกพวกฉันได้นะ”

　　“พี่เปียวงั้นเหรอ?เป็นมันนั่นเอง!” เหลาหยูด่าโคตรเง้าสิบแปดชั่วโคตรของพี่เปียวอยู่ในใจ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะกล่าวอะไรออกมา เขากลัวว่าจะถูกทำร้ายอีกแต่แน่นอนว่านี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป

　　จริงๆแล้ว เหลาหยูเองก็ไม่คาดคิดว่าพี่เปียวจะส่งคนมาสั่งสอนเขา

　　เขาช่างกล้ามากและประเมินเขาต่ำเกินไปจริงๆ

　　ถ้าแกกล้าพูดเช่นนั้นกับพี่เปียวอีกครั้งพวกเราจะมาฉีกแกออกเป็นชิ้นๆ ถ้าแกไม่มีแขนหรือขาสักข้าง แกก็คงไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว “หลิงเฉิน”? เด็กหนุ่มกล่าว

　　“และแกก็อย่าได้แส่หาเรื่องอีกนะ ไม่งั้นฉันอาจจะโกรธได้ง่ายๆ” เด็กหนุ่มกล่าวขณะที่เหยียบเข้าที่ใบหน้าของถงเฉียน

　　“พวกเราไปกันเถอะ!”เด็กหนุ่มกล่าวกับพี่น้องของเขาด้วยสปิริตอันแรงกล้า เขามีความสุขมากในวันนี้และเมื่อเขาเห็นเจ้าพวกคนรวยรุ่นที่สองทั้งสองคนเขาก็มีความมั่นใจมาและได้ปลดปล่อยความเคีัยดแค้นที่เขารู้สึกกับเทียนจุ้นและฮวงเฟิงเมื่อวานนี้ออกมา

　　“พี่เปียว!”เมื่อเห็นว่าคนพวกนั้นจากไปแล้ว เหลาหยูก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง

　　ก่อนหน้านี้คนส่วนใหญ่จะเดินสวนเขาไปแต่ไม่มีใครที่จะกล้ามาขวางพวกเขาไว้

　　“เหลาหยูพี่เปียวมันเป็นใคร? ฉันจะเอามันให้ตาย!” ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่อยากจะลุกขึ้น แต่ในตอนนี้ร่างทั้งร่างของเขานั้นเจ็บปวดและเขาก็แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงลุกขึ้นยืน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ลุกขึ้นนั่งช้าๆ บนพื้น

　　“พี่เปียวนั่นเป็นคนที่ฉันไปขอร้องให้ช่วยไปสั่งสอนเจ้ารปภ. คนนั้นไงล่ะ!” เหลาหยูกล่าวกับถงเฉียน และจากนั้นก็เล่าให้เขาฟังถึงเรื่องราวระหว่างเขาและพี่เปียว