บทที่ 411 เสี่ยงต่อการแท้ง
บทที่ 411 เสี่ยงต่อการแท้ง
เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของหวังผิง เซี่ยจิ่งเยว่จึงต้องการที่จะปฏิเสธออกไป แต่กงเหลียนซินก็คว้ามือเขาไว้ที่ใต้โต๊ะ
กงเหลียนซินมองเขาด้วยสีหน้าอ้อนวอน หวังว่าเขาจะเข้มแข็งเพื่อครอบครัวเล็ก ๆ ของเธอ
เหตุการณ์ทั้งหมดในปีที่ผ่านมาผุดเข้ามาในใจ และในที่สุดเซี่ยจิ่งเยว่ก็พยักหน้า “แม่ครับ ความเห็นของเหลียนซินคือความคิดเห็นของผมครับ”
หวังผิงคร่ำครวญ “สวรรค์! ฉันทำงานหนักมากเพื่อเลี้ยงดูพวกแก แต่พวกแกกลับปฏิบัติต่อฉันแบบนี้เหรอ?”
สำหรับคำกล่าวหาของหวังผิง ทุกคนนิ่งเงียบและเบนหน้าออกไป
“พอได้แล้ว!” เซี่ยโหย่วหมิงหยุดเธอ “มีบางอย่างที่ฉันไม่ควรพูดต่อหน้าลูก ๆ ทุกคน แต่ตอนนี้ฉันคงอดกลั้นไว้ไม่ได้แล้วแหละ”
ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเฝ้าดูหวังผิงอดทนต่อความยากลำบากไปพร้อมกับเขา และทำงานอย่างหนักเพื่อจัดการเรื่องในครอบครัว เขารู้สึกขอบคุณเธอเสมอ ถึงรู้ว่าเธอมีอารมณ์รุนแรง แต่ก็ต้องการรักษาหน้าของเธอไว้
แต่ขณะนี้เรื่องราวไม่อาจละเลยได้เพียงเพื่อแค่ให้เรื่องจบ ๆ ไปอย่างที่ผ่านมาได้อีกแล้ว
คนในครอบครัวนี้กำลังสูญเสียจิตใจและกำลังจะแตกสลาย แต่หวังผิงยังคงไม่ตระหนักถึงมัน
หวังผิงนั่งลงบนเก้าอี้อย่างแรง “ก็ได้ ฉันก็อยากจะได้ยินสิ่งที่คุณกำลังจะบอกฉันเหมือนกัน!”
เซี่ยโยว่หมิงขยิบตาให้เซี่ยจิ่งเยว่และโบกมือให้เขาปิดประตูห้องหลัก
เขาหยิบกระบอกยาสูบที่ว่างเปล่าขึ้นมาแล้วสูบเป็นนิสัยก่อนจะพูดว่า “ผมรู้ คุณคิดว่าคุณกำลังทำเพื่อประโยชน์ของครอบครัวนี้ ตราบใดที่ครอบครัวยังคงความสามัคคีก็ไม่สำคัญว่าคุณจะต้องทนทุกข์ทรมานอีกสักหน่อยหรือไม่ แต่การยอมอยู่แบบนี้ต่อไปนั้น คุณเคยถามลูก ๆ บ้างไหมว่ายินดีรึเปล่า?”
“พวกเขาต่างโตแล้ว มีครอบครัวและลูกเป็นของตัวเอง มีชีวิตที่อยากจะใช้ เราไม่สามารถกำหนดความคิดของพวกเขาให้เป็นแบบที่เราต้องการได้ เราควรปล่อยให้พวกเขาไปใช้ชีวิตที่พวกเขาเลือกกันเอง”
“คนที่ฟังคุณ คุณจะบอกว่าเขากตัญญู แต่คนที่ไม่ฟังคุณกลับเหินห่าง ถ้าทำแบบนี้ต่อไปมันจะมีแต่ทำให้หัวใจของพวกเขายิ่งเหินห่างไปมากกว่าเดิม”
คำพูดของเซี่ยโยว่หมิงพูดได้ว่าเป็นเรื่องจริงอย่างยิ่ง
ทันใดนั้นสีหน้าของหวังผิงก็ซีดลง เธอมองเขาด้วยความไม่เชื่อแล้วหันไปมองลูก ๆ ของเธอ แม้ว่าลูก ๆ จะหลบตาเธอ แต่พวกเขาก็แสดงท่าทีเห็นด้วย
หวังผิงรู้สึกเศร้าทันที
เธอกุมหน้าอกของตัวเอง และความเจ็บปวดอันรุนแรงก็โจมตีหัวใจของเธอ ทำให้ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าของเธอ เซี่ยจิ่งเฉินก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดกับเธอว่า “แม่ครับ อย่าเศร้าเลยนะ”
หวังผิงปัดมือของเซี่ยจิ่งเฉินและมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา “แกควรจะเป็นลูกที่ดีของฉัน เชื่อฟังฉันสิ!”
จากนั้นเธอชี้ไปที่เซี่ยจิ่งเยว่และเซี่ยชิงหยวน “พวกแกเป็นลูกชายและลูกสาวที่ฉันอดทนทำงานอย่างหนักเพื่อเลี้ยงดูมา!”
ในที่สุดหวังผิงก็มองไปที่เซี่ยโยว่หมิง “ฉันแต่งงานกับคุณมาหลายปี แต่นี่คือวิธีที่คุณปฏิบัติต่อฉันเหรอ!”
หลังจากนั้นวิสัยทัศน์ก็เธอมืดลงและหมดสติไปทันที
“แม่!”
“แม่!”
“แม่!”
พอเห็นแบบนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและอยากจะเข้าไปช่วยแม่ของเธอ
แต่โดยไม่คาดคิด ทันทีที่เธอลุกขึ้นยืนก็รู้สึกว่าโลกหมุนอย่างรวดเร็ว และจากนั้นก็มีอาการปวดท้องอย่างฉับพลันจนต้องร้องอุทานออก “โอ๊ย!” และกำลังจะล้มลง
“ชิงหยวน!” เสิ่นอี้โจวที่คอยอยู่ข้าง ๆ รีบประคองไว้ทันที
เซี่ยชิงหยวนจับแขนของเสิ่นอี้โจวด้วยมือทั้งสองข้าง ใบหน้าของเธอซีดเซียว “ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร”
เซี่ยจิ่งเฉินช่วยหวังผิงกลับไปนั่งที่เก้าอี้ และพยายามเขย่าตัว แต่เธอก็ยังไม่ตื่น
เสิ่นอี้โจวมองตามเซี่ยชิงหยวนและรู้สึกรำคาญกับหวังผิงเป็นครั้งแรก
เขาพูดว่า “พี่รอง ช่วยส่งแม่ไปที่ศูนย์อนามัยที่ใกล้ที่สุดด้วยนะครับ”
เซี่ยจิ่งเยว่และเซี่ยจิ่งเฉินไม่รอช้า ดังนั้นพวกเขาแบกหวังผิงไปทันที
เสิ่นอี้โจวรีบมองไปที่เซี่ยชิงหยวนอีกครั้ง “คุณรู้สึกอึดอัดตรงไหนบ้าง บอกผมเร็ว”
เซี่ยชิงหยวนตัวแข็งและไม่กล้าขยับ “ท้องของฉันเจ็บนิดหน่อยน่ะ”
กงเหลียนซินและเซี่ยโยว่หมิงสังเกตเห็นอาการไม่สบายของเซี่ยชิงหยวนด้วย พวกเขาถามอย่างกังวล “เกิดอะไรขึ้น?”
เสิ่นอี้โจวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ชิงหยวนกำลังตั้งครรภ์”
“ตั้งครรภ์?”
“ตั้งครรภ์!”
ทั้งสองคนมีความสุขมาก แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเซี่ยชิงหยวน สีหน้าของทั้งสองก็ซีดลงทันที “เป็นไปได้ไหมที่ทารกในครรภ์ดิ้นน่ะ?”
ดวงตาของเซี่ยโยว่หมิงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ “พาไปศูนย์อนามัยเพื่อตรวจดูดีไหม? ไม่สิ ไปโรงพยาบาลกันดีกว่า ไปโรงพยาบาลเท่านั้นเราถึงจะวางใจได้”
ลูกสาวและลูกเขยหลังจากแต่งงานได้สองปีในที่สุดก็มีลูก ทางที่ดีอย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลยจะดีกว่า
ความเจ็บปวดในท้องน้อยของเซี่ยชิงหยวนยังคงชัดเจน และไม่กล้าที่จะละเลย ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและพูดว่า “ตกลงค่ะ”
โรงพยาบาลในเมืองอยู่ห่างจากหมู่บ้านซิ่งฮวามากเกินไป และถนนก็ไม่สะดวกที่จะเดินทางได้ง่าย ๆ เสิ่นอี้โจวจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็วโดยไปที่ศูนย์อนามัยก่อน
ศูนย์อนามัยอยู่ห่างจากบ้านเซี่ยพอสมควร และถนนก็แคบสัญจรไปมาลำบาก ดังนั้นเสิ่นอี้โจวจึงอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาไปตลอดทาง
เมื่อหมอชราที่ศูนย์อนามัยเห็นทุกคนจากตระกูลเซี่ยมา เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ครอบครัวของพวกเธอเป็นยังไงบ้าง? เธอทั้งคู่ไม่สบายเหรอ?”
เสิ่นอี้โจวไม่สนใจมากนักและพูดว่า “คุณหมอครับ ชิงหยวนกำลังท้อง แต่ตอนนี้เธอเจ็บท้องนิดหน่อยน่ะครับ”
เมื่อหมอเฒ่าได้ยินดังนั้น ก็รีบขอให้เสิ่นอี้โจววางคนลงทันที “นอนลงบนเตียงเลย ฉันจะดูให้”
ขณะเดียวกัน เขาก็สั่งผู้ช่วยให้ไปดูแลหวังผิง “พอเธอตื่นแล้วก็ให้ครอบครัวพากลับไปได้เลยนะ แค่โกรธไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก”
ณ จุดนี้ เขาหยุดและเกิดความเข้าใจบางอย่าง เป็นไปได้ไหมที่แม่โกรธลูกสาวตัวเอง?
ในใจของชายชรา เขาตำหนิหวังผิงที่ไม่สนใจร่างกายของลูกสาวตัวเองและในขณะเดียวกันเขาก็แอบดุเซี่ยชิงหยวนที่ไม่ระมัดระวังทั้ง ๆ ที่ตัวเองท้องอยู่แท้ ๆ
เซี่ยจิ่งเยว่และเซี่ยจิ่งเฉินเปิดม่านสีขาวแล้วออกมา
เมื่อพวกเขาเห็นเซี่ยชิงหยวนนอนอยู่บนเตียงไม่ไกล พวกเขาก็ตกใจอีกครั้ง
โดยเฉพาะเมื่อพวกเขารู้ว่าเซี่ยชิงหยวนเจ็บท้องทั้งที่มีเด็กในครรภ์ พวกเขาก็ยิ่งตื่นตระหนกกว่าเดิม
เซี่ยจิ่งเฉินนั่งยอง ๆ อยู่ที่ประตูศูนย์อนามัย กำผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดและดวงตาของเขาแดงก่ำ
ถ้าเขาไม่ไร้ประโยชน์ แม่และน้องสาวของเขาคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้
เขาตัดสินใจที่จะคิดบัญชีกับตระกูลจางเมื่ออีกฝ่ายมาเยือนหลังจากนี้อย่างเด็ดขาด!
…
หลังจากนั้นไม่นาน หวังผิงก็ตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง
เมื่อเธอได้ยินเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเซี่ยชิงหยวนที่ศูนย์อนามัย เธอก็แอบดีใจกับลูกสาว แต่แล้วเธอก็กังวลเกี่ยวกับอาการเจ็บท้องของลูกสาวและรู้สึกรำคาญที่เซี่ยชิงหยวนไม่พูดอะไรเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของตัวเองเลย ซ้ำยังต้องทนทุกข์ทรมานจากเรื่องนี้โดยไม่สมควร
เธอต้องการที่จะดูแลเซี่ยชิงหยวน แต่ก็ยังคงคิดถึงปัญหาของทั้งสองในครั้งก่อน จึงไม่พูดออกไป
ถึงกระนั้นเธอก็เงี่ยหูพยายามฟังสิ่งที่หมอบอกกับเสิ่นอี้โจวเกี่ยวกับเซี่ยชิงหยวน
หมอสั่งยาป้องกันทารกในครรภ์ให้กับเซี่ยชิงหยวน และตำหนิเสิ่นอี้โจวอย่างตรงไปตรงมา “เธอเป็นหญิงตั้งครรภ์นะ เธอกำลังเผชิญกับภาวะเสี่ยงที่จะแท้งบุตร! คุณรู้อยู่แก่ใจว่าภรรยาของคุณท้อง แต่คุณกลับยังคงพาเธอนั่งรถยาวมาขนาดนี้น่ะเหรอ? ตอนนี้เราอยู่ในสังคมยุคใหม่แล้ว มันจะสำคัญอะไรนักหนาถ้าคุณไม่กลับมาฉลองปีใหม่สักครั้งหรือสองครั้งหะ!”
“ยิ่งไปกว่านั้นหญิงตั้งครรภ์ควรใส่ใจกับอารมณ์ของตนเองเสมอ หมอในมณฑลพวกนั้นควรจะบอกคุณเรื่องนี้แล้วสิ แต่ทำไมคุณกลับถึงทำสิ่งแบบนี้อีก?”
“ผมจะสั่งยาป้องกันทารกในครรภ์ให้สองชุด เมื่อกลับไปคุณต้องต้มให้เธอกินวันละครั้งทุกวันติดต่อกัน แล้วปล่อยให้เธอนอนบนเตียง เธอจะต้องไม่เหนื่อยหรือมีอารมณ์ใดๆ อีก”
เสิ่นอี้โจวฟังคำพูดของหมออย่างเงียบ ๆ โดยไม่เถียงอะไรสักคำ เมื่อหมอพูดจบเขาก็พยักหน้าขอบคุณ “เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับหมอ”
เซี่ยชิงหยวนนอนอยู่บนเตียง เธอเห็นสีหน้าของเสิ่นอี้โจวที่มืดหม่นผิดปกติ จึงดึงมือของเขาแล้วยิ้มอย่างอ่อนแอ “หมอบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ”
เสิ่นอี้โจวจับมือเธอ พลางรู้สึกวิตกกังวลและเป็นทุกข์ เขาถอนหายใจออกมา “คุณ…”
เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของเสิ่นอี้โจวผ่อนคลายในที่สุด กงเหลียนซินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน
เซี่ยชิงหยวนเหนื่อยเพราะเรื่องครอบครัว แต่ที่ผ่านมามันยากมากที่จะตั้งครรภ์เด็กคนนี้ ดังนั้นหากมีสิ่งใดเกิดขึ้น ไม่เพียงแต่พวกเขาจะรู้สึกผิดด้วยเท่านั้น แต่เสิ่นอี้โจวยังจะเกลียดตระกูลเซี่ยของพวกเขาไปตลอดชีวิตอีกด้วย
เซี่ยโยว่หมิงปาดน้ำตาแล้วพูดว่า “ขอสวรรค์อวยพรด้วยเถอะ ขอให้ทุกอย่างเรียบร้อยดี”
หลังจากพักฟื้นที่ศูนย์อนามัยได้สักพัก เซี่ยชิงหยวนก็กินยาและครอบครัวก็กลับบ้านด้วยกัน
ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความโล่งใจที่พวกเขารอดชีวิตจากปัญหาได้ เหงื่อเย็น ๆ บนหลังเหือดแห้ง และลมหนาวในฤดูหนาวทำให้หัวใจของพวกเขาสงบลง
ก่อนกลับถึงบ้าน พวกเขาได้กลิ่นหอมของข้าว เมื่อมองดูแสงเทียนที่บ้าน เซี่ยโยว่หมิงก็ถอนหายใจ “ไป่เหิง เด็กคนนี้โตแล้ว และมักจะทำอาหารกับน้องชายของเขาเสมอเลยนะ”
แต่ใครจะรู้ ก่อนที่ทุกคนจะทันได้เข้าบ้าน เซี่ยไป่เหิงก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านด้วยสีหน้าเป็นกังวล “คุณปู่ พ่อ น้องสาวของผมหายไปครับ!”
—————————————————-
