กลับชาติมาเกิดด้วยระบบที่แข็งแกร่งที่สุด Reincarnated With The Strongest System - ตอนที่ 76 เราเป็นเพื่อนกันหรือยัง ?
ตอนที่ 76 เราเป็นเพื่อนกันหรือยัง ?
สามวันหลังจากวิลเลียมและเอสเคลียร์ภารกิจสําเร็จ ในที่สุดกลุ่มของพวกเขาก็ออกจากวิหารศักดิ์สิทธิ์
แม้ว่าวิลเลียมจะรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถใช้พลังได้ แต่เขาตัดสินใจที่จะไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ขณะนี้พวกเขากําลังหยุดพักริมแม่น้ําก่อนจะเดินทางต่อไปตามกระแสน้ํา
แค่ห้าปี”
วิลเลียมคิดขณะว่ายน้ําในแม่น้ํา
“เมื่อห้าปีผ่านไป ฉันจะได้เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด และแข็งแกร่งมากๆ !”
อาจเป็นเพราะความผิดหวังของเขา แต่เขาพูดประโยคสุดท้ายออกมาดังๆ
เอียนที่กําลังแช่เท้าอยู่ริมแม่น้ําไม่สามารถต้านทานแรงกระตุ้นนั้นได้
“คนที่แข็งแกร่งงั้นหรอ นายคิดว่าตัวเองอยู่ในเทพนิยายหรือไง”
เอียนพูดด้วยความรังเกียจ
วิลเลียมจ้องเขม็งไปที่ศัตรูตัวฉกาจและว่ายไปในทิศทางของเขา
“เฮ้ นายเป็นผู้ชายจริงๆ เหรอ?”
วิลเลียมถาม ขณะที่เขายืนห่างจากเอียนไม่กี่เมตร
“ทําไมทําหน้าเหมือนมีประจําเดือน
ใบหน้าของเอียนเริ่มมัยเมื่อได้ยินคําพูดของวิลเลียม
เขาสังเกตเห็นไหม
เอียนมองดูวิลเลียมอย่างกังวลใจ
“ไม่. มันเป็นไปไม่ได้, มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ความลับของเรา!”
“เกิดอะไรขึ้น?”
วิลเลียมรู้สึกพอใจ
“ทําไมเงียบไป?”
หายากมากสําหรับเขาที่จะทําให้เอียนพูดไม่ออก การได้เห็นเด็กชายตัวน่ารําคาญที่ไม่สามารถกลับมาได้ทําให้ความหงุดหงิดของวิลเลียมลดลงอย่างมาก
“หืม! ฉันจะไม่เถียงกับคนงี่เง่าอย่างนาย”
เอียนตอบขณะที่เดินไปที่รถม้าอย่างไม่พอใจ ทิ้งวิลเลียมที่มองอย่างใจจดใจจ่อ
เอสดูการแลกเปลี่ยนนี้และส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เขาเคยบอกเอียนแล้วว่าอย่าใจร้ายกับวิลเลียมมากนัก แต่เอียนก็อดไม่ได้ที่จะทะเลาะกับวิลเลียมทุกครั้งที่มีโอกาส
เด็กชายรูปงามที่มีผมสีน้ําตาลอ่อนและตา ประเมินเด็กชายหัวแดงจากที่ที่เขานั่งอยู่ เช่นเดียวกับเด็กผู้ชาย ส่วนใหญ่ร่างกายของวิลเลียมยังคงพัฒนาอยู่ ผมสีแดงเปียกของเขาเปล่งประกายในแสงแดด และผิวสีขาวของเขาเปล่งประกายด้วยหยดน้ํา
ขณะที่เอสสังเกตร่างกายของเขา เขาสังเกตเห็นรอยสักดอกกุหลาบสีดําบนหน้าอกของวิลเลียมมันใหญ่ พอๆ กับมือของผู้ใหญ่ และค่อนข้างสะดุดตา
“วิลเลี่ยม เนายสักที่หน้าอกด้วยหรอ”
เอสถาม
“รอยสัก? รอยสักอะไร?”
วิลเลี่ยมถามกลับ
“รอยสักบนหน้าอกนาย”
เอสพูดขณะที่ชี้ไปที่หน้าอกของตัวเอง
วิลเลียมก้มศีรษะลงและมองที่หน้าอกของเขา เมื่อเขาเห็นรอยสักดอกกุหลาบสีดํา ใบหน้าของเขาขมวดคิ้ว เขามีลางสังหรณ์ว่ารอยสักมาจากไหน แต่เขายังคงขอให้ระบบยืนยัน
ระบบ คุณรู้ไหมว่ารอยสักดอกกุหลาบสีดําบนหน้าอกของฉันมาจากไหน
< เพื่อตอบคําถามของโฮสต์ รอยสักดอกกุหลาบสีดําเป็นตราประทับอันทรงพลังที่ป้องกันไม่ให้คุณใช้พลังเวทย์มนตร์ >
อ่อ
วิลเลียมมองไปที่รอยสักบนหน้าอกของเขาด้วยท่าทางที่ซับซ้อน ในที่สุด เขาก็ถอนหายใจและตอบคําถามของเอส
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นรอยสักนี้”
วิลเลียมตอบ
“ฉันเดาว่านี่เป็นผลข้างเคียงของการใช้อํานาจต้องห้ามระหว่างการทําภารกิจความกล้าหาญ”
“ฉันเข้าใจแล้ว…”
เอสทําหน้าขอโทษในขณะที่เขาจ้องไปที่ใบหน้าของวิลเลียม
“ขอโทษ มันเป็นเพราะ ”
“ช่างมันเถอะ”
วิลเลียมส่ายหัว
“ฉันบอกนายแล้วและฉันจะพูดอีกครั้ง ฉันไม่ได้ทําเพื่อนายเนายอาจไม่เชื่อฉัน แต่ฉันก็ได้รับมอบหมายให้เคลียร์ภารกิจความกล้าด้วย บางทีเหตุผลที่มันยากขึ้นก็คือ เพราะมีสองคนที่กําลังทดลองอยู่พร้อม ๆ กัน นอกจากนี้ คนที่ฆ่าไซคลอปส์ก็คือนาย ไม่ใช่ฉัน ฉันควรจะเป็นคนขอบคุณที่ทําภารกิจให้สําเร็จ”
เอสรู้ว่าวิลเลียมมักจะมองข้ามส่วนที่เขาจัดการระหว่างที่ต่อสู้กับไซคลอป ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ คิดถึงเรื่องนี้ แม้ว่าวิลเลียมจะปฏิเสธ
เอสต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิลเลียม ถ้าเป็นไปได้ เขาต้องการเป็นเพื่อนกับวิลเลียม นอกจากไอแซคและเขียนแล้ว เอสก็ไม่เคยมีเพื่อนที่อายุเท่ากัน วันเวลาของเขาถูกใช้ไปเพื่อการศึกษาและฝึกดาบ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องการใกล้ชิดกับบุคคลอื่น เขาต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขา หลังจากตัดสินใจ เขาตัดสินใจรเริ่มเพื่อยืดเวลาการสนทนาของพวกเขา
“แผนการในอนาคตของคุณคืออะไร”
เอสถาม
“ถ้าชอบก็ไปเมืองหลวงกับเราสิ ฉันยังไม่ได้ให้ที่นายช่วยฉันเลย”
“แผนเดียวของฉันตอนนี้คือกลับไปที่ลอนต์และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและสงบสุข”
วิลเลียมตอบขณะเดินไปที่ริมแม่น้ํา เขาว่ายน้ําเสร็จแล้วและได้เวลาใส่เสื้อผ้าแล้ว
“ส่วนรางวัลที่นายต้องการให้ฉัน ฉันจะบอกการรับรางวัลจากเพื่อนนั้นเป็นสิ่งที่น่าอึดอัดใจ”
“เพื่อน?!”
ดวงตาของเอสเบิกกว้าง
“ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วเหรอ?”
“ไม่อยากเป็นเหรอ?”
“เป็นสิ ฉันอยากเป็น!”
วิลเลียมหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเอส เขาไม่รังเกียจที่จะเป็นเพื่อนกับคนที่เคยต่อสู้เคียงข้างเขาในการต่อสู้แห่งชีวิตและความตาย
วิลเลียมเดินไปทางเอสด้วยรอยยิ้มที่สดชื่น หยดน้ํายังคงร่วงหล่นจากผมของเขาในขณะที่เขายื่นมือให้ชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ข้างหน้าเขา
“สวัสดี ฉันชื่อวิลเลียม วอน ไอสน์เวิร์ธ เรียกฉันว่าวิลก็ได้”
“เอสท์ เวลส์ นิวมอนต์ เรียกฉันว่าเอส”
“นั่นคือชื่อจริงของนายเหรอ?”
วิลเลียมถาม
“เดี๋ยวก่อน”
เอสตอบ
“ขอโทษนะ ฉันอยากจะบอกชื่อจริงของฉันกับคุณ แต่ฉันไม่มีอิสระที่จะทําเช่นนั้น”
“ไม่เป็นไร แล้วคู่หูของนายสองคนล่ะ?”
วิลเลี่ยมถาม
“ชื่อจริงของพวกเขาคืออะไร”
“นั่น…”
เอสเบือนหน้าหนี
“ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะตอบคําถามนั้นเช่นกัน”
“ตอนนี้พวกเขาเป็นแค่ไอแซคและเอียน?”
“ใช่”
“เข้าใจแล้ว”
วิลเลียมพยักหน้า
ทุกคนมีความลับของตัวเองอยู่แล้ว และมันคงผิดที่เขาจะสอดรู้สอดเห็น เนื่องจากเอสและเขาเป็นเพื่อนกัน อย่างเป็นทางการแล้ว เขาจึงตัดสินใจเพิกเฉยต่อความหยาบคายของเอียนในตอนนี้
“ดีมาก ฉันตัดสินใจแล้ว!”
เอสมองวิลเลียมด้วยความมุ่งมั่น
“ฉันจะพานายกลับไปที่ลอนต์”
“เอ๊ะ? พาฉันกลับ?”
วิลเลียมเอียงศีรษะอย่างสับสน
“ทําไม?”
“เพราะจะเป็นอันตรายสําหรับนายที่จะเดินทางคนเดียว”
เอสตอบ
“ในเมื่อนายไม่สามารถใช้พลังเวทย์มนตร์ได้ ฉันจะประกันความปลอดภัยให้นายเอง”
วิลเลียมสามารถบอกได้ว่าเอสจริงจังมากเมื่อเขาบอกว่าเขาต้องการพาวิลเลี่ยมกลับไปที่ลอนต์ชั่วครู่หนึ่ง เขาคิดที่จะปฏิเสธข้อเสนอของเขา อย่างไรก็ตามเขาก็รู้ว่าเอสจะต้องปฏิเสธ
“ขอบคุณครับ”
วิลเลี่ยมพูดพร้อมรอยยิ้ม
“เราไม่มีอาหารหรูหราในลอนต์ อย่างไรก็ตาม ถ้านายไม่รังเกียจที่จะกินข้าวต้มและดื่มนมแพะ ฉันก็ยินดีที่จะเป็นโฮสต์ให้นายสักสองสามวัน”
“ได้สิ”
เอสยิ้ม
สองหนุ่มหล่อมองหน้ากันยิ้มๆ
“เฮ้ นายสองคนจะจับมือกันนานแค่ไหน”
เอียนถามด้วยความรําคาญ
“แล้วเจ้าเด็กหัวแดง นายโรคจิตหรือไง ทําไมยังไม่สวมเสื้อผ้าอีก”
ใบหน้าของเอสแดงขึ้นเมื่อเขามองดูเรือนร่างของวิลเลียมโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้คิดอะไรก่อนหน้านี้ แต่ความเห็นของเอียนทําให้เขารู้ว่าวิลเลียมยังไม่ได้สวมเสื้อผ้า
ในทางกลับกัน วิลเลียมก็แค่กลอกตาขณะเดินไปหาแม่เอลล่าของเขา
“ฉันใส่กางเกงอยู่ใช่มั้ย? ฉันเป็นโรคจิตงั้นหรอ
เขาต้องการที่จะพูดคําเหล่านั้น แต่ตัดสินใจที่จะปล่อยให้มันเป็นไป
“ฉันสงสัยว่าคุณปู่และคนอื่นๆ จะปฏิบัติต่อเพื่อนใหม่ของฉันอย่างไร วิลเลียมรําพึงขณะนึกถึงครอบครัวอันเป็นที่รักที่รอเขากลับมาที่เมืองลอนต์”
YOU MAY ALSO LIKE
