กลับชาติมาเกิดด้วยระบบที่แข็งแกร่งที่สุด Reincarnated With The Strongest System - ตอนที่ 75 ขัดหูขัดตา

ตอนที่ 75 ขัดหูขัดตา

 

เมื่อวิลเลียมลืมตา เขาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย

 

ฉันอยู่ที่ไหน?

 

วิลเลียมคิดขณะพยายามขยับร่างกาย ทําให้เขาประหลาดใจ ไม่ว่าเขาจะพยายามขยับร่างกายมากเท่าไร มันก็ไม่ตอบสนอง เขาขยับนิ้วไม่ได้ด้วยซ้ํา

 

“นี่อะไร? ฉันเป็นอัมพาตงั้นหรอ?!!

 

วิลเลียมประสบกับความรู้สึกนี้เมื่อตอนที่เขายังกลับมายังโลก ความรู้สึกนี้น่ากลัวจริงๆ เพราะคุณตื่นเต็มที่แล้ว แต่คุณยังเคลื่อนไหวและพูดไม่ได้

 

เด็กชายหัวแดงพยายามสงบจิตใจที่ตื่นตระหนกในขณะที่เขานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างการต่อสู้กับไซคลอปส์

 

“สิ่งสุดท้ายที่ฉันจําได้คือการใช้นิ้วแห่งความตาย หลังจากนั้นฉันก็หมดสติไป”

 

วิลเลียมถอนหายใจ ทันใดนั้น หัวใจของเขาถูกความคิดที่น่ากลัวบีบคั้น

 

อย่าบอกนะว่าเราแพ้? ไม่มีทาง! ฉันตายอีกแล้วเหรอ! นี่คือชีวิตหลังความตาย?!”

 

ขณะที่วิลเลียมเริ่มตื่นตระหนกจริงๆ ประตูห้องก็เปิดออก และชายหนุ่มรูปงามที่คุ้นเคยก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของเขา

 

“วิลเลี่ยม นายตื่นหรือยัง”

 

เอสถามขณะมองดูเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียง เขาเห็นว่าดวงตาของวิลเลียมเปิดอยู่และด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาก็จ้องมองตรงมาที่เขา

 

เมื่อเห็นว่าเด็กหัวแดงไม่ได้ทําอะไรเลย เอสก็นั่งข้างเตียงและขมวดคิ้ว

 

“มีอะไรผิดปกติ?”

 

“มีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของฉัน แต่ฉันจะบอกได้อย่างไร!!

 

วิลเลียมจ้องที่เอสด้วยความหงุดหงิด

 

“นายน้อย เขาตื่นแล้วเหรอ?”

 

ไอแซคถามขณะเดินไปที่ห้องพร้อมกับเอียนฝาแฝดของเขา

 

“โอ้ ถ้านายตื่นแล้ว นายควรลุกขึ้น”

 

เอียนบ่น

 

“นายเป็นหมหรือ นายชอบนอนมากใช่ไหม นายหลับมาสองวันแล้ว”

 

“ท-สองวัน!”

 

วิลเลียมอ้าปากค้างภายในใจ

 

“เราทุกคนตายด้วยกันไหม? เวร! ฉันไม่สามารถยืนยันได้เนื่องจากฉันไม่สามารถขยับหรือพูดอะไรได้

 

“เฮ้ ตื่นจริงจริงหรือเปล่า”

 

เอสถามขณะจิ้มแก้มวิลเลียม

 

“นายตื่นแล้ว แต่ทําไมนายไม่ขยับล่ะ”

 

เอียนยิ้มเยาะและเข้าร่วมกับเอสในการเยาะเย้ยใบหน้าของวิลเลียม เด็กทั้งสองพบว่าการทําเช่นนี้เป็นเรื่องน่าขบขัน ดังนั้นพวกเขาจึงยังคงสะกิดไปทั่วตัวของวิลเลียม

 

“ถ้าฉันสามารถขยับได้ ฉันคงเตะนายสองคนไปแล้ว!”

 

วิลเลียมรู้สึกท้อแท้

 

“เพียงเพราะฉันขยับไม่ได้ พวกนายคิดวว่าจะสามารถรังแกฉันได้งั้นหรอ”

 

เขาพยายามที่จะใช้ความรําคาญของเขาเพื่อทําลายอาการอัมพาต แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เขาทําได้เพียงจ้องไปที่คนพาลทั้งสองอย่างช่วยไม่ได้และสัญญาว่าเขาจะทุบตีพวกเขาทันทีที่อัมพาตของเขาหมดไป

 

“ฉันคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเขา”

 

ไอแซคพูดขณะนั่งลงบนเตียง

 

“เขาอาจจะเป็นอัมพาตจากการนอนหลับหรือโรคหลอดเลือดสมอง?”

 

“เอียน เรียกหัวหน้าบาทหลวงทันที!”

 

เอสสั่ง

 

เอียนออกจากห้องไปอย่างไม่เต็มใจขณะที่เขาไปหามหาปุโรหิต ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาพบว่าสถานะปัจจุบันของวิลเลียมค่อนข้างน่าขบขัน มันทําให้เขาต้องการรังแกคนเลี้ยงแกะที่ไม่มีที่พึ่งและทําให้เขาหงุดหงิดจนลืมตัว

 

“อย่ากังวลไปเลย วิลเลียม”

 

เอสให้ความมั่นใจกับเขา

 

“ความช่วยเหลือกําลังมา”

 

วิลเลียมขยิบตาให้เอสหนึ่งครั้งก่อนจะหลับตาลง เนื่องจากความช่วยเหลือได้มาถึงแล้ว เขาจึงตัดสินใจตรวจสอบการแจ้งเตือนที่กะพริบในหน้าจอสถานะของเขา

 

<ติ้ง! >

 

< ได้รับ Exp: 1,200,000 >

 

< ยินดีด้วย! คุณได้สังหารสัตว์ร้ายพันปี! >

 

< โบนัสการสังหารครั้งแรกของมอนสเตอร์พิเศษ Exp: 500,000 >

 

< คุณได้รับฉายาไจแอนท์สเลเยอร์! >

 

< คุณได้รับแกนอสูรระดับมิลเลนเนียลแล้ว! >

 

< อาชีพดาร์กเมจ มีเลเวลสูงสุดแล้ว! >

 

< คุณต้องการที่จะก้าวไปสู่คลาสงานต่อไปหรือไม่? ใช่ / ไม่ใช่ >

 

“อืม? ฉันได้รับรางวัลแม้ว่าเอสจะเป็นคนฆ่าไซคลอป?”

 

วิลเลี่ยมรู้สึกมีความสุขเมื่อเห็นการแจ้งเตือน เขาจะไม่ปฏิเสธรางวัลของระบบสําหรับการทํางานหนักของเขาอย่างแน่นอน

 

< ไจแอนท์สเลเยอร์ >

 

“ยิ่งโตก็ยิ่งล้ม!”

 

— เพิ่มการโจมตีต่อไจแอนท์แรส 30%

 

— เพิ่มการโจมตีต่อมอนสเตอร์ที่มีความสูงกว่า 5 เมตร เพิ่มขึ้น 30%

 

— ความแข็งแกร่ง +5

 

“ไจแอนท์สเลเยอร์…ไม่เลว นี่เป็นชื่อที่ดีอย่างหนึ่ง

 

วิลเลียมมองไปที่ตําแหน่งใหม่ด้วยความยินยอม เขาเคยรับมือกับสัตว์ประหลาดตัวใหญ่มาก่อน ดังนั้นการมีตําแหน่งนี้จะทําให้ชีวิตของเขาง่ายขึ้นอย่างแน่นอน

 

“ถึงเวลาดูหน้าสถานะของฉันแล้ว…”

 

แต้มพลังชีวิต: 725/725

 

มานา: < พิการ >

 

เลเวลอาชีพ: เชพเพิร์ดเลเวล 30

 

อาชีพรอง : ดาร์กเมจเลเวล 40 (สูงสุด)

 

< ความแข็งแกร่ง: 25 (+2) >

 

< ความว่องไว: 35 (+3) >

 

< พลังชีวิต: 25 (+2) >

 

< ความฉลาด: 60 (+2)>

 

< ความคล่องแคล่ว: 16 (+20) >

 

EXP ปัจจุบัน: 0 / 154392

 

< ดาร์คเมจ >

 

EXP อาชีพ : 146,283 / 146,283

 

หลังจากตรวจสอบค่าสถานะแล้ว เขาสังเกตเห็นว่ามานาของเขาถูกปิดการใช้งานด้วยเหตุผลบางประการ เขาเรียกหาระบบทันทีเพื่อสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับหน้าสถานะของเขา

 

“ระบบ คุณบอกฉันได้ไหมว่าทําไมมานาของฉันถึงถูกปิดการใช้งาน?”

 

< โฮสต์ นี่คือผลที่ตามมาของการใช้พลังของปลอกคอ คุณจะไม่สามารถใช้มานาของคุณได้เป็นเวลาห้าปี >

 

“อะไรนะ! ฉันคิดว่าเอฟเฟกต์ของปลอกคอจะป้องกันฉันจากการใช้อาชีพประเภทผู้วิเศษเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทักษะใด ๆ ที่ใช้มานาด้วย”

 

< ใช่ ทักษะใด ๆ ที่อาศัยมานาจะไม่สามารถใช้งานได้ในอีกห้าปีข้างหน้า >

 

“โอเค !!”

 

วิลเลียมหวังว่ายังมีช่องโหว่ที่เขาสามารถใช้เพื่อเปิดใช้งานทักษะที่เขาปกติใช้ในการต่อสู้

 

“คุณหมายถึงฉันไม่สามารถใช้ เบสโตรหรือฮีลได้งั้นหรอ?”

 

< โฮสต์จะไม่สามารถใช้ทักษะใดๆ ที่ต้องใช้มานาได้ >

 

“เวรละ!” วิลเลียมอุทาน

 

“อาจารย์ วิธีสุดท้ายที่ให้ฉันนั้นโหดร้ายเกินไป..”

 

ความสุขที่วิลเลียมรู้สึกหลังจากได้รับรางวัลจากการทดลองถูกแทนที่ด้วยภาวะซึมเศร้า ตอนแรกเขาคิดว่าอาชีพอื่นๆ ของเขาซึ่งไม่ได้พึ่งพาพลังเวทย์มนตร์จะไม่ได้รับผลกระทบจากผลข้างเคียงของการใช้พลังของปลอกคอ

 

เขาไม่เคยคาดฝันมาก่อนเลยว่าการผลข้างเคียงจะทําให้เขาพิการถึงขั้นนี้ หากปราศจากบัฟ ความสามารถในการต่อสู้ของเอลล่าและแพะตัวอื่นๆ จะลดลงอย่างมาก

 

ขณะที่วิลเลี่ยมรู้สึกแย่ มหาปุโรหิตก็มาถึงห้องในที่สุด เธอวางมือบนศีรษะของวิลเลียมและใช้คาถาวินิจฉัยเพื่อตรวจสภาพของเขา

 

“จะรักษาให้เต็มที่”

 

มหาปุโรหิตสวดมนต์และแสงสีเขียวกได้ห่อหุ้มร่างของวิลเลียม

 

“รู้สึกยังไงบ้าง?”

 

เอสถามด้วยความเป็นห่วง

 

“แย่ แย่มาก”

 

วิลเลียมตอบในขณะที่เขาแสดงความคิดออกมาดังๆ

 

“…และอาจหิวนิดหน่อย”

 

“อย่าอารมณ์เสียนะหนุ่มน้อย”

 

มหาปุโรหิตออกความเห็นด้วยรอยยิ้ม

 

“เธอยังเด็กอยู่ ทําไมเธอถึงรู้สึกหดหู แม่ว่าที่นี่จะไม่มีอะไรมากแต่เราสามารถเติมขนมปัง ชีส และนมให้เธอได้”

 

“ขอบคุณครับ”

 

วิลเลียมตอบ

 

“ผมจะรับข้อเสนอของคุณ

 

“ดีมาก ฉันจะขอให้คนของเราคนหนึ่งนําอาหารมาให้

 

หัวหน้านักบวชลูบแก้มของวิลเลียมก่อนจะลุกขึ้น

 

“คุณชื่อวิลเลี่ยมใช่ไหม อย่าลืมไปเยี่ยมแพะของคุณหลังจากที่คุณกินเสร็จ พวกเขารู้สึกกระสับกระส่ายเพราะไม่สามารถเข้าไปในวัดเพื่อพบคุณได้”

 

“ถูกต้อง! แพะของฉัน!”

 

วิลเลียม

 

นจากเตียงและรีบออกจากห้องไป เขาลืมเรื่องภาวะซึมเศร้าไปหมดแล้วและรีบวิ่งไปที่คอกม้า เพื่อดูพวกเขาทันที

 

เอสท์ มหาปุโรหิตและคู่แฝดมองดูเขาด้วยสีหน้าตกตะลึง

 

เขาเพิ่งเศร้าไปไม่นานหรอกเหรอ? ทําไมเขาถึงวิ่งหนีเหมือนกางเกงของเขาถูกไฟไหม้?

 

“มั้ยยยยย!”

 

“ขอโทษนะมาม่าเอลล่า”

 

วิลเลียมพูดพร้อมกับกอดหัวแม่ของเธอ

 

“ฉันทําให้เป็นห่วง”

 

“มี”

 

“อืม ฉันสบายดี”

 

วิลเลียมตอบ

 

“แล้วแม่ล่ะ?”

 

“มๆๆๆ”

 

“ไม่ต้องห่วงนะทุกคน ฉันสบายดี ขอโทษที่ทําให้ทุกคนเป็นห่วง”

 

“มียยยยยยย!!

 

นี่คือฉากที่เอสและฝาแฝดเห็นเมื่อมาถึงคอกม้า แพะตัวอื่นๆ วนเวียนอยู่รอบๆ วิลเลียมและเอาหัวถูกับตัวของวิลเลียม เพียงแค่ชําเลืองมอง ก็สามารถบอกได้อย่างง่ายดายว่าแพะห่วงใยวิลเลียมมากแค่ไหน

 

“เขาแน่ใจนะว่าตัวเองเป็นที่รักของฝูงสัตว์”

 

เอียนแสดงความคิดเห็นด้วยรอยยิ้มแสยะ

 

“เอียน ทําตัวดีๆ กับวิลเลียม”

 

เอสสั่ง

 

“เขาเป็นผู้มีพระคุณของเราและเขาเสียสละมากมายเพื่อเรา”

 

“.. เข้าใจแล้วครับ”

 

เอียนตอบ

 

“ฉันจะพยายามไม่ใจร้ายเกินไปเวลาคุยกับเขา”

 

“ทําไมต้องใจร้ายกับเขาก่อน”

 

เอสถาม นี่คือสิ่งที่เขาอยากจะขอมานานแล้ว ตั้งแต่เขียนเห็นวิลเลียม เอียนก็ปฏิบัติต่อคนเลี้ยงแกะอย่างหยาบคายเสมอมา

 

“ไม่รู้”

 

เอียนตอบ

 

“ฉันแค่รู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นเขา”

 

“อย่าบอกนะว่าตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น?”

 

ไอแซกแกล้งฝาแฝดของเขา

 

“มีคนบอกว่าเมื่อมีคนเราต้องการให้คนที่ชอบสังเกตเห็น เขาจะทําทุกอย่างเพื่อให้ได้รับความสนใจ

 

“ฉันเหรอ แอบชอบเขาเหรอ”

 

เอียนเย้ยหยัน

 

“แม้ว่าเขาจะเป็นคนสุดท้ายในโลก ฉันก็ไม่มีวันชอบเขา”

 

เอียนมองไปที่เด็กชายหัวแดงที่รายล้อมไปด้วยแพะของเขา เป็นความจริงที่เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นวิลเลียม เขารู้สึกหงุดหงิดด้วยเหตุผลบางอย่างเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทําไมเขาถึงรู้สึกแบบนั้น

 

ขณะที่เอียนไตร่ตรองในความเงียบ สายตาของเขามองไปที่เอส นายน้อยของเขามองมาที่วิลเลียมด้วยสายตาที่อ่อนโยน มันทําให้เอียนสงสัยในสายตาของเขาเอง แต่เอสยังคงจ้องมองวิลเลียมในลักษณะนี้ต่อไป

 

ราวกับว่าบิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายบนกระดานหายไป ในที่สุดเอียนก็เข้าใจว่าทําไมเขาถึงไม่ชอบวิลเลียม

 

จากนั้นเขาก็มองไปที่คนเลี้ยงแกะซึ่งถูกรายล้อมไปด้วยแพะอันเป็นที่รักของเขา ในขณะที่ความรู้สึกหงุดหงิดผุดขึ้นในใจของเขา

 

แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจ แต่เขามีความรู้สึกว่าวิลเลียมจะแย่งชิงบางสิ่งที่สําคัญไปจากเขา