กลับชาติมาเกิดด้วยระบบที่แข็งแกร่งที่สุด Reincarnated With The Strongest System - ตอนที่ 55

หลังจากออกจากบ้านของเซรีน วิลเลียมกําลังจะกลับไปที่บ้าน เมื่อเขาได้ยินเสียงนกกระเรียนดังมาจากท้องฟ้า

เอลล่าเงยหน้าขึ้นและเห็นนกกระเรียนขนาดใหญ่ที่มีปีกกว้างอย่างน้อยห้าถึงหกเมตร แพะส่งเสียงทักทาย และนกกระเรียนก็ส่งเสียงร้องตอบกลับมา วิลเลียมไม่ค่อยเห็นนกกระเรียนในเมืองลอนต์ และนกกระเรียนตัวนี้ก็ใหญ่กว่าที่เขาเคยเห็น

ขนสีขาวบริสุทธิ์เปล่งประกายในแสงแดด และเครื่องหมายสีทองบนหัวทําให้ดูสง่างามและสง่างาม มันจ้องลงมาที่วิลเลียมด้วยดวงตาที่อบอุ่นและอ่อนโยน ราวกับว่ากําลังมองดูเพื่อนเก่า

นกกระเรียนสีขาววนเวียนอยู่เหนือหัวของวิลเลียมและเอลล่าสองครั้งก่อนจะลงจอดห่างจากพวกเขาสองสามเมตร

หลังจากมองดูนกกระเรียนใกล้ ๆ วิลเลียมประเมินว่ามันสูงอย่างน้อยสองเมตร หูของเอลล่าเงยขึ้นเมื่อนกกระเรียนขาวเริ่มเดินไปหาพวกเขา มันไม่ได้ให้ความรู้สึกที่เป็นศัตรู แต่เอลล่าก็ระวังตัวไว้เผื่อไว้

เมื่ออยู่ห่างจากวิลเลียมและเอลล่าเพียงสองเมตร มันก็หยุด เสียงร้องเบา ๆ หลุดออกมาจากปากของมันราวกับว่ากําลังพยายามพูดคุยกับพวกเขา วิลเลียมนั่นสื่อสารกับแพะเท่านั้น เขาจึงประหลาดใจเมื่อเข้าใจจริง ๆ ว่านกกระเรียนเพิ่งพูดกับเขาอย่างไร

“ฉันชื่อสกายล่า”

นั่นคือข้อความที่วิลเลียมได้รับจากนกกระเรียนขาว มันมองเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยนราวกับรอให้เขาตอบกลับ

“ว-วิลเลียม ฉันชื่อวิลเลียม วอน ไอน์สเวิร์ธ”

วิลเลียมตอบ

“นี่แม่เอลล่าของฉัน”

“มิ๊”

“โครว์ๆ”

สกายล่าส่งเสียงร้องเบาๆ อีกครั้งขณะที่เธอยกขาขึ้น

เมื่อชําเลืองมอง วิลเลียมก็สังเกตเห็นท่อทรงกระบอกที่ผูกติดอยู่ที่ขาของมัน มันคล้ายกับท่อส่งโดยเหยี่ยวส่งสารในที่ดินของพวกเขา

“สําหรับฉัน?”

วิลเลียมถาม

สกายล่าพยักหน้ารับรู้

วิลเลียมลงจากหลังเอลล่าและค่อยๆ เข้าหานกกระเรียนขาว สกายล่าไม่ขยับและเพียงรอให้วิลเลียมแก้ของที่เธอถืออยู่

“ผมเปิดได้ไหมครับ”

“โครวๆ”

เอลล่าเดินเข้าไปใกล้วิลเลียมขณะที่เธอพยายามจะแอบดู ร่างของวิลเลียมแข็งที่อเมื่อเขาอ่านสองสามประโยคแรกของจดหมายที่ดูเหมือนจะส่งถึงเขาจริงๆ

ถึงลูกชายที่รักของฉัน วิลเลียม

แม่ส่งจดหมายมาทักทายลูกจากเมืองศักดิ์สิทธิ์ของ Nyte Aethel แม่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน เพราะไม่ว่าแม่จะพูดอะไร มันก็ไม่เพียงพอที่จะบอกว่าแม่รักและคิดถึงลูกมากแค่ไหน เด็กน้อยของแม่ อย่างไรก็ตาม แต่เพียงรู้ไว้ว่าไม่มีวันไหนที่ไม่จะไม่คิดถึงลูก

ถ้าเป็นไปได้ แม่ไม่ต้องการที่จะปล่อยให้ลูกจากไป แต่สถานการณ์บังคับให้แม่ต้องเลือก แม่รู้ว่าลูกอาจไม่เชื่อแม่ แต่นี่เป็นหนึ่งในการตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิตของแม่

แม่สวดอ้อนวอนว่าลูกจะพบมันในใจของลูก ที่จะยกโทษให้แม่ที่ไม่สามารถอยู่เคียงข้างลูกได้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้

คําพูดไม่เพียงพอที่จะบอกลูกได้ว่าแม่นั่นต้องการกอดลูกในอ้อมแขนของแม่มากแค่ไหน และจูบลูก ก่อนที่ลูกจะหลับตาลง

รักจากแม่

วิลเลียมหยุดอ่านจดหมายเพราะสายตาเริ่มพร่ามัว แม้ว่าลายมือจะสวยงาม แต่เขามองเห็นคราบน้ำตาที่แห้งผากที่ผสานเข้ากับหมึกของจดหมาย หัวใจของเขาเจ็บปวดเพราะความโศกเศร้าของแม่ที่เขาไม่ได้เห็นตั้งแต่เขาเกิดในโลกนี้

หลังจากที่เขาเช็ดน้ำตาในดวงตาของเขาแล้ว เขายังคงอ่านข้อความที่เหลือที่แม่ต้องการจะบอกเขาต่อไป

นกกระเรียนขาว สกายล่า มองวิลเลียมเงียบๆ จากด้านข้าง เธอสัมผัสได้ถึงสายเลือดของอาร์เวนที่ไหลผ่านร่างกายของวิลเลียม มันเป็นสายเลือดของไฮเอลฟ์ที่มีพลังในการสื่อสารกับสัตว์ร้ายในระดับที่ลึกกว่า

แม้ว่ามันจะเจือจาง แต่ก็ยังมีพลังที่ทําให้วิลเลียมนั่นสามารถสื่อสารกับเอลล่าและสมาชิกในฝูงของเขา เมื่อเธอเห็นน้ำตาของวิลเลียม นกกระเรียนสีขาวนึกถึงอาจารย์ของเธอ อาร์เวน ร้องไห้ขณะที่เธอเขียนจดหมายที่เธอส่งมา

“ทั้งสองคนเป็นนั่นเหมือนกัน”

นี่คือความคิดที่ปรากฏในหัวของสกายล่าขณะที่เธอเฝ้าสังเกตวิลเลียม ลูกชายคนเดียวของอาร์เวน

อีกครั้ง แม่อยากจะขอการอภัยจากลูก เพราะแม่ใช้เวลาสิบปีในการเขียนจดหมายถึงลูก แม่กลัวว่าลูกจะไม่โตพอที่จะเข้าใจคําพูดของแม่ แม่จึงส่งจดหมายล่าช้าไปสองสามปี

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆ ที่นี่ใน Nytfe Aethel แม่ก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกของตัวเองได้และตัดสินใจที่จะเขียนมันลงบนกระดาษ

แม่ต้องการที่จะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับลูก. อาหารที่ลูกชอบกิน งานอดิเรกของลูก สภาพแวดล้อมที่ลูกเติบโตขึ้นมา และครอบครัวของคุณพ่อดูแลลูกเป็นอย่างดีหรือไม่ ได้โปรดบอกแม่ทุกอย่าง แม้ว่าจะเกี่ยวกับสภาพอากาศหรือสิ่งที่ลูกกินเป็นอาหารเช้าก็ตาม

จากนี้ไป แม่จะเขียนถึงลูกเป็นระยะ เนื่องจากทวีปซิลเวอร์มูนอยู่ค่อนข้างไกลจากทวีปทางใต้ แม่จึงสามารถส่งจดหมายถึงลูกได้เพียงสองฉบับทุกเดือน

แม่ต้องขอขอบคุณมากที่สกายล่า ได้ดําเนินการส่งจดหมายของแม่ถึงลูก เธอคือ Spirit Beast ของแม่ และแม่เชื่อใจเธออย่างเต็มที่ เธอบอกแม่ด้วยว่าเธอต้องการให้ลูกเรียกเธอว่าพี่สาวสกายล่า

ดูเหมือนว่าเธอมีความตั้งใจที่จะปฏิบัติต่อลูกเหมือนน้องชายคนเล็กของเธอ แม่หวังว่าลูกคงไม่ว่าอะไร

แม่อยากเขียนมากกว่านี้ แต่แม่กลัวว่าแม่จะหยุดตัวเองจากการระบายความผิดหวังในจุดหมายฉบับนี้ไม่ได้ แม่ไม่ต้องการที่จะทําอย่างนั้น

อีกครั้ง ฉันขอให้คุณส่งจดหมายตอบกลับมา รู้ว่าฉันจะรักจดหมายที่เขียนด้วยลายมือของคุณเหมือนมรดกสืบทอดของครอบครัว

ฉันจะอดทนรอการตอบกลับของคุณ

รักคุณตลอดไป,

อาร์เวน เอนาเรีย ไอส์นเวิร์ธ

วิลเลียมถอนหายใจอย่างหนักเมื่ออ่านจดหมายจบ หัวใจของเขาปวดร้าวในอกขณะที่เขาจัดระเบียบความคิดที่สับสนวุ่นวาย

นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ผู้ให้กําเนิดของเขาเอื้อมมือไปหาเขา และมันทําให้เขาประหลาดใจ ถ้ามีคนมาถามเขาว่าเขาเกลียดแม่ของเขาที่ชื่ออาร์เวน หรือเปล่า คําตอบก็คือไม่

แม้ว่าเขาจะไม่ทราบสถานการณ์ แต่ปูของเขาบอกเขาว่า แม่ของเขาต้องแบกรับความรับผิดชอบที่หนักอึ้ง การตัดสินใจของเธอที่จะส่งวิลเลียมไปยังลอนต์คือเพื่อความปลอดภัยของเขา 

ความรู้สึกของวิลเลียมที่มีต่ออาร์เวนนั้นไม่ร้อนและไม่เย็น ตอนนี้อาร์เวนเป็นคนแปลกหน้าสําหรับเขา แม้ว่าเธอจะเป็นผู้ให้กําเนิดเขา แต่เขาไม่เคยเห็นหรือโต้ตอบกับเธอเลยในช่วงสิบปีที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาอ่านจดหมายของแม่ ความรู้สึกที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจก็ระเบิดออกมาทันที ความหวาน ความขมขื่น และความเจ็บปวด ทั้งหมดหลอมรวมกันและทําให้วิลเลียมได้ลิ้มรสว่าการเชื่อมต่อกับคนที่อยู่ห่างจากลอนท์หลายไมล์เป็นอย่างไร

เขาพับจดหมายอย่างระมัดระวังและวางไว้ใน Ring of Conquest วิลเลียมวางแผนที่จะอ่านอีกครั้งในภายหลังหลังจากที่เขาสงบลง

นกกระเรียนขาวมองมาที่เขาแล้วส่งเสียงร้องแผ่วเบา วิลเลี่ยมหายจากอาการงุนงงและทําให้เขารู้ว่าเขาควรจะเขียนจดหมายตอบกลับถึงแม่ของเขา

“ข-พี่สาว สกายล่า?”

“โครวๆ”

“แม่ของฉันเป็นอย่างไรบ้าง ช่วยเล่าเพิ่มเติมเกี่ยวกับเธอหน่อยได้ไหม”

สกายล่ามองที่วิลเลียมด้วยสายตาที่อ่อนโยน ตาของเธอกําลังพูดว่า

“มันจะใช้เวลาสักครู่ ทําไมเราไม่หาที่คุยแทนการยืนตรงนี้ล่ะ”

วิลเลี่ยมมองไปรอบๆ ตัวแล้วไออย่างกระอักกระอ่วน ทั้งสองคนยืนอยู่ใกล้ถนน ไม่เหมาะสมที่จะพูดคุยกันยาวๆ เกี่ยวกับแม่ของเขา

“ไปที่พักกันเถอะ ฉันจะขอให้ป้าเฮเลนเตรียมอาหารให้”

“ครูอู๋”

วิลเลียม เอลล่า และสกายล่าพักผ่อนอยู่ในสวน นกกระเรียนขาวเริ่มเล่าเรื่องของเธอ และวิลเลียมก็ให้ความสนใจกับเธออย่างไม่แบ่งแยก นกกระเรียนพูดถึงทวีปซิลเวอร์มูน, เมืองศักดิ์สิทธิ์แห่ง Nytfe Aethel และตระกูลเอนาเรีย

สกายล่าเป็นนักเล่าเรื่องที่ดี เธอไม่ได้พูดถึงความทุกข์ยากของอาร์เวนและพูดถึงแต่เรื่องสนุกและน่าขบขันเกี่ยวกับเธอเท่านั้น วิลเลียมเริ่มสานภาพแม่ของเขาในหัวทีละเล็กทีละน้อย

เอลฟ์แสนสวย ผมสีบลอนด์ยาว และดวงตาสีเขียวอ่อนที่จะละลายหัวใจของผู้ชายทุกคนที่จ้องมองเธอ สกายล่าก็มีด้านซุกซนในตัวเธอเช่นกัน เธอเล่าเรื่องเกี่ยวกับแม่ของเขาให้วิลเลียมฟังเหมือนป้าข้างถนนที่ชอบนินทา

วิลเลียมหัวเราะเป็นครั้งคราวขณะนึกภาพมารดาผู้สูงศักดิ์ของเขาถูกกองกระดาษฝังไว้ เอลล่าก็ฟังด้วยสีหน้าจริงจังเช่นกัน เธออยากรู้มากเกี่ยวกับแม่ผู้ให้กําเนิดของลูกของเธอ

เมื่อสกายล่าเล่าเรื่องของเธอจบ พระอาทิตย์ก็ใกล้จะลับขอบฟ้าแล้ว

วิลเลียมขอบคุณเธออย่างมากที่เล่าเรื่องแม่ของเขาให้เขาฟัง จากนั้นเขาก็ยุ่งอยู่กับการเขียนจดหมายตอบกลับ และสกายล่าจะส่งกลับไปยังทวีปซิลเวอร์มูน

หลังจากเขียนจดหมายแล้ว วิลเลียมก็รบกวนเจมส์เรื่องแหวนสําหรับเก็บของซึ่งเขาใช้เก็บของขวัญที่เขาวางแผนจะมอบให้กับแม่ได้ เจมส์เห็นด้วยกับคําขอของเขาและเปิดโกดังเพื่อเพิ่มผลิตภัณฑ์พิเศษจากลอนท์

วิลเลียมต้องการมอบของขวัญพิเศษให้กับอาร์เวน แต่เขาคิดไม่ออก ในท้ายที่สุด เขาตัดสินใจมอบเสื้อคลุมที่ทําจากหนังของหมาป่ามีเขาสายฟ้าให้เธอ ซึ่งเขาได้สังหารเป็นการส่วนตัวในการต่อสู้

เฮเลนปักชื่อวิลเลียมไว้บนเสื้อคลุม และเด็กชายคิดว่ามันเป็นของขวัญที่เหมาะสมสําหรับแม่ของเขา

เขาวางวงแหวนสําหรับเก็บของไว้ในท่อทรงกระบอกพร้อมกับจดหมายของเขา วิลเลี่ยมผูกท่อบนขาของสกายล่าเป็นการส่วนตัวและตรวจดูให้แน่ใจว่าได้ยึดเข้าที่อย่างแน่นหนา

ก่อนออกเดินทาง สกายล่าขบใบหน้าด้านข้างของวิลเลียมราวกับว่าจํากลิ่นของเขาได้ ด้วยเสียงร้องเบา ๆ เพื่อบอกลาเธอบินไปยังท้องฟ้าที่มีแสงจันทร์ซึ่งมุ่งสู่ทวีปซิลเวอร์มูน

วิลเลียมมองดูเธอไปขณะที่เขาวางมือบนหน้าอกของเขา เขาสาบานว่าสักวันหนึ่งในอนาคตเขาจะไปที่เมืองศักดิ์สิทธิ์แห่ง Nytfe Aethel และพบกับแม่ของเขาสักครั้ง

ไม่ว่าการพบกันจะเต็มไปด้วยความสุขหรือน้ำตา เวลาเท่านั้นที่จะบอกได้