กลับชาติมาเกิดด้วยระบบที่แข็งแกร่งที่สุด Reincarnated With The Strongest System - ตอนที่ 53
หลังจากการสู้รบ โอเว่นมอบหมายให้วิลเลียมดูแลเซรีน ขณะที่เขาไปรักษาผู้คนที่ได้รับบาดเจ็บระหว่างการป้องกันของลอนต์ เซรีนไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายใดๆ แต่เธอหมดแรงไปหมดแล้ว
ขณะทําการทดลอง เธอไม่กินหรือดื่มอะไรเลยเพราะสิ่งที่เธอทํานั้นต้องการสมาธิอย่างมาก การถือศีลอดในลักษณะนี้เป็นเรื่องปกติเพราะเธอคุ้นเคยกับวิถีชีวิตแบบนี้อยู่แล้ว
อย่างไรก็ตาม การถูกลากออกไปต่อสู้กับการต่อสู้ระดับสูงในขณะที่เธอยังไม่อยู่ในสภาพที่สุดยอดยังคงส่งผลกระทบกับร่างกายของเธอ
วิลเลี่ยมมองผู้หญิงที่กระเซิงด้วยความสงสาร ผิวของเธอซีด ผมของเธอยุ่งเหยิง และใบหน้าของเธอดูซีดเซียวมาก ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังสวย เด็กหนุ่มไม่สามารถหยุดตัวเองจากการยกย่อง เซ รีนได้แม้ในสภาพปัจจุบันของเธอ
ตอนนี้วิลเลียมกําลังพาอาจารย์ของเขากลับไปบ้านของเธอ ในขณะอยู่บนหลังของเอลล่าน้ําหนังของเซรีนนั้นเบามาก จึงไม่ยากที่วิลเลียมจะอุ้มเธอไว้ได้ พวกเขาใช้เวลาไม่นานก็ถึงบ้านของ เธอที่ชานเมืองลอนต์
“แม่เอลล่า ช่วยเปิดประตูให้หน่อยได้ไหม”
เอลล่าผลักประตูด้วยกีบเท้าของเธอ และมันเปิดออกอย่างง่ายดาย และเนื่องจากสถานะความแข็งแกร่งของวิลเลียม มันจึงค่อนข้างง่ายสําหรับวิลเลียมที่จะอุ้มเซรีนได้
“ผู้บุกรุก!”
โอลิเวอร์ นกแก้วลิง ตะโกนจากคอนของเขา
“ผู้บุกรุก!”
“หุบปาก โอลิเวอร์!”
วิลเลี่ยมตอบด้วยความรําคาญ
“อาจารย์หลับอยู่ อย่าส่งเสียงดัง”
โอลิเวอร์มองดูวิลเลียมอย่างดูถูก ค่อนข้างหงุดหงิดเพราะเด็กชายลากนายหญิงของเขาออกไปในระหว่างการทดลองครั้งสําคัญ.. ลิงนกแก้วก็มองไปที่เซรีนแล้วกลับมาที่ วิลเลียมก่อนที่จะค ลิกลิ้นของมัน
“ฉวยโอกาสจอนายหญิงหมดสติ เจ้าไม่ละลายบ้างหรอเจ้าหนู”
“เอ๊ะ? นายพูดได้งั้นหรอ?”
ดวงตาของวิลเลียมเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“แน่นอน ฉันพูดได้ ฉันไม่ใช่ลิงน้อยเหมือนเจ้า”
โอลิเวอร์ตอบด้วยความไม่พอใจ
“พานายหญิงไปที่ชั้นสอง ระวังอย่าทําอนาจาร ไม่อย่างนั้นฉันจะกัดเจ้าให้ตาย”
“ฉันเป็นแค่เด็กอายุสิบขวบ ฉันจะทําอะไรที่ไม่เหมาะสมได้อย่างไร”
“เด็กสิบขวบ?”
ลิงนกแก้วเย้ยหยัน
“เจ้าหนู คนอื่นอาจไม่รู้ แต่ฉันรู้ว่าวิญญาณของเจ้าไม่อยู่ในโลกนี้”
“ก-คุณกําลังพูดเรื่องอะไร”
วิลเลียมพูดติดอ่าง
ลิงนกแก้วมองเด็กก่อนที่มันจะยกกรงเล็บและชี้ไปที่บันได
“ค่อยคุยกันหลังจากที่เจ้าพานายหญิงไปพักผ่อนแล้ว ฉันยังมีคําถามมากมายจะถามเจ้า”
วิลเลียมมองลิงนกแก้วอย่างกังวลใจก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป จิตใจของเขายุ่งเหยิงและมีคําถามหลายข้อปรากฏขึ้นในหัวของเขา
สิบนาทีต่อมา เขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารบนชั้นหนึ่ง เขาไม่รู้ว่านกแก้วสามารถเตรียมชาได้อย่างไร แต่ทุกอย่างถูกจัดวางบนโต๊ะแล้วเมื่อเขากลับจากการพาอาจารย์ไปที่ห้องนอนของเธอ
ดูเหมือนว่าโอลิเวอร์จะอารมณ์ดี และความเหน็บแนมเมื่อก่อนก็หายไปอย่างสิ้นเชิง
“ดื่มชาก่อน”
โอลิเวอร์พูดขณะที่เขายืนอยู่ตรงกลางโต๊ะ “เราไม่ค่อยมีแขกมาเยี่ยม เลยไม่มีเวลาอบเค้กแต่เรายังมีคุกกี้อยู่ ฉันหวังว่ามันจะถูกใจ
วิลเลียมจิบชาอย่างเชื่อฟัง และเขาอยากรู้มากขึ้นว่าลิงนกแก้วรู้เกี่ยวกับตัวตนของเขาได้อย่า
เอลล่ายืนอยู่ข้างเก้าอี้ของวิลเลียม เธอยังอยากรู้ด้วยว่าลิงนกแก้วต้องการจะคุยกับลูกของเธอว่าอย่างไร
แพะไม่สนใจอดีตหรือตัวตนของวิลเลียม สิ่งเดียวที่เธอรู้คือเธอเลี้ยงวิลเลียมตั้งแต่เขายังเป็นเด็กถึงกระนั้น ความอยากรู้ของเธอก็เข้ามาแทนที่ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะอยู่และฟัง
วิลเลียมจ้องไปที่ลิงนกแก้วด้วยท่าทางที่ซับซ้อน ส่วนหนึ่งของเขาต้องการย่างลิงเพื่อเก็บความลับของเขาไว้ อีกครึ่งหนึ่งต้องการฝังโอลิเวอร์ให้ลึกลงไปในดิน เพื่อที่ความลับของเขาจะคงอ
โอลิเวอร์สัมผัสได้ถึงสายตาอาฆาตของวิลเลี่ยมและตัดสินใจเริ่มพูด
“อย่ามองฉันแบบนั้น”
โอลิเวอร์หรี่ตาลง
“ฉันหมายความว่าคุณไม่เป็นอันตราย ฉันแค่แปลกใจที่มีคนอย่างนายเกิดมาในโลกนี้”
“ หมายความว่าไง คนอย่างฉัน”
วิลเลียมถาม
“คุณรู้อะไรเกี่ยวกับฉันบ้าง”
ลิงนกแก้วยิ้มขณะที่มันหยิบถ้วยชาขึ้นมาและจิบเพื่อดับกระหาย
“ฉันไม่รู้อะไรมาก ทั้งหมดที่ฉันรู้คือวิญญาณของนายไม่ได้อยู่ในโลกนี้ อย่างไรก็ตาม นายไม่สามารถถือได้ว่าเป็นคนต่างโลก เพราะนายเกิดมาโดยธรรมชาติ นั่นหมายความว่าโลกนี้ยอมรับ นายเป็นหนึ่งเดียว ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่หายากมาก”
“คุณหมายถึงอะไรที่เกิดขึ้นน้อยมาก?”
วิลเลี่ยมถาม
“แล้วพวกนอกโลกล่ะ?
“ผู้อพยพ? นายหมายถึงวิญญาณเหล่านั้นที่ข้ามอวกาศและเวลาและครอบครองร่างของคนตายหรือกําลังจะตาย?”
โอลิเวอร์ถามกลับ
“ก็มีบางกรณี ปู่ของนายหญิงของฉันเป็นหนึ่งในผู้อพยพที่นายกําลังพูดถึง”
“รอเดี๋ยวก่อน”
วิลเลียมมองโอลิเวอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง
“ในโลกนี้มีผู้อพยพอย่างงั้นหรอ”
“มีอะไรให้น่าตกใจขนาดนั้น”
โอลิเวอร์เอียงศีรษะของเขา
“โลกนี้กว้างใหญ่มาก มีความเป็นไปได้อยู่แน่นอน แม้ว่าจํานวนของพวกเขาจะไม่เกินจํานวนนิ้วในมือข้างหนึ่ง พระเจ้าจะไม่อนุญาตให้มีบุคคลอย่างนั้นมากกว่าห้าคนในทุกยุคทุกสมัย”
“คุณพูดถึงพวกนอกโลกแล้วพวกมันคืออะไร?”
“พูดง่ายๆ ก็คือ พวกเขาเป็นคนจากอีกโลกหนึ่ง”
“คุณคิดว่าฉันเป็นหนึ่งในนั้นเหรอ”
” ตอนแรกก็ใช่”
โอลิเวอร์พยักหน้า
“แต่ในเมื่อนายเกิดมาโดยธรรมชาติแล้ว นายจึงไม่ถูกนับเป็นเช่นนั้น”
“แล้วคุณรู้ได้ยังไง”
วิลเลี่ยมถามคําถามที่สําคัญที่สุด
“คุณมีพลังที่จะมองดูวิญญาณของบุคคลหรือไม่”
โอลิเวอร์หัวเราะคิกคัก เนื่องจากศีรษะของเขาเป็นหัวของลิง เสียงหัวเราะจึงฟังดูน่ารําคาญในหูของวิลเลียม
“ตอนนี้นายอายุ 10 ขวบ แต่วิญญาณที่ฉันเห็นโดยใช้ความสามารถของฉัน ดังนั้น นายอยู่ในวัยรุ่นตอนปลายหรือวัยยี่สิบต้นๆ แต่ไม่เกินนั้น ”
“นี่มันแย่”
วิลเลียมคิด
“ถ้ามีคนอื่นที่มีความสามารถนี้ละก็ ฉันเดือดร้อนแน่!?
“สิ่งที่นายคิดจะไม่เกิดขึ้น ดังนั้นนายสบายใจได้”
โอลิเวอร์ให้ความมั่นใจกับเขา
” ความสามารถของฉันไม่เหมือนใครและเป็นสิ่งที่ได้รับจากผู้สร้างของฉัน ลอร์ดดาร์วินฉันค่อนข้างมั่นใจว่ามีเพียงฉันเท่านั้นที่สามารถมองเห็นจิตวิญญาณของบุคคลในโลกนี้”
วิลเลียมถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินคําอธิบายของโอลิเวอร์ แม้ว่าเขาจะยังไม่รู้ว่ามันมีความสามารถแบบไหน แต่เขาอยากจะเชื่อว่ามันพูดความจริง
เมื่อเห็นว่าในที่สุดเด็กชายก็สงบลง โอลิเวอร์จึงตัดสินใจบอกเหตุผลที่แท้จริงว่าทําไมเขาจึงอ ยากคุยกับเขา
“วิลเลี่ยม ฉันมีเรื่องจะขอร้อง”
“ฉันจะฟังมันก่อน จะทําได้หรือไม่ได้ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของฉัน”
วิลเลียมตอบ
“หึ เจ้าก็เหมือนปู่ของเจ้า มักจะต่อรองเพื่อผลประโยชน์
โอลิเวอร์กล่าว
โอลิเวอร์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะพูดคําขอของเขา
“นายไม่จําเป็นต้องทําตามคําขอนี้ทันที เพราะปัจจุบันนายยังอ่อนแอเกินไปและยังเด็กเกินไปที่จะไปที่นั่น”
โอลิเวอร์อธิบาย
“ฉันขอแค่นายทําให้ดีที่สุด เพราะชีวิตของนายหญิงเป็นเดิมพัน”
วิลเลี่ยมขมวดคิ้ว
“หมายความว่ายังไงชีวิตของอาจารย์ตกอยู่ในอันตราย?”
โอลิเวอร์ถอนหายใจขณะที่เขาก้มศีรษะลงและมองไปที่โต๊ะ
“กาลครั้งหนึ่ง ในทวีปซิลเวอร์มูน มีตระกูลเอลฟ์ที่ชื่อเรย์ลี่”
YOU MAY ALSO LIKE
