กลับชาติมาเกิดด้วยระบบที่แข็งแกร่งที่สุด Reincarnated With The Strongest System - ตอนที่ 38
“จอห์น คุณกำลังพูดว่าเมืองลอนต์เป็นเมืองเดียวที่รอดจากภัยพิบัติครั้งนี้ได้”
เจคิลถาม
“ใช่”
จอห์นตอบ
“ลอนต์เป็นเมืองเดียวที่ยังคงยืนอยู่ที่ขอบด้านตะวันตกของอาณาจักรเฮลแลน”
บรรยากาศในห้องเริ่มหนักขึ้นเมื่อทุกคนเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเขาในที่สุด
สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เจมส์ที่กำลังเคาะโต๊ะเบา ๆ ด้วยปลายนิ้วของเขา
“โอเว่น เจ้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่อาณาจักรจัดการกับฝูงสัตว์ร้ายได้”
เจมส์ถาม
“อะไรอีกล่ะ”
โอเว่นยิ้มเยาะ
“เหล่าขุนนางจอมเจ้าเล่ห์จะต่อสู้ฟันและตะปูเพื่อตั้งหลักในดินแดนที่สูญเสียเจ้าของ พวกเขาจะเหมือนนกแร้งที่เห็นก้อนเนื้อและคว้าเนื้อทุกชิ้นที่พวกเขาหาได้บนดินแดนที่พังทลายนี้ “
“พูดตามตรง ฉันคิดว่าเราถือว่าเราโชคดีได้ถ้าพวกเขาไม่มาเคาะประตูบ้าน ไม่มีพวกขี้โลภจะพลาดโอกาสนี้ในการเพิ่มดินแดนให้กับศักดินาของพวกเขา”
“แน่นอนว่ายังมีอีกทางหนึ่ง”
เอวาแสดงความเห็นด้วยรอยยิ้ม
“กษัตริย์จะใช้สิ่งนี้เป็นโอกาสอย่างแน่นอนในการ ‘มอบดินแดน’ ให้กับบรรดาอัศวินของเขาที่รับใช้อย่างมีเกียรติในช่วงเวลาสำคัญนี้”
เจมส์มองดูดินแดนที่ล้อมรอบลอนต์และตัดสินใจ
“ฟูเชียทางเหนือ และซินนาร์ไปทางทิศตะวันออก”
เจมส์กล่าวหลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วน
“ลอนต์อยู่สุดขอบของภาคตะวันตก ทั้งสองแห่งนี้เป็นเพื่อนบ้านที่ดีของเรามาหลายปีแล้ว ในกรณีนี้ เราจะไม่ยอมให้พวกเขาตกไปอยู่ในมือของขุนนางผู้โลภ”
เจมส์ยกมือขึ้นและออกคำสั่ง
“จอห์น เอาบลิตซ์ไปยกธงของลอนต์ที่ฟูเซียตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป มันจะเป็นส่วนหนึ่งของอาณาเขตของเรา ฉันจะส่งคนไปช่วยคุณรวบรวมศพ เราจะฝังศพและตั้งตรงทั้งหมดให้พวกเขา อนุสาวรีย์ในชื่อของพวกเขา”
“ครับผม!”
จอห์นพยักหน้าและออกจากห้องไป
“มาคัส เอวาและ เจคิล ไปที่ ซินนาร์ และทำแบบเดียวกัน มองหาโอกาสเล็กน้อยในการหาผู้รอดชีวิต จงดูแลพวกเขาให้ดี ฉันจะส่งคนไปช่วยเหลือในภายหลัง”
“ฮ่าฮ่า! ฉันชอบแผนนี้”
เจคิลหัวเราะคิกคัก
“ซินนาร์เป็นสถานที่ที่ดีในการปลูกข้าวสาลี ถ้าเรารักษามันไว้ ลอนต์จะไม่ต้องกังวลกับแหล่งอาหารของพวกเขา”
“ฟูเซีย เป็นที่รู้จักสำหรับเหมืองเงินของพวกเขา”
เอวาแปรงผมของเธอ
“พวกขุนนางจะต้องจับตาดูสิ่งนั้นอย่างแน่นอน”
“ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของพวกเขา”
เจมส์ยิ้มเยาะ
“ฉันอยากเห็นพวกเขาถ้าพวกเขาอยากลอง”
ทุกคนในห้องยิ้ม พวกเขาอยู่อย่างสงบสุขมาหลายปี บางคนก็อยากจะทุบตีขุนนางโง่ๆ เพื่อปลดปล่อยความปรารถนาอันแรงกล้า
—–
หลังจากที่การประชุมถูกยกเลิก มอร์เดร็ดได้ติดต่อพ่อของเขาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับ ‘การขยาย’ ของพวกเขาเพิ่มเติม
“ท่านพ่อ ท่านแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่”
มอร์เดร็ดถาม
“องค์ชายอาจไม่ชอบ”
“ข้ามั่นใจว่าฝ่าบาทมีเรื่องสำคัญกว่าการจัดการกับของได้เห็นเรื่องเล็กๆ อย่างเรา เมื่อเทียบกับการที่เรายึดดินแดนสองสามแห่งที่ชายขอบของภาคตะวันตก พระองค์จะเน้นไปที่วิธีจัดการกับฝูงสัตว์อสูรในปัจจุบันมากกว่า ”
เจมส์ตอบ
“ตราบใดที่เรายังไม่ถึงบรรทัดฐานของเขา ฉันแน่ใจว่าเขาจะไม่สนใจความพยายามที่ไร้ยางอายของเราที่จะเข้าครอบครองที่ดินหนึ่งหรือสองแห่งในช่วงเวลานี้”
“พ่อมีเหตุผลนะ”
มอร์เดร็ดลูบคางอย่างเห็นด้วย
“แม้ว่าเราจะยึดฟูเซียและซินนาร์ไปแต่ก็ยังมีดินแดนอีกมากที่สูญเสียเจ้าของไป มันมากเกินพอที่จะสนองบรรดาขุนนางได้”
“ใช่ นั่นเป็นเหตุผลที่ลูกไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้”
เจมส์แสดงความคิดเห็น
“นอกจากนี้ ยังต้องใช้เวลาสองสามเดือนกว่าที่ดินแดนอื่นจะถูกยึดคืน แม้แต่ขุนนางที่โลภก็ไม่สามารถที่จะสร้างดินแดนเหล่านี้ขึ้นใหม่ได้ในเวลาอันสั้น นอกจากนี้… ฉันรู้สึกว่าภัยพิบัติของฝูงสัตว์ร้ายนี้ยังไม่จบ”
“เอ๊ะ?”
มอร์เดร็ดมองพ่อของเขาด้วยความประหลาดใจ
“มันยังไม่จบ?”
ชายชราส่ายหัว
“ฉันไม่แน่ใจ ฉันแค่รู้สึกพวกฝูงสัตว์ร้ายนี้ไม่ได้จัดการง่ายอย่างที่คิด”
เจมส์เดินไปที่เนินเขาที่มองเห็นเมืองลอนต์ พวกเขาอาศัยอยู่ในดินแดนเล็กๆ แห่งนี้มาหลายปี ชีวิตในชนบทที่นี่สงบสุข แม้ว่าจะไม่มีบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาของเมือง แต่ก็ยังเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมในการใช้เวลาช่วงเกษียณอายุ
“ส่งนกผู้ส่งสารไป ”
เจมส์สั่ง
“เมื่อถึงเวลาที่ทุกคนจะได้พบกันอีกครั้ง”
“ทั้งหมดนั้น?”
มอร์เดร็ดถาม มีร่องรอยของความตื่นเต้นอยู่ในน้ำเสียงของเขา
เจมส์หันไปมองลูกชายด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ ทั้งหมดนั้น.”
—-
“ป้าแอนนา ไม่ควรพักผ่อนแทนที่จะทำงานบ้านหรือครับ”
วิลเลียมถาม
“ป้ากำลังตั้งครรภ์ใช่ไหม”
“ใครว่าสตรีมีครรภ์ทำงานบ้านไม่ได้”
แอนนาบีบแก้มวิลเลียมเบาๆ
“เลิกพูดมากแล้ว แล้วกินข้าวเช้า แม้ว่าเธอจะออกไปนอกเมืองไม่ได้ แต่เธอยังต้องดูแลแพะ”
วิลเลียมยิ้มและพยักหน้า หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้ว เขาไม่ได้ไปที่คอกแพะทันที เขาและแม่เอลล่าตัดสินใจเดินเล่น วิลเลียมนั่งบนหลังเอลล่าขณะเดินทางตามถนนที่คุ้นเคยในบ้านเกิด
ระหว่างทางก็มีคนทักทายกันมากมาย เกือบทุกคนในลอนต์รู้จักกัน แน่นอน ทุกคนรู้ว่าวิลเลียมเป็นใคร เนื่องจากครอบครัว ไอน์สเวิร์ธนั่นเป็นผู้ดูแลลอนต์ จึงเป็นไปไม่ได้ที่เด็กและผู้ใหญ่จะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
วิลเลียมมองดูเด็กๆ เล่นกันบนถนนด้วยรอยยิ้ม เขาทักทายผู้ใหญ่ที่ยุ่งวุ่นวายซึ่งถือหนังหมาป่า และโบกมือให้ผู้เฒ่าที่ทำหมาป่าเจอร์กี้
แม้ว่าลอนต์จะเป็นเมืองเล็กๆ แต่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มและชีวิต ทั้งสองเดินขึ้นไปบนเชิงเทินของกำแพงเมืองและจ้องมองไปไกล ร่างของสัตว์ร้ายร้อยปี และ พันปี ที่ถูกชำแหระโดยบอตน์
เขาอาสาทำคนเดียวเพื่อรักษาคุณภาพของสินค้า วิลเลียมมองดูช่างตัดผมที่กระตือรือร้นขณะที่เขาทำงานด้วยสีหน้าจริงจัง อ้างอิงจากคุณปู่ น้าเฮเลนจะทำให้เขาทำเป็นชุดเสื้อผ้าที่ทำจากหนังสัตว์พันปี
เสื้อผ้าชุดนี้ถือว่าเทียบเท่าชุดเกราะน้ำหนักเบาชั้นหนึ่งที่เขาสวมใส่ได้ทุกโอกาส สำหรับสิ่งนี้ วิลเลียมรู้สึกขอบคุณจริงๆ
“มาม่าเอลล่า ฉันดีใจที่เราจัดการป้องกันไม่ให้เมืองนี้ถูกทำลายได้”
วิลเลียมกล่าวหลังจากมองไปยังที่เกิดเหตุตรงหน้าเขา
“มี๊ๆๆๆ”
“ฉันแค่กังวลนิดหน่อย”
“มี๊?”
“ฉันกลัวว่าฝูงหมาป่าจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของสิ่งที่ใหญ่กว่า”
“….มี๊”
—–
ป้อมวินเดอร์เมียร์…
ทหารที่ประจำอยู่ที่กำแพงป้อมปราการมีสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อพวกเขามองดู ฝูงสัตว์ร้ายที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ แต่ก็เข้าใกล้พวกเขาอย่างแน่นอน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาประสบกับฝูงอสูร แต่ครั้งนี้เกินความคาดหมายอย่างมาก
“พระเจ้า จะเป็นการดีที่สุดถ้าเราขอกำลังเสริมจากเมืองหลวง”
รองนายพลประจำป้อมปราการเสนอ
“ถ้าเราไม่ได้รับความช่วยเหลือเร็ว ๆ นี้ ฉันเกรงว่าป้อมปราการจะถูกบุกรุกภายในสองวัน”
“คุณถูก.”
นายพลเอริธถอนหายใจและพยักหน้า
“ส่งเหยี่ยวส่งข่าวที่เร็วที่สุดของเราไปยังเมืองหลวง บอกพวกเขาว่าเราต้องการกองพลกริฟฟอนเพื่อช่วยเราในการต่อสู้!”
“เดี๋ยวก่อน ท่านแม่ทัพ!”
ความช่วยเหลือของนายพลก้าวออกจากห้องประชุมเพื่อปฏิบัติตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชา
เอริธออกจากห้องประชุมและเดินไปที่กำแพงป้อมปราการ เจ้าหน้าที่ระดับสูงทุกคนในวินเดอร์เมียร์ตามหลังเขาไป
นายพลเอริธจ้องมองผู้ช่วยที่ไว้ใจได้และทหารที่รอคำสั่งของเขา
จากนั้นเขาก็ยกกำปั้นขึ้นไปในอากาศและประกาศ
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฟอร์ท วินเดอร์เมียร์ จะไม้ล้มสลาย!! ช่วงเวลาที่เราล้มเหลว อาณาจักรเฮลแลนจะพังทลาย แม่ พี่น้อง ภรรยา และลูกๆ ของเราจะกลายเป็นอาหารของสัตว์ประหลาดเหล่านี้! คุณต้องการไหม สิ่งนี้จะเกิดขึ้น?!”
“ม่ายยยย!”
“งั้นก็สู้!”
แม่ทัพเอริธคำรามขณะแกะฝักดาบและชี้ไปที่ฝูงอสูรที่ค่อยๆ เข้าใกล้กำแพงป้อมปราการ
“ต่อสู้เพื่อทุกสิ่งที่คุณรักในโลกนี้! ให้เราส่งสัตว์ประหลาดเหล่านี้ลงนรก! ความตายสู่ศัตรูของราชอาณาจักร!”
“”ความตาย!””
“ฆ่าพวกมัดให้หมด!”
“”ฆ่า!””
“นักธนูเล็ง!”
นายพลเอริธสั่ง
“เหล่าจอมวเทย์ เตรียมร่ายคาถา!”
นักธนูหลายพันคนบรรจุธนูและเล็ง
นักเวทย์หลายร้อยคนเริ่มร่ายคาถาระยะไกลของพวกเขา
นักธนูและนักเวทย์มุ่งความสนใจไปที่ศัตรูที่อยู่ข้างหน้า
นายพลเอริธเฝ้ามองขณะที่ฝูงอสูรเข้ามาในระยะ จากนั้นเขาก็ดันดาบไปข้างหน้าอย่างเด็ดเดี่ยวและออกคำสั่งให้ยิง
“ยิง !”
ลูกธนูหลายพันลูกพุ่งออกไปและเวทมนตร์ก็โปรยปรายลงมาจากกำแพงป้อมปราการ การต่อสู้ของฟอร์ท วินเดอร์เมียร์ ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว
YOU MAY ALSO LIKE
