กลับชาติมาเกิดด้วยระบบที่แข็งแกร่งที่สุด Reincarnated With The Strongest System - ตอนที่ 29
วิลเลียมเหลือบมองคุณปู่เพื่อดูปฏิกิริยาของเขา เขาต้องการทราบว่าพวกเขาตกอยู่ในอันตรายร้ายแรงหรือไม่ ตรงกันข้ามกับความคาดหวังของเขา ชายชราดูไม่สะทกสะท้านกับตัวเลขที่อยู่ตรงหน้าเขา
เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของหลานชาย เจมส์จึงหันศีรษะขณะที่เขาให้คำมั่นสัญญาแก่วิลเลียม
“พวกมันเป็นแค่ของทอดชิ้นเล็กๆ”
เจมส์พูดราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“ปัญหาที่แท้จริงคือสัตว์ร้อยปีและพันปี เจ้าพวกนั้นเจ้าเล่ห์มากและจะไม่เผชิญหน้ากับเราโดยตรง พวกมันจะใช้สัตว์พวกนี้เพื่อทำให้พวกเราเหนื่อยก่อนจะเคลื่อนไหว”
สายฟ้าแลบวาบบนท้องฟ้าตามด้วยเสียงร้องของเหยี่ยว จอห์นและบลิตซ์เพื่อนสนิทของเขากำลังต่อสู้กับฝูงหมาป่ากว่าพันตัวในระยะไกล
เจมส์เดินไปหามาร์คัสเพื่อหารือเกี่ยวกับแผนปฏิบัติการของพวกเขา หมาป่าจัดกลุ่มใหม่เหมือนกองทัพที่รอคำสั่งของนายพล เสียงคำรามดังก้องในหุบเขาเมื่อหมาป่า Dire นับพันปรากฏตัวให้เป็นที่รู้จัก
“หัวหน้า มีแผนอะไร”
มาร์คัสถาม เขาสังเกตเห็นวิลเลียมและเอลล่าในระยะไกล แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เห็นได้ชัดว่าเจมส์พาหลานชายมาด้วยด้วยเหตุผล
เจมส์ยืนอยู่ต่อหน้าทุกคนในขณะที่เขาสำรวจสภาพแวดล้อม ยกเว้นวิลเลียม มีนักสู้อยู่เก้าคน พวกเขาทั้งหมดกำลังมองไปยังฝูงหมาป่า ด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน
“ดูเหมือนว่าเรากำลังต่อสู้กับหมาป่าฝูงเดิม”
เจมส์ตอบหลังจากสังเกตฝูงหมาป่า
“หมาป่าพวกนี้”
“ถึงเวลานั้นของปีอีกแล้วเหรอ?”
มาร์คัสถาม
“ถ้าฉันจำไม่ผิด มันเป็นเวลาสามปีแล้วนับตั้งแต่ ฝูงสัตว์ร้ายครั้งสุดท้าย”
เจคิลให้ความเห็น
“ดูเหมือนว่าการแข่งขันในปีนี้จะค่อนข้างเข้มข้น”
ทุกคนต่างก็คิดในสิ่งเดียวกัน เนื่องจากฝูงของสัตว์ร้ายได้ปรากฏขึ้นที่นี่ หมายความว่าหมู่บ้านและเมืองอื่น ๆ ทั่วราชอาณาจักรก็ประสบชะตากรรมเดียวกันเช่นกัน
“ไม่ต้องห่วง ถึงฟ้าจะถล่ม ลอนต์ก็จะปลอดภัยจากอันตราย”
เจมส์ประกาศ
ทุกคนในที่นี้พยักหน้าเห็นด้วย นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยสงสัยเลย
วิลเลี่ยมฟังการสนทนาด้วยสีหน้าจริงจัง เขาเฝ้าสังเกตพวกผู้ใหญ่ แต่ดูเหมือนไม่มีใครกังวลกับสถานการณ์ปัจจุบันมากนัก สิ่งที่วิลเลียมไม่รู้คือสิ่งเดียวที่ทำให้ผู้ใหญ่ลำบากใจก่อนหน้านี้คือความปลอดภัยของเด็กๆ
เนื่องจากเด็กๆ กลับไปที่เมืองลอนท์แล้ว ผู้ใหญ่จึงไม่ต้องกังวลว่าจะรั้งรออีกต่อไป อันที่จริง พวกเขากระตือรือร้นมากที่จะเผชิญกับฝูงของหมาป่าราวกับเป็นกิจกรรมพิเศษบางรูปแบบ
“นายท่าน ไม่เป็นไรสำหรับนายน้อยหรอ ที่จะอยู่ที่นี่?”
เฮเลนถาม
เจมส์ยิ้มในขณะที่เขาชำเลืองมองวิลเลียม
“อย่ากังวลไปเลย เขามาที่นี่เพื่อรับประสบการณ์บางอย่าง อย่างไรก็ตาม อย่าประเมินเขาสูงเกินไป อยู่เคียงข้างเขาและระวังอย่าให้เขากลายเป็นอึหมาป่า”
“ตามที่ท่านสั่ง”
เฮเลนโค้งคำนับ
เจมส์เผชิญหน้ากับทุกคนและบอกพวกเขาถึงแผนการรบของเขา
“เอาสัตว์ร้อยปีทั้งสองออกไปก่อน แต่อย่าฆ่าพวกมัน”
เจมส์ประกาศ
“ตัดแขนขาทิ้งซะ จะได้ไม่วิ่ง”
“กฎเก่าใช่หรือไม่”
เอวายกมือขึ้น เธอมีสีหน้ากระหายเลือดขณะที่เธอลอยอยู่เหนือพื้นดิน สายลมหมุนรอบตัวเธอราวกับเป็นส่วนหนึ่งของเสื้อผ้าเธอ
“แน่นอน.”
เจมส์พยักหน้า
“ใครก็ตามที่ฆ่าหมาป่าได้มากที่สุดจะได้รับ Beast Cores ของสอง Centennial Beasts”
“โอ้ววว !”
“นี้คือสิ่งเรากำลังพูดถึง!”
“ฮ่าฮ่า ขอโทษนะพวกแก แกนนั่นต้องเป็นของฉัน”
“หุบปาก มาร์คัส แกนพวกนั้นเป็นของฉัน”
ทุกคนเริ่มโวยวายขณะเตรียมต่อสู้ เจมส์มองไปที่หลานชายของเขาและพยักหน้า วิลเลียมก็พยักหน้าเห็นด้วย ทั้งสองได้พูดคุยกันสองสามเรื่องระหว่างทาง
วิลเลียมไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมกับพวกเขาล่วงหน้าเพื่อต่อสู้กับฝูงหมาป่า เจมส์บอกเขาอย่างชัดเจนว่าให้ทำหลังจากได้รับคำสั่งเท่านั้น เด็กชายรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลามาเล่นฮีโร่ ปู่ของเขาได้เตรียมเวทีให้เขาแล้ว ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือเล่นตามบทบาทของเขาและเก็บเกี่ยวผลประโยชน์
เจมส์เรียกขวานสงครามขนาดยักษ์ออกมาและถือไว้ด้วยมือทั้งสอง รอยยิ้มที่ไร้ความกลัวปรากฏบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาเริ่มวิ่งไปหาหมาป่านับไม่ถ้วนที่อยู่ข้างหน้าเขา
“ลุยยยยยย!”
เจมส์สั่งขณะยกขวานขึ้นสู้รบ
คนอื่นๆ วิ่งตามหลังเขา ยกเว้นเจคิลล์ หมอฟันส่ายหัวและเดินไปที่สนามรบอย่างสบายๆ
“คนเลือดร้อนเช่นนี้”
เจคิลให้ความเห็น แม้ว่าเขาจะดูเหมือนกำลังตักเตือนสหายของเขา แต่ก็มีแววตาที่ตื่นเต้น
“นายน้อย อย่าแปลกใจกับสิ่งที่คุณจะได้เห็น”
เฮเลนพูดด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานบนใบหน้าของเธอ
“หลายปีแล้วที่ฉันเห็นพวกเขามีชีวิตชีวานี้”
วิลเลี่ยมไม่พูดอะไรตอบ เขามีความคิดอยู่แล้วว่าป้าเฮเลนกำลังบอกใบ้ถึงอะไร หลังจากที่ได้เห็นการต่อสู้ในป่า เขาก็ตระหนักว่าชาวเมืองลอนต์ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่พวกเขาคิด
ในขณะนั้นเอง เสียงคำรามดังก้องกังวานในหุบเขาขณะที่เจมส์กระโดดขึ้นไปในอากาศ กล้ามเนื้อในร่างกายของเขาโปนขึ้น ขณะที่เขาพุ่งเข้าหาใจฝูงของสัตว์ร้ายอย่างไม่เกรงกลัว
มันเหมือนกับอุกกาบาตที่ตกลงมาจากฟากฟ้า เจมส์กระแทกขวานรบลงกับพื้น สิ่งที่ตามมาคือการระเบิดที่ทำให้ร่างของหมาป่ากลายเป็นเนื้อ
เสียงดังก้องกังวานไปทั่วหุบเขาขณะที่ธันเดอร์ หมูป่าพุ่งตรงผ่านทะเลหมาป่าราวกับรถปราบดิน ทุกสิ่งที่ขวางทางมันถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เอลล่าดูฉากนี้แล้วก็ร้องออกมา กีบเท้าของเธอเหยียบพื้นราวกับว่าเธอกำลังพุ่งเข้าสู่ฝูงของหมาป่าเช่นกัน
“ใจเย็นๆ ครับแม่”
วิลเลี่ยมพูดขณะที่เขาตบที่คอเธอ
“เวลาของเราจะมาถึง”
“มี๊!”
ตามความจริง วิลเลียมรู้ว่าเอลล่ายังไม่ถึงระดับที่เธอสามารถพุ่งเข้าใส่ในสนามรบและสังหารทุกคนบนเส้นทางของเธอได้ ถึงกระนั้น เขาเชื่อว่าสักวันหนึ่งเธอจะสามารถเดินข้ามแผ่นดินได้โดยไม่มีสิ่งกีดขวาง
วิลเลียมจะพยายามทำให้มันเกิดขึ้น เอลล่าเข้าใจสิ่งที่วิลเลียมกำลังคิด แม้ว่าเธอจะผิดหวัง แต่เธอก็หยุด เธอยืนอยู่ในสถานที่เพื่อชมการต่อสู้ด้วยความมุ่งมั่น
ทันใดนั้น หมาป่าสองตัวที่ไม่เหมือนใครก็ปรากฏตัวขึ้นในสนามรบ พวกมันสูงสี่เมตรและขนสีน้ำเงินทำให้พวกเขาโดดเด่นจากฝูงชน มีเขาสองเขาโผล่ออกมาจากหัวของพวกเขาและพวกมันเรืองแสงด้วยแสงสีเขียว
“พวกมันทั้งสองมาแล้ว”
เฮเลนให้ความเห็น
“นายน้อย คอยดูให้ดี สองตัวนั้นเป็นสัตว์ร้อยปี ตามชื่อ พวกมันแข็งแกร่งพอๆ กับผู้ชายร้อยคน หากคุณเคยเจอพวกมันระหว่างการเดินทาง ได้โปรด วิ่งให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“ไม่ต้องห่วง ป้าเฮเลน”
วิลเลียมตอบ
“ฉันจะสู้กับพวกมันก็ต่อเมื่อฉันมั่นใจว่าฉันจะชนะ”
Two Dire Wolves คำรามและคลื่นกระแทกอันทรงพลังกวาดสนามรบ เจมส์และคนอื่นๆ ถูกผลักกลับ แต่พวกเขาก็ไม่มีใครได้รับดาเมจ ในสายตาของพวกเขา หมาป่าสองตัวนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่
“จำไว้ อย่าฆ่าพวกมัน”
เจมส์เตือนทุกคน
“แค่ตัดแขนขาของพวกมัน”
“มันอยู่กับฉัน!”
ชอว์นคนทำขนมปังหัวเราะในขณะที่หมุดกลิ้งในมือยื่นออกไปได้ถึงสิบเมตร สัตว์ร้ายร้อยปีที่อยู่ใกล้ที่สุดซ่อนตัวอยู่หลังอาหารสัตว์จากปืนใหญ่ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจใช้หมุดเกลียวเป็นกระโดดค้ำถ่อเพื่อไปให้ถึง
วิลเลียมมองด้วยดวงตาเป็นประกายขณะที่ชอว์นบินขึ้นไปในอากาศหลายร้อยเมตร ชอว์นกำลังจะปลดปล่อยความเป็นนักฆ่าออกมาเมื่อเขาเห็นแสงสีม่วงที่หางตา
“เชี่ยยย !”
ชอว์นดึงหมุดเกลียวของเขาทันทีและใช้เป็นเกราะป้องกันสายฟ้าที่พุ่งไปในทิศทางของเขา
ได้ยินเสียงปรบมือดังก้องขณะที่ชอว์นถูกโจมตีข้ามหุบเขา ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก และทุกคนก็ประหลาดใจ ร่างของชอว์นพุ่งขึ้นไปในอากาศและตกลงไปในป่าหลังวิลเลียม
ราวกับว่ากำลังประกาศการมาถึงของมัน หมาป่าสีม่วงสูงสิบเมตรส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ เขาทั้งสี่โผล่ออกมาบนหัวของมัน และสายฟ้าผ่าก็วิ่งไปรอบๆ ปลายของมัน
เสียงเพลงที่เล่นอยู่เบื้องหลังขณะที่ระบบประกาศการมาถึงของบอสตัวสุดท้าย วิลเลียมทำได้เพียงกลืนน้ำลายในขณะที่เขาจ้องมองบอสมอนสเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าเขา เขารู้ว่าในระดับปัจจุบันของเขา การเอาชนะบอสตัวนี้เป็นเพียงความฝัน
YOU MAY ALSO LIKE
