กลับชาติมาเกิดด้วยระบบที่แข็งแกร่งที่สุด Reincarnated With The Strongest System - ตอนที่ 10 - cat2auto

“กูว่าาาาาาาาา!”

ก็อบลินปลิวออกไปตำแหน่งของวิลเลียมเพียงไม่กี่เมตร เลือดบนหน้าอกพุ่งออกมาและทำให้พื้นเป็นสีเขียว

เสียงกรีดร้องอีกสองครั้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดตามมา ก็อบลิน 2 ตัวที่เคยทุบแพะ ก็ถูกส่งให้ปลิวออกไป

ก็อบลินทั้งสามหมดสติ ซึ่งทำให้สภาพแวดล้อมเงียบลงมาก วิลเลียมสะดุ้งตื่นจากความงุนงงและรีบคลานไปหามาม่าเอลล่าของเขา เขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองดูไม้เท้าที่ลอยอยู่ในอากาศซึ่งช่วยชีวิตเขาและแม่ของเขาไว้

“อี๊ยยยยย! (มาม่า! มาม่า!)

วิลเลียมกอดศีรษะที่เปื้อนเลือดของเอลล่าและร้องไห้

“ฉัน-อี-อี-อี-อี” เอลล่าร้องไห้ เลือดไหลที่ด้านข้างของใบหน้าและดวงตาของเธอ เมื่อรู้สึกว่าวิลเลียมอยู่ข้างเธอ เธอจึงเลียแก้มของทารกก่อนที่จะก้มศีรษะลงกับพื้น แพะแองโกเรียนได้รับบาดเจ็บสาหัสและใกล้จะตาย

วิลเลียมยังคงร้องไห้ขณะที่จับหัวที่เปื้อนเลือดของเอลล่า เขาไม่สนใจว่าเสื้อผ้าของเขาเปื้อนเลือด เสื้อคลุมของแพะมีเลือดปนอยู่เต็มไปหมด และเขารู้สึกได้ว่าชีวิตของเธอก็ค่อยๆ หายไป

“อุวะฮ่าฮ่า! มาม่า! อย่าทิ้งฉันนะ!

ขณะที่วิลเลียมร้องไห้ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างมาแตะแก้มเบา ๆ เมื่อเขาหันศีรษะ เขาก็เห็นไม้เท้าลอยอยู่เคียงข้างเขา

“ไปให้พ้น!

วิลเลียมตบไม้เท้า เนื่องด้วยเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นและกลิ่นเลือดเข้มข้นที่ลอยอยู่ในอากาศ เด็กน้อยวิลเลียมจึงคิดไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาประสบกับเหตุการณ์ที่โหดร้ายเช่นนี้ในสองชีวิตของเขา และทำให้สมองของเขาสูญเสียเหตุผล

ขณะที่มือของเขาสัมผัสด้ามไม้พลอง ก็มีเสียงเล็กๆ ดังขึ้นในหัวของเขา เสียงนั้นทำให้เกิดผลสงบซึ่งทำให้เขาฟื้นความกระจ่างของจิตใจ

แม้ว่าเขาจะยังค่อนข้างสับสนจากความกลัวและความเศร้าโศก แต่เขาก็สามารถอ่านแถวของคำที่ปรากฏต่อหน้าเขาได้

< คุณต้องการรับอาชีพเชพเพิร์ดหรือไม่? >

< ใช่ / ไม่ใช่ >

เด็กน้อยมองอย่างว่างเปล่ากับคำพูดที่เปล่งประกายที่อยู่ตรงหน้าเขา ใช้เวลาไม่กี่วินาทีก่อนที่คำพูดจะขึ้นในหัวของวิลเลียม

“เอ๊ะ!” (ฉันเลือกใช่!)

< ยินดีด้วย! โฮสต์ได้รับอาชีพเชพเพิร์ด >

< โฮสต์ได้เรียนรู้ทักษะ: Way of the Shepherd >

< โฮสต์ได้เรียนรู้ทักษะ: มอบ >

< โฮสต์ได้เรียนรู้ทักษะ: การปฐมพยาบาลเบื้องต้น >

วิลเลี่ยมสนใจทักษะ “ปฐมพยาบาล” ที่ได้มาใหม่ เขาไม่เสียเวลาและอ่านข้อมูลของทักษะทันที

< การปฐมพยาบาล >

(5 แต้มมานา)

– รักษาพลังชีวิต 20 แต้ม

— ทำงานเฉพาะกับสิ่งมีชีวิตที่เป็นของฝูงเท่านั้น

— สกิลนี้ไม่สามารถอัพเกรดได้

‘นี่ไง!’ วิลเลียมรู้ว่าทักษะนี้เป็นสิ่งที่เขาต้องการ จากนั้นเขาก็เหลือบมองมาม่าเอลล่าของเขาและประหลาดใจที่เห็นหน้าต่างสถานะของแพะ

—–

ชื่อ:เอลล่า

เผ่าพันธุ์: แพะแองโกเรียน

แต้มพลังชีวิต: 5 / 100

มานา: 20 / 20

< ความแรง: 2 >

< ความว่องไว: 3 >

< พลัง: 4 >

< สติปัญญา: 2 >

< ความคล่องแคล่ว: 2 >

ทักษะ:

— ฮอร์นแอทแทค

— กระทืบ

Titles: ไม่มี

แต้มสถานะที่ใช้ได้: 0

คะแนนทักษะที่ใช้ได้: 0

< ประสบการณ์ปัจจุบัน: 0 / 100 >

—–

เมื่อเห็นว่าแม่เอลล่าของเขาอยู่ในสภาพใกล้ตายจริงๆ วิลเลียมแตะหัวแพะแองโกเรียนและพูดทักษะนั้นออกมาดัง ๆ เวลาเป็นสิ่งสำคัญและเขาไม่สามารถจัดการเรื่องเล็กน้อยได้

“เอ๊ะ!” (ปฐมพยาบาล!)

วิลเลียมใช้ทักษะซ้ำๆ จนกระทั่งรู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มหนักขึ้น เขายังรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยเนื่องจากการสูญเสียมานา

ขนที่เปื้อนเลือดของแพะได้รับการฟื้นฟูให้มีลักษณะอ่อนนุ่มและอ่อนนุ่ม ขาหักของเธอหักกลับเข้าที่ และใบหน้าเปื้อนเลือดของเอลล่าก็กลับมาเป็นปกติ

แพะลุกขึ้นทันทีและเลียหน้าวิลเลียม ลิ้นที่เปียกและอบอุ่นที่เขาคุ้นเคยนั้นนำความสุขมาสู่ทารกที่เกือบจะสิ้นหวังเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

“อี๊ยยยยย!” (แม่!)

“มี๊!”

วิลเลียมกอดคอแพะขณะที่คนหลังหลับตาอย่างสบายใจ ทั้งสองอยู่เช่นนี้เป็นเวลาหนึ่งนาทีเต็ม ก่อนที่ความสงบสุขจะถูกทำลายโดยก็อบลินทั้งสองที่ฟื้นคืนสติ

“มี๊!”

เอลลาห์ยืนอยู่ต่อหน้าวิลเลียม แพะจับพื้นราวกับเตรียมโจมตีทันทีที่ ก็อบบลินเข้ามาในระยะการโจมตีของเธอ

วิลเลียมทำหน้าบูดบึ้งเพราะเขาลืมไปว่าการต่อสู้ยังอีกยาวไกล เขาดูสถานะของเขาอย่างรวดเร็วเพื่อตรวจสอบว่าทักษะใด ๆ ที่เขาได้เรียนรู้ ที่จะสามารถพลิกสถานณ์การณ์ได้

< เชพเพิร์ด >

(สกิลติดตัว)

— เพิ่มสถิติของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในฝูง 20%

‘นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่ยังดีไม่พอ’ วิลเลียมคิดขณะมองดูทักษะอื่นๆ ที่เขาได้เรียนรู้

< ให้ >

(10 แต้มมานา)

— มอบ +10 ให้กับแต้มสถานะทั้งหมด

— ทำงานเฉพาะกับสิ่งมีชีวิตที่เป็นของฝูงเท่านั้น

— สกิลนี้ไม่สามารถอัพเกรดได้

— ระยะเวลาของสกิล: 2 ชั่วโมง

—–

วิลเลียมมองดูสถานะของเขาและพบว่าเขาไม่มีมานาอีกต่อไป หลังจากที่เขาได้รับอาชีพเชพเพิร์ด ค่าสถานะของเขาดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับครั้งที่แล้ว การขาดมานาทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

‘ฉันมีค่าสถานะสิบสองแต้ม’ วิลเลียมคิด ‘ฉันจะทำให้พวกเขาทั้งหมดมีสติปัญญาและทำหน้าที่เป็นการสนับสนุนของ มาม่าเอลล่า’

—–

ชื่อ : วิลเลียม วอน เอนส์เวิร์ธ

เผ่าพันธุ์ : ลูกครึ่งเอลฟ์

แต้มฮิต: 20 / 20

มานา: 260 / 280

อาชีพหลัก: เชพเพิร์ด

อาชีพรอง: ไม่มี

< ความแรง: 0 >

< ความว่องไว: 0 (+1) >

< พลัง: 1 (+1) >

< สติปัญญา: 14 (+1)>

< ความคล่องแคล่ว: 0 >

ทักษะ:

— วิถีคนเลี้ยงแกะ (ติดตัว)

— พระราชทาน

— การปฐมพยาบาลเบื้องต้น

Titles: ไม่มี

แต้มสถานะที่ใช้ได้: 0

คะแนนทักษะที่ใช้ได้: 0

EXP ปัจจุบัน: 184 / 1366

—–

‘ถึงเวลาต่อสู้กลับ!’ วิลเลียมวางมือบนเสื้อคลุมของแพะแองโกเรียนและใช้ทักษะของเขา

“เอ๊ะ!” (มอบ!)

ร่างกายของเอลล่าเปล่งประกายและใหญ่ขึ้น โดยปกติความสูงของเธอจะสูงเพียงเมตรเดียว อย่างไรก็ตาม หลังจากได้รับพระราชทานจากวิลเลียม เธอก็สูงหนึ่งเมตรครึ่ง และเขาบนศีรษะของเธอก็แดงเป็นเลือด

แม้ว่ามันจะยังดูเหมือนแพะที่เชื่องและไม่เป็นอันตราย แต่ความสามารถทางกายภาพของมันก็เพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ

“มี๊!” เอลล่าคร่ำครวญและพุ่งเข้าหาก็อบลินทั้งสอง นอกเหนือจากการเพิ่มความแข็งแกร่งแล้ว มันยังฉลาดขึ้นอีกด้วย มันรู้ว่าเพื่อที่จะปกป้องวิลเลียม มันต้องใช้ความคิดริเริ่มและจัดการกับก๊อบลินทั้งสองโดยเร็วที่สุด

พวกก๊อบลินตะโกนและพุ่งเข้าใส่แพะด้วยกระบองไม้ที่สูง พวกเขาไม่กลัวปศุสัตว์ของมนุษย์ เนื่องจากพวกเขาเคยเอาชนะมันมาแล้วครั้งหนึ่ง พวกเขาจึงคิดว่าจะสามารถเอาชนะมันอีกครั้งได้อย่างง่ายดาย!

เมื่อทั้งสองข้างห่างกันเพียงไม่กี่เมตร เอลล่าก็เหยียบพื้นอย่างแรงและเพิ่มความเร็วของเธอ เธอจัดการก็อบลินทั้งสองด้วยความประหลาดใจ ซึ่งทำให้หนึ่งในนั้นถึงแก่กรรมทันที

เขาของเอลล่าเปล่งประกายเมื่อแทงทะลุหน้าอกของก็อบลิน คราวนี้เขาแทงทะลุผิวหนังของก็อบลินและฉีกเข้าหาหัวใจราวกับมีดร้อนผ่าวเนย ก็อบลินสามารถเปล่งเสียงร้องความตายก่อนที่มันจะตกลงสู่พื้น

< คะแนน Exp ที่ได้รับ: 60 >

หลังจากฆ่าก็อบลินตัวแรกแล้วเอลล่า ก็กดกีบหน้าทั้งสองลงบนพื้นอย่างแน่นหนา ขณะที่มันใช้ขาหลังของมันเตะอย่างแรงโดยเล็งไปที่หัวของก็อบลินตัวที่สอง

เสียงแตกดังก้องในถ้ำเมื่อกีบของเอลล่าทุบกะโหลกของก็อบลินแตก ก็อบลินตัวที่สองกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะล้มลง แพะแองโกเรียนจึงยกกีบและกระทืบหน้าก็อบลินด้วยดวงตาแดงก่ำ

< คะแนน Exp ที่ได้รับ: 60 >

นี่คือก๊อบลินที่ตีร่างกายของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า และเอลล่าก็ก้มหน้าทุบหน้ามันจนเป็นเยื่อกระดาษ หลังจากกระทืบเท้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังสองครั้ง ใบหน้าของก็อบลินก็ยุบลง เกือบจะกลายเป็นเนื้อบด

เอลล่าคำรามก่อนที่จะหันไปสนใจก็อบลินตัวสุดท้ายที่พยายามจะตีวิลเลียมด้วยกระบองไม้ แม้ว่าเธอจะเกลียดก็อบลินที่ทุบตีเธอจนเกือบตาย แต่ความเกลียดชังของเธอที่มีต่อก็อบลินที่พยายามจะฆ่าวิลเลียมนั้นรุนแรงถึงขีดสุด

แพะแองโกเรียนวิ่งเหยาะๆไปทางก็อบลิน เอลล่ารู้ว่ามันก็แค่แกล้งตาย เพื่อที่มันจะถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง น่าเสียดายที่มันแตะระดับย้อนกลับของเธอ วิลเลี่ยมและเอลล่าไม่ได้ตั้งใจจะรักษาไอ้นั่นให้มีชีวิตอยู่

ราวกับว่าสัมผัสได้ว่าความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม ก๊อบลินก็ลุกขึ้นยืนและวิ่งหนีไปด้วยความกลัว มันไม่สนใจเลือดที่พุ่งออกมาจากหน้าอกของมัน ก็อบลินรู้ว่าการอยู่ต่อจะทำให้ตายได้เท่านั้น

วิลเลียมมองดูก็อบลินในขณะที่มือของเขาเคลื่อนไปยังพื้นที่ข้างหน้าเขา หลังจากฆ่าก็อบลินทั้งสองแล้ว แพะแองโกเรียนก็เพิ่มระดับงานของมัน เนื่องจากเอลล่าลงทะเบียนเป็นส่วนหนึ่งของ “ฝูงสัตว์” ของวิลเลียม เขาจึงมีความสามารถในการกระจายสถิติและคะแนนทักษะของเธอ

ทักษะหนึ่งที่ถูกปลดล็อคหลังจากเอลล่าได้รับเลเวลหนึ่งคือทักษะการโจมตีที่เรียกว่า “จู่โจม”

อนุญาตให้สิ่งมีชีวิตเพิ่มความเร็วแบบทวีคูณเพื่อส่งการโจมตีไปยังศัตรู วิลเลียมไม่ลังเลและเลือกทักษะ เขาไม่ต้องการให้ก๊อบลินหนีไปเพราะมันอาจต้องการกำลังเสริม

“เอ๊ะ! เอ๊ะ!” (แม่! ใช้ Quick Attack!)

แพะกระทืบพื้นและพุ่งเข้าหาก็อบลินที่กำลังหลบหนีราวกับลูกธนูที่บินอยู่

เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชดังก้องอยู่ในถ้ำขณะที่เขาเลือดสาดของเอลล่าแทงทะลุหลังของมัน แทงหัวใจของมัน

< คะแนน Exp ที่ได้รับ: 60 >

หลังจากแน่ใจว่าก็อบลินตายแล้ว เอลล่าก็กลับมาที่ด้านข้างของวิลเลียมและเลียแก้มของเขา ไม่นานก็อบลินกลายเป็นอนุภาคของแสงและหายไป

วิลเลียมมีความสุขมากที่เขาสามารถเอาชีวิตรอดจากการทดสอบที่อันตรายเช่นนี้ได้ เขากอดคอของมาม่าเอลล่า ในขณะที่อะดรีนาลีนที่พุ่งพล่านเริ่มหายไปจากระบบของเขา

“อี๋. อี๋..” (กลับกันเถอะแม่)

“มี๊!”

วิลเลียมสัมผัสแหวนที่ห้อยอยู่ที่คอของเขา หลังจากได้รับอาชีพแล้ว ทักษะการประเมินก็ถูกปลดล็อกด้วย ด้วยเหตุนี้ เขาจึงสามารถเรียนรู้หน้าที่พิเศษของแหวนได้

ด้วยแสงวาบอันเจิดจ้า ทารกและแพะก็หายตัวไปจากถ้ำที่มืดและชื้นนั้น และกลับไปที่ห้องนอนของมอร์เดร็ดและอันนา